Πώς σας επηρεάζει η ιδέα του ότι δεν θα βιώσετε ποτέ κάτι που θα θέλατε;

[Alex Raptakis]

Τις τελευταίες μέρες είμαι αρκετά πεσμένος, για διάφορους λόγους, μουσικούς και μη.

Μέσα στις όλες σκέψεις που με ρίχνουν, είναι και αυτές που σκάνε με την ιδέα ότι υπάρχουν πολλά που δεν έχω ποτέ τη δυνατότητα να κάνω, να βιώσω, να αποκτήσω, να εξερευνήσω, να καταφέρω.

 

Ο κύριος παράγοντας μάλλον είναι ο χρόνος, κυρίως αυτός που έχει ήδη περάσει. Δεν είμαι σίγουρα όσο μεγάλος όσο αρκετοί χρήστες στο φόρουμ, αλλά το μυαλό μου δεν παύει να πιστεύει ότι για κάποια πράγματα ο χρόνος έχει φύγει και δεν πίσω δεν ξαναγυρνά. Σίγουρα κάποια μπορούμε να τα κατακτήσουμε ανεξάρτητα την ηλικία μας, αλλά κάποια άλλα είναι πρακτικά αδύνατο να συμβούν.

 

Σας συμβαίνει κάτι ποτέ τέτοιο; Πώς διαχειρίζεστε τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις;

[Grey]

10 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

Πώς διαχειρίζεστε τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις;

 

Αποκτώντας βασικές γνώσεις κοσμολογίας.

[gkourmoul1]

Γενικά, είμαι της απόψης ότι πρέπει να μη μετανιώνουμε για τις πράξης και τις επιλογές του παρελθόντος. Ο,τι κάναμε κάναμε και καλώς το κάναμε. Δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, άρα καλό είναι να είμαστε  πλήρως συμφιλιωμένοι με το χθες. Το παρελθόν μας κάνει σοφότερους και μας δίνει έναν μπούσουλα για να διαχειριστούμε το αύριο. 
Στο χέρι σου είναι το τι θα κανείς στο μέλλον. Όλα είναι πιθανά και να ξέρεις ότι δεν υπάρχει ταβάνι. Βάλε στόχους, προσηλώσου σε συτούς και θα πραγματοποιηθούν. Για τίποτα δεν είναι αργά.

[BillTrantos]

14 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

Σας συμβαίνει κάτι ποτέ τέτοιο; Πώς διαχειρίζεστε τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις;

Χωρίς να θέλω να μειώσω αυτό που βιώνεις, όταν μπαίνουν στη μέση θέματα υγείας, επιβίωσης, κλπ, στοχασμοί όπως αυτοί που αναφέρεις πάνε στο πίσω κάθισμα.

 

Είχα περάσει κι εγώ τέτοιες περιόδους, ειδικά με τη μουσική, αλλά μετά απέκτησα απτά προβλήματα και συνήλθα.

 

Τριαντάρης δεν είσαι; Καλά να είσαι και έχεις ακόμα 30-40 χρόνια μουσικής μπροστά σου. Μπορεί να μη γίνεις Τσαϊκόφσκι ή... Ζίμμερ, αλλά σίγουρα μπορείς να ικανοποιήσεις ρεαλιστικές φιλοδοξίες και να νιώθεις γεμάτος μέσα από αυτό που κάνεις.

[Superfunk]

27 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

Πώς διαχειρίζεστε τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις;

 

Μια καλη αρχη ειναι να εκτιμήσεις πρωτα ολα οσα έχεις ήδη ζησει ,οσα ήδη έχεις καταφέρει, όσα ήδη έχεις αποκτήσει.

Από εκεί και πέρα με το παρελθον μην ασχολεισαι και ιδιαίτερα (στο στυλ "επρεπε να κανω κατι και δεν το εκανα") εκτος φυσικά από τις αναμνήσεις που πρέπει να κρατας μια και αυτες ΕΙΝΑΙ η ζωη σου (και οι καλες και οι κακες μα σιγουρα οι καλές ειναι οι σημαντικοτερες), μετα από αυτο απλα ΖΗΣΕ..με  ΠΟΛΥ δουλειά (σε ολα τα επιπεδα) και ακόμα περισσοτερη ψυχραιμια. 

Επεξεργασμένο 12 Φεβρουαρίου από Superfunk

[Spyros Delta]

41 λεπτά πριν, BillTrantos είπε

Τριαντάρης δεν είσαι; Καλά να είσαι και έχεις ακόμα 30-40 χρόνια μουσικής μπροστά σου. Μπορεί να μη γίνεις Τσαϊκόφσκι ή... Ζίμμερ, αλλά σίγουρα μπορείς να ικανοποιήσεις ρεαλιστικές φιλοδοξίες και να νιώθεις γεμάτος μέσα από αυτό που κάνεις.

Δηλαδή κάποιοι που κοντεύουν τα 60, είναι στα τελειώματα; 

Όταν φτάσεις κοντά κι εσύ, θα λες έχω να μάθω πολλά ακόμα. 

Όπως είπε και o Segovia απαντώντας σε ανάλογη ερώτηση, αφού είχε περάσει τα 90.

[Jet72]

Μιντλάιφ κράισις το λένε και είναι φυσιολογικό. Σε 30 χρόνια από τώρα θα σκέφτεσαι ότι κακώς σκεφτόσουν σήμερα τα όσα σκέφτεσαι.

 

Don't think, just do. 

 

[Shelter]

Βασικό στοιχείο είναι να μην σκέφτεσαι που πήγε ο "χαμένος" χρόνος στη ζωή που πέρασε. Και βάζω το χαμένος σε εισαγωγικά γιατι είναι όντως χαμένος μόνο εάν υπήρξε αντιπαραγωγικός χρόνος.

 

Ωστόσο εάν υποψιάζομαι σωστά, θα σε παρακινούσα να μη θεωρείς χαμένο το χρόνο που αφιέρωσες σε κάτι άλλο σημαντικό και πιο επείγον στη ζωή σου και αυτό σε έκανε να βάλεις πιο πίσω σε προτεραιότητα τη μουσική. Δηλαδή εάν αποφάσισες κάποια στιγμή ότι έπρεπε να κάνεις και μια δεύτερη δουλειά, πιο προσοδοφόρα για να τα βγάλεις πέρα, ή να σπουδάσεις και κάτι άλλο ή να επιλύσεις προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα ή να αντιμετωπίσεις ένα θέμα υγείας, τότε αυτά είναι παράσημα στη ζωή σου και άξιζαν το κόπο.

 

Όσον αφορά τη μουσική, προσωπικά οι δικοί μου στόχοι άλλαξαν μέσα στο χρόνο και έγιναν πιο ρεαλιστικοί και πιο προσαρμοσμένοι στη ζωή μου όπως διαμορφώθηκε. Δεν τους έχω πετύχει ακόμα όλους, αλλά αν κοιτάξω συνολικά τη ζωή μου είμαι εντάξει και αυτή τη στιγμή με τα πράγματα όπως έχουν.

[Jazzjoker]

Στα πολύ ωραία που γράφουν οι συνάδελφοι από πάνω, να προσθέσω και το εξής:

 

Πολύ συχνά (αν όχι πάντα) τα όνειρα και οι φιλοδοξίες των πραγμάτων που δεν έχουμε πετύχει και νομίζουμε ότι επιθυμούμε, είναι πλάνες. Με λίγα λόγια, έχουμε μυθοποιήσει αυτά που δεν έχουμε (ακόμα) καταφέρει ενώ έχουμε συνηθίσει - απαξιώσει, αυτά που έχουμε ήδη κατακτήσει. 

 

Οπότε αν κανείς αναζητά το αίσθημα του κορεσμού ή αλλιώς την μακαριότητα της κορυφής ας πούμε, δηλαδή το σημείο που τα έχει κάνει όλα και αισθάνεται ολοκλήρωση, αυτοπαραμυθιάζεται γιατί τη στιγμή που φτάνεις στο υποτιθέμενο τελευταίο σκαλί, έχει ήδη φυτρώσει ένα επόμενο.

 

Τέλος και κλείνω. Αυτό που είμαστε, είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε (δεν ισχύει προφανώς για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ακραίες καταστάσεις χαρακτήρα επιβίωσης). Όλα τα άλλα είναι αυτά που νομίζουμε ότι θέλουμε.

[John Goumis]

 

Από την περιγραφή σου είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς σε ρίχνει και αν είναι κάτι που στην ηλικία σου εύκολα ''διορθώνεται'' ή όχι (αν και δεν νομίζω να υπάρχει τίποτα που να μην διορθώνεται αν είσαι 30... μην πω και 50).

 

Αυτό που σε προβληματίζει και στο οποίο δεν είσαι ο μόνος (εικάζω ότι) είναι ο χαμένος χρόνος και οι χαμένες ευκαιρίες της προηγούμενης δεκαετίας.

 

Ας με συγχωρήσουν οι άνω των 50, αλλά το να βγεις στην πολύ αρχή της επαγγελματικής σου σταδιοδρομίας (και στην πιο παραγωγική σου περίοδο) την ώρα που σκάει τεράστια οικονομική κρίση και στο καπάκι πάνω που (θεωρητικά) πάνε να στρώσουν τα πράγματα τρως και μια κρίση λόγω πανδημίας (σαν να σου κάνει κάποιος θεός φάρσα) είναι λογικό οι σημερινοί 30-40ρηδες να σκέφτονται έτσι...γιατί αυτή είναι η ηλικία που συνήθως θα κάνεις οικογένεια, σταδιοδρομία κτλ. Άλλο να σου τύχει αυτή η καταραμένη δεκαετία στα 30 και άλλο στα 50 ή στα 60, παρότι όλοι περάσαν δύσκολα.

 

Προσωπικά έχω διαγράψει τελείως εκείνη την περίοδο ως μη γενόμενη και κοιτάω μπροστά αφού θεωρητικά έχω άλλη τόση ζωή μπροστά μου