Phrasing και feel στην κιθάρα. Διδάσκονται ή είναι έμφυτα;

[Nekkon]

https://guitar.com/lessons/chris-buck-five-tips-for-blues-rock-guitar/

 

 

 

 

Με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που συνοδεύεται με βίντεο στο περιοδικό Guitar όπου παίζει ο αγαπημένος Chris Buck (οκ, έχει πολύ άσπρο δέρμα και στραβό στόμα αλλά πολύ ωραίο phrasing και για μένα βγάζει πολύ feel στον τρόπο που παίζει), αναρωτιέμαι το εξής...

Τελικά το phrasing και το feel στην κιθάρα διδάσκονται; Μελετώντας άλλους κιθαρίστες παίρνεις ιδέες, σίγουρα αισθάνεσαι παραπάνω πράγματα, και αν παρατηρήσω τον εαυτό μου παίζοντας χρόνο με το χρόνο η φρασεολογία μου στην κιθάρα εμπλουτίζεται, αλλά πόσο από αυτό έγινε εκούσια και πόσο είναι προϊόν διδασκαλίας; Στην τελική, έχω κάτσει να μάθω κιθάρα με 3 δασκάλους και το παίξιμο μου δεν έχει σχέση με κανέναν από τους 3. Αναμφίβολα, ο καθένας αναπτύσσει το δικό του ξεχωριστό στιλ παιξίματος το οποίο είναι σαν τη φωνή μας: ο καθένας έχει ένα και μοναδικό και μπορείς να ξεχωρίσεις τον κιθαρίστα ακούγοντας τον τρόπο που παίζει. Επανέρχομαι όμως στο αρχικό ερώτημα. Διδάσκεται πιστεύετε αυτό; Ξέρω κιθαρίστες που πλακώνονται χρόνια μελετώντας κιθάρα, ξέρουν κάθε chord progression και κάθε κλίμακα απέξω, αλλά όταν πάνε να παίξουν υπάρχει μια έλλειψη φαντασίας και κάτι που σε κάνει να βαριέσαι να τους ακούς. Άρα ...το phrasing και το feel διδάσκονται;;; Και μέχρι ποιο σημείο;

[kpeyos]

Η δική μου απάντηση είναι ναι και όχι ανάλογως. 

Κάποια πράγματα άπτονται της γενετικής: συνολική ευφυϊα, δάκτυλα που βοηθούν περισσότερο ή λιγότερο στο παίξιμο ενός οργάνου, έφεση σε motor skills, κλπ

Κάποια άλλα πράγματα άπτονται της κουλτούρας, η οποία μπορεί να αποκτηθεί, κυρίως δε το καλό γούστο. 

 

Και τέλος η τεχνική είναι κάτι που σίγουρα μπορεί να διδαχτεί, σχεδόν στο οποιονδήποτε του μέσου όρου. 

[BillTrantos]

Όλα διδάσκονται, μέχρι ένα σημείο. Μετά μπαίνουν στην εξίσωση οι ώρες και η επιμονή που μπορεί να διαθέσει ο καθένας, αλλά και αυτά που είπε ο @kpeyos σχετικά με αντίληψη, ανατομία, κλπ.

 

Τώρα αν η ερώτηση είναι "μπορώ να διδαχθώ το vibrato του Mayer ή του Malmsteen" ξέρω 'γω, θα έλεγα πως όχι, γιατί ακριβώς ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και το vibrato είναι λίγο σαν το δαχτυλικό αποτύπωμα. Σίγουρα μπορείς να πας πολύ κοντά, απόδειξη τα Γιαπωνεζάκια στο YouTube, αλλά αξίζει να ξοδέψεις τόση ουσία για να "είσαι" κάποιος άλλος;

 

Δουλεύω εδώ και έναν χρόνο αποκλειστικά vibrato, bends, δυναμικές και phrasing. Βλέπω τεράστια διαφορά, αλλά ταυτόχρονα ακούω και 100 διαφορετικά πράγματα, κάτι που πιστεύω ότι επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την προσέγγιση του οργάνου, ακόμα και σε ασυνείδητο επίπεδο.

[Jazzjoker]

Το phrasing είναι εντελώς πεπερασμένο/μετρήσιμο στοιχείο και έχει να κάνει με τον τρόπο που "χτίζει" ένας κιθαρίστας (εν προκειμένω) τις σόλο φράσεις του. Ναι διδάσκεται. Το πώς θα εφαρμόσει βέβαια ο καθένας αυτά που έμαθε από εκεί και πέρα, είναι άλλο θέμα φυσικά.

 

Το feel είναι εντελώς αόριστη έννοια και σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τα αυτιά του καθενός. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει απάντηση.

 

Όλα πάντως είναι θέμα τριβής με το αντικείμενο. Όσο πιο οικείο σου είναι το όργανο, όσο πιο πολύ το αισθάνεσαι ως επέκταση του εαυτού σου, τόσο πιο ανεμπόδιστη/άμεση είναι η μεταφορά σε αυτό της μουσικής που ακούς μες στο κεφάλι σου. Οπότε η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα τέτοιου τύπου είναι: Άστε τις φιλοσοφίες και ξεκινήστε το σκάψιμο.

 

Παραλειπόμενο και το έχω ξανα-αναφέρει αλλά δε χάνω ευκαιρία: Τον Buck δεν μπορώ ούτε να τον βλέπω ούτε να τον ακούω. Το παίξιμό του ειδικά, μου δίνει την εντύπωση ότι είναι ακραία επιτηδευμένο. (δε δέχομαι αντιρρήσεις, πρόκειται για προσωπική άποψη).

[dimsonic]

12 λεπτά πριν, Jazzjoker είπε

 

 

Παραλειπόμενο και το έχω ξανα-αναφέρει αλλά δε χάνω ευκαιρία: Τον Buck δεν μπορώ ούτε να τον βλέπω ούτε να τον ακούω. Το παίξιμό του ειδικά, μου δίνει την εντύπωση ότι είναι ακραία επιτηδευμένο. (δε δέχομαι αντιρρήσεις, πρόκειται για προσωπική άποψη).

 

συμφωνώ και προσαυξάνω 

το έχω ξαναπει αλλά δεν αφήνω καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη

[mpamps]

20 λεπτά πριν, Jazzjoker είπε

Οπότε η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα τέτοιου τύπου είναι: Άστε τις φιλοσοφίες και ξεκινήστε το σκάψιμο.

+1000

[dimsonic]

πάντως δεν ξέρω αν διδάσκεται, σίγουρα αποκτάται. Με τον χρόνο.

[Flotzen]

41 λεπτά πριν, Jazzjoker είπε

Το phrasing είναι εντελώς πεπερασμένο/μετρήσιμο στοιχείο και έχει να κάνει με τον τρόπο που "χτίζει" ένας κιθαρίστας (εν προκειμένω) τις σόλο φράσεις του. Ναι διδάσκεται. Το πώς θα εφαρμόσει βέβαια ο καθένας αυτά που έμαθε από εκεί και πέρα, είναι άλλο θέμα φυσικά.

 

Το feel είναι εντελώς αόριστη έννοια και σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τα αυτιά του καθενός. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει απάντηση.

 

Όλα πάντως είναι θέμα τριβής με το αντικείμενο. Όσο πιο οικείο σου είναι το όργανο, όσο πιο πολύ το αισθάνεσαι ως επέκταση του εαυτού σου, τόσο πιο ανεμπόδιστη/άμεση είναι η μεταφορά σε αυτό της μουσικής που ακούς μες στο κεφάλι σου. Οπότε η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα τέτοιου τύπου είναι: Άστε τις φιλοσοφίες και ξεκινήστε το σκάψιμο.

 

Παραλειπόμενο και το έχω ξανα-αναφέρει αλλά δε χάνω ευκαιρία: Τον Buck δεν μπορώ ούτε να τον βλέπω ούτε να τον ακούω. Το παίξιμό του ειδικά, μου δίνει την εντύπωση ότι είναι ακραία επιτηδευμένο. (δε δέχομαι αντιρρήσεις, πρόκειται για προσωπική άποψη).

 

Ναι σε όλα!

Αυτός ο Buck μου βγάζει ένα "ρομάντζο" παλιάς εποχής και μια δηθενιά που μου έρχεται να σπάσω το laptop ακόμη και όταν μου τον πετάει στα προτεινόμενα.

Επεξεργασμένο 2 Νοεμβρίου 2022 από Flotzen

[manosx]

Ολο το θεμα ειναι να φυγεις απο τη διδαχή και να μπεις στην εξελιξη. Οχι οτι σταματαει ποτε η διδαχη, γηρασκω αει κλπ, αλλα το θεμα ειναι να εξελιξεις και κατι δικο σου, να αποκτησεις ενα δικο σου στυλ.

 

 Φυσικα και οι 99% απο εμας δεν θα το καταφέρουν αυτο ποτέ, αλλα θα ειναι κριμα να μην το προσπαθησουμε. Καλες οι επιρροές και οι διδαχες, αλλα αν φτάσουμε στο σημειο να θέλουμε να αντιγραψουμε και το υφος και το βιμπρατο και την καλτσα εξω απο το κολάν, ε τοτε ας δώσουμε και την κιθαρα σε κανα χιμπατζη να παιζει, πιο τοπο θα πιασει.

[fusiongtr]

Το phrasing στην κιθάρα και σε οποιοδήποτε άλλο όργανο, δεν διαφέρει σε τίποτα από το phrasing στην γλώσσα, την ομιλία και την γραφή.

Πας στο σχολείο, μιλάς με άλλους ανθρώπους, διαβάζεις γραπτά άλλων, και μαθαίνεις να γράφεις και να μιλάς.

Εννοείται ότι διδάσκεται.

 

Αν πχ μάθεις κάποιες λέξεις, πρέπει να τις χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις προτάσεις.

Μια πρόταση δεν είναι να βάλεις στην σειρά λέξεις (έστω και εντυπωσιακές) χωρίς λογικό ειρμό.

Μετά, πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς τις προτάσεις για να πεις κάτι που να έχει νόημα.

Και αργότερα, αρχίζεις να δομείς τον λόγο σου (προφορικό και γραπτό) έτσι ώστε ο τρόπος που θα πεις αυτό που θέλεις, να είναι ουσιαστικός, να μην πλατειάζεις, να κρατάει το ενδιαφέρον αυτού στον οποίο απευθύνεσαι, να έχει λογικό ειρμό, να μην πηδάει από θέμα σε θέμα, να έχει δομή.

 

Αν νομίζεις ότι μπορεί κάποιος στον λόγο του να τα πετύχει όλα αυτά χωρίς να τα διδαχτεί, είσαι γελασμένος.

 

Αυτό είναι το phrasing και στην κιθάρα, αλλά και σε οποιοδήποτε μουσικό όργανο.

Ο τρόπος που δομείς και επεξεργάζεσαι τον λόγο σου.

Ο τρόπος που θα πεις κάτι.

 

Τώρα αν εννοείς να μάθεις το phrasing κάποιου άλλου, είναι άτοπο.

Μπορείς να πάρεις στοιχεία από το πώς δομεί κάποιος άλλος τις φράσεις του, αλλά το να μιμηθείς τον τρόπο που μιλάει μουσικά δεν έχει νόημα.

Ο Scott Henderson πχ, τον οποίο θεωρώ τεράστιο master στο phrasing, μπορεί να παίζει τέσσερεις νότες επί μια ώρα, και να μην καταλάβεις ότι πρόκειται για τις ίδιες τέσσερεις νότες.

Δεν έχει τόσα chops όπως κάποιοι άλλοι (το λέει και ο ίδιος αυτό), αλλά ο τρόπος που φραζάρει, κάνει τα chops του μοναδικά.