Προς το περιεχόμενο

Απώλεια ενδιαφέροντος για μουσική


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Νομίζω δε συμβαίνει με τη μουσική μόνο, συμβαίνει με όλες τις πτυχές της ζωής μας. Όσο μεγαλώνουμε τα συναισθήματα μας γίνονται λιγότερο έντονα. Το ίδιο ερωτεύεται κανείς στα 20 και στα 40; Το ίδιο γελάς με ένα αστείο; Την ίδια όρεξη έχεις να δουλέψεις, να παράγεις έργο, να φύγεις διακοπές μακριά, να ζήσεις; 

Δε θα έλεγα ότι η απώλεια "ανατριχίλας" είναι κάτι κακό, είναι όντως ωριμότητα και αντί για ξενερωμα θα ήταν καλό να σου δημιουργήσει αλλά συναισθήματα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι υποδεέστερα. Στην τελική είμαστε και στο midlife crisis στα χρόνια που είπαμε...

Never give up! 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

13 λεπτά πριν, Nekkon είπε

Νομίζω δε συμβαίνει με τη μουσική μόνο, συμβαίνει με όλες τις πτυχές της ζωής μας. Όσο μεγαλώνουμε τα συναισθήματα μας γίνονται λιγότερο έντονα. Το ίδιο ερωτεύεται κανείς στα 20 και στα 40; Το ίδιο γελάς με ένα αστείο; Την ίδια όρεξη έχεις να δουλέψεις, να παράγεις έργο, να φύγεις διακοπές μακριά, να ζήσεις;

Είμαι στην ευχάριστη θέση να διαφωνήσω

  • Like 2
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

7 λεπτά πριν, methylene blue είπε

Είμαι στην ευχάριστη θέση να διαφωνήσω

Ενδιαφέρον. Για πες... Σε ποιους τομείς;

Never give up! 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Η όρεξη κύκλους κάνει και (επαν)έρχεται.

Απο τα 30 έως τα 40 σταμάτησα να ακούω μουσική. Ακόμα και στο αμάξι. Κανενα ενδιαφέρον. Στα 41 μου, φέτος, ξεκίνησα να ψάχνω, να ακούω και να απολαμβάνω νέους ήχους και μουσικές. Να 'ναι καλά το spotify,..

 

 

Γιώργος

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Και εγώ στην ηλικία σου είμαι, και για να απαντήσω στην απόρια σου ''είμαι boomer?'' όχι, δεν είσαι,

 

Η απόδειξη είναι απλή είναι σχετικά εύκολη.

 

Πήγαινε μπαρότσαρκα σε οποιοδήποτε mainstream μέρος που συχνάζουν νεολαίοι 20χρονοι. Είτε είναι σκυλάδικο, είτε ροκάδικο, είτε για λάτιν, είτε ποπ μουσικής. Τα ίδια που ακούγαμε όταν πηγαίναμε εμείς πριν είκοσι χρόνια στην συντριπτική πλειοψηφία θα ακούσεις από τα ηχεία του μαγαζιού.

 

Οι λόγοι που συμβαίνουν αυτό είναι πολλοί και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την μουσική αυτή καθεαυτή... τους έχεις αναφέρει και εσύ και άλλοι στο παρόν thread

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

16 λεπτά πριν, Nekkon είπε

Ενδιαφέρον. Για πες... Σε ποιους τομείς;

Σε όλους

Θεωρώ ότι υπάρχουν διαφορές και προς τα πάνω και προς τα κάτω, και αλλαγές που δεν ποσοτικοποιούνται.

Διαφωνώ κάθετα στο ότι μεγαλώνοντας τα συναισθήματά μας (ή τουλάχιστον τα δικά μου) γίνονται λιγότερα ένονα.

Συμφωνώ με τους κύκοους του gkourmoul1

Στα είκοσι δεν γέλαγα με κανένα αστείο. Τώρα ξεκαρδίζομαι.

 

Επεξεργασμένο από methylene blue
  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

εεεεμ άμα ακούτε μόνο πάουερ κορντζ και τραγούδια με 4 συγχορδίες... ΜΟΝΟ ΠΡΟΓΚ ΡΕ ?

 

Πέρα από την πλάκα, νομίζω πως ένα μεγάλο ρόλο παίζει η γενικότερη επανάληψη των ίδιων. Όσον αφορά την πιο απλή, ή καλύτερα, την πιο συμβατική μορφή της μουσικής, είναι λογικό ότι μετά από 20+ χρόνια ακρόασης αναπόφευκτα/κατά πάσα πιθανότητα, θα καταντήσει να ακούγεται βαρετό, αν όχι συνειδητά, τότε σίγουρα ασυνείδητα.

 

Εγώ είμαι 32 και ήδη βαριέμαι την κοινότυπη μουσική, είτε είναι κοινότυπη ρυθμικά, είτε μελωδικά. Αν δεν έχει "αυτό το κάτι" διαφορετικό το κάθε κομμάτι, τότε το μυαλό μου αυτόματα το καταγράφει σαν βαρετό. Γι αυτό και ακούω κατά 99% μόνο progressive metal. Progressive για λόγους διαφοροποίησης, και Metal γιατί, και μου αρέσει ο ήχος, αλλά πιστεύω ότι έχει το μεγαλύτερο εύρος ήχου. Θα ακούσεις και κλασική, και jazz, και rock, και ambient, αλλά και ηλεκτρονική μέσα σε κομμάτια progressive metal, οπότε, πραγματικά και κυριολεκτικά, δύσκολα βαριέμαι.

 

Φυσικά είναι πολύ niche το είδος και δεν είναι για όλους. Δεν μπορεί κάποιος που ακούει φανατικά και μόνο μπουζούκια να μπει στην μεταλ, πόσο μάλλον στην prog. Υπάρχει και το bias του "μεγάλου", τύπου μόνο τα παλιά μετράνε, και όλα τα άλλα είναι περιττά. Αυτό χρήζει βοήθεια από επαγγελματία κατ εμέ. Και "απλή" μέταλ να ακούς, εφόσον "κολλάει" κάποιος στα 5 power chords της συμβατικής ροκομέταλ, ή τους κοινότυπους ρυθμούς και στίχους της pop, τότε η μόνη διαφοροποίηση είναι το sound signature μιας πιο μοντέρνας παραγωγής. Συνεπώς, είναι ΠΟΛΥ πιθανο να βαρεθείς με τα χρόνια.

 

Ήρεμα το λέω.

 

Στη θέση σου θα προσπαθούσα να εξερευνήσω άλλα ήδη μουσικής, είτε αυτό είναι η Jazz, είτε η Κορεάτικη pop. Νομίζω πως κάθε είδος έχει να δώσει και κάτι, αρκεί να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά. Άκου ενεργά, όχι παθητικά, προσπάθησε να προσέξεις την λεπτομέρεια - το "γιατί" μπορεί να σου αρέσει κάτι.

  • Like 2
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Επίσης η μουσική που κυκλοφορεί στην αγορα είναι πολύ μάπα καθώς έχει έως κύριο σκοπό να αποτελέσει ένα εμπορικό προϊόν. Ειλικρινά απολαμβάνω περισσότερο την μουσική των μελών εδώ μέσα.

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

9 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

εεεεμ άμα ακούτε μόνο πάουερ κορντζ και τραγούδια με 4 συγχορδίες... ΜΟΝΟ ΠΡΟΓΚ ΡΕ ?

 

Πέρα από την πλάκα, νομίζω πως ένα μεγάλο ρόλο παίζει η γενικότερη επανάληψη των ίδιων. Όσον αφορά την πιο απλή, ή καλύτερα, την πιο συμβατική μορφή της μουσικής, είναι λογικό ότι μετά από 20+ χρόνια ακρόασης αναπόφευκτα/κατά πάσα πιθανότητα, θα καταντήσει να ακούγεται βαρετό, αν όχι συνειδητά, τότε σίγουρα ασυνείδητα.

 

Εγώ είμαι 32 και ήδη βαριέμαι την κοινότυπη μουσική, είτε είναι κοινότυπη ρυθμικά, είτε μελωδικά. Αν δεν έχει "αυτό το κάτι" διαφορετικό το κάθε κομμάτι, τότε το μυαλό μου αυτόματα το καταγράφει σαν βαρετό. Γι αυτό και ακούω κατά 99% μόνο progressive metal. Progressive για λόγους διαφοροποίησης, και Metal γιατί, και μου αρέσει ο ήχος, αλλά πιστεύω ότι έχει το μεγαλύτερο εύρος ήχου. Θα ακούσεις και κλασική, και jazz, και rock, και ambient, αλλά και ηλεκτρονική μέσα σε κομμάτια progressive metal, οπότε, πραγματικά και κυριολεκτικά, δύσκολα βαριέμαι.

 

Φυσικά είναι πολύ niche το είδος και δεν είναι για όλους. Δεν μπορεί κάποιος που ακούει φανατικά και μόνο μπουζούκια να μπει στην μεταλ, πόσο μάλλον στην prog. Υπάρχει και το bias του "μεγάλου", τύπου μόνο τα παλιά μετράνε, και όλα τα άλλα είναι περιττά. Αυτό χρήζει βοήθεια από επαγγελματία κατ εμέ. Και "απλή" μέταλ να ακούς, εφόσον "κολλάει" κάποιος στα 5 power chords της συμβατικής ροκομέταλ, ή τους κοινότυπους ρυθμούς και στίχους της pop, τότε η μόνη διαφοροποίηση είναι το sound signature μιας πιο μοντέρνας παραγωγής. Συνεπώς, είναι ΠΟΛΥ πιθανο να βαρεθείς με τα χρόνια.

 

Ήρεμα το λέω.

 

Στη θέση σου θα προσπαθούσα να εξερευνήσω άλλα ήδη μουσικής, είτε αυτό είναι η Jazz, είτε η Κορεάτικη pop. Νομίζω πως κάθε είδος έχει να δώσει και κάτι, αρκεί να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά. Άκου ενεργά, όχι παθητικά, προσπάθησε να προσέξεις την λεπτομέρεια - το "γιατί" μπορεί να σου αρέσει κάτι.

Δεν αναφέρομαι σε τέτοια περίπτωση.

 

Παντογνώστης κανείς δεν είναι και ούτε εμβαθύνουμε στα πάντα αλλά θεωρώ ότι έχω ξοδέψει ενεργητικό χρόνο για πολλά χρόνια, σε πολλά και ετερόκλητα είδη τόσο ως ακροατής όσο και σαν εκτελεστής και από διαφορετικά μουσικά σκαμνάκια. Δούλευε μια χαρά ως κίνητρο για πολλά χρόνια αλλά όχι πια. Οπωσδήποτε σε κάποια είδη υπάρχει ή τουλάχιστον υπήρξε μια αυξημένη αφοσίωση γιατί αυτή υπαγορεύεται ή από τον ψυχισμό του καθενός ή από την σπουδαστική ή επαγγελματική του ενασχόληση στη μουσική.

 

Το "γιατί" που λες πλέον με γυρνάει σε πράγματα που έγραψα παραπάνω δημιουργώντας μια ωραία αλλά μάλλον ανούσια περιστροφή

Απο την Tele δεν ξεκινάς. Στην Esquire καταλήγεις.

 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

25 λεπτά πριν, Κβαντική Διεμπλοκή είπε

Επίσης η μουσική που κυκλοφορεί στην αγορα είναι πολύ μάπα καθώς έχει έως κύριο σκοπό να αποτελέσει ένα εμπορικό προϊόν. Ειλικρινά απολαμβάνω περισσότερο την μουσική των μελών εδώ μέσα.

Οκ εμπορικό προιόν βγάζανε και στα 60ς και τα 70ς αλλά η μουσική ήταν ωραία. Το ίδιο και η μόδα και αρκετες απο τις αλλες τέχνες.

 

Κατά μια έννοια, εμπορικό προιον ήταν και η Carmen του Bizet το 1874 (δεν την εγραψε για χόμπι, και απασχολήθηκαν εκατοντάδες ανθρωποι για να το μάθουν, να προβάρουν και να εκτελέσουν για πάνω απο 3 ώρες) αλλά μάπα δεν την έλεγες και ακόμα δεν τη λες.

 

Η σημερινή μουσική νομιζω οτι ειναι μάπα γιατι οι ακροατές πρώτοι την απαξίωσαν αργά και μεθοδικά για πολλά χρόνια. Ισως ολοι να εχουμε έστω και ενα μικρό μεριδιο συμμετοχής σε αυτό.

 

Εκτός αν εννοεις οτι η φάση ειναι μαπα γιατι εχει στοχο να εκπονησει εμπορικο προιον στο οποίο η μουσικη παιζει ενδυματολογικο ρόλο και πρωταρχικο το βίντεο. Οπου τα σημερινα βιντεο ειναι ΟΛΑ υπερπαραγωγες αλλα απο μουσική αστο...

Επεξεργασμένο από shelter
  • Like 3

Απο την Tele δεν ξεκινάς. Στην Esquire καταλήγεις.

 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε λογαριασμό

Γραφτείτε στην παρέα μας. Είναι εύκολο!

Δημιουργία λογαριασμού

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση

×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου