"The wood conspiracy" το νέο "Polotus"

[fusiongtr]

Αφού είμαι "καρφωμένος" σε μια καρέκλα λόγω μέσης, αποφάσισα να γράψω το νέο μεγάλο best seller του noiz.

Όποτε έχω έμπνευση, θα το συνεχίζω.

Stay tuned.

 

Επεξεργασμένο 11 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[cigaret13]

 

 Περιμένουμε εναγωνίως....

Επεξεργασμένο 11 Οκτωβρίου 2022 από cigaret13

[fusiongtr]

καλημέρα με αλλαγές /προσθήκες στον εξοπλισμό...

και για να έχει ενδιαφέρον το απόγευμά μας, καλείσθε να μαντέψετε.

 

προειδοποίηση : θα χάσετε

βοήθεια του κοινού...: προέκυψε / δεν ήταν προγραμματισμένη.

 

 

[fusiongtr]

 

Σήμερα, σηκώθηκα το πρωί να πιω την καφεδιά μου νωρίς.

Αφού ξεσκόνισα όλα τα sites που έγραφαν για την νίκη της ΑΕΚΑΡΑΣ χθες στο Χαριλάου (το έχω πει και στον ΦΑΣΙΟΝ ότι είμαι ΑΕΚ), βγήκα στο μπαλκόνι να απολαύσω τον πρωινό ήλιο.

 

Και ξαφνικά, βλέπω απέναντι στον δρόμο ένα απίθανο πλάσμα.

Ψηλή, με χυτά πόδια που αναδεικνύονταν από το φόρεμά της, μακριά μαλλιά, και ένα πρόσωπο που δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

Την χάζευα να περπατάει στον δρόμο, ρουφούσα κάθε της βήμα.

 

Κάποια στιγμή, πήγε να περάσει τον δρόμο, και είδα ένα φορτηγό που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα, να πηγαίνει κατά πάνω της.

 

Το φρενάρισμα ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου έντονο, το στρίγκλισμα των φρένων, το ουρλιαχτό της, η μυρωδιά καμένου ελαστικού, το εκκωφαντικό "ΜΠΑΜ" ....

 

Μετά τα χυμένα λάδια στον δρόμο, τα πλαστικά συντρίμμια των φαναριών.

Παράτησα τον καφέ, και έτρεξα γρήγορα φορώντας ακόμα τις παντόφλες και την ρόμπα μου.

 

Ευτυχώς το κορίτσι ήταν καλά, είχε τρομάξει πολύ βέβαια, αλλά ήταν καλά.

Την αγκάλιασα και έτρεμε.

Ο οδηγός είχε χτυπήσει το κεφάλι του στο τιμόνι, από την σύγκρουση με τα κάγκελα και το κράσπεδο του πεζοδρομίου.

"Είμαι εντάξει" μου είπε.

 

Γυρίζοντας να δω την κοπέλα, δεν την βρήκα. Είχε εξαφανιστεί.

Πήγα πάλι στον οδηγό και τον ρώτησα αν χρειάζεται κάτι.

"Όχι, αλλά βιάζομαι πάρα πολύ, έχω αργήσει, πρέπει να φύγω".

 

Κατέβηκε και έλεγξε την πόρτα της καρότσας που είχε μισανοίξει από τον τράκο, την έκλεισε, έβαλε μπροστά την μηχανή, κατέβασε το φορτηγό από το πεζοδρόμιο, και ενώ είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος, έφυγε.

 

Κίνησα για το σπίτι, να πιω το καφεδάκι μου, και τότε .... το είδα.

Ένα κουτί, εκεί στην άκρη του δρόμου.

"Τι στο διάολα ... Λες να έπεσε από το φορτηγό?" αναρωτήθηκα.

Δεν ήταν όμως απλά μια κούτα, ήταν αυτό που έγραφε στο μπροστινό μέρος της που με ταρακούνησε.

 

FENDER με μεγάλα γράμματα.

Κοίταξα δεξιά - αριστερά, δεν με κοιτούσε κανείς.

"Θα το πάρω στο σπίτι, θα βρω σε ποιον ανήκει και θα του το δώσω" σκέφτηκα.

 

"Αλλά .... μέχρι τότε ... δεν το ανεβάζω και μια φωτό στο noiz?"

Επεξεργασμένο 11 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

 

Αφού λοιπόν έψαξα τον κάτοχο της κούτας, ανακάλυψα ότι ανήκε κατά διαβολική σύμπτωση, στο πανέμορφο πλάσμα που χάζευα στον δρόμο.

Όχι όμως στην ίδια.

Στον αρραβωνιαστικό της, με τον οποίο δεν τα πηγαίνουν ιδιαίτερα καλά τον τελευταίο καιρό.

 

Έτσι βρήκα το τηλέφωνό της και την κάλεσα στο σπίτι.

Πλύθηκα, έβαλα τα καλά μου, παρφουμαρίστηκα και την περίμενα.

 

Όταν χτύπησε το κουδούνι και άνοιξα την πόρτα, έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Ήταν ακόμα πιο όμορφη απ' το πρωί.

Φορούσε ένα κολλητό παντελόνι που αναδείκνυε τις υπέροχες αναλογίες της, ενώ τα πρώτα μισάνοιχτα κουμπιά του λευκού της πουκάμισου, άφηναν στην φαντασία το αυθάδικο ράμφισμα του νεανικού της στήθους στο δαντελωτό εσώρουχο.

 

Έβαλα ένα ουίσκυ και προσπάθησα να συνέρθω, ενώ εκείνη ζήτησε φυσικό χυμό μάνγκο με αγριοσμέουρα, και φρούτα του πάθους.

 

Έτσι λοιπόν έμαθα, ότι ο αρραβωνιαστικός της, ο οποίος ήταν ντράμερ, είχε κάνει παραγγελία μια κιθάρα για τον μικρό ανηψιό του που ήταν μεταλάς.

 

Μια telecaster Jim Root.

Αλλά το κουτί είχε μια strat Jimi Hendrix.

 

"Θα την στείλει πίσω" μου είπε.

"Άμα ακούσει ο μικρός για Hendrix θα νομίζει ότι ήταν κανένας σούπερ ήρωας της Μάρβελ".

 

"Πιές τον χυμό σου και άσε με να το σκεφτώ κούκλα" της είπα κοφτά, βλέποντας τα υπέροχα χείλη της να αγγίζουν απαλά την άκρη του ποτηριού.

 

Και τελικά το αποφάσισα.

"Θα την κρατήσω εγώ, και θα σας δώσω τα χρήματα", της είπα.

"Μόνο που δεν τα έχω τώρα επάνω μου, θα σε πάρω τηλέφωνο σε μερικές μέρες, να ξανάρθεις από εδώ να σε ξαναδώ για να στα δώσω, θέλεις?".

 

Σήκωσε το κινητό της, μίλησε για ένα λεπτό, και μου έγνεψε καταφατικά.

"Εντάξει".

Και σηκώθηκε να φύγει.

 

"Να προσέχεις τα φορτηγά" της είπα.

"Δεν θα είμαι πάντα εκεί να σε γλιτώνω".

 

Έσκασε ένα υπέροχο χαμόγελο γυρίζοντας το κεφάλι της.

"Θα το έχω υπ' όψιν μου" είπε και χάθηκε.

 

Επέστρεψα στο ουίσκυ μου, ονειροπολώντας.

[fusiongtr]

Το επόμενο πρωί, αφού αποφάσισα να μην ανοίξω ακόμα την κούτα με την strat, ανέβηκα στο home studio μου, να χαϊδέψω την αγαπημένη μου Μπρεντ Μέισον τελεκάστερ μου.

 

Και τότε .... δεν είναι δυνατόν ... όχι ...

Ένα σκάσιμο στο βερνίκι.

Μικρό.

Και πιο δίπλα κι άλλο ένα, και παραδίπλα κι άλλο.

 

Ήταν Σάββατο, τι θα μπορούσα να κάνω?

Στέλνω αμέσως mail στην Fender με αποδεικτικά στοιχεία, χωρίς να ελπίζω σε άμεση απάντηση.

 

Γύρισα στο σαλόνι σοκαρισμένος, και έβαλα ένα ποτό.

Κάθισα στην πολυθρόνα να σκεφτώ.

Είχα μια καινούρια strat σε μια κλειστή κούτα, αλλά αυτή η σκέψη δεν στάθηκε ικανή να με ηρεμήσει.

 

Ξανάτρεξα στον υπολογιστή να δω αν είχα απάντηση από την fender, γνωρίζοντας ότι δεν είχα και πολλές ελπίδες για κάτι τέτοιο.

Και όμως, η απάντηση είχε έρθει.

"Μπλα μπλα μπλα ... " διάβαζα λόγια χωρίς νόημα, και εκεί κάπου στο τέλος, είδα τη λέξη "σαράκι".

Αισθάνθηκα όλο το αίμα να φεύγει από το σώμα μου.

Έχασα τον κόσμο.

Σαράκι ...

 

Η λέξη χτυπούσε σαν καμπάνα στο μυαλό μου.

Έπρεπε να δράσω άμεσα.

Απανωτά mail στα κεντρικά της fender, άλλα τόσα στην fender UK ....

"Θα τους πάρει ο διάολος όλους" φώναξα κι ας μην υπήρχε άλλος στον χώρο.

"θα μου στείλουν άλλη ο κόσμος να χαλάσει".

 

Έβαλα άλλο ένα ποτό, και περίμενα την τελική τους απάντηση ...

[fusiongtr]

Δύο μέρες αργότερα, επιτέλους έφτασε το πολυπόθητο mail, και ξεφύσηξα με ανακούφιση.

Η Fender δέχτηκε να μου αντικαταστήσει την Μπρεντ Μέισον.

 

Πιο ήρεμος πια, μπήκα στο web banking της τράπεζάς μου, και είδα ότι υπήρχαν τα χρήματα για την αγορά της strat.

Έπρεπε να ξαναδώ το κορίτσι.

Σχημάτισα τον αριθμό της και άκουσα την φωνή της στην άλλη άκρη της γραμμής.

 

"Καλημέρα, όποτε θέλεις μπορείς να περάσεις για τα χρήματα της κιθάρας".

"Μια χαρά, να περάσω το βραδάκι ή ... έχεις κάτι άλλο να κάνεις?"

"Θα σε περιμένω" της είπα, προσπαθώντας να κρύψω την λαχτάρα μου να την ξαναδώ.

 

Ακριβώς στις εννιά, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας.

Ήμουν έτοιμος.

Άνοιξα την πόρτα και ήταν εκεί.

"Πέρασε μέσα" της είπα, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αυτό που έβλεπα.

Κατάμαυρο μίνι φόρεμα με ένα πονηρό ντεκολτέ, όχι πολύ βαθύ, όσο χρειαζόταν να εξάψει την φαντασία, και μαύρες ψηλές μπότες λίγο πάνω από το γόνατο, που άφηναν γυμνό ένα μέρος των υπέροχων ποδιών της μέχρι την άκρη του φορέματος.

 

"Συγκρατήσου, σύνελθε" σκέφτηκα, "είναι εδώ για δουλειά".

 

"Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να συστηθούμε" της είπα, "είμαι ο Dim".

Έσκασε ένα ελαφρύ χαμόγελο με ένα ανεπαίσθητο πετάρισμα των βλεφάρων της που με ζάλισε, "Alexa" απάντησε, και βολεύτηκε στον καναπέ.

 

Έβαλα ένα ποτό, ενώ αυτή ζήτησε πάλι έναν φυσικό χυμό μάνγκο, αγριοσμέουρα, και φρούτα του πάθους.

"Βλέπω προσέχεις πολύ την σιλουέτα σου" της είπα, και χαμογέλασε πάλι.

"Μόνο λίγο" αποκρίθηκε κατεβάζοντας το βλέμμα της.

"Δουλεύει πάντως" της είπα κοιτάζοντας την απίθανη σιλουέτα της.

 

Μιλήσαμε για τον αρραβωνιαστικό της και την σχέση του με την μουσική.

"Ο Νικ είναι ντράμερ" μου είπε, παίζει σε μια alternative μπάντα, είναι καλός.

Όμως όσο μιλούσε γι' αυτόν, κάτι δεν μου ταίριαζε, σαν να προσπαθούσε να εξωραΐσει τα πράγματα.

 

Ανέφερα το περιστατικό με το φορτηγό.

"Ήμουν αφηρημένη" σχολίασε.

"Γιατί εξαφανίστηκες αμέσως?" την ρώτησα.

Μαγκώθηκε, και μια ρυτίδα σχηματίστηκε δίπλα στα υπέροχα μελιά της μάτια.

"Έπρεπε" απάντησε, "δεν έπρεπε να βρίσκομαι εκεί, ήταν λάθος μου".

"Τι εννοείς?"

Γύρισε και κοίταξε τον χώρο.

"Ας τα αφήσουμε αυτά τώρα" είπε κοφτά.

Και πάλι κάτι μου φάνηκε παράξενο.

Σαν να φοβόταν κάτι.

 

Αλλά ... τι θα μπορούσε να φοβάται?

Και τότε ... χτύπησε κάποιο τηλέφωνο ...

 

Επεξεργασμένο 11 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr

[fusiongtr]

Άνοιξε την τσάντα της με φούρια και έβγαλε το κινητό της.

"Ναι, εντάξει. Θα την δω και θα σε πάρω".

 

Και γυρνώντας σε μένα "θα ήθελα να σου ζητήσω μια χάρη".

"Θα κάνω ότι μπορώ" της είπα, "για πες ...".

"Θέλω να δω την κιθάρα στην κούτα, είμαι περίεργη".

"Μα ... φυσικά" απάντησα και σηκώθηκα να πάω να ανοίξω την κλειστή κούτα.

"Θέλω να ξέρεις ότι δεν την έχω ανοίξει ακόμα, δεν ξέρω τι έχει μέσα, αν και απ' έξω γράφει Fender Jimi Hendrix Stratocaster".

 

Άνοιξα ένα συρτάρι, πήρα το κοπίδι και έσκυψα στην κούτα, όταν άκουσα έναν περίεργο θόρυβο σαν θρόισμα έξω από το παράθυρο, ενώ με την άκρη του ματιού μου είδα την Alexa να ξαναβάζει το τηλέφωνο στο αυτί της.

Έκοψα τις ταινίες, και άνοιξα την κούτα.

Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

 

Μέσα στην κούτα, υπήρχε μια λευκή strat με ανάποδο headstock, όπως θα έπρεπε να είναι η strat του Jimi, αλλά ....

"Θεέ και Κύριε" αναφώνησα, "η ταστιέρα δεν είναι maple, είναι ..."

"Rοsewood" αναφώνησε η Alexa, με το τηλέφωνο ακόμα κολλημένο στο αυτί της, και μιλώντας σε κάποιον στην άλλη άκρη της γραμμής, "ναι, σου λέω rosewood είναι".

"Κλείσε το τηλέφωνο και μίλα πιο σιγά" της είπα, "είναι πολύ επικίνδυνο να φωνάζεις λέξεις όπως rosewood, είναι προστατευόμενο ξύλο και δεν βλέπω πιστοποιητικό cites".

 

"Εγώ ξέρω μόνο για το brazilian rosewood" είπε, και τότε ....

 

Πετάχτηκα και την άρπαξα απ' την μέση, την τράβηξα να κολλήσουμε στον τοίχο, και με την παλάμη της έκλεισα το στόμα, ενώ με το άλλο χέρι έκλεισα το φως από τον διακόπτη.

Ευτυχώς πρόλαβα στο τσακ.

 

Δύο απανωτοί πυροβολισμοί ακούστηκαν, και οι σφαίρες καρφώθηκαν εκεί που ήταν τα σώματά μας ένα δευτερόλεπτο πριν, ενώ μια σκιά εξαφανίστηκε περνώντας έξω από το παράθυρο, το τζάμι του οποίου είχε γεμίσει γυαλιά το πάτωμα.

 

"Μην βγάλεις άχνα, με καταλαβαίνεις?" ψιθύρισα, και ένευσε καταφατικά τρέμοντας.

 

Λίγα λεπτά αργότερα την ένιωσα να χαλαρώνει.

"Όσο κι αν μου αρέσει να σε κρατώ αγκαλιά, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε" αστειεύτηκα, και σταδιακά καθίσαμε στο πάτωμα αργά, προσπαθώντας να μην κάνουμε θόρυβο.

"Μάλλον την γλιτώσαμε για την ώρα, ηρέμησε" της είπα, "σου είπα να μην λες τέτοιες λέξεις δυνατά, είναι επικίνδυνο".

 

Σηκώθηκε.

Φαινόταν τόσο ευάλωτη, και αυτό την έκανε ακόμα πιο ελκυστική.

 

"Θα κρατήσω την κιθάρα, δεν θέλω χρήματα" μου είπε κοφτά.

"Μα τι έγινε, γιατί άλλαξες γνώμη?"

"Όχι εγώ, ο Νικ την θέλει οπωσδήποτε, δεν ξέρω περισσότερα".

 

Κίνησε για την πόρτα.

"Alexa" φώναξα, "δεύτερη φορά που είμαι εκεί και την γλιτώνεις στο παρά τρίχα".

"Δεν ξέρω αν θα είμαι και τρίτη φορά εκεί, πρόσεχε, δεν θα είσαι ωραίο πτώμα, είσαι πιο όμορφη ζωντανή."

"Ότι χρειαστείς πάρε με τηλέφωνο".

 

Έκλεισε την πόρτα πίσω της, και άκουγα τα βήματά της να απομακρύνονται στην νύχτα.

Δεν θα ήθελα να της συμβεί τίποτα.

Κατάλαβα ότι ήξερε περισσότερα από όσα μου έλεγε.

 

Ήμουν γεμάτος ερωτηματικά.

Έπρεπε να μάθω τουλάχιστον γιατί κάποιος ήθελε να γίνω ο τελευταίος πελάτης του νεκροτομείου.

 

Ήξερα, ότι μόλις άρχισαν όλα .....

 

 

 

 

 

[fusiongtr]

Λίγες μέρες αργότερα, τσεκάροντας την αλληλογραφία μου, βρήκα μια ειδοποίηση από το ταχυδρομείο.

Η αγαπημένη μου tele είχε φτάσει, και μπορούσα να την παραλάβω.

Πετάχτηκα στα γρήγορα στο ταχυδρομείο, και την έφερα στο σπίτι.

Την έλεγξα από πάνω μέχρι κάτω, ήταν άψογη.

Έκλεισα την θήκη και την έβαλα σε ασφαλές μέρος.

 

"Κάτι πρέπει να κάνω με την σαρακοφαγωμένη" σκέφτηκα.

"Αν βγούνε έξω αυτοί οι διάολοι την γ%$μησα, θα μου τα φάνε όλα".

 

Ανέβηκα γρήγορα στο στούντιο, την πήρα και της έβγαλα όλο το hardware.

Ακόμα και τις χορδές έβγαλα.

Τύλιξα πολύ προσεκτικά το μπράτσο και το σώμα με σακούλες, και τα έβαλα ξεχωριστά σε δύο μεταλλικά κουτιά.

 

Τότε χτύπησε το τηλέφωνο.

"Γεια σου Dim, η Alexa είμαι, με θυμάσαι?"

"Γεια σου, δεν είσαι από τις γυναίκες που ξεχνιούνται εύκολα" απάντησα.

Άκουσα το γάργαρο γέλιο της.

"Το έφτιαξες το τζάμι?" με ρώτησε γελώντας ακόμα.

"Μην μου το θυμίζεις" της είπα, "είμαι κατά 150 ευρώ ελαφρύτερος, αυτή η ρημάδα η ακρίβεια μας έχει γονατίσει".

Κι άλλο γέλιο.

Μου άρεσε που γελούσε.

"Μου αρέσει που σε ακούω να γελάς, ακούγεσαι καλύτερα από την τελευταία φορά που σε είδα και παραλίγο να κάνουμε μόνιμη παντοτινή παρέα στον άλλο κόσμο".

"Ναι, συνήρθα" απάντησε "όμως ... μου χρωστάς κάτι".

"Εννοείς την κιθάρα φαντάζομαι".

"Ακριβώς".

"Πες μου πότε θα περάσεις, για να προσλάβω σωματοφύλακες" αστειεύτηκα.

Ξανά γάργαρο γέλιο, "Αν έρθω πάλι, θα πρέπει να προσλάβω εγώ σωματοφύλακες, θα μπορούσες να έρθεις εσύ από το σπίτι να μου την φέρεις?"

"Αν σου φτάνουν τα χρήματα για τζαμά ... φυσικά".

"Σήμερα το βράδυ είναι καλά?"

"Μια χαρά" απάντησα, "θα τα πούμε το βράδυ".

 

"Μου έδωσε την διεύθυνσή της, κάτι είναι κι αυτό", σκέφτηκα και χάρηκα.

 

Θα χαιρόμουν λιγότερο όμως, αν ήξερα τι θα επακολουθήσει ...

 

[fusiongtr]

Λίγο μετά τις οκτώ, ήμουν έτοιμος να φύγω.

Πήρα την κούτα με την κιθάρα, και πριν ξεκινήσω έριξα μια τελευταία ματιά απ' το παράθυρο.

Ένα μαύρο σεντάν, παρκαρισμένο στην απέναντι πλευρά του δρόμου, καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά, τράβηξε την προσοχή μου.

Δεν μπορούσα να διακρίνω πολλά, γιατί το μέρος δεν ήταν καλά φωτισμένο, αλλά ήμουν σίγουρος ότι δεν το είχα ξαναδεί στην γειτονιά.

 

Σκέφτηκα την ξαφνική επιθυμία του Νικ να κρατήσει την κιθάρα, τους πυροβολισμούς λίγο αργότερα, και τώρα το αυτοκίνητο απέναντι ...

 

Έβγαλα την κιθάρα από την κούτα, και ξεβίδωσα το μπράτσο.

Το τύλιξα προσεκτικά μαζί με το σώμα με ένα μεγάλο κομμάτι πανί, έτσι ώστε να μην γρατζουνιστεί τίποτα, και τα έβαλα σε μια μεγάλη μαύρη σακούλα σκουπιδιών.

 

Βγήκα από το σπίτι, κρατώντας την άδεια κούτα με το ένα χέρι, ενώ στο άλλο κρατούσα την σακούλα σκουπιδιών.

Πήγα μέχρι τον κάδο, και την πέταξα μέσα ξανακλείνοντας το καπάκι του κάδου.

Συνέχισα μέχρι το αυτοκίνητο αδιάφορα, σαν να είχα πετάξει τα σκουπίδια μου και να έφευγα, άφησα την κούτα στο πίσω κάθισμα και έβαλα μπροστά την μηχανή, κοιτάζοντας το μαύρο σεντάν από το καθρεφτάκι στο παρμπρίζ.

 

Ξεκίνησα αργά, οδηγούσα με χαμηλή ταχύτητα κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο που θα περνούσε από το κέντρο της πόλης πριν φτάσω στο σπίτι της Alexa.

Μπορούσα να διακρίνω το σεντάν να είναι τρία οχήματα πίσω μου.

Σήκωσα το τηλέφωνο και σχημάτισα τον αριθμό της.

 

"Alexa, ο Dim είμαι, έρχομαι, όμως άκουσέ με προσεκτικά, γιατί δεν έχουμε καιρό για χάσιμο.

Φύγε τώρα, και πήγαινε στο σπίτι μου.

Σχεδόν μπροστά από το σπίτι, θα δεις έναν κάδο σκουπιδιών στον δρόμο.

Άνοιξέ τον, πάνω πάνω θα βρεις μια μαύρη μεγάλη σακούλα σκουπιδιών, που έχει μέσα την κιθάρα αποσυναρμολογημένη.

Πάρε την σακούλα, γύρισε στο σπίτι σου και περίμενέ με, δεν θα αργήσω.

Κλείδωσε, και μην ανοίξεις σε κανένα."

 

"Τι συμβαίνει Dim? Με τρομάζεις" είπε, και η ανησυχία της ήταν έκδηλη.

"Δεν προλαβαίνω να σου εξηγήσω τώρα, θα τα πούμε από κοντά, πρέπει να με εμπιστευτείς. Φύγε τώρα όμως, αμέσως" είπα με ήρεμο, αλλά και επιτακτικό τρόπο.

 

Συνέχισα τους κύκλους στο κέντρο οδηγώντας αργά.

Την ήξερα καλά την περιοχή, εδώ κοντά παίζαμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, χτυπάγαμε κουδούνια και τρέχαμε να κρυφτούμε, καλοί κωλοπαιδαράδες ήμασταν.

Χαμογέλασα και μόνο στην σκέψη αυτής της εποχής, που φάνταζε τόσο μακρινή πια.

 

Ξαφνικά πάτησα απότομα γκάζι και ανέπτυξα ταχύτητα.

Είχα δώσει αρκετή ώρα στην Alexa, θα έπρεπε να έχει ήδη γυρίσει.

Σε λίγο έστριψα αριστερά, μετά αμέσως δεξιά, σε ένα πολύ στενό δρομάκι, που έβγαζε στην άλλη πλευρά του τετραγώνου.

Ένα αυτοκίνητο μπροστά μου έκλεισε τον δρόμο.

Σταμάτησα και κατέβηκα, πλησιάσα αργά, προσεκτικά.

Μέσα ήταν δύο άνδρες.

Αυτός που καθόταν στην θέση του συνοδηγού, είχε μια ουλή στο μάγουλο δίπλα στο στόμα.

 

Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, πριν νιώσω κάτι βαρύ και μεταλλικό να με χτυπάει στο κεφάλι.

Και τότε .... μαύρισαν όλα ...

Επεξεργασμένο 12 Οκτωβρίου 2022 από fusiongtr