Γράψτε την προσωπική σας μουσική ιστορία ως ακροατής

[Rebel_Of_South]

1 ώρα πριν, Alex Raptakis είπε

Ήταν ένα ολόκληρο album των Tesseract. Εκεί έπαθα άλλη μια μεγάλη πλακάρα. Με τον ίδιο τρόπο βρήκα του Contortionist, Periphery, Spiritbox, και άλλες μπάντες με παρόμοιο ύφος. Έκτοτε ακούω κυριολεκτικά μόνο Prog/Djent.

 

Γενικά τρώω κολλήματα. Το τελευταίο το έφαγα πρόσφατα με μια μπάντα ονόματι Caligula's Horse, και έχω 15 κομμάτια στο repeat όλη μέρα.

Είσαι μέγιστος. Απίστευτη μπάντα οι Caligula's Horse ...και οι Tesseract 

[Jazzjoker]

Έξι κομβικά για μένα σημεία:

 

Chapter 1:

 

Όταν μικρός άρχισα να καταλαβαίνω τι εστί πικάπ (του πατέρα μου), ξεκίνησα να ψαχουλεύω τους δίσκους της αδερφής μου που είναι μεγαλύτερη. Εκεί βρήκα πολλά, αλλά 2 δίσκοι με ταρακούνησαν γερά και δε με έχουν αφήσει ακόμα:

 

- Μια συλλογή του Bob Dylan με τα γνωστότερά του, κυρίως σε ακουστικές εκτελέσεις.

 

- Το Brothers in Arms των Dire Straits.

 

Chapter 2:

 

Όταν ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας στα 17 μου, ο δάσκαλος μου έγραψε μια κασέτα με διάφορα blues για δειγματοληψία, μια και ως τότε με ενδιέφερε σχεδόν αποκλειστικά να μάθω να παίζω Metallica και Sepultura. Στην κασσέτα, μεταξύ άλλων, είχε και το Boot Hill από Στίβι ρέι Βόγκαν (έτσι τον λέγαμε τότε), από το μετά θάνατον άλμπουμ/συλλογή The sky is crying. Τεράστιο σοκ που άλλαξε τα πάντα.

 

Chapter 3:

 

Κάπου στα 20, στο σπίτι φίλου που ήταν fan soul/funk/jazz, άκουσα Joe Pass από το Virtuoso 3. Τεράστιο σοκ νούμερο 2. Την επόμενη μέρα πήγα σε δισκάδικο και σήκωσα ό,τι υπήρχε από Pass. Το άλμπουμ αυτό όμως με στοίχειωσε.

 

Chapter 4:

 

Στα 24-25, σε μια εκδρομή στο Λουτράκι και φιλοξενούμενος στο σπίτι ξαδέρφης, ψαχουλεύοντας σκονισμένα cd του θείου, έπεσα πάνω στο Blue Valentine του Tom Waits. Η ακρόασή του, ήταν η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού που διήρκησε καμιά 15αριά χρόνια.

 

Chapter 5:

 

Ίδια περίπου εποχή, φίλος με εκλεπτυσμένο γούστο που τον κοροϊδεύαμε ως επιτηδευμένα κουλτουριάρη, με έπεισε να τον ακολουθήσω στο Μέγαρο όπου εμφανιζόταν ο Paco Pena με το τότε σύνολό του που αποτελούνταν από άλλους 2 κιθαρίστες και 2 τραγουδιστές/χορευτές, μια γυναίκα κι έναν άντρα. Έχοντας ακούσει μόνο περιστασιακά flamengo, έκατσα στη θέση μου με ειρωνικό χαμογελάκι "τι να μας πει τώρα ο μπάρμπας" και όταν τελείωσε η συναυλία είχα ρίξει τέτοιο κλάμα που δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου.

 

Chapter 6:

 

Λυκαβηττός 2008. Στάθηκα μονοψήφιο αριθμό μέτρων μακριά από τον Mark Knopfler. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω.

[Jet72]

Ειδική καρδούλα για την απόσταση από τον Knopfler !!

[dimsonic]

Από πολύ μικρός (υπολογίζω γύρω στα 2-3) μπήκα στα βαθειά της μουσικής καθώς ο πατέρας μου είχε σημαντική δισκοθήκη για την εποχή εκείνη, ειδικά για μοντέρνα μουσική θα έλεγα Elvis, LesPaul, Bill Haley κλπ,

 

 

ενώ άκουγε πολύ ορχήστρες όπως Xavier Cougat, jazz όπως Erroll Garner και κλασική Tchaikovsky, Rimsky Korsakov, Lalo κ.ά.

Ξημεροβραδιαζόμουν μπροστά στο πικάπ. Εδώ είμαι περίπου 3.

 

 

Το πικαπ ήταν αυτό. Υπάρχει ακόμα και παίζει όπως και ο ενισχυτής που έχει μετατραπεί σήμερα σε ενισχυτή κιθάρας

 

 

 

Αργότερα λόγω μεγαλύτερου αδερφού ήρθαν οι Beatles που έρχονταν σπίτι από εγγονή φίλης της γιαγιάς (!) που ζούσε στην αγγλία.

 

 

Επίσης Stones, Animals, Troggs, Forminx κλπ κλπ. 

Σύντομα ήρθε το μαγνητόφωνο που φυσικά υπάρχει και λειτουργεί μέχρι σήμερα, και οι δίσκοι φίλων ερχονταν και ξαναέρχονταν αφού ηχογραφούνταν στις ταινίες.

 

 

αργότερα ήρθε αυτό

 

που (δυστυχώς εκλάπη) ήταν ο συνοδός της εφηβείας μου....

Στο μεταξύ εγώ είχα μάθει μουσική θεωρία και έπαιζα melodica στο δημοτικό (είχαμε δάσκαλο όχι αστεία rip)

και φυσικά το πρώτο μου live ήταν με melodica.

 

 

Απο την melodica μεταπήδησα στο ακορντεόν που έπαιζε ο πατέρας μου και σύντομα στην κιθάρα.... 

Εδώ βλέπετε το πρώτο μουσικό βιβλίο που υπήρχε στο σπίτι και το τελευταίο που αγόρασα εγώ πριν 10 χρόνια

 

 

Στα 13-14 τα ακούσματα έσφιξαν καθώς άρχισα να διαβάζω αυτό

 

 

Ενδεικτικά αναφέρω ότι στα 14 αγόρασα αυτό....

 

 

και ένα δυο χρόνια μετά αυτό

 

 

Περιττό να αναφέρω ότι ελάχιστα καταλάβαινα από αυτά που άκουγα. Πολύ δε λιγότερα από αυτόν εδώ που αργότερα αναζήτησα τα άπαντά του στην παρακάτω συλλογή

 

 

Βέβαια όπως όλος ο καλός κόσμος άκουγα φανατικά κιθαρίστες αλλά και οργανίστες όπως

 

 

Εκείνα τα χρόνια χωρίς ιντερνετ άκουγα φανατικά Γιάννη Πετρίδη (προ Pop club) και όλες τις προσφερόμενες εκπομπές του Σαββάτου που μετέδιδαν τέτοια μουσική (και όχι τα tupperware που παίζουν σήμερα), τη φωνή της αμερικής, μια φοβερή εκπομπή στη RAI που λέγονταν supersonic και εκεί άκουσα για πρώτη φορά τη μέρα που κυκλοφορούσαν Caravanserai, alladin sane, 50 ways to leave your lover...κλπ κλπ

 

 

και τέλος χρυσή δισκοθήκη με το Λ. Κογκαλίδη που τον είχα ταράξει και στις επιστολές στις στήλες των τότε εφημερίδων μέχρι που με κάλεσε στην τότε ΥΕΝΕΔ και κάναμε και μια εκπομπή μαζί....

 

 

Απο πολύ μικρός πήγαινα σε live (δυστυχώς τους forminx με τον Μαστοράκη στο Παλαί δεν τους πρόλαβα...λόγω ηλικίας, ούτε Johnny Halyday με Sylvie Vartan)....

αλλά πήγαινα σε όλα τα Φεστιβάλ Τραγουδιού...

Πάντως είδα αρκετά πραγματάκια...

 

 

Πιό αξιομνημόνευτη συναυλία....?

μάλλον αυτή...

6 μήνες πριν το μεγάλο του ταξίδι, έπαιξε για σχεδόν 60-70 άτομα στο Μύλο και ως γνήσιος μουσικός....τα έδωσε όλα!

 

[Terry RoscoeBeck5]

15 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Ο Jaco πώς μπήκε στην ζωή σου, υπό ποιες συνθήκες, και πώς επηρέασε τον ήχο σου, και τον τρόπο που ακούς το μπάσο (που ξέρω ότι τον επηρέασε πολύ, όπως και οι Rush)?

O Jaco, όπως και ο Geddy, ήρθαν μέσω φίλων και συνεργατών που γούσταραν Weather Report και Rush. Οπότε υπήρξε διεύρυνση των ακουσμάτων με μουσικές που (μεταξύ άλλων) «αποθέωναν» το μπάσο. Εξάλλου, ο Jaco είναι ομολογημένη επιρροή του Geddy.  Μετά, «κοινός παρανομαστής» έγινε το jazz bass, που προσωπικά μου έγινε «εμμονή» (όπως και το alder).        

 

Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Ήταν «λιγότερος» ο Rocco Prestia, ο Verdine White ή ο Mike Porcaro (για να αναφέρω μερικούς εν ζωή ή μη); Όλοι σε μπάντες που μας άφησαν μουσικές από άλλες... διαστάσεις και νομίζω μας επηρέασαν τα μάλα.

 

Το πώς και υπό ποιες συνθήκες, θα το συνόψιζα ως εξής: Ακούς και μένεις κάγκελο. Ακούς μετά, παραμένεις κάγκελο αλλά αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι κάτι από αυτό που ακούς. Τσούκου - τσούκου, όσο πιο πολύ αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την «λογική» (δεν τολμώ να πω ότι θα μπορέσεις να το περάσεις στα χέρια σου), τότε νομίζω ότι αρχίζει η επιρροή.  

[gkourmoul1]

Μέχρι και σήμερα, δεν υπήρξα ποτέ σοβαρός ακροατής μουσικής. Επέλεγα και επιλέγω μουσική βάσει του mood που μου προκαλεί. Δεν ακούω/διαβάζω στίχο για κανένα κομμάτι. Δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάει, ακόμα και τα ελληνικά. Μπορεί να τύχει να πρέπει να τα τραγουδήσω, αλλά δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάνε. Δεν με ενδιαφέρει, και ποτέ δε με ενδιέφερε.

 

Η μουσική, η ενορχήστρωση, η φωνή, το γενικότερο mood είναι που μου "μιλάνε". Αυτό μόνο ακούω και το κάνω όταν είμαι στο αμάξι ώστε να "φτιαχτώ" μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Όταν έχω νεύρα θα βάλω μεταλ. Όταν θέλω να χαλαρώσω θα βάλω gilmour ή camel. Οταν μυρίζει καλοκαίρι θα βάλω reggae. Όταν θέλω να προβληματιστώ θα βάλω depeche mode. Όταν έχω όρεξη θα βάλω Gary Moore, κοκ.

 

Δεν έχω εμβαθύνει σε κανένα είδος μουσικής. Ακόμα και συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που μου αρέσουν, θα ακούσω επιλεγμένα κομμάτια και, πιο σπάνια, άλμπουμ ολόκληρα. Τελευταία 30 χρόνια αναμασάω τα ίδια και τα ίδια, με ελάχιστες προσθήκες. Είναι κάτι που μου το "έχω παράπονο", καθώς υπάρχουν τόσα πολλά ωραία είδη μουσικής, αλλά εάν δε νιώθω ανάγκη για κάτι, γιατί να πιεστώ. 

 

Εν ολίγοις, τι μου αρέσει να ακούω? Μπορώ να ακούσω τα πάντα εφόσον το mood μου είναι συγχρονισμένο με το mood της μουσικής που θα ακούσω. Δεν συμβαίνει συχνά, γι' αυτό και έχω το στικάκι στο αμάξι, ώστε να μην χρειάζεται να ψάχνομαι...

 

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν παίζω μουσική. Ανάλογα το mood, έρχεται και το παίξιμο, ο ήχος και οι νότες.

 

[dimsonic]

δεν έκανα αναφορά στην ελληνική μουσική.

Ακουγα παράλληλα πολλή ελληνική μουσική. Και αυτό διότι άκουγα ραδιόφωνο ή απλώς έπαιζε το ραδιόφωνο στο σπίτι.

Κι αν εγώ επεδίωκα να ακούω ξένη, αυτή ήταν σε μικρό ποσοστό. Το 1970 πχ υπήρχαν όλες οι προσφερόμενες εκπομπές όλων των εταιρειών μαζί αλλά μόνο στο Β πρόγραμμα που έφτανε στην επαρχία μόνο με FM, και τα FM τότε ήταν...ακριβή υπόθεση.

Συνεπώς καθημερινά εκτός από την Χρυσή Δισκοθήκη του Λ. Κογκαλίδη στην ΥΕΝΕΔ, και τους αμερικάνους ή ιταλούς (σε βραδυνές ώρες) ΟΛΗ τη μέρα το ράδιο έπαιζε ελληνική μουσική. Και δεν είχα πρόβλημα, άκουγα τα πάντα. Βέβαια μιλάμε όταν δεν ήταν ο πατέρας στο σπίτι να επιλέξει τα δικά του. Μην ξεχνάμε ότι σε τέτοια ηλικία ζούσαμε και με γιαγιάδες που είχαν προτιμήσεις.

Στο σχολείο ήμουν στις μειοψηφίες. Όταν στις εκδρομές στέλναμε κασέτες στον οδηγό, οι δικές μου δεν παίζονταν ποτέ. Περνούσε ο Μητσιάς, ο Μητροπάνος, η Αλεξίου και ο Βιολάρης. Οι πιθανότητες ήταν 20:1. Και αν έμπαινε ένα κομμάτι, σε 2 λεπτά είχε βγεί. Ετσι τα άκουσα όλα. 

Τον Θοεδωράκη τον έμαθα στην μεταπολίτευση, Χατζηδάκη, Ξαρχάκο ψώνιζα παράλληλα. Αλλά έως εκεί. Και Νιόνιο.

Φυσικά πέρασα απο όλες τις βαθμίδες του νέου κύματος, Αρλέττα, Χωματά, Ρωμανό, όπως επίσης και στην κλασική κιθάρα, Φάμπα, Μηλιαρέση, Ζωη, Ασημακόπουλο λόγω αδερφού.

Αργότερα λίγο η ορχήστρα στο στρατό, λίγο τα πανηγύρια ήρθε κι ο Μαργαρίτης κι ο Ζαγοραίος κι ο Γαβαλάς κι ο Στέλιος

[cigaret13]

 Σπίτι μικρός μόνο λαϊκά (Καζαντζίδης κ.τ.λ) ακουγόταν, δεν μου άρεσαν ποτέ παρά μόνο μετά τα σαράντα μου και πάλι όμως λίγα και συγκεκριμένα πράγματα (Καζαντζίδης...). Κάποτε άκουγα μπουζούκι κι έφευγα..

 Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε χωριό, οπότε οι μόνες μου πληροφορίες περί μουσικής ήταν από μεγαλύτερα μου ξαδέρφια, τους φίλους τους και φυσικά το ραδιόφωνο. Μιλάμε για τέλη 70's. 

 9-10 χρονών άκουγα σε ένα μονοφωνικό ραδιοκασετόφωνο Abba, Boney M, Disco της εποχής και το smoke on the water.

 10-13 Scorpions (τα παλιά, τα καλά, in trance, dark lady, the sails of charon e.t.c.) και κάποια light ροκάκια-ποπάκια της εποχής κι όχι μόνο..

 14 χρονών το μεγάλο μπαμ... PINK FLOYD! Το LP Wall το αγόρασα τρεις φορές μέσα σε 2 χρόνια (λιωμένα αυλάκια...).  To 1981 14 χρονών, έμαθα από πρώτο χέρι τον Rory (συναυλία παλέ ντε σπορ) πλέον αρκετά μεγάλος ώστε να πηγαίνω με το τραίνο στην Θεσσαλονίκη και τα δισκάδικα της....  

 15 χρονών το 2ο μεγάλο μπαμ NEIL YOUNG, DAVID BOWIE & TIM BUCKLEY (μεγάλη αγάπη)! 

 16+ AC/DC, CAMEL, RAY CHARLES, B.B. KING και ολίγον από Blues.

 18 και μέχρι σήμερα εκτός από κάποια ονόματα που έμαθα από δω κι από κει αλλά και στο Νοιζ, τα ίδια και τα ίδια....

 

Edit: Heavy metal δεν άκουσα ποτέ, το πιο "βαρύ" ας πούμε που έχω ακούσει είναι οι Ac/dc  και κάποια στιγμή και για λίγους μήνες λίγο Motorhead αλλά μου πέρασε...  

Επεξεργασμένο 7 Ιουλίου 2022 από cigaret13

[dimsonic]

1 ώρα πριν, cigaret13 είπε

 

 16+ AC/DC, CAMEL, RAY CHARLES, B.B. KING και ολίγον από Blues.

 18 και μέχρι σήμερα εκτός από κάποια ονόματα που έμαθα από δω κι από κει αλλά και στο Νοιζ, τα ίδια και τα ίδια....

 

Edit: Heavy metal δεν άκουσα ποτέ, το πιο "βαρύ" ας πούμε που έχω ακούσει είναι οι Ac/dc  και κάποια στιγμή και για λίγους μήνες λίγο Motorhead αλλά μου πέρασε...  

 

Το πιο σημαντικο δεν ειπες....

[Nekkon]

2 ώρες πριν, gkourmoul1 είπε

Μέχρι και σήμερα, δεν υπήρξα ποτέ σοβαρός ακροατής μουσικής. Επέλεγα και επιλέγω μουσική βάσει του mood που μου προκαλεί. Δεν ακούω/διαβάζω στίχο για κανένα κομμάτι. Δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάει, ακόμα και τα ελληνικά. Μπορεί να τύχει να πρέπει να τα τραγουδήσω, αλλά δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάνε. Δεν με ενδιαφέρει, και ποτέ δε με ενδιέφερε.

Αυτό δεν είναι αντιφατικό; Στην ουσία δεν ακούς μουσική για τους στίχους. Ακους μουσική για τη μουσική. Το γεγονός που σε κάνει σοβαρό ακροατή μουσικής, είναι ότι τη συνδυάζεις με τη διάθεσή σου. Ασόβαρος θα ήσουν αν έκανες σαν ένα αφεντικό παλιό που είχα, στεναχωριοταν κ έλεγε "βάλε ένα γκάζι να ανεβούμε", και έκανε ψεύτικο headbanging... Φίλε ήταν άσχετος. Όταν είσαι χάλια, θα βάλεις the prophet από gary moore να κλάψεις...!