ΕΦΥΓΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ (epikouris).

[Yannis Methenitis]

Άποψη του Επικούρη για τη ζωή και το θάνατο από οπισθόφυλλο του βιβλίου του "Οι όρθιοι".

 

Στ' αλήθεια, τι να είναι η ζωή; Ένα τσουβάλι με εμπειρίες που όλοι κουβαλάμε στις πλάτες μας και λίγο πριν κλείσουμε τον βιολογικό μας κύκλο, το παραδίδουμε στους απογόνους μας; Αυτό είναι τελικά η ζωή; Ίσως να είναι και ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που πρωτοακούμε όταν ανοίγουμε για πρώτη φορά τα μάτια μας και κοιτάμε με περιέργεια τον κόσμο, τα πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων, τα χαμόγελά τους. Αχ να μπορούσαμε να ακούσουμε και με τα μάτια μας!
Μεγαλώνουμε και ο περίγυρος φροντίζει να μας μιλήσει για το θάνατο, το τέλος του βιολογικού μας ρολογιού. Δεν καταπίνεται εύκολα ο θάνατος μιας και ο άνθρωπος είναι η πιο τραγική ύπαρξη του κόσμου τούτου. Τραγική γιατί γνωρίζει πως αργά ή γρήγορα, όμορφα ή βασανιστικά, το τέλος θα έρθει. Ο φόβος του θανάτου μας γίνεται εμμονή όσο μεγαλώνουμε. Σπαταλάμε πολύ χρόνο και πολύ ενέργεια προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας για την ύπαρξη του "μετά".
Τότε αρχίζει το παραμύθι. Βομβαρδιζόμαστε με θρησκευτικούς μύθους, χορεύουμε στο ρυθμό του κάθε ελπιδέμπορα που μας πουλάει την υποτιθέμενη "συνέχεια" της ζωής μετά το θάνατο.
Δεν υπάρχει το "μετά". Υπάρχει όμως το "πριν" και αυτό το "πριν" πρέπει να το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε χωρίς κραιπάλες, χωρίς ασυδοσία, χωρίς υπερβολές μαζί με λίγους καλούς φίλους. Αν απαλλάξουμε τον εαυτό μας από το φόβο του θανάτου, τότε μονάχα θα καταλάβουμε το βαθύ νόημα και την ουσία της ζωής. Αν ζούμε μια μίζερη ζωή πλημμυρισμένη από φόβο, τότε δεν ζούμε. Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να προβληματίσει δεν είναι το αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά αντιθέτως, το αν υπάρχει ζωή πριν από αυτόν. Αν απαντήσουμε θετικά σ' αυτό το ερώτημα, τότε βρισκόμαστε στο μονοπάτι της ευδαιμονίας. Αν απαντήσουμε αρνητικά, είμαστε ήδη νεκροί πριν καν πεθάνουμε. 

[Slew Rate]

Συλλυπητήρια στην οικογένεια του και όσους τον γνώριζαν. 

[BillTrantos]

Μεγάλη στεναχώρια.

 

Ο Δημήτρης πριν καμιά 10αριά χρόνια μου είχε στείλει 2-3 καλές κουβέντες σε μια περίοδο που ζοριζόμουν πολύ ψυχολογικά. Τότε 17-18 εγώ, ο Δημήτρης 51, αλλά μου μίλησε με σεβασμό και πίστεψε σε μένα, μόνο από τις λίγες κουβέντες που ανταλλάζαμε εδώ.

 

Είχαμε μιλήσει και για ένα από τα βιβλία του που είχα διαβάσει τότε, το "Για όλα Έφταιγε το Μπλουζ". Αργότερα έμαθα ότι ήμασταν και οι δύο Νικαιώτες, με παρόμοιες σπουδές, αλλά είχαμε ήδη χαθεί.

 

Πολύ καλός άνθρωπος, με σπουδαία σκέψη και τρομερά υψηλού επιπέδου γραπτό λόγο. Εύχομαι δύναμη στην οικογένειά του αν μας διαβάζει, θυμάμαι πόσο περήφανος ήταν για τα παιδιά του, τον Βαγγέλη και τη Δήμητρα, αλλά και για τον αδερφό του τον Μιχάλη.

[Αετός]

Είναι κάποιοι άνθρωποι,που θα ήθελες να είχες γνωρίσει,όσο ζούσαν.

Κουράγιο, στους δικούς του.

 

[Jazzjoker]

Την απέφυγα την αναφορά γιατί δεν είμαι πολύ στα καλά μου τον τελευταίο καιρό και τι να πω εγώ για το Δημήτρη που τον είχα δει 4-5 φορές σε όλη μου τη ζωή;

 

Να πω ότι όποτε με έβλεπε με αγκάλιαζε σα να ήταν ο πατέρας μου; Να πω ότι δεν έχω ακούσει ποτέ μεγαλύτερα κοπλιμέντα για το παίξιμό μου από αυτά που μου είχε πει εκείνος; Να πω ότι η ζεστασιά που πρόσφερε στους γύρω του σε άφηνε ηλίθιο;

 

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα. Το βιβλίο του το έχω ακόμα και θα το ξαναδιαβάσω μήπως και ξεστραβωθώ.

[odis13]

Ηταν απο τους ανθρωπους που εγραφαν δυο-τρεις αραδες και καταλαβαινες κατευθειαν οτι μιλουσες με ανθρωπο υψιστου επιπεδου, με ουσια και ηθος, και παντοτε με μια διαθεση προσφορας του χρονου και της γνωσης του που ηταν πραγματικα αξιοζηλευτη. 

Καλη αναπαυση και καλο κουραγιο στους οικειους του.