Σκέψεις πάνω στην μουσική βιομηχανία

[dimsonic]

Το παληκάρι παρακάτω είναι ο JB Eckl. Ο ποιός ? θα ρωτήσετε και με το δίκιο σας.

 

Λοιπόν αυτός είναι καναδός μουσικός και παραγωγός της "μοντέρνας" (!!! πάνω από εικοσαετία λέμε) γενιάς.

Από αυτούς που οι μεγαλοκαρχαρίες της μουσικής τους λένε τρέχα και στήσε ένα άλμπουμ για τον ...ΤΑΔΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ... που σήμερα ...σέρνεται.

Εχει συμμετάσχει λοιπόν με σύνθεση, εκτέλεση και παραγωγή με σημαντικό ποσοστό στα δυό ιστορικά άλμπουμ επανάκαμψης του Santana, Supernatural και Shaman.

Λέει λοιπόν στο βίντεο μια σημαντική (γι αυτόν) ιστοριούλα ασήμαντη για άλλους (όπως ο Carlos) όπου σε ένα από τα κομμάτια που παρουσίασαν έτοιμα (μόνο για να σολάρει ο τεράστιος) στον Santana, έγραψε σαν οδηγό τα vocals ο ίδιος. Και του πάνε το κομμάτι στον Carlos για έγκριση και να αποφασίσει ποιός θα το πει. Και λέει ο Carlos άστο όπως είναι. Και έτσι το παληκάρι έχει ένα κομμάτι δικό του στο Shaman όπου συνθέτει, παίζει, ηχογραφεί και τραγουδάει.

 

Παρακάτω λέει και άλλα, ότι σε κάποια φάση, αφού παραγνωριστήκανε, τον ρωτάει ο Carlos:

 

Δε μου λες το κομμάτι αυτό, πόσο καιρό σας πήρε να το φτιάξετε και να μου το φέρετε?

Περίπου 5 βδομάδες...

Εγώ πόσο έπαιξα?

Μια ώρα

Ποιανού όνομα έχει επάνω?

το δικό σου

Βλέπεις λοιπόν τι γίνεται εδώ...? κλπ κλπ

 

 

Αυτή είναι λοιπόν η μουσική βιομηχανά σήμερα.

Δε λέω το παιδί μπορεί να είναι ευτυχισμένο που στάθηκε για λίγο δίπλα στον Carlos, αλλά και είναι το όνομά του κάπου σε δυο σημαντικούς (σε πωλήσεις κυρίως) δίσκους, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει.

 

 

 

εδώ το κομμάτι που έγραψε και τραγουδάει ο JB Eckl

 

 

 

μεταξύ μας το κομμάτι αν και άψογο παραγωγικά ηχοληπτικά μαρκετιστικά είναι απελπιστικά αδιάφορο από κάθε άποψη και φυσικά εννοείται από παίξιμο του ίδιου του τεράστιου

[Yannis Methenitis]

Αχ... ρε @dimsonic αφού είναι καθημερινότητα η τακτική αυτή. Είσαι έφηβος στη ψυχή.

Π.χ. όταν πρωτοεμφανίζεται ένας τραγουδοποιός ή συγκρότημα ολόκληρο, το καλύτερο τραγούδι συνήθως το δίνουν στη Χαρούλα ή άντε να το πουν μαζί. Είναι οι άγνωστοι που δίπλα στον γνωστό θα ακουστούν και μπορεί να πάνε παρακάτω.

Και συμφωνώ μαζί σου πως το παραπάνω τεμάχιο είναι απλό filler και αξιολησμόνητο, οπότε...

[dimsonic]

1 λεπτό πριν, Yannis Methenitis είπε

Είσαι έφηβος στη ψυχή.

 

 

για κάποιο λόγο σε συμπαθώ...

 

 

βέβαια εδώ είχαμε πχ το 1999 τον Clive Davis να αναθέτει στα στρατιωτάκια του, ενα εκ των οποίων και ο ανωτέρω λεγάμενος να στήσουν ένα ολόκληρο δίσκο (και μετα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο ....μέχρι να πούμε ήμαρτον) για τον ξοφλημένο Carlos ήδη από το 1977.

Και εκεί θέλω να εστιάσω. Όχι στο ότι ο άγνωστος θα γίνει γνωστός στη σκιά του μεγάλου.

Αλλά ότι ο μεγάλος απλά κουνάει το δάχτυλό του πλέον και μόνον.

[Yannis Methenitis]

8 λεπτά πριν, dimsonic είπε

 

για κάποιο λόγο σε συμπαθώ...

Παρομοίως.

 

Οπως όλοι είδαμε ο Carlos δεν ξόφλησε το '77. Και αυτό είναι η δουλειά της σωστής ομάδας του που αναγνώρισε πως υπήρχε κοινό και χρειαζόταν επανατοποθέτηση και repackaging το προϊόν.

[dimsonic]

6 λεπτά πριν, Yannis Methenitis είπε

Παρομοίως.

 

Οπως όλοι είδαμε ο Carlos δεν ξόφλησε το '77. Και αυτό είναι η δουλειά της σωστής ομάδας του που αναγνώρισε πως υπήρχε κοινό και χρειαζόταν επανατοποθέτηση και repackaging το προϊόν.

 

σαν asset δεν ξόφλησε.

Σαν μουσική προσφορά (και λέγοντας προσφορά εννοώ αυτό που κάνει τις τρίχες σου στην σπονδυλική στήλη να σηκώνονται) για μένα τέλειωσε κάπου εκεί. Φυσικά εξακολουθώ να αγοράζω τους δίσκους του (μόνο μέχρι supernatural και santana IV κατ εξαίρεση πριν 4 χρόνια) αλλά η μαγεία έχει φύγει.

και να σκεφτείς ότι το 1970 ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασα με δικά μου λεφτά

[Yannis Methenitis]

Αν σκεφτείς παράλληλα πως δεν υπάρχουν πια αυτες οι τρίχες, ίσως να μη φταίει αποκλειστικα ο Carlos.

[dimsonic]

17 λεπτά πριν, Yannis Methenitis είπε

Αν σκεφτείς παράλληλα πως δεν υπάρχουν πια αυτες οι τρίχες, ίσως να μη φταίει αποκλειστικα ο Carlos.

 

υπάρχουν.

Τις νιώθω να σηκώνονται με τα παλιά άλμπουμ

[Yannis Methenitis]

Αυτό είναι όντως ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.

Πόσο συχνά ανατριχιάζετε μετά τα 40;

 

Πιστεύω πως ισχύει το "did this, done that, bought the t-shirt" ακούγοντας σε βάθος χρόνου. Κάτι σαν την ευαίσθητη παιδική γλώσσα στις έντονες γεύσεις που με την ενηλικίωση αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται πιο αναίσθητη. 

 

Στην εφηβεία άκουγα ΛΑ με φαζ και ίδρωνα. Τώρα, λέω δεν είναι γερμανίου... και το έπιασε ψηλά... και σίγουρα το έχω ξανακούσει και το έχω παίξει εκατομμύρια φορές οπότε βαρεθήκαμε.

Ο χρόνος αναπόφευκτα αλλάζει με τι  τρόπο ανατριχιάζουμε.

Και ναι μπορεί να ακούσω το Caravanserai και να μου σηκωθεί η τρίχα πάλι αλλά για συναισθηματικούς λόγους, που συνδέονται με εκείνες τις πρωτόγνωρες εμπειρίες στην εφηβεία μου και πολύ λιγότερο γιατί έπαιζε καλύτερα τότε ο κύριος Κάρλος. Το λέει και η επιστήμη.

Αυτή είναι η άποψη μου για τη ραχοκοκκαλιά μου με τις 3 κοίλες.

 

Και σίγουρα αυτά τα λέμε για εμάς τους γέρους του muppet show και δεν αφορούν τους υπόλοιπους που ανατριχιάζουν με άλλα πρωτόγνωρα για εκείνους ακούσματα. Είτε νέα, είτε παλιά.

[Nekkon]

7 λεπτά πριν, Yannis Methenitis είπε

Αυτό είναι όντως ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.

Πόσο συχνά ανατριχιάζετε μετά τα 40;

Fanboy entry, καθώς δεν έχω πατήσει 40, αλλά ο John Mayer που τα έχει πατήσει και έχει 20+ χρόνια επιτυχημένης καριέρας λέει το εξής.

Πλέον το απλά "good enough" τον στοιχειώνει. Παλιά το τραγούδι θα το κυκλοφορούσε με χαρά γνωρίζοντας ότι μπορεί να γίνει 3% καλύτερο, και παραδέχεται ότι οι πωλήσεις δε θα επηρεαζόταν θεαματικά. Αλλά πλέον δουλεύοντας σε ένα πρότζεκτ στο στούντιο και γνωρίζοντας ότι κάτι επιδέχεται βελτίωσης τον κάνει miserable at the end of the day. Την επόμενη συνεχίζει απο εκεί που το άφησε. Φαντάζομαι είναι το τίμημα της επιτυχίας 

[dimsonic]

11 λεπτά πριν, Yannis Methenitis είπε

Αυτό είναι όντως ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.

Πόσο συχνά ανατριχιάζετε μετά τα 40;

 

Πιστεύω πως ισχύει το "did this, done that, bought the t-shirt" ακούγοντας σε βάθος χρόνου. Κάτι σαν την ευαίσθητη παιδική γλώσσα στις έντονες γεύσεις που με την ενηλικίωση αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται πιο αναίσθητη. 

 

Στην εφηβεία άκουγα ΛΑ με φαζ και ίδρωνα. Τώρα, λέω δεν είναι γερμανίου... και το έπιασε ψηλά... και σίγουρα το έχω ξανακούσει και το έχω παίξει εκατομμύρια φορές οπότε βαρεθήκαμε.

Ο χρόνος αναπόφευκτα αλλάζει με τι  τρόπο ανατριχιάζουμε.

Και ναι μπορεί να ακούσω το Caravanserai και να μου σηκωθεί η τρίχα πάλι αλλά για συναισθηματικούς λόγους, που συνδέονται με εκείνες τις πρωτόγνωρες εμπειρίες στην εφηβεία μου και πολύ λιγότερο γιατί έπαιζε καλύτερα τότε ο κύριος Κάρλος. Το λέει και η επιστήμη.

Αυτή είναι η άποψη μου για τη ραχοκοκκαλιά μου με τις 3 κοίλες.

 

Και σίγουρα αυτά τα λέμε για εμάς τους γέρους του muppet show και δεν αφορούν τους υπόλοιπους που ανατριχιάζουν με άλλα πρωτόγνωρα για εκείνους ακούσματα. Είτε νέα, είτε παλιά.

 

συχνά

και με το λιοντάρι και το abraxas και το 3 και το caravanserai και τα πάντα σχεδόν έως 1977. ακόμα και με το fesi val

 

Απλά δεν ξέρω αν είμαι έφηβος ή αφελής στην ψυχή περίμενα ότι ακόμα και στους δίσκους του 1999 και 2000 θα είχε έναν λόγο παραπάνω στην κατασκευή των κομματιών από την απλή δικεπεραίωση ενός δίλεπτου σόλου ή γεμίσματα