Gibson Mark Series & the MK-81

[odis13]

Τον Οκτωβριο του 2020 εκανα μια ομολογουμενως impulsive αγορα και κατεληξα να εχω στην κατοχη μου μια αρκετα σπανια και ιδιαιτερη (ηχητικα και σχεδιαστικα) ακουστικη κιθαρα, μια Gibson ΜΚ-81 του 1977. Ηταν το top μοντελο της ασημης, βραχυβιας σειρας Mark της Gibson, μια φιλοδοξη (sic) αποπειρα προς εναν νεο τυπο ακουστικης κιθαρας.

 

Ειχα ξεκινησει τοτε να γραψω μερικα λογια για την σειρα Mark γενικα, καθως βρισκω γενικα την ιστορια της αρκετα ενδιαφερουσα, αλλα και πιο συγκεκριμενα για την MK-81 που εχω στα χερια μου. Το review αυτο εν τελει εμεινε στο συρταρι επειδη προκυψαν διαφορα και δεν εκατσα ποτε να γραψω κλιπακια / να το τελειωσω οπως ηθελα, οποτε με αρκετη καθυστερηση here it is, μετα απο εναν χρονο και κατι ψιλα συμβιωσης με αυτη την κιθαρα.

 

THE GIBSON MARK SERIES

 

Aρχικα, μερικα λογια για την ξεχασμενη σειρα Mark. Για να ξεκινησουμε απο την αρχη λοιπον, let’s set the stage πισω στις αρχες του 1970. Η ακουστικη κιθαρα, μετα την τρελη ανοδο σε δημοφιλια και ζητηση που ειδε την δεκαετια του ’50 και ’60 κυριως λογω του folk revival, εχει αρχισει πλεον στα ‘70s να υποχωρει σε πωλησεις  μιας και τα ακουσματα της εποχης (disco, hard rock κλπ) δεν ειναι ιδιαιτερα κοντα στον ακουστικο ηχο.  

 

Στην Gibson εχουν αρχισει να ανησυχουν –  σαν να μην εφτανε το μειωμενο ενδιαφερον του αγοραστικου κοινου (για να μην μιλησουμε για τα αυτογκολ που συχνα ηταν οι overbuilt ψοφιες Gibson ακουστικες της Norlin εποχης), μερος της αγοραστικης πιτας εχουν αρχιζει να αρπαζουν και νεες εταιρειες στο χωρο οπως η Guild και η Ovation. Ειδικα η Ovation, με τις πλαστικες, round-backed φιουτουριστικες κιθαρες τους και την εμφαση (και στην πραξη αλλα και στο marketing τους) στο engineering design approach και τη χρηση νεων υλικων κεντριζουν το ενδιαφερον των μεγαλων κεφαλιων στην Gibson. Αποφασιζουν λοιπον οτι η Gibson πρεπει να καινοτομησει και να δημιουργησει την κιθαρα του μελλοντος, κατι διαφορετικο απο ο,τι αλλο υπαρχει στην αγορα, μια επιστημονικα σχεδιασμενη κιθαρα που θα αδραξει την προσοχη και τα πορτοφολια του αγοραστικου κοινου. Παρομοιες φαινες ιδεες θα οδηγουσαν πολλαπλες φορες στο μελλον σε αλλες πλατινενιες επιτυχιες οπως η Dark Tiger και η Firebird X. Σαραντα χρονια φουρναρης...ειναι επιμονοι if anything.

 

Enter stage left ο Dr. Michael Kasha. Γνωστος ακαδημαικος βιοχημικος/φυσικος, διευθυντης του Institute of Molecular Biophysics στο Florida State University και διασημος για τη δουλεια του πανω στη φασματοσκοπια και τη φωτοχημεια. Τωρα θα σκεφτει κανεις ,τι σχεση εχουν αυτα με την ακουστικη κιθαρα και την Gibson? Καμια. Αλλα βλεπεις ο δρ. Kasha περαν των ακαδημαικων του ενδιαφεροντων ειχε και ενα pet project που προεκυψε οταν αγορασε μια κιθαρα για το γιο του και μελετωντας την κατασκευη της (και ειδικα το bracing pattern της) αποφασισε να επιχειρησει να σχεδιασει την “βελτιστη” κιθαρα βασει της επιστημονικης μεθοδου.

 

Ξεκινησε λοιπον μια πολυχρονη προσπαθεια, μεσω της εφαρμογης αρχων ακουστικης και φυσικης υλικων να θεσει σχεδιαστικες αρχες που θα οδηγουσαν σε κιθαρες με οσο δυνατον πιο αποτελεσματικη μεταδωση ενεργειας απο τη χορδη στο καπακι, βελτιστη συχνοτικη ισορροπια και ισχυ στον ηχο, με πολυ sustain και μεγαλο δυναμικο ευρος. Στην προσπαθεια αυτη βασικος συνεργατης του ηταν ο luthier Richard Schneider. Ο Kasha με την ερευνα του κατεληξε σε καποια συμπερασματα και αναλογα διαμορφωσε καιρια σχεδιαστικα στοιχεια, και δουλεια του Schneider ηταν ουσιαστικα να μεταφρασει αυτη τη θεωρητικη αν θελετε δουλεια σε πρωτοτυπα χειροποιητα οργανα.

 

Μερικα απο τα βασικα design principles των Kasha/Schneider ειχαν ως εξης:

• Η γεφυρα ειχε ασσυμετρη σχεδιαση, ωντας πολυ πλατυτερη στη μερια των μπασων ωστε να μεταφερει μπασες συχνοτητες πιο αποτελεσματικα στην “μπασα” πλευρα του καπακιου (συχνα αναφερεται και ως “impedance matched bridge”).
• Το μανικι ηταν οσο δυνατον πιο ακαμπτο και βαρυ, ωστε να μεταφερει με το δυνατον λιγοτερες απωλειες την ταλαντωση απο το nut ως το σωμα. Συχνα συνοδευοταν απο ενα υπερμεγεθες tailblock για λογους ισορροπιας στο τελικο οργανο. 
• Το καπακι ηταν πιο λεπτο στην πλευρα των μπασων, με το soundhole συχνα να εχει μεταφερθει στο upper treble bout με το σκεπτικο οτι η συγκεκριμενη περιοχη ειναι πιο “αδρανης” απο πλευρας παραγωγης ηχου, οποτε ετσι καταληγεις με μια μεγαλυτερη περιοχη ταλαντωσης και με περισσοτερη ελευθερια στο bracing.
• Τελος ισως το πιο γνωστο απο τις δημιουργιες του Kasha ηταν το νεο bracing pattern του καπακιου που δεν ειναι ουτε X-brace, ουτε fan brace αλλα ενας κανονικος χαμος απο μικρα braces.

 

Παραδειγμα Kasha bracing σε καπακι κλασσικης κιθαρας.

 

 

Η συνεργασια των Kasha/Schneider ξεκινησε λοιπον τo 1967, αρχικα δουλευωντας κυριως με κλασσικες κιθαρες. Λεγεται μαλιστα οτι ενα πρωτοτυπο καταφερε να αποσπασει αρκετα θετικες κριτικες απο τον ιδιο τον Segovia. Στις αρχες του ’70 ειχαν και μια συνεργασια με την Gretsch, αλλα η οικονομικη κατασταση της εταιρειας οδηγησε σε πρωορο τερματισμο του project πριν προκυψει κατι ουσιωδες.

 

Το 1974 λοιπον η Gibson αποφασιζει να τους προσλαβει και ετσι ξεκιναει ενα μεγαλο, over-hyped και heavily marketed project που αποσκοπουσε στο σχεδιασμο μια νεας σειρας Gibson ακουστικων κιθαρων βασισμενες στη δουλεια των Kasha/Schneider. Ο Kasha αναλαμβανει το ρολο του chief consultant και ο Schneider μαζι με τον βοηθο του (Abe Wechter, θα ειχε αργοτερα μεγαλο ρολο στον επανασχεδιασμο/διασωση των ακουστικων της Gibson και την μεταφορα της παραγωγης στο Nashville) εγκαθιστανται σε μια γωνια στο εργοστασιο της Gibson και ξεκινουν να δουλευουν πανω σε πρωτοτυπα. Παραλληλα, ο Dr. Adrian Houtsma, καθηγητης ακουστικης στο MIT αναλαμβανει να αναλυσει και να “χαρτογραφησει” πειραματικα τον ηχο πολλων κλασσικων ακουστικων κιθαρων (Gibson και μη) ωστε να “συνθεσουν” το ιδανικο ηχητικο προφιλ για τη σειρα Mark, ενω ο Dr. Eugene Watson αναλαμβανει να φτιαξει ενα “torture chamber” στο οποιο τα διαφορα πρωτοτυπα θα υποβαλλονταν σε κλιματολογικες μελετες και stress testing, πραγμα αρκετα πρωτοτυπο για την εποχη του μιας και ενας απο τους σκοπους του project ηταν οι νεες κιθαρες να εχουν τον απεθαντο και να μην υποφερουν απο τη χρονια φθορα στον ιδιο βαθμο με τυπικα designs.  Η αφθαρσια και μακροβιωτητα των κιθαρων ηταν διακαης ποθος στην Norlin-era Gibson, καθως οι ακουστικες Gibson των 30s/40s ηταν ιδιαιτερα lightly built (by design) και κατεληγαν καθε τρεις και λιγο για warranty-covered επισκευες πισω στο εργοστασιο.

 

Πανω αριστερα: Gibson double-X bracing pattern της εποχης (δε ξερω κατα ποσο ειχε ο Kasha αναμιξη και σε αυτο). Κατω αριστερα: MK-series bracing design. Δεξια: Impedance Matched Bridge.

 

Ο Richard Schneider με μια MK

 

Watson’s torture chamber.

 

Ξεκιναει ετσι να παιρνει σχημα η Gibson MK σειρα ακουστικων κιθαρων. Η σειρα αποτελουταν απο 4 μοντελα (τυπικα 5, more on that latter), ολα με το ιδιο σχημα σωματος και βασικα σχεδιαστικα στοιχεια, με τα πιο ακριβα μοντελα να εχουν πιο ακριβα ξυλα και διακοσμηση, as is typical. Διατηρουν σχεδον ολα τα στοιχεια των πρωιμων Kasha, και συγκεκριμενα το ακαμπτο μανικι, την ασυμμετρη γεφυρα και φυσικα το Kasha bracing pattern. Το soundhole παρεμεινε τοποθετημενο παραδοσιακα στο κεντρο, ισως επειδη θεωρησαν οτι ηταν ενα step too far για τον μεσο πελατη της Gibson.

 

Το σχημα του σωματος ειναι ιδιατερο στις κιθαρες αυτες, και θυμιζει ισως μια μεγενθυμενη κλασσικη κιθαρα; ξεγελαει λιγο σε φωτογραφιες, καθως δινει την εντυπωση μιας μεσαιου μεγεθους κιθαρας αλλα στην πραγματικοτητα οι MΚ ειναι αρκετα ογκωδης. Τo πλατος του σωματος στο upper bout (11 3/4”) και στο lower bout (16 3/16”) ειναι παρα πολυ κοντα σε αυτο μιας τυπικης dreadnought, με το waist να ειναι λιγο πιο μαζεμενο προς τα μεσα (10 3/16”), σε μικροτερο ομως βαθμο απ’οτι σε μια Martin M/J ή μια Gibson J-185. Το παχος του σωματος ξεφευγει λιγο, ειναι μεγαλυτερο απο μια τυπικη dreadnought ή jumbo κιθαρα, ξεπερνωντας τις 5 ιντσες στο βαθυτερο σημειο. Μιλαμε δηλαδη για μια κιθαρα χωροταξικα καπου αναμεσα σε Dreadnought και Jumbo.

 

Το μανικι ειναι απο maple (flamed στην MK-81), με 25.5” scale και με neck joint στο 14^ο ταστο. Το headstock ειναι διαφορετικο απο ο,τιδηποτε αλλο ειχε κυκλοφορησει η Gibson μεχρι τοτε και θυμιζει μαλιστα αρκετα το γνωστο PRS headstock (το οποιο ηρθε μετεπειτα). Side note: το μονο αλλο οργανο που εβγαλε η Gibson με αυτο το headstock ηταν η ES-369 το 1980-82, η οποια ηταν ουσιαστικα μια slightly blinged-up ES-335 με (μαντευω) οσα neck blanks ειχανε ξεμεινει απο την παραγωγη των MK. Μερικες απο τις πρωιμες ES-369 ειχαν κιολας το χαρακτηριστικο binding των MK στο headstock, χωρις αυτο να επαναλαμβανεται πουθενα αλλου στο οργανο.

 

Ενδιαφερον επισης ηταν οτι κιθαρες φευγανε απο το εργοστασιο με ενα σετ απο 3 slide-in bridge saddles σε διαφορετικα υψη ωστε να μπορουν να σεταριστουν ευκολα αναλογα με τα γουστα του παικτη και τις καιρικες συνθηκες, χωρις να χρειαζεται απαραιτητα luthier work. Το pickguard επισης ερχοταν ξεχωριστα, μαζι με ειδικα αυτοκολλητα, και μπορουσε να το εγκαταστησει ευκολα ο αγοραστης αν το ηθελε. Oλες οι κιθαρες βγαινανε σε natural και σε sunburst finish.

 

MK series catalogue & specs

 

H MK-35 ηταν το entry μοντελο της σειρας, με μαονι back and sides και rosewood fretboard and bridge. H MK-53 ηταν το επομενο μοντελο, με τη διαφορα εδω οτι ειχουμε maple back and sides και ελαφρως πιο περιτεχνο binding. Η MK-72 ηταν το πρωτο rosewood back and sides μοντελο, με rosewood bridge και ταστιερα φτιαγμενη απο 2 strips ebony και ενα strip rosewood στο κεντρο (ενδιαφερον τροπος να χρησιμοποιησεις απομειναρια απο ebony fretboard blanks φανταζομαι).

 

Τελος η MK-81 ηταν το top of the line μοντελο, με rosewood back and sides, ebony bridge, ebony fingerboard, abalone inlays, gold plated hardware και πολυ ιδιαιτερο binding με ενα λεπτο βυσσινι trim σε ολη την περιμετρο του οργανου. Με τιμη καταλογου στα $879 (χωρις θηκη) το 1975, η MK-81 ηταν τοτε η 2^η πιο ακριβη flattop που προσεφερε η Gibson. Για λογους συγκρισης, η J-200 που ηταν η πιο ακριβη flattop τοτε πηγαινε για $899, oι J45/J50 για $399 και μια Les Paul Custom ηταν γυρω στα $700.

 

Gibson MK-81 

 

Ειπα παραπανω οτι τα μοντελα ηταν τυπικα 5 – αυτο γιατι ο καταλογος ανεφερε ενα ακομα μοντελο, την MK-99. Η 99 στα χαρτια ειχε ακριβως τα ιδια specs με την 81. Αυτο που την διαφοροποιουσε ηταν οτι ηταν φτιαγμενη εντελως στο χερι απο τον ιδιο τον Schneider, με τιμη καταλογου (το 1975) στα $1999 (!). Συμφωνα με τον Schneider, εφτιαξε λιγοτερες απο 10 MK-99 εκ των οποιων πολλες δεν ειδαν το φως της μερας καθως δεν ηταν στο επιπεδο που επιθυμουσε. Τα sales records της Gibson για την MK-99 δειχνουν συνολο πωλησεων... μια (1) κιθαρα, κανωντας την MK-99 τον μονοκερο της σειρας. Yπαρχει ενα listing στο Reverb για μια MK-99 prototype που πουληθηκε πριν απο μερικα χρονια, και φαινεται να μην ειναι αυτη της παρακατω φωτογραφιας που παραθετω (και που προεχεται απο το βιβλιο Gibson’s Fabulous Flattops), αλλα περαν αυτων των 2 δεν εχω δει αλλη.

 

Gibson MK-99

 

Εν μεσω φανφαρας και marketing hype λοιπον το 1975 η σειρα Mark βγαινει στην αγορα, και...τα παει μετρια, στην καλυτερη. Ειμαι σιγουρος οτι in hindsight δεν εκπλησσεται κανενας, αλλα οι περισσοτεροι κιθαριστες, ακομα και το ‘75, πολυ απλα δεν θελανε μια “καινουρια” κιθαρα. Θελανε μια που να φαινεται και να ακουγεται οπως οι κλασσικες κιθαρες του παρελθοντος, και η MK πολυ απλα did not tick that box. Τα μπασα της, αν και αντικειμενικα ισορροπημενα και σφιχτα, δεν εχουν ισως τον ογκο και το projection που θα περιμενε κανεις απο κιθαρα τετοιου μεγεθους. Strummed δεν εχει τον blended ηχο μιας dreadnought; και αν και θεωρω οτι (η δικια μου τουλαχιστον) εχει παρα πολυ ωραιο ηχο, ειδικα για συγκεκριμενα ειδη παιξιματος, σιγουρα ο ηχος αυτος δεν ηταν αυτο που εψαχνε το ευρυτερο αγοραστικο κοινο.

 

Περαν αυτου, δεν βοηθησε το ολο εγχειρημα και το κακο quality control της Gibson εκεινη την εποχη. Ειδικα στα φτηνοτερα μοντελα (τα οποια δηλαδη και παλι δεν ηταν φτηνα, ακομα και σε σχεση με τον υπολοιπο καταλογο της Gibson) συχνα το workmanship ηταν subpar. Κακοτεχνιες στο φινιριμα και στο κολλημα των braces, καθως και χοντροκομμενες γεφυρες ηταν συχνα παραπονα. Συχνα βγαιναν απο το εργοστασιο overbuilt οργανα με lifeless ηχο και response. Λεγεται οτι γενικα το εργατικο δυναμικο στη Gibson δεν ηταν ιδιαιτερα ενθουσιωδες με τις MK, με ο,τι περαιτερω συνεπειες ειχε αυτο στην ποιοτητα κατασκευης τους, και οτι ο Schneider ο ιδιος θεωρουσε πως ηθελε ακομα 1-2 χρονια prototyping πριν πανε στην αγορα αλλα δυστυχως το marketing τμημα ειχε αλλη γνωμη.

 

Το αποτελεσμα εν τελει ηταν οτι οι συγκεκριμενες κιθαρες σε μεγαλο βαθμο δεν καταφεραν να εκπληρωσουν το δυναμικο τους, ουτε ως οργανα ουτε ως προιον για την Gibson. Δεν ηταν η παταγωδης αποτυχια που παρουσιαζουν μερικοι – τα sales records δειχνουν καποιες πωλησεις, σιγουρα οχι οσες θα ηθελε η Gibson αλλα οχι και τραγικες. Με την Norlin βεβαια ηδη να αντιμετωπιζει την Gibson ως καυτη πατατα που πρεπει να ξεφορτωθει, τα περιθωρια για under-performing σειρες ηταν στενα. Και ετσι η σειρα Mark αποσυρθηκε απο την παραγωγη το 1979, μολις 4 χρονια απο την γεννηση της.   

 

Εν ετει 2021, οι Gibson MΚ παραμενουν ξεχασμενες στο χρονοντουλαπο της ιστοριας, με το ευρυτερο κιθαριστικο κοινο να αγνοει την υπαρξη τους. Απο οσους τις ξερουν/θυμουνται συχνα δε χαιρουν της καλυτερης εκτιμησης, οπως ειπα παραπανω λογω της εμφανισης τους αλλα και του κατα πολλους underwhelming ηχου τους. Αλλα εχουν και τους φαν τους, και πλεον συγκαταλεγω και τον εαυτο μου αναμεσα τους. Αν πετυχεις μια καλη, και εισαι διατεθειμενος να δουλεψεις γυρω της, ο balanced, smooth yet brilliant ηχος τους μπορει να αποβει εξαισιος (κατα τη γνωμη μου).

 

Αξιζει τελος να σημειωσουμε οτι το ολο εγχειρημα των Kasha/Schneider ηταν καααααπως πιο επιτυχημενο στο χωρο της κλασσικης κιθαρας. Αν και υπαρχει αρκετος αντιλογος ως προς την επιστημονικη (ή ισως καλυτερα “επιστημονικη”) προσεγγιση του Kasha, οι σχεδιαστικες ιδεες του εχουν καταφερει να εδραιωθουν στο χωρο. Οχι στο βαθμο που αλλες μοντερνες “σχολες” οπως lattice bracing, double tops κλπ εχουν καταφερει, αλλα υπαρχουν ακομα συγχρονοι κατασκευαστες εκει εξω που δουλευουν πανω στη σχεδιαστικη βαση που εθεσαν οι Kasha/Schneider.

 

 

(cont.)

 

MY MK-81

 

Παμε τωρα στην κιθαρα που κατεληξε στα χερια μου συγκεκριμενα. Αυτες τις κιθαρες τις αγνοουσα παντελως μεχρι προσφατως, οπου τις ειδα στο βιβλιο Gibson’s Fabulous Flattop Guitars. Μου κεντρισαν το ενδιαφερον, κυριως ως developmental oddities και ειχα μεγαλη περιεργεια να δοκιμασω μια, αν τυχον μου παρουσιαζοταν ποτε η ευκαιρια αλλα ουδεποτε το κυνηγησα ιδιαιτερα, ποσο μαλλον να ψαχτω για αγορα.

 

Τον περασμενο Οκτωβριο λοιπον ψαχνωντας για κατι στο Reverb επεσα τυχαια πανω σε μια MK-81 του 1977 που πουλουσε καποιος στο Λονδινο σε σχετικα πολυ χαμηλη τιμη, μιας και η εν λογω κιθαρα ηταν ο ορισμος του player grade. Επαιζε και ακουγοταν μια χαρα συμφωνα με τον πωλητη, αλλα εμφανισιακα η κιθαρα ηταν σαν να την εχει χτυπησει φορτηγο, με απειρα μικροχτυπηματα και κανα δυο επισκευες να δειχνουν shockingly bad (αισθητικα, structurally it’s fine). Αφου την χαζευα για καμια βδομαδα, αποφασισα impulsively να την χτυπησω, χωρις να την εχω δοκιμασει, χωρις καν να εχω πιασει MΚ στα χερια μου ποτε. Πραγματικα δε ξερω τι σκεφτομουν, αλλα ειχα ενα gut feeling οτι ηταν καλο call, και στην χειροτερη σκεφτομουν θα μπορουσα να την διωξω χωρις να χασω λεφτα. Ενα χρονο και κατι μετα, ειναι ευκολα πιστευω απο τις καλυτερες αγορες που εχω κανει ποτε.

 

Οι πολυ πρωτες εντυπωσεις: το πρωτο πραγμα που μου εκανε εντυπωση με το που ανοιξα τη θηκη ηταν το μεγεθος της. Πραγματικα ξεγελαει απο τις φωτο, αλλα ειναι ογκωδες οργανο, οπως σας ειπα παραπανω. Ειδικα το παχος του σωματος ειναι εμφανες οταν καθεσαι πχ σε καρεκλα γραφειου και παλευεις να χωρεσεις την κιθαρα on the lap, η slope-shouldered dreadnought μου συγκριτικα μοιαζει μικροσκοπικη.

 

Δευτερο μικρο σοκ το βαρος – ειναι αρκετα βαρια για ακουστικη κιθαρα, με το μανικι της να ειναι προφανως το πιο βαρυ σημειο. Εν μερει σχεδιαστικη επιλογη, εν μερει Νorlin-era overbuilding φανταζομαι. Αν και γενικα προτιμω ελαφριες κιθαρες, εδω το βαρος φαινεται να δουλευει προς οφελος της ολης ηχητικης φιλοσοφιας της κιθαρας. Η κιθαρα σιγουρα δεν συμπεριφερεται σαν βαρυ οργανο – ακομα και παιζωντας με τα δαχτυλα σχετικα μαλακα νιωθεις ολη την κιθαρα να δονειται εντονα, παιρνει μπρος χωρις πολυ digging in και γενικα συμπεριφερεται σαν ενα ελαφρυ και resonant οργανο.

 

Ενα τριτο μικρο σοκ ηταν τα ταστα. Επρεπε να το περιμενα βασικα, αλλα οι συγκεκριμενες κιθαρες φορανε τα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ πλατια χαμηλα ταστα των 70s Gibson που για παρα πολλους (δικαιως) ειναι borderline unplayable. Προσωπικα ειμαι βοδι και ευτυχως δε με πολυαπασχολουν neck profiles, ταστα κλπ, οποτε μετα απο 2-3 μερες τα ειχα συνηθισει πληρως, αλλα αξιζει να σημειωθει οτι ουτε η σειρα ΜΚ γλυτωσε απο αυτη την ηλιθιοτητα.  

 

Με τα πρωτα λεπτα παιξιματος, αμεσα εμφανες ηταν το εξαιρετικο sustain της. Την βοηθαει εδω φανταζομαι το βαρος της, και αντικειμενικα φαινεται ενας τομεας οπου πετυχαν τον στοχο τους ο Kasha και ο Schneider – η κιθαρα εχει σχεδον abnormally long sustain. Να πω εδω οτι γενικα δεν κοπτομαι και ιδιαιτερα για το sustain μιας κιθαρας, το θεωρω αρκετα ελασσονως σημασιας (φτανει φυσικα να μην ειναι κακο σε προβληματικο βαθμο), αλλα στην προκειμενη περιπτωση ειναι πραγματικα αξιοπροσεκτο. Δεν ειναι μονο το ποσο κραταει μια νοτα, αλλα και το πως κραταει – με στρογγυλο και σταθερο τονο, χωρις το wobbly decay που χαρακτηριζει πολλα οργανα.

 

Γενικα μιλωντας η κιθαρα ακουγεται τεραστια, αλλα οχι με τον τροπο που θα περιμενε κανεις απο μια dreadnought. Ειναι ισως δυσκολο να περιγραψεις τον ηχο της με βαση καποιο απο τα αρχετυπα ακουστικης κιθαρας… θα ελεγα οτι ακουγεται σαν μια υπερμεγεθης 000 αν αυτο βγαζει καποιο νοημα?. Απο την αλλη, δεν ακουγεται και ακριβως σαν καποια απο αυτες τις κλασσικες “ενδιαμεσες” κιθαρες (Martin M, Martin J, Gibson J-185). Εχει καποια χαρακτηριστικα στο response της που δυσκολευομαι να τα ταυτισω με καποια κλασσικη σχολη, ευλογητο ισως μιας και η κιθαρα ειναι ολιγον τι out there.

 

Δεν εχει τον blended ηχο μιας dreadnought, παρολα αυτα εχει ομως αρκετα pronounced midrange σε σχεση με μια 000.  Tα μπασα της δεν εχουν το boomyness και το projection μιας dreadnought, ουτε ειναι τοσο σφιχτα οσο μια μικροτερης κιθαρας, αλλα παραμενουν αν ισως οχι εντυπωσιακα τουλαχιστον αξιοπρεπη. Οι ψηλες απο την αλλη ειναι εξαιρετικες, με εντονο, λαμπερο αλλα στρογγυλο ηχο. Επισης πολυ θετικο το ομοιομορφο response της across the range, η ενταση και το sustain του ηχου ειναι αρκετα ομοιομορφα ακομα και στα ψηλοτερα ταστα. Το voice separation ειναι πολυ ξεκαθαρο και κανει νομιζω την κιθαρα αρκετα καταλληλη για fingerstyle παιξιμο, με τον ηχο και μεγεθος της να την κανει viable για παιξιμο ειτε με fingerpicks ειτε με γυμνα δαχτυλα/νυχια. Αλλα και σε single note passages με πενα στεκεται πολυ στιβαρη, ωρες ωρες νιωθω λες και παιζω πανω σε archtop παρα σε ακουστικη.

 

Την κιθαρα μπορειτε να την ακουσετε fingerstyle στα παρακατω βιντεο, τα οποια ειχα ποσταρει και παλαιοτερα. Στο πρωτο φοραω μεταλλικα fingerpicks και thumbpick, στο 2^ο ειναι γυμνα δαχτυλα.

 

 

 

 

Εγραψα σημερα και 2 πολυ προχειρα κλιπ με πενα, στο 1^ο παιζω απλα μερικα open chords και στο 2^ο προσπαθω να θυμηθω πως παιζεται η Manzanita του Tony Rice, αλλα τετοια ωρα τετοια λογια. Τα κλιπ ειναι γραμμενα με ενα Rhode M3, με μηδανικο post-processing. H κιθαρα ειναι κουρδισμενη ενα τονο κατω και οι χορδες ειναι Martin Monel 13αρες μερικων μηνων.

 

Μετα απο ενα χρονο με την κιθαρα, οφειλω να πω οτι ειμαι τρομερα ευχαριστημενος μαζι της. Εχει καποια πολυ ιδιαιτερα χαρακτηριστικα που μου αρεσαν εν τελει πολυ, και μου εχει κατσει ωραια για το ειδος μουσικης που μου αρεσει. Δε ξερω ποσο αντιπροσωπευτικη ειναι η συγκεκριμενη ως δειγμα της σειρας γενικα, μιας και ειναι το ακριβοτερο της μοντελο που κατ΄ομολογια ηταν πιο προσεγμενο και δεν ειχε τις αστοχιες που πολλοι αναφερουν για τις MK-35/53. Εχω πολυ μεγαλη περιεργεια να πιασω και μερικες ακομα στα χερια μου, καθως αν κρινω απο αυτην που μου εκατσε θεωρω οτι ειναι τρομερα ενδιαφεροντα οργανα, φτανει να τα προσεγγισει καποιος με πληρη επιγνωση του οτι δεν συμπεριφερονται ακριβως οπως αλλες τυπικες ακουστικες.

 

Kλεινω με ενα claim to fame – δεν το εχω διασταυρωσει αυτο, αλλα συμφωνα με τον προηγουμενο ιδιοκτητη, οταν αγορασε την κιθαρα πριν απο χρονια απο μαγαζι στο Λονδινο του ειπαν οτι προηγουμενως η κιθαρα ανηκε στον κιθαριστα των Fairground Attraction, και ειναι αυτη που φαινεται στο βιντεοκλιπ του χιτ τους Perfect:

 

 

Οπως ειπα δεν το εχω διασταυρωσει αλλα σιγουρα φαινεται σαν η δικια μου κιθαρα να ειχε καποτε λουστει τον Ταμεση οποτε… θα το δεχτω!

Επεξεργασμένο 20 Νοεμβρίου 2021 από odis13

[Superfunk]

Εξαιρετικό το άρθρο σου φίλτατε. 

Ακόμα πιο εξαιρετικός ο ήχος του πιάνου...εεε συγνώμη της κιθάρας. 

[Αετός]

Hats off.

[fusiongtr]

Αρθράρα και κιθαράρα.

Μπράβο ρε Οδυσσέα.

Ευχαριστούμε.

[gkourmoul1]

Τέτοια θέματα ομορφαίνουν το φόρουμ!

 

[dimsonic]

Υποκλίνομαι, σεμνά και ταπεινά

[odis13]

Θενκ γιου ρε παιδια, αλλα σιγα το πραμα, λιγο μπλα μπλα βαλαμε. Ευχαριστηση μου ηταν, πολυ γουσταρω αυτα τα developmental oddities οποτε το "research" μου το ειχα κανει απο οταν πρωτοεπιασα την κιθαρα στα χερια μου.

[Giorgos rockstep]

Πολύ ωραίο άρθρο. Και η κιθάρα σου επίσης πολύ ωραια!

[matawan]

Άλλη μια φορά μπράβο για τις επιλογές και την εκτέλεση των κομματιών , ο Fahey δεν είναι τόσο απλός όσο ίσως να φαίνεται αρχικά, τα nuances του παιξίματος είναι που κάνουν τη διαφορά !

[makam]

Μπράβο εξαιρετικό άρθρο. Μου θύμησε τότε κάπου στα τέλη των '80s που την έψαχνα την συγκεκριμένη κιθάρα, με αυτά τα λίγα που είχα διαβάσει για την έρευνα και κατασκευή της, αλλά πουθενά δεν την έβρισκα! Βέβαια μην ξεχνάμε ότι τότε η Ελλάδα ήταν χωριό (όχι ότι τώρα δεν είναι) και το διαδικτυακό εμπόριο ήταν επιστημονική φαντασία!!