Γράψτε την προσωπική σας μουσική ιστορία ως ακροατής

[BillTrantos]

Ας πω κι εγώ την ιστορία μου, αν και διακόπτω ωραία κουβέντα.

 

Όλα ξεκίνησαν το 2003, όταν άκουσα στου πατέρα μου για πρώτη φορά Queen. Με το που τελείωσε το intro solo από το "I Want It All" είχα αποφασίσει ότι θέλω να μάθω κιθάρα. Δυστυχώς τότε υπήρχαν ακόμα αυτές οι απαρχαιωμένες απόψεις τύπου "ξεκίνα με κλασική και θα έρθει και η ηλεκτρική", οπότε "έχασα" 3 χρόνια πηγαίνοντας στο ωδείο, κάνοντας κάτι που τελικά δε μου άρεσε. Παράλληλα στη μάνα μου άκουγα mainstream Ελληνική μουσική της εποχής, Πλούταρχος, Ρουβάς, Ρέμος, Τερζής, κλπ, χωρίς να μου κάνει κλικ κάτι. Στον πατέρα μου ανάποδα, prog rock τύπου ELP, Santana, Al Di Meola, κλασικές μπάντες όπως Queen, AC/DC, συν κλασική μουσική, όπερες και λίγη τζαζ. Το 2005 πήγα στην πρώτη μου συναυλία, όπου είδα τους Scorpions στο Καραϊσκάκης και είχα πάθει την πλακάρα μου. Κάπου εκεί άρχισαν και τα πρώτα κολλήματα με film scores από Ennio Morricone, John Williams, Hans Zimmer και Danny Elfman, βλέποντας ταινίες με τους γονείς μου.

 

Το 2008 η συγχωρεμένη η γιαγιά μού πήρε την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, λίγους μήνες πριν μας αφήσει. Τότε άρχισα να μπαίνω πιο πολύ στην όλη φάση, άρχισα να παίζω σε μπάντες κουτσά-στραβά, αλλά και να κάνω τα πρώτα μου μαθήματα στην ηλεκτρική. Εκεί άρχισαν τα πιο σκληρά, τύπου Maiden, Sabbath, Metallica, Ozzy και από εκεί σε πιο κιθαριστική μουσική τύπου Buckethead, Malmsteen, Paul Gilbert. Όπως και ο Φούζιος, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε ηλεκτρονικό, το οποίο το θυμάμαι τώρα και γελάω.

 

Από το 2009 έως το 2014 έπαιξα σε μία μπάντα που κάτι ψιλοέκανε τοπικά (Πειραιάς), παίξαμε σε 3-4 μαγαζιά, φτάσαμε τελευταία φάση οντισιόν για το Schoolwave, παίξαμε μπροστά στον Σάκη Τόλη (παράσημο για μένα αυτό τότε), αλλά έβλεπα ότι δεν είμαι "performer", το άγχος δεν έφευγε ποτέ και ήταν λογικό μιας και είχα από μικρός μη διαγνωσμένη αγχώδη διαταραχή. Εκείνη την περίοδο πέρασα δύσκολα γενικά, πήγα ακόμα σε πιο ακραίες μουσικές, όπως melodic death metal (Children of Bodom, Feared, the Agonist) και prog metal πλέον τύπου Dream Theater, Fates Warning και Gojira.

 

Αφότου έκανα 3 χρόνια ψυχοθεραπεία (2016-2019), άρχισα να ανακαλύπτω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και να μπαίνω σε ένα εσωτερικό ταξίδι, προσπαθώντας να απαντήσω ερωτήσεις του τύπου "ποιος είμαι", "γιατί είμαι εδώ", "γιατί νιώθω έτσι με το Α ή Β" και άλλα τέτοια υπαρξιακά. Έτσι άρχισα να φεύγω από τις μουσικές που ανέφερα προηγουμένως και να ακούω όλο και περισσότερα, όλο και πιο διαφορετικά πράγματα. Γύρισα πίσω στις πρώτες μου μνήμες, άκουσα ξανά prog rock από 70s, ανακάλυψα ξανά τη fusion της εποχής εκείνης, άρχισα να ακούω jazz, αλλά και πολλή κλασική μουσική (κυρίως Bach, Beethoven, Mozart, Prokofiev, Rachmaninoff, Chopin, Brahms). Παράλληλα με αυτά, άρχισα να αγαπώ την ηλεκτρονική μουσική, από disco house, house και techno, έως ambient. Πολύ πρόσφατα, απέκτησα ενδιαφέρον και για μοντέρνα blues-slide κιθάρα, οπότε ακούω και τέτοιους καλλιτέχνες. Εννοείται ότι όλα όσα ανέφερα προηγούμενως είναι τακτικά σε rotation, συνήθως τρώω 2-3 βδομάδες σκάλωμα με ένα είδος και μετά πάω σε άλλο, ανάλογα τη διάθεση. Αυτοί οι κύκλοι στο παρελθόν ήταν μεγαλύτεροι, ξεκίνησαν στα 6μηνα, πλέον είναι και στη βδομάδα.

 

Συνολικά, είμαι χαρούμενος που είμαι πιο δεκτικός σε διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το παρελθόν και θεωρώ ότι μόνο καλό μου έχει κάνει αυτό, κι ας μην έχω εντρυφήσει τελικά σε ένα πράγμα ως μουσικός ή ως κιθαρίστας. Κάνοντας αυτή τη μικρή ανασκόπηση θυμήθηκα διάφορα πράγματα από τη ζωή μου και είμαι ευγνώμων για τη διαδρομή μου. Sorry για το σεντόνι μες τη μέση της κουβέντας και μπράβο για την ιδέα του Φούζιου που έκανε πράξη ο Μπουζουκλερής.

[fusiongtr]

2 ώρες πριν, BillTrantos είπε

Sorry για το σεντόνι ...

 

Τι "sorry" βρε ...

Ευχαριστούμε, αυτό είναι το νόημα του thread.

Ακριβώς αυτό.

[dimsonic]

εγω έγραψα λιγότερα, αλλά το σεντόνι ήταν μεγαλύτερο

[Rebel_Of_South]

μέχρι τα 12-13-14 δεν υπήρχε ιδιαίτερα η μουσική στη ζωή μου , δεν προέρχομαι από οικογένεια που άκουγαν και τόση πολλή μουσική 

 

άκουγα και δεν άκουγα μουσική . Θυμάμαι όμως εκτός από Ρέμους και Πλούταρχους ( τον έχω ακόμα σε εκτίμηση ) να έχω ένα sony walkman όπου άκουγα που και που κάτι κασέτες με όπερα Παβαρότι κλπ που τα είχε ο παππούς μου . Χωρίς να με ενθουσιάζει αλλά παράλληλα καταλαβαίνοντας ότι ακούω σπουδαίους καλλιτέχνες 

 

Ευτυχώς, τα ερεθίσματα από το σχολείο άρχισαν σιγά σιγά να με επηρεάζουν και να μπαίνω στον κόσμο της ροκ . Να σημειώσω εδώ ότι ειμαι η γενιά των 00'ς ουσιαστικά , γεννημένος το 1991 . Τι σημαίνει πρακτικά αυτό ;; Ενδεικτικά , limewire - "πειρατεία" , μούφα cd από Αφρικανούς συμπολίτες , mp3 κλπ ωραία . Είμαι η γενιά που δεν υπάρχει ούτε fanzines , ούτε tape trading , ούτε Metal Hammer , ούτε αγοράζω βινύλιο - cd στην κουλτούρα μας . Και δεν μπήκε ποτέ στη δική μου ακόμα και σήμερα 

 

Στο γυμνάσιο Γαλάτσι μπαίνουν στη ζωή μου τα " ευκολάκια " . Scorpions .Και ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά μου

 

Μεγαλώνω λιγάκι , αλλάζω περιοχή , έρχομαι Νέα Φιλαδέλφεια όπου τελειώνω την Γ΄ Γυμνασίου και το Λύκειο . Είμαι πιο ελεύθερος στις μετακινήσεις και είναι και πιο βολικές . Σκάει μια μέρα στο MAD TV το άλλο " ευκολάκι " . Σωτήριον έτος 2005 και Bon Jovi - Have a Nice Day . ΣΟΚ 

 

ο έρωτας με Bon Jovi θα με κάνει να αγοράσω όλη τη δισκογραφία τους . Από τον Σκλαβενίτη στην Αχαρνών που στο πρώτο όροφο είχε δισκοπωλείο . Φτάνω σε σημείο να βάζω τα cd και να αντιγράφω τις κινήσεις του Bon Jovi από τα dvd σα να παίζω εγώ playback . Ομοιως και για τον Richie Sambora . Συντροφιά σε ανεκπλήρωτους εφηβικούς έρωτες οι Bon Jovi ,  έρωτας που κρατάει ακόμα , όχι τόσο έντονος αλλά τους έχω ακόμα στα αγαπημένα μου γκρουπ 

 

Υπάρχει και άλλο σουπερ μαρκετ μεγάλο στην περιοχή με δισκοπωλείο . Μπαίνω μέσα , χαζεύω και πέφτω πάνω στον Ozzy , ένα dvd που ονομάζεται don't blame me . Ακόμα και σήμερα δεν καταλαβαίνω τι με ώθησε να το αγοράσω αφού δεν ήξερα τον καλλιτέχνη . ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΟΚ . Άλλος νέος κόσμος ξεδιπλώνεται , είναι το turning point της ζωής μου  . Εκτίθεμαι στο μεγαλείο του Randy Rhoads . Χαζεύω τον Zakk Wylde να κάνει σβούρες και να κλωτσάει στον αέρα παίζοντας ταυτόχρονα παπάδες . Ροκσταριλίκι 

 

Παράλληλα ανοίγουν τα αυτιά μου , έχω φιλαράκι καλό που συναντάω μόνο τα καλοκαίρια στο χωριό με παρόμοια ακούσματα . Έχω και τον πρώτο ξάδερφο της μάνας μου , μόνο 10 χρόνια διαφορά από μένα που μου κάνει δώρο cd Ozzy , το Trash του Alice Cooper ( άλλο σοκ ) , Malmsteen - Rising Force , Van Hallen διάφορα άλλα . Στα πλαίσια καλής γειτνίασης με την πολυκατοικία , ο άνδρας της διπλανής οικογένειας και αυτός ροκάς που κάνει δώρο 3-4 cd . AC/DC , Journey , Pink Floyd . Πλέον δεν ξανακοίταζω πίσω

 

Όλα αυτά παράλληλα , πηγαίνω με τα πόδια από Φιλαδέλφεια Νέο Ηράκλειο και μπαίνω σε ένα τυχαίο μαγαζί με μουσικά όργανα . Αγοράζω μια ιδιοκατασκευή του γιου του μαγαζάτορα , μια στρατοκαστερ ,  ό,τι πιο φθηνό είχε και ξεκινάω το ταξίδι μου που κρατάει αισίως 16ετία , δεν βλέπω ότι θα ολοκληρωθεί και ποτέ βεβαια , αλλά με τρώει ακόμα μέσα μου μιας και δεν παίζω πλέον αλλά ..... με τρώει που δεν έγινα "κάτι "  . Πάντα θα με τρώει που δεν έπαιξα ποτέ με άλλους , δεν έκανα μπαντούλα όταν ήμουν μικρός , δεν έχω εκτεθεί σε κόσμο λόγω άγχους ( δεν έχω ποστάρει ούτε νότα εδώ μέσα , ε ; ) . Θα μου τρώει για πάντα τα σωθικά 

 

Μπαίνουν στη ζωή μου και οι συναυλίες. Τεράστιο σοκ . Δεν υπάρχει άλλη μοεφή διασκέδασης που μπορεί να με κάνει να νιώσω αυτά που νιώθω στα λαηβ αγαπημένων μπαντών . Από τις 12:00 έξω από το Καραϊσκάκη να δω Scorpions ... στις 22:00 !!! . 16 χρονών ..... Flash Forward στο 2018 από τη 13:30 στη Μαλακάσα για να βγουν οι Iron Maiden 22:00 , 28 και δεν σοβάρεψα ακόμα 

 

έρχονται και τα ερεθίσματ της εποχής , Linkin Park , System of a Down  , Bullet for my Valentine  . Δεν αποκλείω κανένα άκουσμα όλα ακούγονται όπως θέλω και  πρέπει 

 

Μην μακρηγορώ , δεν έχει αλλάξει τίποτα από τα 15 μέχρι τα 31 , το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ , το μόνο που μένει σταθερό και θα μείνει μάλλον για πάντα είναι ο έρωτας μου με το ροκ και το μεταλ , με ελάχιστα φίλτρα που είναι θέμα γούστου  . Δεν έχει φτάσει η στιγμή ακόμα στη ζωή μου να με ενδιαφέρει να ακούσω κάτι διαφορετικό , δεν το απορρίπτω αλλά δεν με αγγίζει όσο αυτό το είδος . Πότε θα σοβαρευτείς ;; Τότε 

Επεξεργασμένο 8 Ιουλίου 2022 από Rebel_Of_South

[fusiongtr]

Ζωγράφισες κυρ Ρέμπελε, κανονικά όμως.

 

 

9 λεπτά πριν, Rebel_Of_South είπε

δεν παίζω πλέον

 

Ισχύει αυτό?

[Rebel_Of_South]

3 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Ισχύει αυτό?

έχω μήνες να αγγίξω κιθάρα  . Δεν έχω πλέον όρεξη , σαν κιθαροκατάθλιψη ένα πράμα τύπου " και τι θα αλλάξει , λες και θα κάνεις κάτι με αυτό στη ζωή σου " . Μεγάλη κουβέντα , ένα κεφάλιο - τοπικ από μόνο του 

[gkourmoul1]

34 λεπτά πριν, Rebel_Of_South είπε

ταξίδι μου που κρατάει αισίως 16ετία , δεν βλέπω ότι θα ολοκληρωθεί και ποτέ βεβαια , αλλά με τρώει ακόμα μέσα μου μιας και δεν παίζω πλέον αλλά ..... με τρώει που δεν έγινα "κάτι "  . Πάντα θα με τρώει που δεν έπαιξα ποτέ με άλλους , δεν έκανα μπαντούλα όταν ήμουν μικρός , δεν έχω εκτεθεί σε κόσμο λόγω άγχους ( δεν έχω ποστάρει ούτε νότα εδώ μέσα , ε ; ) . Θα μου τρώει για πάντα τα σωθικά 

 

Ενημερωτικά, σου ρίχνω μια δεκαετία. Ξεκίνησα να παίζω ηλεκτρική σε μεγαλύτερη ηλικία απ' ότι είσαι τώρα, έχω κάνω αρκετά λάιβ με άλλους δύο τρελούς, και τελευταία 5ετια μάζεψα πάρα πολλές εμπειρίες. Τώρα δεν έχω μπάντα, και μου έχει στοιχίσει, αλλά παίζω κάθε μέρα κιθάρα διοτι βλέπω μέλλον και βλέπω φως. Δεν το βλέπω μάταιο. Και μόνο η ευχαρίστηση που μου δίδει να γρατζουνω χορδές φτάνει. 

 

Και εάν εγώ μπόρεσα να τα κάνω αυτά σε ένα κωλοχωρι στην άκρη της Ελλάδας, σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις εσύ εκεί πάνω, αρκεί να το θελήσεις.

 

22 λεπτά πριν, Rebel_Of_South είπε

έχω μήνες να αγγίξω κιθάρα  . Δεν έχω πλέον όρεξη , σαν κιθαροκατάθλιψη ένα πράμα τύπου " και τι θα αλλάξει , λες και θα κάνεις κάτι με αυτό στη ζωή σου " . Μεγάλη κουβέντα , ένα κεφάλιο - τοπικ από μόνο του 

 

Λεφτά δεν θα βγάλεις, είναι σιγουρο. Πιο πολλά θα δίδεις...

Αλλά αυτό δεν σε σταματάει από το να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου.  Βρες κάνα δυο φιλαράκια ή άγνωστους, και πήγαινε παιξε μαζί τους.

[Nekkon]

36 λεπτά πριν, Rebel_Of_South είπε

έχω μήνες να αγγίξω κιθάρα  . Δεν έχω πλέον όρεξη , σαν κιθαροκατάθλιψη ένα πράμα τύπου " και τι θα αλλάξει , λες και θα κάνεις κάτι με αυτό στη ζωή σου " . Μεγάλη κουβέντα , ένα κεφάλιο - τοπικ από μόνο του 

Το ίδιο έπαθε φέτος κ ο Mateus Asato. Το παθαίνουν και οι επαγγελματίες. Θα αλλάξει. Η κιθάρα είναι στο DNA μας. Εγώ την άφησα 10 χρόνια, αλλά δεν ξεχνιέται 

[fusiongtr]

42 λεπτά πριν, Rebel_Of_South είπε

Δεν έχω πλέον όρεξη , σαν κιθαροκατάθλιψη ένα πράμα τύπου " και τι θα αλλάξει , λες και θα κάνεις κάτι με αυτό στη ζωή σου "

 

Ρέμπελέ μου, κάτι τέτοιο παθαίνω εγώ κάθε κάποια χρόνια.

Οι σκέψεις .... "γιατί να το κάνω, σάμπως θα γίνει τίποτα?", "τώρα πια μεγάλωσα", "μήπως δεν έχω τίποτα πια να πω?" είναι κλασσικές.

 

Κι εγώ την είχα παρατήσει για παραπάνω από 10 χρόνια, άνοιγα μόνο την θήκη, την έβλεπα και την ξανάκλεινα.

Και το έχω πάθει και τα τελευταία χρόνια.

 

Οπότε ξέρω ακριβώς για τι πράγμα μιλάς, και σε καταλαβαίνω απόλυτα.

Η γνώμη μου ... μην το πιέζεις, μόνο να εκτίθεσαι σε ακούσματα.

 

Θα ξανάρθει.

Τότε βέβαια θα έχεις κι άλλα (ψυχολογικής μορφής) προβλήματα να αντιμετωπίσεις, been there done that too, αλλά όταν με το καλό συμβεί αυτό τα ξαναλέμε.

[BillTrantos]

Συμπάσχω κι εγώ Ρέμπελε. Έχω περίεργη σχέση με την κιθάρα και συχνά απομακρύνομαι βλέποντας αποκλειστικά ματαιότητα. 
 

Νιώθω τώρα τελευταία να ξανάρχεται, αλλά δεν είναι κάτι δραστικό από τη μια μέρα στην άλλη, τουλάχιστον για μένα. 
 

Υπομονή και ανοιχτά αυτιά, θα ξανάρθει.