"The wood conspiracy" το νέο "Polotus"

[fusiongtr]

Η φωτεινή ταμπέλα που έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα Regal, και αναβόσβηνε, ήταν ορατή από μακριά.

Προτίμησα να μην αφήσω το αυτοκίνητο στο πάρκιν του μαγαζιού, για την περίπτωση που θα χρειαζόταν να φύγουμε γρήγορα, χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί.

Το άφησα σ' ένα πλαϊνό δρομάκι, μακριά από την είσοδο.

 

Ουρά στην πόρτα, πήραμε θέση και περιμέναμε υπομονετικά να έρθει η σειρά μας.

Όσο πλησιάζαμε, έβλεπα την ουρά του κόσμου να μεγαλώνει πίσω μας.

Η Alexa ήταν αμίλητη, αλλά χαμογελούσε, "πολύς κόσμος Dim" είπε κάποια στιγμή.

Ένευσα καταφατικά.

"Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά" συνέχισε, και μου έπιασε σφιχτά το χέρι.

Της χαμογέλασα.

 

Φτάσαμε επιτέλους μπροστά, προχώρησα πρώτος αφήνοντας λίγο πίσω την Alexa, και ένας σωματώδης νεαρός άνδρας μου έκλεισε το δρόμο, ενώ υπήρχε κι άλλος ένας λίγο πιο πίσω.

Δεν θα ήταν πάνω από 25 χρονών.

"Καλησπέρα σας" μου είπε με άχρωμη φωνή που θύμιζε προηχογραφημένο μήνυμα, "μπορώ να δω την πρόσκληση παρακαλώ?"

Δαγκώθηκα, αυτό δεν το είχα σκεφτεί.

Έκανα ότι ψάχνω τις τσέπες μου, "μα ήμουν σίγουρος ότι εδώ την είχα .... δεν την βρίσκω τώρα".

"Με συγχωρείτε κύριε, δεν μπορείτε να περάσετε χωρίς πρόσκληση" είπε πάλι με την ίδια άχρωμη σταθερή φωνή.

Κοίταξα πίσω μου, ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, η ουρά μεγάλωνε συνέχεια.

 

Ζύγισα τις πιθανότητες, "δεν θα ήθελε να γίνει φασαρία στην είσοδο" σκέφτηκα, "ειδικά μπροστά σε τόσο κόσμο, που βιάζεται να μπει".

Έκανα την κίνησή μου, τον έσπρωξα στο πλάι, "μα αφού σου λέω ότι την έχω και δεν την βρίσκω" είπα προχωρώντας προς τα μέσα.

"Σας είπα κύριε, δεν μπορείτε να μπείτε χωρίς πρόσκληση" απάντησε ο άνθρωπος-ρομπότ και μου έκοψε πάλι τον δρόμο.

Αποφάσισα να τα παίξω όλα για όλα.

"Ξέρεις τι ώρα είναι?" τον ρώτησα.

"Αργά" απάντησε.

"Και σε αφήνει η μαμάκα σου να τριγυρνάς έξω από το σπίτι τέτοια ώρα?"

Με κοίταξε έντονα, και πρόσεξα τα μάτια του.

Μάτια ψυχρά, μάτια σκληρά, μάτια κενά, μάτια μπράβου.

Με μια κίνηση έσπρωξε ελαφρά το σακάκι του, αφήνοντας να φανεί η λαβή ενός όπλου από μέσα.

Ο άλλος ήταν ήδη δίπλα του, είχα χάσει το παιχνίδι.

 

"Dim, τι κάνεις? Πάλι τα ίδια άρχισες? Γιατί πρέπει να γίνεσαι κάθε φορά τόσο αγενής και να προσβάλλεις τον κόσμο?" είπε ξαφνικά η Alexa και ήρθε δίπλα μου.

"Έχουμε μήνες να βγούμε, μου είχες υποσχεθεί αυτή την έξοδο ένα μήνα πριν, έκανα τόσα σχέδια για σήμερα.

Κι εσύ πάλι τα ίδια? Τσαμπουκάδες και ψευτομαγκιές?" συνέχισε υψώνοντας τον τόνο της φωνής της.

Ο κόσμος πίσω δυσανασχετούσε, άρχισε να διαμαρτύρεται και να φωνάζει.

Η Alexa όμως συνέχιζε απτόητη, "πότε θα μάθεις επιτέλους να κρατάς τον λόγο σου? Και να ζητήσεις αμέσως συγγνώμη από τον κύριο".

Γύρισε στον άνθρωπο ρομπότ "τι σας είπε κύριε? Σας ζητώ κι εγώ συγγνώμη. Τι άλλο να κάνω?"

 

Ξαναγύρισε σ' εμένα "Πώς περιμένεις να μας αφήσουν να μπούμε με αυτά που κάνεις? Εμπρός, ζήτησε τώρα συγγνώμη από τον κύριο".

Είδα μια υποψία χαμόγελου και στο ρομπότ και στον άλλο πίσω του.

Του έτεινα το χέρι "σας ζητώ συγγνώμη κύριε, παραφέρθηκα, δεν ήθελα να σας προσβάλλω, αλλά ... τώρα νομίζω ότι καταλάβατε ..."

"Σας ζήτησε συγγνώμη κύριε, ελπίζω να μην μας κρατήσετε κακία" είπε η Alexa, "μπορούμε τώρα να μπούμε?" συνέχισε παίρνοντας μια συνωμοτική έκφραση σχεδόν παιδική.

 

Ο μπράβος ρομπότ, κοίταξε τον άλλο πίσω του, και αυτός του έκανε ένα νεύμα αποδοχής.

"Περάστε" είπε φορώντας μια μάσκα χαμόγελου.

"Ευχαριστώ πολύ κύριε" απάντησε με νάζι η Alexa.

Προχωρήσαμε, και μπορούσα να αισθανθώ τους μπράβους πίσω μας να την γδύνουν με τα μάτια.

 

Ο θαυμασμός μου γι' αυτό το κορίτσι μεγάλωνε συνέχεια.

Είχε καταφέρει αυτό που δεν μπορούσα εγώ, και μάλιστα ... ανώδυνα, χωρίς προηγουμένως να έχουμε συνεννοηθεί τίποτα.

Πλήρης αυτοσχεδιασμός.

Η φαντασία, η εξυπνάδα και η τόλμη της, δεν είχαν όρια.

"Είναι πραγματικά ξεχωριστή" σκέφτηκα, και αναρωτήθηκα πόσες φορές έχω σκεφτεί το ίδιο πράγμα τις τελευταίες μέρες.

 

Επεξεργασμένο 17 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

Καθίσαμε σε μια μεριά στην άκρη του μπαρ, από όπου είχαμε καλή θέα σε όλο το εσωτερικό του μαγαζιού.

Εκείνη παρήγγειλε μια μαργαρίτα, και εγώ πήρα .... νομίζω ότι πρέπει να ξέρετε πια.

Η μουσική ήταν αδιάφορη, αλλά δεν είχε καμία σχέση με το χάλι του Depot.

"Είσαι απίθανη" της είπα χαμογελώντας, "με ξελάσπωσες, ευχαριστώ".

Σούφρωσε την μύτη της παιχνιδιάρικα, "αυτά να τα βλέπεις εσύ, που δεν ήθελες να με πάρεις μαζί".

 

Χτένισα τον χώρο με ένα γρήγορο βλέμμα, ψάχνοντας για τον σημαδεμένο.

Τον εντόπισα γρήγορα, ήταν εκεί.

Καθόταν σ' ένα τραπέζι με άλλους δύο άντρες και δύο κοπέλες.

Ο ένας τους είχε ένα μάλλον ατημέλητο χτένισμα, με μαλλιά γεμάτα ουρές.

Ο άλλος είχε ένα επίσης μοντέρνο κούρεμα, και αρκετά τατουάζ στα χέρια.

 

"Είναι εδώ? Τον βλέπεις?" ρώτησε η Alexa, και της έδειξα το τραπέζι που καθόταν.

"Είναι αυτός που κάθεται αριστερά" της είπα.

Μου έπιασε το χέρι.

Τότε είδα αυτόν με τα τατουάζ, να βγάζει κάτι από την τσέπη του και να το ακουμπάει επάνω στο τραπέζι.

Μετά πήρε μια κάρτα, την έσυρε μερικές φορές στην επιφάνεια του τραπεζιού, δίπλωσε ένα χαρτονόμισμα σαν καλαμάκι, και έσκυψε την μύτη του στην άκρη του.

Ένιωσα το χέρι της Alexa να σφίγγει την παλάμη μου.

Η κοπέλα που καθόταν αριστερά του, πήρε το καλαμάκι, και έκανε την ίδια διαδικασία.

Και μετά η κοπέλα που καθόταν στα δεξιά του.

 

Όταν τελείωσαν, μια από τις κοπέλες κάθισε στα πόδια του, τον αγκάλιασε και άρχισαν να φιλιούνται παθιασμένα και ξεδιάντροπα.

Γύρισε το κεφάλι και φίλησε και την άλλη, που ήδη τον χάιδευε, με τον ίδιο τρόπο.

 

Αισθάνθηκα το χέρι της Alexa να με σφίγγει απίστευτα δυνατά, έμπηξε τα νύχια της στην παλάμη μου.

Με το ζόρι κράτησα μια κραυγή.

"Τι συμβαίνει?" την ρώτησα και γύρισα να την κοιτάξω.

Τρόμαξα, ήταν κάτασπρη σαν χαρτί, κατάχλωμη.

Της έπιασα την παλάμη και με τα δύο χέρια, ήταν παγωμένη, και άκαμπτη σαν νεκρού.

"Τι συμβαίνει?" ξαναρώτησα, "Alexa, μίλησέ μου".

"Αυτός εκεί" ψέλλισε.

"Ποιος? Αυτός με τα τατουάζ? Τον ξέρεις?" την ρώτησα προσπαθώντας να την συνεφέρω.

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι, "πολύ καλά" μουρμούρισε, "είναι ο Νικ".

 

 

 

 

[fusiongtr]

Δεν είπα τίποτα.

Δεν μίλησε κι αυτή.

Μετά από κάποια ώρα, αισθάνθηκα την παλάμη της να χαλαρώνει στα χέρια μου.

"Το υποπτευόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά" είπε ξεψυχισμένα, "τον έβλεπα να κατρακυλάει".

Όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα τίποτα να της πω, κάτι να την παρηγορήσω, και έτσι έμεινα σιωπηλός.

Κοίταξα τα μάτια της, ήταν υγρά, διάβαζα μέσα τους την απελπισία, την απόγνωση.

Μπορούσα να αισθανθώ τον κόσμο μέσα της να διαλύεται.

Δεν το άντεχα να κάθομαι εκεί χωρίς να κάνω τίποτα, όταν αυτή πονούσε τόσο.

Ένας θεός ξέρει πόσο πολύ ήθελα να την αγκαλιάσω, να την κρατήσω σφιχτά, να της πω ότι όλα θα πάνε καλά.

Αλλά δεν βρήκα το κουράγιο να κάνω τίποτα ο ηλίθιος.

 

Πέρασε λίγη ώρα, και έβλεπα το χρώμα να γυρίζει σιγά σιγά στα μάγουλά της.

"Ο άλλος είναι ο ένας κιθαρίστας της μπάντας" είπε, "Νέστορα τον λένε, αλλά όλοι τον αποκαλούν sir, δεν ξέρω γιατί".

Τελείωσε την μαργαρίτα της.

"Εγώ θα πάρω άλλο ένα ποτό" της είπα "θέλεις μια μαργαρίτα ακόμα?".

Ένευσε καταφατικά.

Παρήγγειλα, και ρώτησα που είναι η τουαλέτα.

Αυτό που στην πραγματικότητα με ενδιέφερε όμως, ήταν να βρω που είναι η έξοδος κινδύνου, την οποία βρήκα εύκολα με μια μικρή βόλτα.

 

Το μυαλό μου δούλευε σαν τρελό, ενώ έπινα το δεύτερο Jack.

"Τι στο καλό μπορεί να θέλει ο Νικ μ' αυτούς που πήγαν να με σκοτώσουν?" αναρωτήθηκα.

Μετά θυμήθηκα τι μου είχε πει ο Μάριο για τον σημαδεμένο, "μαχαιροβγάλτης προς ενοικίαση".

Να δούλευε για τον Νικ ή να είχε αναλάβει μια "δουλειά" για κάποιον άλλο?

Φαινόταν να έχουν οικειότητα, σαν να γνωρίζονται καιρό.

Και γιατί ο Νικ να θέλει να με σκοτώσει για μια κιθάρα, που η Alexa θα του έδινε έτσι κι αλλιώς?

Δεν μπορούσα να βρω απαντήσεις, και αυτό με τρέλαινε.

 

Ένιωσα πάλι το χέρι της Alexa να με σφίγγει.

Μου έδειξε προς την πόρτα με ένα νόημα.

Κοίταξα και είδα δύο τύπους να μπαίνουν και να κατευθύνονται προς το τραπέζι του σημαδεμένου και του Νικ.

"Αυτός ο χοντρός είναι ο Κρόου, ο manager" μου είπε, "και είναι μαζί με τον άλλο κιθαρίστα της μπάντας, δεν ξέρω το όνομά του, αλλά όλοι τον αποκαλούν cigaret".

 

Είδα τον Κρόου να απευθύνεται στον Νικ με έντονες χειρονομίες, έμοιαζε σαν να τον επέπληττε.

Φαινόταν να του μιλάει σε πολύ έντονο ύφος.

Ο Νικ ήταν χωμένος αναπαυτικά μέσα στην πολυθρόνα του, και δεν φαίνεται να του έδινε ιδιαίτερη σημασία, αν και κάποια στιγμή κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

Μόνο τότε φάνηκε να ηρεμεί ο Κρόου, και κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα.

 

Σε λίγο οι δύο κιθαρίστες, σηκώθηκαν και χαιρέτησαν, σηκώθηκε κι ο Κρόου.

Και οι τρεις κατευθύνθηκαν προς την έξοδο.

Ο Νικ έσκυψε και κάτι είπε στον σημαδεμένο, μετά σηκώθηκε, έπιασε τις δύο κοπέλες από την μέση, τις οδήγησε δίνοντάς τους παθιασμένα φιλιά, στην σκάλα που οδηγούσε στο πάνω μέρος του μαγαζιού, που χρησιμοποιούσαν όσοι ήθελαν να μείνουν μόνοι.

 

Δύο λεπτά αργότερα, ο σημαδεμένος σηκώθηκε και πήγε προς τη πόρτα.

Έπρεπε να βρω για ποιον δουλεύει.

"Alexa σήκω, πρέπει να φύγουμε" είπα επιτακτικά.

Την οδήγησα στην έξοδο κινδύνου, και δοκίμασα να την ανοίξω.

Ήταν κλειδωμένη, "κατάρα, θα τον χάσουμε", είπα.

 

Είδα την Alexa να φεύγει σφαίρα προς το εσωτερικό του μαγαζιού.

Επέστρεψε σε δευτερόλεπτα με κάποιον που φορούσε κοστούμι.

"Σας παρακαλώ κύριε, είναι επείγον" του είπε με πανικό, "ήρθαμε με τον φίλο μου, αλλά μόλις μπήκε ο άντρας μου, δεν πρέπει να μας δει, ανοίξτε μας να φύγουμε από εδώ, από την μπροστινή πόρτα αποκλείεται να τον αποφύγουμε".

Την κοιτούσα και δεν πίστευα αυτό που έβλεπα.

Ήταν τόσο αληθοφανής ο τρόπος της, που θα μπορούσε να πείσει ακόμα κι εμένα που ξέρω.

Και φυσικά τον έπεισε.

Εύκολα.

Μας άνοιξε αμέσως.

 

Βγήκαμε με γρήγορο βήμα, και πήγαμε προς την είσοδο.

"Είσαι ο πιο γλυκός διάβολος που έχω γνωρίσει ποτέ μου" της είπα.

"Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα" απάντησε, και επιταχύναμε τον βηματισμό μας.

 

Ξαφνικά αισθάνθηκα να με αρπάζουν απ' τα χέρια.

Γυρνώντας είδα δύο άνδρες, ο ένας μου κράτησε τα χέρια πίσω, και ο άλλος μου έριξε μπουνιά στο στομάχι.

Διπλώθηκα στα δύο.

Άκουσα την Alexa να ουρλιάζει "Dim βοήθεια", και είδα δύο άλλους άνδρες να την κρατάνε.

Ο ένας κόλλησε ένα πανί στο πρόσωπό της.

Δεν ξαναφώναξε, έπεσε σαν σακί στα χέρια του, αυτός την σήκωσε σαν να μην είχε βάρος, και την έβαλε στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου.

Πρόλαβα να δω το πρόσωπο του άλλου.

Ήταν ο σημαδεμένος.

 

Μετά αισθάνθηκα κάτι σκληρό να με χτυπάει στο κεφάλι, και όλα σκοτείνιασαν.

 

 

Επεξεργασμένο 17 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

Ήχοι.

Ακαθόριστοι στην αρχή, μετά μπόρεσα να ξεχωρίσω ομιλίες.

Αχνές, παραμορφωμένες, μακρινές, σαν να έβγαιναν μέσα από σπηλιά.

Σιγά σιγά καθάριζαν, ήρθαν κοντά, συνερχόμουν.

Κράτησα τα μάτια μου κλειστά, και έμεινα ακίνητος.

 

"Αυτός εδώ το έχει ρίξει στον ύπνο για τα καλά" είπε μια φωνή, "να τον ξυπνήσω?"

"Τον χτύπησες πολύ δυνατά ηλίθιε" άκουσα να λέει μια άλλη φωνή, "ελπίζω να μην έχει πάθει τίποτα και δεν μπορεί να μας μιλήσει".

"Μην ανησυχείς, σε λίγο θα κελαηδήσει σαν καρδερίνα" είπε η πρώτη φωνή.

"Ελπίζω να έχεις δίκιο, το αφεντικό είπε να μην πάθει τίποτα, αν δεν ξυπνήσει δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση σου" είπε η δεύτερη φωνή, και συμπλήρωσε "όπου να 'ναι έρχεται, άφησέ τον έτσι μέχρι να φτάσει".

 

Βήματα που απομακρύνονταν, ήχος πόρτας που κλείνει.

Δεν κούνησα ούτε βλέφαρο, προσπαθούσα να σκεφτώ.

Είχα πέσει σαν τον ποντικό στην φάκα.

Δεν έβλεπα πώς θα μπορούσα να γλιτώσω αυτή την φορά.

Θυμήθηκα την Alexa, και ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη.

"Είμαστε καταδικασμένοι, δεν έχουμε ελπίδα" σκέφτηκα και για πρώτη φορά αισθάνθηκα πανικό.

 

Λίγο αργότερα άκουσα την πόρτα να ανοίγει.

Βήματα στο δωμάτιο.

"Ακόμα κοιμάται?" είπε μια άγνωστη φωνή, "ξυπνήστε τον επιτέλους".

Ένιωσα ένα χαστούκι στο μάγουλο.

Κι άλλο ένα, δεν κουνήθηκα καθόλου.

"Αν δεν ξυπνήσει είσαστε ξοφλημένοι" είπε η ίδια φωνή.

 

Αισθάνθηκα παγωμένο νερό στο πρόσωπο, άνοιξα τα μάτια.

Ήμουν δεμένος χειροπόδαρα σε μια καρέκλα.

Τρεις άνδρες ήταν γύρω μου, ο ένας τους ήταν ακριβώς μπροστά μου σε μια καρέκλα.

Ήταν ο Κρόου.

Χαμογέλασε, "επιτέλους ξύπνησε το αγόρι μου, πώς αισθάνεσαι?"

"Είχα και καλύτερες μέρες" απάντησα, "το κεφάλι μου με πεθαίνει, φαίνεται ότι το έχετε βάλει στο σημάδι αυτές τις μέρες".

Γέλασε, "θέλαμε να δούμε πόσο ξεροκέφαλος είσαι" είπε και συνέχισε να γελάει.

 

Κοίταξα τριγύρω.

Ήταν ένα μικρό δωμάτιο, που αν κρίνω από το χαρτομάνι και τους υπολογιστές στο τραπέζι, μάλλον έπαιζε τον ρόλο του γραφείου.

Πίσω από ένα μεγάλο παράθυρο μπορούσα να δω στοιβαγμένες κούτες πάνω σε παλέτες.

"Πρέπει να είμαι στην αποθήκη του" σκέφτηκα.

 

"Που είναι η Alexa καταραμένε?" ρώτησα.

"Η Alexa ..." με κοίταξε με απορία, "τι εννοείς?"

"Που την έχετε, τι της κάνατε?" συνέχισα.

"Η κοπέλα είναι μια χαρά, είναι με τον αρραβωνιαστικό της στο σπίτι του" απάντησε, "αν ποτέ πείραζα έστω και μια τρίχα της, ο Νικ θα με έκοβε κομματάκια. Αλλά εσύ γιατί νοιάζεσαι? Μην μου πεις ότι ..." με κοίταξε πονηρά, "σου αρέσει πολύ έτσι?"

"Λες ψέμματα" του είπα, "την απήγαγαν μπροστά μου".

"Όχι δα, απλά έκανε πολύ φασαρία και έπρεπε να ησυχάσει. Τώρα το ζευγαράκι είναι μαζί στο σπίτι, και ... απ' ότι μου έλεγε ο Νικ, πρέπει να περνάνε καλά" απάντησε.

Ανατρίχιασα.

 

Ξαφνικά σηκώθηκε απ' την καρέκλα του και με πλησίασε κι άλλο. 

"Και τώρα πες μου σε παρακαλώ που είναι η κιθάρα?"

"Ποια κιθάρα?"

Χαστούκι.

"Μια stratocaster Jimi Hendrix" μου είπε, "μην κάνεις πώς δεν καταλαβαίνεις".

"Το ήξερα ότι ο Jimi έχει φανατικούς οπαδούς, αλλά δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο παθιασμένοι" απάντησα.

Γέλασε με ένα ψυχρό, απειλητικό γέλιο αφήνοντας να φανούν τα μπροστινά του δόντια.

"Τελικά ... είσαι ξεροκέφαλος" μου είπε, "αλλά σε συμπαθώ".

"Λοιπόν, άκουσε πώς έχουν τα πράγματα, δεν θα φύγεις από εδώ αν δεν πάρω την κιθάρα στα χέρια μου" συνέχισε, "και αυτό μπορεί να γίνει είτε με τον καλό τρόπο, είτε με τον άγριο, η επιλογή είναι δική σου. Σε συμβουλεύω να διαλέξεις τον καλό τρόπο, πίστεψέ με, δεν θέλεις να με δεις να θυμώνω".

 

Έπαιξα ένα πρώτο χαρτί, "γιατί έχεις κολλήσει με την strat? Θα σου έδινα μια telecaster Μπρεντ Μέισον που έχω, αλλά έχει πιάσει σαράκι" του είπα, και σκυθρώπιασε απότομα.

Είχα χτυπήσει φλέβα.

 

Με κοίταξε συνοφρυωμένος.

"Τέρμα τα παιχνίδια" είπε, "που είναι η κιθάρα?"

"Σε ασφαλές μέρος" απάντησα.

Γύρισε στους άλλους δύο και έκανε ένα νεύμα.

Ο ένας με πλησίασε και ένα στιλέτο εμφανίστηκε στο χέρι του.

Έσκισε τα κουμπιά του πουκαμίσου μου, και ακούμπησε την μύτη της λάμας στο στήθος μου.

"Δεν πρέπει να παίζεις μ' αυτά" του είπα, "μπορεί να κόψεις κανένα δάχτυλο".

Πέρασε την γλώσσα από τα χείλη του υγραίνοντάς τα, και με μια έξαψη που έδειχνε ότι διασκέδαζε, πίεσε το στιλέτο κάνοντας μια πληγή.

Ούρλιαξα.

Άρχιζε να κατεβάζει την λάμα προς την κοιλιά μου σκίζοντας την σάρκα σε όλη την διαδρομή, και δημιουργώντας ένα κόκκινο αυλάκι.

Ούρλιαξα πάλι.

"Μήπως θυμήθηκες που είναι η κιθάρα?" ρώτησε ο Κρόου.

Δεν απάντησα, και το στιλέτο συνέχισε την αιματηρή διαδρομή του προς την ηβική μου χώρα.

 

Ξαφνικά ακούστηκε φασαρία απ' έξω ....

Επεξεργασμένο 18 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

Το στιλέτο απομακρύνθηκε απ' το σώμα μου.

Η φασαρία έξω μεγάλωνε.

Μια σειρήνα ήχησε.

"Γρήγορα όλοι έξω" φώναξε ο Κρόου.

 

Βγήκαν και οι τρεις από το δωμάτιο τρέχοντας, ενώ η πόρτα της αποθήκης έσπαγε.

Ακούστηκαν πυροβολισμοί.

Κι άλλοι πυροβολισμοί, φωνές, ουρλιαχτά, ήχοι τζαμιών που σπάνε.

Ξαφνικά επικράτησε σιωπή.

 

Δύο άγνωστοι άνδρες μπήκαν στο δωμάτιο.

"Είσαι εντάξει?" ρώτησε ο ένας κοιτάζοντας το αίμα στο στήθος και την κοιλιά μου, ενώ ο άλλος είχε ήδη κόψει το σκοινιά που με κρατούσαν δεμένο στην καρέκλα.

Ένευσα καταφατικά.

 

Με σήκωσαν και βγήκαμε απ' το δωμάτιο.

Είδα άλλους τρεις άνδρες, ο ένας ήταν ο Ρομπέρτο.

Μου χαμογέλασε πλατιά.

Λίγο πιο πέρα, δύο ένστολοι αστυνομικοί, κρατούσαν τον Κρόου.

"Οι άλλοι δύο?" ρώτησα.

"Δεν θα σε ενοχλήσουν ποτέ ξανά" απάντησε και μου έδειξε ένα σώμα στο πάτωμα με ένα κόκκινο σημάδι στο μέτωπο που θύμιζε Ινδό, και άλλο ένα δίπλα σε κάτι κούτες.

 

"Πάμε", είπε, και βγήκαμε όλοι από την αποθήκη.

Μπήκα στο ένα αυτοκίνητο μαζί με τον Ρομπέρτο και άλλους τρεις.

Οι αστυνομικοί έβαλαν τον Κρόου στο περιπολικό, και οι υπόλοιποι μπήκαν στο πίσω κάθισμα.

 

"Που πάμε?" ρώτησα, μα ένα νεύμα του Ρομπέρτο με έκανε να σωπάσω.

Φτάσαμε σε ένα κτίριο πίσω από το Depot, και μπήκαμε από μια πλαϊνή πόρτα.

Κατεβήκαμε κάτι σκαλιά που οδηγούσαν σε ένα υπόγειο.

Οι δύο αστυνομικοί, μπήκαν σε ένα δωμάτιο μαζί με τον Κρόου.

Ένα τραπέζι και λίγες καρέκλες ήταν η μοναδική του επίπλωση.

Υπήρχε όμως κι ένα μεγάλο τζάμι σαν καθρέφτης.

 

"Εμείς πάμε δίπλα" μου είπε ο Ρομπέρτο, και πήγαμε σε ένα διπλανό δωμάτιο με ένα μεγάλο τζάμι που ήταν ο καθρέφτης του άλλου δωματίου.

Βλέπαμε τα πάντα χωρίς να μας βλέπουν.

"Τι έχετε στήσει εδώ Ρομπέρτο? Αίθουσα ανακρίσεων?" ρώτησα.

"Και όχι μόνο" μου απάντησε, "υπάρχει εξοπλισμός που καταγράφει τα πάντα εκεί μέσα, και έχουμε πρόσβαση από εδώ", είπε δείχνοντάς μου δύο μεγάλους υπολογιστές πάνω σ' ένα γραφείο.

"Δεν είναι μόνο οι κάμερες, σ' αυτούς τους υπολογιστές υπάρχει ειδικό λογισμικό που αναλύει κινήσεις, εκφράσεις, αναπνοές, τα πάντα", συνέχισε, "εγώ τα έχω στήσει όλα αυτά."

"Γιατί Ρομπέρτο?" τον ρώτησα.

"Για τον Μάριο" μου είπε, "με πήρε από τον δρόμο και με έκανε άνθρωπο, χωρίς αυτόν θα είχα πεθάνει σίγουρα. Θα έκανα τα πάντα για να τον προστατεύσω. Ζει επικίνδυνα Dim".

 

"Και αυτοί πώς και είναι εδώ?" είπα και του έδειξα τους αστυνομικούς.

"Έχουμε ανθρώπους παντού, αλλιώς δεν θα είχαμε επιβιώσει. Αυτοί εδώ πάνε για προαγωγή αν βοηθήσουν", απάντησε.

 

Πήρα μια βαθειά ανάσα, και γύρισα προς το μέρος του.

"Σ' ευχαριστώ πολύ Ρομπέρτο, μου έσωσες την ζωή" του είπα δίνοντάς του το χέρι, "δεν είχα πια καμιά ελπίδα".

Μου έσφιξε το χέρι δυνατά, "τον Μάριο να ευχαριστείς" απάντησε, "αυτός έδωσε εντολή να σε προσέχουμε, μόλις έφυγες από το μαγαζί".

 

Οι αστυνομικοί στο δωμάτιο έκαναν ερωτήσεις στον Κρόου, αλλά αυτός δεν συνεργαζόταν.

Δεν μπορούσαν να του πάρουν λέξη.

Τότε η πόρτα άνοιξε, και ένας άνδρας μπήκε στην αίθουσα ανάκρισης.

 

Ήταν ο Μάριο.

Κάθισε αργά στην καρέκλα και κοίταξε τον Κρόου.

"Εμπρός λοιπόν ξεκίνα να μιλάς" του είπε.

"Κι αν δεν μιλήσω?" απάντησε ο Κρόου, "θα με στείλεις φυλακή? Δεν έχεις τίποτα εκτός από την φιλοξενία που πρόσφερα στον φίλο σου".

"Όχι" είπε κοφτά και με εντελώς σοβαρό ύφος ο Μάριο, "αν δεν μιλήσεις θα σε αφήσω να φύγεις".

"Αν μιλήσεις, θα σου δώσω την επιλογή της φυλακής" συνέχισε.

Ο Κρόου γέλασε, "ε, λοιπόν δεν έχω να πω τίποτα, θα με αφήσεις να φύγω?"

"Είσαι σίγουρος?" ρώτησε ο Μάριο, "πρόσεξε, γιατί σε λίγο μπορεί να με παρακαλάς να σε στείλω φυλακή".

Ο Κρόου σηκώθηκε "δεν τρελάθηκα ακόμα" είπε, και πήγε προς την πόρτα.

 

Είχα γουρλώσει τα μάτια από την έκπληξη.

Θα τον άφηνε ο Μάριο να φύγει?

 

"Ώστε είσαι σίγουρος λοιπόν" είπε ο Μάριο, ενώ ο Κρόου είχε ήδη ανοίξει την πόρτα.

"Προτιμάς τους Κινέζους από την φυλακή?" συνέχισε.

Ο Κρόου κοντοστάθηκε, "τι εννοείς?"

"Μα είναι απλό" είπε ο Μάριο, "μόλις φύγεις από εδώ, θα κυκλοφορήσει μια φήμη ότι πούλησες τους Κινέζους. Αθέτησες την συμφωνία και κράτησες την κιθάρα, την οποία σκοπεύεις να δώσεις αλλού. Να σε ρωτήσω από περιέργεια, πόσες ώρες λες να χρειαστούν, μέχρι να φτάσουν οι φήμες στα αυτιά τους? Και μετά? Δεν νομίζω να περιμένεις έναν απλό και γρήγορο θάνατο. Έχουν χίλιους τρόπους να σε κάνουν να παρακαλάς να πεθάνεις".

 

Ο Κρόου είχε γίνει κάτασπρος, ξανακάθισε στην καρέκλα.

"Μήπως τώρα η φυλακή σου φαίνεται προτιμότερη?" ρώτησε ατάραχος ο Μάριο.

"Μα πώς .... έμαθες?" ψέλλισε ο Κρόου.

"Έχω αυτιά παντού, ακόμα και σε δωμάτια που περνούν τις ιδιαίτερες στιγμές τους οι μουσικοί με διάφορες κοπέλες" απάντησε ήρεμα ο Μάριο, "και τώρα μίλα, πάρ' τα από την αρχή".

 

Ο Κρόου είχε πέσει "παραδομένος" πια, στην πλάτη της καρέκλας.

Έμοιαζε σαν κάποιος να του είχε ρουφήξει την ζωή σε δευτερόλεπτα.

 

Κοιτάζοντας με άδειο βλέμμα στο κενό, ξεκίνησε να μιλάει ....

 

Επεξεργασμένο 18 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

"Όλα ξεκίνησαν όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν παλιό μου φίλο, τον Γιαν, Πολωνικής καταγωγής.

Είναι βιοχημικός, από τους καλύτερους.

Είχα πολλά χρόνια να τον ακούσω, την τελευταία φορά που είχαμε μιλήσει δούλευε στην fender, σε καλή θέση.

Με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν για μια δουλειά με καλά χρήματα, και του είπα ότι έχω το γραφείο μου, που εξειδικεύεται στο μανατζάρισμα νέων καλλιτεχνών.

Μου επισήμανε ότι η δουλειά που μου πρότεινε, δεν θα επηρέαζε καθόλου το γραφείο, και ότι θα έτρεχε παράλληλα.

Έπρεπε όμως να μιλήσουμε από κοντά, γιατί όπως μου είπε, ήταν δύσκολο να μου εξηγήσει απ' το τηλέφωνο.

Όταν συναντηθήκαμε, μου διηγήθηκε την ιστορία του.

 

Δούλευε κάποτε στην fender, στο τμήμα έρευνας και ανάπτυξης.

Ξύλα, υλικά, χρώματα, βερνίκια, όλα σε μια συνεχή διαδικασία επανεξέτασης και βελτίωσης.

Έκανε κάποιες έρευνες για την προστασία του ξύλου από παράγοντες που μπορούν να το βλάψουν, υγρασία, έντομα, κλπ.

Έφτασε να κατασκευάσει μια χημική ένωση, που με κάποια διαδικασία εμποτισμού του ξύλου και των πόρων του σ' αυτήν, γινόταν άτρωτο από υγρασία και σαράκι.

 

Εισέπραξε τα εύσημα από την fender, πήρε προαγωγή και αύξηση.

Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που έμαθε, ότι η fender κατοχύρωσε την πατέντα στο όνομά της (την διοίκηση του τμήματος έρευνας και ανάπτυξης δηλαδή), χωρίς αυτός να φαίνεται πουθενά.

Και δεν ήταν μόνο αυτό.

Κάποιους μήνες αργότερα τον απέλυσαν, με την αιτιολογία ότι μια δημοσίευσή του στα social media, είχε κρυφορατσιστικές προεκτάσεις.

Απλά ήθελαν να τον ξεφορτωθούν, και ως Πολωνός ήταν εύκολο θύμα".

 

"Έκλεψαν την δουλειά μου, και με πέταξαν σαν το σκυλί" μου είχε πει τότε, "αλλά θα μου το πληρώσουν".

 

"Δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να βρει δουλειά μετά από αυτό.

Κανείς δεν έπαιρνε κάποιον που είχε στιγματιστεί σαν ρατσιστής από μια τόσο μεγάλη εταιρεία.

Με τα πολλά, κατάφερε να βρει δουλειά σαν υπάλληλος σε ένα τεράστιο μουσικό πολυκατάστημα, ένα cyberstore, όπως μου είπε χαρακτηριστικά.

Ο μισθός του βέβαια, ήταν πολύ χαμηλός, και δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα.

 

Αλλά δεν ξέχασε ποτέ την fender, είχε ορκιστεί να της κάνει μεγάλη ζημιά.

Στόχος του ήταν, να καταστρέψει, αυτό που προστάτευε η χημική ένωση που είχε κατασκευάσει.

Το ξύλο.

Φανταζόταν τις τεράστιες ποσότητες ξυλείας να αχρηστεύονται στις αποθήκες.

Χρόνια ολόκληρα δούλευε μόνος κάνοντας βιοχημικά πειράματα, πάνω στο σαράκι, έτσι ώστε να το κάνει ανθεκτικό στα ειδικά εντομοκτόνα, αλλά και στην ουσία που ο ίδιος είχε φτιάξει για την fender.

 

Και τα κατάφερε.

Έφτιαξε ένα είδος μεταλλαγμένου σαρακιού, το οποίο άντεχε σε όλα, δεν θα μπορούσε να το καταστρέψει καμιά από τις ουσίες που κυκλοφορούν.

Όμως έπρεπε να έχει και ένα αντίδοτο σ' αυτό, μια ουσία που να μπορεί να το καταστρέψει, μια ουσία δική του, που να μην την έχει κανείς άλλος.

Του πήρε επίσης πολλά χρόνια, αλλά έφτιαξε μια φόρμουλα, που κατάφερνε να σταματήσει το μεταλλαγμένο σαράκι του.

 

Άρχισε να δοκιμάζει το σαράκι και την φόρμουλα σε πραγματικές συνθήκες.

Είχε κάνει κάποιους έμπιστους φίλους όσο εργαζόταν στην fender.

Ανάμεσα σ' αυτούς, ένας Μεξικανός επιστάτης, που δέχτηκε να διοχετεύσει το σαράκι σε μια από τις αποθήκες, με το αζημίωτο.

Φύτεψε το σαράκι σε μια αποθήκη ξυλείας, και ψέκασε προσεκτικά μια μεγάλη ντάνα ξύλων με το αντίδοτο

Τα μόνα ξύλα που δεν μολύνθηκαν ήταν σ' αυτή την ντάνα.

Η fender δεν το πήρε χαμπάρι, και έφυγαν αρκετές μολυσμένες κιθάρες με ξύλα από αυτή την αποθήκη.

 

Ο Γιαν στην αρχή σκέφτηκε να τους εκβιάσει, να πάρει πίσω όσα του είχαν κλέψει, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε αυτή την ιδέα.

Η fender έχει δύναμη, θα τον έλιωνε σαν κουνούπι.

Αποφάσισε να μείνει ο ίδιος στα παρασκήνιο.

Προσέγγισε μια μεγάλη πολυεθνική χημικών και εντομοκτόνων και βρήκε πρόσφορο έδαφος.

Της πούλησε την φόρμουλα-αντίδοτο, και τον τρόπο αναπαραγωγής του μεταλλαγμένου σαρακιού, με τον όρο να αρχίσει την χρήση τους από την fender.

Φρόντισε όμως να μην φαίνεται ο ίδιος πουθενά.

 

Λίγους μήνες μετά έμαθε για κρούσματα σαρακιού σε κιθάρες, και ήταν σίγουρος ότι η εταιρεία στην οποία πούλησε τις φόρμουλες είχε ήδη αρχίσει τις δοκιμές.

 

Αλλά η βιομηχανική κατασκοπεία δεν γνωρίζει όρια.

Τον πλησίασε ένα Κινεζικό τράστ, και του ζήτησε να αγοράσει και αυτό την φόρμουλα, προσφέροντας ένα τεράστιο ποσό.

Ο ίδιος δεν ήθελε να ανακατευτεί.

 

Μου έκανε λοιπόν την πρόταση, να αναλάβω εγώ την συνδιαλλαγή με τους Κινέζους.

Αν δεχόμουν, θα μοιραζόμασταν τα χρήματα.

Του είπα ότι πρέπει να το σκεφτώ πρώτα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στους Κινέζους, οπότε όσο δελεαστική και αν ήταν η πρόταση, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να είμαι σχετικά διασφαλισμένος.

 

Και τον βρήκα τον τρόπο ..."

Επεξεργασμένο 19 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

"Πρότεινα στον Γιαν, να σπάσουμε την φόρμουλα σε κομμάτια, και να δίνουμε στους Κινέζους ένα από αυτά κάθε φορά.

Να δίνουμε το επόμενο κομμάτι, μόνο όταν μας έχουν πληρώσει για το προηγούμενο.

Έτσι, στην χειρότερη περίπτωση, θα χάναμε μόνο ένα μικρό μέρος των χρημάτων σε περίπτωση που δεν μας πλήρωναν.

Αυτό του τελευταίου κομματιού της φόρμουλας.

Μέχρι τότε θα πλήρωναν κανονικά, αν ήθελαν ολόκληρο τον χημικό της τύπο".

 

"Εγώ θα σου δώσω τον τύπο, κι εσύ κάνε ότι θέλεις μ' αυτούς" μου είχε πει.

"Αποκλείεται" του είχα απαντήσει τότε, "δεν θέλω για κανένα λόγο να έχω τον τύπο της φόρμουλας, δεν θέλω καν να τον ξέρω. Θέλω να είμαι απλά ο μεσάζοντας, άσχετα με το αν θα φαίνομαι σαν μπροστινός".

 

"Δεν ήθελα να έχω πρόσβαση στην φόρμουλα από φόβο μήπως κάποιος δοκίμαζε να μου την κλέψει.

Κάτι τέτοιοι τύποι δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα.

Το θέμα ήταν με ποιον τρόπο θα μου έστελνε κάθε φορά ένα κομμάτι του χημικού τύπου, έτσι ώστε να μην αφήνουμε το παραμικρό ίχνος πίσω μας, και να μην υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφτούμε.

 

Τότε ήταν που σκέφτηκα τις κιθάρες.

Ο Γιαν δούλευε σε μουσικό cyberstore, κι εγώ ήμουν manager σε αρκετές μπάντες, ήταν η τέλεια κάλυψη.

Οι κιθαρίστες αλλάζουν τις κιθάρες σαν τα πουκάμισα, αγορές, πωλήσεις, ανταλλαγές.

Ποιος θα με υποπτευόταν αν έκανα παραγγελίες με κιθάρες για τους κιθαρίστες στις μπάντες που είχα?

Του πρότεινα λοιπόν, να μου στέλνει με κάποιον τρόπο τα μέρη της φόρμουλας κρυμμένα μέσα σε κιθάρες, από το κατάστημα.

Ψάξαμε να βρούμε τρόπο, τα σκεφτήκαμε όλα, γραμμένο στην πίσω πλευρά του pickguard, χαρτάκι κολλημένο στην πίσω πλευρά των μαγνητών, και ένα σωρό άλλες εναλλακτικές, αλλά όλες είχαν ένα βασικό μειονέκτημα.

Αν η κιθάρα έπεφτε σε χέρια κάποιου άλλου που ήθελε τον τύπο, θα ήταν εύκολο να τον βρει με ένα σχολαστικό ψάξιμο.

 

Τότε ο Γιαν σκέφτηκε κάτι άλλο πολύ πιο έξυπνο.

Θα έβγαζε το μπράτσο της κιθάρας, και με κάποιο πολύ λεπτό εργαλείο θα χάραζε το κομμάτι της φόρμουλας στο neck pocket.

Θα ήταν σχεδόν αόρατο.

Έτσι θα ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί από κάποιον, όσο κι αν έψαχνε.

Μου είπε επίσης ότι θα φρόντιζε να αλλάζει στο κατάστημα τα μπράτσα σε όσες κιθάρες είχαν χαραγμένο τύπο, έτσι ώστε να ξέρω ποιες είναι κατά την παραλαβή.

Έτσι κι αλλιώς ήξερε από την εμπειρία του στην fender, ότι οι εταιρείες κάνουν μερικές φορές τέτοια λάθη στην συναρμολόγηση, και κάποιες κιθάρες φεύγουν με μπράτσο που δεν ανήκει στο συγκεκριμένο σώμα.

Θα χρειάζονταν είκοσι κιθάρες για να ολοκληρωθεί ο τύπος της φόρμουλας.

 

Μου είπε μέσω ποιας courier θα τις έστελνε, η οποία δεν είχε γραφείο στην πόλη.

Φρόντισα λοιπόν να κάνω μια συμφωνία μαζί της, με όρους που την συνέφεραν οικονομικά, να παραλαμβάνω εγώ τα φορτία, να κάνω την πρώτη διαλογή, και να της δίνω πίσω τις κούτες για παράδοση.

Αφού τα κανονίσαμε, μίλησα με τους Κινέζους, τους ανέλυσα την διαδικασία, και κλείσαμε την συμφωνία.

Δεν ανακάτεψα καθόλου τον Γιαν."

 

"Γιατί ήθελαν οι Κινέζοι την φόρμουλα, αφού την είχε ήδη η πολυεθνική?" τον ρώτησε ο Μάριο.

 

"Ήθελαν να φτιάξουν μια νέα μετάλλαξη του σαρακιού που να αντέχει και σε αυτή την ουσία" απάντησε ο Κρόου.

Και συνέχισε ...

"Είχαν ήδη στοκάρει τεράστιες ποσότητες ξυλείας.

Μια εκτεταμένη καταστροφή στην ξυλεία της Αμερικής και της Ευρώπης, αυτόματα θα ανέβαζε την τιμή του ξύλου, όλων των ξύλινων κατασκευών όπως τα έπιπλα και τα πατώματα, και φυσικά της κιθάρας.

Τα εργοστάσιά τους λειτουργούν με την λογική του φασόν για άλλες εταιρίες, Ευρωπαϊκές, Αμερικανικές, και Ιαπωνικές.

Η τιμή του φασόν θα υπερτριπλασιαζόταν.

Σκέφτονταν επίσης να προωθήσουν τα δικά τους brands, που σήμερα κατασκευάζονται για λογαριασμό κάποιων cyberstores.

Θα τα έπαιρναν όλα στα χέρια τους, οδηγώντας όποιον δεν ήθελε να ακολουθήσει, σε οικονομική καταστροφή."

 

"Σαν να λέμε ότι μια Harley Benton θα κόστιζε όσο μια Gibson Les Paul Standard?" είπα ανοίγοντας το μικρόφωνο έτσι ώστε να με ακούσει στο διπλανό δωμάτιο.

Κούνησε το κεφάλι καταφατικά, "κάτι τέτοιο" απάντησε.

 

"Και ο Νικ?" ξαναρώτησα.

"Πώς μπλέχτηκε ο Νικ σε όλα αυτά?" ...

 

 

Επεξεργασμένο 19 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

"Ο Νικ είναι περίεργη περίπτωση" είπε ο Κρόου.

Και συνέχισε ...

"Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία, ήξερα ότι θα χρειαζόμουν την συμμετοχή κάποιων μουσικών από τις μπάντες που διαχειριζόμουν, χωρίς όμως να τους πω περί τίνος πρόκειται.

Έπρεπε να γίνονται παραγγελίες για κιθάρες, και να υπάρξει κινητικότητα στις συναλλαγές οργάνων μεταξύ των μουσικών, για να μην δίνω στόχο.

Μετά τις πρώτες πωλήσεις στους Κινέζους, αυτό έγινε πιο επιτακτικό.

Έπρεπε να βρω συνεργάτες μέσα από τον χώρο των μουσικών.

Πλησίασα πολλούς, πρώτα τους κιθαρίστες φυσικά, λέγοντάς τους ένα ωραίο παραμυθάκι και αφήνοντας κάποιες υποσχέσεις να κρέμονται στον αέρα, αλλά δεν βρήκα την απαιτούμενη ανταπόκριση.

 

Όταν μίλησα στον Νικ, έδειξε αμέσως προθυμία να βοηθήσει συμμετέχοντας ενεργά, παρ' όλο που ήταν ντράμερ.

Μπήκε αμέσως στο παιχνίδι, βοηθούσε στις συναλλαγές, στην αποθήκη, στην διαλογή, και στις παραγγελίες.

Παντού.

Είχα αφήσει να εννοηθεί ότι αυτό θα βοηθούσε την καριέρα του, και έδειχνε μεγάλο ζήλο.

Είχα καταλάβει ότι είναι πολύ φιλόδοξος, και πάτησα πάνω σ' αυτό.

 

Όσο περνούσε ο καιρός όμως, και όσο περισσότερο χωνόταν σε όλο αυτό, είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται περισσότερα πράγματα.

Ήθελε ακόμα πιο ενεργό ρόλο στην επιχείρηση.

Μια μέρα μου είπε, πώς ήξερε ότι κάτι συνέβαινε με τις περίεργες συναλλαγές με τους Κινέζους, και ότι ήθελε να αποκτήσει πλέον ενεργό ρόλο.

Ήθελε να γίνει το δεξί μου χέρι στην επιχείρηση.

Δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω, και έτσι δέχτηκα.

Από τότε ήταν πάντα παρών στις παραλαβές, κανόνιζε την αποθήκευση και την διαλογή."

 

"Με ποια ανταμοιβή τα έκανε όλα αυτά?" ρώτησα από την διπλανή αίθουσα, "ζήτησε μερίδιο από τα κέρδη?"

Ο Κρόου γέλασε.

"Ο Νικ ήταν εύκολη περίπτωση" απάντησε.

"Πάντα ήταν καλοπερασάκιας.

Επιρρεπής στα ναρκωτικά και τις γυναίκες.

Φρόντιζα να έχει όση κόκα χρειαζόταν, και όσες γυναίκες ήθελε κάθε βράδυ.

Τον κρατούσα ικανοποιημένο, και είχα τον έλεγχο.

Έκανε την μεγάλη ζωή που πάντα ήθελε, την ζωή του ροκ σταρ, είχε προσλάβει και μερικούς μπράβους μάλιστα."

Θυμήθηκα τον σημαδεμένο που ήταν δίπλα του στο Regal.

 

"Και με την συγκεκριμένη κιθάρα που ψάχνεις τι συνέβη?" ρώτησα πάλι.

 

"Ήταν η δωδέκατη παραλαβή" είπε ο Κρόου.

"Ο Νικ ήταν εκεί, παρέλαβε το φορτίο και το πήγε στην αποθήκη.

Όταν ήρθε το φορτηγό που θα πήγαινε στο κέντρο διαλογής, έλεγξε το φορτίο και ανέλαβε το φόρτωμα.

Λίγο αργότερα όμως με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι υπήρξε ένα απρόοπτο ατύχημα, και ότι η συγκεκριμένη κιθάρα χάθηκε.

Μόνο αυτή, όλες οι άλλες που ήταν απλή κάλυψη ήταν εκεί.

Φοβήθηκα ότι προσπάθησε να μου την φέρει, είχε αρχίσει να γίνεται άπληστος, και το μυαλό του ήταν ήδη καμένο από την κόκα.

Δεν μπορεί να χάθηκε μόνο αυτή, κάτι δεν πάει καλά του είχα πει, και τον απείλησα.

Έπρεπε να κόψει τον λαιμό του να την βρει και να την φέρει πίσω.

 

Λίγες ώρες αργότερα μου τηλεφώνησε πάλι, και μου είπε ότι την βρήκε, την είχε κάποιος Dim, και θα φρόντιζε να την πάρει πίσω.

Μου είπε να μην ανησυχώ, θα χρησιμοποιούσε τον πιο αποτελεσματικό τρόπο που είχε.

Θα έστελνε την αρραβωνιαστικιά του να την πάρει.

Μου είπε ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμα άνδρας που να της αντισταθεί."

 

Με χτύπησε κεραυνός.

"Ώστε αυτό έκανε η Alexa" σκέφτηκα, "με χρησιμοποίησε".

 

Σηκώθηκα και μπήκα σε έξαλλη κατάσταση στο δωμάτιο που ήταν ο Κρόου.

"Γιατί προσπάθησες να με σκοτώσεις?" του είπα και είχα γίνει κατακόκκινος.

 

Με κοίταξε με απορία, και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

"Εγώ?" με ρώτησε, "γιατί να κάνω κάτι τέτοιο? Σε ήθελα ζωντανό να μου πεις που είναι η κιθάρα, αν σε σκότωνα πώς θα την έβρισκα? Εξάλλου, αν ήθελα να σε σκοτώσω, θα μπορούσα να το είχα κάνει στην αποθήκη, όταν σε είχα στα χέρια μου."

 

"Και τότε ποιος?" ούρλιαξα, "ποιος?"

"Δεν ξέρω" απάντησε "αλλά υποπτεύομαι τον Νικ και την αρραβωνιάρα του. Ο Νικ όπως σου είπα, είχε γίνει άπληστος. Μυρίζομαι ότι ήθελε να συνεχίσει μόνος του την δουλειά. Έμαθα ότι σε πήγε για μπάνιο δεμένο, και χθες το βράδυ του τα είπα ένα χεράκι, ήσουν κι εσύ εκεί, πρέπει να το είδες".

"Δεν μπορεί να είναι κι αυτή στο κόλπο" του είπα, "πήγαν να σκοτώσουν κι αυτήν."

"Αν πέθαινες πρώτος, δεν θα μπορούσες να δεις τι θα συνέβαινε μετά, έτσι δεν είναι?" μου απάντησε με ένα σκληρό χαμόγελο, "πάντως απ' ότι βλέπω .... μια χαρά τα κατάφερε η μικρή μαζί σου. Σε τύλιξε για τα καλά."

 

Καιγόμουν μέσα μου, δεν ήθελα να τον πιστέψω,.

"Και τώρα?" ρώτησα πάλι, "που είναι αυτή τώρα?"

"Μα σου είπα, με τον Νικ στο σπίτι του", απάντησε, "πήγαινε να δεις και μόνος σου".

Μου έδωσε την διεύθυνσή του Νικ.

 

Τους άφησα να τελειώσουν την υπόλοιπη ανάκριση, και να καταγράψουν τα στοιχεία, ονόματα, διευθύνσεις, τα πάντα.

 

Έφυγα μόνος.

Ο κρύος φθινοπωρινός αέρας της νύχτας με χτύπησε στο πρόσωπο.

Δεν ήξερα πια τι μου γίνεται.

Ήμουν τόσο ηλίθιος?

Μου είχαν στα αλήθεια στήσει παγίδα?

Η Alexa ήταν αυτή που γνώρισα, ή αυτή που περιέγραψε ο Κρόου?

Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει.

Έπρεπε να μάθω την αλήθεια.

 

Κάλεσα ταξί να με πάει στο Regal για να πάρω το αυτοκίνητό μου.

Και τότε μια σκέψη με χτύπησε σαν κεραυνός.

"Στρίψε" είπα απότομα στον ταξιτζή, "δεν θα πάμε στο Regal".

Γύρισε και με κοίταξε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

 

"Πάμε στο ξενοδοχείο Sunset" του είπα, "όσο πιο γρήγορα μπορείς, σανίδωσέ το".

Και το σανίδωσε ....

Επεξεργασμένο 20 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

Δεν ήθελα να πιστέψω τις υποψίες του Κρόου, κάτι μέσα μου κλωτσούσε.

Αλλά αν ήταν σωστές?

Αν η Alexa δούλευε για τον Νικ?

Μόνο τρεις άνθρωποι γνώριζαν που ήταν η κιθάρα.

Εγώ, ο Terry που την έκρυψε, και .... η Alexa.

Πράγμα που σημαίνει ότι αν οι υποψίες του Κρόου ήταν σωστές, θα το είχε ήδη μάθει και ο Νικ.

Και θα φρόντιζε να την πάρει.

Τρόμαξα και μόνο στην σκέψη ...

 

Τα φρένα του ταξί στρίγγλισαν καθώς σταματούσε στο πάρκιν του Sunset.

Πετάχτηκα έξω και έτρεξα προς την είσοδο.

"Δεν θα με πληρώσεις φίλε?" άκουσα πίσω μου την φωνή του ταξιτζή.

"Έλα μαζί μου" του φώναξα επιτακτικά, "είναι ανάγκη".

Έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου και έτρεξε πίσω μου.

 

Άνοιξα με φούρια την πόρτα του ξενοδοχείου.

Φωνές, φασαρία, ακαθόριστα λόγια, κάποιος χτυπούσε κάτι δυνατά.

"Terry" ούρλιαξα τρέχοντας, "Terry".

Ακούστηκε μια κραυγή, και βήματα που κατευθύνονταν τρέχοντας προς την πίσω πόρτα του Sunset.

Έφτασα στην ρεσεψιόν.

"Terry" φώναξα πάλι, ενώ άκουγα ήδη ένα αυτοκίνητο να απομακρύνεται.

Ένα μούγκρισμα πόνου μου απάντησε "μμμ, ααα, Dim, εεεδώ".

 

Έσκυψα πίσω από τον πάγκο της ρεσεψιόν.

Ο Terry ήταν στο πάτωμα, και κρατούσε με τα δύο χέρια την κοιλιά του, ενώ το αίμα έτρεχε ανάμεσα στα δάχτυλά του.

Το πρόσωπό του ήταν πρησμένο, μελανιασμένα μάτια, σπασμένη μύτη από την οποία ξεκινούσε ένα κόκκινο ρυάκι.

Έσκυψα πάνω του, "κουράγιο, κράτα γερά φίλε" του είπα, και γυρίζοντας προς τον ταξιτζή "γρήγορα, κάλεσε ασθενοφόρο".

Κάποιοι πελάτες που ξύπνησαν από την φασαρία είχαν κατέβει απ' τα δωμάτιά τους να δουν τι συμβαίνει.

"Δεν τους είπα ... δεν την βρήκαν ... δεν ... την έδωσα, τους είπα ... ότι .... την πήρες .... χθες το βράδυ" ψέλλισε ο Terry.

Του έπιασα το χέρι και το κράτησα σφιχτά, προσπαθώντας να του χαμογελάσω.

Το τραύμα από μαχαίρι που είχε στην κοιλιά, φαινόταν αρκετά σοβαρό.

"Δεν τους είπα ... που είναι" ψέλλισε πάλι ο Terry, και καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια έδειξε με το χέρι του ένα μεγάλο ράφι στο έπιπλο απέναντι, που είχε επάνω ένα σημαιάκι με το σήμα του Sunset.

"Κούνησε το .... σημαιάκι" συνέχισε.

 

Το ασθενοφόρο έφτασε και τον πήρε, ο Terry ήταν πια σε καλά χέρια.

Αν άντεχε ...

 

Κούνησα το σημαιάκι στο ράφι, ακούστηκε ο θόρυβος ενός μηχανισμού, και εμφανίστηκε ένα άνοιγμα πίσω από το έπιπλο.

Η μαύρη σακούλα ήταν εκεί.

Μετακίνησα το σημαιάκι στην προηγούμενη θέση του, και το άνοιγμα έκλεισε πάλι.

 

Γονάτισα, και κοιτάζοντας τον μεγάλο κόκκινο λεκέ στο πάτωμα ούρλιαξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου, "καταραμένη να 'σαι. Καταραμένη."

Αλλά ήξερα ότι εγώ έφταιγα.

Την πίστεψα, της είπα ότι ήθελε να μάθει, της είχα δώσει τον Terry στο πιάτο.

Αν πέθαινε ο φίλος μου, εγώ θα ήμουν υπαίτιος.

Δεν θα μπορούσα να το ξεπεράσω ποτέ αυτό.

Ποτέ ....

Επεξεργασμένο 21 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

Όταν βγήκαμε από το Sunset, είχε ήδη ξημερώσει.

Μπήκα στο ταξί, "στο νοσοκομείο γρήγορα" είπα στον ταξιτζή.

Φύγαμε σφαίρα.

 

"Τι σου χρωστάω?" τον ρώτησα μόλις φτάσαμε.

"Τι να σου ζητήσω ρε παλικάρι με αυτά που είδα, δώσε ότι θέλεις" μου απάντησε.

Έβγαλα ένα μάτσο χαρτονομίσματα από την τσέπη μου και του τα έδωσα χωρίς να τα μετρήσω.

"Φτάνουν αυτά?" ρώτησα και με κοίταξε έκπληκτος.

"Είναι πάρα πολλά" μου είπε, "κάτσε να σου δώσω ρέστα".

"Κράτησέ τα" του είπα, "τα κέρδισες, τα αξίζεις".

 

Με ευχαρίστησε, μπήκε στο ταξί, έκανε επιτόπου στροφή και έφυγε.

Μπαίνοντας στο νοσοκομείο, έτρεξα στην ρεσεψιόν.

"Μεσόκοπος άνδρας με τραύμα από μαχαίρι, ήρθε πριν λίγο" είπα σε μια νοστιμούλα νεαρή πίσω από τον γκισέ.

Με κοίταξε, "όνομα παρακαλώ".

"Το δικό μου ή το δικό του?" την ρώτησα.

Μου χαμογέλασε, "και τα δύο, αλλά ας αρχίσουμε από το δικό του".

"Terry" είπα, "Terry Rosco".

Κοίταξε στα χαρτιά της, μετά στον υπολογιστή που είχε μπροστά της.

"Ήρθε πριν τρία τέταρτα περίπου" μονολόγησε, "είναι σοβαρά, μισό λεπτό παρακαλώ να ειδοποιήσω κάποιον γιατρό."

 

Σήκωσε το τηλέφωνο και μίλησε για ένα λεπτό.

Γύρισε σε μένα, "θα πάτε στον τρίτο όροφο, και θα ζητήσετε τον δόκτορα Henderson".

"Και το δικό σας όνομα?" άκουσα πίσω μου την φωνή της, ενώ ήδη έτρεχα προς τις σκάλες.

 

"Δύσκολα τα πράγματα" μου είπε ο Henderson, "έχει χάσει πολύ αίμα. Είστε συγγενής?"

"Φίλος" του είπα, "ή μάλλον ... κάτι ανάμεσα σε φίλος και αδερφός."

Κούνησε το κεφάλι, "είναι πολύ νωρίς ακόμα για να έχουμε εικόνα, σε μερικές μέρες θα ξέρουμε περισσότερα".

Τον έπιασα απ' τον ώμο, "πες μου την αλήθεια γιατρέ, θα την βγάλει την μέρα?"

"Αυτό θα το ξέρουμε αύριο" αποκρίθηκε.

 

Κατέβασα το κεφάλι, και κινήθηκα προς τις σκάλες.

Εκατοντάδες τόνοι ενοχής κρέμονταν απ' τον λαιμό μου και πνιγόμουν.

Κατέβηκα αργά τα σκαλιά, και πήγα πάλι στην ρεσεψιόν.

"Θα περιμένω στο σαλόνι" είπα στην ίδια νόστιμη πιτσιρίκα, "θα σας αφήσω το τηλέφωνό μου, και θα σας παρακαλέσω να με καλέσετε αμέσως αν έχουμε κάποια εξέλιξη."

Κατευθύνθηκα προς το σαλόνι της ρεσεψιόν και άκουσα πάλι την φωνή της πίσω μου "είστε ο κύριος ...."

"Dim" είπα κουρασμένα.

Με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο "Dim τι?"

"Σκέτο Dim", απάντησα, και πήγα στο σαλόνι.

 

Κάθισα δίπλα στο παράθυρο, και κοίταξα έξω, στον δρόμο.

Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά πια, η υγρασία της νύχτας είχε διαλυθεί, και η ψύχρα είχε δώσει την θέση της σε μια λαμπερή μέρα..

Μα εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να βοηθήσω τον Terry.

 

Δεν ήξερα πια πώς να κινηθώ, τι να κάνω.

Το ζευγαράκι δεν κατάφερε να πάρει την κιθάρα, ήξερε όμως ότι την είχα εγώ.

Ίσως ήμουν πια κινούμενος στόχος.

Και όμως υπήρχε κάτι ακόμα που με έτρωγε.

Αφού είχα πει στην Alexa ότι θα της δώσω την κιθάρα, και αυτή θα την έδινε στον Νικ, γιατί να θέλουν να με σκοτώσουν για να την πάρουν?

 

Δεν έβγαζα άκρη, τα βλέφαρά μου βάραιναν, έγειρα στην καρέκλα, και ο Μορφέας με πήρε στην αγκαλιά του ....

 

 

Επεξεργασμένο 21 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr