Στροφές καριέρας, ψυχολογία, χρόνος, μοναξιά και απόγνωση

[fusiongtr]

13 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

Διαφωνώ στο ότι όλα έχουν λόγο ύπαρξης. Όχι πάντα.

 

Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο αγαπητέ μου Alex.

Και αν γίνει κάτι, το οποίο δεν έχει λόγο ύπαρξης, τότε δεν επιβιώνει, σταδιακά φθίνει και πεθαίνει.

Όταν κάτι είναι εκεί και επιμένει, κάτι σημαίνει αυτό, από κάπου κρατιέται.

 

Αλλά δεν είναι πολλές φορές δυνατό να το αντιληφθούμε, είτε γιατί είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας, είτε γιατί .... είμαστε εμείς, και δεν μπορούμε να δούμε αντικειμενικά τον εαυτό μας και να τον αξιολογήσουμε "από μέσα" (κάτι ανάλογο με το να ακούς την φωνή σου ηχογραφημένη αν δεν είσαι τραγουδιστής).

 

Όπως και να έχει, οι επιλογές είναι δικές σου.

[Alex Raptakis]

14 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο αγαπητέ μου Alex.

Εγώ του δίνω το benefit of the doubt που λένε και στο χωριό μου και λέω ότι μπορεί πραγματικά κάποια πράγματα να είναι τυχαία. Υπάρχουν πάρα πολλά φαινόμενα στη φύση που δε τα χω βγάλει απ'το μυαλό μου, τα οποία μπορεί να μην επιβιώνουν για πολύ, αλλά η διάρκεια να είναι αρκετή για τη ζωή ενός ατόμου. Το σκέφτομαι κάπως σαν το πώς γίνεται κάποιος να είναι (πολύ) έξυπνος και ποιος όχι. Όμως και με το ίδιο σκεπτικό μπορώ και να συμφωνίσω μαζί σου γιατί το δίνω στον εαυτό μου, και σίγουρα δεν έχω λόγο να μη σε πιστέψω.

Από την άλλοι οι παράγοντες είναι αμέτρητοι. Ακόμη και αν εντοπίσεις το πρόβλημα ή την πηγή, η ψυχοθεραπεία δε σε βοηθά να τα λύσεις ή να τα παρακάμψεις, αλλά να τα αποδεχτείς και να τα ελέγξεις (ειδικά αν μιλάμε για βλαβερές συνθήκες). Σίγουρα δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο που να σε κάνει να αλλάζεις προτιμήσεις, πεποιθήσεις, θέλω και πιστεύω. Εκτός αν μιλάμε για λοβοτομή. Το ότι έχω πχ OCD μπορεί να περιοριστεί, αλλά δε θα απαληφθεί ποτέ.

 

Προσωπικά, όσες συνεδρίες και να εχω κάνει, είτε ομαδικές είτε ατομικές, είτε με επαγγελματίες, είτε με φίλους, δεν οδήγησε πουθενά. Ωστόσο, δεν είναι ΤΟΣΟ δα τραγικά τα πράγματα όσο μπορεί να ακούγονται, όχι πλέον δηλαδή. Μέσα μου νιώθω πολύ καλά, και έξω δε θα καταλάβει κάποιος το αντίθετο. Απλά είμαι ένα πολύ απαιτητικό άτομο με ιδιαίτερα θέλω και πιστεύω.

[fusiongtr]

8 λεπτά πριν, Alex Raptakis είπε

1. Ακόμη και αν εντοπίσεις το πρόβλημα ή την πηγή, η ψυχοθεραπεία δε σε βοηθά να τα λύσεις ή να τα παρακάμψεις, αλλά να τα αποδεχτείς και να τα ελέγξεις (ειδικά αν μιλάμε για βλαβερές συνθήκες).

 

2. Σίγουρα δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο που να σε κάνει να αλλάζεις προτιμήσεις, πεποιθήσεις, θέλω και πιστεύω. Εκτός αν μιλάμε για λοβοτομή. Το ότι έχω πχ OCD μπορεί να περιοριστεί, αλλά δε θα απαληφθεί ποτέ.

 

3. Προσωπικά, όσες συνεδρίες και να εχω κάνει, είτε ομαδικές είτε ατομικές, είτε με επαγγελματίες, είτε με φίλους, δεν οδήγησε πουθενά.

 

4. Μέσα μου νιώθω πολύ καλά, και έξω δε θα καταλάβει κάποιος το αντίθετο.

 

Με αυτή την απάντηση καταλαβαίνω ότι "φεύγω" από το θέμα, αλλά την θεωρώ απαραίτητη.

 

1. Το θέμα είναι ότι τα όποια προβλήματα κάποιου, παραμένουν προβλήματα, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να τα αποκρυπτογραφήσει. Αλλιώς (όταν δεν μιλάμε για νευρολογικά ζητήματα) θα τα είχε δει, επεξεργαστεί λογικά, ελέγξει, και αυτά δεν θα αποτελούσαν πλέον προβλήματα γι' αυτόν (χωρίς να επηρεάζονται φυσικά τα γνωρίσματα/ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του).

Αυτό που πρέπει να γίνει είναι το ίδιο το άτομο, να δει, αποδεχτεί, μιλήσει γι' αυτά, αντιληφθεί τα αίτια, των "προβλημάτων του".

Αλλά πρέπει να το κάνει το ίδιο το άτομο αυτό, δεν ωφελεί να του τα δείξουν/πουν άλλοι.

Αυτό κάνει η ψυχοθεραπεία.

 

2. Φυσικά ούτε οι προτιμήσεις αλλάζουν, ούτε οι πεποιθήσεις, ούτε ο χαρακτήρας, ούτε η προσωπικότητα, ούτε τα γούστα κανενός, δεν είναι αυτό το θέμα.

 

3. Πολύ συχνό φαινόμενο, χρειάζεται αρκετός χρόνος, κατάλληλος ψυχοθεραπευτής (πολύ σπάνιο), και πραγματική θέληση του ίδιου του ατόμου να βρει λύσεις (μπορεί να σου φανεί παράξενο, αλλά μπορεί να νομίζει ότι θέλει, αλλά εσωτερικά και ασυνείδητα να αντιδράει πολύ έντονα, μην αφήνοντας τον εαυτό του να βοηθηθεί).

 

4. Το τι θα καταλάβει κάποιος έξω, μικρή σημασία έχει, και το καταλαβαίνεις. Ίσα ίσα, που πιέζεσαι εσωτερικά (ασυνείδητα ίσως) να μην βγάλεις ανάλογες συμπεριφορές, πράγμα που μάλλον κάνει κακό.

Από εκεί και πέρα, επίτρεψέ μου αν αμφιβάλλω (δεν σε γνωρίζω προσωπικά, αλλά ο τρόπος που τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά μου δημιουργούν αμφιβολίες) για το αν μέσα σου νιώθεις τόσο καλά, όσο θέλεις να περάσεις προς τα έξω.

 

Alex δεν μου πέφτει λόγος το ξέρω, απλά προσπαθώ (μπορεί με λάθος τρόπο) να βοηθήσω.

Κι επειδή έχω περάσει από εκεί (σε κάποια ακόμα εκεί είμαι βέβαια), καταλαβαίνω.

 

Ο δρόμος όμως, είναι δικός σου.

 

[Alex Raptakis]

2 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

2. Φυσικά ούτε οι προτιμήσεις αλλάζουν, ούτε οι πεποιθήσεις, ούτε ο χαρακτήρας, ούτε η προσωπικότητα, ούτε τα γούστα κανενός, δεν είναι αυτό το θέμα

Μα νομίζω από εκεί ξεκίνησε η όλη συζήτηση, περί απολυτότητας και προτιμήσεων, επιλογών κτλ.

 

Σε Ό,ΤΙ λες συμφωνώ κάθετα, έχεις απόλυτο δίκιο, απλά τα γνωρίζω αυτά - όχι γιατί είμαι ξερόλας, αλλά γιατί έφαγα πολλά χρόνια στο να τα βρω και να αναπτυχθώ. Που να βλεπες όπως ήμουν κάτι χρόνια πριν. Καλά κάνεις και τα λες όμως.

 

Το έξω δε το πολυσκέφτομαι, γιατί είμαι πάντα με ανθρώπους που θέλω να είμαι. Είμαι πάντα όσο πιο αληθινός γίνεται, δε λέω ποτέ ψέμματα, και (πλέον) ξέρω τι θέλω. Απλά ξαναλέω, τυχαίνει να είμαι απαιτητικό άτομο, Ζητώ πολλά, κυρίως από τον εαυτό μου βέβαια. Έχω πάψει όμως να πιέζομαι εσωτερικά. Το έκανα για χρόνια και δε μου βγήκε σε καλό. Αν το συνέχιζα, αυτή τη στιγμή δε θα μιλούσαμε.

[Επισκέπτης]

Στις 1/9/2021 στις 1:48 ΠΜ, Alex Raptakis είπε

Ήθελα πολύ καιρό να γράψω ελεύθερα για το παρόν θέμα, και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνω. Ελπίζω να μην κουράσω πολύ. Συγχωρέστε τυχόν αυθορμητισμό, ή λάθη στο λόγο μου, γιατί θα προσπαθήσω να γράψω όσο πιο ελεύθερα γίνεται, για ένα θέμα που με τρώει εδώ και χρόνια. Για όποιον βαρίεται να διαβάσει το όλο ιστορικό, μπορεί να παει στις τελευταίες παραγράφους (μετά τη μεγάλη γραμμή). Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο όλων.

 

Ξεκινώ να πω ότι, δεν έχω να απευθυνθώ σε πολλούς για τον οποιονδήποτε προβληματισμό μου. Για κάποιο λόγο, ο χαρακτήρας μου μου επέβαλε από πολύ νωρίς να αρκεστώ σε λίγα και καλά - έτσι και στους φίλους μου, και εν τέλει σε όλο τον κοινωνικό μου κύκλο. Αυτό σημαίνει ότι, σε λίγες μέρες κλείνω τα 30 και βρίσκομαι σε ένα κοινωνικό αδιέξοδο. Έχω φίλους, αλλά (πολύ) λίγους μα και (πολύ) καλούς, που δυστυχώς όμως δε βρίσκονται κοντά μου λόγω της απόφασής μου να φύγω από την Κρήτη και να μείνω στην Αθήνα.

 

Γιατί άφησα την Κρήτη (και όλους μου τους φίλους) θα με ρωτήσει κάποιος. Ένιωθα ότι ήταν η μόνη λύση τότε. Λύση σε τι? Δε ξέρω ακριβώς. Μια που δε μου αρέσει η νοοτροπία του χωριού, μια που ήθελα να φύγω (πολύ) μακριά από τη μάνα μου, τότε πίστευα ότι θα ήταν η βέλτιστη κίνηση για τα επαγγελματικά μου, αλλά κυρίως πίστευα ότι θα είναι ένα ολοκληρωτικά νέο ξεκίνημα. Σε δυο μήνες κλείνω 4 χρόνια η ζωή μου έχει αλλάξει, αλλά δε ξέρω αν είναι για καλό ή για κακό.

 

Τα επαγεγλματικά μου: Μπορεί να έχει πάρει το μάτι σας ότι στοχεύω στη σύνθεση κινηματογραφικής μουσικής. Παρόλο που φοίτησα σε Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο και απολάμβανα τη σύνθεση όσο τίποτε άλλο, στη Γ' Λυκείου ήθελα ως πρώτη επιλογή να σπουδάσω Οικονομικά. Στο 2ο έτος κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα, και σχεδόν τα παράτησα. Τότε είχα ως χόμπυ τη γραφιστική (επεξεργασία ψηφιακής εικόνας), έκανα αρκετούς ιντερνετικούς φίλους που με βοήθησαν να εξελιχθώ, και μέσω του εθελοντισμού αργότερα ξεκίνησα να βγάζω κάποια χρήματα. Εκείνη την περίοδο μαλώσαμε άγρια με τον κολλητό μου - που ήταν και ο συνδετικός κρίκος της μουσικής ζωής μου. Είχαμε μια hard-rock μπάντα, έπαιζα drums και έγραφα κομμάτια. Και για πολλά χρόνια μετά, σταμάτησα πλήρως να ασχολούμαι με τη μουσική, και αργότερα, οι νέοι μου φίλοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα.

 

Τέλη του 14', μόλις πήρα το πτυχίο, το δωσα στη μάνα μου να το κορνιζώσει και έμεινε στο τοίχο. Ταυτόχρονα ξεκίνησα να πάρω το πτυχίο Αγγλικών (C2). Εκείνη την περίοδο ένας καλός φίλος (από αυτούς που μου έμαθε γραφιστικά κόλπα) μου πέταξε την ιδέα να ξεκινήσω να ζωγραφίζω αντί να επεξεργάζομαι. Παρόλο που ήμουν παντελώς (μα παντελώς) άσχετος με τη ζωγραφική, σαν ιδέα μου άρεσε και επειδή δεν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου, είπα να το πάω πολύ σοβαρά και κυνηγήσω την εικονογράφηση - ψηφιακή ζωγραφική κυρίως για video games, χαρακτήρες, κτλ.

 

Ξεκίνησα από το μηδέν, και τον πρώτο χρόνο έδωσα πόνο. Διάβαζα σαν να έκανα διδακτορικό, φτάνοντας τις 15-16 ώρες τη μέρα για πολλές μέρες - γιατί "έτσι έπρεπε" προκειμένού να φτάσω το στόχο μου. Είχα μηδενική κοινωνική ζωή, και οι φίλοι μου το ίδιο. Βγαίναμε για κανένα πιτόγυρο και για καμιά ταινία που και που. Έπρεπε όμως να πάω και στρατό, οπότε είχα και αυτό στη μέση. Ο στρατός, σε συνδιασμό με τη φασαρία στο σπίτι και τον μηδανιμό κοινωνικό κύκλο, ήταν ένας μεγάλος παράγοντας που με έκαναν να θέλω να εξαφανιστώ από το σπίτι. Έτσι μετά το στρατό, τέλη του '17 ανέβηκα Αθήνα, χωρίς δουλειά, με τη μόνη ιδέα του να εξελιχθώ και να βγάλω λεφτά από την εικονογράφηση και με μια μικρή ελπίδα ότι θα καλυτερεύσει και το κοινωνικό κομμάτι. Το πίστευα πολύ, ήμουν σίγουρος ότι κάτι θα κάνω.

 

Και έτσι έγινε. Πήγα Αθήνα, βρήκα σπίτι και ξεκίνησα να βγάζω κάποια χρήματα, όχι πολλά βέβαια. Ο (ηλιθιωδώς) ανταγωνιστικός τρόπος σκέψης μου δε με άφηνε ήσυχο - έβλεπα τους μάστερς και έλεγα ότι εκεί πρέπει να φτάσω. Μου άρεσε η ιδέα να το κάνω, να είμαι ένας από αυτούς, με αποτέλεσμα να πιέζω τον εαυτό μου ολοένα και περισσότερο... Μέχρι που απλά έσπασα. Το καλοκαίρι του 18', 3 χρόνια μετά την έναρξη της προσπάθειας μου, αποφάσισα να σταματήσω για τα καλά. Αντιλήφθηκα ότι όλο αυτό δεν ήταν για μένα, και ότι πίεζα τον εαυτό μου για μια ιδέα, και όχι για την πραγματικότητα που περιτριγυρίζει έναν ζωγράφο. Πολλοί δε κατάλαβαν ποτέ το γιατί, περισσότερο γιατί είχα φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο στα μάτια τους, και πολλοί θα το ζήλευαν, αν και στα δικά μου ήταν πάντα κάτι μέτριο. Παρ'όλα αυτά, η απόφασή μου ήταν οριστική, και εξιλεωτική. (Για όσους ενδιαφέρονται μπορούν να δουν τις ζωγραφιές μου εδώ: artstation.com/nunbul)

 

Το αποτέλεσμα - να μείνω χωρίς χρήματα, με τρεχούμενα έξοδα και καμία ιδέα για του τι θα κάνω στη ζωή μου. Η μοναξιά και οι όλες συνθήκες δε βοηθούσαν καθόλου. Ευτυχώς ήρθε ο φίλος μου ο ΟΑΕΔ και μου πρόσφερε μια σύμβαση στο δημόσιο για ένα χρόνο μέσω του πτυχίου μου. Μπήκα σαν οικονομολόγος σε ένα τμήμα ΑμεΑ στην Αθήνα, αλλά βγήκα σαν σκηνοθέτης, φωτογράφος και φουλ τεχνολογική υποστήριξη στους ανίδεους μόνιμους υπαλλήλους του δημοσίου. Σταθεροποιήθηκα οικονομικά, και έκανα και δύο νέες καλές φιλίες, που ακόμα και σήμερα σπάνε πού και πού τη μοναξιά μου.

 

Έπρεπε όμως να ψάξω να βρω τι θα κάνω - και μέσα στη βαρεμάρα του δημοσίου, σκέφτηκα να πάρω μια κιθάρα που πάντα ήθελα να μάθω και να γίνω καλός. Και λέω, πώς θα τη συνδέσω στον υπολογιστή? Χρειαζόμουν κάρτα ήχου. Χμμ, μάλλον χρειάζομαι και ηχεία μόνιτορ. Ας πάρω και ένα midi-controller, φθηνό είναι. Πώς δουλεύει? Βάζεις ήχους ψηφιακά ε? Χμ κάποια στιγμή είχα παίξει λίγο στο Fruity Loops... Και έτσι έσκασε από το πουθενά - Γιατί παράτησα τη σύνθεση? Μετά από μια μικρή έρευνα είδα ότι μπορείς να γράψεις Ό,ΤΙ ΘΕΣ, όπως θες. Και λέω - αυτό είναι. Μου έκανε κλικ, και έτσι τα παράγγειλα και έγραψα το πρώτο μου κομμάτι. Άρεσε σε ένα φίλο και το ανέβασε σε ένα animation που έφτιαξε      (Το κομμάτι αυτό είναι και το τελευταίο κομμάτι του album μου, που ενα χρόνο μετά το αναβάθμησα με όλα αυτά που έμαθα).

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Έτσι ξεκίνησε η ιδέα - το ταξίδι μου στο να γίνω συνθέτης. Πάντα μου άρεσε ο κινηματογράφος και τα video games, μα ποτέ δεν είχα την ιδέα ότι θα μπορούσα να είμαι μέρος της μουσικής τους. Αυτό είναι, είπα. Δε μπορούσα όμως να γίνω κατευθείαν συνθέτης. Δε γίνεται, είναι αδιανόητο. Η σύμβαση δημοσίου τελείωνε και έπρεπε να βρω τι θα κάνω. Εντελώς τυχαία, ο τύπος που μου πούλησε τη μηχανή που αγόρασα όταν ήρθα Αθήνα μου πρότεινε δουλειά σαν γραφίστας. Έπρεπε να τη δεχτώ, παρόλο που από την εμπειρία μου ήξερα ότι δε θα μου αρέσει καθόλου, ούτε το περιβάλλον, ούτε πρακτικά το επάγγελμα. Αυτό ισχύει και σήμερα.

 

Και εδώ κάπου ξεκινάει το πρόβλημα. Έχω πάρει την απόφαση μου, ότι θέλω να κυνηγήσω τη σύνθεση, και όπου βγάλει. Αλλά ποιός είμαι εγώ για να το πετύχω? Υπάρχουν άλλοι με τρομακτικές γνώσεις, σύνθεσης, θεωρίας, απίστευτοι οργανοπαίκτες, τρελά μυαλά, και σίγουρα άυτοί με τεράστιες διασυνδέσεις. Ποιος είμαι εγώ και από πού και ως πού μπορώ? Πρέπει να μάθω καλύτερο πιάνο, θέλω, ζηλεύω. Θέλω να γίνω καλύτερος στο πιάνο. Μου αρέσει όμως πολύ και η κιθάρα, και θα ήθελα να πάρω και ένα μπάσο. Τώρα στο γάμο του φίλου μου που έπαιξα drums, όλοι μου λένε να πάρω drums για να παίζουμε τα καλοκαίρια. Δε ξέρω τι να πρωτοκάνω. Είναι και ένα πρόγραμμα Film Scoring στο Ωδείο του Νάκα που φαίνεται ενδιαφέρον και λέω να το δοκιμάσω.

 

Εδώ παίζει το δεύτερο πρόβλημα, μπορεί και πιο σημαντικό. Όχι μόνο δεν υπάρχει χρόνος για όλα αυτά, αλλά μέσα σε όλο αυτό το χάος, είμαι μόνος και δε βρίσκω τρόπο διαφυγής. Το να πετύχω στο οτιδήποτε και να σταματήσω να είμαι μέτριος σε ότι κάνω, ειδικά εφόσον "ξεκινάω" σε τέτοια ηλικία, χρειάζεται τεράστια αφοσίωση και πρέπει να αφιερώσω όλο μου το χρόνο εκεί. Αυτό σημαίνει εγκλεισμός μέσα στο σπίτι, και ατελείωτη δουλειά. Ταυτόχρονα σημαίνει και "αντίο" σε όποια ελπίδα έχω για λύσω το πρόβλημα της μοναξιας. Είμαι πάνω από 10 χρόνια single, και δεν είμαι οκ με το να μείνω έτσι για την υπόλοιπη ζωή μου. Το γιατί είμαι single είναι άλλο μεγάλο θέμα, αλλά ας πούμε ότι η μέση Ελληνίδα δε μου ταιριάζει και δε μπορώ να συμβιβαστώ με κάποια πραγματάκια. Ο μηδαμινός κοινωνικός μου κύκλος δε βοηθάει, και σίγουρα δεν είμαι το πιο τυχερό πλάσμα εκεί έξω.

 

Πολλοί μου λένε να κάνω κάτι εκτός σπιτιού, αλλά τι? Δε μου αρέσουν και πολλά, και δεν έχω και άπλετα χρήματα ούτε το χρόνο να δοκιμάζω τυχαία άσχετα πράγματα. Τα χόμπυ μου είναι η μουσική, τα video games, και ο κινηματογράφος. Δεν αρκούν αυτά? Το μόνο που έχω σκεφτεί είναι να μπω σε μια μπάντα, αν και δε ξέρω καν τι μπορώ να κάνω σε μια μπάντα. Είμαι αρκετά μέτριος σε ότι όργανο "ξέρω", και σίγουρα το να παίζω progressive metal δε θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Ας μη βάλουμε τον παράγοντα COVID στην εξίσωση για την ώρα...

 

Μέσα σε όλα αυτά πρέπει μέχρι το Νοέμβρη να βρω άλλο, μεγαλύτερο σπίτι στην Αθήνα, που να είναι καλοστεκούμενο, να μπορώ να παίζω μουσική χωρίς να μου χτυπάνε την πόρτα και να έχω την ησυχία μου. Και να μη δίνω πάνω από 400 ευρώ, ήμαρτον.

 

Τι κάνω?

Υπάρχει βέλτιστη λύση?

Υπάρχει ισορροπία?

Θέλω πολλά?

Είμαι καταδικασμένος να αποτύχω και να μείνω για πάντα μέτριος σε ότι κάνω?
Είμαι καταδικασμένος να μείνω μόνος?

Τι κάνω?...

 

Φίλε μου, χωρίς να είμαι ειδικός θα σου πω μερικές σκόρπιες σκέψεις:

 

Η μεγαλύτερη επιτυχία είναι η ευτυχία.

 

Χρειάζεσαι οπωσδήποτε φίλους και άσκηση. Όχι πολύ, ας πούμε 5-6 ώρες την εβδομάδα από το καθένα.

 

Αυτά είναι που μας κρατάνε σε ισορροπία. Έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής και η σπιτική διασκέδαση έχει γίνει τόσο καλή που μας δίνει την ψευδαίσθηση πως το έξω δε χρειάζεται και πολύ. Είναι όμως απαραίτητο.

 

Πιθανώς βιώνεις την "ελληνική κατάθλιψη" όπως τη λέω εγώ. Στη μεγαλούπολη ζεις μόνο για να τρέχεις ασταμάτητα πανικόβλητος και για να πληρώνεις μαμησιάτικα να συντηρείς το κράτος. Αν μπορείς φύγε για εξωτερικό ή γύρνα στην επαρχία. Ειδικά όταν κάνεις οικογένεια τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα εδώ. Ήδη τα νοίκια και η ΔΕΗ έχουν εκτοξευτεί, και που'σαι ακόμα.

 

Χέσε τους στόχους ως επιτεύγματα. 99,99% των ανθρώπων δεν πετυχαίνουν κανένα "σπουδαίο" επίτευγμα. Η ζωή είναι μικρή και φευγει γρήγορα. Είσαι 30 και νέος, πολύ σύντομα θα είσαι 50 και "όχι τόσο νέος". Βάλε στόχο μόνο την ψυχική σου ισορροπία και ευτυχία, όλα τα άλλα είναι μπούρδες. Να ξυπνάς το πρωί με όρεξη, και να κοιμάσαι εύκολα το βράδυ. Βρες χρόνο για σένα, έστω λίγο.

 

Είσαι νέος και έχεις μόνο την ευθύνη του εαυτού σου. Αυτό είναι τεράστιο πλεονέκτημα. Όλος ο κόσμος είναι στα πόδια σου.

 

 

[Superfunk]

7 λεπτά πριν, JimmyPap είπε

Χέσε τους στόχους ως επιτεύγματα. 99,99% των ανθρώπων δεν πετυχαίνουν κανένα "σπουδαίο" επίτευγμα. Η ζωή είναι μικρή και φευγει γρήγορα. Είσαι 30 και νέος, πολύ σύντομα θα είσαι 50 και "όχι τόσο νέος". Βάλε στόχο μόνο την ψυχική σου ισορροπία και ευτυχία, όλα τα άλλα είναι μπούρδες. Να ξυπνάς το πρωί με όρεξη, και να κοιμάσαι εύκολα το βράδυ. Βρες χρόνο για σένα, έστω λίγο.

 

 

Να κλείσει το θέμα παρακαλώ. 

(Και να αγιάσει το στόμα του γράφοντος)

[gkourmoul1]

24 λεπτά πριν, JimmyPap είπε

Βάλε στόχο μόνο την ψυχική σου ισορροπία

 

Και αυτός στόχος είναι. Και μάλιστα, ο σημαντικότερος όλων....

[Alex Raptakis]

16 ώρες πριν, JimmyPap είπε

Χέσε τους στόχους ως επιτεύγματα. 99,99% των ανθρώπων δεν πετυχαίνουν κανένα "σπουδαίο" επίτευγμα. Η ζωή είναι μικρή και φευγει γρήγορα. Είσαι 30 και νέος, πολύ σύντομα θα είσαι 50 και "όχι τόσο νέος". Βάλε στόχο μόνο την ψυχική σου ισορροπία και ευτυχία, όλα τα άλλα είναι μπούρδες. Να ξυπνάς το πρωί με όρεξη, και να κοιμάσαι εύκολα το βράδυ. Βρες χρόνο για σένα, έστω λίγο.

 

Ωραία τα λόγια, αλλά είναι σαν να λες σε κάποιον με παθολογικό άγχος - μην αγχώνεσαι. Επίσης, είναι δύσκολο, αλλά ξαναλέω ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε τις ίδιες προτεραιότητες, και δε λειτουργούν όλα με τον ίδιο τρόπο.

 

Όχι δηλαδή ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνω καριέρα στη μουσική (ή οπουδήποτε αλλού) για να είμαι ευτυχισμένος, ούτε καν, δε είπα ποτέ αυτό. Απλά αυτή τη στιγμή είναι το μόνο πράγμα που θέλω - και το μόνο που περνάει άμεσα από το χέρι μου. Χρόνο για μένα έχω, απλά ψάχνω το πώς να τον αξιοποιήσω προκειμένου να βελτιώσω όσα περνάνε από το χέρι μου. Αυτός ήταν και ο σκοπός του νήματος δηλαδή...
 

[Wild_Rose]

είσαι και ξεροκέφαλος όμως και δεν ακούς..

 

ότι είπε ο @JimmyPap +1000 από μένα.

[Jet72]

Το γεγονός ότι ανοίγεις επώνυμα τα σώψυχά σου σε μεγάλης αναγνωσιμότητας forum δείχνει ότι έχεις "γκατς". Δουλεμένα και ανθεκτικά. Δεν φοβάσαι την έκθεση, δεν φοβάσαι το σχόλιο. Μεγάλη δύναμη αυτή.

 

Και έχω την εντύπωση ότι αυτά που περιγράφεις (όχι στη λεπτομέρεια αλλά στην υφή τους) σίγουρα συντονίζονται με τις ψυχικές ιδιοσυχνότητες αρκετών άλλων, που ίσως απλά δεν έχουν την αντοχή ή έστω την θέληση ή απλά την ανάγκη να μιλήσουν ανοικτά.

 

Κούνα τις παραμέτρους, ρίξε τις ζαριές σου αλλά παράλληλα να σκέφτεσαι ότι πραγματική επιτυχία είναι η ευτυχία, η οποία κρύβεται σε όχι σύνθετα πράγματα.......