"The wood conspiracy" το νέο "Polotus"

[Επισκέπτης]

ΕΥΓΕ! Εξαιρετικό! Και δεν είμαι και λάτρης του είδους...
Θα γινόταν απίστευτα "μαμάτη" graphic novel που λένε και στο χωριό μου...όχι τίποτα άλλο αλλά για να δούμε πως την φαντάζεσαι αυτή την Αλέξα δηλαδής...

[fusiongtr]

Όλα ξεκίνησαν κατά τύχη, ούτε καν σκεφτόμουν ότι θα κατέληγε έτσι το πράγμα.

Έγραψα ένα μάλλον χιουμοριστικό post στο νήμα του dim για την νέα του tele.

Εκεί που αργότερα αναφέρθηκε στο σαράκι.

Λίγο αργότερα, συνέχισα με ένα δεύτερο post (σαν συνέχεια του πρώτου), το οποίο είχε όμως εμφανείς αναφορές σε αστυνομικό μυθιστόρημα.

 

Δεν θα έγραφα άλλο τέτοιο post, δεν είχε νόημα.

Έλα όμως που μέσα μου είχα την συνέχεια ...

Αποφάσισα λοιπόν να ανοίξω ένα ξεχωριστό νήμα, για να γράψω μερικά post ακόμα, έτσι για πλάκα μέχρι να τελειώσει.

Υπολόγιζα τρία τέσσερα.

 

Όμως κάθε φορά που έγραφα κάτι, μέσα μου γεννιόταν και κάτι καινούριο για την συνέχεια.

Σιγά σιγά άρχισα να είμαι εγώ ο Dim (ο ήρωας).

Να αισθάνομαι σαν αυτόν, να βιώνω ότι βίωνε, σχεδόν κυριολεκτικά.

Δεν υπήρχε στιγμή της μέρας που να μην σκέφτομαι τι θα γινόταν στην συνέχεια, σαν να μην το έγραφα εγώ.

Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, όλη μέρα ήμουν αφηρημένος.

Με ρούφαγε η ιστορία.

Το ζούσα κανονικά.

 

Δεν έχω ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε είχα σκοπό να κάνω.

Μου φαίνεται τεράστιο, δύσκολο, αδύνατο.

Έχω τεράστια αδυναμία στην αστυνομική λογοτεχνία, ειδικά την old school, την noir, και κάποια πράγματα έβγαιναν αβίαστα από μέσα μου.

Σιγά σιγά άρχισα να προσέχω περισσότερο τον τρόπο γραφής, τις μικρές λεπτομέρειες.

 

Έχω γράψει σεντόνια που έσβησα και ξανάγραψα, γιατί δεν μου άρεσε όπως τα έγραφα.

Κολλούσα σε λέξεις (πχ πώς λέμε αυτόν που συγχωρεί), για ώρες.

 

Κάθε φορά που έγραφα κάποιο κείμενο, φορτιζόμουν τόσο πολύ συναισθηματικά, που ίδρωνα και με έπιανε τρεμούλα.

Ζούσα σαν Dim, μια παράλληλη ζωή.

Έφτασα στο σημείο να ερωτευτώ την Alexa, και μιλάω σοβαρά.

Κάθε φορά πριν γράψω, διάβαζα όλα τα προηγούμενα, έμπαινα στην ψυχή του Dim και φορτιζόμουν, ένιωθα, και μόνο τότε με ικανοποιούσε το αποτέλεσμα, όταν δοκίμασα να γράψω αλλιώς τα έσβησα, δεν είχε ψυχή το γράψιμο, ήταν διαδικαστικό.

Αισθανόμουν όπως αισθανόταν.

Γι' αυτό, το θέμα μου ήταν όχι απλά να διηγηθώ μια ιστορία, αλλά να εμβαθύνω σε χαρακτήρες, σε εσωτερικούς κόσμους, να χτίσω δηλαδή και σε ένα δεύτερο επίπεδο.

Και αυτό, γιατί αυτό το δεύτερο επίπεδο το βίωνα, έπρεπε να μιλήσω γι' αυτό, ήταν ίσως πιο σημαντικό από την ίδια την ιστορία.

Κάποια στοιχεία του Dim συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι είναι δικά μου, πχ μπορεί να είμαι πάρα πολύ άνετος με γυναίκες σε σημείο να πετάω χιουμοριστικά υπονοούμενα (κάποια από αυτά που έλεγε ο Dim στην Alexa τα έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ στην πραγματικότητα), αλλά όταν είμαι μπροστά σε κάποια για την οποία αισθάνομαι έντονα πράγματα, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, μπερδεύω τα λόγια μου, γίνομαι ηλίθιος.

 

Όταν η κοπέλα πέθανε, δάκρυσα, αλήθεια δάκρυσα.

Κι ας ήξερα ότι δεν είχε πεθάνει ως ο νους πίσω από την ιστορία.

Ήμουν ταυτόχρονα ο συγγραφέας και ο ήρωας, ήξερα όπως ο συγγραφέας, αλλά αισθανόμουν όπως ο ήρωας.

 

Μιλάμε για την απόλυτη παράνοια.

Ίσως να χρειάζομαι ψυχιατρική παρακολούθηση.

Οι ταχυπαλμίες έδιναν και έπαιρναν, και ίσως να ήταν και ένας από τους λόγους της κολπικής μαρμαρυγής.

Έμενε μόνο το τέλος τότε που με έπιασε, να ξανασυναντηθεί με την Alexa, και μόνο στην σκέψη του πόσο έντονη θα ήταν η στιγμή, με έπιανε τρεμούλα.

 

Κάποιες φορές κολλούσα στο πώς θα δώσω κάτι, πχ πώς θα καταφέρει ο Dim να γλιτώσει όταν ο Νικ τον σημαδεύει με το όπλο.

Ήθελα να είναι όσο πιο πραγματικό γίνεται, με όσα λιγότερα κενά ήταν δυνατόν, και να υπάρχει αληθοφάνεια.

Βλέποντάς το εκ των υστέρων, μπορώ να δώσω πολλά credits στο υποσυνείδητό μου, γιατί από εκεί, και χωρίς καθόλου σκέψη, ξεπήδησαν διαμάντια, όπως το καυτό νερό που έριξε η κοπέλα στο πρόσωπο του δολοφόνου (δεν το είχα ακούσει/διαβάσει πουθενά, μου ήρθε όπως έγραφα, ούτε καν χρειάστηκε να το σκεφτώ).

 

Μια άλλη ιδιαιτερότητα, ήταν ότι υπήρχε χρονικό όριο για την οποιαδήποτε διόρθωση, την άλλη μέρα, δεν θα μπορούσα να διορθώσω τίποτα.

Δεν θα μπορούσα πχ να γυρίσω πέντε post πίσω, και να βάλω μια εμβόλιμη σκηνή, που να την βρω αργότερα μπροστά μου.

Κατά έναν μαγικό όμως τρόπο, ότι είχα γράψει πριν, ήρθε και κούμπωσε τέλεια με την εξέλιξη.

 

Το οριστικό τελικό πλάνο της ιστορίας, παγιώθηκε μέσα μου μετά την μέση, μέχρι τότε αμφιταλαντευόμουν, και ήμουν γεμάτος διλήμματα.

Αλλά όσο κυλούσε η ιστορία, κατά έναν περίεργο τρόπο ... γραφόταν μόνη της, πήγαινε μόνη της εκεί που έπρεπε.

 

Η δική μου αίσθηση, ήταν ίδια με αυτήν της μουσικής σύνθεσης.

Για να γράψω κομμάτι πρέπει να είμαι φορτισμένος συναισθηματικά, και κατά την διάρκεια του γραψίματος μου δημιουργείται ανεξέλεγκτη ένταση μέχρι να τελειώσω.

Αλλά τις περισσότερες φορές δεν σκέφτομαι, απλά γράφω, πολλές φορές δεν ξέρω καν τι ακκόρντα παίζω, ούτε που στηρίζεται η μελωδική γραμμή.

 

Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα καθόμουν να γράψω τόσα σεντόνια/post θα του έλεγα ότι είναι τρελός.

Με κουράζουν, βαριέμαι τόσο γράψιμο.

Εδώ βγήκαν χωρίς κόπο, ούτε καν κατάλαβα ότι έγραψα τόσο πολύ.

Μου φαίνεται δύσκολο όμως να το ξανακάνω.

Νιώθω σαν να έγραψα ένα ολόκληρο μουσικό album, ήταν too much.

Έβγαλα πολύ πράγμα από μέσα μου, που είχε μαζευτεί ίσως και λόγω έλλειψης ενασχόλησης με την μουσική.

 

Θέλω να ευχαριστήσω τον Dim που έστω και άθελά του μου έδωσε το έναυσμα να το κάνω.

 

Και φυσικά ευχαριστώ όλους εσάς που το διαβάσατε, και με τον τρόπο σας με ενθαρρύνατε να συνεχίσω, είναι μεγάλη δουλειά αυτό που κάνατε παιδιά.

 

Σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε στο πρώτο μου (και πιθανότατα μοναδικό μου) μυθιστόρημα.

Επεξεργασμένο 2 Νοεμβρίου 2022 από fusiongtr

[Flotzen]

22 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Όλα ξεκίνησαν κατά τύχη, ούτε καν σκεφτόμουν ότι θα κατέληγε έτσι το πράγμα.

Κατέβασα το PDF.

156 σελίδες.

ΕΚΑΤΟΝ

ΠΕΝΗΝΤΑ

ΕΞΙ

ΣΕΛΙΔΕΣ

Και κατάθεση ψυχής μετά από αυτό.

Απεριόριστο θαυμασμό και σεβασμό μόνο και μόνο που εκτέθηκες σε τέτοιο βαθμό.

[fusiongtr]

3 λεπτά πριν, Flotzen είπε

Απεριόριστο θαυμασμό και σεβασμό μόνο και μόνο που εκτέθηκες σε τέτοιο βαθμό.

 

Μην τα γράφεις έτσι αυτά βρε παλικάρι.

Είμαι γέρος κι ευσυγκίνητος.

Σ' ευχαριστώ!

[Επισκέπτης]

14 minutes ago, fusiongtr said:

 

Μην τα γράφεις έτσι αυτά βρε παλικάρι.

Είμαι γέρος κι ευσυγκίνητος.

Σ' ευχαριστώ!

Συμφωνώ 101% πως ήταν κατάθεση ψυχής 

Με την Αλέξα ρε φίλε όμως έκανες τα "γερόντια" σαν κι εμένα (51) να ξερογλύφονται πανάθεμά σε...

[fusiongtr]

9 λεπτά πριν, Pavloz είπε

"γερόντια" σαν κι εμένα (51)

 

Τζόβενο είσαι, εγώ είμαι μοντέλο 67 (55 χρονών).

[Alex Raptakis]

Λοιπόν, το τελείωσα σήμερα όλο. Μπορώ να πω ότι ήταν πολύ καλύτερο απ'ότι περίμενα.

Γενικά δε διαβάζω ιδιαίτερα, αλλά με κέρδισε ο τρόπος σου. Το καλύτερο που έκανα ήταν στο τέλος που έβαλα το My Funny Valentine όσο διάβαζα το τελευταίο κομμάτι. Εμπειρία απλά.

 

Είχα μυριστεί ότι η Alexa δεν έχει πεθάνει, αλλά στο τέλος περίμενα ότι είχε πεθάνει αυτός.

Σίγουρα θα γινόταν φοβερό noir film, έτσι το είχα στο μυαλό μου. Μπράβο και πάλι μπράβο.

[fusiongtr]

6 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

1. Το καλύτερο που έκανα ήταν στο τέλος που έβαλα το My Funny Valentine όσο διάβαζα το τελευταίο κομμάτι. Εμπειρία απλά.

 

2. Σίγουρα θα γινόταν φοβερό noir film, έτσι το είχα στο μυαλό μου.

 

1. Μπράβο σου βρε Alex που το άκουσες, είναι ανατριχιαστικά όμορφο.

 

2. Κι εγώ έτσι ακριβώς το φαντάστηκα.

 

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!!!

Επεξεργασμένο 6 Νοεμβρίου 2022 από fusiongtr