Γράψτε την προσωπική σας μουσική ιστορία ως ακροατής

[Alex Raptakis]

Συμπάσχω και εγώ με τον τρόπο μου. Παράτησα τη μουσική στα 19 όταν έσπασε η μπάντα, και μετά από 9 χρόνια την ξανάπιασα. Μετανιώνω που δεν συνέχισα, και ακόμη περισσότερο που δεν επικεντρώθηκα σε αυτή, για να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τις ικανότητές μου. Νιώθω πολύ μειονεκτικά μπροστά σε άλλους, φίλους ή μη, γνωστούς και αγνώστους. Ειδικά η προβολή όλων αυτών μέσω του ίντερνετ μου λέει καθημερινά πόσο τρόμπας είμαι. Παρ'όλα αυτά κάτι κάνω, και ότι κάνω το απολαμβάνω - προσπαθώ τουλάχιστον.

[Jazzjoker]

Βάλτε κι εμένα στο κλαμπ. Κάθε 20 μέρες κανά μισάωρο κι αυτό είναι όλο.

[fusiongtr]

7 ώρες πριν, BillTrantos είπε

είχα από μικρός μη διαγνωσμένη αγχώδη διαταραχή.

 

Δεν είσαι ο μόνος παλικάρι μου.

Υπάρχουν κι άλλοι που εκτός από αυτό είχαν και κρισάρες πανικού, και άλλα σχετικά, όλα μαζί.

[Nekkon]

Από μικρός το άκουσμα της κιθάρας με κέντριζε. Όπου κ αν ήμουν, ότι κ αν άκουγα. Μπορώ να ακούσω τα πάντα, από πολύ σκληρά μέχρι πολύ απαλά. Αρκεί να έχει ωραία κιθάρα μέσα. 

 

Μεγάλωσα μαζί τη γενιά που κατέστρεψε την καλή μουσική, αυτούς που έκαναν τη hip hop και την trance να συγκαταλέγονται στα είδη μουσικής (είμαι 33). Ευτυχώς δεν ήμουν ένας από αυτούς. Μη με παρεξηγείς, δεν τα τσουβαλιαζω όλα. Απλά δε θεωρώ τον ράπερ μουσικό. Είναι καλλιτέχνης, αλλά ζει σε άλλον μουσικό κόσμο από το δικό μου.

 

Η πρώτη ανατριχιλα ήρθε στο αμάξι του θείου μου, όταν άκουσα το It's my life από Bon Jovi. Εκεί κατάλαβα ότι μου αρέσει η ηλεκτρική κιθάρα. Μεγαλώνοντας, στα 9 μου ξεκίνησα κλασική κιθάρα. Μετά από 5 χρόνια δεν άντεξα άλλο. Πήγα ηλεκτρική, έχοντας ωστόσο μάθει αρκετά. Κυρίως να διαβάζω νότες δηλαδή. Και να κρατάω την κιθάρα σε εργονομική θέση. Έλεος πια, κλασικοί.

 

Αντέγραφα ότι κασέτα και cd έβρισκα. Scorpions, Maiden, Guns n roses, πανικός. Είχα καμία 300 cd και 65 DVD από live συναυλίες. Πλέον όλα στο κινητό. Guns n roses πιθανότατα all-time favourite μπάντα και το November rain αγαπημένο άσμα. Είχα μια μπάντα μέχρι τα 20, περνούσαμε καλά, αλλά ως εκεί. Χόμπι.

 

Ποτέ δεν ακολούθησα το lifestyle. Ποτέ δεν αγόρασα κάτι απ' το μάρκετινγκ που προωθούν οι μπάντες και οι δισκογραφικές. Και ποτέ δεν το κατάλαβα.

 

Κ εκεί είναι το ζουμί. Έβλεπα τον Axl Rose να τραγουδάει με το βρακί μονο κ έλεγα πως είναι έτσι ο τρομπας. Ο εκατομμυριούχος και φτασμένος μουσικά τρομπας. Ποτέ δεν ντύθηκα σα φρικιό. Τελειωσα τις σπουδές μου, έκανα οικογένεια κ έχω φίλους επιστήμονες που ακούνε τα ίδια με μένα. Αλλα δεν κατάλαβα ποτέ τη νοοτροπία του ροκά και του μεταλλά. Γιατί να κάνεις μπαμ από χιλιόμετρα εμφανισιακά; Δεν υπάρχει λόγος. Αλλάζω λίγο το θέμα, αλλά είναι σχετικό.

 

Μεγαλώνοντας άλλαξαν τα ακούσματα μου, ηρέμησαν λίγο. Πλέον ακούω καθαρή Strat ή Tele σε λαμπάτο Fender και ανατριχιαζω. Στα 31 μου έμαθα τον John Mayer (ντρέπομαι). Αλλά σκαλωσα χοντρά και βάζω το reverb στο 11. Μαζί με Mateus Asato και Chris Buck είναι οι αγαπημένοι μου μοντέρνοι κιθαρίστες. Και το ταξίδι συνεχίζεται...

Επεξεργασμένο 8 Ιουλίου 2022 από Nekkon

[Nekkon]

1 ώρα πριν, Alex Raptakis είπε

Συμπάσχω και εγώ με τον τρόπο μου. Παράτησα τη μουσική στα 19 όταν έσπασε η μπάντα, και μετά από 9 χρόνια την ξανάπιασα. Μετανιώνω που δεν συνέχισα, και ακόμη περισσότερο που δεν επικεντρώθηκα σε αυτή, για να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τις ικανότητές μου. Νιώθω πολύ μειονεκτικά μπροστά σε άλλους, φίλους ή μη, γνωστούς και αγνώστους. Ειδικά η προβολή όλων αυτών μέσω του ίντερνετ μου λέει καθημερινά πόσο τρόμπας είμαι. Παρ'όλα αυτά κάτι κάνω, και ότι κάνω το απολαμβάνω - προσπαθώ τουλάχιστον.

Αδερφέ η επιτυχία ή αποτυχία των άλλων δε μειώνει τη δική σου προσπάθεια. Εφόσον απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, είσαι άρχοντας. Ξέρεις πόσοι επιτυχημένοι μουσικοί δεν το απολαμβάνουν;

[Alter]

Εγώ άρχισα να ακούω μέταλ κάπου στο τέλος του Δημοτικού, αρχές γυμνασίου. Στο σπίτι δεν έπαιζε πολύ μουσική, υπήρχαν όμως δίσκοι με κλασική (που μου άρεσε πολύ), και έντεχνη Ελληνική (που μου προκαλούσε καταστολή :) - εκτός εξαιρέσεων όπως του Χατζή που μου άρεσε και μου αρέσει ακόμη πολύ). Αγαπημένα γκρουπ Priest, Acdc, Venom, Motorhead, Metallica, οτιδήποτε Thrash, έχω ακόμη άπειρα βινύλια..

 

Μετά άρχισα να παίζω κιθάρα, οπότε άρχισε να μου αρέσει οτιδήποτε κιθαριστικό. Στο λύκειο άκουγα πολύ μπλουζ, ρόκ, Zeppelin, Floyd, λίγη τζαζ, φλαμένκο (μετά το Friday night in San Francisco), Hendrix (πόρωση μεγάλη), Bloomfield, τέτοια. Έβλεπα τα πρώτα λάιβ στην Θεσσαλονίκη, Blues Wire, τζαζ,  μέταλ, πανκ, γενικά ότι είχε. Άρχισα να παίζω σε μέταλ και νοιζ μπάντες. Άκουγα πολύ τζαζ (ότι μπορούσα να ανακαλύψω), μπλουζ, αλλά και πολύ alternative, death και ηλεκτρονική μουσική, industrial, κινηματογραφικά, κλασική, γενικά άκουγα πολύ μουσική.

 

Αρχίζοντας να παίζω τζαζ λαιβ, τα ακούσματα έγιναν κυρίως τζαζ, και μετά άρχισε να μου αρέσει όλη η μαύρη μουσική. Αποφασίζοντας (μετά από χρόνια που έπαιζα κιθάρα όλη μέρα κι όλη νύχτα :) και αρκετά λαιβ) να γίνω μουσικός, βρέθηκα κάποια χρόνια Αμερική για σπουδές, όπου είδα και άκουσα πολύ τζαζ, φανκ, gospel, RnB, rap, soul, πολύ Motown και Stax, οτιδήποτε μαύρο. Έπαιξα και λίγο λάιβ τζαζ και gospel σε μικρές εκκλησίες (το τελευταίο ήταν το πιο συγκινητικό πράγμα που έχω δει στη ζωή). Με εξαίρεση τη Βραζιλία, δεν έχω δει ανθρώπους με στενότερη σχέση με τη μουσική από τους μαύρους Αμερικανούς.

 

Μετά γύρισα Ελλάδα, έγινα μουσικός, και συνέχισα να ακούω βασικά οτιδήποτε μαύρο. Πέρασα μια περίοδο που μελετούσα φλαμένκο, πήγα λίγο Ισπανία (μουσικός παράδεισος!), μετά κάποια περίοδο πήρα πτυχίο κλασικής (οπότε πολύ Μπαχ ;) ). Εκτός από τζαζ, έχω μεγάλη δισκοθήκη από φλαμένκο, ακουστική κιθάρα, βραζιλιάνικη και RnB (από παλιά έως μοντέρνα neo soul κτλ) μουσική (γύρω στα χίλια άλμπουμ από κάθε είδος), που είναι είδη που αγαπώ πολύ. Ταυτόχρονα, δουλεύοντας στο θέατρο και χοροθέατρο, συνεχίζω να ακούω αρκετά ambient, μινιμαλιστικές και "περιγραφικές" μουσικές, που δεν έχουν σχέση με "κανονική" μουσική.

 

Γενικά η μουσική είναι ατελείωτη. Όπως και το βιβλίο, το σινεμά, οι άλλες τέχνες.. Πάντα θεωρούσα τη μουσική παιδεία, το να ακούς τα πάντα γύρω από τα είδη που σε ενδιαφέρουν, εξίσου απαραίτητο με το να μελετάς. ΠΙΟ απαραίτητο από τη μελέτη βασικά. Ανάμεσα σε κασέτες, δίσκους, cd, minidisc, mp3 πρέπει να έχω γύρω στα 15000 άλμπουμ. Τώρα βέβαια με τα Spotify και YouTube είμαι πολύ χαρούμενος που γλίτωσα από τον όγκο και το βάρος των αντικειμένων, και υπάρχει μόνο η μουσική. 

 

Αν θέλει κανείς να παίξει μουσική, πρέπει πρώτα να ακούσει. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει μεγάλη λάιβ σκηνή σε μη ελληνικά είδη. Και το να αφιερώσεις την προσπάθεια και το χρόνο να βρεις και να ακούσεις χίλια άλμπουμ και καλλιτέχνες αντί για πενήντα, σε έχει κάνει ήδη πολύ καλύτερο μουσικό (βασικά αλλιώς δε γίνεται...).

 

Επεξεργασμένο 9 Ιουλίου 2022 από Alter

[Jet72]

Το ξεκίνημα: θυμάμαι πολύ καθαρά το πρώτο μουσικό κομμάτι που συνειδητά έβαζα μόνος μου στο κασσετόφωνο για να παίξω με τα διαστημοπλοιάκια μου ( ! ), πρέπει να ήμουν κάπου στις πρώτες τάξεις του δημοτικού:

 

 

Εκεί έφαγα (χωρίς να το καταλάβω τότε) την πετριά με τα σύνθια.

 

Λίγο καιρό αργότερα, σε μία κασσέτα Χάρρυ Κλυνν ("γραμμένη", ξέρετε...) στην B-side είχε μείνει "όχι καπακο-γραμμένο" το αρχικώς "γραμμένο" κομμάτι, που μου προξένησε πολιτισμικό σοκ:

 

Και κάπου στην Πέμπτη δημοτικού γράφομαι στο Ωδείο και αλλάζει πλέον ο τρόπος που άκουγα μουσική αφού όλα έγιναν κώδικας προσεγγίσιμος. Χάθηκε δυστυχώς η μαγεία του παντελώς αγνώστου, αυτό που ακούς με το συναίσθημα και μόνο, ενώ - κακά τα ψέματα - όταν αρχίζεις και μαθαίνεις μουσική ακούς με το μυαλό.............

 

Και μετά ήρθαν (μαζί με το Γυμνάσιο και την εφηβεία) τα φοβερά γκλαμ μεταλ-ροκ των 80z που (όσοι είστε κοντά στα δεύτερα "-ήντα") θέλετε να ξεχάσετε (*) .... Κλαψ! 

 

(*) αλλα εγώ ως αιώνιος έφηβος - παρά τον μισό αιώνα στην πλάτη - δεν ξεχνώ ποτέ............!