Γράψτε την προσωπική σας μουσική ιστορία ως ακροατής

[bouzoukleri]

Το έκλεψα στεγνά το θέμα και δεν ντρέπουμαι διόλου. Αμ' πώς !

 

Ένα ωραίο thread θα ήταν να γράψει ο καθένας την προσωπική του μουσική ιστορία ως ακροατής.

Πως ξεκίνησε, από που πέρασε, υπό ποιες συνθήκες και πότε, σχετικά με τις μουσικές που άκουγε.

Το πως σκεφτόταν/αντιμετώπιζε τα διαφορετικά είδη μουσικής, ανά τις εποχές.

 

 

 

Ξεκινώ.

 

Βρέφος άκουσα πολύ να πάρα πολύ :

Κλαρίνο Καρακώστα και Σούκα, βιολί Ζέρβα, τραγούδι Πυργάκη Λαμπράκη , Ζάχο και Παπασιδέρη.

Λαϊκά Μητσιά, Καζανζίδη και Μπέλλου.

Ξενόγλωσσα Latin & The Champs.

 

Παιδί άκουσα πολύ να πάρα πολύ :

Rory Galagher AC/DC Black Sabbath

Λαϊκά Αλεξίου , Μούτση, Ρεμπέτικα απαγορευμένα.

Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά live το αυτί στο ηχείο.

 

Έφηβος άκουσα πολύ να πάρα πολύ :

Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες.

Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά όπου τα πετύχαινα live, πρώτο τραπέζι πίστα.

Νίκο Παπάζογλου και λοιπούς ηχογραφούντες στο "Αγροτικόν"

 

Ενήλιξ μέχρι τούδε :

Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες.

Συμφωνική μουσική Οπερετικά Soundtracks

Από ιθαγενείς ότι πετύχω και μου κάνει κλίιιιικ στο τζιέρι.

Λόγω inernet ανακαλύπτω διαμαντάκια από άλλους πολιτισμούς .

Κλαρίνα ότι έχει μείνει και δεν πρόλαβα να ακούσω προ ετών (σιγά μην προλάβω να ακούσω εν τη σύντομη ύπαρξη μου).

 

Άει γειά μας.

 

Δεν το βλέπετε αλλά έχω υψώσει μπύρα παγωμένη.

 

Εκτός από μπόμπιρας , το αισθητήριο μου δεν έχει αλλάξει ανά τις εποχές, να με κάνει να νιώθω όμορφα και ας είναι και trip hop underground acid jazz

[fusiongtr]

Είχαν οι γονείς μου πικάπ, έπιπλο κανονικό ήταν τότενες, και ένα σκασμό 45άρια.

Ήμουν 1 βία 1,5 χρονών, πήγαινα στο πικάπ, έβγαζα όλους τους δίσκους έξω, διάλεγα αυτούς που ήθελα (ακόμα μου λέει η μάνα μου "πώς στο διάολο τους ξεχώριζες?") και τους έδινα στους γονείς μου να τους βάλουν να ακούσω τα τραγούδια.

 

Μου άρεσαν τα "Βγήκε ο Χάρος να ψαρέψει" (Παπαιωάννου), "Άνοιξε πέτρα να διαβώ" (Μαρινέλλα) που το αποκαλούσα "Τα και Βα" (δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω καλά), Καζατζίδης, Διονυσίου, κλπ.

 

Αργότερα, ήρθαν οι ερασιτέχνες των FM, με τις κλασσικές rock επιτυχίες που έπαιζαν Jethro Tull, Dire Straits, Bad Company, κλπ

 

Στην προεφηβεία έπεσα στο rock/hard rock κατευθείαν.

AC/DC, Gallagher, Sabbath, Ozzy, Maiden (τότενες βγαίνανε αυτά, ήταν φρέσκα), Zeppelin, Status Quo, Purple, Rainbow, κλπ.

 

Έλα όμως που εμένα με τραβούσαν περισσότερο τα σκληρά ...

Όσο πιο σκληρά τόσο καλύτερα, και όσο πιο πολλά σόλα κιθάρας, τόσο τρελαινόμουν εγώ.

 

Μετά μπήκαν και οι Motorhead (δεν έφυγαν ποτέ), και επίσης όλο το New Wave Of British Heavy Metal.

Οπότε το γύρισα στο metal, χωρίς όμως να εγκαταλείπω τα υπόλοιπα.

 

Εκείνη την εποχή, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε θύμιζε ποπ, ήταν εμπορικό χιτάκι, είχε ηλεκτρονικά τύμπανα, ήταν χορευτικό χωρίς να είναι metal.

 

Τα σόλα της κιθάρας με εκστασίαζαν, και σιγά σιγά ήρθα σε επαφή με τα blues που είχαν κι αυτά τεράστια σόλα, και από εκεί στα 70s που γινότανε χαμός, ξεκινούσε ο Frank Marino το σόλο σήμερα, και τελείωνε σ' ένα μήνα.

 

Η επαφή μου με τα 70s, με πήγαινε όλο και πιο πίσω, στα 60s, την ψυχεδέλεια και τους hippies.

Εκεί (ίσα που έμπαινα στην εφηβεία) βρήκα και ιδεολογικό πάτημα στην μουσική.

Love, peace, flowers, κλπ.

 

Οτιδήποτε ποπ και εμπορικό συνέχιζε να μου προκαλεί εμετούς, και αν άκουγα ηλεκτρονικά τύμπανα και σύνθια, έφευγα από εκεί που ήμουν.

Έχω παρατήσει παρέες σύξυλες γι' αυτό τον λόγο.

 

Η μεγάλη μου ενασχόληση με τα blues με πήγε στον Tom Waits (από όπου δεν έφυγα επίσης ποτέ), δίνοντάς μου άλλη μια θεώρηση ζωής πέραν των hippies, μια άλλη άποψη της Αμερικής, τον δρόμο, το αλκοόλ, την απελπισία της καθημερινότητας, μαζί με τον ρομαντισμό του επαρχιώτη με μεγάλα όνειρα που όμως διαψεύδονται, του "βρώμικου" κόσμου και έρωτα, του μικροαπατεώνα χωρίς ελπίδα, κλπ.

 

Από τα 60s μπήκε και το rock'n'roll, ο Elvis,, ο Chuck Berry, κλπ.

Και ήρθε και το πανκ και το hardcore, ως σκληρές και επαναστατικές μουσικές.

 

Η ψυχεδέλεια από την άλλη και τα 70s ακούσματα, με τράβηξαν και προς το τεχνορόκ, τα τεράστια κομμάτια με τις πολλές και περίεργες αλλαγές, το απρόσμενο που ήταν πάντα εκεί και με μαγνήτιζε.

 

Σε όλο αυτό το διάστημα μόνο πρόσθετα πράγματα, χωρίς να εγκαταλείπω κάτι από όσα ήδη άκουγα.

 

Κάπου εκεί έσκασε το Kill them all, που με ταρακούνησε ευχάριστα.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα το άκουγα συνέχεια, αλλά .....

 

Η συνέχεια του είδους άρχισε να μου φαίνεται κάπως ..

Μετά τους Metallica, τους Anthrax, τους Exodus, κλπ, μου φάνηκε να υπάρχει τέλμα στην σκηνή, ακόμα και στο Black Metal που μέχρι τότε παρακολουθούσα ανελιπώς, και άρχισα σιγά σιγά να αποστασιοποιούμαι.

 

Μεγάλωνα?

Ωρίμαζα από την επαφή μου και με άλλα πράγματα?

Ποιος ξέρει.

 

Ακούγοντας τα blues φανατικά, ήρθα σε επαφή με τα jazz blues, με πιο επιτηδευμένη αρμονία, με καινούριες μελωδίες, διαφορετικές, που όμως ταίριαζαν γάντι.

Έπρεπε να το ψάξω το θέμα, και το έψαξα.

 

Και πάνω λοιπόν που το έψαχνα, πέφτω πάνω σε κάτι που ήταν ίσως το μεγαλύτερο χαστούκι.

Άκουσα κάποια πιο σύγχρονα jazz κομμάτια, και ... έπαιζαν φάλτσα ... αλλά .... υπέροχα φάλτσα.

Πώς στο διάολα γίνεται?

Εδώ θέλει πολύ ψάξιμο.

Να καταλάβω την λογική.

 

Και το έψαξα.

Πολύ.

Και έφτασα να καταλάβω.

Μέσα όμως από αυτή την αναζήτηση, κατάλαβα πολύ περισσότερα από όσα περίμενα.

Ένα υπέροχο ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις, απρόοπτα, ανακάλυψη νέων αντιλήψεων, κάθε μέρα και κάτι νέο στην σκέψη, άλλαξαν τα πάντα.

 

Και έφτασα σε ένα επίπεδο που να μπορώ πια να εκτιμήσω και την ποπ, την εμπορική μουσική, να μην ισοπεδώνω τα πάντα πίσω από μια ταμπέλα.

Να μπορώ να ξεχωρίσω το καλό και το κακό, ακόμα και σε είδη που δεν πολυάκουγα.

 

Να εκτιμήσω την αξία της κλασσικής μουσικής, της σύγχρονης μουσικής, της κινηματογραφικής μουσικής, της ηλεκτρονικής μουσικής.

Να αγαπήσω τρελά κάποιες λαϊκές μουσικές όπως την gypsy jazz.

 

Έμαθα να "βλέπω" μέσα τους κοιτάζοντας μέσα μου.

 

Και μπορώ πια, βλέποντας τα πράγματα από απόσταση, να πω ότι αυτό το ταξίδι με άλλαξε τελείως, και μένα, και την θεώρησή μου για τα πράγματα και την ζωή.

Επεξεργασμένο 6 Ιουλίου 2022 από fusiongtr

[Terry RoscoeBeck5]

Νομίζω ότι εμείς οι κάποιας... ηλικίας, λίγο-πολύ θα έχουμε στην αφετηρία των ακουσμάτων μας (ακούσια) και από έναν... Καζατζίδη 

 

Για να μην απεραντολογήσω, και εγώ μέσες άκρες, μια από τα ίδια με τους προλαλήσαντες. 

 

Όλα ξεκίνησαν από rock, hard rock και heavy metal- και ως έναν βαθμό αυτά παραμένουν και σήμερα.

 

Αλλά όταν ξεπεράστηκαν τα «στεγανά», άνοιξαν τα αυτιά και ήρθε η μουσική από πολλές και διαφορετικές πλευρές και εκεί ήταν που το θέμα απέκτησε ενδιαφέρον.  

[fusiongtr]

4 λεπτά πριν, Terry RoscoeBeck5 είπε

 

Αλλά όταν ξεπεράστηκαν τα «στεγανά», άνοιξαν τα αυτιά και ήρθε η μουσική από πολλές και διαφορετικές πλευρές και εκεί ήταν που το θέμα απέκτησε ενδιαφέρον.  

 

Το ζήτημα είναι πώς έγινε αυτό.

Υπό ποιές συνθήκες, και τι άλλαξε σε σένα στον τρόπο που αντιμετωπίζεις την μουσική και όχι μόνο.

[bouzoukleri]

Εγώ άλλαξα όταν γρατσούνισα μια ακουστική παρέα με καναδυοτρείς σωστούς επαγγελματίες μουσικούς. Ένας μεταλάς , εγώ, ένας μπουζουκίστας ένας του εντέχνου και καναδυο κλασικής παιδείας βρεθήκαμε σε ορχήστρα. Θα τους ευγνωμονώ για πάντα. Σε δέκα πρόβες κατάλαβα την αξία της συμμετοχής σε σύνολο , την αξία των άλλων μουσικών ειδών δια αντιπροσώπου και την τεράστια αξια της ζωντανής εμφάνισης για τον οργανοπαίκτη.

 

[Terry RoscoeBeck5]

4 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Υπό ποιές συνθήκες, και τι άλλαξε σε σένα στον τρόπο που αντιμετωπίζεις την μουσική και όχι μόνο.

Χμμμ...

 

Προσωπικά για εμένα ένα «κομβικό» σημείο πρέπει να ήταν το «αγροτικό» μου με τα Παιδιά από την Πάτρα. Και αυτό γιατί ήρθα σε επαφή (παικτικά) με έναν... σκασμό διαφορετικών μουσικών, διαφορετικών ρυθμών (και δεν αναφέρομαι μόνο στα λαϊκά). 

 

Από εκεί και πέρα, όταν κυριαρχήσει η μουσική περιέργεια, θες και επόμενο και το επόμενο- και νομίζω ότι κάπως έτσι το ένα φέρνει το άλλο. 

 

Λες πχ, για να δω αυτό το είδος- α, ενδιαφέρον αυτό. Και προσπαθείς να αφομοιώσεις κάτι από αυτό το είδος στο παίξιμο, στον ήχο σου...

 

Και μετά κάτι άλλο και κάτι άλλο...

 

Και από εκεί που τα πράγματα ήταν «μονοδιάστατα» (ας πούμε μόνο heavy metal), step by step έχεις βρεθεί σε νέους (μουσικούς) κόσμους, που θα λειτουργήσουν επάνω σου συνδυαστικά.

 

Και τότε το πράγμα έχει γίνει πολύ ενδιαφέρον.

[fusiongtr]

1 ώρα πριν, Terry RoscoeBeck5 είπε

Και μετά κάτι άλλο και κάτι άλλο...

 

 

Να ρωτήσω εγώ τώρα.

Ο Jaco πώς μπήκε στην ζωή σου, υπό ποιες συνθήκες, και πώς επηρέασε τον ήχο σου, και τον τρόπο που ακούς το μπάσο (που ξέρω ότι τον επηρέασε πολύ, όπως και οι Rush)?

[Alex Raptakis]

Μικρός άκουγα ότι έπαιζε το ράδιο και η μάνα μου - αυτό που σήμερα λέμε ελληνική trash. Βίσση και Πλούταρχος ήταν οι αγαπημένοι της, ενώ σίγουρα υπήρχε και η Βανδή και φυσικά ο Σάκης στο ρεπερτόριο.

 

Όσο μεγάλωνα, όταν βλέπαμε μια φορά τη βδομάδα τον μπαμπά, στο σπίτι θα μας έπαιζε στο μπουζούκι κάτι σε παλιά λαϊκά, και στο αυτοκίνητο θα μας έβαζε mixtapes με Johnny B, Der Kommissar, Lemon Tree, I Turn to You, και ένα σωρό άλλα της εποχής του.

 

Με είχαν κερδίσει περισσότερο τα λαϊκά, οπότε κάπου στην ηλικία των 9 μου πήραν ένα μπαγλαμαδάκι (επειδή ήμουν μικρόσωμος) και ξεκίνησα να παίζω κομμάτια τύπου Φραγκοσυριανή, Το Άγαλμα, Θα Ζήσω Ελεύθερο Πουλί κτλ. Όταν μπήκα στο μουσικό σχολείο, επιτέλους μου πήραν και ένα μπουζούκι, και εκεί έπιασα μέχρι και Χιώτη. Ταυτόχρονα μπορεί να άκουγα και καμιά μπαλάντα του Χατζηγιάννη (κλαίω).

 

Όταν η αδερφή μου μπήκε γυμνάσιο ξεκίνησε να ακούει (δυνατά) Limp Bizkit, Linkin Park, Metallica, Iron Maiden, κτλ. Στην αρχή την κοροϊδευα, αλλά σιγά σιγά άρχισαν να μου αρέσουν. Εκεί ξεκίνησαν τα δικά μου mixtapes που ξεκινούσαν από Evanescence και Scorpions, και τελείωναν με Ζαμπέτα, Χιώτη και λίγο Ημισκούμπρια έτσι για το καλό. Αυτά παίζει να ταν 2004-2006.

 

Κάποια στιγμή της έδωσαν ένα CD με κάτι βίντεο κλιπ, εκ των οποίων τα 2 ήταν το Sweet Child 'O Mine και November Rain από Guns N' Roses. Κάπου στο 2007 πρέπει να ταν. Εκεί εγώ και η παρέα μου πάθαμε το 1ο κοκομπλόκο, σε σημείο να σχηματίσουμε μπάντα που ήταν σχεδόν tribute GnR. Άντε παίζαμε και λίγο AC/DC, Whitesnake, και κάτι ξέμπαρκα για να κάνουμε το χατήρι της αδερφής μου μας έκανε την τιμή να τραγουδάει.

 

Κάπου στο Λύκειο, ένα αμόρε της αδερφής μου της έδωσε ένα CD με Tool. Αυτή έτρεξε σε μένα με ενθουσιασμό και μου λέει "άκου να πάθεις πλάκα". Όντως έπαθα την πλακάρα μου, και εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου στην prog. Λίγο καιρό μετά ο συγχωρεμένος θείος μου έδωσε τη δισκογραφία των Dream Theater, και για πολύ (πολύ) καιρό, άκουγα ΜΟΝΟ Tool και Dream Theater.

 

Και κάτι που δε το χω αναφέρει ποτέ:
Το 3ο έτος στη σχολή (2011), σε ένα gaming φόρουμ έφτιαχνα κάτι εικονιδιάκια, και μου ζητούσαν συνέχεια να φτιάχνω κάποια με κάτι ασιάτισες. Έκατσα και τις έψαξα και είδα ότι ήταν μουσικό group. Το group αυτό ήταν οι Girls' Generation, και για κάποιο λόγο αυτή η μουσική, ονόματι K-Pop μου έφτιαχνε τη διάθεση, σε μια πολύ σκοτεινή φάση της ζωής μου. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια μεγάλη εμμονή που έπαθα με την Κορέα σε όλα της, κουλτούρα, μουσική, κινηματογράφος. Φανταστείτε ότι έκατσα για πάνω από ένα χρόνο και μάθαινα Κορεάτικα σοβαρά, και έψαχνα τρόπο να πάω να μείνω εκεί.

 

Αυτό κράτησε μέχρι και λίγο πριν πάω στρατό (2016) που ξαναγύρισα στους Dream Theater. Τυχαία χάζευα κάποια βίντεο στα related του YouTube, και είδα ένα βίντεο με τη φράση Math Metal στον τίτλο. Ήταν ένα ολόκληρο album των Tesseract. Εκεί έπαθα άλλη μια μεγάλη πλακάρα. Με τον ίδιο τρόπο βρήκα του Contortionist, Periphery, Spiritbox, και άλλες μπάντες με παρόμοιο ύφος. Έκτοτε ακούω κυριολεκτικά μόνο Prog/Djent.

 

Γενικά τρώω κολλήματα. Το τελευταίο το έφαγα πρόσφατα με μια μπάντα ονόματι Caligula's Horse, και έχω 15 κομμάτια στο repeat όλη μέρα.

[fusiongtr]

Πόσο γοητευτικά είναι τα ταξίδια όλων μας ...

Και πόσο όμορφο να τα μοιραζόμαστε ...

 

Ευχαριστούμε Αλέξη!

[ez]

Μέχρι τα 16 μου περίπου, ελληνική μουσική, κυρίως ρεμπέτικα, κλασσικά λαϊκά και δημοτικά.

Μετά μου αγόρασαν πικαπ και μαζί κάποιους δίσκους, μερικοί ήταν: Barry White, Donna Summer, Eurovision Hits, Joe Dassin, Christophe κλπ. Κατόπιν (σύντομα) ήρθε ένα τεράστιο άλμα, αφού ο επόμενος δίσκος ήταν το Trick of the Tail (Genesis). Εκεί άρχισε η κατάδυση στο prog rock, άκουγα μανιωδώς τα πάντα, ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε απο την 70ς κυρίως σκηνή, περπατούσα στην πλατεία Ναυαρίνου και απήγγειλα στίχους των Van Der Graaf Generator, καμμία σχέση με ροκ τύπου Περπλ, Ζέπελιν κλπ., ήμουν παντελώς άσχετος. Η αγάπη για το προγκ δεν πέθανε ποτέ, ακόμη και μέχρι σήμερα ακούω κατα καιρούς Camel, Zappa, ενώ παρακολούθησα μέχρις ενός σημείου και τη σκηνή του Neo Prog με τους Flower Kings να με εντυπωσιάζουν. Παράλληλα έβλεπα και άκουγα σιγά σιγά τη σκηνή της Θεσσαλονίκης, τους Apriori, A la carte, αμέτρητες συναυλίες του Παπάζογλου και διάφορες συναυλίες εδώ και στην Αθήνα, Pat Metheny, country σχήματα και ό,τι κυκλοφορούσε. Έφαγα ένα πολύ γερό κόλλημα με τη Ρέγγε και ειδικά με τον Μάρλευ που τον λάτρεψα. Αρχίζοντας να κάνω παρέα με μουσικούς, γοητεύτηκα και ψιλοάρχισα να γρατζουνάω. Εκεί συνάντησα τα μπλουζ και η ζωή μου άλλαξε. Στράφηκα σε αυτά κυρίως γιατί με γοήτευε η πλευρά του μουσικού - που τόσο στην απέξω ήταν στην ελληνική μουσική - και η πηγαία και αμόλυντη αίσθηση του αυτοσχεδιασμού σε μονοπάτια, ταχύτητες και δρόμους που μπορούσα να κατανοήσω. Παράλληλα ο κόσμος έτρεχε, ήρθαν στ αυτιά μου οι DrFeelgood & Dire Straits, οι Blues brothers & o Peter Green, ηχογραφούσαμε παράλληλα με γκρουπ όπως οι Τρύπες & Τα μωρά στη φωτιά, τα ακουστικά μπλουζ όμως των Skip James, Son House, John Hammond κλπ υπήρξαν αρχή και βάση ακούνητη. Στο πέρασμα των χρόνων, αξιώθηκα να συναντήσω (και να παίξω μαζί τους) πολλούς σπουδαίους μουσικούς, άκουσα και πολλά και διαφορετικά είδη, έθνικ, αφρικάνικα κλπ., τα μπλουζ όμως ήταν αυτά που με καθόρισαν σαν μουσικό και μου χάρισαν τη ζωή όπως την ξέρω.

Επεξεργασμένο 6 Ιουλίου 2022 από ez