Δεν έχω ακούσει τον πρώτο δίσκο των VH

[John Goumis]

31 λεπτά πριν, mpamps είπε

 

Αυτό δεν ηταν VH tour.

 

Ήταν ένα co-headlining tour όπου ο Roth και ο Hagar έπαιζαν με τις μπάντες τους (έπαιζαν εναλλάξ πρώτο όνομα, μια ο ένας και μια ο αλλος)

Ωχ, λάθος μου τότε, νόμιζα ότι ήταν κανονικα με την μπάντα. 

[sharpshooter]

Εμένα μου τη σπάνε και λίγο,

αλλά σαν μπάντα μετράνε πολύ και ο Vh παιχτικά είναι αλλού σε σχέση με τους υπόλοιπους της εποχής. Θα τους χαρακτήριζα party rock, αμερικανιά τελείως.

Παράλληλα έχει κάποια riff και licks που είναι για μένα βασική επιρροή και στο παίξιμο και στον ήχο και σε όλα γενικά, ακόμα και στο attitude.

Riff σταθμός imo

 

[dimsonic]

καθως περνάει η ώρα διαπιστώνω ότι όχι απλώς δεν άκουσα τον πρώτο, αλλά δεν άκουσα και κανέναν άλλον. Χαρακτηριστικό εξώφυλλο αυτό με το μωρό το θυμάμαι.

Αλλά τείνω να συμφωνήσω με τα τελευταία σχόλια μια και βρίσκω συνοδοιπόρους.

Σίγουρα πάντως εκείνη την εποχή είχα αλλού το μυαλό μου.

Σήμερα που όλα είναι διαθέσιμα δεξιά και αριστερά δεν μου κάνει κλικ να τους ακούσω αν και σίγουρα ο ίδιος ήταν μεγάλη μορφή.

[bouzoukleri]

Στην Ελλάδα τότενες ήταν πολύ μακριά οι VH αν σκεφτούμε πως τον Φλεβάρη ταυτόχρονα είχαν βγει δίσκοι σταθμοί για την ελληνική δισκογραφία όπως του Νταλάρα και του Παπακωνσταντίνου.

 

Ποιος θα άκουγε τους ροκάδες με τα αδερφίστικα κολητά τζιν ; 

Επεξεργασμένο 29 Νοεμβρίου 2022 από bouzoukleri

[manosx]

 Dimsonic, η κατασταση που περιγράφεις δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανονας. Ειναι δηλαδη ο κανονας να εχουμε εντελως επιφανιακες γνωσεις για το οτιδήποτε, γνωσεις δηλαδη λου φτανουν σε επιπεδο σταυρολεξου και μενουν εκει. Van Halen = Jump, Pink Floyd = Another Brick in the wall, Handel = Hallelujah, Da Vinci= Mona Lisa και παει λέγοντας.

 

 Θελει πολύ δουλειά για να εμβαθύνεις σε κάποιο θεμα, και φυσικά ο χρονος δεν επαρκει για να εμβαθυνεις ουτε σε ολα, ουτε στα περισσότερα, ουτε καν σε ενα αξιόλογο ποσοστό από τα διαθέσιμα εργα των τεχνων και των γραμμάτων.  Με αυτήν την έννοια λοιπόν θα πρέπει να προβληματιζεσαι μαλλον για το τι διαλεξες τελικα να μελετησεις, διοτι οπως λενε και οι σοφοι " Η ζωη ειναι πολυ συντομη για να ακουμε οτιδηποτε εκτος απο Bach, Mozart και Beethoven"

[Yannis Methenitis]

Αμερικανιές χαρακτήριζαν/αμε στα 80ς το λεγόμενο FM Rock (ραδιοφωνικό ροκ) όπως Foreigner, REO Speedwagon, Boston κ.α. Τα κολλητά τζέρσευ ήταν απο γκρουπ στο Hair Metal, τύπου Kiss κ.α.

Όσο για το μ'αρέσει, δεν μ' αρέσει είναι καθαρά θέμα γούστου, όπως σε όλα νομίζω αλλά και το που βρισκόταν ο καθένας μουσικά τότε. Εγω π.χ. ήμουν κολλημένος με τη jazz που ήταν κυρίως αμερικάνικης προέλευσης. Φυσικά, όλοι είχαν ακούσει Eddie στο Beat it.

[dimsonic]

24 λεπτά πριν, manosx είπε

 Dimsonic, η κατασταση που περιγράφεις δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανονας. Ειναι δηλαδη ο κανονας να εχουμε εντελως επιφανιακες γνωσεις για το οτιδήποτε, γνωσεις δηλαδη λου φτανουν σε επιπεδο σταυρολεξου και μενουν εκει. Van Halen = Jump, Pink Floyd = Another Brick in the wall, Handel = Hallelujah, Da Vinci= Mona Lisa και παει λέγοντας.

 

 Θελει πολύ δουλειά για να εμβαθύνεις σε κάποιο θεμα, και φυσικά ο χρονος δεν επαρκει για να εμβαθυνεις ουτε σε ολα, ουτε στα περισσότερα, ουτε καν σε ενα αξιόλογο ποσοστό από τα διαθέσιμα εργα των τεχνων και των γραμμάτων.  Με αυτήν την έννοια λοιπόν θα πρέπει να προβληματιζεσαι μαλλον για το τι διαλεξες τελικα να μελετησεις, διοτι οπως λενε και οι σοφοι " Η ζωη ειναι πολυ συντομη για να ακουμε οτιδηποτε εκτος απο Bach, Mozart και Beethoven"

 

24 λεπτά πριν, Yannis Methenitis είπε

Αμερικανιές χαρακτήριζαν/αμε στα 80ς το λεγόμενο FM Rock (ραδιοφωνικό ροκ) όπως Foreigner, REO Speedwagon, Boston κ.α. Τα κολλητά τζέρσευ ήταν απο γκρουπ στο Hair Metal, τύπου Kiss κ.α.

Όσο για το μ'αρέσει, δεν μ' αρέσει είναι καθαρά θέμα γούστου, όπως σε όλα νομίζω αλλά και το που βρισκόταν ο καθένας μουσικά τότε. Εγω π.χ. ήμουν κολλημένος με τη jazz που ήταν κυρίως αμερικάνικης προέλευσης. Φυσικά, όλοι είχαν ακούσει Eddie στο Beat it.

 

τελικά δεν είναι τυχαίο που έβαλα εγώ απάντηση ότι ήμουν φαντάρος.

Το ήμουν φαντάρος σήμαινε για μένα μια γενική ανατροπή, από την jazz που είχα μπει από το 76-77, στο πέρασμα από το μπάσο, την καθημερινή μου σκυλο-απασχόληση σε μπουζουκοορχήστρα και τον γενικότερο αποπροσανατολισμό. Ενα άλλο ήταν η έλλειψη του ψαγμένου ραδιοφώνου και αναγκαστική ακρόαση (στο στρατό πάντα) του τι άκουγαν οι άλλοι με τους οποιους συνηπήρχα και προφανώς δεν ήταν τα δικά μου η διαβίωση σε ξένη πόλη κ.ο.κ.

Δεν έμεινα ποτέ με την αίσθηση οτι άκουγα λάθος πράγματα. Το αντίθετο. Απλά διαπιστώνω ότι υπήρξαν κάποιες τρύπες όπως πχ αυτή των VH που πήγα κόντρα σε κάποιο ρεύμα. Ας πούμε πέρασε, δεν με άγγιξε, ενώ κάτω από άλλες συνθήκες ίσως με ιντριγκάριζε.

πχ 10 χρόνια μετά όταν σίγουρα άκουγα πάντα μόνο jazz πως έτρεξα να μάθω απο την πρώτη στιγμή ποιοί λενε το enter sandman και να ψάχνω να ακούω ένα γκρούπ που κανονικά δεν έπρεπε να μου κάνει κλικ. Ακόμα και σήμερα θεωρώ το ριφ του, το χτίσιμό του και την όλη του παραγωγή κολοσσιαία. Πως να το πω την ζηλεύω. Ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Eddy που σίγουρα είναι σημαντικότερος απο τους Metallica.

[σκούφοΣ]

13 ώρες πριν, Jazzjoker είπε

Στις αρχές των 90's "έμπλεξα" με μια παρέα παιδιών που με έμπασαν για τα καλά στα μονοπάτια της "σκληρής" μουσικής. Εκείνοι άκουγαν τα πάντα από hair/glam metal και hard rock μέχρι thrash. Από ανταλλαγές βινιλίων και κασετών έμαθα τα περισσότερα από τα groups της εποχής αλλά και παλιότερα φυσικά (rainbow, deep purple, motorhead, ac/dc κ.α.).  Με λίγα λόγια, είχαμε μια ζωντανή ανταλλακτική μουσική βιβλιοθήκη με εκατοντάδες συγκροτήματα του ευρύτερου σκληρού ροκ ιδιώματος. Ε, από αυτή τη βιβλιοθήκη απουσίαζαν παντελώς οι Van Halen. Δεν υπήρχε ούτε μια κασέτα να πηγαινοέρχεται ενώ δε θυμάμαι να αναφέρονται καν. Η μόνη ανάμνηση που έχω κι εγώ, είναι το video clip του Jump απ' το mtv. 

 

 

Καπως ετσι ξεκινησε κ δικη μου μεταλλο-ιστορια. Λιγο πριν τα μεσα 90's μεταλλοπαρεα κ ανταλλαγη κασσετων. Μονο που οι δικοι μου ηταν λιγο πιο καφροι. Μονο μεταλ, καθολου γκλαμ ηταν ποζεραδες.Bon Jovi, Skid Row κ Guns στα... κρυφα. Ακομα κ το κλασσικ ροκ ηταν φλωροι οποτε κ αυτο στα κρυφα. Κοινως καθολου VH

 

Οταν προς τα τελη 90's περασα επαρχια αρχισα να ακουω αλλες μουσικες  κ ν'ανακαλυπτω κ το τι γινοταν στο ροκ στα 60's-70's-80's (ενταξει σαν ηχος ηταν γνωστος αλλα εννοω δισκους ολοκληρους αν οχι ολοκληρες δισκογραφιες).

 

Εκει πηρα το πρωτο VH για το οποιο λεγαν ολοι τα καλυτερα. Προσπαθησα πολυ αλλα δεν τρελαθηκα. Ειχε στιγμες που μ'αρεσαν, αλλα κατι ή στον ηχο ή στο αλμπουμ σαν συνολο με ξενιζε. Δευτερη προσπαθεια το 1984. Ηξερα το Jump (δε με τρελαινε κι αυτο) κ προσπαθουσα να αποφυγω το συγκεκριμενο αλμπουμ αλλα δεν ειχε αλλο το δισκαδικο κ ειπε να το παρω. Μου αρεσε κ το εξωφυλλο... Ε με το που το βαζω παθαινω πλακα. Ακομα μεχρι σημερα απο τα αγαπημενα μου αλπουμ. Αν ειχαν αλλα 2 τετοια (για τα γουστα μου) οι VH θα ηταν απο τ'αγαπημενα μου γκρουπ. Αλλα δυστυχως αυτο που βρηκα στο 1984 δε το βρηκα σε κανενα αλλο αλμπουμ. Αυτα με τον Σαμυ καλα, ειχαν τις κομματαρες τους αλλα 1984 δεν... Παιχτικα δε το παιξιμο του σημειο αναφορας. Drop dead legs κ Τop Jimmy οργασμικα. Αυτο που εχει κ δε το ειχα ξαναβρει σε κανεναν σρεντερ ειναι πως ολα τα leads μοιαζουν σαν να ειναι αυτοσχεδιασμοι της στιγμης (κ μαλλον ειναι) κ οχι γραμμενα. Γι'αυτο κι εχουν μια απιστευτη ενεργεια. Κ ρυθμικα κολλημα. 

[mpamps]

1 ώρα πριν, dimsonic είπε

με τον Eddy που σίγουρα είναι σημαντικότερος απο τους Metallica.

"Μπηχτές" που είναι για να για νέο thread μέσα σε thread πετάς 

 

[Terry RoscoeBeck5]

12 ώρες πριν, Lord_Goumis είπε

Βέβαια εγώ προσωπικά είμαι πιο πολύ fan των ''Van Hagar'' παρά της Roth εποχής, παρά το ότι παραδέχομαι ότι η περίοδος αυτή ηταν πολύ πιο επιδραστική.

Μαζί σου, σε υπερθετικό βαθμό όμως...

50 λεπτά πριν, billaraskats27 είπε

Μου αρεσε κ το εξωφυλλο

Το οποίο, προσωπικά, με τράβηξε από το μανίκι για να το αγοράσω