Ήρθε το καινούργιο Prophet. Και κάνει μόνο 399€ !!!

[ex-Πάνος Χελιδόνης]

Πόσα synths υπήρχαν το 1971 και πόσο εύκολο ήταν για το minimoog να "φανεί";

Τίποτα δεν είχανε, όλοι έπαιζαν με Hammond, Rhodes & Mellotron. Έπαιζε μπάλα μόνο του δηλαδή.

Και σου έδινε 2 επιλογές, το φτηνό (τερο) μοντέλο και το ακριβό. Ευκολάκι.

Αλλά συμφωνώ με αυτό που λες για το σήμερα, περί κατηγορίας τιμής. Πρόλαβε όμως η ASM..

[manosx]

 Ολο και κατι υπηρχε,  κατι Arp, κατι VCS3, κατι σαχλαBuchla αλλα σιγουρα μιλαμε για τις αρχες της φασης, δεν ειναι οπως τωρα που εχουμε εικονικα συνθ μεχρι και στο κινητο, και παιρνεις hardware synth με τα ρεστα απο τον τενεκε το λαδι

[ex-Πάνος Χελιδόνης]

10 λεπτά πριν, manosx είπε

σαχλαBuchla

χαχαχαχαχαχα.. σωστός

[Waterfall-K]

1 ώρα πριν, fusiongtr είπε

 

Καλά δεν διαβάζεις τι λέει ο dim για τις μακαρονάδες?

Αγνοώ/αδιαφορώ...

[Waterfall-K]

2 ώρες πριν, manosx είπε

Δεν ηταν φτηνο το minimoog, η τιμη του μαλιστα ηταν σε σημερινα λεφτα πανω κατω οσο του moog one, 10 χιλιαρικα περιπου.

'Ετσι, πανάκριβο ήταν και τότε. Αλλά: ήταν το πρώτο synth σε τέτοιο (μικρό) μέγεθος, και κυρίως, ήταν απλούστατο  στη χρήση. Το 1970 που κυκλοφόρησε το Minimoog τα synths που υπήρχαν στην αγορά ήταν μετρημένα στα δάχτυλα, και τα περισσότερα -αν όχι όλα- ήταν modular/semi-modular, και κόστιζαν μια περιουσία. Το να γίνει λοιπόν επιτυχία το Minimoog ήταν μονόδρομος. Όλα τα μεγάλα ονόματα της μουσικής της εποχής πήραν κι από ένα, και εκεί βασίζεται και η φήμη που απέκτησε.

"Όλοι έπαιζαν με ένα Minimoog" σου λένε τα fanboys, αλλά δεν σου λένε ότι όλοι έπαιζαν με αυτό επειδή δεν υπήρχε στην αγορά κάτι ανάλογο για να διαλέξουν. Στα τέλη των '70s πλέον η Moog είχε ξεπεραστεί από άλλες εταιρείες, αφού από το 1970 ως και το 1984 κυκλοφορούσε κάτι portable μονοφωνικές πατάτες, με εξαιρέσεις τα πολυφωνικά Polymoog (1975) και Memorymoog (1982), τα οποία όμως κουβάλαγαν πολλά προβλήματα και δεν ήταν ικανά να κρατήσουν την εταιρεία στη ζωή. Ήρθε και η χαριστική βολή για τα αναλογικά γενικώς με την κυκλοφορία του -πραγματικά πρωτοποριακού- DX7 το 1983 στα $2Κ, and the rest is history.

 

Το θέμα "καινοτομία" τέλειωσε για την Moog το 1970 με την κυκλοφορία του Minimoog, και από τότε ως και τις μέρες μας με κάποιες διακοπές ενδιάμεσα, τα προϊόντα που βγάζει η Moog είναι στην πλειονότητα τους γελοιωδώς υπερκοστολογημένα και τεχνολογικά ξεπερασμένα. Η παντελής έλλειψη καινοτομίας και η υπέρμετρη απληστία της την έφερε για ακόμα μια φορά στην χρεωκοπία. Αν ακολουθούσε νορμάλ τιμολογιακή πολιτική και πουλούσε τα synths της σε τιμές που συμβαδίζουν με τις δυνατότητες τους, αν δηλαδή πούλαγε πχ το Minimoog Voyager στα $600 και όχι στα...$4,000, τότε η Moog σήμερα θα ήταν μια πολύ μεγάλη και πλούσια εταιρεία, και σχεδόν κάθε synth setup θα είχε και από ένα synth της. 

Η Behringer σύντομα θα γίνει ο leader στα αναλογικά synths, αν δεν έχει γίνει ήδη δηλαδή, τουλάχιστον σε επίπεδο πωλήσεων. Δεν χτυπιέται πλέον αυτή η εταιρεία στον συγκεκριμένο τομέα, όταν κατά δήλωση της (του) η ενασχόληση με τα synths θεωρείται επισήμως το...χόμπι της, μια ενασχόληση απ'την οποία δεν προσδοκούν κάποιο κέρδος. Εξού και οι "εξωγήινα" χαμηλές τιμές τους.

Το αφεντικό τρελάθηκε και χαρίζει synths.

 

 

Επεξεργασμένο 28 Σεπτεμβρίου 2023 από Waterfall-K

[trolley]

Το τρίπτυχο είναι Καινοτομία - Κύρος - Τιμή. Για να γίνει "κλασσικό" ένα όργανο, αυτά τα τρία πρέπει να βρίσκονται σε καλή ισορροπία, το οποίο σημαίνει ότι για να ανέβει οποιοδήποτε από τα τρία, πρέπει να ανέβουν (σε κάποιο βαθμό) και τα υπόλοιπα δύο.

 

Η Yamaha, τα πάει πολύ καλά στη τήρηση αυτής της ισορροπίας, η Moog όχι και τόσο, αλλά η Behringer ποντάρει μόνο στην τιμή. Προβλέπω λοιπόν ότι - μέχρι να αλλάξει αυτή την αντίληψη - δεν θα βγάλει τίποτε που να με ενδιαφέρει. Πήγα και είδα τη σελίδα της πριν λίγα λεπτά, μου θύμισε (ειλικρινά) ένα παλιό ηλεκτρολογάδικο στην Άνω Κυψέλη, που είχε απομιμήσεις επώνυμων κασσετοφώνων. Νομίζω πως κάνει λάθος ο Waterfall-K που περιμένει από την Behringer να εισέλθει στο χώρο των ψηφιακών με αξιώσεις, ή να βγάλει το "μεγάλο" CS-80, ή οτιδήποτε τέτοιο, διότι οι άνθρωποι έχουν διαλέξει το κοινό τους και πουλάνε αυτά τα φθηνά μηχανάκια - μία χαρά όλα, κανένα πρόβλημα.

 

Επίσης, όπως σωστά επισήμανε ο Manos, ποτέ δεν καταξιώθηκε ένα όργανο στο κάτω άκρο του price-range, και ο λόγος είναι απλούστατος, ότι τα όργανα καταξιώνονται όταν γράφονται δίσκοι με δαύτα, όχι όταν μπαίνουν σε κάθε synth-setup του χομπύστα που δεν έχει λόγο καν να κάνει μία μεγαλύτερη επένδυση.

 

Επένδυση, θα κάνει ο working musician, διότι γι' αυτόν το όργανο είναι εργαλείο (όπως είναι για 'μένα το πληκτρολόγιο που χρησιμοποιώ αυτή τη στιγμή, και το οποίο στοιχίζει 170 ευρώ, παρακαλώ). Στα χέρια του working musician και ΑΝ η συγκυρία είναι κατάλληλη, τότε ναι, ένα όργανο καταξιώνεται. Αν μάλιστα το πάρουν στα χέρια τους πολλοί working musicians, εκεί φτάνουμε να μιλάμε για "κλασσικό όργανο".

 

Το τι αγοράζει ο bedroom musician και αν κάνει ένα "βζιουυυ" το μήνα με το όποιο μπιχλιμπίδι (Behringer ή Moog) μας είναι παγερά αδιάφορο εκτός αν είμαστε μέτοχοι της Behringer ή της Moog, οπότε έχουμε έννομο οικονομικό συμφέρον στην όλη υπόθεση.

 

 

 

 

[Waterfall-K]

3 ώρες πριν, trolley είπε

Το τρίπτυχο είναι Καινοτομία - Κύρος - Τιμή. Για να γίνει "κλασσικό" ένα όργανο, αυτά τα τρία πρέπει να βρίσκονται σε καλή ισορροπία, το οποίο σημαίνει ότι για να ανέβει οποιοδήποτε από τα τρία, πρέπει να ανέβουν (σε κάποιο βαθμό) και τα υπόλοιπα δύο.

Η Yamaha, τα πάει πολύ καλά στη τήρηση αυτής της ισορροπίας, η Moog όχι και τόσο, αλλά η Behringer ποντάρει μόνο στην τιμή.

H Behringer ποντάρει κυρίως -όχι μόνο- στην τιμή. Κατασκευαστικά τα synths της είναι τουλάχιστον άψογα, και όσο για τις δυνατότητες τους? Τα περισσότερα δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απολύτως από τα αντίστοιχα -και ακριβότερα- όργανα άλλων εταιρειών, ενώ κάποια μοντέλα της υπερέχουν χαλαρά συγκρινόμενα με όργανα που στοιχίζουν μια περιουσία.

 

3 ώρες πριν, trolley είπε

Πήγα και είδα τη σελίδα της πριν λίγα λεπτά, μου θύμισε (ειλικρινά) ένα παλιό ηλεκτρολογάδικο στην Άνω Κυψέλη, που είχε απομιμήσεις επώνυμων κασσετοφώνων.

Μπες στη σελίδα της Moog, και θα θυμηθείς το ίδιο ηλεκτρολογάδικο στην Άνω Κυψέλη αλλά όπως ήταν το 1960.

 

3 ώρες πριν, trolley είπε

Επίσης, όπως σωστά επισήμανε ο Manos, ποτέ δεν καταξιώθηκε ένα όργανο στο κάτω άκρο του price-range...

Έτσι ε? Πιάσε ένα στυλό και γράφε:

- Πάμπολλα μοντέλα της Roland (τo Juno-106 είναι ένα κλασικότατο παράδειγμα)

- Πάμπολλα μοντέλα της Korg (τα MS-10 κ' MS-20 σού λένε κάτι?)
- Stylophone του 1968, κυριολεκτικά ένα παιχνίδι που πούλησε κοντά στα 3 εκατομμύρια κομμάτια, και τουλάχιστον τα μισά σε μουσικούς (ρώτα τους  Παπαθανασίου, Kraftwerk, David Bowie και άλλους να σου πουν...)
- Yamaha CS-80. Αυτό ήταν μεν πανάκριβο, αλλά αν δεν υπήρχε ο Παπαθανασίου να το χρησιμοποιήσει σε διάφορα κλασικά του έργα, και ιδιαίτερα στο Blade Runner, δεν θα το ήξερε ούτε η...Yamaha. Παρά την υπερ-τεράστια -και μεταθανάτια- φήμη του, το CS80 πούλησε κάτω από 800 κομμάτια σε όλο τον πλανήτη, κι αυτό όχι τόσο λόγω της υπέρογκης τιμής του, αλλά λόγω του ότι ήταν ένα από τα πλέον basic synths που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ και με αστείες/σχεδόν μηδαμινές δυνατότητες δημιουργίας νέων ήχων. Τα $7-8 χιλιάρικα που ζήταγαν γι αυτό ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα της εμπορικής αποτυχίας του.

 

- Ensoniq Mirage. Πιο φτηνό και πιο low-spec sampler δεν υπήρχε στην εποχή του. Πούλησε σαν φρέσκο ψωμάκι και χρησιμοποιήθηκε από άπειρους μουσικούς, διάσημους και μη. 
- EDP Wasp. Ακόμη ένα διάσημο toy synth που βρήκε μια θέση σε επαγγελματικά και μη setups.
- Crumar Crucianelli Compac Piano. Το ξέρεις? Αμφιβάλω. Ο Παπαθανασίου πάντως -και πολλοί άλλοι- το ήξερε. Βλέπεις οι επαγγελματίες/διάσημοι μουσικοί δεν αγοράζουν σκεπτόμενοι "Ωπ, αυτό κάνει 10 χιλιάρικα, άρα θα γ@%^$ει και θα δέρνει".
- Wurlitzer el. pianos. Ναι, τα Wurlitzer el. pianos, τα οποία ήταν low cost ηλ. πιάνα και κατασκευασμένα για την home market. 
- Hohner Clavinet. Πάμφθηνο/υπερ-διάσημο/υπερ-χρησιμοποιημένο. 

- Yamaha 4-operator FM models (DX-11/21/27/100 κλπ). Πούλησαν κι αυτά σαν φρέσκα ψωμάκια και χρησιμοποιήθηκαν παντού και από τους πάντες, από Jarre και Παπαθανασίου μέχρι τον τελευταίο "αρμονίστα" στα πανηγύρια όλου του πλανήτη. Το DX-100, το φθηνότερο synth της DX σειράς και με mini keys, είναι το πιο διάσημο και πολυχρησιμοποιημένο FM synth μετά το DX7. 

 

- Διάφορα φτηνιάρικα transistor/combo organs. θες ονόματα? Elka, Vox, Farfisa, Orla, Fender, Gibson, GEM, Ace Electronics (Ace Tone organs) κ.α. Μην γράψω τώρα ποιοι τα έχουν παίξει και σε πόσα άλμπουμς τα έχουμε ακούσει γιατί θα μας πάρει βράδυ. Όλα αυτά απευθύνονταν στην Home market, εντελώς φτηνιάρικα organs που έγιναν διάσημα μόνο και μόνο γιατί κάποιες από τις αμέτρητες μπάντες που τα χρησιμοποιούσαν σε studio & lives έγιναν αργότερα μεγάλα παγκόσμια ονόματα. Doors, Animals και πρώιμοι Pink Floyd είναι μόνο μερικά και τρανταχτά παραδείγματα. Πάνω σε αυτά τα "σπιτικά" φτηνιάρικα organs χτίστηκαν ολόκληρα μουσικά είδη. 

 

- Hammond organs. Yeap. Άπειρα home μοντέλα της εταιρείας έγιναν διάσημα και έπαιξαν παντού και ηχογραφήθηκαν από τους πάντες. Τι να πρωτοαναφέρω εδώ? To "Green Onions" είναι ένα κλασικό παράδειγμα, το οποίο παίχτηκε πάνω σε ένα πτωχό-πλην τίμιο home μοντέλο Hammond M3. Για το Hammond L-100 τι να πούμε? Ρωτήστε καλύτερα τον Keith Emerson, το είχε ηχογραφήσει αμέτρητες φορές, και είχε καταστρέψει (κυριολεκτικά) κάμποσα από αυτά σε lives. Hammond A100? Το τρίτο πιο διάσημο Hammond μοντέλο μετά τα B3 & C3 προοριζόταν κι αυτό για την home αγορά και ήταν πολύ πιο φτηνό από τα "επαγγελματικά" B3 & C3. Η home φύση του δεν του στάθηκε εμπόδιο στο να γίνει must για άπειρα γκρουπς, στούντιο και life venues. Ο Don Airey θα σας πει περισσότερες λεπτομέρειες, ρίξτε του ένα τηλ.

 

Θα έγραφα κι άλλα αλλά πείνασα.

 

EDIT:

Να μην ξεχάσω τα άπειρα φτηνά -έως φτηνιάρικα- ακουστικά πιάνα. Στα 1000 άλμπουμς, τα 990 με τέτοια έχουν ηχογραφηθεί. Δεν ηχογραφούσαν όλοi με ένα Yamaha CFX των 200,000 (βλέπε Chick Corea πχ) και ούτε όλα τα στούντιο, διάσημα και μη, διέθεταν πανάκριβα concert πιάνα. Η studio & live δισκογραφία της Κλασικής μουσικής φυσικά είναι η εξαίρεση.

Πέρα από τα φτηνά/φτηνιάρικα ακουστικά πιάνα είχαμε και τα φτηνά/φτηνιάρικα ξεκούρδιστα ακουστικά πιάνα. Όχι, δεν πωλούνταν ξεκούρδιστα επίτηδες. Barrelhouse piano, κλασικός ήχος πιάνου που έγινε διάσημος λόγω του out of tune ήχου του. Toν βρίσκεις πλέον σε άπειρα πληκτροφόρα όργανα σαν preset ήχο.

 

 

Επεξεργασμένο 29 Σεπτεμβρίου 2023 από Waterfall-K

[trolley]

8 ώρες πριν, Waterfall-K είπε

Έτσι ε? Πιάσε ένα στυλό και γράφε:

Έχεις αναμίξει δεκαετίες, price ranges, τύπο οργάνου κλπ.

To Mirage (και αρκετά άλλα από αυτά που αναφέρεις, όχι βέβαια την... κουδουνίστρα), ήταν φθηνότερο, όχι φθηνό με τη σημερινή έννοια, όπου με το βασικό μισθό παίρνεις δύο Behringer. Αλλά στο τέλος, επιβεβαιώνεις ότι είναι η χρήση από working musicians που καταξιώνει τα όργανα.

 

Αλλά ρε Waterfall, πραγματικά, προς τι το οπαδιλίκι; To αντιλαμβάνεσαι ότι το μόνο μέρος που το όνομα Moog και Behringer συνυπάρχουν είναι εις την κεφαλήν σου; Ποιος working musician ασχολείται με τέτοιες συγκρίσεις; Έλεος πια, εργολαβία το έχεις πάρει να πουλάει ο Uli τα κουτάκια του; Εσύ, έχεις πάρει κανένα;

 

[ex-Πάνος Χελιδόνης]

Ώπα, εντάξει μην εξάπτεσθε.. Εγώ το μόνο οπαδιλίκι που βλέπω στον waterfall είναι υπέρ της Yamaha.

To ξεμπρόστιασμα της moog δεν σημαίνει απαραίτητα οπαδιλίκι ως προς την Behringer. Πιό πολύ οπαδό θεωρώ τον εαυτό μου, γιατι πήρα το deepmind12 και δε το αποχωρίζομαι, ενώ είχα 4 yamaha κατα καιρούς και τα αποχωρίστηκα όλα. Αλλά για την υπερτιμημένη και υπερεκτιμημένη moog, συμφωνώτατα! Επίσης, πρέπει να διαχωρίσετε τους τρόπους έκφρασης: Ο Καταρράκτης δεν είναι θυμωμένος (πιστεύω). Διακατέχεται απο την Επιτακτικότητα του επιχειρήματός του και αυτό τον κάνει να φαίνεται οτι τα χώνει, ενώ στ'αλήθεια προσπαθεί να διαφωτίσει τους -οχι και τόσα- γνωρίζοντες. I should know. Το'χω περάσει κι εγώ.

 

[trolley]

4 λεπτά πριν, Πάνος Χελιδόνης είπε

Ώπα, εντάξει μην εξάπτεσθε..

Ποσώς....

 

Αλλά ο μπαγάσας έχει φτιάξει στο μυαλό του ένα μοντέλο όπου απλώς δεν ισχύει. ΚΑΝΕΝΑΣ και ΠΟΤΕ αν είχε τη δυνατότητα να πάρει MOOG δεν θα αγόραζε BEHRINGER. Είναι ΤΟΣΟ απλό. Το ΓΙΑΤΙ, μπορούμε να το συζητάμε 100 χρόνια, αλλά δεν αλλάζει.

 

Αν το "κόστος" του να κυκλοφορείς με τη Σαρλίζ Θερόν ήταν το ίδιο με της Καίτης της Γκαβής, θα κυκλοφορούσες την Σαρλίζ. Και μετά θα ερχόταν κάποιος και θα σου έλεγε, "Ναι, αλλά πολύ ακριβό το σπορ ρε παιδί μου". Θα του έδινες σημασία;

 

Αυτό λέμε (λέω, δηλαδή). :) :) :)