Σκέψεις πάνω στην μουσική

[Κβαντική Διεμπλοκή]

Προσωπικά τους μουσικούς που θαυμάζω τους βλέπω πιο πολύ σαν πηγή έμπνευσης πάρα ως ανταγωνιστές.

Τα παιδιά θαύματα είναι απλά οργανοπαιχτες και ειλικρινά δεν με απασχολούν καθόλου. Εξάλλου έχει αποδειχθεί ότι στην μουσική η τεχνική παίζει μικρό ρόλο. Δηλαδή έχει φωνή ο Ozzy;

Επεξεργασμένο 27 Οκτωβρίου 2023 από Κβαντική Διεμπλοκή

[loucas]

8 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Λουκά μου είναι πολύ ενδιαφέροντα τα ζητήματα που θίγεις, και ιδιαίτερα ρομαντική η άποψή σου για κάθε θέμα (πράγμα που μου αρέσει πολύ φυσικά).

Υπάρχουν πολλά προς συζήτηση, πολλές παράμετροι σε όλα αυτά, πολλές οπτικές γωνίες.

 

Δεν μπορώ τώρα να επεκταθώ, αλλά θα προσπαθήσω σιγά σιγά στο κοντινό μέλλον.

Στρατο με το μαλακο δεν βιαζομαστε. 

4 ώρες πριν, ez είπε

Αν μου επιτρέπεται ένας σχολιασμός για κάθε ενότητα, θα γράψω μερικές λέξεις απο τη δική μου εμπειρία, αφού πρώτα καταθέσω πως το κείμενο με τις σκέψεις σου το βρήκα ειλικρινές και συγκινητικό, η βασική σου οπτική με βρίσκει σύμφωνο.

Α) Και προ youtube -και πιθανόν πάντα- υπήρχαν τέτοιου είδους ανασφάλειες και αβεβαιότητες, προσωπικά βρέθηκα στο χείλος να τα βροντήξω όλα 3-4 φορές μόνον εξαιτίας του Mike Bloomfield, για να μην αναφέρω τα πολλά ακόμα ονόματα του σχετικού καταλόγου.

Β) Ποτέ μου δεν πίστεψα στην έννοια του "καλύτερος", τουλάχιστον απο κάποιο επίπεδο και πέρα, άλλωστε πάντα θα υπάρχει κάποιος "καλύτερος". όπου και να φτάσει κάποιος. Αν κάτι με απασχολεί αληθινά, αυτό είναι να ανακαλύψω μια όσο γίνεται δική μου φωνή στο χάος που μας περιβάλλει και να μη ντρέπομαι για το πως ακούγεται.

Γ) Είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλήσει για το ζήτημα καθότι ηττημένος κατά κράτος και εμφανώς άθλιος στο να διαχειριστώ και να κατανοήσω αυτό το πεδίο.

Δ) Και εδώ απέχω αφού δεν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο - και μάλλον θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου.

Ε) Και τα δύο, η ζυγαριά πότε θα γείρει απο τη μια και πότε απο την άλλη, τίποτε δεν τάχει όλα και οι λειτουργίες αυτές είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, αν κάποτε κάπως διαχωριστούν η σχιζοφρένεια παραμονεύει. Ας πούμε πως το μυαλό οφείλει να τιθασεύει την καρδιά και η καρδιά να αμφισβητεί το μυαλό.

Συμπέρασμα:

Είσαι ένας μουσικός ερωτευμένος με την τέχνη, σου εύχομαι να έχεις τη δύναμη να αντέχεις τον πόνο και τις απογοητεύσεις της διαδρομής.

Πολυ σωστα ολα. Τα τελευταια 41 χρονια εχω λαβει πολυ περισσοτερες χαρες παρα λυπες. Ευχομαι να συνεχιστει... 

P. S Υπεροχο το live στο Καφωδειο. 

[manosx]

43 λεπτά πριν, LK είπε

1 και 2 . Οι μουσικοί ήταν πάντα (κρυφο) ανταγωνιστικοί (λες και ενδιαφέρει κανέναν ποιος την.....έχει πιο μεγάλη) , ενώ ΠΟΤΕ δεν κλήθηκαν να ανταγωνιστούν σε πραγματικό χρόνο. Εγώ π.χ αν κλείσω έναν κλαριτζή στον γάμο μου, δεν θα έρθει ένας άλλος π.χ. καλεσμένος και θα πεί κοίτα εγώ παίζω πιο γρήγορα, να ανέβει στο πάλκο και να αρχίσουν .....τις κλαρινομαχίες.

 

 

 

 

 Και ομως Την εποχη της περουκας, η πληκτρομονομαχια ηταν θεσμος Υπηρξαν τετοιου ειδους κοντρες αυτοσχεδιασμων, που εμειναν στην ιστορια, οπως η μονομαχια Χεντελ- Σκαρλατι, σα να παιζουν Ρεαλ Μαδριτης - Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ ενα πραγμα

 

  Μια πολυ αστεια ιστορια ειναι η περιπτωση της μονομαχιας του Μπαχ με τον περιφημο Γαλλο οργανιστα Marchant, ο οποιος περιοδευε σε ολη την Ευρωπη κανοντας παρομοιους "αγωνες". Μην εχοντας ακουσει περι Μπαχ δεχτηκε τη μονομαχια, οταν ομως πηρε χαμπαρι που ειχε μπλεξει, πηρε την αμαξα και οπου φυγει- φυγει, αφηνοντας τον Μπαχ να παιζει μονος του μετατρεποντας τον αγωνα σε σολο ρεσιταλ Οι scholars μαλιστα αναφερουν οτι η περιφημη passacaglia για οργανο ειναι πιθανοτατα η μεταγενεστερη καταγραφη των συγκεκριμενων αυτοσχεδιασμων

 

 

 

 Τωρα, επι της ουσιας: Δεν υπαρχει πιο χρησιμο πραγμα απο την να ζηλευεις εναν καλυτερο σου. Οχι να τον φθονεις ομως ετσι; Ζηλευω αυτον που θελω να φτασω, και ετσι πρεπει, ειναι ενα κινητρο. Οταν τον φθονω θελω να μην παιζει αυτος καλα, τι εχω να κερδισω τοτε;

 

 Για να εχει ομως ευεργετικες επιπτωσεις αυτη η ζηλια, πρεπει να ειναι και κατι αξιοζηλευτο Το να ζηλευεις εναν καλο συνθετη, η εναν καλο εκτελεστη, θα σου δωσει κινητρο να τους μελετησεις και να παρεις στοιχεια απο αυτους. Το να ζηλεψεις παλι ενα meme του youtube επειδη παιζει το μωρη κοντουλα λεμονια στα 400 bpm δε νομιζω να σου δωσει τιποτα

 

[Jazzjoker]

Παραθέτω κι εγώ τις απόψεις μου με την κατηγοριοποίηση που έχει κάνει ο Λουκάς:

 

Α. Τα "παιδιά θαύματα" και λοιπά εντυπωσιακά που έγιναν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό γνωστά σε σχέση με παλιότερα λόγω youtube, εμπίπτουν στην κατηγορία των ανθρώπων που ενώ υπολοίπονται, αποδίδουν τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Τα παιδιά "υπολοίπονται" σε φυσικά χαρακτηριστικά (μικρότερα μέλη σώματος, όχι πλήρως ανεπτυγμένο μυικό σύστημα κλπ.) και σε πνευματικά χαρακτηριστικά (όχι πλήρως ανεπτυγμένος εγκέφαλος).

 

Γιατί μας εντυπωσιάζει ένας πιτσιρικάς 6 ετών ο οποίος παίζει π.χ. πολύ καλό κλαρινέτο; Γιατί, δεδομένων των παραπάνω "ελαττωμάτων" του, μπορεί να αποδίδει σε ένα σχετικά υψηλό επιπεδο. Ο μηχανισμός είναι ο ίδιος με αυτόν που λειτουργεί όταν ένας γονέας ακούει την πρώτη ολοκληρωμένη φράση από το παιδί του και αποφαίνεται ότι είναι πανέξυπνο. Το κριτήριο που ενεργοποιείται, προφανώς δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα εφαρμοζόταν σε έναν ενήλικο, αλλά λαμβάνει υπόψη τα υπανάπτυκτα χαρακτηριστικά που αναφέρω παραπάνω.

 

Σε συνέχεια των παραπάνω, υπάρχουν κατ' εμέ 2 κατηγορίες "θαυμάτων". Η μία είναι παιδιά που για την ηλικία τους, παίζουν πάρα πολύ καλά. Η άλλη και σίγουρα εντυπωσιακότερη είναι παιδιά που παίζουν πάρα πολύ καλά, τελεία.

 

Όσον αφορά τη σχέση του εκάστοτε φιλόδοξου μουσικού με αυτά τα φαινόμενα, φυσικά και το δημιουργούμενο συναίσθημα μπορεί να είναι αποκαρδιωτικό. Παρόλα αυτά, σε όλους ανεξαιρέτως του τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, θα συναντήσει κανείς εξαιρετικά ικανές μονάδες, σε σχέση με την ηλικία τους ή και ανεξάρτητα. Πολύ εντυπωσιακό, άξιο θαυμασμού και δυνητικά τρομακτικό. Όμως δεν αποτελεί ούτε απόλυτο, ούτε μοναδικό συστατικό της επιτυχίας. Δεν αρκεί με λίγα λόγια. Οπότε τελικά και ως προς το αποτέλεσμα, αυτές οι ειδικές ικανότητες, είναι απλά ένα μέρος του πακέτου και όχι το πακέτο το ίδιο.

 

Β. Είμαστε ατελή όντα και η ποσοτική αξιολόγηση είναι "εύκολη" και βολεύει ακόμα και εκεί που δεν έχει εφαρμογή ή/και δεν υπάρχουν μετρήσιμα μεγέθη. Όσο και να θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτό, στο πίσω μέρος του μυαλού της πλειοψηφίας, υπάρχει πάντα μια ποσοτική σύγκριση με τον εαυτό μας. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για μουσική συγκεκριμένα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το πόσο μεγάλη δημοσιότητα και δημοφιλία αποκτούν οι διάφορες λίστες "οι 50 καλύτεροι...." που εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν σε γνωστά sites και σε κανάλια στο youtube.

 

Γ. Από τη στιγμή που η μουσική είναι επάγγελμα και ο μουσικός πρέπει να επιβιώσει από αυτή, εκ των πραγμάτων εμπλέκονται παράγοντες όπου αναγκαστικά ποσοτικοποιείται το μη μετρήσιμο και πάλι. Και δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών αποτελούν την επιτομή της καταστροφής στα οικονομικά, αναλαμβάνουν μεσάζοντες που έχουν την ικανότητα/εμπειρία/εργαλεία. Φυσικά, από τη στιγμή που επιτρέπεις να μπει στο χωράφι σου επιλαρχία τρακτέρ, ε θα έχεις και κάποια ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Χωρίς τα τρακτέρ όμως, δε θα είχες να φας.

 

Δ. Τα ίδια με το Γ. Από τη στιγμή που είσαι επαγγελματίας και πρέπει να ζήσεις από τη μουσική, θα πρέπει σε κάποιο βαθμό, να συμβιβαστείς με τις προσταγές του κόσμου που σε πληρώνει και ο οποίος δεν καταλαβαίνει από υψηλά νοήματα, ρομαντισμούς και σύμπαντα. Τουτέστιν και φυσικά ανάλογα με τον δρόμο που έχεις επιλέξει, είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να δημιουργήσεις και κατά παραγγελία. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και παραγγελίες που βοηθούν την έμπνευση. Π.χ η εικόνα που πρέπει να ντυθεί μουσικά.

 

Ε. Αντιλαμβάνομαι τη ρομαντική θεώρηση αλλά η καλλιτεχνία είναι 100% εγκεφαλική λειτουργία. Η καρδιά, το συναίσθημα κλπ. είναι αόριστοι παράγοντες τους οποίους ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Η τεχνική αρτιότητα είναι μετρήσιμο μέγεθος και όπως γράφω και παραπάνω, είναι πολύ ευκολότερα προσβάσιμη στην πλειοψηφία που δε βρίσκει δυσκολία στο να αξιολογεί ποσοτικά. Δώσε στον πολύ κόσμο 1-2-3-4 και τον έχεις ικανοποιημένο.

 

All in all ο μουσικός είναι αντιμέτωπος με έναν κόσμο ο οποίος, στην συντριπτική του πλειοψηφία, μιλάει άλλη γλώσσα από τον ίδιο. Αν ο μουσικός έχει ανάγκη την κατανόηση, για λόγους είτε υλιστικούς είτε πνευματικούς, αναγκαστικά θα πρέπει να μάθει να μιλάει και τη γλώσσα της πλειοψηφίας του κοινού.

 

Επεξεργασμένο 27 Οκτωβρίου 2023 από Jazzjoker

[Shelter]

4 λεπτά πριν, manosx είπε

 

 

 Και ομως Την εποχη της περουκας, η πληκτρομονομαχια ηταν θεσμος Υπηρξαν τετοιου ειδους κοντρες αυτοσχεδιασμων, που εμειναν στην ιστορια, οπως η μονομαχια Χεντελ- Σκαρλατι, σα να παιζουν Ρεαλ Μαδριτης - Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ ενα πραγμα

 

  Μια πολυ αστεια ιστορια ειναι η περιπτωση της μονομαχιας του Μπαχ με τον περιφημο Γαλλο οργανιστα Marchant, ο οποιος περιοδευε σε ολη την Ευρωπη κανοντας παρομοιους "αγωνες". Μην εχοντας ακουσει περι Μπαχ δεχτηκε τη μονομαχια, οταν ομως πηρε χαμπαρι που ειχε μπλεξει, πηρε την αμαξα και οπου φυγει- φυγει, αφηνοντας τον Μπαχ να παιζει μονος του μετατρεποντας τον αγωνα σε σολο ρεσιταλ Οι scholars μαλιστα αναφερουν οτι η περιφημη passacaglia για οργανο ειναι πιθανοτατα η μεταγενεστερη καταγραφη των συγκεκριμενων αυτοσχεδιασμων

 

 

 

 Τωρα, επι της ουσιας: Δεν υπαρχει πιο χρησιμο πραγμα απο την να ζηλευεις εναν καλυτερο σου. Οχι να τον φθονεις ομως ετσι; Ζηλευω αυτον που θελω να φτασω, και ετσι πρεπει, ειναι ενα κινητρο. Οταν τον φθονω θελω να μην παιζει αυτος καλα, τι εχω να κερδισω τοτε;

 

 Για να εχει ομως ευεργετικες επιπτωσεις αυτη η ζηλια, πρεπει να ειναι και κατι αξιοζηλευτο Το να ζηλευεις εναν καλο συνθετη, η εναν καλο εκτελεστη, θα σου δωσει κινητρο να τους μελετησεις και να παρεις στοιχεια απο αυτους. Το να ζηλεψεις παλι ενα meme του youtube επειδη παιζει το μωρη κοντουλα λεμονια στα 400 bpm δε νομιζω να σου δωσει τιποτα

 

Θέλω να αποδώσω σε αυτό το post:

1 

2 

3 

[loucas]

3 λεπτά πριν, Jazzjoker είπε

Παραθέτω κι εγώ τις απόψεις μου με την κατηγοριοποίηση που έχει κάνει ο Λουκάς:

 

Α. Τα "παιδιά θαύματα" και λοιπά εντυπωσιακά που έγιναν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό γνωστά σε σχέση με παλιότερα λόγω youtube, εμπίπτουν στην κατηγορία των ανθρώπων που ενώ υπολοίπονται, αποδίδουν τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Τα παιδιά "υπολοίπονται" σε φυσικά χαρακτηριστικά (μικρότερα μέλη σώματος, όχι πλήρως ανεπτυγμένο μυικό σύστημα κλπ.) και σε πνευματικά χαρακτηριστικά (όχι πλήρως ανεπτυγμένος εγκέφαλος).

 

Γιατί μας εντυπωσιάζει ένας πιτσιρικάς 6 ετών ο οποίος παίζει π.χ. πολύ καλό κλαρινέτο; Γιατί, δεδομένων των παραπάνω "ελαττωμάτων" του, μπορεί να αποδίδει σε ένα σχετικά υψηλό επιπεδο. Ο μηχανισμός είναι ο ίδιος με αυτόν που λειτουργεί όταν ένας γονέας ακούει την πρώτη ολοκληρωμένη φράση από το παιδί του και αποφαίνεται ότι είναι πανέξυπνο. Το κριτήριο που ενεργοποιείται, προφανώς δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα εφαρμοζόταν σε έναν ενήλικο, αλλά λαμβάνει υπόψη τα υπανάπτυ+κτα χαρακτηριστικά που αναφέρω παραπάνω.

 

Σε συνέχεια των παραπάνω, υπάρχουν κατ' εμέ 2 κατηγορίες "θαυμάτων". Η μία είναι παιδιά που για την ηλικία τους, παίζουν πάρα πολύ καλά. Η άλλη και σίγουρα εντυπωσιακότερη είναι παιδιά που παίζουν πάρα πολύ καλά, τελεία.

 

Όσον αφορά τη σχέση του εκάστοτε φιλόδοξου μουσικού με αυτά τα φαινόμενα, φυσικά και το δημιουργούμενο συναίσθημα μπορεί να είναι αποκαρδιωτικό. Παρόλα αυτά, σε όλους ανεξαιρέτως του τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, θα συναντήσει κανείς εξαιρετικά ικανές μονάδες, σε σχέση με την ηλικία τους ή και ανεξάρτητα. Πολύ εντυπωσιακό, άξιο θαυμασμού και δυνητικά τρομακτικό. Όμως δεν αποτελεί ούτε απόλυτο, ούτε μοναδικό συστατικό της επιτυχίας. Δεν αρκεί με λίγα λόγια. Οπότε τελικά και ως προς το αποτέλεσμα, αυτές οι ειδικές ικανότητες, είναι απλά ένα μέρος του πακέτου και όχι το πακέτο το ίδιο.

 

Β. Είμαστε ατελή όντα και η ποσοτική αξιολόγηση είναι "εύκολη" και βολεύει ακόμα και εκεί που δεν έχει εφαρμογή ή/και δεν υπάρχουν μετρήσιμα μεγέθη. Όσο και να θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτό, στο πίσω μέρος του μυαλού της πλειοψηφίας, υπάρχει πάντα μια ποσοτική σύγκριση με τον εαυτό μας. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για μουσική συγκεκριμένα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το πόσο μεγάλη δημοσιότητα και δημοφιλία αποκτούν οι διάφορες λίστες "οι 50 καλύτεροι...." που εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν σε γνωστά sites και σε κανάλια στο youtube.

 

Γ. Από τη στιγμή που η μουσική είναι επάγγελμα και ο μουσικός πρέπει να επιβιώσει από αυτή, εκ των πραγμάτων εμπλέκονται παράγοντες όπου αναγκαστικά ποσοτικοποιείται το μη μετρήσιμο και πάλι. Και δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών αποτελούν την επιτομή της καταστροφής στα οικονομικά, αναλαμβάνουν μεσάζοντες που έχουν την ικανότητα/εμπειρία/εργαλεία. Φυσικά, από τη στιγμή που επιτρέπεις να μπει στο χωράφι σου επιλαρχία τρακτέρ, ε θα έχεις και κάποια ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Χωρίς τα τρακτέρ όμως, δε θα είχες να φας.

 

Δ. Τα ίδια με το Γ. Από τη στιγμή που είσαι επαγγελματίας και πρέπει να ζήσεις από τη μουσική, θα πρέπει σε κάποιο βαθμό, να συμβιβαστείς με τις προσταγές του κόσμου που σε πληρώνει και ο οποίος δεν καταλαβαίνει από υψηλά νοήματα, ρομαντισμούς και σύμπαντα. Τουτέστιν και φυσικά ανάλογα με τον δρόμο που έχεις επιλέξει, είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να δημιουργήσεις και κατά παραγγελία. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και παραγγελίες που βοηθούν την έμπνευση. Π.χ η εικόνα που πρέπει να ντυθεί μουσικά.

 

Ε. Αντιλαμβάνομαι τη ρομαντική θεώρηση αλλά η καλλιτεχνία είναι 100% εγκεφαλική λειτουργία. Η καρδιά, το συναίσθημα κλπ. είναι αόριστοι παράγοντες τους οποίους ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Η τεχνική αρτιότητα είναι μετρήσιμο μέγεθος και όπως γράφω και παραπάνω, είναι πολύ ευκολότερα προσβάσιμη στην πλειοψηφία που δε βρίσκει δυσκολία στο να αξιολογεί ποσοτικά. Δώσε στον πολύ κόσμο 1-2-3-4 και τον έχεις ικανοποιημένο.

 

All in all ο μουσικός είναι αντιμέτωπος με έναν κόσμο ο οποίος, στην συντριπτική του πλειοψηφία, μιλάει άλλη γλώσσα από τον ίδιο. Αν ο μουσικός έχει ανάγκη την κατανόηση, για λόγους είτε υλιστικούς είτε πνευματικούς, αναγκαστικά θα πρέπει να μάθει να μιλάει και τη γλώσσα της πλειοψηφίας του κοινού.

 

Ειπαμε οπως ο καθενας το αντιλαμβανεται. Σεβαστο. Ωραιες τοποθετησεις anyway. 

[dimsonic]

Α. πιστεύω ότι αν δεν υπήρχε yt δεν θα μαθαίναμε καν την ύπαρξη, ενώ πιθανότατα κάποια ταλέντα δεν θα σπρώχνονταν σε τέτοιο βαθμό, εφ όσον υπάρχει το κέρδος να περιμένει στη γωνία.

Το Yt γενικά είναι μια υπερφίαλη φούσκα που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο απώγειό της. Πιθανότατα όταν πάψει να είναι δωρεάν, κάπως να χαλιναγωγθηθεί. Μέχρι τότε η εικόνα θα υπερισχύει του καθενός άλλου, είτε αυτό είναι μουσική ή άλλη δραστηριότητα. 

β. Πάντα για μένα το να παίζω μουσική ήταν για να καταφέρω να ξεκλειδώσω τον μηχανισμό της μουσικής, να μπορώ να λεω "να και γω το κάνω αυτό" και φυσικά να ενταχθώ κάπου που παράγεται αυτή η δραστηριότητα. Η σύγκριση ήταν κάτι που υπερίσχυε τα πρώτα χρόνια, μέχρι να διαπιστώσω ότι ο αγώνας αυτός ήταν μάταιος, μια και όλο και κάποιος θα βρισκόταν που θα ήταν φαινομενικά καλύτερος. Επίσης σταμάτησε η σύγκριση όταν είδα ότι κάποια πράγματα μπορεί να μην τα έκανα καλύτερα, μπορούσε όμως αυτό που έκανα να συνεισφέρει σε ένα σύνολο. 

γ. η μουσική βιομηχανία βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Πιστεύω ότι ο κόσμος κάποια στιγμή θα χορτάσει και θα στραφεί κάπου αλλού. Για λίγο καιρό ίσως η ΑΙ μπεί στο προσκήνιο αλλά πάντα θα μπορουν οι ανθρώπινες διαδικασίες να διακρίνονται. Θέλει χρόνο. Γενικά η υπερπροσφορά κάνει κακό. Πολύς κόσμος σήμερα έχει πρόσβαση στην μουσική παραγωγή, όχι όμως στην προώθηση. Ζούμε την γιγάντωση του θηρίου, που όμως δεν μπορεί να πολύ να γιγαντώνεται. Το πότε θα έρθει μια αλλαγή ακόμα είναι νωρίς να το πούμε

δ. Δεν το βρίσκω ούτε κακό ούτε ανέφικτο. Αν όχι πάντα η σύνθεση από τον καιρό της προκλασικής ήταν επί παραγγελία, από ανθρώπους που γνώριζαν τον μηχανισμό της παραγωγής. Το θέμα είναι ότι υπάρχει η παραγωγή στο ποδάρι για yt κλπ, αλλά και η σοβαρή αυτή που θα έχει στόχο μια σοβαρή ταινία, ένα σημαντικό arcade, ή άλλους τομείς.

ε. και τα δυο σίγουρα. Το βλέπω συχνά στις δικές μου δημιουργίες. Μπορεί κάποια στιγμή να υπάρχει κάτι απλοϊκό, αλλά να σου κάνει κλικ. Όσο και να προσπαθώ να το διαφοροποιήσω ώστε να φαίνεται πιό σοφιστικέ, τις περισσότερες φορές το αφήνω στην ησυχία του.

[John Goumis]

Έχω ενστάσεις και στα πέντε σημεία σου αγαπητέ συμφορουμίτη.

 

Το Α. ποτέ δεν με απασχόλησε, και δεν το θεωρώ σε καμία περίπτωση ''χάρισμα'' αλλά αποτέλεσμα σκληρής και πειθαρχειμένης μελέτης με σκοπό αυτό που απλά είναι, δηλαδή επίδειξη τεχνικής (σε ελεγχόμενο περιβάλλον) με σκοπό τα views σε YT, TikTok κτλ. Έχει το ενδιαφέρον του, αλλά μέχρι εκεί. 

 

Όσον αφορά το Β.... Σε ''τοπικό'' επίπεδο, ποτέ δεν με απασχόλησε αν ο τάδε παίζει καλύτερα ή χειρότερα. Αυτό που με απασχόλησε είναι η αισθητική και η μουσική του προσέγγιση. Καταρχάς μιλάμε για ''ομαδικό'' σπορ οπότε όταν βλέπω μια μπάντα ενώ ξέρουν να παίζουν να έχουν τσαπατσούλικη προσέγγιση στο κομμάτι, απλά και μόνο για να το παίξουν, αυτό δεν έχει να κάνει με την τεχνική.

 

Σε ''παγκόσμιο'' επίπεδο, το κοινό που έχoυν πχ ο Pete Townsend, o Hendrix, o Kurt Cobain και ο Malmsteen και ο Van Halen ήταν ότι ήταν εξαιρετικοί τραγουδοποιοί - συνθέτες. Αν δεν ήταν καλοί απλά θα έκαναν αυτό που περιγράφεις στο Α.

 

Στο Γ. επίσης διαφωνώ αλλά είναι μεγάλο για να το αναπτύξω. Στην ποπ κουλτούρα η μουσική ανά τις δεκαετίες είχε διάφορα κοινωνικά κινήματα και η μουσική βιομηχανία έπαιξε καθοριστικο ρόλο.

 

Σε ότι αφορά το Δ, ακόμα και να μην είναι του γούστου μου αυτό που παίζω, μου αρκει που το κοινό το διασκεδάζει και το χαίρεται και αυτό μου δίνει χαρά σε σχέση με το να παίξω εγώ κάτι που μου αρέσει πολύ και το κοινό να χασμουριέται. Είμαι μουσικός και η δουλειά μου, για την οποία πρέπει να πληρώνομαι, γιατί είναι κανονική δουλειά, είναι να διασκεδάσει ο κόσμος. Βέβαια υπάρχουν και όρια που εχει ο καθένας.

 

Στο Ε. διαφωνούμε πιο πολύ από όλα τα προηγούμενα.... αργό και -όχι και τόσο άρτιο- παίξιμο=συναίσθημα, γρήγορο και τεχνικό παίξιμο=μη συναίσθημα. Δηλαδή στην κλασσική μουσική ότι είναι andate και κάτω είναι με συναίσθημα και ό,τι είναι allegro και πάνω είναι χωρίς συναίσθημα και απλά επίδειξη τεχνικής. Ο Paganini αν ζούσε σήμερα θα έβγαζε λεφτά μόνο στο YouTube όπως κάνουν οι prodigies στην κατηγορία Α.  Λυπάμαι αλλά θα διαφωνήσω. 

 

Οι παραπάνω μου ενστάσεις στα γραφόμενά σου είναι φυσικα τελείως φιλικές και δεν έχουν σκοπό ούτε να μειώσουν αυτά που έγραψες 

[loucas]

Ολα δεκτά και ευχαριστώ για το κόπο να γράψεις .

Ό καθένας τα βλέπει έτσι όπως θέλει και όπως κυρίως τον κάνουν ευτυχισμένο ή ότι άλλο έχει σκοπό. Εφ όσον αυτό επιτυνχάνεται έχει καλώς.Δεν έχουμε σκοπό να καταλήξουμε κάπου.Δεν είναι σκοπό να πείσουμε κάποιον για κάτι. Αν θέλει θα πειστεί μόνος του.

 

[Alter]

Το YouTube είναι μια παράλληλη πραγματικότητα, υπάρχει και υπήρχε πάντα και η κανονική πλευρά της ζωντανής μουσικής, που ανέκαθεν ήταν απαιτητική στην τεχνική ικανότητα. Αυτό που ο πολύς κόσμος μπορεί να θεωρεί ταλέντο, είναι στην πραγματικότητα χρόνια μελέτης, πάθος που σε οδηγεί σε αυτή την μελέτη, και ο ανάλογος χαρακτήρας που υποστηρίζει τη σκληρή δουλειά. Συν ταλέντο βέβαια. Ένα παιδί θαύμα είναι η ιστορία κάθε μουσικού σε κλασική ορχήστρα, metal γκρουπ, κτλ κτλ, επαγγελματία μουσικού σε όλα τα απαιτητικά είδη.

 

Ο ανταγωνισμός στη μουσική δεν υπάρχει τόσο ανάμεσα μουσικών, αλλά ανάμεσα στον καθένα και το "επαγγελματικό" επίπεδο παιξίματος. Αν κάποιος καταφέρει να το φτάσει (σε παίξιμο αλλά και σε νοοτροπία και συμπεριφορά), ανήκει πια στον χώρο.  

 

Για την μουσική βιομηχανία, από τη μια σήμερα η μουσική είναι τσάμπα (8 ευρώ το μήνα για την ακρίβεια για τον ακροατή, ο δημιουργός παίρνει περίπου τίποτε), από την άλλη ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν τόσο εύκολο να ηχογραφήσεις και να κυκλοφορήσεις μουσική χωρίς εταιρεία. Σήμερα αυτό γίνεται εύκολα και οικονομικά. Η όλη μουσική βιομηχανία προσπαθεί να προσαρμοστεί, αλλά οι αλλαγές είναι τόσο γρήγορες και απανωτές που δεν τα καταφέρνει ακόμη.

 

Για την σύνθεση και την έμπνευση, δεν είναι κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα μουσικά. Είναι μια ικανότητα όπως άλλες που πρέπει να έχει ένας μουσικός. Τώρα η αληθινή έμπνευση έχει να κάνει με τη ζωή και τη γενικότερη οπτική του καθενός..

 

Τελικά "τι" είναι η μουσική; Εγώ την αντιλαμβάνομαι ως μια σύμπραξη των ανθρώπων που τραγουδάνε και χορεύουν τις ζωές τους, όπως κάνουν τα ζώα η και η φύση. Μαζευόμαστε όλοι, και κάνουμε μια "σπονδή" στο αιώνιο, σ αυτό που μας ενώνει όλους και όλα, και στην ομορφιά της θνητής μας ύπαρξης. Όπου έχω ταξιδέψει η και παίξει, αυτό ήταν τελικά το πιο βαθύ συναίσθημα. Το έχω δει σε μαύρες εκκλησίες στην Αμερική, σε ανθρώπους που χόρευαν και τραγουδούσαν σε παραλίες στη Βραζιλία, σε μαγαζιά Fado στην Πορτογαλία όπου πάλι όλοι τραγουδούσαν, χόρευαν και ακούγανε, σε γιορτές φλαμένκο σε χωριά στην Ισπανία.. ακόμη και σε μικρές όπερες στη Γερμανία.. Η αν κοιτάξει κανείς τη θάλασσα, η τα πουλιά που πετάνε και φωνάζουν κάθε που έρχεται η φεύγει μια μέρα.. κτλ κτλ

 

Στην Ελλάδα το καλύτερο μου ήταν σε ένα πολύ μικρό ορεινό χωριό της Κρήτης, που μετά το COVID κάνανε τη πρώτη σύναξη στην πλατεία του χωριού, και χορεύανε πίνανε και τραγουδούσανε μέχρι το πρωί (με βάλανε να παίξω κιόλας επειδή είχα κιθάρα και ντρεπόμουνα.. ). 

 

Γενικά η μουσική είναι ωραία! ;)

Επεξεργασμένο 27 Οκτωβρίου 2023 από Alter