[Αμπελοφιλοσοφίες] Ο μαθητής κι ο δάσκαλος που κουβαλάμε μέσα μας. Επέρχεται ποτέ συμφιλίωση;

[Ali Barout]

Μιας και μπήκε χειμώνας - ωραία εποχή, με κρύο, μουντάδα, θάνατο με υπόσχεση μελλοντικής ανάστασης - είπα κι εγώ να βάλω ένα θεματάκι εσωστρεφές, μήπως εξωστραφεί και βγάλουμε καμια σπίθα ζεστασιάς.

 

Εν προκειμένω:

 

Όσο μαθαίνουμε ένα όργανο, έχουμε μέσα μας ένα δάσκαλο, κι έναν μαθητή. Αυτοί οι δύο δημιουργούν πολλά προβλήματα λέω εγώ, γιατί χρειάζεται να συνεργάζονται σχετικά καλά. Δουλειά του μαθητή είναι, υπό τον έλεγχο του δασκάλου, να μελετά το όργανο, τη μουσική, οτιδήποτε, βαθιά, χωρίς επανάπαυση, σύμφωνα με το επίπεδο του δασκάλου. "Όχι, δεν είναι καθαρό. Μπορεί να χαίρεσαι που σήμερα βγαίνει κάτι που δεν έβγαινε χτες, αλλά δεν είναι καθαρό. Μην παραμυθιάζεσαι. Μελέτα το κι άλλο." λέει ο δάσκαλος. Κι ο μαθητής υπακούει. Κι όταν είναι να παίξουμε, ο δάσκαλος αναλαμβάνει τα ηνία, δεν κουβαλάει τον εξεταστικό φακό πλεον, αλλά παίζει για χάρη του μαθητή, του οποίου ο ενθουσιασμός, η δίψα για έκφραση και η ορμή είναι πολύ πιο πηγαία.

 

Όσο περνούν τα χρόνια, κι ο μαθητής κάνει τη δουλειά που πρέπει, όσο πρέπει, έρχεται όλο και πιο συχνά αυτή η στιγμή που ο δάσκαλος πια δε φέρνει αντίρρηση. "Καλό ήταν." Είναι αυτή άραγε η στιγμή που αποκτούμε αυτοπεποίθηση σαν παίκτες;

 

Τι γίνεται όμως όταν ο δάσκαλος γίνεται όλο και καλύτερος, κι άρα απαιτεί όλο και περισσότερα από το μαθητή; Τι γίνεται όταν ο μαθητής αδυνατεί πλέον, όσο κι αν προσπαθήσει - κι ας καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται - να προχωρήσει παραπέρα; Είναι αυτή άραγε η στιγμή που αποφασίζουμε να αράξουμε στα κυβικά μας; Ή είναι μια στιγμή "ρήξης" μεταξύ δασκάλου και μαθητή;

 

Αν ο δάσκαλος δεν γίνεται καλύτερος, σίγουρα κάποια στιγμή ο μαθητής θα κατακτήσει όλα αυτά τα οποία ζητά ο δάσκαλος. Είναι αυτός όμως ο συμβιβασμός στα σχετικά λίγα αρκετός;

 

ΓΜΠΝΔΤ: Αν έχω ένα μουσικό κεφάλι x, μου αρκεί μια τεχνική y. Νιώθω καλά. Αν έχω ένα μουσικό κεφάλι 20x, μια τεχνική y μου φαίνεται απελπιστικά μικρή μπροστά σε ό,τι έχω ακούσει στη ζωή μου. Νιώθω χάλια. Πότς γκένεν δεχτεί το καθένας; Πότς φτιάξει χαρακτήρα; Πότς αυτοπεποιθήσει;

 

Το συζητάμε ή παίρνετε τηλέφωνο στην Τρίπολη κατευθείαν να έρθουν να με μαζέψουν;

[Shelter]

Υπάρχει μια υπεύθυνη στάση κατα την οποία συνειδητοποιείς ότι η επιδόσεις σου δεν συναντούν τις προσδοκίες της απόδοσής σου και εκεί αποφασίζεις αν θα χωθείς μέσα και θα δουλέψεις μέχρι να τις συναντήσεις ή θα μεινεις εκει που είσαι συμβιβασμένος με αυτο που κανεις. (Τιποτα δεν ειναι κατακριτέο φυσικα).

 

Αν διαλέξεις το πρωτο, δουλεύεις μέχρι που φτάνεις σε ένα σημείο που συνειδητοποιείς ότι έχεις δουλέψει αρκετά και είσαι ικανός για αυτό που πας να κάνεις. Η μελέτη δεν τελειώνει πουθενά ούτε και η προοδος. Αλλα αυτο δε σημαινει οτι πρεπει πρώτα να βάλουμε κάτω τον Claudio Arrau πριν πουμε οτι θα παιξουμε την πρωτη συναυλία μας στο ωδείο ως μαθητές πρωκαταρτικής. Στο κάτω κάτω πάντα κρινόμαστε ή τουλάχιστον πρέπει, ανάλογα με το επίπεδο μας.

 

Προσωπικά απέκτησα αυτοπεποιθηση παίζοντας ζωντανά πολλές φορές. Επίσης η αυτοπεποιθηση μου ενισχύθηκε όταν ξεκινησα να μελετάω και άλλα όργανα και βάζοντας τα συμπεράσματά μου σε ότι έκανα πριν. Δηλαδή στο τραγούδι απέκτησα εντελώς διαφορετική αντιληψη της μελωδίας και την έβαλα στην κιθάρα ακριβώς όπως την σκεφτόμουν στο τραγούδι. Ακόμα και τις παύσεις, ακόμα και τις αναπνοές, ακόμα και τη ρυθμική διευθέτηση για χάρη καλύτερης εκφοράς.

 

Το να βγεις να παιξεις ζωντανά ή να ηχογραφήσεις είναι μια μέθοδος που σε βάζει άμεσα απένταντι στα λάθη σου και σε επιστρέφει στη μελέτη με εντελώς νέα εικόνα του εαυτού σου. Εκεί πρέπει να δουλέψεις πολύ στοχευμένα και μεθοδικα. Και κατα τη γνωμη μου στην αρχή δν ειναι αναγκη να γινεται πολυ συχνα. Αλλά εσύ κυρ Αλή μου δεν εισαι σε αυτή την κατηγορία. Εκτός αν η σκέψη σου γεννάται με άλλη αφορμή!

Επεξεργασμένο 13 Ιανουαρίου από Shelter

[John Goumis]

 

Η τεχνική είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός.

 

Ανάλογα με το τι είδος παίζεις, το θέμα είναι να έχεις καλό control πάνω στο (όποιο) όργανο και να παίζεις αβίαστα αυτό που πρέπει να παίξεις.

 

ΟΚ καμιά φορά μπορεί να δοκιμάσω να βγάλω κάτι πιο απαιτητικό από αυτά που συνήθως παίζω, αλλά το κάνω πιο πολύ από περιέργεια ή διαστροφή (''ποια είναι τα όριά μου?'' ή ''πως παίζεται άραγε αυτό το πράγμα'') αλλά δεν θα μου χρησιμεύσει κάπου άμεσα.

 

Αυτοπεποίθηση για μένα έχει τρια στάδια

 

-να μπορώ να παίξω κάτι όπως είναι γραμμένο στον δίσκο, και να μπορώ να το παίξω και 10-20% πιο γρήγορα για λόγους ''ασφάλειας''

-να μπορώ να παίξω το ίδιο πράγμα όρθιος, με την κιθάρα εκεί που συνήθως την έχω

-να μπορώ να παίξω το ίδιο πράγμα όρθιος, με την κιθάρα εκεί που συνήθως την έχω αλλά να μην χρειάζεται να είμαι 100% συγκενρτωμένος... να μπορώ να κάνω καμιά πόζα πχ 

 

και το τέταρτο και τελευταίο στάδιο

 

να μπορώ να παίξω το ίδιο πράγμα λάιβ

 

 

[Σαμη Παραγκα]

αν είθτε ερωτευμένοι μπορείτε να τα πιείτε και σθτο τηλέφωνο

[Ali Barout]

3 λεπτά πριν, Σαμη Παραγκα είπε

αν είθτε ερωτευμένοι μπορείτε να τα πιείτε και σθτο τηλέφωνο

Δεν ημπορώ, ενδρέπομαι.

[Nekkon]

3 ώρες πριν, Ali Barout είπε

ΓΜΠΝΔΤ

Σα να βρίζεις τη ΝΔ είναι αυτό

Και το ΔΝΤ 

 

[kpeyos]

Η ζωή είναι μικρή και μία, οπότε σε όλα τα φιλοσοφικά ερωτήματα η απάντηση μου είναι "αρκεί αυτό να σε κάνει τελικά ευτυχισμένο". 

 

Τώρα το πού θα μπουν τα όρια της τεχνικής και ποιάς τεχνικής θα  είναι αυτά τα όρια είναι ένα ερώτημα τόσο μεγάλο όσο και η μουσική.

 

Θες να γίνεις ερμηνευτής και σε ποιό είδος; Θες να γίνεις μεγάλος συνθέτης; Πανκ είδωλο; Θες να αφηγηθείς αυτά που έχεις μέσα σου ή προτιμάς να ουρλιάξεις για να φύγει το βάρος από πάνω σου; 

 

Το ίδιο συγκλονιστικά μπορούν για μένα να είναι τα κονσέρτα του Μπαχ και το μοιρολόι της Ηπειρώτισσας. Η απόλυτη ακρίβεια του von Karajan και το raw sloppiness των Stooges. 

 

 

[ez]

Μερικές σκέψεις μου τηλεγραφικά.

Η πίστη στη μουσική βρίσκεται στην αρχή και καθορίζει όσα έπονται.

Κάθε ειλικρινής και αφοσιωμένος μουσικός θα νοιώθει πάντα μαθητής.

"Τα πάντα ρεί", κάθε μέρα είναι διαφορετική σε όσα παίζεις ή ακούς.

Η εμβάθυνση και η γνώση γενικότερα καλλιεργεί αισθητική και κριτική ικανότητα, βοηθάει να γνωρίζεις ποιός είσαι και τι μπορείς να κάνεις, να σέβεσαι τον εαυτό σου αλλά να μην παραμυθιάζεσαι.

Οι έννοιες καλύτερος/χειρότερος αφορούν κυρίως ΜΜΕ και παρεΪστικες χαλαρές κουβέντες.

Κυρίαρχο στην τέχνη είναι αν και τι έχεις να πεις, το μέσο και η υψηλή τεχνική δεν είναι προαπαιτούμενα.

 

[Σαμη Παραγκα]

Γέροντα, άσε τις παπάντζες κι έλα να παίξουμε κανά πανκ

[σκούφοΣ]

Οσες φορες εχω μελετησει κ εχω δει αποτελεσματα στη ζωη μου, το νουμερο ενα χαρακτηριστικο που εμφανιζοταν πολυ παραπανω απ'οτι συνηθως ηταν η συγκεντρωση.

 

Κ στο παιξιμο κ στη δημιουργια, αυτο κανει τη διαφορα, αλλα εκει φτανει να ερχεται κ για δημιουργικα μισαωρα.

 

Αυτη τη συγκεντρωση λοιπον που τοσο λαχταρουσα, εψαχνα τροπους να την πετυχαινω με μεγαλυτερη συνεπεια.

Συνειδητοποιησα πως στο 50% δε μπορουσα να κανω τιποτα, καθως δε μπορουσα να ελεγξω καθολου τους εξωτερικους παραγοντες.

 

Στο αλλο 50% επρεπε να γινω καλυτερος δασκαλος. Κ πιο αυστηρος. Το υλικο κ η προσεγγιση στη μελετη εκανε τη διαφορα. Μελετη με "μουσικοτητα" που θελει αυτια ορθανοιχτα. Μελεταγα μουσικη για να παιξω μουσικη κ εγραφα τον εαυτο μου να το ακουσουμε... κ οι 2 να βελτιωθουμε κ οι 2 την επομενη φορα!

 

Δυστυχως ενω τα αποτελεσματα για τα δικα μου δεδομενα, ηταν θεαματικα, ο δασκαλος δεν ηταν αρκετα αυστηρος να συντηρησει αυτη τη διαδικασια για μεγαλυτερα χρονικα διαστηματα κ ο μαθητης ηταν αρκετα καφρος ωστε να θελει να γυρισει στο comfort zone του. Κ οι 2 μαζι το ριχναμε μετα στο 50% των εξωτερικων παραγοντων 

Επεξεργασμένο 13 Ιανουαρίου από vrasidas27