Μια τρύπα στον χρόνο

[ez]

Ποστάρω εδώ αυτή την μακρόσυρτη ιστορία ως δείγμα του πώς κάποτε λειτουργούσαν τα πράγματα (και) στον χώρο της ηχογράφησης και τις πατέντες που επινοούσαν οι ηχολήπτες στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Εδώ ταιριάζει γάντι το "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι".

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ BLUES WIRE - THE LOST ALBUM 1991

(όπως την έζησα και τη θυμάμαι)

Πριν μερικά χρόνια, με κάλεσε στο τηλέφωνο ο φίλος κι εξαίρετος μουσικός Γιώργος Πεντζίκης (τότε εξακολουθούσε να ασχολείται με το στούντιο του) και μου λέει «γιατρέ μου, έχω κάτι παλιές ταινίες δικές σας εδώ που σαπίζουν στην υγρασία, πληρωμένες είναι, αν θέλεις έλα να τις πάρεις αλλιώς θα τις πετάξω». Αντιλήφθηκα πως πρόκειται για κάποιες ηχογραφήσεις που είχε χρηματοδοτήσει ο Μύλος στο ξεκίνημα του προκειμένου να δραστηριοποιηθεί και ως εταιρεία έκδοσης δίσκων. Ξαφνιάστηκα γιατί νόμιζα πως δεν θα υπάρχουν πλέον αλλά και χάρηκα ιδιαίτερα μια και μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα μεν τα κομμάτια, σε προβληματικές και αμφιβόλου ποιότητας κασέτες δε, του απαντώ «κράτα τες, κανονίζω να περάσω να τις πάρω». Κι αυτό έκανα άμεσα, φορτωμένος συγκίνηση και αναμνήσεις. Αυτές οι καταγραφές έγιναν το 1991 με στόχο να κυκλοφορήσει τότε ένας καινούργιος δίσκος των Blues Wire, οι μήνες κυλούσαν με τον Μύλο να γιγαντώνεται και τις υποχρεώσεις να πολλαπλασιάζονται, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα γραφεία της επιχείρησης, κάπως ξεχάστηκε το θέμα και υποχώρησε στην λίστα των προτεραιοτήτων της νεοσύστατης δισκογραφικής, στο μεταξύ πρόσωπα και καταστάσεις άλλαζαν και διαφοροποιούνταν η λειτουργία της, με τούτα και με άλλα πέρασε ένας χρόνος και όταν ωρίμασαν οι συνθήκες να βγει επιτέλους το άλμπουμ, εμείς είχαμε διανύσει απόσταση καλλιτεχνικά έχοντας εμπλουτίσει το ρεπερτόριο μας με πιο φρέσκα τραγούδια και βελτιώνοντας τις επιδόσεις μας ως μουσικοί, οι φιλοδοξίες του Μύλου είχαν απλωθεί περαιτέρω και τελικά πάρθηκε η απόφαση να ξεχαστούν τα περσινά ξινά σταφύλια και να ξεκινήσει μια νέα, καλύτερα οργανωμένη και δουλεμένη προσπάθεια, κάτι που οδήγησε λίγο αργότερα στην κυκλοφορία του Bulldog boogie.

Πέρασα το λοιπόν και παρέλαβα τις πολυκάναλες ταινίες, γέμισα το πορτμπαγκάζ και τις αποθήκευσα πρόχειρα στο σπίτι μου. Αργότερα, ξεκίνησε ένας νέος γύρος προβληματισμών και εν δυνάμει αδιεξόδων, αφού με κάποιον τρόπο έπρεπε οι ταινίες να ελεγχθούν και εφόσον έπαιζαν αξιοπρεπώς, το υλικό να διασωθεί σε ψηφιακή μορφή καθώς τα χρόνια των mp3 και του internet είχαν ήδη κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά της μουσικής. Αφού σκέφτηκα τις ενδεχόμενες επιλογές μου, επικοινώνησα με τον Γιώργο Μάνιο, στο στούντιο του οποίου ηχογραφήθηκαν αρκετές δουλειές του γκρουπ και προσωπικές μου, άλλωστε ο Γιώργος ήταν από τους λίγους που ακόμα διατηρούσε σε άριστη κατάσταση τα παλιά του Atari και υπήρξε διαβόητος για την νοικοκυροσύνη του, τον εξοπλισμό αλλά και τις γνώσεις του, όντας ένας αυθεντικός gearhead στον τομέα του. Αφού ολοκληρώθηκε η μεταφορά, ήρθε τελικά η στιγμή της αποκάλυψης, οι ταινίες αναπαύονταν στα χαρτόκουτα τους και ήσαν τυλιγμένες με διαφανή πλαστικά, η όλη διαδικασία μου θύμισε –τηρουμένων των αναλογιών- διάφορα βίντεο που έχω παρακολουθήσει με αντίστοιχα ξεσκεπάσματα σαρκοφάγων από ασύλητους τάφους. Με αργές κινήσεις απομακρύνθηκαν τα νάιλον, ανοίχτηκαν προσεκτικά τα κουτιά και ιδού, οι παχιές ταινίες στο εσωτερικό τους. Η κατάσταση τους ήταν στα όρια του αθλίου, η υγρασία των υπογείων είχε τρυπώσει μέσα τους και η εικόνα τους ήταν αποκαρδιωτική. Με συνέπεια και ιδιαίτερη προσήλωση ο Γιώργος, αφού καθάρισε όσο μπορούσε επιφανειακά την πρώτη ταινία, την τοποθέτησε ευλαβικά πάνω στο παλιό αλλά απαστράπτον και άριστα διατηρημένο μηχάνημα και πάτησε το play. Τίποτε δεν συνέβη. Η ταινία αρνιόταν πεισματικά κα κινηθεί έστω και ένα εκατοστό, οι πλευρές της εφάπτονταν θαρρείς με κόλλα, απογοήτευση. Ο Γιώργος δεν έχασε την πίστη του, ασφαλώς και διότι η όλη κατάσταση αποτελούσε και μια πρόκληση για τις ικανότητες του, «άσε να το ψάξω λίγο και θα σου πω» δήλωσε, καθώς εγώ αναχώρησα με καψαλισμένα φτερά. Μια δυο μέρες μετά, μου ανακοινώνει τηλεφωνικά πως αφού έψαξε τα κιτάπια του, βρήκε μια λύση που ίσως αποδειχθεί λυτρωτική, «έλα από δω, θα τις ψήσουμε», τον ακούω να λέει. Στον χώρο του εκ του σύνεγγυς, μου εξηγεί πως ο τρόπος αποκόλλησης και τελικά αναπνοής στις ταινίες, μπορεί να επιτευχθεί με την κατάλληλη θέρμανση, κάτι που όμως είναι επικίνδυνη διαδικασία και μπορεί να αποβεί μοιραία, απαιτεί υπομονή και χειρουργική ακρίβεια, απολύτως συγκεκριμένες τιμές χρόνου και θερμοκρασίας για να υπάρξει ευτυχές αποτέλεσμα. Οπλισμένος λοιπόν με state of the art θερμόμετρο και χρονόμετρο, θερμαίνει τον φούρνο της κουζίνας στους επιθυμητούς βαθμούς, τοποθετεί μέσα του την ταινία και κρατώντας το χρονόμετρο και τις ανάσες μας, περιμένουμε. Τα γεμιστά ωχριούν μπροστά στην τέχνη επιπέδου μάστερ σεφ που επέδειξε ο έμπειρος ηχολήπτης, κάποτε η διαδικασία παίρνει τέλος, μαγειρεύτηκαν τα τραγούδια, η ταινία μπαίνει ξανά στο παλιό μηχάνημα αναπαραγωγής και voilà! Ο ήχος του συγκροτήματος ξεπηδάει από τα ηχεία, ζωντανός και φρέσκος σα να ηχογραφήθηκε πριν μια βδομάδα. Με αυτά τα μαγικά ο Γιώργος έσωσε αυτή τη δουλειά ψήνοντας υπομονετικά σαν καλή νοικοκυρά όλες τις ταινίες, κάναμε και μια πρόχειρη επιτόπου μίξη και σώθηκαν τα αρχεία σε ψηφιακή μορφή. Του χρωστάω ευγνωμοσύνη και υποκλίνομαι με υπέρτατο θαυμασμό για όσα πέτυχε, σ’ ευχαριστώ κύριε Μάνιο.

Από μουσικής πλευράς, θεωρώ το Blues Wire 1991The lost album, μάλλον καλύτερο του Bulldog boogie που έκλεψε τη θέση του στην δισκογραφία μας, μπορεί το τελευταίο να έχει έναν αέρα πιο μοντέρνο για την εποχή και σίγουρα εμείς σαν παίκτες κάναμε χιλιόμετρα στο ενδιάμεσο που φάνηκαν πιο καθαρά με κείνη την έκδοση, το 1991 παρόλα αυτά ως όλον, μολονότι πιο τραχύ και ακατέργαστο, στέκει κατά την άποψη μου σε υψηλότερο επίπεδο και διατηρεί πιο ενιαίο ύφος. Εδώ περιέχεται η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού Bulldog boogie και μια πρωτογενής εκδοχή του I don’t worry, τα μόνα κομμάτια που βρήκαν θέση στον δίσκο που ακολούθησε έναν χρόνο μετά. Εκείνη την εποχή παίζαμε με ρυθμούς πολυβόλου, τραγούδια όπως τα Jump out of my grave, I feel like crying, Tobacco road, Willie and the hand jive έκαναν θραύση στις συναυλίες μας όμως ποτέ δεν καταγράφηκαν, κάτι άδικο στην συνείδηση μου που αυτή η κυκλοφορία έστω και ετεροχρονισμένα αποκαθιστά. Ο Σωτήρης και ο Αλέξης βρίσκονται στα καλύτερα τους ενώ ο Νίκος καταθέτει ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα παιξίματα του στην κιθάρα με αιχμή του δόρατος το εξαίσιο I believe to my soul. Εγώ από την άλλη, πάντα πιστός σε μια αέναη δημιουργική καθημερινότητα σε ότι αφορά την τραγουδοποιία, συνεισφέρω αρκετά κομμάτια που ακούγοντας τα σήμερα νοιώθω υπερήφανος, και μουσικά και στιχουργικά. Όσο κι αν η καρδιά μου πάγωσε στιγμιαία καθώς ξεκινάει το The name of the game λέγοντας two times six, is just a kiss on the cheek καθότι μου θύμισε σύγχρονες αθλιότητες με 12χρονα κοριτσάκια, η περιγραφή του άνδρα κυνηγού που βρίσκεται στο κατόπι της γυναίκας θηράματος και τα στάδια από το φλερτ στην καψούρα κι από κει στις συμβάσεις και την αναπόφευκτη παράδοση στην φθορά, θεωρώ πως στέκει με αξιώσεις συμβάλλοντας στην αγαπημένη σταθερά της κυρίαρχης θεματολογίας των μπλουζ που είναι ο έρωτας. Το Jump out of my grave είναι ίσως το πιο δραματικό τραγούδι που έχω γράψει για την ανεκπλήρωτη αγάπη και την σταδιακή αποξένωση που ακολουθεί έντονα πάθη και συμβίωση εραστών, ενώ στο Call the blues again καταθέτω μια από τις καλύτερες ρίμες που έχω σκαρώσει στο πνεύμα της στιχουργίας που χαρακτηρίζει το ιδίωμα που υπηρετώ: putting you and me together is just like fire and ice, you ain’t no mother Teresa baby and I ain’t no Jesus Christ. Δε λείπουν βέβαια και οι πολιτικοκοινωνικές νύξεις, όπως στο VIP που και τούτο υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητό εκείνα τα χρόνια, και για του λόγου του όμως η λήθη καραδοκούσε. Ας είναι, νοιώθω μεγάλη χαρά που ύστερα από τόσα χρόνια δημοσιοποιείται η τότε προσπάθεια μας και ένας χαμένος κρίκος της σειράς στην ιστορία του γκρουπ μπαίνει στη θέση του.

[CHRIS P]

Ηλία , πως μπορούμε να το ακούσουμε; Κυκλοφορεί σε CD ή στο Διαδίκτυο;

[CHRIS P]

Άστο άκυρο! 

[LK]

Ωραία ιστορία, ειδικά για εμάς τους "διασώστες".

Θα ήταν κρίμα να χαθεί το υλικό.

 

Υ.Γ. Με πήγες πολλά χρόνια πίσω, Μύλος στα 90's....με Blues Wire στο club.....

Περνούσα ωραία τότε.

Καλά και τώρα ωραία περνάω

[Jazzjoker]

Ηλία δεδομένης της καταπληκτικής ιστορίας αυτού του άλμπουμ, θα έπρεπε να ονομαστεί Cooked Wire ή Fresh from the oven ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων. 

[gvour]

Aκομα θυμαμαι τα διημερα λαιβ που κλεινατε συχνα-πυκνα,εκεινη την εποχη,στον Κουτσουμπα τα οποια κατεληγαν τριημερα λογω μεγαλης προσελευσης.Και βεβαια ερχομασταν σε ολα.

Εχω παρακολουθησει ολες τις εκδοχες της μπαντας.

Και,ελπιζω,να μη με ψεγεις Ηλια ετουτη εδω ηταν η αγαπημενη μου.

Δεν ξερω αν ηταν καλυτερη η του Bulldog εκτελεση του I don’t worry-ευκαιρια να την ξανακουσω-αλλα τουτη εδω που ακουω τωρα απο το lost album,με κανει να ανατριχιαζω ξανα.

Επισης,λογω του μεγαλου ρεπερτοριου σας,μαθαιναμε ενα καρο καινουρια πραγματα,παντελως αγνωστα ως τα τοτε.Ρωτουσα τους φιλους που ειχαμε παει παρεα"πως τον ειπε αυτον ρε μ@...κα ο Ζαικος,Robillard?"

Παιρναμε τροφη για ψαξιμο στην πρωιμη και την προ-νετ εποχη.

 

Ευχαριστιες και συγκινηση.

Για τη μουσικη και το παραπανω κειμενο.

Για ολα γενικως.

Επεξεργασμένο 15 Νοεμβρίου 2022 από gvour

[cos_dr]

Στέκομαι στη συγκλονιστικη περιγραφή που με άγγιξε πραγματικά. 

 Και από εμένα ευχαριστίες και συγκίνηση για όλα. 

 Συγκίνηση και αμεριστος σεβασμός αλλά και τι τύχη που κατάφερα να σε γνωρίσω και προσωπικά μέσω του noiz μας κύριε Ηλία!!! 

 

[cigaret13]

46 λεπτά πριν, gvour είπε

 Επισης,λογω του μεγαλου ρεπερτοριου σας,μαθαιναμε ενα καρο καινουρια πραγματα,παντελως αγνωστα ως τα τοτε.Ρωτουσα τους φιλους που ειχαμε παει παρεα"πως τον ειπε αυτον ρε μ@...κα ο Ζαικος,Robillard?"

Παιρναμε τροφη για ψαξιμο στην πρωιμη και την προ-νετ εποχη.

 

 Εγώ πάντως το '86 στο Παραρλάμα έμαθα τον SRV από τον Ντουνούση όμως (Mary's lamb).. Ο Ηλίας ακόμη μάθαινε κιθάρα...

Επεξεργασμένο 15 Νοεμβρίου 2022 από cigaret13

[Terry RoscoeBeck5]

Πέρα από την φανταστική ιστορία που μοιράστηκε μαζί μας ο Ηλίας (hats off), δεν σας κρύβω ότι αυτό που πέρασε από το μυαλό μου όταν την διάβαζα ήταν το ακόλουθο: Δυστυχώς θα έρθει μια εποχή που άτομα με τις γνώσεις και κυρίως το μεράκι του κ. Μάνιου, θα εκλείψουν. Και μοιραία θα χαθούν πράγματα.  

 

Τα καλά νέα είναι διασώθηκε ένα κομμάτι μουσικής ιστορίας.

[LK]

2 λεπτά πριν, Terry RoscoeBeck5 είπε

 Δυστυχώς θα έρθει μια εποχή που άτομα με τις γνώσεις και κυρίως το μεράκι του κ. Μάνιου, θα εκλείψουν. Και μοιραία θα χαθούν πράγματα.  

 

 

Ισχύει. το σκεφτόμουν και εγώ, πόσα μηχανήματα θα χαθούν γιατί οι νέοι δνε ξέρουν τι είναι καν.

Και μιλάω για τα πάντα.

Σκέψου π.χ. από μια κονσόλα ...μέχρι ένα καρμπυρατέρ.

Εμένα εντύπωση στην ιστορία μου έκανε και κάτι άλλο, δεν ξέρω αν έπρεπε να το πω, αλλά τωρα με αφορμη το σχόλιο σου θα το πω.

Ο ηχολήπτης Α...που θελε να πετάξει την μπομπίνα.

Κράτα την , τί χώρο πιάνει...μιλάμε για ιστορία της μουσικής σκηνής της Θεσσαλονίκης(αν μη τι άλλο) .....ακυκλοφόρητη...

Έχω τα πάντα από τοπικές μπάντες της Κοζάνης...της εποχής  μου (1989-1993), ακόμα και δουλειές που δεν συμμετείχα....αρχείο....