"The wood conspiracy" το νέο "Polotus"

[fusiongtr]

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος.

Η ζωή είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει σταδιακά τους φυσιολογικούς ρυθμούς της.

Μέσα μου όμως η σιωπή παρέμενε, το ίδιο και οι φωνές στο μυαλό μου.

Σχεδόν μέρα παρά μέρα, πήγαινα λουλούδια στην Alexa, και καθόμουν λίγο δίπλα της να μην αισθάνεται μοναξιά.

Ή μήπως για να μην αισθάνομαι εγώ μοναξιά?

 

Η υπόθεση είχε πάρει τον δρόμο της, ο Κρόου και ο Γιαν ήταν στην φυλακή, η εταιρεία χημικών που είχε αγοράσει την φόρμουλα, είχε κληθεί να πληρώσει μια τεράστια αποζημίωση στην fender και ένα αστρονομικό πρόστιμο στην πολιτεία, και η fender έκανε την απαραίτητη εκκαθάριση στο προσωπικό της.

Οι μόνοι που έμειναν έξω από το κάδρο ήταν οι Κινέζοι.

Δεν έγινε καμία αναφορά σ' αυτούς, πιθανότατα για λόγους προστασίας του Κρόου που είχε ομολογήσει τα πάντα.

Λίγους μήνες αργότερα όμως, διάβασα ότι ο Κρόου είχε βρεθεί νεκρός στην φυλακή.

Κάποιος τον είχε μαχαιρώσει στο ντους με ένα κομμάτι γυαλί.

Ο δολοφόνος παρέμενε άγνωστος.

Ο Νικ κυκλοφορούσε ακόμα ελεύθερος, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες της αστυνομίας, ήταν πολύ έξυπνος και ήξερε να φυλάγεται.

Υπήρξαν κάποιες αναφορές γι' αυτόν στα βόρεια της χώρας, πολύ μακριά από την πόλη.

 

Τον τελευταίο καιρό έβλεπα παρκαρισμένο κοντά στο σπίτι, ένα επαγγελματικό βαν που δεν υπήρχε παλαιότερα.

Μετά από όσα είχαν γίνει, είχα συνηθίσει να παρατηρώ τα πάντα, και να είμαι σε επιφυλακή.

Όμως κάποιες φορές έτυχε να δω τον οδηγό του οχήματος, και όταν τον χαιρέτησα από μακρυά, αυτός ανταπέδωσε με εγκάρδιες κινήσεις τον χαιρετισμό χαμογελώντας, χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να κρυφτεί.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι κάποιο σπίτι στην γειτονιά είχε αποκτήσει καινούριους ενοίκους.

 

Μια μέρα γύρισα από το κοιμητήριο αργά το απόγευμα, είχε ήδη πέσει ο ήλιος και βράδιαζε.

Ήταν μια συνηθισμένη μέρα, μια μέρα σαν όλες τις άλλες.

Μπήκα στο σπίτι, έβαλα ένα ποτό, και βυθίστηκα σε μια πολυθρόνα, έχοντας στο μυαλό μου την Alexa.

Πάντα ήταν δύσκολες οι πρώτες στιγμές που γύριζα στο σπίτι από το κοιμητήριο.

Ένιωσα την παγερή σιωπή να αργοσέρνεται πάλι, όπου να 'ναι θα άρχιζαν και οι φωνές.

Έπρεπε να σπάσω την σιωπή, "θα βάλω κάτι να ακούσω" σκέφτηκα "δυνατά, όπως έκανα το πρωί".

Θυμήθηκα ότι είχα κόψει ένα κομμάτι του Eric Dolphy στην μέση όταν έκλεισα την μουσική.

Κοίταξα τριγύρω για το τηλεχειριστήριο του ηχοσυστήματος, ήταν πίσω από το τασάκι, σε ένα τραπεζάκι που ήταν δίπλα στο παράθυρο.

 

Σηκώθηκα, αλλά πριν προλάβω να το πιάσω, άκουσα τον ήχο γυαλιού που σπάει, από το πίσω μέρος του σπιτιού.

Τι ήταν πάλι αυτό?

Κινήθηκα προς τα εκεί, αλλά πριν φτάσω στην πόρτα του σαλονιού, αντίκρισα την σκοτεινή κάννη ενός περιστρόφου, που με κοιτούσε κατάματα.

Το χέρι που κρατούσε το περίστροφο ήταν γεμάτο τατουάζ.

Έκανα δύο βήματα προς τα πίσω, και ο Νικ μπήκε στο σαλόνι με το όπλο στραμμένο πάνω μου.

"Σκότωσες την πριγκηπέσσα μου" είπε με έναν περίεργο τόνο στην φωνή, "ήρθε η ώρα να πληρώσεις".

Είχε ένα βλέμμα τρελού, και η φωνή του είχε ένα τόνο παράνοιας, έμοιαζε με μικρού παιδιού που του είχαν πάρει το παιχνίδι από το χέρι.

"Σκότωσες την Alexa μου" είπε πάλι, και κινήθηκε προς το μέρος μου.

 

Προσπαθούσα να σκεφτώ, έπρεπε να κερδίσω λίγο χρόνο.

"Εγώ αλλιώς τα θυμάμαι" του απάντησα, ψάχνοντας ταυτόχρονα τρόπο διαφυγής.

"Σκοτώθηκε εξ' αιτίας σου, αν δεν ήσουν εσύ θα ζούσε τώρα" συνέχισε, με την ίδια παρανοϊκή φωνή.

Είδα τα τσιγάρα μου πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, και του τα έδειξα με ένα νεύμα, "μπορώ?" ρώτησα.

Ένευσε καταφατικά, "έτσι κι αλλιώς θα είναι το τελευταίο σου" είπε.

Έβγαλα ένα τσιγάρο από το πακέτο και το άναψα.

"Θα ζούσε αν δεν πυροβολούσες" του απάντησα, κοιτάζοντας τον χώρο γύρω μου.

Ένα τρελό σχέδιο είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό μου, ίσως να ήταν η μόνη μου ελπίδα.

"Προσπάθησες να την πάρεις από μένα" είπε ο Νικ, "την ήθελες για τον εαυτό σου, και όταν δεν τα κατάφερες την σκότωσες".

Η καύτρα του τσιγάρου μεγάλωνε, έπρεπε να τινάξω την στάχτη.

Έκανα δύο βήματα πολύ αργά, προς το τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο που είχε πάνω το τασάκι, και την τίναξα.

"Εκείνο το βράδυ δεν ήξερα καν ότι ήταν εκεί" του είπα, "προσπάθησα να την κρατήσω μακριά".

"Σου άξιζε να πεθάνεις τότε, αλλά θα πεθάνεις τώρα" είπε με τον ίδιο παρανοϊκό τόνο στην φωνή του, "μου στέρησες την πριγκιπέσσα μου."

Η καύτρα κόντευε να φτάσει στα δάχτυλα, πλησίασα το τσιγάρο στο τασάκι για να την τινάξω.

Όταν η παλάμη μου έφτασε στο τασάκι, με το μικρό μου δαχτυλάκι πάτησα το play στο τηλεχειριστήριο του ηχοσυστήματος που ήταν ακριβώς δίπλα του.

 

Το ουρλιαχτό από το alto sax του Eric Dolphy ξεχύθηκε σαν εκκωφαντική καταιγίδα από τα θηριώδη ηχεία που βρίσκονταν ακριβώς πίσω από τον Νικ.

Για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, μόνο για ένα χιλιοστό, αποσπάστηκε η προσοχή του από μένα.

Δεν θα είχα άλλη ευκαιρία, βούτηξα στο κλειστό παράθυρο που έγινε κομμάτια και βρέθηκα έξω στην αυλή, ενώ τρεις σφαίρες έσκιζαν τον αέρα στο μέρος που ήταν το σώμα μου λίγο πριν.

Έβγαλε το κεφάλι του απ' το σπασμένο παράθυρο και πυροβόλησε άλλες δύο φορές, ενώ έστριβα την γωνία προς το πίσω μέρος του σπιτιού.

Αισθανόμουν το σώμα μου γεμάτο μικρά κομμάτια γυαλιού από το τζάμι.

 

Άκουσα την εξώπορτα, έβγαινε από εκεί, έκανε τον γύρο του σπιτιού περπατώντας αργά.

Μπήκα σε μια μικρή αποθηκούλα πίσω από το σπίτι, που έβαζα διάφορα εργαλεία, ξύλα για το τζάκι, και κάποιες παλιατζούρες.

Ένα μικρό κομμάτι από κομμένο μαδέρι, συγκρατούσε την ντάνα των ξύλων για το τζάκι, που ήταν στοιβαγμένα σε ένα ράφι.

Πήρα ένα κομμάτι σχοινί και έδεσα πρόχειρα το πόμολο της πόρτας στην μια άκρη του, και το μαδέρι που συγκρατούσε τα ξύλα στην άλλη.

Έπιασα έναν λοστό, και κρύφτηκα στον απέναντι τοίχο από τα ξύλα.

Τον άκουγα να πλησιάζει, έφτασε έξω από την αποθήκη, δίστασε.

 

Άνοιξε απότομα την πόρτα και μπήκε.

Το κομμάτι από το μαδέρι έφυγε απ' την θέση του, και τα ξύλα άρχισαν να πέφτουν στο πάτωμα.

Γύρισε προς τα εκεί με το περίστροφο προτεταμένο.

Πετάχτηκα και με τον λοστό χτύπησα με όλη μου την δύναμη το χέρι του που κρατούσε το όπλο.

Το όπλο βρέθηκε στο πάτωμα.

Πριν προλάβει να σκύψει να το πιάσει, έπεσα πάνω του και βρεθήκαμε και οι δύο έξω από την μικρή αποθήκη.

Προσπάθησα να τον χτυπήσω με τον λοστό, αλλά μου μπλόκαρε το χέρι, και με κλώτσησε στο καλάμι, ενώ την ίδια στιγμή η γροθιά του με έβρισκε στο στομάχι.

Ο λοστός μου έπεσε απ' τα χέρια.

Δέχτηκα άλλες δύο γροθιές στο πρόσωπο.

Έπεσα στο έδαφος, και αισθάνθηκα το βάρος του πάνω μου.

Δεχόμουν απανωτές γροθιές στο πρόσωπο, κάτι υγρό και πηχτό γέμιζε το στόμα μου.

Ένιωσα τις παλάμες του στον λαιμό μου, προσπάθησα να ξεφύγω αλλά ήταν πολύ δυνατός.

Το σφίξιμο στον λαιμό μου μεγάλωνε, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.

Σιγά σιγά οι ήχοι άρχισαν να γίνονται όλο και πιο μακρινοί, η όρασή μου μαύριζε.

Σε λίγο μαύρισαν όλα, δεν μπορούσα πια να αντισταθώ, αφέθηκα.

Κάπου μακριά ακούστηκαν αχνά σειρήνες, ίσως πάλι να ήταν απλά η φαντασία μου.

Δεν είχα ανάσα, έφευγα, γλιστρούσα, έπλεα.

 

Τότε ήρθε στο μυαλό μου το πρόσωπο της Alexa, τα βουρκωμένα μάτια της, τα χείλη της που είχαν χλωμιάσει.

Άκουσα την φωνή της να λέει "μην πας σε παρακαλώ", είδα τον κόκκινο λεκέ στην μπλούζα της, το παγωμένο της βλέμμα, είδα τις τρεις λάμψεις μέσα στο SUV από το όπλο του Νικ, είδα την γυναίκα στο νοσοκομείο να χαμηλώνει το βλέμμα και να μου λέει "λυπάμαι κύριε, πέθανε".

 

Και τότε κάτι ξύπνησε μέσα μου.

Είχα μπροστά μου τον δολοφόνο της, και αφηνόμουν στην μοίρα μου.

Την πρόδιδα ξανά.

Εκείνη την στιγμή δεν αισθανόμουν πια τίποτα, ούτε πόνο, ούτε θάνατο.

Μόνο οργή, τυφλή οργή, δεν θα την εγκατέλειπα πάλι.

Τον χτύπησα με τις γροθιές μου στα πλευρά με όση δύναμη μου είχε απομείνει, και σηκώνοντας το σώμα μου έσκασα το γόνατό μου στο ευαίσθητο σημείο ανάμεσα στα πόδια του, ούρλιαξε.

Το σφίξιμο στον λαιμό μου χαλάρωσε, και τον χτύπησα με το κεφάλι κατευθείαν στην μύτη, έπεσε.

Γύρισα, ανέβηκα πάνω του και τον χτύπησα στο πρόσωπο.

Τον χτύπησα πάλι, και πάλι, ξανά και ξανά.

Θόλωσα.

Έβλεπα τον κόκκινο λεκέ στην μπλούζα της Alexa, και χτυπούσα, χτυπούσα, στο στήθος, στην κοιλιά, στο πρόσωπο, ξανά και ξανά.

Έβλεπα τα δάκρυα στα μάτια της, και χτυπούσα πάλι.

Όλα μπροστά στα μάτια μου ήταν σκεπασμένα με μια κόκκινη κουρτίνα.

Έβλεπα το αίμα από το στόμα μου να στάζει πάνω του.

Και χτυπούσα, χτυπούσα, δεν ένιωθα πια τίποτα, μόνο χτυπούσα ξανά και ξανά.

Τυφλή οργή.

Χτυπούσα για την Alexa, χτυπούσα για τον άγγελο που δεν μπόρεσα να κρατήσω μαζί μου, χτυπούσα για μένα, για τις σιωπές, για τις φωνές, χτυπούσα για την μοναξιά, απλά χτυπούσα.

 

Ξαφνικά αισθάνθηκα χέρια να με τραβάνε, αντιστάθηκα, συνέχισα να χτυπάω.

Τα χέρια με τράβηξαν δυνατά, "σταμάτα, θα τον σκοτώσεις" είπε μια φωνή.

Γύρισα και είδα τέσσερεις αστυνομικούς, και δύο περιπολικά στην άκρη του δρόμου.

 

Ανακάθισα στο έδαφος τρέμοντας από την οργή μου.

"Έπρεπε να με αφήσετε να τον σκοτώσω" τους είπα, "τι σας έφερε στην γειτονιά μας?"

"Ακούστηκαν πυροβολισμοί κύριε" απάντησε ο ένας.

Μου πήρε αρκετή ώρα να συνέλθω, και ακόμα περισσότερη να τους εξηγήσω.

Ο Νικ είχε αρχίσει να συνέρχεται.

Είπα στους αστυνομικούς ποιος ήταν, και το επιβεβαίωσαν επικοινωνώντας με τα κεντρικά.

Τον σήκωσαν να τον βάλουν στο περιπολικό, αλλά αυτός έπεσε πάλι, δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος.

Ένας αστυνομικός τον σήκωσε πάλι και τον κουβάλησε μέχρι την πόρτα του περιπολικού, ενώ οι άλλοι τρεις συνάδελφοί του ήταν περίπου δέκα μέτρα πίσω, και κατευθύνονταν κι αυτοί προς τα αυτοκίνητά τους.

 

Όταν ο αστυνομικός προσπάθησε να σπρώξει τον Νικ στο πίσω κάθισμα, αυτός με μια απότομη κίνηση, του πήρε το όπλο, και τον πυροβόλησε εξ' επαφής στην κοιλιά.

Όσο οι υπόλοιποι έβγαζαν τα όπλα τους, έκανε ένα απίστευτο ακροβατικό άλμα, που φάνταζε αδύνατο στην κατάσταση που ήταν, και πετάχτηκε στον δρόμο για να καλυφτεί πίσω από το περιπολικό.

 

Δεν είχε δει όμως το όχημα που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα από την αντίθετη πλευρά του δρόμου, και τον χτύπησε πετώντας τον καμιά εικοσαριά μέτρα μακριά.

Το άψυχο σώμα του Νικ έσκασε σαν άδειο σακί στην άσφαλτο.

Ο οδηγός βγήκε σοκαρισμένος, "δεν έφταιγα" είπε, "πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά μου".

Τον είχα ξαναδεί, τον είχα χαιρετήσει από μακριά.

Το όχημα ήταν το επαγγελματικό βαν που έβλεπα τον τελευταίο καιρό παρκαρισμένο στην γειτονιά.

Τότε μόνο πρόσεξα το λογότυπο της εταιρείας που υπήρχε στο πλάι, Liquor Co ltd.

Θυμήθηκα ότι αυτή ήταν η εταιρεία που προμήθευε ποτά στο Depot, την είχε στήσει ο Μάριο για να ξεπλένει κέρδη από άλλες δραστηριότητες.

 

Λίγο αργότερα όλα είχαν τελειώσει, ο οδηγός είχε δώσει κατάθεση, η αστυνομία είχε φύγει, κι εγώ ήμουν πάλι στο σπίτι.

Πονούσα παντού, έκανα ένα ζεστό μπάνιο, προσπάθησα να βγάλω όσο περισσότερα κομμάτια γυαλιού μπορούσα από το σώμα μου, και έβαλα ένα ποτό.

Αυτή την νύχτα, κοιμήθηκα σαν μωρό.

 

Το επόμενο πρωί, πήρα τηλέφωνο τον τζαμά, "μήπως μπορείς να ξανάρθεις? Έχω άλλα δύο σπασμένα παράθυρα" του είπα.

"Εσύ ή με γουστάρεις πολύ και σπας τα τζάμια για να με βλέπεις, ή παίζεις ποδόσφαιρο στο σπίτι" μου απάντησε γελώντας, και ήρθε μια ώρα περίπου αργότερα.

Όταν έφυγε, τηλεφώνησα στον Μάριο και πέρασα από το Depot.

Προσπέρασα αδιάφορα τον Πορτορικανό με το ξυρισμένο κεφάλι πάνω στην σκηνή, που το μόνο μέρος του σώματός του χωρίς τατουάζ πρέπει να ήταν τα μάτια του.

"Τι έπαθε το πρόσωπό σου?" ρώτησε ο Μάριο.

"Κόπηκα στο ξύρισμα" του απάντησα, και γέλασε δυνατά.

Ο Roberto κούνησε το κεφάλι, "αν είναι έτσι ο Dim, φαντάσου πώς θα είναι το πρόσωπο του άλλου" είπε στον Μάριο χαμογελώντας.

 

"Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο για όλα" τους είπα, "ακόμα και για τα χθεσινά".

"Τι εννοείς?" ρώτησε ο Μάριο.

"Μιλάω για το βανάκι που βρέθηκε εκεί την κατάλληλη στιγμή" του είπα.

Με κοίταξε χαμογελώντας, και με χτύπησε φιλικά στον ώμο.

"Το ότι βρέθηκε το βαν εκεί, ήταν ... θέλημα Θεού Dim" είπε και ξέσπασε σε γέλια, "πραγματικά θέλημα Θεού".

 

Του έσφιξα το χέρι, και βγήκα έξω.

Κοίταξα γύρω μου, ο κόσμος μου φαινόταν λίγο διαφορετικός, λίγο πιο φιλικός, πιο πρόθυμος να συγχωρήσει.

Γύρισα στο σπίτι, και έβαλα ένα ποτό.

Βολεύτηκα βαθιά σε μια πολυθρόνα, έβαλα να ακούω το Kind of Blue του Miles και άναψα ένα τσιγάρο.

"Άραγε θα ερχόταν πάλι η σιωπή? Θα συνέχιζαν να με βασανίζουν τα φαντάσματα και οι φωνές?" αναρωτήθηκα.

 

Μόνο το μέλλον θα μπορούσε να το δείξει ....

 

 

Επεξεργασμένο 29 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

Οι μέρες περνούσαν, και γύρω μου δεν άλλαζε τίποτα.

Οι πιο ευχάριστες ώρες της ημέρας, ήταν αυτές που περνούσα παρέα με την Alexa.

Πήγαινα πια καθημερινά στο κοιμητήριο, με λίγα λουλούδια στο χέρι, σαν να επρόκειτο να ζητήσω το χέρι της.

Καθόμουν εκεί και μιλούσαμε βουβά, αλλά τόσο ουσιαστικά, τόσο ειλικρινά, τόσο λυτρωτικά.

Αισθανόμουν μια αλλαγή σταδιακά στον τρόπο που επικοινωνούσαμε, στον τόνο της σιωπηλής φωνής της, ήταν πιο χαλαρή, έμοιαζε σαν ανακουφισμένη.

Ή μήπως ήταν η δική μου εσωτερική φωνή που άλλαζε?

Η σιωπή ερχόταν ολοένα και πιο σπάνια, και οι φωνές δεν ήταν πια τόσο επικριτικές, τόσο επιθετικές, τόσο αμείλικτες.

 

Ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα, καμιά δεκαπενταριά μέρες από τον θάνατο του Νικ, με βρήκε πάλι στο κοιμητήριο.

Ο καιρός είχε ψυχράνει απότομα τις τελευταίες μέρες, αν και ο ήλιος που τώρα κρυβόταν σιγά σιγά πίσω απ' τα δέντρα, είχε κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του όλη την μέρα.

Την ώρα που άφηνα τα λουλούδια, είχα μια περίεργη αίσθηση, σαν κάποιος να με παρακολουθεί.

Κοίταξα τριγύρω, μα δεν είδα κανέναν, ήμουν μόνος με την Alexa.

Κι όμως, αυτή η αίσθηση συνεχίστηκε σχεδόν σε όλη την διάρκεια της επίσκεψής μου στο κοιμητήριο.

Θεώρησα ότι είχα αρχίσει να γίνομαι υπερβολικός μετά όλα αυτά που είχαν συμβεί, σε λίγο θα πρόσεχα ακόμα και την σκιά μου αν συνέχιζα έτσι.

"Ο καλύτερος τρόπος να τρελαθώ" σκέφτηκα, "είναι να θεωρώ ότι παντού και πάντα υπάρχουν απειλές".

 

Είχε νυχτώσει πια για τα καλά όταν γύρισα στο σπίτι.

Το κρύο ήταν αρκετό, άναψα το τζάκι, και πέταξα μέσα μερικά κούτσουρα.

Έβαλα ένα album του Chet Baker να παίζει, γέμισα ένα ποτήρι Jack, άναψα ένα τσιγάρο, και κάθισα να χαζεύω την φλόγα, ακούγοντας την υπέροχη τρομπέτα να διηγείται ένα σωρό ιστορίες.

 

Λίγο αργότερα χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας.

Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα, δεν περίμενα κανέναν.

Πλησίαζε το αγαπημένο μου κομμάτι από το album, και δεν ήθελα να το χάσω, οπότε σηκώθηκα βιαστικά να ανοίξω, για να επιστρέψω το γρηγορότερο στην τρομπέτα του Chet.

 

Άνοιξα την πόρτα, και πάγωσα.

Ήταν εκεί, στεκόταν μπροστά μου.

Μπροστά στα μάτια μου, μόλις αντίκριζα την Alexa.

Ήταν λουσμένη στο φως του φεγγαριού, που της έδινε μια σχεδόν υπερβατική λάμψη.

Τα μάτια της ήταν λαμπερά, τα χείλη της κόκκινα, το πρόσωπό της γεμάτο ζωή.

Το σοκ ήταν τεράστιο, τα 'χασα, στηρίχτηκα στην πόρτα για να μην σωριαστώ στο πάτωμα.

"Δεν μπορεί" σκέφτηκα, "ή έχω τρελαθεί, ή ... είμαι νεκρός και δεν το ξέρω".

Στάθηκα εκεί και την κοιτούσα ανίκανος να αρθρώσω λέξη.

 

"Καλησπέρα Dim" μου είπε.

Ήταν η φωνή της, η δική της φωνή, Θεέ μου.

Δεν μπόρεσα να πω τίποτα, μόνο την κοιτούσα ακίνητος με τα μάτια γουρλωμένα.

"Λοιπόν" συνέχισε, "θα μου πεις να περάσω, ή θα καθόμαστε έτσι, εδώ έξω στο κρύο?"

Πάλι δεν μίλησα, μόνο παραμέρισα και εκείνη πέρασε στο σπίτι.

Το κομμάτι που περίμενα από τον δίσκο του Chet μόλις άρχιζε, το αγαπημένο μου.

My Funny Valentine ...

 

Μπήκα και έκλεισα πίσω μου την πόρτα.

"Alexa" μπόρεσα να ψελλίσω μόνο, "πώς? τι?"

Χαμογέλασε και κάθισε στον καναπέ.

Σ' ένα τέτοιο χαμόγελο τίποτα δεν θα μπορούσε να αντισταθεί.

Ήταν πιο όμορφη από ποτέ.

"Βλέπω ότι με θυμήθηκες" είπε χαμογελώντας, "καλό αυτό".

Κατέβασα όλο το ποτήρι μονορούφι και έβαλα άλλο ένα.

"Θα μπορούσες να μου βάλεις κι εμένα ένα?" ρώτησε, και της έβαλα ένα ποτήρι.

"Alexa" είπα όταν μπόρεσα επιτέλους να αρθρώσω, "είσαι ζωντανή ή τρελαίνομαι?"

Άκουσα το γάργαρο γέλιο της.

Έβαλε το ποτήρι στο στόμα της, και με μια κίνηση των χειλιών της που ίσως να μην ήταν κατάλληλη για καρδιακούς, ήπιε μια γουλιά.

"Είμαι ολοζώντανη Dim, εδώ μπροστά σου, μπορείς να με αγγίξεις αν θέλεις να το διαπιστώσεις και ο ίδιος".

Μου πρότεινε το χέρι της, το άγγιξα.

"Με πιστεύεις τώρα?" ρώτησε.

"Μίλησέ μου σε παρακαλώ" της είπα, "μου είπαν στο νοσοκομείο ότι πέθανες".

 

Σηκώθηκε αργά και έπιασε το εξώφυλλο του album του Chet Baker που έπαιζε.

"Είναι υπέροχο αυτό το κομμάτι" είπε, ενώ το My Funny Valentine συνέχιζε να ακούγεται από τα ηχεία.

Κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας.

Κάθισε πάλι στον καναπέ.

"Την τρίτη μέρα είχα ξεφύγει τον κίνδυνο" είπε, "τότε μπήκαν δύο κύριοι στο δωμάτιο.

Ήταν από ένα πολιτειακό σώμα προστασίας μαρτύρων ή κάτι τέτοιο.

Μου πρότειναν να με φυγαδεύσουν κάπου με απόλυτη μυστικότητα, και να με προστατεύουν όσο ο Νικ ήταν ελεύθερος.

Σκέφτηκα τους γονείς μου, κινδύνευαν όσο ήμουν ζωντανή, ο Νικ θα με απειλούσε πάλι ότι θα τους κάνει κακό για να μην μιλήσω.

Έτσι δέχτηκα.

Συνεννοήθηκαν με τους γιατρούς, να πουν ότι πέθανα, και με πήγαν σε μια κλινική που ήταν σε μια μικρή πόλη στην Ελβετία, μέχρι να γίνω τελείως καλά.

Αργότερα μου βρήκαν μια δουλειά εκεί και με πρόσεχαν.

Δεν έπρεπε να μάθει κανείς τίποτα, ούτε οι γονείς μου.

Ακόμα κι αυτοί δεν ήξεραν Dim.

Πριν λίγες μέρες, έμαθα για τον θάνατο του Νικ.

Ήμουν πια ελεύθερη, μπορούσα να γυρίσω.

Οι γονείς μου ήταν οι πρώτοι που το έμαθαν.

Εσύ είσαι ο αμέσως επόμενος."

 

Δεν πίστευα στα αυτιά μου, ήταν ζωντανή, ο άγγελός μου δεν με είχε εγκαταλείψει, ήταν εκεί, μαζί μου.

Κατέβασα το κεφάλι, γιατί ένα δάκρυ πίεζε υπερβολικά το μάτι μου θέλοντας να βγει.

"Άτιμη σκόνη" είπα και το σκούπισα.

"Έχεις κάποια δικά μου πράγματα νομίζω" μου είπε "μια τσάντα με κάτι ρούχα. Αν βέβαια τα έχεις ακόμα."

Σηκώθηκα αργά και έφερα την τσάντα με τα ρούχα της που είχα φέρει από το δωμάτιο στο Sunset.

Την άνοιξε, και έβγαλε από μέσα ένα κολάν, και ένα t-shirt.

"Τα θυμάσαι αυτά?" με ρώτησε και ένευσα καταφατικά.

Πώς θα μπορούσα να τα ξεχάσω?

Σηκώθηκε, τα πήρε και τα πέταξε στο τζάκι, "σου είχα υποσχεθεί ότι θα τα κάψω όταν τελειώσουν όλα" είπε.

Τότε μόνο πρόσεξα το απλό γαλάζιο φόρεμα που φορούσε, το οποίο άφηνε ακάλυπτα τα υπέροχα πόδια της λίγο πάνω από το γόνατο, ενώ η στενή γραμμή του τόνιζε την εκπληκτική της σιλουέτα, και τα δύο μικρά ανοιχτά κουμπιά στο ύψος του στήθους, που προκαλούσαν όσο έπρεπε την φαντασία, αφήνοντας να φανεί ένα μικρό μέρος του δαντελένιου εσώρουχου που έκρυβαν.

Έβαλα κι άλλο ποτό, μου είχαν πέσει πολλά μαζεμένα απότομα, και το χρειαζόμουν.

Μου έτεινε το άδειο ποτήρι της.

"Τι έγινε ο φυσικός χυμός μάνγκο, με αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" την ρώτησα.

"Αυτό το πίνω κάθε πρωί" απάντησε, "τώρα είναι βράδυ".

 

Ήμουν τόσο μπερδεμένος, όλα ήταν τόσο ξαφνικά, τα συναισθήματα με έπνιγαν.

Ήθελα τόσο να της μιλήσω, να της πω πώς ένιωσα όταν μου είχαν πει ότι πέθανε, να της μιλήσω για την σιωπή, για τις φωνές, για τα μάτια της, για την μοναξιά, για τον άγγελο που είχα καταφέρει να διακρίνω ανάμεσα στους ανθρώπους, για το κομμάτι με το όνομά της που είχα γράψει, για την χαρά μου που την ξανάβλεπα ζωντανή, για την χαρά μου που ήταν εκεί, στο σπίτι μου.

Αλλά το μόνο που κατάφερα, ήταν να κάθομαι εκεί να την θαυμάζω σιωπηλά.

 

Κοίταξε γύρω της, "άλλαξες διακόσμηση" μου είπε, "μου αρέσει πολύ, έχεις γούστο".

"Δεν το έκανα επίτηδες, αναγκάστηκα" της απάντησα, "αλλά σ' ευχαριστώ".

Σηκώθηκε, "λοιπόν Dim, πρέπει να φύγω, χάρηκα που τα είπαμε" είπε, "όποτε θέλεις, ξέρεις που θα με βρεις, μην διστάσεις, επικοινώνησε, θα είναι χαρά μου."

"Κάθισε λίγο ακόμα, σε παρακαλώ" ήταν το μόνο που μπόρεσα να αρθρώσω.

"Αν ξαναβάλεις αυτό το υπέροχο κομμάτι, θα καθίσω μέχρι να τελειώσει" μου είπε.

Το My Funny Valentine ακούστηκε πάλι.

Ξανάπιασε το εξώφυλλο, "Chet Baker" μουρμούρισε, "χίλιες φορές καλύτερο από τα alternative που έπαιζε ο Νικ".

 

Το κομμάτι τελείωσε, η Alexa πήγε στην πόρτα και την άνοιξε.

"Κάνε κάτι ηλίθιε, κάνε κάτι, φεύγει" σκεφτόμουν.

"Λοιπόν Dim, θα τα ξαναπούμε σύντομα ελπίζω" είπε και βγήκε.

 

"Alexa" φώναξα, "μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση?"

Γύρισε, "φυσικά".

"Πώς θα σου φαινόταν αν κάθε πρωί που ξυπνούσες, έβρισκες στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι σου έναν φυσικό χυμό μάνγκο με αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?"

 

Ξαναμπήκε στο σαλόνι σκεφτική "χμ εξαρτάται Dim" απάντησε.

"Από τι?" ρώτησα πάλι.

"Από το αν αυτός που θα φτιάχνει τον χυμό, θα δέχεται να μοιραζόμαστε το ουίσκυ του τα βράδια, ακούγοντας παρέα Chet Baker", απάντησε με ένα πονηρό χαμόγελο.

 

Έτρεξα, ή μάλλον όχι, πέταξα δίπλα της.

Την αγκάλιασα, και επιτέλους αισθάνθηκα τα χείλη της στα δικά μου ζωντανά, τρυφερά, κόκκινα, γλυκά.

Χάιδεψα τα μαλλιά της, μέθυσα από το άρωμά της, ένιωσα την ανάσα της στο στήθος μου, το βελούδινο άγγιγμά της.

Και αυτή την φορά δεν θα έφευγα, δεν θα πήγαινα πουθενά.

Έδωσα μια κλωτσιά στην πόρτα και την έκλεισα, αφήνοντας απ' έξω όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Ότι χρειαζόμουν, ήταν μέσα, μαζί μου.

 

Άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί, έφερα μια κουβέρτα, και ξαπλώσαμε αγκαλιά σκεπασμένοι δίπλα στο τζάκι.

Αρκετή ώρα αργότερα είχε αποκοιμηθεί πάνω στο στήθος μου.

Δεν χόρταινα να την κοιτάζω.

Σκέφτηκα τα λόγια του Μάριο, όταν είχα σταματήσει να παίζω μουσική στο Depot "είναι ώρα να πας να συναντήσεις την δική σου ζωή Dim".

Είχε δίκιο.

Την συνάντησα, ήταν στην αγκαλιά μου.

Ήταν ο άγγελος που διέκρινα ανάμεσα σε όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς.

Και ότι και αν έγινε δεν με εγκατέλειψε, έμεινε μαζί μου.

Την αγκάλιαζα, την κρατούσα σφιχτά.

 

Δεν θα την έχανα πάλι.

Δεν θα την άφηνα, δεν θα την εγκατέλειπα ποτέ ξανά.

 

Ποτέ ....

 

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

Επεξεργασμένο 1 Νοεμβρίου 2022 από fusiongtr

[cos_dr]

39 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

 

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

 

[cigaret13]

Σίγουρη επιτυχία σαν σενάριο σε old school film noir!

 Κάνε τις απαραίτητες αλλαγές εκτύπωσε το, δέσε το και στείλτο στον Σκορτσέζε. Dim ο Ντι Κάπριο, Alexa η .......

[Flotzen]

Standing Ovation διάρκειας και έντασης εισόδου Obradovic στο ΟΑΚΑ.

Συγκλονιστικό!

Και απολογούμαι δημοσίως στον συγγραφέα, διότι θεώρησα ότι θα διαβάσουμε κωμωδία για ξύλα και σαράκια και πήγα να επέμβω στον χαρακτήρα της Alexa, πιστεύοντας ότι ήταν άλλη μια bimbo.

I stand corrected, δημιουργέ!

 

Υ.Γ.

Αν είναι να αρχίσουν γυρίσματα, προτείνω Sam Rockwell ή David Duchovny και Margot Robbie ή Inbar Lavy.

[fusiongtr]

13 λεπτά πριν, Flotzen είπε

θεώρησα ότι θα διαβάσουμε κωμωδία για ξύλα και σαράκια

 

Κατ' αρχήν χίλια "ευχαριστώ" αγαπητέ @Flotzen.

Η αλήθεια είναι ότι κάπως έτσι ξεκίνησε, αλλά στην πορεία με ρούφηξε μέσα.

Τελείως.

Θα τα γράψω αναλυτικά αύριο ή μεθαύριο.

[Terry RoscoeBeck5]

[bouzoukleri]

Το έχω ήδη εκτυπώσει και πάει για βιβλιοδεσία κατ'οίκον.

 

Οι παραδοσιακοί αναγνώστες μπορούν να κατεβάσουν το λογοτέχνημα και σε .pdf

 

Πήρα το θράσος και έκανα μια μικρή επεξεργασία κειμένου . Κάθε ανάρτηση διαφορετικό κεφάλαιο και περιθώρια για βιβλιοδεσία σελίδας Α5.  

The wood conspiracy.pdf

[cigaret13]

3 λεπτά πριν, bouzoukleri είπε

Το έχω ήδη εκτυπώσει και πάει για βιβλιοδεσία κατ'οίκον.

 

Οι παραδοσιακοί αναγνώστες μπορούν να κατεβάσουν το λογοτέχνημα και σε .pdf

 

Πήρα το θράσος και έκανα μια μικρή επεξεργασία κειμένου . Κάθε ανάρτηση διαφορετικό κεφάλαιο και περιθώρια για βιβλιοδεσία σελίδας Α5.  

The wood conspiracy.pdf 612.18 kB · 0 downloads

[fusiongtr]

5 λεπτά πριν, bouzoukleri είπε

Το έχω ήδη εκτυπώσει και πάει για βιβλιοδεσία κατ'οίκον.

 

Οι παραδοσιακοί αναγνώστες μπορούν να κατεβάσουν το λογοτέχνημα και σε .pdf

 

Πήρα το θράσος και έκανα μια μικρή επεξεργασία κειμένου . Κάθε ανάρτηση διαφορετικό κεφάλαιο και περιθώρια για βιβλιοδεσία σελίδας Α5.  

The wood conspiracy.pdf 612.18 kB · 1 download

 

Τι λες τώρα!!!!

 

Με τρέλανες, χίλια "ευχαριστώ" μπουζούκλα μου.