Προτασεις για αγορά ηλεκτροακουστικής κιθάρας

[gkourmoul1]

Δεν γνωρίζω τις διάφορες ανάμεσα σε διαφορετικές ακουστικές. Από τις δύο εξαχορδες που εχω, με τη μια μπορώ να σολαρω ευκολα (πιο χοντρή κιθάρα), ενώ με τη λεπτουλα δυσκολεύομαι πολύ. Το σεταπ είναι το ίδιο. Άρα, συμπεραίνω ότι κάποιες ποιοτικές διαφορές θα υπάρχουν...

[leon7pap]

51 λεπτά πριν, gkourmoul1 είπε

Δεν γνωρίζω τις διάφορες ανάμεσα σε διαφορετικές ακουστικές. Από τις δύο εξαχορδες που εχω, με τη μια μπορώ να σολαρω ευκολα (πιο χοντρή κιθάρα), ενώ με τη λεπτουλα δυσκολεύομαι πολύ. Το σεταπ είναι το ίδιο. Άρα, συμπεραίνω ότι κάποιες ποιοτικές διαφορές θα υπάρχουν...

Eιχα και εγώ θέμα με την ακουστική μου και δεν μπορούσα να σολαρω....μέχρι που της έβαλα χορδές ηλεκτρικής (Ernie Ball slinky 10s) και πλέον παίζει βούτυρο.Συμπτωματικα πριν λίγο της άλλαξα nut (έβαλα brass) και λέω ...δε δοκιμάζω κάτι Martin Acoustic 12ρες που μου χάρισαν μερικά σετάκια....ενώ έχουν πράγματι όγκο...δε βλέπω την ώρα να τις ξαναβγαλω...

 

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις.Θα μεταφέρω τις προτάσεις σας  στην κοπέλα με εμφαση στη Sigma μαζί και με μια δική μου (Ibanez EW50) και ας επιλεξει ότι νομίζει.

[odis13]

12 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

 

Έτσι ακριβώς.

Να πω όμως, ότι ένας που παίζει strumming, συνήθως ενδιαφέρεται για big sound, οπότε κοιτάει περισσότερο σε dreadnought ή jumbo σώματα, ενώ ένας που παίζει fingerstyle συνήθως ενδιαφέρεται για definition, οπότε κοιτάει συνήθως σε OM και concert σώματα (που είναι πιο ευκολόπαιχτα λόγω μεγέθους).

 

Κανόνας δεν υπάρχει.

 

Ναι, εχεις δικιο εδω, αν ειναι να καταληξουμε σε καποιο rule of thumb αυτο ισχυει - οι πιο μικρες κιθαρες τεινουν να εχουν καλυτερο string definition και να ειναι αρκετα δημοφιλεις με fingerpicking, ειδικα αν μιλαμε για πολυ old school blues fingerpicking ή 60ς folk fingerpicking, και οι περισσοτεροι strummers και pickers τεινουν να προτιμουν τον μεγαλο, ογκωδη και πιο blended ήχο μιας dreadnought ή μιας jumbo.

 

Αλλας οπως ειπες, δεν υπαρχει κανονας - και αυτο το rule of thumb, αν και ως μπουσουλας ισχυει, το θεωρω λιγο προβληματικο καθαρα και μονο γιατι εχει γινει ο σχεδον απαραβατος κανονας-πιπιλα στο internet οποτε ρωταει καποιος σχετικα με επιλογη ακουστικης κιθαρας. Θες πενα? Go big. Θες fingerstyle? Go small.

Ευτυχως τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα, και οι περισσοτερες κιθαρες εχουν πολλα να προσφερουν σε σχεδον καθε setting - το θεμα ειναι να μαθεις να αναγνωριζεις τους διαφορους ηχους τους ωστε να μπορεις να καταληξεις και στο τι σου αρεσει και στο τι θες (και μπορεις) να βγαλεις απο το οποιο οργανο εχεις στα χερια σου. 

 

Πχ, μια μικρη mahogany topped κιθαρα (πχ Martin 00-17) θα ηταν κατα κανονα ταμαμ για moody dark fingerstyle παιξιμο αλα Nick Drake, ή για καποιο old-timey blues με γυμνα δαχτυλα. Aλλα ακου για παραδειγμα ποσο γλυκεια ακουγεται εδω παιγμενη με πενα, συνοδεια φωνης μαζι και bluegrass ενορχηστρωση
 

 

Παει να πει οτι ειναι τελικα καλη και για πενα? Εξαρταται τι πενα εννοεις. Στο παραπανω βιντεο εκπληρωνει εξαιρετικα το ρολο της, ισως και καλυτερα απο μια τυπικη singer/songwriter's guitar (πχ J-45). Αλλα αν πας να παιξεις πχ με αυτη την 00-17 με πενα σε ενα bluegrass jam, και περιμενεις να ακουστεις εστω και κοντα στο πως εχει ακουστει καθε bluegrass κιθαριστας απο απαρχης του ειδους τοτε καλη τυχη, θα την χρειαστεις...

 

Η αν αρχισουμε να κοιταμε τους παλιους blues masters και γενικα acoustic blues,  αυτοματως θα ακουσεις οτι αν θες να τους προσεγγισεις θες μια μικρη, focused, boxy ισως κιθαρα, ισως και μια parlor με ladder bracing για εξτρα thumpy thumpy. Και οκ ναι, αν μιλαμε για τον ηχο των Robert Johnson, Charley Patton και Blind Blake κλπ κλπ ναι, για εκει ειμαστε (δεν ειχαν και τπτ αλλο εκεινη την εποχη). Αλλα δεν ειναι μονο αυτο το fingerstyle blues. Fingerstyle blues ειναι και ο Reverend Gary Davis, που επαιζε σχεδον αποκλειστικα με Gibson J-200 με fingerpicks - πιο μακρια απο το "small blues guitar" δεν παει. 
 

 

Kαι δεν ηταν να πεις καποια μεμονωμενη περιπτωση - πολλοι παιζανε με μεγαλες κιθαρες, απο τον Mississippi John Hurt και τον Lightning Hopkins μεχρι τον Stefan Grossman. Fingerstyle blues με απ'ολα (με εξτρα spicy spicy) επαιζε και ο John Fahey και ολοι οι ακολουθοι της American Primitive σχολης του, και σχεδον καθολικα χρησιμοποιουν dreadnought κιθαρες, γιατι πολυ απλα ο ηχος του ειδους ειναι "fingerpicks on dreadnought", που αν διαβασεις 10 οδηγους "what acoustic guitar is right for me" θα μεινεις με την εντυπωση πως το fingerpicking πανω σε dreadnought τιμωρειται με τουφεκισμο.

 

 

Aλλα και εκει δε σταματαει η κουβεντα, καλη ωρα για το fingerpicking πχ. Fingerpicking υπαρχει και μοντερνο, και εκει θες και ογκο και clarity, και huge bass και string separation, και δε παμε πουθενα με τις old-school κιθαρες των παραπανω, ειτε μικρες ειτε μεγαλες -  θες κατι πιο μοντερνο, θες ηλεκτρικα κλπ.
 

 

 

Kαι η συζητηση μπορει να γινει ακομα πιο συγκεκριμενη και granular, και παλι δε μπορεις να εξαγεις συμπερασματα αδιασειστα. Nα μιλησουμε συγκεκριμενα για flatpicking/crosspicking με dreadnought κιθαρες, θα ακουσεις παντου οτι η Martin σχολη, και ειδικα οι rosewood (D-28 κλπ) ειναι η βελτιστη επιλογη γιατι η ατακα και πλουσιοτητα ηχου που εχουν στα single note passsages και το chord voicing τους ειναι second to none, και οτι οι Gibson slope-shouldered dreadnoughts (οπως η J-45) με το μικροτερο scale τους και τον πιο μαλακο, ζεστο και μεσαιο ηχο τους ειναι ο,τι καλυτερο για τη συνοδεια φωνης, μια perfect songwriter's guitar. Και ειναι σωστο, ισχυουν αυτα, και υπαρχουν απειροι καλλιτεχνες προς υποστηριξη αυτης της θεσης, αλλα και παλι δε μπορουμε να ειμαστε απολυτοι. Υπαρχει χωρος για να σπασουν αυτα τα conventions και υπαρχει κοσμος που τα σπαει from day one. 
 

Eν ολιγοις, υπαρχουν δεκαδες παιξιματα με πενα και δεκαδες παιξιματα με δαχτυλα και εκατονταδες ηχητικες σχολες με το καθενα. Kαι οι 2 παρακατω παιζουν solo singer/songwriter material με D-28. Και ο ηχος τους και το παιξιμο τους ειναι μερα με τη νυχτα, και οι 2 ακουγονται εξαιρετικοι.

 

 

 

Αν θες να βρεις που ειναι το σπιτι σου ηχητικα, το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να ακους μουσικη που σου αρεσει μανιωδως και να παρατηρεις ΤΙ και κυριως ΠΩΣ παιζουν, και με τον καιρο (και παιζωντας προφανως και διαφορετικα οργανα ο ιδιος οποτε σου δινεται η ευκαιρια) τα πραγματα ξεκαθαριζουν αρκετα. Το προβλημα μετα ειναι οτι θες μια για το καθε τι, αλλα τι να κανουμε συμβαινουν αυτα. 

[fusiongtr]

Με όλα τα παραπάνω συμφωνώ ΕΝΤΕΛΩΣ!

Επεξεργασμένο 28 Οκτωβρίου 2021 από fusiongtr

[gkourmoul1]

Πολύ αναλυτικός!

 

4 λεπτά πριν, odis13 είπε

Αν θες να βρεις που ειναι το σπιτι σου ηχητικα, το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να ακους μουσικη που σου αρεσει μανιωδως και να παρατηρεις ΤΙ και κυριως ΠΩΣ παιζουν, και με τον καιρο (και παιζωντας προφανως και διαφορετικα οργανα ο ιδιος οποτε σου δινεται η ευκαιρια) τα πραγματα ξεκαθαριζουν αρκετα. Το προβλημα μετα ειναι οτι θες μια για το καθε τι, αλλα τι να κανουμε συμβαινουν αυτα.

 

Συμφωνώ 100%

 

Βέβαια,

πολλές φορές θέλω να μπορώ να παίξω με κάποιο συγκεκριμένο στυλ ή ήχο (που άκουσα κάπου σε ένα κομμάτι κάποτε...) και να μπορώ να αποφύγω το "μαρτύριο" της συνεχους ακρόασης. Μην έχω και απαιτήσεις...

[kpeyos]

7 ώρες πριν, odis13 είπε

 

Ναι, εχεις δικιο εδω, αν ειναι να καταληξουμε σε καποιο rule of thumb αυτο ισχυει - οι πιο μικρες κιθαρες τεινουν να εχουν καλυτερο string definition και να ειναι αρκετα δημοφιλεις με fingerpicking, ειδικα αν μιλαμε για πολυ old school blues fingerpicking ή 60ς folk fingerpicking, και οι περισσοτεροι strummers και pickers τεινουν να προτιμουν τον μεγαλο, ογκωδη και πιο blended ήχο μιας dreadnought ή μιας jumbo.

 

Μπράβο για τον χρόνο που πήρες για την αναλυτικότατη αυτή παρουσίαση. 

 

Όταν έγραψα ότι υπάρχουν κιθάρες για fingerstyle και για strumming, δεδομένου ότι μιλάμε για αρχάρια πήρα πάνω κάτω τον γενικό κανόνα.

Ναι μπορείς να παίξεις fingerstyle με dreadnought αλλά δε θα έχει το ίδιο definition και δε θα βγάλει εύκολα διαφορετικές δυναμικές. Μπορείς να κάνεις strumming σε μια parlor (βλέπε ρεμπέτικα) αλλά με τον περιορισμό του light touch και των πιο λεπτών χορδών, ώστε να μην "σπάει" ο ήχος μιας που το bracing δεν είναι τόσο ενισχυμένο με αποτέλεσμα το καπάκι να παραμορφώνει άμα το ζορίσεις.

Φυσικά σε όλα αυτά υπάρχουν εξαιρέσεις: Υπάρχουν και μικρές κιθάρες με πιο ενισχυμένο bracing που αντέχουν καλύτερα: μια Gibson για παράδειγμα που δεν έχει τόσο σκαμμένα καμάρια, είναι πιο κατάλληλη για πένα και κάπως πιο δυνατό παίξιμο από μια μικρή Martin. Έχει όμως και πιο μεσαίο και forward ήχο, πιο vintage blues, με λιγότερη λεπτομέρεια.

Θα μπορούσαμε να επεκταθούμε κι άλλο, να μιλήσουμε για τα διάφορα καμάρια (bracing) και τον σημαντικότατο ρόλο που αυτά παίζουν στο voicing και το compression της κιθάρας και για άλλα πολλά, πχ για τον ήχο των Taylor που είναι κι αυτός μια σχολή ολόκληρη. Άπλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι χρήσιμη μια τέτοια ανάλυση για έναν αρχάριο και γιατί πρέπει στη συγκεκριμένη περίπτωση να επικεντρωθούμε σε εξαιρέσεις και υποκατηγορίες. Περισσότερο νομίζω μπερδεύεται κάποιος έτσι παρά βοηθιέται. 

 

Επίσης καλές οι ηχογραφήσεις αλλά εκεί με τη χρήση διαφορετικών μικροφώνων και λίγο eq, μπορείς να κάνεις την κιθάρα να ακούγεται όπως θέλεις. Ειδικά το να κάνεις μια μικρή κιθάρα να ακούγεται μεγαλύτερη, είναι σχετικά εύκολο.

 

Επεξεργασμένο 29 Οκτωβρίου 2021 από kpeyos

[gkourmoul1]

12 λεπτά πριν, kpeyos είπε

Επίσης καλές οι ηχογραφήσεις αλλά εκεί με τη χρήση διαφορετικών μικροφώνων και λίγο eq, μπορείς να κάνεις την κιθάρα να ακούγεται όπως θέλεις. Ειδικά το να κάνεις μια μικρή κιθάρα να ακούγεται μεγαλύτερη, είναι σχετικά εύκολο.

 

Για το playability στο αριστερό χέρι έχεις κάτι να σχολιάσεις?

[Superfunk]

5 λεπτά πριν, gkourmoul1 είπε

 

Για το playability στο αριστερό χέρι έχεις κάτι να σχολιάσεις?

 

Δεν διαφέρει σε κάτι από την ηλεκτρική κιθάρα. 

Όσο λιγότερο relief,χαμηλότερο action και ελαφρύτερες χορδές σε συνδυασμό με τέλεια και χαμηλά κομμένο nut τόσο ευκολότερα θα παίζει. 

Το πρόβλημα στις ακουστικές είναι ότι οι ελαφριές χορδες sound like kaka :)

[kpeyos]

12 λεπτά πριν, gkourmoul1 είπε

 

Για το playability στο αριστερό χέρι έχεις κάτι να σχολιάσεις?

 

Κατ' αρχάς ξεκινάμε απ το ότι πρέπει να σε βολεύει το σχήμα του μπράτσου. Σε αυτό δεν υπάρχει γενικός κανόνας, μόνο διαφορετικά γούστα.

Το δεύτερον είναι πού αναφέρεσαι όταν μιλάς για playability. Αν θες μια κιθάρα για γρήγορο alternate picking πχ, περιορίζεσαι σε πιο χοντρές χορδές με μεγαλύτερη τάση. Αν δεν σε νοιάζει αυτό και θες να σολάρει σαν ηλεκτρική, βάζεις πιο λεπτές χορδές και κάνεις τη ζωή σου πιο εύκολη.

 

Από κει και πέρα, εγώ δε θα έπαιρνα μια Dread να της βάλω 10ρες, θα προτιμούσα κάποια auditorium πιο κοντά σε σχολή Τaylor, ίσως κάποια Walden αν μιλάμε για κοντά στα 500? 

Επεξεργασμένο 29 Οκτωβρίου 2021 από kpeyos

[gkourmoul1]

6 λεπτά πριν, kpeyos είπε

ίσως κάποια Walden αν μιλάμε για κοντά στα 500?

 

H κιθάρα που έχω και σολάρω πολύ εύκολα, είναι walden D560CE (μάγος είσαι?).

Η αλλη είναι μια ibanez AEG10E με το μισό μπόι, που περίμενα ότι θα είχε πιο εύκολο Playbility. 

Τι το ιδιαίτερο έχει η walden και μου κάνει τη ζωή πιο εύκολη?

13 λεπτά πριν, Superfunk είπε

 

Δεν διαφέρει σε κάτι από την ηλεκτρική κιθάρα. 

Όσο λιγότερο relief,χαμηλότερο action και ελαφρύτερες χορδές σε συνδυασμό με τέλεια και χαμηλά κομμένο nut τόσο ευκολότερα θα παίζει. 

Το πρόβλημα στις ακουστικές είναι ότι οι ελαφριές χορδες sound like kaka :)

 

Τώρα που το λες, σα να έχει πιο χαμηλό nut η walden