Shanghai'd in Shanghai

[Επισκέπτης]

Παρέχονται ελληνικοί υπότιτλοι

 

[Yannis Methenitis]

Παράθεση

 

What was Aldous Huxley famous for?

Author and screenwriter Aldous Huxley is best known for his 1932 novel 'Brave New World,' a nightmarish vision of the future.

Ενδιαφέρον άκουσμα αλλά ο Huxley είναι γνωστός για την μελλοντολογική τρομολαγνεία στα επιστημονικής φαντασίας βιβλία του. 

[Superfunk]

Στις 22/4/2022 στις 8:09 ΜΜ, Yannis Methenitis είπε

Ένας όμως που αποφασίζει για εκατομμύρια άλλους αυταρχικά, δεν ανήκει στο ίδιο καλάθι με αυτούς που συζητούν και αναπόφευκτα, ενίοτε παίρνουν και λάθος αποφάσεις στην προσπάθεια να συνεννοηθούν μεταξύ τους.

Αν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και λέμε "όλα σκατά είναι", χωρίς εφαρμόσιμη αντιπρόταση και νίπτουμε τα χείρας μας, μέρα που είναι, αυτό είναι ο ορισμός του μηδενισμού.

 

+1000

 

Και μια πολυ ωραία ανάλυση του γιατι η Λεπεν εχασε (και παντα θα χανει και αυτη και ολα τα ακραια κομματα αριστερα και δεξια) τις εκλογες στη Γαλλια

 

https://foreignpolicy.com/2022/04/20/marine-le-pen-france-election-macron/

 

για οσους βαριουνται να διαβασουν ρεζουμαρω (αν και ενα απλο " ειναι ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ και η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ δημοκρατικη συνειδηση γραμμένα στο DNA των Γαλλων  ηλιθιε!!" θα αρκουσε):

 

Παράθεση

 France’s current constitutional settlement—the Fifth Republic—was inaugurated in 1958, a time when the country was embroiled in a violent colonial war in Algeria and faced the threat of a far-right military coup. The French Communist Party was also a major political force. The two-round electoral system, which dates back to the late 19th century, was designed to keep the political extremes at bay. Between the 1980s, when the National Front first became electorally significant, and 2017, French politics was dominated by a center-left party and a center-right party. These parties colluded in refusing to form alliances with the far right. This attempt to defend France’s republican (i.e., democratic) principles against a party that was historically anti-republican was known as the “republican front,” and it ensured that far-right parties and candidates were largely eliminated in the first round.

 

Παράθεση

Still, for her to win, Le Pen would have to overcome one of the biggest impediments to all radical French political movements: a profound fear of social and political disorder. While France remains a society with a reputation for contentious politics and radicalism—and perhaps because of this history—dramatic political change in the 20th century has rarely occurred through the ballot box. The French have never elected a far-right government. Even the occasions when they have gone with self-described socialists are few and far between (1936, 1981, and 2012). Though popular discontent with politics is often high—and, at present, is at a fever pitch—the French appetite for disruptive politics is arguably considerably weaker than in other democracies. The tragicomedies of Brexit and the Trump presidency have done little to warm up the French for similar experiments.

 

[Terry RoscoeBeck5]

1 ώρα πριν, Superfunk είπε

για οσους βαριουνται να διαβασουν ρεζουμαρω (αν και ενα απλο " ειναι ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ και η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ δημοκρατικη συνειδηση γραμμένα στο DNA των Γαλλων  ηλιθιε!!" θα αρκουσε):

 

 

 

Εμένα πάλι σύντροφε κεντρώε, αυτό με "τρομάζει". 

Αυτή η πεποίθηση ότι το "κάστρο είναι άπαρτο". Δημιουργεί έναν εφησυχασμό, σε κάνει numb, σου αφαιρεί το χρόνο αντίδρασης...

Ναι, μεν η Γαλλία είναι θεμέλιος λίθος της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, όμως μέσα σε 15 χρόνια το περιθώριο που εκφράζει η (κάθε) Λεπέν, βρέθηκε στο προσκήνιο και διπλασίασε (και βάλε) τα ποσοστά του.

Και εδώ δεν μιλάμε για συγκυριακό φαινόμενο, μια στιγμιαία έκφραση οργής. Το φαινόμενο εξελίσσεται γραμμικά και ανοδικά. 

Enemy at the gates... Εδώ δεν βάρεσαν "καμπανάκια", χτύπησαν όλες οι καμπάνες της Notre Dame. 

Και ας μην ξεχνάμε ότι "ο εντός των τειχών εχθρός", δρα ως "πέμπτη φάλαγγα" του πραγματικού εχθρού. 

Και εδώ είναι που έχουμε το πρόβλημα: Αν πας να χτυπήσεις το κακό στη ρίζα του- ας πούμε να το καταστείλεις- θα κατηγορηθείς ότι έγινες όμοιος με αυτόν που μάχεσαι (άρα όχι Δημοκράτης). 

 

Και κάτι ακόμα: Έννοιες όπως "Διαφωτισμός" και "ευρωπαϊκή Δημοκρατική συνείδηση"- πολύ φοβάμαι- στην εποχή των social media για τους πολλούς είναι από άγνωστες ως αδιάφορες.  

 

Bottom line: Αυτό που ίσως να αντιπροσωπεύει τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη Δημοκρατία, είναι αυτό το απόλυτο fusion ανάμεσα στα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος. Σε θεωρητικό επίπεδο, τους χωρίζει άβυσσος. Όμως τους ενώνει απόλυτα η ακόρεστη επιθυμία καταστροφής της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της "παγκοσμιοποίησης", κλπ. Θεωρητικά, τα δύο άκρα έχουν διαφορετικές αφετηρίες, όμως (πλέον) χρησιμοποιούν ταυτόσημη ρητορική και σαφέστατα αποσκοπούν στο ίδιο αποτέλεσμα- να γκρεμίσουν τις αστικές Δημοκρατίες μας. Οι μεν στη θέση τους θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη σοσιαλιστική (φρ)ουτοπία, οι δε να αποτινάξουν από επάνω τους την παρακμή της Δημοκρατίας, δημιουργώντας μια "βιταλιστική" απολυταρχική δυστοπία.

 

Όσο τα "τσανάκια" τους ήταν ευκρινή και μοιρασμένα, όλα καλά... Όμως όταν ακούς από αριστερά και (άκρο) δεξιά- υποτιμητικά- περί "συνταγματικού τόξου", εκεί αρχίζουμε να έχουμε πρόβλημα. 

Αυτή η ταύτιση ελοχεύει κινδύνους.

 

Μπορεί να πηδήξαμε το μαντράκι τώρα (και αναφέρομαι στον Μακρόν), όμως δεν θα το έπαιζα στάνταρ 1 ότι στις επόμενες εκλογές ο Χ Μελανσόν (ακόμα και έτσι όπως το έπραξε), θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. 

 

Και για να σε κάνω να ανησυχήσεις λίγο περισσότερο: Μαριόν Μαρεσάλ (το Λεπέν το έχει αφαιρέσει από το επώνυμό της). Κράτα τη στο ραντάρ σου...    

[Superfunk]

33 λεπτά πριν, Terry RoscoeBeck5 είπε

όμως δεν θα το έπαιζα στάνταρ 1 ότι στις επόμενες εκλογές ο Χ Μελανσόν (ακόμα και έτσι όπως το έπραξε), θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων

 

Κοίτα αν υπάρχουν όντως στη Γαλλία κομμουνιστες ....σουργελα που θα συγκυβερνουσαν με φασίστες (κάτι μου θυμίζει αυτό btw :) :) ) δεν ξέρω, ελπίζω ότι δεν υπάρχουν .... θα μου πεις η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... :(

[Ali Barout]

Και η τρίτη άποψη, δική μου, καφενειακού επιπέδου.

 

Όταν συνεχώς προτάσσεται η εύθραυστη φύση των πάντων, της δημοκρατίας, της οικονομίας, της γεωπολιτικής, και ο μέσος πολίτης καλείται ως μόνος άθραυστος βράχος να τα προφυλάξει όλα αυτά με την πλήρη στοίχισή του σε γραμμές και σκοπούς που δεν ενστερνίζεται, ο μέσος πολίτης παθαίνει καζαντζιδίττιδα, και θέλει να του ρίξει μια να σπάσει, α ρε του κόσμου του γυάλινου. Πριν 20 χρόνια ψάχναμε να βρούμε ποια η πολιτική διαφορά μεταξύ κέντροαριστεράς και κεντροδεξιάς και ήταν αχνή η γραμμή. Τώρα έχουμε φτάσει να λέμε ότι η μόνη δημοκρατική επιλογή είναι αυτή που είναι εκατέρωθεν περιγεγραμμένη με κάτι γραμμούκλες νααααα με το συμπάθειο, κι ότι ένας μόνο τρόπος υπάρχει να ψηφίζεις σωστά κι υπεύθυνα.

 

Η ψήφος διαμαρτυρίας (αφού οι ιδεολογικές γραμμές είναι πλέον μπετόν αρμέ και η πολιτική ΔΕΝ προκύπτει ούτε ανανεώνεται από τη βάση - αναγκάζοντας τους πιο απελπισμένους πολίτες που νιώθουν ότι δεν εκπροσωπούνται να εξωθούνται στα άκρα του πολιτικού φάσματος), πλέον αποτιμάται ως ψήφος αντιδημοκρατική, ή δυνάμει επικίνδυνη για τη δημοκρατία. Άραγε ο Εμμανουέλ, που καλό παιδί φαίνεται, και τονε συμπαθώ, και μάλλον αυτόν θα ψήφιζα, άραγε, τώρα που βγήκε, είπε "Πω ρε φίλε με έβγαλε ένα 59%, με βαριά καρδιά. Στη μπούκα με έχουν. Πρέπει να αλλάξουν πολλά, πρέπει αυτόν τον κόσμο που στον πρώτο γύρο μου είπε τσίου νιάου, ή με στήριξε με βαριά καρδιά, να τον φέρω πίσω με πολιτικές πράξεις, να με πιστέψει."; Ή είπε "Μπράβο μου! Απέτρεψα την επέλαση των φασιστών! Τι μεγάλη νίκη για τη δημοκρατία! Πάω γερά χωρίς να αλλάξω τίποτα, 6 στους 10 με λατρεύουν, με θέλουν, με πάνε αίμα." Κι όχι μόνο ο Εμμανουέλ, ο κάθε νικητής.

 

Εκτός πια αν από υπέρμετρο σεβασμό στους ακραίους, και μη θέλοντας να τους θίξουμε παρουσιάζοντάς τους ως κενά και θορυβώδη σκεύη διαμαρτυρίας και μόνον, πιστεύουμε πράγματι ότι ξαφνικά 4 στους 10 γάλλους γίνανε ακροδεξιοί, για ανεξήγητους λόγους περαν πάσης ερμηνείας, κι ότι είναι μάταιο να αλλάξουν οι πολιτικές οι τρέχουσες, οι αναγκαίες, οι ορθές, γιατί είναι μοιραίο κάποια στιγμή, μα σε μία τετραετία, μα σε δύο, να υποκύψουν μαγεμένοι από τις σειρήνες του στον ακροδεξιό λαϊκισμό - τόσες μπούρδες μαζεμένες δεν έχω ματαγράψει.

 

Αυτά από το καφενείο. Στο καφενείο δεν ξέρουμε από πολιτική τέχνη, μόνο να την καταναλώνουμε. Αλλά καμιά φορά, ρωτάς και τον άσχετο, σου αρέσει ρε αυτό που ακούς; Σου λέει "μπα". Κι εσύ αν ρωτάς από ενδιαφέρον και ξέρεις, και έχεις φαντασία, αναρωτιέσαι αν το μπάσο πετάει, αν η ενορχήστρωση είναι καλή, αν η μίξη παραείναι φλατ, αν αν αν, ψάχνεις να βρεις γιατί να μην του αρέσει; Αν βαριέσαι και ρωτάς για τα προσχήματα, ή αν δεν έχεις λόγο στην παραγωγή και έχει ήδη κυκλοφορήσει σε 100.000 αντίτυπα το κομμάτι, του λες πού να ξες να ακούσεις εσύ από τέτοιες μουσικές ρε τυρογαλάααααα... και ξενοιάζεις. Και σε φοβάται μετά αυτός, και λέει "Ξέρει από μουσική καλά αυτός, δε σηκώνει κουβέντα".

[Terry RoscoeBeck5]

28 λεπτά πριν, Ali Barout είπε

πιστεύουμε πράγματι ότι ξαφνικά 4 στους 10 γάλλους γίνανε ακροδεξιοί, για ανεξήγητους λόγους περαν πάσης ερμηνείας,

Αγαπητέ Ali, γράφεις πολλά και ενδιαφέροντα, μένω όμως σε αυτό- το θεωρώ "ταμπακιέρα"...

Γιατί λοιπόν;

Οι αφετηρίες τους είναι διαφορετικές. Το trigger είναι μοναδικό ανά περίπτωση. Κάποιος μπορεί να βρέθηκε στα "κάγκελα" μετά από μια ισλαμιστική τρομοκρατική επίθεση. Άλλος διότι το βιοτικό του επίπεδο συμπιέστηκε από έναν παράγοντα που μπορεί να σχετίζεται με την "πράσινη μετάβαση". Κάποιος τρίτος γιατί έχασε τη δουλειά του από κάτι που μπορεί να σχετίζεται με την "παγκοσμιοποίηση". Οι αφορμές είναι υπαρκτές, όπως και η έλλειψη λύσεων που οδηγούν τα υποκείμενα μας στην "ριζοσπαστικοποίηση" 

 

Για κάθε περίπτωση λοιπόν, (μέσες- άκρες) υπάρχει και μια εξήγηση. Θεωρώ ότι κοινός παρανομαστής τους είναι η οργή. Και η πορεία τους προς αυτή την "ριζοσπαστικοποίηση"  γίνεται σταδιακά. Το ένα "φόρτωμα", οδηγεί στο επόμενο και λειτουργεί συσσωρευτικά.

 

Και εδώ είναι που εισέρχεται ο λαϊκιστής. Θεωρητικά κατέχει τις λύσεις δια πάσαν νόσο... Πρακτικά, καμία.

 

Βέβαια, ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι, ο λαϊκιστής λοιπόν είναι άχρηστος, αλλά εκ του αποτελέσματος και ο δημοκράτης είναι ομοίως άχρηστος, αφού αδυνατεί να λύσει προβλήματα που δημιουργούν δυσαρέσκεια. 

 

47 λεπτά πριν, Ali Barout είπε

κι ότι είναι μάταιο να αλλάξουν οι πολιτικές οι τρέχουσες, οι αναγκαίες, οι ορθές, γιατί είναι μοιραίο κάποια στιγμή, μα σε μία τετραετία, μα σε δύο, να υποκύψουν μαγεμένοι από τις σειρήνες του στον ακροδεξιό λαϊκισμό

 

Και εδώ φτάνουμε στην ουσία του πολιτεύματος μας και του θέματος μας. Ο πολίτης... Όχι ο ψηφοφόρος, όχι αυτός που κουνάει σημαιάκια...

Ο πολίτης λοιπόν, δεν πιστεύει στην... ματαιότητα. (Θεωρητικά) έχει αντίληψη, κρίση, είναι εκπαιδευμένος σε βασικές έννοιες (και πολιτικές και οικονομικές) και είναι αυτός που θα επιβάλει τις αλλαγές - κατά κύριο λόγο με την ψήφο του.

 

Όμως όταν ο πολίτης είναι "πολίτης" και δεν έχει τα απαραίτητα "εφόδια συμμετοχής" στη διαδικασία, τότε οι "σειρήνες" βρίσκουν ευήκοα ώτα.

 

Ζούμε στην Ελλάδα, ζήσαμε το δημοψήφισμα του 2015. Τι και αν η λογική, η γνώση βασικών οικονομικών κανόνων δεν άφηναν το παραμικρό περιθώριο παρερμηνείας για το τι θα ακολουθούσε, για το πώς θα ήταν η ζωή εκτός ευρώ, που θα έφτανε ο πληθωρισμός... 

 

Οι "σειρήνες" κατήγαγαν περιφανή νίκη...

 

Για να μην πλατειάζω, οι πολιτικές πάντα πρέπει να αλλάζουν και να εξελίσσονται μαζί με τον κόσμο που αλλάζει και εξελίσσεται. Και καθώς το σκηνικό ετεροκαθορίζεται, το πολίτευμα μας, ενίοτε, θα πρέπει να κάνει κάποιες μικρές "εκπτώσεις" στη Δημοκρατία για να μην δίνει αφορμές στις "σειρήνες". Και το εξηγώ για να μην παρεξηγηθεί (γιατί ακούγεται κάπως): Το όρια στη Δημοκρατία δεν μπορούν να είναι "λάστιχο" και κυρίως σε θέματα που θα οπλίσουν αλλότριες φαρέτρες. Ανεκτικότητα, κατανόηση, ανθρωπισμός, ανοχή, σεβασμός δικαιωμάτων (ναι, είναι αξίες μας), αλλά όχι "ξεχείλωμα". Διότι κάπως έτσι ανοίγουν οι "κερκόπορτες" στις πάσης φύσης "σειρήνες".

[Ali Barout]

Συμφωνώ σε πολλά. Απλά εγώ πιστεύω ότι πρέπει να ισχύει το "Ό,τι θέλουν τα παιδιά!", χωρίς να θέλω να φανώ ελιτιστής, και καλά ότι εγώ τον βλέπω τον γκρεμό και δε θέλω να πέσω. Όχι, θέλουν τα παιδιά γκρεμό; κι εγώ μαζί. Ανήκω στο λαό. Μακάρι να το έβλεπαν αλλιώς. Ότι δεν το είδαν δεν είναι μόνο αποτυχία της δικής τους διανόησης. Ίσως να είναι και της πολιτικής. Ασκούμενης, οραματιζόμενης, της όποιας πολιτικής. Ίσως να είναι και δική μου αποτυχία, που δεν συζητάω πραγματικά πολιτική με τον φίλο, αλλά σταρ σύστεμ και καφενείο βουλής, τι είπε ο ταδε και τι του είπε ο άλλος και τον πορδοβούλωσε.

 

33 λεπτά πριν, Terry RoscoeBeck5 είπε

Θεωρώ ότι κοινός παρανομαστής τους είναι η οργή. Και η πορεία τους προς αυτή την "ριζοσπαστικοποίηση"  γίνεται σταδιακά. Το ένα "φόρτωμα", οδηγεί στο επόμενο και λειτουργεί συσσωρευτικά.

Και μπροστά σε αυτή την οργή, το σύστημα στέκεται αμήχανο. Αντιθέτως ο λαϊκιστής μπορεί με  ένα τσιτάτο κενό περιεχομένου να πάρει όλο το χαρτί.

 

Προσωπικά θεωρώ ότι οι αντιφάσεις που με τα χρόνια έχουν αναδυθεί στις δημοκρατίες μας δεν έχουν ψηλαφηθεί. Είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να ζούμε τις ζωές μας και να διατηρούμε το status quo που όλα είναι σε αυτόματο πιλότο, μέχρι και οι θεσμοί. Και κάθε εκλογή έχει ως πρώτο μέλημα να συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο. Αν δεν υπάρξει μια ειλικρινής ενδοσκόπηση στις δημοκρατίες, προβλέπω λίγα ακόμα διαδοχικά "φορτώματα" όπως λέτε κι εσείς. Μετά μπουμ.

[Yannis Methenitis]

2 ώρες πριν, Terry RoscoeBeck5 είπε

Bottom line: Αυτό που ίσως να αντιπροσωπεύει τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη Δημοκρατία, είναι αυτό το απόλυτο fusion ανάμεσα στα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος. Σε θεωρητικό επίπεδο, τους χωρίζει άβυσσος. Όμως τους ενώνει απόλυτα η ακόρεστη επιθυμία καταστροφής της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της "παγκοσμιοποίησης", κλπ. Θεωρητικά, τα δύο άκρα έχουν διαφορετικές αφετηρίες, όμως (πλέον) χρησιμοποιούν ταυτόσημη ρητορική και σαφέστατα αποσκοπούν στο ίδιο αποτέλεσμα- να γκρεμίσουν τις αστικές Δημοκρατίες μας. Οι μεν στη θέση τους θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη σοσιαλιστική (φρ)ουτοπία, οι δε να αποτινάξουν από επάνω τους την παρακμή της Δημοκρατίας, δημιουργώντας μια "βιταλιστική" απολυταρχική δυστοπία.

 

Όσο τα "τσανάκια" τους ήταν ευκρινή και μοιρασμένα, όλα καλά... Όμως όταν ακούς από αριστερά και (άκρο) δεξιά- υποτιμητικά- περί "συνταγματικού τόξου", εκεί αρχίζουμε να έχουμε πρόβλημα. 

Αυτή η ταύτιση ελοχεύει κινδύνους.   

 

Αυτό που ενώνει τα άκρα αριστεράς και δεξιάς είναι ο ολοκληρωτισμός. Κομουνισμός - φασισμός

Αυτό που χωρίζει δεξιά - αριστερά είναι οικονομική θεωρία. Κομουνισμός - καπιταλισμός.

Κάνουμε λάθος χωρίζοντας μόνο δεξια - αριστερά. Παράδειγμα ο χάρτης αυτός.

 

 

 

Υπήρχε μια ελληνική ιστοσελίδα που πρόσφερε ένα κουιζ που το αποτελεσμα του σε τοποθετούσε σε ποιο σημείο του χάρτη βρίσκεσαι ιδεολογικά και ποιο κόμμα σε εκπροσωπεί σύμφωνα με το καταστατικό του.

 

Η σελίδα έκλεισε καθως οι ιδρυτές του δέχτηκαν απειλές για την ζωή τους.

Φάνηκε πως μπερδεύτηκε πολύς κόσμος. Άλλο νόμιζε κι άλλο ψήφιζε. Του γκρέμισαν το ιδεολογικό του στερέωμα.

 

Μπορεί κανείς να κάνει κάτι πιο διεθνές εδώ https://www.politicalcompass.org/test

[Terry RoscoeBeck5]

2 λεπτά πριν, Ali Barout είπε

Προσωπικά θεωρώ ότι οι αντιφάσεις που με τα χρόνια έχουν αναδυθεί στις δημοκρατίες μας δεν έχουν ψηλαφηθεί

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο... 

 

3 λεπτά πριν, Ali Barout είπε

Αν δεν υπάρξει μια ειλικρινής ενδοσκόπηση στις δημοκρατίες, προβλέπω λίγα ακόμα διαδοχικά "φορτώματα"

Είναι ζωτικής σημασίας. Μαζεύτηκαν πολλά κάτω από το "χαλί" και αν συνεχιστεί θα... γλιστρήσουμε. Όπως έλεγα νωρίτερα στον Νίκο, με "τρομάζει" αυτή η αίσθηση εφησυχασμού που μας δημιουργούν κάποια που θεωρούμε "δεδομένα". Μόνο έτσι δεν είναι.