Δεν έχω ακούσει τον πρώτο δίσκο των VH

[dimsonic]

20 λεπτά πριν, mpamps είπε

"Μπηχτές" που είναι για να για νέο thread μέσα σε thread πετάς 

 

αν δεν πετάξω θα μείνουμε στο "τι μουσική ακούτε τώρα" 

[trolley]

6 λεπτά πριν, dimsonic είπε

"τι μουσική ακούτε τώρα"

Εγώ πάντως, μόλις άκουσα, για πρώτη φορά, τον πρώτο δίσκο των Van Hallen.

 

Καλό δισκάκι, στο γνωστό αμερικανο-ράδιο-χέβυ τόνο (Είσαι ωραία, θα το κάνουμε, ας τραγουδήσουμε επ' αυτού). Excellent guitar work, όχι και τόσο έξελεντ βόκαλ γουόρκ. Δεν θεωρώ ότι είχα χάσει και τίποτε φοβερό, αλλά αν ήμουν 18 ετών, θα τα έβλεπα αλλιώς τα πράγματα.

[fusionakis]

Προσπαθώντας να απαντήσω σοβαρά στο θέμα, θα αναφέρω τα εξής:

 

Οι Van Halen είναι ο ήχος της California, η απόλυτη μπάντα του τόπου τους και της εποχής τους.. αν κάποιος δεν μπορεί να μπει στο mood της μουσικής τους και της κουλτούρας του χαβαλεδιάρικου  (υπερ)ακούσματός τους, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να αντιληφθεί τη μαγεία τους και να τους αγαπήσει. 

 

Ωστόσο ακόμα κι αν η εικόνα τους ή το attitude της υπερβολής που προέβαλαν παράλληλα με τα τραγούδια τους (ξεκάθαρα λόγω Roth) μοιάζουν αδιάφορα για κάποιους, για μένα και για αυτούς ακόμα θα πρέπει να είναι υποχρεωτική στάση σαν άκουσμα... με την ίδια λογική δηλ. που κάποιος καλά θα κάνει να αφιερώσει λίγο χρόνο να ακούσει Nina Simone και Marvin Gaye, ενώ μπορεί η μουσική που του αρέσει να είναι π.χ. oι Iron Maiden και ο Neil Young, έτσι κι εκείνος που τη βρίσκει με την ιδιοφυΐα των Pink Floyd καλό είναι να κάνει κάποια στιγμή μία στροφή 360 μοιρών σε ύφος και να δοκιμάσει να ακούσει λίγο και τα χαμογελαστά αγόρια της δυτικής ακτής... Γιατί πολύ απλά οι VH δεν είναι άλλη μία hair metal μπάντα ή κάποιοι καλοπροβαρισμένοι ποζεράδες, είναι ουσιαστικά ένα σημείο αναφοράς για την ιστορία της ροκ, με πολύ ατόφιο ταλέντο, μοναδικό στα χρονικά δικό τους ήχο, κι έναν ογκόλιθο που ξεπερνάει είδη και εποχές στη μέση που τους καθόριζε πάντα σαν οντότητα (Eddie).

 

Από πού προκύπτει αυτό περί must ακούσματος για ιστορικούς λόγους; Από το ρυθμικό δέσιμο των αδελφών και το groove της μπάντας, που είναι πρωτόγνωρα σφιχτό και πλούσιο για hard rock (μεγαλοφυΐα ρυθμικού κιθαρίστα ο Eddie), από την larger than life περσόνα του Roth (που κάποτε πέρα από διασκεδαστική πρόζα, η ερμηνεία του συνοδευόταν και από μία χροιά που έσπαγε μικρόφωνα, με τα back vocals του Michael Anthony από δίπλα να αποτελούν το τέλειο συμπλήρωμα), και από τον ασύλληπτο συνολικά ήχο τους, όπως αυτός προέκυψε από την πρωτοποριακή φυσιογνωμία του Eddie στην κιθάρα (ακόμα και σήμερα μοιάζει να έρχεται από το μέλλον αυτός ο ολιστικός τρόπος παιξίματός του και ο ήχος που κατάφερε να βγάλει με το χάρισμά του και τους πειραματισμούς του), και από την καταλυτική παρουσία του Ted Templeman στην παραγωγή. Με λίγα λόγια, για ένα διάστημα 15 χρόνων περίπου (από πριν ακόμα κυκλοφορήσει το θρυλικό πρώτο άλμπουμ), οι Van Halen βρίσκονταν στο Έβερεστ του σκληρού ήχου, όντας στο peak τους αξεπέραστοι συναυλιακά και καινοτόμοι στουντιακά. 

 

Εκτός αυτού, για το διάστημα αυτό εξελίσσονταν διαρκώς σαν μουσική οντότητα.. ο μεν Roth σταδιακά έχτιζε το entertainment κομμάτι του, ο δε Eddie αφού το τερμάτισε με τον brown sound του, άρχισε να αλλάζει τη φυσιογνωμία των συνθέσεων του γκρουπ, εισάγοντας με μουσικότατο τρόπο και τα σύνθια στο mix.. για να φτάσουμε στη διάσπαση και τελικά στη δεύτερη έκδοση του γκρουπ, με τον πιο pro τραγουδισταρά Hagar δίπλα του. Οι Van Hagar, σαν πιο mainstream άκουσμα που ήταν, για κάποια μερίδα του κόσμου αποτέλεσαν μια βελτιωμένη έκδοση του γκρουπ, ενώ για άλλους (μάλλον τους περισσότερους) μία μη αυθεντική βερσιόν των στοιχείων που καθόριζαν την ταυτότητα του γκρουπ.. η ουσία είναι ότι αν και σαφώς διαφορετικοί στη δεύτερη σύνθεσή τους, σίγουρα η αλλαγή αυτή ήταν δείγμα της δημιουργικής ωρίμανσής τους, με τον Eddie να επαναδιαμορφώνει τη δικιά του κιθαριστική φυσιογνωμία εκείνα τα χρόνια από τη μέση της δεκαετίας του '80 μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90.

 

Προσωπικά, μου αρέσουν πάρα πολύ αμφότερες οι δύο μεγάλες περίοδοι της μπάντας, αν και ιστορικά και συναισθηματικά, η αυθεντική σύνθεση είναι πραγματική λατρεία (στο top αγαπημένων μου γκρουπς, μαζί με Led Zeppelin, Sly & The Family Stone, Weather Report, The Police, Queen, Little Feat). Για όσους τώρα ποτέ δεν έχουν αισθανθεί αυτό το κάτι με τους Van Halen, παραθέτω τα κατ'εμέ highlights της δισκογραφίας τους και την πιο ωραία επίσημη συναυλιακή τους κυκλοφορία:

 

 

Επεξεργασμένο 29 Νοεμβρίου 2022 από fusionakis

[Jet72]

Μετά από την παραπάνω ανάρτηση ας βάλει και ο Σπύρος Δέλτα to βίντεο του Unchained και ο Τέρρυ μπορεί να κλειδώσει το thread.........

 

Τελικά ΔΕΝ ήμουν μόνο εγώ και αδελφός μου που λιώναμε στους VH. Οκ, υπάρχει ελπίδα στον κόσμο. 

[cigaret13]

 Πολύ ωραίο post @fusionakis , τόσο που με έκανες να βρω χρόνο και να "ψαχτώ" με τους VH που ποτέ δεν τους άκουσα σοβαρά.

[dimsonic]

ωραία όλα αυτά, καλούτσικο το playlist, αλλά έτσι από περιέργεια έριξα μια ματιά στη ζωή του στη γουικι και με έπιασε θλίψη

[fusionakis]

1 λεπτό πριν, cigaret13 είπε

 Πολύ ωραίο post @fusionakis , τόσο που με έκανες να βρω χρόνο και να "ψαχτώ" με τους VH που ποτέ δεν τους άκουσα σοβαρά.

Οι Van Halen σαν άκουσμα είναι τρία στάδια για μένα...

1) Το αρχικό mindfuck με το "τι ήχος είναι αυτός γαμώ την τρέλα μου... πώς βγαίνει, από πού ήρθε"; Πόσο μάλλον αν αναλογιστεί κανείς πότε βγήκε και τι είχε υπάρξει μέχρι τότε.

2) Η εκτίμηση των ιδιαίτερων στοιχείων όλων των μελών του γκρουπ που τους κάνει ξεχωριστούς, προεξάχοντος του Edward που είναι ένας από τους μεγαλύτερους Θεούς του οργάνου και κάθε οργάνου.

 

(εδώ κάπου λήγει το σοβαρό άκουσμα)

 

3) Το διαρκές "φτιάξιμο" με επαναληπτικά ακούσματα, και η πραγματική εκτίμηση της χαρούμενης και ανεβαστικής μουσικής τους, σε αντίστοιχη φάση με το να βλέπεις τις καλές κωμωδίες του Leslie Nielsen ή του Will Ferrell ας πούμε... Εγώ π.χ. στα 37 μου, δεν υπάρχει βδομάδα να μην κοτσάρω κάποια στιγμή ένα ή περισσότερα VH riffs ή ολόκληρα τραγούδια από την playlist από πάνω που θα με "φτιάξουν" και θα με κάνουν να είμαι ανεβασμένος την υπόλοιπη μέρα. Και ο ήχος-παρουσία τους ακόμα και τώρα παραμένει αξεπέραστος/η για κάθε τύπου heavy άκουσμα.

[Χάρης Ο]

2 ώρες πριν, dimsonic είπε

ωραία όλα αυτά, καλούτσικο το playlist, αλλά έτσι από περιέργεια έριξα μια ματιά στη ζωή του στη γουικι και με έπιασε θλίψη

 

το κοιταξα και εγω αλλα δεν ειδα απο τι πεθανε

[gkourmoul1]

54 λεπτά πριν, Χάρης Ο είπε

 

το κοιταξα και εγω αλλα δεν ειδα απο τι πεθανε

 

Είχε καρκίνο στη γλωσσα, που οφείλονταν στην μεταλλική πένα που συνήθιζε να δαγκώνει, στα λάιβ του. Του είχαν κόψει και κομμάτι από τη γλώσσα όταν διαγνώστηκε. Πολλά χρόνια μετά, η κατάσταση επιδεινώθηκε, και έφυγε από τη ζωη. Περίπου έτσι τα θυμάμαι.

[dimsonic]

8 λεπτά πριν, gkourmoul1 είπε

 

Είχε καρκίνο στη γλωσσα, που οφείλονταν στην μεταλλική πένα που συνήθιζε να δαγκώνει, στα λάιβ του. Του είχαν κόψει και κομμάτι από τη γλώσσα όταν διαγνώστηκε. Πολλά χρόνια μετά, η κατάσταση επιδεινώθηκε, και έφυγε από τη ζωη. Περίπου έτσι τα θυμάμαι.

Πολλα ειχε. Σαν ενα λεξικο ασθενειών ειναι η ζωη του

Τελικα απο ανακοπη πηγε