Το μουσικό γούστο ως κριτήριο ποιότητας χαρακτήρα.

[LK]

Μόλις τώρα, methylene blue είπε

Εάν ισχύει αυτό, τότε το ποσοστό της μουσικής μπορεί να αντισταθμίζεται πχ από το τι τρώει

...οπότε πάλι στα ίδια ερχόμαστε

Νομίζω λειτουργεί αθροιστικά 

[Grey]

@Slew Rate

Μάλλον δεν ανήκετε στη συντριπτική πλειοψηφία, κύριε μου.

 

Όσο για το αν μπορούμε να ακούσουμε καινούριες απόψεις... Έχουμε συζητήσει τόσο και τόσοι πολλοί αλλά από ένα σημείο και μετά επικράτησε το ένστικτο της αγέλης.Να την πέσουμε οι πολλοί στον ένα που( νομίζουμε ότι) πουλάει πνεύμα.

Κάτι που λειτουργεί αποτρεπτικά για τον οποιοδήποτε θα τολμούσε να ψελλίσει κάτι το διαφορετικό.

 

Ευχαριστώ τα μέλη που με τις απόψεις και κυρίως τον τρόπο που τις εξέφρασαν,με έκαναν να έχω δεύτερες σκέψεις... Γιατί σε κάθε κουβέντα αυτό θα πρέπει να είναι το ζητούμενο.

 

Καλή συνέχεια.

[Jet72]

Μάλλον καταλήγουμε στο αναμενόμενο, τα στερεότυπα υπάρχουν και τα σπάζουν κάποιες εξαιρέσεις. Και προφανώς υπάρχουν γιατί (α) υπάρχουν :-) (β) μας "βολεύει" να υπάρχουν. 

Πάντως Grey σε πιάνω, καταλαβαίνω τι λες, και υπάρχει αυτή η λεπτή απόχρωση στο νόημα που ίσως παρεξηγείται όταν αρχίσει η υπερανάλυση. 

 

Τέλος πάντων, να 'χαμε να λέγαμε. Σκέφτομαι αν μας διαβάζει κάποιος 20άρης, θα λέει "πάει το χάσανε πάλι οι γέροντες"............ 

[LK]

Εγώ αν αλλαζα τον τίτλο θα τον έκανα: "Το μουσικό γούστο ως κριτήριο ποιότητας χαρακτηριστικών " ή " χαρακτηριστικών ποιότητας" και νομίζω ότι έτσι θα συμφωνούσε το 99%.

Δεν υπονοώ ότι ο op είναι σόλοικος ούτε τον ερμηνεύω. 

[LK]

Μόλις τώρα, Jet72 είπε

 

 

Τέλος πάντων, να 'χαμε να λέγαμε. Σκέφτομαι αν μας διαβάζει κάποιος 20άρης, θα λέει "πάει το χάσανε πάλι οι γέροντες"............ 

Δεν έχω την ανάγκη να "απολογηθώ " σε κανέναν 20αρη, και το μόνο που έχει (αν διαβάζει) είναι να ανοίξει τα στραβά του μπας και μάθει κάτι,  γιατί έχει να μάθει από εδώ (όχι από εμένα).

[trolley]

Η ακρόαση μουσικής αφ' εαυτής δεν είναι δηλωτική κανενός χαρακτηριστικού και κανενός χαρακτήρα. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι σπάνια "απλώς ακούμε" μουσική. Η δραστηριότητα αυτή έχει συνήθως παρελκόμενα, από τσιγάρα, μέχρι "τσιγάρα", μέχρι συγκεκριμένη αισθηματική διάθεση, μέχρι προσωπικές μας επιθυμίες, μέχρι, μέχρι... και αυτά είναι όντως δηλωτικά προσωπικότητας και χαρακτήρα.

 

Από αυτή την άποψη, ναι, τι ακούει κάποιος/α είναι ενδεικτικό εσωτερικής ποιότητας, ειδικά αν τα παίρνει πολύ σοβαρά, όπως συνήθως κάνουμε.

 

Επιμένω όμως ότι λείπει το context, δηλαδή για ποιο λόγο κάνουμε τη συζήτηση. Αν αναζητούμε υδραυλικό (π.χ.) και επιδιώκουμε να εντοπίσουμε τον καλύτερο βάσει των μουσικών του ακουσμάτων, ματαιοπονούμε. Αν αναζητούμε καλλιτεχνικό συνοδοιπόρο, τότε ναι, υπάρχουν πράγματα να ειπωθούν.

 

 

 

[Alex Raptakis]

Όσο οριμάζω προσωπικά και μουσικά, καταλαβαίνω ότι υπάρχουν δύο βασικοί παράγοντες για τον άνθρωπο και τη μουσική - όπου αυτά ίσως ισχύουν και για τις άλλες τέχνες, αλλά επειδή η μουσική είναι πιο καθημερινή, και πιο συχνή "συνήθεια"/ασχολία για το μέσο άνρθωπο, ας μείνουμε σε αυτή. Σπάνια κάποιος θα πει δεν ακούω/δεν μου αρέσει καθόλου η μουσική, ενώ για τη ζωγραφική, γλυπτική, κτλ θα το συναντήσεις πιο συχνά.

 

Ναι μεν η συντριπτική πλειονίτητα του μοντέρνου κόσμου ακούει μουσική, αλλά υπάρχουν δύο παράγοντες που καθορίζουν αυτή την ασχολία:

 

Ο πρωτεύων παράγοντας είναι η σημαντικότητα: Το ότι κάποιος ακούει μουσική δε σημαίνει ότι είναι σημαντικό γι αυτόν. Ίσα ίσα που οι περισσότεροι ακούν μουσική παθητικά, και αυτό σημαίνει ότι και δεν υπάρχει η ανάγκη για ανάλυση του τι είναι καλό/ποιοτικό/δημιουργικό/διαφορετικό/κτλ. Ο μέσος άνθρωπος δηλαδή, ειδικά ο μη-μουσικός, δεν σκέφτεται καν την ανάλυση της μουσικής - απλά απολαμβάνει αυτό που ακούει.

 

Εδώ μπαίνει ένας δευτερεύων παράγοντας που είναι η πολυπλοκότητα. Η απλότητα και η επανάληψη - ρυθμική και μελωδική, κάνουν τη μουσική εύπεπτη, χαλαρωτική, γνώριμη, και άλλα επίθετα που την κάνουν προτιμότερη λόγω εγκεφαλικής και κοινονικής "προσβασιμότητας". Είναι αδιανόητο ένας μέσος ακροατής να ακούσει κάτι πολύπλοκο (ως μέσο όρο) και να ταυτιστεί συναισθηματικά ή να συνδεθεί κοινονικά με αυτό. Χρειάζεται το γνώριμο, το επαναλαμβανόμενο, έτσι ώστε παθητικά να μπορέσει να το "επεξεργατεί" χωρίς πολλά-πολλά, και να συνδεθεί άμεσα και αποτελεσματικά με αυτό.

 

Αντιθέτως, ένας άνρθωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μουσική και είναι ιδιαίτερα σημαντική για αυτόν, έχει μάθει να ακούει διαφορετικά, ξέρει τους κανόνες τις και έχει ακούσει ενεργά πολλή μουσική, τότε αυτός ο άνθρωπος κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αρκεστεί στην "απλή" μουσική και θα εξερευνήσει και άλλους δρόμους.

 

Εξ άλλου, δεν είναι καθόλου - μα καθόλου τυχαίο που οι περισσότεροι που ακούνε Jazz ή Prog Metal είναι μουσικοί. Όσο πιο πολύπλοκη, τόσο πιο ενθουσιώδης και διεγερτική γίνεται, όπου αυτή η διέγερση είναι περισσότερο έμμεση και εγκεφαλική (μια περίεργη μελωδική ή ρυθμική μετατρωπία) παρά άμεση και σωματική (ένα μπασάτο beat ή ένα πιασάρικο ρεφρέν).

 

Τώρα θα μου πεις, υπάρχουν και αυτοί που φτιάχνουν/παίζουν/αφιερώνουν τη ζωή τους στην απλή μουσική. Εδώ υπάρχουν πιστεύω κάποιες συνθήκες που τους οδηγούν εκεί, και αυτές είναι, είτε η ανάγκη για δουλειά (χρήματα λόγω δημοφιλούς είδους), είτε η τεχνές γνώσεις/παραγωγή (μια pop παραγωγή έχει πολύ πράγμα από πίσω), είτε πολύ απλά η κοινωνική επιρροή.

 

Προσωπικά αρνούμαι να πιστέψω ότι κάποιος ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ να παίζει Κρητικά 10 ώρες σε γλέντι, γκράγκα γκρούγκα, τα ίδια ακόρντα σε 2-3 διαφορετικούς ρυθμούς που κρατάνε 15 λεπτά ο καθένας. Εκεί ή απολαμβάνουν το στίχο, ή τα λεφτά, είτε το κοινωνικό φαινόμενο που έρχεται με αυτά (χωρός, ποτό, μπαλοθιές, κτλ). Υπάρχει ντράμερ που ξεκίνησε να κάνει μαθήματα για να παίζει κρητικά; Μήπως μπασίστας; Ή μήπως υπάρχει κάποιος που ξεκίνησε να μαθαίνει ηλεκτρική κιθάρα για να παίζει σόλο στα μπουζούκια;

 

Ξεκίνησα με ωραία θεωρία, τελείωσα με rant. Δεν είναι τυχαίο που οι φίλοι μου με λένε Rantάκη

[Superfunk]

5 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

δεν είναι καθόλου - μα καθόλου τυχαίο που οι περισσότεροι που ακούνε Jazz είναι μουσικοί

 

εχεις καποια επισημα στοιχεία για αυτο?

[Nekkon]

Εγω πάντως γκριζωπέ μου συμφορουμίτη @Grey καταλαβαίνω το νόημα όλων όσων είπες. Και δηλώνω "ένοχος" στερεοτυπικών αντιλήψεων. Πχ στο στρατό ήμουν με ένα παλικάρι που για πρωινό άκουγε μουσική ενορχηστρωμένη με φωνή και τουμπερλέκι. Μόνο. Για να ανοίξει το μάτι του. Κόντευα να κοπώ στο ξύρισμα κάθε πρωί εξαιτίας του. Ότι πιο άμουσο έχω γνωρίσει σε άνθρωπο, και φαινομενικά αγροίκος. Στη συζήτηση έλεγες "καλά ο τύπος παίζει να μην έχει βγάλει δημοτικό". Το μουσικό του γούστο λειτουργούσε ανασταλτικά στην εικόνα που είχα για αυτόν. Αλλά. Στη συνέχεια τον γνώρισα καλυτερα. Στην πορεία γίναμε καλοί φίλοι και διαπίστωσα ότι η μουσική τελικά αποτελούσε ένα κομμάτι του εαυτού του που ήταν παραφωνία με τα υπόλοιπα. Και ας ήταν αμόρφωτος. 

Απεναντίας, ξέρω κόσμο και κοσμάκη που έχουμε τα ίδια μουσικά γούστα αλλά θέλω να τους κοπανήσω. "Όμοιος ομοίω αεί πελάζει", αλλά υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις. 

[Nekkon]

8 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

δεν είναι καθόλου - μα καθόλου τυχαίο που οι περισσότεροι που ακούνε Jazz ή Prog Metal είναι μουσικοί.

Ναι αλλά και για αυτά έχει αναπτυχθεί παραφιλολογία. Ήταν διαδεδομένο τις προηγούμενες δεκαετίες το ότι όσοι ακούν jazz είναι πιο έξυπνοι, κλπ κλπ