Σκέψεις πάνω στην μουσική

[loucas]

Καλησπέρα σε όλους.

Από καιρό ήθελα να γράψω δυο λόγια για κάποια θέματα που συσχετίζονται με την μουσική. Εναποθέτω τις δικές μου απόψεις οι οποίες και ίσως χρήζουν αλλαγής και σε καμιά περίπτωση δεν είναι απόλυτες. Απλά αυτή είναι η οπτική μου γραμμένη με γρήγορη σκέψη και σύνταξη.

Πάμε λοιπόν χωρίς πολλά-πολλά :

 

Α) Εμείς, το youtube, και τα «παιδιά θάυματα»

Η έλευση του youtube έφερε μαζί με πολλές δυνατότητες και την επαφή του παγκόσμιου πληθυσμού σε όλων των ειδών  θέματα. Μέσα σε αυτά και τα λεγόμενα «παιδιά θαύματα» ή  prodigies.

Είδαμε να παίζονται άνετα πράγματα που θα θέλαμε οι πιο πολλοί δεκαετίες να μάθουμε και ίσως δεν θα έφταναν και αυτές…Από ονόματα πολλά , που ο καθένας μπορεί να φέρει αμέσως στο μυαλό του οπότε δεν τα αναφέρω.

Είναι όμως αυτός λόγος εμείς να « τα καψουμε» όπως θα λέγαμε και να πάψουμε να έχουμε βλέψεις και σχέδια για την μουσική?

Όχι βέβαια. Απλά πρέπει να δεχθούμε ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με χαρίσματα της ανθρώπινης φύσης, όπως ο καθένας και το ζητούμενο δεν είναι να παίξουμε καλύτερα από αυτούς αλλά να απολαμβάνουμε την μουσική, την δημιουργία, την έκφραση άρα και την ηδονή μέσω αυτής.

Από αυτό το θέμα περνάμε στο επόμενο που είναι :

 

B) Η σύγκριση, ο «ανταγωνισμός», και ο «καλύτερος» στην μουσική.

Όλοι έχουμε βρεθεί στην θέση να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους μουσικούς, να θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι του χωριού και να υπερέχουμε των άλλων. Εν μέρει φυσιολογικό γιατί πηγάζει από το «Εγώ» μας και ο αγώνας για την πραγματική μετριοφροσύνη έχει πολύ πόνο και κόπο.

Από την άλλη το ίδιο κάνουμε συγκρίνοντας ή αποδίδοντας σε μουσικούς και μουσικές της αρεσκείας μας  τον τίτλο «καλύτερος» ή «καλύτερη».

Πιστεύω όμως ότι και τα δυο αυτά είναι ξένα προς το αληθινό σκοπό της μουσικής και απλά χρησιμοποιούνται κατά βάθος προς επιβεβαίωση της άποψής μας ,άρα και του «εγώ» μας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε άποψη σε αυτά αλλά και πάλι το να προσπαθείς να πείσεις τον καθένα για την αξία σου είσαι ελεύθερος να το κάνεις αλλά θα σε κρατά σε ένταση, θα δυσκολεύεσαι να μείνεις εστιασμένος στην δημιουργία και στο τέλος ίσως οδηγηθείς και σε «θυματοποίηση».

Έτσι και εδώ συμπερασματικά δεν είναι πρέπον για την μουσική να βάζουμε εύκολα «πρωταθλητικούς» τίτλους και όπως λέει και ο Weckl : “ in music there is not such a thing as “best” ….

Πάμε θέμα τρίτο :

 

Γ) Μουσική βιομηχανία

Και μόνο που βλέπεις τις δυο λέξεις μαζί πρέπει να χτυπά κόκκινος συναγερμός !

Το Θείον δώρο της μουσικής στον άνθρωπο γίνεται προιόν, πουλάει και πρέπει όταν πουλάει, να συνεχίζει να πουλάει…για να υπάρχει αυτό και ο «καλλιτέχνης».

Δύσκολο θέμα αλλά πρέπει να έχουμε υπο όψιν ότι το να δημιουργούμε πραγματικά μουσική της αρεσκείας μας ,ελέυθεροι, χωρίς παρεμβάσεις πάνω μας, «ειδικών» στην κατανάλωση και ταυτόχρονα να πουλάμε «αβέρτα», είναι μάλλον όνειρο ειδικά στις μέρες μας.

Οπότε και εδώ επιστρέφουμε στην βάση μας που είναι η απόλαυση μας μέσω της μουσικής Κατα τα άλλα είμαστε ελεύθεροι να τα κάνουμε εφόσον είναι επιλογή μας ,αλλά η μουσική δεν ξέρω αν τελικά έχει το αποτέλεσμα που είχαμε στο μυαλό αρχικά.

 

Δ) Μουσική κατά «παραγγελία» ή  επι πληρωμή

Δύσκολο θέμα, πολύ δύσκολο και το γράφω εγώ που στα 16 έβγαλα το πρώτο μεροκάματο ως ντράμερ παίζοντας τον Ζορμπά….και μετά σκυλάδικα, κώφωση προσωρινή,reset και πάλι εδώ και εκεί…Το πρόβλημα εδώ είναι ότι πέραν το ότι συνήθως θα παίξουμε πράγματα πιθανόν ξένα προς τα γούστα μας , θα καταλήξουμε να μην θέλουμε να ασχολούμαστε δημιουργικά με το όργανο. Ας θυμηθούμε τον εαυτό μας μετά από μουσικό ξενύχτι …δεν θέλεις να βλέπεις το όργανο για κάποιες μέρες και νιώθεις όλες τις δημιουργικές σου «υποδοχές» βουλομένες.

Τώρα το άλλο το «κατά παραγγελία» μουσική:

Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πως γίνεται ένα συμβόλαιο π.χ  5 δίσκων σε 5 χρόνια? Πως δηλαδή μπορώ να εγγυηθώ στον εργοδότη- μουσική  εταιρία ότι θα έχω τις εμπνεύσεις που θέλουν σε ένα συγκεκριμένο διάστημα…

Θα μου πείς ότι γίνεται, απλά ή θα δώσεις «κονσέρβα» ή θα είσαι φαινόμενο.

Επίσης θα μου πέις « γίνεται» στα soundtrack. Ναι γίνεται όντως και απαιτεί πολύ ταλέντο αλλά σε μουσική «μαζικής κατανάλωσης» προτιμάται κονσέρβα και πάλι ή ανάλογο marketing και σπάνια μεγάλο ταλέντο.

Και πάλι δύσκολο  να «εκβιάσεις» την έμπνευση που είναι ένας επισκέπτης που έρχεται όταν δεν τον περιμένεις….

 

Ε) Μουσική με το μυαλό ή την καρδιά ?

Ένα μεγάλο θέμα και εδώ.

Η αρτιότητα και οι γνώσεις , οι σπουδές, τα μέσα  κτλ. είναι στο υψηλότερο επίπεδο σήμερα  αν και δεν παράγεται μαζικά μουσική τέτοιου επιπέδου.

Όπως λέει και ο Metheny, «υπάρχουν σήμερα πολλοί που ασχολούνται με την μουσική αλλά λίγοι που μπορούν να σου πούν μια ιστορία»

Βλέπουμε ότι αναγνωρίζεται πάντα η τεχνική αρτιότητα , το γρήγορο παίξιμο και άλλα εντυπωσιακά δρώμενα τα οποία είναι φυσικά πλεονεκτήματα για έναν μουσικό αλλά δεν ξέρω αν γράφουν στο τελικό αποτέλεσμα και στο συναίσθημα αν δεν συνοδεύονται και από άλλα καλούδια του μουσικού.

Από την άλλη έχουμε το συναισθηματικό παίξιμο, αυτό που δεν βιάζεται, ίσως και να υπολείπεται αρτιότητας αλλά βρίσκει την καρδιά που είναι το κέντρο των συναισθημάτων, πολύ πιο άμεσα…

Όπως λέει και ο Ron Carter Μουσική για την καρδιά και όχι το μυαλό.

Παραδείγματα πολλά, και ο καθείς μπορεί να σκεφτεί..

 

Συμπέρασμα :

Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο άνθρωπος έχει στα χέρια του ένα μεγάλο θείο δώρο, την μουσική.

Είναι το φίλτρο του ψυχισμού μας, η παρηγοριά μας στον κόσμο που ζούμε, μια άλλη γλώσσα σε ένα πεδίο έκφρασης όπως όλες οι τέχνες.

Δεν έχει σημασία το πόσο καλά παίζουμε, αλλά αν παίζουμε αβίαστα και όταν το νιώθουμε, μακριά από κάθε άλλο σκοπό ή βλέψη.

Το πρώτο Λα- ενός αρχάριου, ισοδυναμεί στο ψυχικό αποτέλεσμα με την ευχαρίστηση που δίνει ένα Λα- 7#,9-,11# ,13 που παίζει  ένας έμπειρος μουσικός.

Αυτό είναι το μεγαλείο της μουσικής.

 Αν τώρα μοιραζόμαστε ως κοινωνικά όντα την δική μας έμπνευση ή δημιουργία είναι ωραίο και λογικό και ταιριαστό στην κοινωνική φύση του ανθρώπου.

Ο μέγας σκοπός όμως είναι η αρχική «διαδρομή» από το συναίσθημά μας, την καρδιά μας, προς το μουσικό όργανο και το ηχητικό αποτέλεσμα και τελικά προς την αποτύπωσή του που μας ελαφρώνει και κάποιες φορές  γιατρεύει την ψυχή μας.

Ησύχαζε, μείνε σταθερός στον πρώτο και ουσιαστικότερο σκοπό:

Να απολαύσεις την μουσική .

Οτι άλλο θέλει έρθει είναι καλοδεχούμενο.

Αν αυτό δεν έρθει, θα έχεις ήδη εκπληρώσει τον πρώτο και ωραιότερο σκοπό…

[dimsonic]

Θίγεις πολλα σοβαρά θεματα Λουκα και ηταν δυσκολη μερα σημερα. Θα τα μελετησω και θα τοποθετηθώ καποια στιγμη. 

[manosx]

Παράθεση

Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πως γίνεται ένα συμβόλαιο π.χ  5 δίσκων σε 5 χρόνια? Πως δηλαδή μπορώ να εγγυηθώ στον εργοδότη- μουσική  εταιρία ότι θα έχω τις εμπνεύσεις που θέλουν σε ένα συγκεκριμένο διάστημα…

Θα μου πείς ότι γίνεται, απλά ή θα δώσεις «κονσέρβα» ή θα είσαι φαινόμενο.

 

 

 Αυτο ισχυει για καθε δουλεια, δηλαδη αναλαμβανουμε καποια εργασία, αλλά κανεις στην ουσία δεν μπορεί να εγγυηθεί οτι θα τη φέρουμε εις περας.

 

 Ουτε φυσικά μπορει να εγγυηθεί κανείς οτι η ποιότητα της εργασίας μας θα είναι κορυφαια, οτι θα εχει το επιπεδο που εχει η εμπνευσμενη εργασια καποιου που γουσταρει τρελα τη δουλεια του.

 

 Οταν ομως εχεις ενα επιπεδο x ωστε να μπορεις να φερεις εις περας κατι, αν εχεις αυτο που λεμε " επαγγελματικη επαρκεια", θα μπορεις να το κανεις με εναν σταθερο ρυθμο. Δηλαδη η "κονσερβα" που αναφερεις, γεματα ειναι τα ραφια, τα ραδια και οι τηλεορασεις με "κονσερβες", τιγκα ειναι.

 

 Η συντριπτικη πλειοψηφια ειναι κονσερβες. Οταν σκαει καποια εμπνευση της προκοπης, τοτε γινεται γευμα.

[fusiongtr]

Λουκά μου είναι πολύ ενδιαφέροντα τα ζητήματα που θίγεις, και ιδιαίτερα ρομαντική η άποψή σου για κάθε θέμα (πράγμα που μου αρέσει πολύ φυσικά).

Υπάρχουν πολλά προς συζήτηση, πολλές παράμετροι σε όλα αυτά, πολλές οπτικές γωνίες.

 

Δεν μπορώ τώρα να επεκταθώ, αλλά θα προσπαθήσω σιγά σιγά στο κοντινό μέλλον.

[ez]

Αν μου επιτρέπεται ένας σχολιασμός για κάθε ενότητα, θα γράψω μερικές λέξεις απο τη δική μου εμπειρία, αφού πρώτα καταθέσω πως το κείμενο με τις σκέψεις σου το βρήκα ειλικρινές και συγκινητικό, η βασική σου οπτική με βρίσκει σύμφωνο.

Α) Και προ youtube -και πιθανόν πάντα- υπήρχαν τέτοιου είδους ανασφάλειες και αβεβαιότητες, προσωπικά βρέθηκα στο χείλος να τα βροντήξω όλα 3-4 φορές μόνον εξαιτίας του Mike Bloomfield, για να μην αναφέρω τα πολλά ακόμα ονόματα του σχετικού καταλόγου.

Β) Ποτέ μου δεν πίστεψα στην έννοια του "καλύτερος", τουλάχιστον απο κάποιο επίπεδο και πέρα, άλλωστε πάντα θα υπάρχει κάποιος "καλύτερος". όπου και να φτάσει κάποιος. Αν κάτι με απασχολεί αληθινά, αυτό είναι να ανακαλύψω μια όσο γίνεται δική μου φωνή στο χάος που μας περιβάλλει και να μη ντρέπομαι για το πως ακούγεται.

Γ) Είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλήσει για το ζήτημα καθότι ηττημένος κατά κράτος και εμφανώς άθλιος στο να διαχειριστώ και να κατανοήσω αυτό το πεδίο.

Δ) Και εδώ απέχω αφού δεν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο - και μάλλον θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου.

Ε) Και τα δύο, η ζυγαριά πότε θα γείρει απο τη μια και πότε απο την άλλη, τίποτε δεν τάχει όλα και οι λειτουργίες αυτές είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, αν κάποτε κάπως διαχωριστούν η σχιζοφρένεια παραμονεύει. Ας πούμε πως το μυαλό οφείλει να τιθασεύει την καρδιά και η καρδιά να αμφισβητεί το μυαλό.

Συμπέρασμα:

Είσαι ένας μουσικός ερωτευμένος με την τέχνη, σου εύχομαι να έχεις τη δύναμη να αντέχεις τον πόνο και τις απογοητεύσεις της διαδρομής.

[LK]

1 και 2 . Οι μουσικοί ήταν πάντα (κρυφο) ανταγωνιστικοί (λες και ενδιαφέρει κανέναν ποιος την.....έχει πιο μεγάλη) , ενώ ΠΟΤΕ δεν κλήθηκαν να ανταγωνιστούν σε πραγματικό χρόνο. Εγώ π.χ αν κλείσω έναν κλαριτζή στον γάμο μου, δεν θα έρθει ένας άλλος π.χ. καλεσμένος και θα πεί κοίτα εγώ παίζω πιο γρήγορα, να ανέβει στο πάλκο και να αρχίσουν .....τις κλαρινομαχίες.

Τώρα θα δανειστώ το δικό μου επάγγελμα, που έχω σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ, σε κάθε δικαστήριο να ανταγωνιστώ Τρεις Δικαστές, Έναν Εισαγγελέα .......και έναν αντίδικο συνάδελφο Δικηγόρο.

 

Εκεί να δεις στρες και πίεση.

 

3. Συνεχίζω τα παραδείγματα από τη δουλειά μου.  Και εγώ ενδιαφέρουσες νομικά υποθέσεις λαχταρούσα ....... Να αγορεύω σαν τον Κούρκουλο στο σινεμά, αλλά αν θες να έχεις φαγητό,......θα πάς και στο Ειρηνοδικείο Ανασελίτσης να δικάσεις ασφαλιστικά μέτρα νομής, γιατί μπήκε ο ένας.....στον μπαχτσε του άλλου.

 

4. Ξέρεις τί είναι να σου έρχεται  ΚΑΘΕ μέρα και άλλη υπόθεση στο γραφείο, για θέματα και που δεν έχεις ιδέα ή που άλλαξαν χθες; Τελείωσα την ΝΟΜΙΚΗ πριν 26 χρόνια και ΤΙΠΟΤΑ από αυτά που έμαθα ΔΕΝ ισχύει πλέον.....κάθε μέρα ξεκινάω από το ΜΗΔΕΝ. .Εκεί να δεις τί έμπνευση απαιτείται και να πρέπει να φέρεις αποτέλεσμα, που θα έχει άμεσες συνέπειες στη ζωή του άλλου.

 

5. Θέμα που έπεσε κάποτε σε εξετάσεις στη σχολή Δικαστών.

Ελεύθερης Ανάπτυξης "Ο Δικαστής όταν δικάζει στην έδρα και εφαρμόζει τη νομοθεσία  παράγει τέχνη ή επιστήμη";

 

Εν κατακλείδι , όπως σου είπε και ο Μάνος, ΟΛΕΣ οι δουλείες τα ίδια έχουν.

Οι μουσικοί γενικά (ειδικά οι νέοι σε ηλικία) έχουν εντύπωση ότι κάνουν κάτι σπουδαίο.

NOT it's just a job.

Με τις χαρές και τις λύπες της......

[Κβαντική Διεμπλοκή]

Τι σημασία έχουν όλα αυτά;Απλά παίζεις την μουσική που σου αρέσει και τέλος. Τώρα αν είσαι επαγγελματίας θα παίξεις και στα μπουζούκια που είναι και μια χαρά. 

[MGs]

Οποια ενασχόληση γίνει βιοπορισμός,παύει να αποτελεί ευχαρίστηση.Η συχνότητα και η απόδοση καθορίζουν το πόσο.

Επεξεργασμένο 27 Οκτωβρίου 2023 από MGs

[Shelter]

Καλησπέρα φίλε μου,

 

Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι στα πολλά και σημαντικά ερωτήματα που θέτεις, δεν υπάρχει μια απάντηση. Ούτε καν μια διαδρομή που θα σε οδηγήσει σε μια απάντηση. Υπάρχει πλήθος και εν πολλοίς εξαρτάται από το χαρακτήρα μας.

 

Δεν είμαι βέβαιος ότι η προσωπική μου οπτική έχει ιδιαίτερη αξία, αλλά ίσως μαζεύοντας αρκετές από αυτές εδώ μπορέσεις να εξάγεις κάποια συμπεράσματα που θα σε οδηγήσουν στην προσωπική σου λύση.

 

Α) Από την εποχή που δεν υπήρχε internet και youtube, ειδικά στο χώρο της κλασσικής μουσικής μας ζάλιζαν το είναι με τα «παιδιά θαύματα» και την αναζήτηση αυτών ως το άγιο δισκοπότηρο. Το θεωρούσα και το θεωρώ κάκιστη εκπαιδευτική πρακτική τόσο από καθηγητές όσο και γονείς (συμβάλουν και αυτοί καθοριστικά στην εκπαίδευση με τον τρόπο τους) δίνοντας υπεραξία σε άτομα με μια ενδεχομένως αυξημένη δεξιότητα που όμως δεν προδιαγράφει απολύτως τίποτα. Το αν θα γίνεις μουσικός είναι ένας πολύ δύσκολος και κοστοβόρος (σε χρήμα και ψυχική δύναμη) αγώνας αντοχής. Η τέχνη σου δίνει ελάχιστα και κυριολεκτικά στα παίρνει όλα. Αλλά αν πραγματικά σου δίνει εφόδια να αντέχεις τη συντριπτική αηδία της καθημερινής ζωής τότε δε μπορείς να την εγκαταλείψεις. Επομένως αν παρατηρήσεις πιο προσεκτικά (κάτι που δυστυχώς στο youtube δεν μπορείς να κάνεις) θα δεις ότι αυτά τα παιδιά με τον πομπώδη τίτλο, κάνουν κάτι καλά αλλά όχι τα πάντα καλά. Και ενδεχομένως εσύ να κάνεις κάτι άλλο εξίσου καλά ή καλύτερα.

 

Β) Αυτό μου φαίνεται σαν συνέχεια στην προηγούμενη ερώτηση. Προσωπικά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να σταματήσω γιατί υπήρχαν καλύτεροι από εμένα, ακόμα και όταν μελετούσα σοβαρά για πολλές ώρες τη μέρα. Λειτουργούσε πάντα σαν κινητήριος δύναμη για να γίνω καλύτερος εγώ σε σχέση με χθες ή πέρσι. Πρέπει να αποδείξω κάτι σε κάποιον?  Στη μελέτη μου πάντα χρησιμοποιούσα σημειωματάριο και έγραφα αναλυτικά τι έκανα και πως κάθε μέρα. Εάν μια μέρα έπεφτα στο κρεβάτι και δεν είχα πρόοδο σε σχέση με την προηγούμενη, ξανασηκωνόμουν και συνέχιζα. Εάν είχα κάνει έστω και κάτι καινούριο ή έστω και μια μικρή πρόοδο σε σχέση με τον χθεσινό εαυτό μου κοιμόμουν ήσυχος και ειλικρινά χωρίς την παραμικρή τύψη. Η πρόοδος είναι ατομικό πράγμα και ο απολογισμός της γίνεται σε μακρύ χρονικό διάστημα. Σε όλο αυτό ΜΟΝΟ η συνέπεια παίζει ρόλο. Αλλά σημαντικό είναι επίσης να γίνει κατανοητό ότι υπάρχουν πράγματα στη ζωή που είναι πιο σημαντικά και από τη μουσική.

 

Γ) Είμαι ακατάλληλος να πάρω αντικειμενική θέση για το συγκεκριμένο θέμα γιατί έχοντας παίξει πολλά και διαφορετικά ρεπερτόρια αντιλήφθηκα ότι δεν ήμουν ένας χαρακτήρας που μπορεί να παίζει για να διασκεδάζει τους άλλους. Ούτε καν για να παίζει ότι θέλουν οι άλλοι. Αυτό δεν είναι τεχνικό θέμα, αλλά ψυχολογικό. Και με μεγάλο σεβασμό στους εξαιρετικούς συναδέλφους που βιοπορίζονται καθημερινά παίζοντας διάφορα ρεπερτόρια ή παίρνοντας την απόφαση να κάνουν ότι χρειαστεί για να πάρουν μια δουλειά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά εγώ δεν μπορώ. Δε θα μπορούσα ποτέ. Προτιμώ να σκάβω με το φτυάρι στους 50 βαθμούς, και να φορτωνω/ξεφορτώνω 400 βαλίτσες Cairo σε 35' turnaround παρά να παίζω κάτι που δε μου αρέσει ή να βρεθώ σε ένα σύνολο που δεν είναι της αισθητικής μου (και δεν το λέω μεταφορικά, το έχω κάνει δυο φορές στη ζωή μου ως τώρα και αν χρειαστεί το ξανακάνω). Άρα όπως καταλαβαίνεις φρόντισα να βιοποριστώ αλλιώς και να αψηφίσω εντελώς τη μουσική βιομηχανία αλλά καθόλου τη μουσική που μου αρέσει, τη οποία με κόπο προσπαθώ να στηρίζω καλλιτεχνικά και οικονομικά. Και παρότι είναι δύσκολο, έχω πλήρη επίγνωση ότι είναι προσωπική επιλογή με όλες τις συνέπειες της. Είμαι πολύ εντάξει με αυτό.

 

Δ)Κατά μια έννοια απάντησα και σε αυτό στην προηγούμενη τοποθέτηση. Αντίστοιχα εγώ αυτό που λες το έπαθα στα 18. Τότε όπως ξέρεις και εσύ στα σκυλαδικάκια παίζαμε πολλές ώρες και κυρίως 6 μέρες. Ήταν απίστευτη καταπόνηση σωματικά, ακουστικά (έχω και εγώ κουσούρια με την υπερακουσία) και ψυχική. Τα χρήματα ήταν καλύτερα από τώρα αλλά η φάση σου ρούφαγε όλη την ενέργεια. Νομίζαμε ότι θα βγάζαμε λίγα χρήματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε την τέχνη μας όπως θέλαμε αλλά δεν έμενε περίσσευμα ενέργειας και ικανότητας να συγκεντρωθούμε σε αυτό που θέλαμε και πάντα αυτό που μας άρεσε έμενε στο ράφι και στην επίθεση ήταν το καταναγκαστικό. Υπο αυτή την έννοια λοιπόν προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι να βιοποριστώ αναγκαστικά από τη μουσική. Δεν είχα ποτέ την επιθυμία να είμαι στη μουσική με οποιοδήποτε όρο, παρα μόνο με τους δικούς μου. Αλλά και πάλι ξαναλέω ότι δεν θέλω να μειώσω κάποιον που πήρε αντίθετη απόφαση.

 

Ε)Αυτό που περιγράφεις είναι μια ασθένεια που ταλαιπωρεί τους καλλιτέχνες γενικά από πάντα. Το ακούγαμε από τους δασκάλους μας και εκείνοι από τους δικούς τους. Το συμπέρασμά μου είναι ότι ο λόγος που ο καθένας μας μπήκε και συνεχίζει παρά τις δυσκολίες να είναι στη μουσική, έχει να κάνει με το τι τελικά τον ενδιαφέρει. Άλλος έχει την ανάγκη να βγάλει από μέσα του μια ιστορία που λέει και ο Metheny, ενώ άλλος έχει την ανάγκη να παίζει prestissimo μπροστά σε γεμάτες αίθουσες που μετά θα τον λούζουν με εκδηλώσεις θαυμασμού. Άλλος απλά θέλει να παίζει με άλλους ανθρώπους στον ίδιο χώρο και άλλος καθισμένος στην κρεβατοκάμαρά του. Ο κάθε ένας από αυτούς θα εστιάσει σε άλλα πράγματα και ελπίζω να πάρει αυτό που θέλει. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να κάνουμε αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους (για την ψυχική μας υγεία) και προσωπικά πιστεύω ότι αν είμαστε ειλικρινείς θα βρεθεί ακροατήριο. Απλά τα μεγέθη είναι ανάλογα.

 

-Η μουσική γενικά είναι τέχνη. Αλλά η μουσική ως επάγγελμα είναι επάγγελμα με όλα τα καλά και τα στραβά.

-Η  μέρα έχει 3 8ωρα και πρέπει να γίνει καλή διαχείρηση... (εγώ με αυτό παλεύω τουλάχιστον).

-Είναι σημαντικό να θυμόμαστε για ποιο λόγο ΕΜΕΙΣ μπήκαμε στη μουσική

-Είναι σημαντικό να επιλέξουμε με ποιο τρόπο θα χειριζόμαστε τις δυσκολίες. Πως θέλουμε εμείς να λήξει το θέμα της εκάστοτε δυσκολίας και να πορευόμαστε προς αυτή τη λύση.

 

Καλή τύχη και εύχομαι να βρεις αυτο που θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Επεξεργασμένο 27 Οκτωβρίου 2023 από shelter

[loucas]

Δεν περιμενα οτι μια τοποθετηση σαν αυτη θα ειχε τοσες ενδιαφερουσες και ορθες αποψεις που με  κανουν να δω το θεμα ακομα πιο βαθια. Ευχσριστω πολυ ειλικρινα.