Το μουσικό γούστο ως κριτήριο ποιότητας χαρακτήρα.

[noe13]

53 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

 

Σίγουρα δεν εννοώ την TikTok "jazz" που έχει πρόσφατα γίνει viral. Πιο πολύ εννοούσα κάτι σε φάση Miles Davis, πχ. Αλλά και πάλι, έχεις πάει ποτέ έξω, σε ένα τυχαιο μαγαζί, ή να ανοίξεις έναν τυχαιο σταθμό στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση και να ακούσεις Jazz? Αυτό εννοώ. Ειδικά στις μικρές ηλικίες, στην Ελλάδα του 2024, πραγματικά μου φαίνεται απίθανο με όλη τη σημασία της λέξης.

 

@Superfunk

Δυστυχώς η τζαζ στο ελληνικό ραδιόφωνο χρησιμοποιείται συνήθως σα background music-χαλί, όταν γίνεται μια συζήτηση ή όταν κάποιος κάνει μονόλογο 

[methylene blue]

1 λεπτό πριν, noe13 είπε

Δυστυχώς η τζαζ στο ελληνικό ραδιόφωνο χρησιμοποιείται συνήθως σα background music-χαλί, όταν γίνεται μια συζήτηση ή όταν κάποιος κάνει μονόλογο 

Δεν εννοώ αυτό

υπάρχουν εκπομπές που έχουν θέμα τη jazz

[noe13]

Μόλις τώρα, methylene blue είπε

Δεν εννοώ αυτό

υπάρχουν εκπομπές που έχουν θέμα τη jazz

Δεν είναι απάντηση σε εσενα

[trolley]

Ευχαριστώ για την απάντηση. Ανταποδίδω: ο Μπέργκμαν θα μείνει στην Ιστορία, και οι Εκδικητές θα μείνουν στην Ιστορία επίσης. Αυτή είναι η αλήθεια, για την ακρίβεια έχει ήδη συμβεί. Ο "μέσος Έλληνας" δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα για σχεδόν τίποτε αξιόλογο (όχι ένεκα της μουσικής που ακούει), οπότε για ποιο λόγο να τον θεωρήσουμε δείγμα σε αυτή τη συζήτηση; Δεν το καταλαβαίνω.

 

Γενικά όμως - γι' αυτό απαντώ - βλέπω ότι κάποιοι νομίζετε/νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, επειδή... τι; Μόνο δια των πράξεών μας (όχι των πεποιθήσεών μας)  μπορεί να αναδειχθούμε ως επαρκείς (όχι καλύτεροι) για την εποχή μας και τον τόπο που ζούμε.

[methylene blue]

5 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

@methylene blue Η τραπ είναι άλλο φαινόμενο που ήρθε μέσα από τα social media και τα trends. Φυσικά έχουν πρόσβαση όλοι, και οι νέοι, σε όλα τα είδη της μουσικής και γενικότερης πληροφορίας, αλλά η πρόσβαση δε σημαίνει και έκθεση. Αντιθέτως, βάσει των trends, αυτό που εκτίθεται είναι συγκεκριμένη και στοχευμένη πληροφορία (σε συνέπεια και μουσική) οπότε αναπόφευχτα τα υπόλοιπα πάνε πίσω.

 

Aναφέρθηκες στον κινηματογράφο. Δεν είναι τυχαίο που ο Bergman έχει 5 εκατομύρια έσοδα/ταινία, και οι Avengers έχουν 2 ΔΙΣ εκατομμύρια. Φυσικά ο Bergman θα μείνει στην ιστορία. Τα έσοδα προφανώς δεν έχουν να κάνουν με την ποιότητα, αλλά με την ποσότητα κατανάλωσης - και εδώ είναι το επιχείρημα. Όχι ότι χρειάζεσαι να είσαι σκηνοθέτης, αλλά χρειάζεται να έχεις εντρυφήσει λίγο παραπάνω στον κινηματογράφο και στην τέχνη για να μπορέσεις να αντιληφθείς και να αξιολογίσεις σωστά αυτό που βλέπεις.

 

@trolley Αναγνωρίζω ότι το επιχείρημα είναι ακραίο, αλλά ας προσπαθήσουμε να βγάλουμε τη δική μας καθημερινότητα απ'έξω. Ας σκεφτούμε τον μέσο Έλληνα, και το τι μουσικά ερεθίσματα παίρνει μέσα στη μέρα του.

 

Φυσικά και μπορείς να συναντίσεις jazz (και άλλα πιο ιδιαίτερα είδη) σε τυχαίες περιστάσεις, αλλά το επιχείρημά μου είναι ότι η πιθανότητα μέσα στην ύπαρξη όλων των υπολοίπων είναι αηδιαστικά μικρή. Αν έπρεπε να τζογάρεις για το τι μουσική θα έπαιζε στο επόμενο μαγαζί που θα συναντήσεις, θα έλεγες jazz, metal ή pop-lounge;

 

 

Προφανώς και δεν θα ποντάρω στο οτι θα ανοίξω μια πόρτα και θα παίζει jazz

από αυτό ομως μέχρι να πρέπει να είσαι μουσικός για να ακούσεις jazz είναι τεράστια απόσταση

[Jet72]

2 ώρες πριν, Αρχή Διαλόγου είπε

Τζαζ είναι αυτό που δεν ξέρεις τις κλίμακες και παίζεις ότι να ναι?

 

Τζαζ είναι αυτό που ακριβώς επειδή ξέρεις τις κλίμακες αλλά δεν σου φτάνουν, τελικά φαίνεται σαν παίζεις ό,τι να ΄ναι.

[Alex Raptakis]

54 λεπτά πριν, methylene blue είπε

Προφανώς και δεν θα ποντάρω στο οτι θα ανοίξω μια πόρτα και θα παίζει jazz

από αυτό ομως μέχρι να πρέπει να είσαι μουσικός για να ακούσεις jazz είναι τεράστια απόσταση

 

Άλλο ήταν το επιχείρημά καλε. Ότι η mainstream μουσική προβάλεται περισσότερο, συνεπώς - κατά πάσα πιναθότητα - ο μέσος άνθρωπος, Έλληνας ή μη, θα έχει αυτομάτως περισσότερα ερεθίσματα στη mainstream μουσική. Ταυτόχρονα, έξυπνος ή μη, έχει δεν έχει ερεθίσματα στη mainstream μουσική, η σημαντικότητα της μουσικής ακρόασης είναι παντελώς διαφορετικός παράγοντας. Συνεπώς, η ποιότητα χαρακτήρα, η ευφυΐα, και άλλοι χαρακτηρισμοί, είναι κατά κύριο λόγο άσχετοι με το μουσικό γούστο.

 

Αυτό που είπα για τους μουσικούς είναι το ανάποδο - ότι λόγω πολλαπλών ερεθισμάτων, είναι πολύ πιθανότερο να εξερευνίσουν άλλα, περισσότερο πολύπλοκα είδη μουσικής, όπως η jazz για παράγειμα - όχι ότι χρειάζεται να είσαι σόνει και ντε μουσικός για να ακούσεις κάτι άλλο πέραν του mainstream.

[methylene blue]

2 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

 

Άλλο ήταν το επιχείρημά καλε. Ότι η mainstream μουσική προβάλεται περισσότερο, συνεπώς - κατά πάσα πιναθότητα - ο μέσος άνθρωπος, Έλληνας ή μη, θα έχει αυτομάτως περισσότερα ερεθίσματα στη mainstream μουσική. Ταυτόχρονα, έξυπνος ή μη, έχει δεν έχει ερεθίσματα στη mainstream μουσική, η σημαντικότητα της μουσικής ακρόασης είναι παντελώς διαφορετικός παράγοντας. Συνεπώς, η ποιότητα χαρακτήρα, η ευφυΐα, και άλλοι χαρακτηρισμοί, είναι κατά κύριο λόγο άσχετοι με το μουσικό γούστο.

 

Αυτό που είπα για τους μουσικούς είναι το ανάποδο - ότι λόγω πολλαπλών ερεθισμάτων, είναι πολύ πιθανότερο να εξερευνίσουν άλλα, περισσότερο πολύπλοκα είδη μουσικής, όπως η jazz για παράγειμα - όχι ότι χρειάζεται να είσαι σόνει και ντε μουσικός για να ακούσεις κάτι άλλο πέραν του mainstream.

οκ, παρερμήνευσα

sorry

[kpeyos]

Εν αρχήν η μουσική είναι μια μορφή έκφρασης, που όπως και την ομιλία την έχουμε κατακτήσει στην εξελικτική μας πορεία. Η πρωταρχική της χρήση είναι λοιπόν να μας εκφράζει, να μας κάνει να νοιώθουμε και να επικοινωνούμε.

 

Οι τέχνες και ο πρωταθλητισμός είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Στους ανθρώπους αρέσει καμιά φορά να τα μπλέκουν αυτά τα δύο μέσα από τα ένστικτα ανταγωνισμού και δημιουργίας περίκλειστων ομάδων που κουβαλάν, επίσης ως μέρος της εξελικτικής τους πορείας.

 

Η μπλουζ και η τζαζ ξεκίνησαν ως απλοϊκά είδη, επειδή εξέφραζαν τους δημιουργούς τους. Κανείς δε μπορούσε να φανταστεί ότι 150 χρόνια μετά θα συγκρίναμε μουσικούς της τζαζ με αυτούς της κλασικής, όταν άκουγε κάποιον φτωχό μαύρο να παίζει πάνω σε μια χορδή ή να κοπανιέται στο ξεκούρδιστο πιάνο ενός σαλούν στη Νέα Ορλεάνη.

 

Η μπλουζ και η τζαζ εξελίχθηκαν και χαίρουν σήμερα αποδοχής λόγω του crossover στη λευκή άρχουσα τάξη. Οπότε υπάρχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών, κοινωνικών τάξεων, χαρακτηριστικών και αποχρώσεων που τα ακούνε. Η αποδοχή αυτή, το status και τα χρήματα που προσέφερε, έδωσε με τη σειρά της κίνητρο στους μαύρους νέους της εποχής να ασχοληθούν με τη μουσική και να ξεχωρίσουν μέσα από σκληρό ανταγωνισμό, εξελίσσοντας έτσι το είδος. Ακριβώς δηλαδή όπως και η κλασική μουσική πιο παλιά έδινε στους φτωχούς λευκούς δεξιοτέχνες την ευκαιρία να μπουν στα σαλόνια των ευγενών.

 

Το μπουζούκι εδώ κι 70 χρόνια, απ την εποχή του Βαμβακάρη έχει κάνει το crossover στην άρχουσα τάξη. Το πιο βαρύ ρεμπέτικο από τη δεκαετία του ΄80 και μετά επίσης. Tα δημοτικά ξαναήρθαν στη μόδα εδώ και είκοσι χρόνια.  Οπότε υπάρχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών, κοινωνικών τάξεων, χαρακτηριστικών και αποχρώσεων που τα ακούνε..ακριβώς όπως τα Blues και τη Jazz.  Τα "Ινδικά" και τα λαϊκά των Ρομά δεν έκαναν ποτέ αυτό το crossover. Αυτό δεν τα καθιστά υποδεέστερα ως μουσικά είδη.

 

Γιατί μουσική σημαίνει έκφραση. Δε σημαίνει να μην κλείνει τη μύτη της η ελίτ.

 

Όλα τα είδη έχουν παρόμοια εξέλιξη. Και η ροκ και η ράπ και το black metal ακόμη εξελίχθηκαν και εξευγενίστηκαν κάνοντας το δικό τους crossover. Σήμερα υπάρχει η trap, ως το προβοκατόρικο είδος που όλοι καταφρονούν. Κι αυτή θα εξελιχθεί.

 

Αυτοί οι ίδιοι που σήμερα εκθειάζουν τη Jazz και την Prog και άμα δουν λαϊκό παιδί να ακούει Μάκη λένε "OMG, τί decadence...", με τον ίδιο τρόπο θα τα χλέυαζαν κι αυτά στις απαρχές τους.

 

Κι απ την άλλη υπάρχουν αυτοί που -άσχετα αν ξέρουν ή δεν ξέρουν μουσική- μέσα σε τέτοια ακριβώς είδη, στα μονόχορδα μπλουζ, στην ακατέργαστη πάνκ, στο black metal του '80 και στα σκυλάδικα της εθνικής αναγνωρίζουν μια ακατέργαστη αυθεντικότητα, που αδιαφορεί επιδεικτικά για κάθε crossover και επιδιώκει μόνο να εκφράζεται όπως γουστάρει.

[blue]

θα αφησω ενα λινκ που πηρε το ματι μου προσφατα, χωρις να σημαινει απαραιτητα οτι ταυτιζομαι. 

 

https://neurosciencenews.com/personality-music-tastes-psychology-3184/

 

αλλο που εχω να πω ειναι οτι απεραντη βιβλιογραφια ιδρωνει με τις εννοιες liking, preference, moods, pleasure, complexity, experts vs naive listeners, cultural, εμφυτο vs επικτητο κλπ κλπ. Σπανια θα δουμε αρθρο που να τα εχει ΟΛΑ αυτα μαζι, κι ετσι, ενω αποδεχομαστε οτι ολα παιζουν και αλληλεπιδρουν, οι ερευνες επικεντρωνονται σε καποια απο αυτα μπας και  βγει καμμια ακρη. Και σιγα μη βγει, και τι πειραζει κιολας.

 

Ενα πχ: ο Berlyne εχοντας προσφερει χαμο στην εποχη του στη μελετη της σχεσης της πολυπλοκοτητας με την προτιμηση ελεγε οτι ειναι σχηματος αναποδoυ U. Πολυ ευλογο, ντιπ απλοϊκό = βαρετο, ανεβαινει η πολυπλοκοτητα γουσταρω αλλα μην το παρακανουμε και νιωθω οτι δεν εχει καν συνοχή (τυχαιο, atonal). Μεταγενεστεροι του (σορι, δεν εχω παραπομπη) βρηκαν οτι σωστα ολα αυτα, αλλα παιζουν και ατομα που ψηνονται με μεγαλη πολυπλοκοτητα (for reasons, αλλα οχι παντα μουσικη εκπαιδευση, μουσικο skill, "νοημοσυνη", ξερουν σκακι ή μαθηματικα, κλπ ανωτεροτητας). Απλα κατι τυποι το κανουν ετσι, καποιοι αλλιως, τι α κανς. Αν αυτο το λεει καποια ψυχολογια "προσωπικοτητα", εγω λεω οκ, αλλα δεν μπορω να το παρακολουθησω γιατι δεν ξερω τι ειναι αυτο και πώς μετριέται. Υποθετω οτι αντιστοιχα καποια κοινωνιολογια θα το λεει nurturing ή κατι τετοιο, και παλι δεν ξερω να το παρακολουθησω για τους ιδιους λογους.

 

Δυσκολο θεμα δηλαδη, ενδιαφερον.