[Αμπελοφιλοσοφίες] Ο μαθητής κι ο δάσκαλος που κουβαλάμε μέσα μας. Επέρχεται ποτέ συμφιλίωση;

[Επισκέπτης]

Στη δική μου περίπτωση μεγάλη σημασία έχει η ύπαρξη κινήτρου. Το οποίο βέβαια το αποζητώ και το προκαλώ, ώστε να ξύπνα τον εσωτερικό μου δάσκαλο.

 

Κίνητρο μπορεί να είναι μια συναυλία που οραματίζομαι, το να εντυπωσιάσω τους συν-κιθαρίστες ή φυσικά οικονομικό.

 

Επίσης, όταν ο εσωτερικός δάσκαλος βαριέται προσλαμβάνεις έναν εξωτερικό που να ξέρει τη δουλειά και ξεμπερδευεις :)

 

 

[Jazzjoker]

Στη δική μου περίπτωση, το δίπτυχο δεν είναι μαθητής-δάσκαλος αλλά ερμηνευτής-ακροατής. Η διαφορά είναι ότι ο ακροατής δε σου λέει τι πρέπει να κάνεις. Ακούει και κρίνει και από εκεί και πέρα είναι δικό σου θέμα, αν η κριτική δεν ήταν καλή, τι δρόμο πρέπει να ακολουθήσεις για να τον ικανοποιήσεις.

 

Ο εσωτερικός ακροατής είναι πολύ συχνά αδίστακτος και βάζει τον πήχυ σε δυσθεώρητα ύψη. Ο ερμηνευτής αντιστοίχως, έρχεται συχνά στη θέση να πρέπει να επιφέρει μια ισορροπία. Δηλαδή να πει στον ακροατή "Κοίταξε να δεις, αυτό που ζητάς μου είναι αδύνατο και για να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν καν υπάρχει. Αυτό που ακούς έφτυσα αίμα για να το πετύχω και αν δε σου κάνει, το πρόβλημα είσαι κυρίως εσύ."

 

Ενώ άλλες φορές ο εσωτερικός διάλογος είναι από την άλλη. Π.χ. μιλάει ο ακροατής και λέει "Αυτό που έπαιξες είναι κατώτερο και των περιστάσεων και των δυνατοτήτων σου. Μην κοροϊδεύεσαι ότι κάτι έκανες."

 

Γενικά αυτοί οι εσωτερικοί διάλογοι μπορεί να είναι βασανιστικοί και εκεί έρχεται συχνά η γνώμη του κοινού και ξεκαθαρίζει τα πράγματα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Γι' αυτό λέω εγώ, είναι σημαντική η δημοσιοποίηση των πονημάτων γιατί αλλιώς μπορεί κανείς να μπλεχτεί σε έναν λαβύρινθο εσωστρέφειας από τον οποίο είναι συχνά αδύνατο να ξεφύγει.

[BillTrantos]

Έχω παρόμοιο θέμα Αλί μου. Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ του πού θα ήθελε να είναι ο δάσκαλος και πού είναι ο μαθητής. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση "βουνού", η οποία σε ορισμένους ανθρώπους λειτουργεί ως κίνητρο, αλλά σε μένα είναι αποτρεπτικός παράγοντας.

 

Πόσα χρόνια έχουν χαθεί, τι διαφορετικές επιλογές μπορούσαν να έχουν γίνει, γιατί δεν ασχολήθηκα με το τάδε, κλπ. Η επίγνωση του τι υπάρχει εκεί έξω και τι τελικά ξέρω είναι κάτι που με κρατάει πίσω ακόμα και τώρα. Δουλεύω με τον εαυτό μου πνευματικά για να το προσπεράσω αυτό, αλλά έβλεπα ότι μόνος μου δε θα πάω πολύ μακριά.

 

Για αυτό το λόγο έψαξα και βρήκα δάσκαλο, για να έχω κάποιον με διαφορετικό perspective, να μου βάλει ένα πρόγραμμα, να κάνει το βουνό να φαίνεται μικρότερο. Έχω μια λίστα τεράστια με πράγματα που θα ήθελα να κάνω στη ζωή σχετικά με τη μουσική, αλλά στην τελική όλα είναι ένα βήμα τη φορά.

 

Το θέμα performing έχει πάει στην άκρη προς το παρόν, γιατί όσο μεγαλώνω τόσο πιο εσωστρεφής γίνομαι. Μικρότερος έπαιζα, αλλά είχα άγνοια κινδύνου και αυτιά που δεν ακούγανε. Τώρα που τα αυτιά ακούνε λίγο παραπάνω, εστιάζω στο να μπορέσω να κάνω το "κεφάλι->χαρτί" πιο εύκολα, πιο άκοπα. Ας γεμίσει πρώτα το χαρτί και βλέπουμε μετά πώς θα γίνει η επικοινωνία του αποτελέσματος με κάποιον τρίτο.