Arctic Monkeys @Release Festival 18/7/23

[kpeyos]

Πρώτη εκ των δύο ημερών των εμφανίσεων των Artic Monkeys στο Release, η οποία προστέθηκε ως extra day, μιας και η αρχικά προγραμματισμένη εμφάνιση τους για τις 19/7 είχε γίνει sold out. Παρόλα αυτά, με τη λήξη της συναυλίας στις 18/7, το σύστημα εισητηρίων έβγαζε και πάλι διαθέσιμα εισητήρια για τις 19/7 

 

Τεράστια προσέλευση κόσμου και αυτή την extra μέρα πάντως. Δύσκολο το πάρκινγκ μετά τις 21:00 που ξεκινούσαν οι Hives ως support. Παρόλες τις συνθήκες καύσωνα, ο κόσμος είχε έρθει για να πιάσει μια καλή θέση από αρκετά νωρίς, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Arctic Monkeys ήταν προγραμματισμένο να βγούν 22:50. Ήταν πρακτικά αδύνατο για όποιον δεν ειχε έρθει από νωρίς να βρεθεί σε θέση καλής θέασης του συγκροτήματος, αφού μπροστά από τον πύργο του ηχολήπτη επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ακόμη πιο δύσκολη ήταν η αποχώρηση για τα αυτοκίνητα, δεδομένης και της έλλειψης υποστήριξης από την αστυνομία, η οποία όπως εξήγησε η διοργάνωση του festival ήταν δικαίως απασχολημένη από τις πυρκαϊές που έκαιγαν στην Αττική. 

 

Το συγκρότημα βγήκε στην προγραμματισμένη ώρα και συνολικά μαζί με το encore έπαιξε σχεδόν μιαμιση ώρα, έχοντας κουβαλήσει μαζί του για το live τόνους από old school και vintage gear, τιμώντας έτσι την προσέλευση του κόσμου με ένα κορυφαίας ποιότητας ήχητικό αποτέλεσμα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (έλλειψε το when the sun goes down) έπαιξαν όλα τα μεγάλα τους τραγούδια. Το centerpiece ήταν φυσικά o Alex Turner με την vintage Epiphone Coronet περασμένη μέσα από έναν Selmer Zodiac Twin 30. Η εκτέλεση του σετ ήταν πολύ καλή αν και οριακά ίσως λίγο πιο υποτονική απ' ότι θα μπορούσαν. Αυτό πάντως δικαιολογείται και λίγο, δεδομένων των θερμοκρασιών που πρέπει να επικρατούσαν στην σκηνή. 

 

Όσο για τον Alex Turner, τo γεγονός ότι έγραψε ένα album με το επίπεδο της τραγουδοποιϊας και του story telling που έχει το "whatever people say I am..." στα 18 του και αμέσως μετά έκανε το side project των Last Shadow Puppets με την πιο επιτυχημένη και δημοφιλή ίσως προσπάθεια απόδοσης ενός ήχου κοντά σε αυτόν της ωριμότητας του Scott Walker, θα ήταν από μόνο του αρκετό ίσως για να τον χαρακτηρίσει κάποιος μουσική ιδιοφυϊα. Αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτό. Πήγε στο Rancho de la Luna των QOTSA, επανίδρυσε το στυλ του και την ίδια την μπάντα και μετά από μια περίοδο μετάβασης, εφτασε με έναν τελείως διαφορετικό ήχο στο AM του 2013 να προσεγγίσει ηλικίες που κανονικά δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για το rock και να γίνει superstar με τραγουδια όπως τα "are you mine" και "do I wanna know?". Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν θα πω ότι για εμένα είναι ο John Lennon των millennials, που διατηρεί τεράστια απήχηση και στην GenZ, όπως καταλάβαμε όλοι όσοι παρευρεθήκαμε χθες στο Release, όπου πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες στρίγγλιζαν απ την αρχή μέχρι το τέλος τους στίχους απ όλα σχεδόν τα τραγούδια τους 

 

 

 

 

Επεξεργασμένο 19 Ιουλίου 2023 από kpeyos

[Superfunk]

37 λεπτά πριν, kpeyos είπε

Πρώτη εκ των δύο ημερών των εμφανίσεων των Artic Monkeys στο Release, η οποία προστέθηκε ως extra day, μιας και η αρχικά προγραμματισμένη εμφάνιση τους για τις 19/7 είχε γίνει sold out. Παρόλα αυτά, με τη λήξη της συναυλίας στις 18/7, το σύστημα εισητηρίων έβγαζε και πάλι διαθέσιμα εισητήρια για τις 19/7 

 

Τεράστια προσέλευση κόσμου και αυτή την extra μέρα πάντως. Δύσκολο το πάρκινγκ μετά τις 21:00 που ξεκινούσαν οι Hives ως support. Παρόλες τις συνθήκες καύσωνα, ο κόσμος είχε έρθει για να πιάσει μια καλή θέση από αρκετά νωρίς, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Arctic Monkeys ήταν προγραμματισμένο να βγούν 22:50. Ήταν πρακτικά αδύνατο για όποιον δεν ειχε έρθει από νωρίς να βρεθεί σε θέση καλής θέασης του συγκροτήματος, αφού μπροστά από τον πύργο του ηχολήπτη επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ακόμη πιο δύσκολη ήταν η αποχώρηση για τα αυτοκίνητα, δεδομένης και της έλλειψης υποστήριξης από την αστυνομία, η οποία όπως εξήγησε η διοργάνωση του festival ήταν δικαίως απασχολημένη από τις πυρκαϊές που έκαιγαν στην Αττική. 

 

Το συγκρότημα βγήκε στην προγραμματισμένη ώρα και συνολικά μαζί με το encore έπαιξε σχεδόν μιαμιση ώρα, έχοντας κουβαλήσει μαζί του για το live τόνους από old school και vintage gear, τιμώντας έτσι την προσέλευση του κόσμου με ένα κορυφαίας ποιότητας ήχητικό αποτέλεσμα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (έλλειψε το when the sun goes down) έπαιξαν όλα τα μεγάλα τους τραγούδια. Το centerpiece ήταν φυσικά o Alex Turner με την vintage Epiphone Coronet περασμένη μέσα από έναν Selmer Zodiac Twin 30. Η εκτέλεση του σετ ήταν πολύ καλή αν και οριακά ίσως λίγο πιο υποτονική απ' ότι θα μπορούσαν. Αυτό πάντως δικαιολογείται και λίγο, δεδομένων των θερμοκρασιών που πρέπει να επικρατούσαν στην σκηνή. 

 

Όσο για τον Alex Turner, τo γεγονός ότι έγραψε ένα album με το επίπεδο της τραγουδοποιϊας και του story telling που έχει το "whatever people say I am..." στα 18 του και αμέσως μετά έκανε το side project των Last Shadow Puppets με την πιο επιτυχημένη και δημοφιλή ίσως προσπάθεια απόδοσης ενός ήχου κοντά σε αυτόν της ωριμότητας του Scott Walker, θα ήταν από μόνο του αρκετό ίσως για να τον χαρακτηρίσει κάποιος μουσική ιδιοφυϊα. Αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτό. Πήγε στο Rancho de la Luna των QOTSA, επανίδρυσε το στυλ του και την ίδια την μπάντα και μετά από μια περίοδο μετάβασης, εφτασε με έναν τελείως διαφορετικό ήχο στο AM του 2013 να προσεγγίσει ηλικίες που κανονικά δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για το rock και να γίνει superstar με τραγουδια όπως τα "are you mine" και "do I wanna know?". Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν θα πω ότι για εμένα είναι ο John Lennon των millennials, που διατηρεί τεράστια απήχηση και στην GenZ, όπως καταλάβαμε όλοι όσοι παρευρεθήκαμε χθες στο Release, όπου πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες στρίγγλιζαν απ την αρχή μέχρι το τέλος τους στίχους απ όλα σχεδόν τα τραγούδια τους 

 

 

 

 

 

Η καλύτερη μπάντα στον κόσμο αυτή τη στιγμή στο είδος της και με τον καλύτερο ντράμερ,πάλι στο είδος του.

[noe13]

Συνήθως δε χάνω συναυλία... Σε αυτή δε πήγα λόγω ανωτέρας βίας(κάτοικος Λουτρακίου, κλειστή εθνική, πυρκαγιές κλπ)... Παρολαυτα αυτά το συγκεκριμένο λαιβ θα προστεθεί στη κατηγορια:'Γιατι δε πήγα ο μ@λ@κ@ς'