Ένας χρόνος χωρίς τον Βαγγέλη Παπαθανασίου

[manosx]

 Παντως το σημειο που λεει ο waterfall στο heaven and hell ξεκαθαριζει την κατασταση, ειναι ολοιδιο.

 

 Αλλωστε, τουλαχιστον οσο αφορα τα "χιτακια" του Βαγγελη αλλα και ολων οσων επιχειρουν κατι αναλογο, η δυναμη δεν ειναι τοσο τι λες αλλα ΠΩΣ το λες. Ψιλοκλισεδακι ειναι και το chariots of fire, αρμονικα σιγουρα πιο στανταρ και απο τριπλη παραλλαγη του ΠΡΟΠΟ, με τη μελωδια να τονιζει τις νοτες τις τονικης τριαδας, αν ηταν να κανουμε μηνυσεις για πραγματα που μοιαζουν σε κατι τετοιο ολοι φυλακη θα ειμασταν

 

 

 Δε νομιζω οτι αξιζει να ασχολειται κανεις, απο καμια αποψη.

[Waterfall-K]

1 λεπτό πριν, Dimitris Pap είπε

εγώ δεν είχα καν γεννηθεί το 75

Δεν είναι θέμα ημερομηνίας γέννησης, ενασχόληση θέλει με ένα θέμα που σε ενδιαφέρει και λίγο ψάξιμο. Δυστυχώς αυτός ο μύθος συνεχίζει και αναπαράγεται ως και τις μέρες μας, και οι παραλλαγές του "The City Of Violets" που υπάρχουν στο youtube δεν βοηθούν, ίσα ίσα παραπλανούν και αφήνουν λάθος εντυπώσεις. Και μετά ο κάθε ανίδεος διαδίδει βλακείες και εκφέρει "άποψη" για πράγματα που δεν έχει ιδέα. Γι αυτό κι εγώ όπου μπορώ γράφω για το θέμα για να μην αφήνονται λάθος εντυπώσεις. Ε όχι και να βγάλουμε κλέφτη ένα από τους πιο original συνθέτες επειδή κάποιοι "ξύπνιοι" μυρίστηκαν παραδάκι μετά το Oscar (και τελικά μη σου πω τι πήραν).

Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο βίντεο από το δικαστήριο, στο οποίο ο Παπαθανασίου κουβάλησε και έστησε ολόκληρο το synth setup του για να δείξει στους δικαστες και στους ενόρκους με ποιον τρόπο συνθέτει και παίζει.

Η παρακάτω φωτό είναι από το 1988, πάνω κάτω το ίδιο setup είδαν οι δικαστές ένα χρόνο πριν στην περιβόητη αυτή δίκη. Τυχεροί όσοι παρακολούθησαν αυτό το τσάμπα Mini live.

 

[cos_dr]

1 λεπτό πριν, Waterfall-K mk2 είπε

Δεν είναι θέμα ημερομηνίας γέννησης, ενασχόληση θέλει με ένα θέμα που σε ενδιαφέρει και λίγο ψάξιμο. Δυστυχώς αυτός ο μύθος συνεχίζει και αναπαράγεται ως και τις μέρες μας, και οι παραλλαγές του "The City Of Violets" που υπάρχουν στο youtube δεν βοηθούν, ίσα ίσα παραπλανούν και αφήνουν λάθος εντυπώσεις. Και μετά ο κάθε ανίδεος διαδίδει βλακείες και εκφέρει "άποψη" για πράγματα που δεν έχει ιδέα. Γι αυτό κι εγώ όπου μπορώ γράφω για το θέμα για να μην αφήνονται λάθος εντυπώσεις. Ε όχι και να βγάλουμε κλέφτη ένα από τους πιο original συνθέτες επειδή κάποιοι "ξύπνιοι" μυρίστηκαν παραδάκι μετά το Oscar (και τελικά μη σου πω τι πήραν).

Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο βίντεο από το δικαστήριο, στο οποίο ο Παπαθανασίου κουβάλησε και έστησε ολόκληρο το synth setup του για να δείξει στους δικαστες και στους ενόρκους με ποιον τρόπο συνθέτει και παίζει.

Η παρακάτω φωτό είναι από το 1988, πάνω κάτω το ίδιο setup είδαν οι δικαστές ένα χρόνο πριν στην περιβόητη αυτή δίκη. Τυχεροί όσοι παρακολούθησαν αυτό το τσάμπα Mini live.

 

Ο ένας δικαστής που άκουγε δεν άντεξε από τη συγκίνηση να βλέπει τον Βαγγέλη να παίζει και ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΕ, ΑΘΩΟΣ!!!!!!!!  Ήρεμα του είπαν οι άλλοι, δεν τελείωσε, άσε θα τους φτιάξουμε μετά Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ήταν καταπέλτης εναντίον των εναγόντων. Κανονικά θα έπρεπε να σας κρεμάσουμε, φώναξε, που τολμήσατε να οικειοποιηθείτε τη δουλειά του ΒΑΓΓΕΛΗ!!!

 Παραλίγο να γίνει αγωγή κακοδικίας στους δικαστικούς λειτουργούς.

 

 ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΣ,ΑΜΙΜΗΤΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ!!!!!!!!!!

[manosx]

[Waterfall-K]

[dimsonic]

46 λεπτά πριν, Waterfall-K mk2 είπε

 

αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα ευγενικό...

[Waterfall-K]

8 λεπτά πριν, dimsonic είπε

αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα ευγενικό...

Γιατί?

[Waterfall-K]

Αρχές των '70s κι ο Παπαθανασίου σε classical mood αυτοσχεδιάζει στο στούντιο. Rare stuff. 

 

 

[Waterfall-K]

Σήμερα ο Βαγγέλης θα έκλεινε 81 χρόνια ζωής.

 

[Waterfall-K]

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα χωρίς τον Master. 

 

 

Το παρακάτω κείμενο από τη σύντροφο του Λάουρα Μεταξά.

 

«It has now been two years since Vangelis' passing. His is an immense absence, a void so deeply felt that it can never be filled. That is how it is, and I am saying to myself that if I love him I have to courageously accept it.

Just the other day, upon my return from a trip visiting my father, in the car, entirely unexpectedly, the radio started playing Vangelis' music. Some of the pieces on the radio recalled in my mind that I was there during the process of their creation, I was there before and also after, but that was totally secondary to how these pieces now sounded; they now had an existence of their own.

 

It was as if each of them was waiting that particular "momentum" from Vangelis, that particular moment where Vangelis would be ready to liberate it and bring it to light. It was a peculiar feeling as I was listening to his music from the position of a listener of a radio channel inside a car, and upon listening I kept saying to myself these pieces are now ready, they are complete, they belong to the world. This is something Vangelis himself often used to say, when listening to a piece of music already released, from long ago. He would say it was complete, it now had an existence of its own, he was not allowing himself to make any alteration, and at the same time he was in awe of how he had created it. Once a piece was released it was no longer "under his ownership", and he knew it "belonged" to the people listening to it; this attitude reveals his grandness of spirit, a real generosity on his part.

 

Vangelis was not just a composer, a musician, or even an artist; everything in his life was done with a grandness and nobility unparalleled by anyone else. He surely was a very prolific person, in every sense, "giving birth" daily to new music and every possible creative expression. He even designed his own clothes (and asked a seamstress to follow his patterns), doing it in a sheer artistic, totally creative way, paying attention to every little detail, and, at the very same time, to the totality of the work in question, never deviating from the concept of a harmonious whole. It was the same when he cooked, or added the final touch to things; or when he would write a letter: he was always in search of the right words that would harmoniously combine with each other.

 

I could write about Vangelis forever. I can never forget his sense of humour which was always part of the way he expressed himself, a sense of humour very much linked to a glowing wit and much finesse. He was a creative person in every possible way, extending way beyond the domain of music. I often said to myself that Vangelis couldn't have become such an immense composer if he hadn't grasped the very essence of creativity in all other forms of artistic expression. That is the reason his absence is felt so intensely by every person who worked with him; that is also the reason why he had the first and last word in all things happening in his life!

 

As a result I feel an obligation to communicate to people, to the best of my abilities, the way Vangelis was, because he was like no other, and his way of being-in-the-world and of expressing himself creatively and artistically is a school in itself. I am convinced that his way of thinking is going to be truly beneficial and deeply good for others.»

- Laura Metaxa