Τι με εμπνέει

[stavros_d80]

εφόσον σταμάτησαν τα live σταμάτησε και η όρεξη για μουσική.... δεν υπάρχει κίνητρο

και ενώ υπάρχει άπλετος χρόνος που θα μπορούσα να ασχοληθώ με δικά μου κομάτια δεν κάνω τίποτα δεν υπάρχει όρεξη....

δηλ ή θα τρέχω σαν τον π@#$! και θα βγάζω οδηγούς για λαιβ την ημέρα και το βράδυ θα γράφω δικά μου ξενυχτώντας ως τις 4 ή δεν θα κάνω τίποτα

 

σαν να έχεις την Nürburgring και μια Ferrari και να κάθεσαι να πλένεις τη Ferrari ή να σκουπίζες την πίστα επειδή δεν έχει αυτοκίνητα η πίστα.... περίεργο συναίσθημα όντως....

[gmoukou]

16 λεπτά πριν, stavros_d80 είπε

εφόσον σταμάτησαν τα live σταμάτησε και η όρεξη για μουσική.... δεν υπάρχει κίνητρο

και ενώ υπάρχει άπλετος χρόνος που θα μπορούσα να ασχοληθώ με δικά μου κομάτια δεν κάνω τίποτα δεν υπάρχει όρεξη....

δηλ ή θα τρέχω σαν τον π@#$! και θα βγάζω οδηγούς για λαιβ την ημέρα και το βράδυ θα γράφω δικά μου ξενυχτώντας ως τις 4 ή δεν θα κάνω τίποτα

 

σαν να έχεις την Nürburgring και μια Ferrari και να κάθεσαι να πλένεις τη Ferrari ή να σκουπίζες την πίστα επειδή δεν έχει αυτοκίνητα η πίστα.... περίεργο συναίσθημα όντως....

 

Α, άλογο κούρσας και συ δηλαδή.
Το περνάνε πολλοί στον κύκλο μου αυτή τη περίοδο.

Όπως είπες, περίεργο συναίσθημα.....
Το περνάω και γω κατα καιρούς και όταν το παίρνω χαμπάρι με χαστουκίζω και συνεχίζω το δρόμο μου.

Εϊναι κάτι που αξίζει  την εσωτερική αναζήτηση (εγώ δεν έχω τολμήσει ακόμα)

[Ασυλλόγιστος]

Έχω την συνταγή για την επίλυση του προβλήματος. 

Μία καλή λούπα τύμπανα και ένα  εξάχορδο μπάσο ibanez 

[gmoukou]

Και κάτι που έπεσα πάνω του τυχαία, σχετικά σχετικό με το θέμα:

 

Επεξεργασμένο 8 Φεβρουαρίου 2021 από gmoukou

[blue]

το δικο μου αγαπημένο στριπ για το θέμα είναι αυτό:

[Holystone]

Αν το σκεφτω απο αποψη trigger του να γραψω, να παιξω κτλ μουσικη θα ελεγα με ιεραρχικη δομη:

 

1. Μετα που εχω...(χμ είχα..) παρακολουθησει συναυλια, live, μεγαλο/ μικρο... μην πω ακόμα περισσοτερο σε μικρα live, ξερετε ΤΙ, βλεποντας και λεγοντας ενδομυχα "χμ πώς το κανει ετσι στην κιθαρα; χμ μπορω να το κανω και εγω νομιζω, χα, ναι σιγα! και εγω το κανω!" (ελατε βρε, το εχετε κανει ολοι σας...σςςςς )

 

2. Ακούγοντας αρκετα, μουσικη που μου αρεσει την καθε δεδομενη περιοδο, σε σημειο να επηρεαζεται ο HDD του εγκεφαλου, και ενστικτωδως, να βγαζω μελωδιες που να φερνουν λιγο σε αυτες.

 

3. Χα, φυσικα μετα απο αλλαγμα χορδων, σεταρισμα, που ακους τα choir και τα αγγελακια να σου λενε "μα, δεν παιζει τοσο ωραια η κιθαρα τωρα; ξεδιπλωσε μας λιγο το <<ταλεντο>> σου"

 

4. Φυσικα η επαφη σε προβα, συναντηση με αλλους μουσικους, και κυριως πολυ πιο ευεργετικά, με καλυτερους μουσικους απο ό,τι ειμαι (να επιδιώκετε να το κανετε, φοβερο trigger!!)

 

 

Oλα τα παραπανω, προυποθετουν ενα και σημαντικο πραγμα...Να ειμαι καλά σε διαθεση κτλ... Να περιμενω το ρεπο μου, που και αυτο, να πρεπει να ερθει ηρεμα, γιατι αλλιως, χανεται η ορεξη στο healing της ημερας...

Αν και πολλοι λενε οτι στην μαυριλα και την στεναχωρια τους γραφουν μουσική, εγω ειμαι το αναποδο... Αν δεν εχω καλή διαθεση, δεν μου βγαινει νοτα...

 

 

 

 

ΥΓ.: Δεν θα αναφερθω στην περιπτωση που όλοι ξερουμε, η οποια ειναι φυσικα, μολις ερθει καινουργια κιθαρα, γιατι δεν μετραει

 

 

Επεξεργασμένο 10 Φεβρουαρίου 2021 από Holystone

[John Tzinieris]

Εχοντας διαβάσει πάρα πολλές βιογραφίες (κυρίως κλασικών) μουσικών έχω προσέξει τα εξής:

 

 

Αυτοί που αφιέρωναν πολλές ώρες στη σύνθεση χωρίζονταν σε διάφορες κατηγορίες:

 

- Αυτοί που έγραφαν τακτικά και σε καθημερινή βάση (Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σούμπερτ και αρκετοί άλλοι). Ποιές ώρες έγραφαν αυτοί: συνήθως πρωί με απόγευμα (πολλές ώρες) και μετά ανάπαυση. Σπανιότερα βραδινές ώρες. Ο Γ.Σ. Μπαχ έγραφε κυριολεκτικά όποτε προλάβαινε, επειδή ήταν και κάντορας στη σχολή του Αγίου Θωμά της Λειψίας και είχε διάφορες υποχρεώσεις..

- Αλλοι που έγραφαν σε "χρονικές νησίδες": ο Βάγκνερ π.χ. έγραφε ασταμάτητα επί πολλούς μήνες μέχρι να τελειώσει την όπερα αλλά μετά μπορεί να έκανε μήνες να ξαναγράψει κάτι άλλο, κάτι αντίστοιχο και ο Στραβίνσκι, ο Τσαϊκόφσκι μάλλον κάτι ενδιάμεσο. Γενικά έτσι λειτουργούσαν οι συνθέτες όπερας και μπαλέτου.

- Αλλοι που έγραφαν κυρίως όταν είχαν έμπνευση για κάποιο λόγο, κυρίως ρομαντικοί: Σατί, Σοπέν, Ντεμπισί, Ραβέλ κλπ.

 

Αυτοί που είχαν ελάχιστο χρόνο για σύνθεση έπεφταν με τα μούτρα κυριολεκτικά όποτε προλάβαιναν:

 

- Ο Μάλερ έγραφε τους 2 καλοκαιρινούς μήνες που είχε διακοπές (γενικά ήταν μαέστρος όπερας).

- Ο Αιβς έγραφε τις αργές βραδυνές ώρες που έβρισκε κάποιο χρόνο (είχε ασφαλιστική εταιρεία με κάποιον άλλο).

- Ο Σένμπεργκ όταν ήταν στις ΗΠΑ δούλευε συνθέσεις ακόμη και στα διαλείμματα μεταξύ των ωρών διδασκαλίας του (ήταν καθηγητής μουσικής σε πασίγνωστη μουσική σχολή).

 

 

Επεξεργασμένο 13 Μαρτίου 2021 από John Tzinieris

[mitsar]

Ευχαριστώ θερμά τον John που με το αποπάνω post μου έδωσε ερέθισμα και έμπνευση.

 

Προφανώς δεν είμαι συνθέτης, αλλά γνωρίζω μια καλή σύνθεση όταν την ακούω, ακόμα και όταν δεν έχω δει την πάρτα (στο ροκ αν έχει maj7 ή sus4 ή ντιμινουΐτες εγκρίνεται αυτομάτως). Ελάχιστα πράγματα έχω συν-γράψει, όταν περί το 1980 μέναμε μαζί με τον Άγγελο Σκορδίλη και είχα πρόσβαση στην διπλή 6/12 χορδη μαύρη Ibanez του. Στο σπίτι είχε και ένα όρθιο πιάνο και συνέβη μια μέρα ένα γεγονός που μας άγγιξε: η δολοφονία του John Lennon. Εκείνη την ημέρα κάτσαμε και συνθέσαμε έναν επιτάφιο, από τον οποίο θυμάμαι μόνο το ρεφραίν "Αξέχαστε Lennon, αξέχαστε εσύ, ...".

 

Στο θέμα μας περί έμπνευσης έχω να παρατηρήσω τα εξής (με επιρροές από τις εμπειρίες μου ως φυσικός, ως ερευνητής και ως εκπαιδευτικός):

 

1. Στην Τέχνη και στην Μουσική ειδικότερα, είτε είμαστε σε μόνιμο αναβρασμό ιδεών (έχει ανοίξει το πηγάδι το πετρέλαιο) είτε χρειάζεται ένα trigger, ένα γεγονός που να μας σκανδαλίσει την διαδικασία. Η Joni Mitchell σίγουρα εμπνεόταν από τα πάντα, ένα κόκκινο φύλλο σφένδαμνου που έπεσε από το δέντρο, ένας μπόμπιρας πάνω σε ποδήλατο που ξεφωνίζει, μια τρύπια αμερικάνικη σημαία στο Μπιτ Παζάρ. Το κακό είναι ότι όταν υπάρχει πολύς θόρυβος στο περιβάλλον, ένα ερέθισμα πρέπει να είναι πάνω από το κατώφλι των αισθήσεων και των αισθημάτων. Δηλαδή, το τί μετράει για τον καθένα μας ως συμβάν, ως γεγονός, εξαρτάται και από το περιβάλλον και από τις δικές μας αισθήσεις, που ως γνωστόν δουλεύουν λογαριθμικά (νόμος Weber-Fechner). Στις μέρες μας, μετά από δεκαετίες εκπαίδευση στην βία δια τηλεόρασης και δια ζώσης, το μόνο που μας ταρακουνάει είναι η ζωντανή θέα του αίματος στην άσφαλτο ή στην μπανιέρα. Δηλαδή είμαστε όλοι πια στο επίπεδο του καρχαρία.

 

2. Ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων είναι παραγωγοί, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία είναι παθητικοί δέκτες και καταναλωτές. Αυτό είναι ένα είδος ευνουχισμού τον οποίο μας επιβάλλει το τερατώδες και διεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα διεθνώς (συν ο συντηρητισμός της κοινωνίας) το οποίο διδάσκει για τον μέσο όρο, εξισώνοντας προς τα κάτω και κόβοντας σαν τον Προκρούστη ό,τι βρίσκεται έξω από τις νόρμες. [Για να προλάβω μερικούς-μερικούς, δεν είναι αυτό μια αναρχική ή μια πάνκ θέση, είναι ένα γεγονός]. Παράδειγμα: ο θείος Μίμης έχει στο σπίτι μια κιθάρα. Ο μικρός Βασίλης γρατζουνάει και πιάνει κλίμακες. Αν η αντίδραση των γονιών είναι "μή, τζιζ, κακό, θα το χαλάσεις" πάει άλλος ένας εν δυνάμει Χέντριξ. Αν η αντίδραση των γονιών είναι "μήπως το παιδί μας έχει ταλέντο;" και του κάνουν δώρο μια δική του κιθάρα, έχουμε κερδίσει άλλο ένα μέλος στο noiz. Το παιδί αυτό θα έχει έμπνευση σε όλη του τη ζωή (εκτός αν γνωρίσει το σεξ, το χρήμα ή την βόλεψη της μισθωτής σκλαβιάς και τα παρατήσει όλα).

 

3. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η "σχέση εισερχομένων - εξερχομένων" όπως την ονομάζω. Αν είσαι συνέχεια μπροστά σε μια οθόνη, είτε 5" είτε 55", η ποσότητα της εισερχόμενης πληροφορίας είναι τεράστια. Επιπλέον, η πληροφορία χρειάζεται όχι μόνο χρόνο για να επεξεργαστεί, αλλά και για να διαγραφεί, για να δώσει χώρο στην επόμενη. Μόλις σταματήσει η καταρρακτώδης είσοδος, αρχίζει η διαδικασία της αντίστροφης οσμωτικής πίεσης: όλα τα πράγματα που έχουμε στο κεφάλι μας ψάχνουν μια διέξοδο για να εκφραστούν προς τα έξω. Αν για κάποιο λόγο δεν υπάρξει αυτή η διέξοδος (π.χ αρχίζει σε λίγο το Survivor στην TV), αρχίζει η πνευματική και δημιουργική δυσκοιλιότητα: γίνεται όλο και δυσκολότερη η έκ-φραση (προσέξτε την ετυμολογία) και η δημιουργία. Η δέ έμπνευση, που είναι το θέμα μας, έχει κουκουλωθεί από την άμμο της παραλίας στις Σεϋχέλλες και τα μπικίνι και μονοκίνι του πειρασμού της κατανάλωσης.

 

Συνεπώς, μερικά από τα γιατροσόφια του θείου mitsar για την έμπνευση είναι τα εξής:

 

1. Χαμηλώστε τους ρυθμούς, χαμηλώστε τις παρεμβολές, χαμηλώστε τον θόρυβο περιβάλλοντος. Χαμηλώστε το κατώφλι ακοής, όρασης και αντίληψης. Διδάξτε στις αισθήσεις σας να πανικοβάλλονται από έναν ψίθυρο ή από την βρύση που στάζει.

 

2. Γνωρίστε καλύτερα τον εαυτό σας και μάθετε τι μετράει για σας ως "είδηση", "συμβάν", "γεγονός", "εντύπωση". Στη συνέχεια διδάξτε τον εαυτό σας να κατεβάζει το κατώφλι αυτό της αντίληψης. Σιγά-σιγά και σταδιακά, ένα βήμα κάθε μέρα. Έτσι θα ανακαλύψετε το γεγονός που θα σκανδαλίσει την αλυσιδωτή αντίδραση. Για έναν αγρότη, το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, όπως δισεκατομμύρια άλλα μήλα. Για έναν δημιουργό, το ένα και μόνο μήλο που έπεσε όταν αυτός ήταν στην κατάλληλη δεκτική διάθεση, οδήγησε στην Θεωρία της Παγκόσμιας Έλξης.

 

3. Μάθετε να αναγνωρίζετε παντού τις παγίδες της κατανάλωσης καθώς και τα booby traps που στήνετε οι ίδιοι εσκεμμένα ή αθέλητα στον εαυτό σας: Συνειδητοποιήστε ότι η κατανάλωση είναι η εύκολη λύση, η οδός της ελαχίστης προσπάθειας και κυριολεκτικά ο αντίχριστος. Η κατανάλωση είναι ο Πειρασμός. Η παραγωγη απαιτεί να ματώσουν τα δάχτυλα στην κιθάρα και να λιώσουν επάνω στα πλήκτρα. Θέλει τόννους καφέ και ιδρώτα. Θέλει πάκα χαρτί και μεγάλο κάλαθο αχρήστων. Γράψε, σβήσε, καθαρογράψε, πέταξτο και πάλι από την αρχή.

 

4. Το σύνηθες μεγάλο σφάλμα των δημιουργών που δεν είχαν σοφούς δασκάλους είναι ότι ξεκινάνε να γράψουν κάτι με μισογεμάτες ή άδειες μπαταρίες. Δεν γίνεται. Θέλει γεμάτες μπαταρίες και ένα ξεκούραστο μυαλό που πεταρίζει σαν πεταλούδα. Αντίθετα, το ξεκίνημα με μισοάδειες μπαταρίες θα οδηγήσει αναπόδραστα σε έναν φαύλο κύκλο απογοήτευσης self-loathing, frustration, desperation, forced restarts, headbanging on the wall. "Είμαι ανίκανος", "δεν έχω τίποτα μέσα μου", "στέρεψα". Όλα αυτά είναι οι παρενέργειες του τοξικου γαλακτικού οξέος της κούρασης στην φαιά ουσία. Το πρόβλημα είναι οι άδειες μπαταρίες, όχι εσείς.

 

Δεν ξέρω αν βοήθησα κανέναν σας να γράψει ή να βρεί έμπνευση με τα παραπάνω. Είμαι βέβαιος όμως ότι στη ζωή μου έχω εντοπίσει μερικά κλειδιά για το γιατί μερικές φορές, μερικούς μήνες ή μερικά χρόνια δεν έχω έμπνευση.

Επεξεργασμένο 13 Μαρτίου 2021 από mitsar
$$$

[gmoukou]

54 λεπτά πριν, mitsar είπε

Ευχαριστώ θερμά τον John που με το αποπάνω post μου έδωσε ερέθισμα και έμπνευση.

 

Προφανώς δεν είμαι συνθέτης, αλλά γνωρίζω μια καλή σύνθεση όταν την ακούω, ακόμα και όταν δεν έχω δει την πάρτα (στο ροκ αν έχει maj7 ή sus4 ή ντιμινουΐτες εγκρίνεται αυτομάτως). Ελάχιστα πράγματα έχω συν-γράψει, όταν περί το 1980 μέναμε μαζί με τον Άγγελο Σκορδίλη και είχα πρόσβαση στην διπλή 6/12 χορδη μαύρη Ibanez του. Στο σπίτι είχε και ένα όρθιο πιάνο και συνέβη μια μέρα ένα γεγονός που μας άγγιξε: η δολοφονία του John Lennon. Εκείνη την ημέρα κάτσαμε και συνθέσαμε έναν επιτάφιο, από τον οποίο θυμάμαι μόνο το ρεφραίν "Αξέχαστε Lennon, αξέχαστε εσύ, ...".

 

Στο θέμα μας περί έμπνευσης έχω να παρατηρήσω τα εξής (με επιρροές από τις εμπειρίες μου ως φυσικός, ως ερευνητής και ως εκπαιδευτικός):

 

1. Στην Τέχνη και στην Μουσική ειδικότερα, είτε είμαστε σε μόνιμο αναβρασμό ιδεών (έχει ανοίξει το πηγάδι το πετρέλαιο) είτε χρειάζεται ένα trigger, ένα γεγονός που να μας σκανδαλίσει την διαδικασία. Η Joni Mitchell σίγουρα εμπνεόταν από τα πάντα, ένα κόκκινο φύλλο σφένδαμνου που έπεσε από το δέντρο, ένας μπόμπιρας πάνω σε ποδήλατο που ξεφωνίζει, μια τρύπια αμερικάνικη σημαία στο Μπιτ Παζάρ. Το κακό είναι ότι όταν υπάρχει πολύς θόρυβος στο περιβάλλον, ένα ερέθισμα πρέπει να είναι πάνω από το κατώφλι των αισθήσεων και των αισθημάτων. Δηλαδή, το τί μετράει για τον καθένα μας ως συμβάν, ως γεγονός, εξαρτάται και από το περιβάλλον και από τις δικές μας αισθήσεις, που ως γνωστόν δουλεύουν λογαριθμικά (νόμος Weber-Fechner). Στις μέρες μας, μετά από δεκαετίες εκπαίδευση στην βία δια τηλεόρασης και δια ζώσης, το μόνο που μας ταρακουνάει είναι η ζωντανή θέα του αίματος στην άσφαλτο ή στην μπανιέρα. Δηλαδή είμαστε όλοι πια στο επίπεδο του καρχαρία.

 

2. Ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων είναι παραγωγοί, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία είναι παθητικοί δέκτες και καταναλωτές. Αυτό είναι ένα είδος ευνουχισμού τον οποίο μας επιβάλλει το τερατώδες και διεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα διεθνώς (συν ο συντηρητισμός της κοινωνίας) το οποίο διδάσκει για τον μέσο όρο, εξισώνοντας προς τα κάτω και κόβοντας σαν τον Προκρούστη ό,τι βρίσκεται έξω από τις νόρμες. [Για να προλάβω μερικούς-μερικούς, δεν είναι αυτό μια αναρχική ή μια πάνκ θέση, είναι ένα γεγονός]. Παράδειγμα: ο θείος Μίμης έχει στο σπίτι μια κιθάρα. Ο μικρός Βασίλης γρατζουνάει και πιάνει κλίμακες. Αν η αντίδραση των γονιών είναι "μή, τζιζ, κακό, θα το χαλάσεις" πάει άλλος ένας εν δυνάμει Χέντριξ. Αν η αντίδραση των γονιών είναι "μήπως το παιδί μας έχει ταλέντο;" και του κάνουν δώρο μια δική του κιθάρα, έχουμε κερδίσει άλλο ένα μέλος στο noiz. Το παιδί αυτό θα έχει έμπνευση σε όλη του τη ζωή (εκτός αν γνωρίσει το σεξ, το χρήμα ή την βόλεψη της μισθωτής σκλαβιάς και τα παρατήσει όλα).

 

3. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η "σχέση εισερχομένων - εξερχομένων" όπως την ονομάζω. Αν είσαι συνέχεια μπροστά σε μια οθόνη, είτε 5" είτε 55", η ποσότητα της εισερχόμενης πληροφορίας είναι τεράστια. Επιπλέον, η πληροφορία χρειάζεται όχι μόνο χρόνο για να επεξεργαστεί, αλλά και για να διαγραφεί, για να δώσει χώρο στην επόμενη. Μόλις σταματήσει η καταρρακτώδης είσοδος, αρχίζει η διαδικασία της αντίστροφης οσμωτικής πίεσης: όλα τα πράγματα που έχουμε στο κεφάλι μας ψάχνουν μια διέξοδο για να εκφραστούν προς τα έξω. Αν για κάποιο λόγο δεν υπάρξει αυτή η διέξοδος (π.χ αρχίζει σε λίγο το Survivor στην TV), αρχίζει η πνευματική και δημιουργική δυσκοιλιότητα: γίνεται όλο και δυσκολότερη η έκ-φραση (προσέξτε την ετυμολογία) και η δημιουργία. Η δέ έμπνευση, που είναι το θέμα μας, έχει κουκουλωθεί από την άμμο της παραλίας στις Σεϋχέλλες και τα μπικίνι και μονοκίνι του πειρασμού της κατανάλωσης.

 

Συνεπώς, μερικά από τα γιατροσόφια του θείου mitsar για την έμπνευση είναι τα εξής:

 

1. Χαμηλώστε τους ρυθμούς, χαμηλώστε τις παρεμβολές, χαμηλώστε τον θόρυβο περιβάλλοντος. Χαμηλώστε το κατώφλι ακοής, όρασης και αντίληψης. Διδάξτε στις αισθήσεις σας να πανικοβάλλονται από έναν ψίθυρο ή από την βρύση που στάζει.

 

2. Γνωρίστε καλύτερα τον εαυτό σας και μάθετε τι μετράει για σας ως "είδηση", "συμβάν", "γεγονός", "εντύπωση". Στη συνέχεια διδάξτε τον εαυτό σας να κατεβάζει το κατώφλι αυτό της αντίληψης. Σιγά-σιγά και σταδιακά, ένα βήμα κάθε μέρα. Έτσι θα ανακαλύψετε το γεγονός που θα σκανδαλίσει την αλυσιδωτή αντίδραση. Για έναν αγρότη, το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, όπως δισεκατομμύρια άλλα μήλα. Για έναν δημιουργό, το ένα και μόνο μήλο που έπεσε όταν αυτός ήταν στην κατάλληλη δεκτική διάθεση, οδήγησε στην Θεωρία της Παγκόσμιας Έλξης.

 

3. Μάθετε να αναγνωρίζετε παντού τις παγίδες της κατανάλωσης καθώς και τα booby traps που στήνετε οι ίδιοι εσκεμμένα ή αθέλητα στον εαυτό σας: Συνειδητοποιήστε ότι η κατανάλωση είναι η εύκολη λύση, η οδός της ελαχίστης προσπάθειας και κυριολεκτικά ο αντίχριστος. Η κατανάλωση είναι ο Πειρασμός. Η παραγωγη απαιτεί να ματώσουν τα δάχτυλα στην κιθάρα και να λιώσουν επάνω στα πλήκτρα. Θέλει τόννους καφέ και ιδρώτα. Θέλει πάκα χαρτί και μεγάλο κάλαθο αχρήστων. Γράψε, σβήσε, καθαρογράψε, πέταξτο και πάλι από την αρχή.

 

4. Το σύνηθες μεγάλο σφάλμα των δημιουργών που δεν είχαν σοφούς δασκάλους είναι ότι ξεκινάνε να γράψουν κάτι με μισογεμάτες ή άδειες μπαταρίες. Δεν γίνεται. Θέλει γεμάτες μπαταρίες και ένα ξεκούραστο μυαλό που πεταρίζει σαν πεταλούδα. Αντίθετα, το ξεκίνημα με μισοάδειες μπαταρίες θα οδηγήσει αναπόδραστα σε έναν φαύλο κύκλο απογοήτευσης self-loathing, frustration, desperation, forced restarts, headbanging on the wall. "Είμαι ανίκανος", "δεν έχω τίποτα μέσα μου", "στέρεψα". Όλα αυτά είναι οι παρενέργειες του τοξικου γαλακτικού οξέος της κούρασης στην φαιά ουσία. Το πρόβλημα είναι οι άδειες μπαταρίες, όχι εσείς.

 

Δεν ξέρω αν βοήθησα κανέναν σας να γράψει ή να βρεί έμπνευση με τα παραπάνω. Είμαι βέβαιος όμως ότι στη ζωή μου έχω εντοπίσει μερικά κλειδιά για το γιατί μερικές φορές, μερικούς μήνες ή μερικά χρόνια δεν έχω έμπνευση.

 

Μεγάλε, hats off!

[mitsar]

5 minutes ago, gmoukou said:

 

Μεγάλε, hats off!

Δεν θέλω καπέλο, θέλω συνθέσεις και αυτοσχεδιασμούς.