Τι γίνεται με το ελληνικό τραγούδι σήμερα;

[fusiongtr]

25 λεπτά πριν, Άγιος είπε

Ελα το 'χω αυτό, ήταν ο δικός τους άνθρωπος και σε εμφάνιση και σε στίχους και τρόπο πού μιλούσε και τραγουδούσε, ένας από τους ακροατές του ήταν και αυτός

 

Έχουμε λοιπόν

 

- Αμεσότητα.

- Μιλούσε στην γλώσσα τους

- Ήταν πρωτίστως Διασκεδαστής (με "δέλτα" κεφαλαίο).

- Χρησιμοποιούσε καθημερινές εκφράσεις "του δρόμου", και λογοπαίγνια της καθημερινότητας του κόσμου της εποχής.

- Ήταν το αντίθετο του "λόγιου", και του βιρτουόζου, και σου έδινε την εντύπωση ακούγοντάς τον, ότι μιλάς με έναν φίλο σου.

- Συμπεριφερόταν μέσω της ομιλίας του, σαν τον καθημερινό γείτονα της διπλανής πόρτας.

- Τραγουδούσε ότι αισθανόσουν, όπως το αισθανόσουν, χωρίς φτιασίδια.

- Και το πιο σημαντικό, ήταν αυθεντικός και αυτό ήταν εμφανές, δεν το έπαιζε.

 

Είναι πολλά ακόμα σχετικά, που τον έκαναν δημοφιλή, αυτόν και τα τραγούδια του.

 

Σίγουρα ήταν ένα φαινόμενο της εποχής του.

Επεξεργασμένο 24 Ιανουαρίου 2021 από fusiongtr

[panorios]

Μερικές σκόρπιες σκέψεις.

 

Στα 70s-80s που μεγάλωσα δύο πράγματα μπορούσες να καταναλώσεις με το μυαλό σου, βιβλία και μουσική.

Σε συνδυασμό πήγαιναν μούρλια και δεν είχαν μεγάλο κόστος. Σίγουρα, μπορούσες να πας σινεμά ή θέατρο αλλά με τα χρήματα αυτά είχες πολύ περισσότερες ώρες χαράς διαβάζοντας ή ακούγοντας μουσική.

Κάπου εκεί εμφανίστηκε η tv και πήρε ένα αρκετά σημαντικό μέρος του χρόνου μου όταν κάπου στα 80ς άρχισε να έχει κάποιο ενδιαφέρον.

Μετά ήρθε το δίκτυο και όλα τα καλά και ήταν τρέλα.

Σήμερα το διάβασμα και η μουσική δεν έχουν για μένα την ίδια θέση που είχαν παλιά. Και δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτό. Τα σκουπίδια που διάβασα και άκουσα γιατί απλά αυτά έφτασαν στα χέρια μου δεν είναι απαραίτητα αριστουργήματα για όλους, άσχετα εάν έγραψαν μέσα μου και με διαμόρφωσαν. Ο συνομήλικός μου στο Περού δεν έχει να ζηλέψει τίποτα που δεν τα άκουσε ή διάβασε ποτέ. 

Σήμερα τα 9 στα δέκα πράγματα που μπορώ να διαβάσω τα παρατάω στο δεύτερο λεπτό για να μην μιλήσω για την μουσική.

Υπάρχουν καινούργια πράγματα που μου αρέσουν και σήμερα, κάποια, λίγα από αυτά είναι Ελληνικά αλλά γενικά δεν έχουν την σημασία που είχαν. Και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να έχουν για τους πιτσιρικάδες.

 

Μια ακόμα σκέψη.

Δεν θυμάμαι τον πολύ κόσμο να διασκεδάζει με πολύ διαφορετικά πράγματα τα παλιά τα χρόνια, νησιώτικα χόρευε.

Αντίστοιχα πράγματα χορεύει και τώρα.

 

Κάπου στα 80ς μου άρεσε και η χιπ χοπ και το μπρέικ ντάνς μετά στα 90ς μου άρεσε και ο σνούπ ντόγκ και πέρναγα καλά, σχεδόν όσο καλά περνούσα με τους λέντ τους ζέπελιν και δεν είναι πολύ διαφορετικά αυτά από την τράπ.

Εντάξει είναι λίγο, αλλά πολύ λίγο 

 

Και με όλα αυτά δεν ξέρω τι θέλω να πω αλλά να, ίσως ο κόσμος μας να γίνεται καλύτερος και επειδή μεγαλώνουμε να μας αρέσουν αυτά που αγαπήσαμε νεότεροι και να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι όμορφο σήμερα ή τι έχει πλάκα. Και ίσως τελικά να μην έχει και μεγάλη σημασία. 

Δεν ξέρω.

[blue]

συμφωνώ με @panoriosερχόμενος μια 10ετια μετά. Διαφωνώ με το πόση διαφορά έχει η ραπ από την τραπ, νομίζω δεν είναι πολύ μικρή, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή η προσωπική μου οπτική θέλει να τα βλέπει έτσι. Σχετίζεται με το τι μας επηρέασε στα 20s μας σίγουρα, αλλα σε αυτό το θέμα, θα διάλεγα την πολιτική επίδραση που είχε το ραπ στην αρχή του (όπως τη γνωρίζω από ντοκιμαντέρ, γιατί κι εγώ δεν την πρόλαβα από κοντά) έναντι στην αιτία που δημιουργησε και την επίδραση που έχει το τραπ (που ούτε ξέρω ποιά είναι ούτε μπορώ να την παρακολουθήσω).

 

Στο docuseries hip hop evolution και σε άλλες πηγές έχω διακρίνει ότι μερικές αλλαγές έγιναν γιατί απλά οι νέοι βαρέθηκαν την αυθεντία των παλιών. Σκέτο βαρέθηκαν, τίποτα άλλο, και εμένα μου κάνει για εξήγηση. Στο προσωπικό μου σαβουάρ βιβρ, το 2017 που το ok computer έγινε 20 ετών, μου αφαίρεσα το δικαιωμα να απευθυνθώ σε νεότερο ατομο υποδεικνύοντας του τι είναι καλό να ακούσει, γιατί θυμάμαι ότι όταν εγώ άκουγα τον ίδιο δίσκο ενώ ήταν φρεσκος, βαριόμουν αφόρητα τους 30+ που μου έλεγαν να μην ακούω μαλακίες. Αργοτερα που πήρε τα ηνία η γενιά μου, έκανε ακριβώς το ίδιο και επιμένει ότι είναι ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών. Καλησπέρα, δηλαδή.

 

 

Στο ερώτημα αν βγαίνει κάτι καλό σήμερα, θα απαντήσω σε συμφωνία με άλλους, ότι ναι, και τους ακούνε οι φίλοι τους και λίγοι παραπερα, με μικρή πιθανότητα να τους δούμε να εκτίθενται σε μεγάλο κοινό, γιατί "η αγορά κανονισε" άλλο πράμα να εννοώ εγώ μουσική, άλλο εσύ, και άλλο η τηλεόραση. (τα εισαγωγικά γιατί δεν είναι η αγορά ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο η αγορά. είναι οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις μαζί με τις οικονομικες, κλπ).

 

 

[Solitude]

Καλημέρα

 

Μια μικρή σκέψη, αιρετική ίσως αλλα δεν την γραφω προβοκατόρικα: μήπως ζητάμε όχι μόνο παρουσία αλλά και παραγωγή τοπ επιπέδου από νεκρά μουσικά είδη; Ρεμπέτικο, Λαϊκο τύπου Στρ. Διονυσίου, Ροκ, Μέταλ, έχουν και ζήσει και την ακμή και την παρακμή τους προ πολλού (άλλο αν για κάποια είδη μπορεί ακόμα να εμφανιζονται που και που καλα τραγούδια).

Τώρα θα μου πεις... κι έτσι να είναι εμείς τί φταίμε που έχουμε μείνει με τη Φωτεινή Βελεσιώτου ή τους τράπηδες; Δε φταίμε αλλά και τί να γίνει. Η δισκογραφία όπως ηταν καποτε ηταν και ένα φίλτρο. Τώρα που ουτε χαρτογιακαδες να σε διαλεξουν υπάρχουν ούτε η ηχογράφηση μουσικής ειναι πια κλειστο κύκλωμα που να απαιτεί τεραστια οικονιομική επενδυση... λογικο είναι να είναι και το ποσοστό της αξιόλογης μουσικής πολύ πολύ μικρότερο...

 

Ωραιο thread παίδες

[TamTam]

Όθωνα, χαίρε

το made in greece τραγούδι πηγαίνει μια χαρά. Ποτέ δεν είχαμε τόσους νέους ταλαντούχους μουσικούς, σε κάθε είδος. Από το λαϊκό μέχρι την electronica και από τη ροκ μέχρι τη jazz, υπάρχουν μουσικάρες που κινούνται όμως κάτω από το ραντάρ. Ιδιαίτερα ευχάριστο είναι ότι τα τελευταία χρόνια πολλοί νέοι μουσικοί ασχολούνται ενεργά με την ethnic επίσης.
Το δυσάρεστο είναι ότι όλη αυτή η πλειάδα μουσικών και δημιουργών, κινούνται εκτός των mainstream κουλτούρας και media, όπως και κάθε τι ουσιαστικό που συμβαίνει αυτη τη στιγμή στην Ελλάδα.
Κι αν πρόκειται να αναζητήσουμε ανάμεσα στους πιο προβεβλημένους από τους -εκτός mainstream- καλλιτέχνες κάποιες αντιστοιχίες, προσωπικά, πιστεύω ότι και νέος <χατζιδάκις υπάρχει αυτη τη στιγμή εκεί έξω, και νέα λένα πλάτωνος και στιχουργοί που θα τους συζητάμε στο μέλλον (και ήδη) και νέοι Σαββόπουλοι κλπ κλπ, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, βάζω τον χαρακτηρισμό "νέος τάδε" χωρίς να θέλω να κάνω συγκρίσεις ή να μειώσω τη δουλειά των συγχρόνων μας. Περισότερα δεν μπορώ να γράψω γιατί θα αρχίσουν τα "ναι μεν αλλα" και τα "σιγα μην είναι ο Φοίβος ο νέος Λοϊζος" και η "Μελεντίνη η νέα Πλάτωνος", η "Κυρμιζή η ελληνίδα Τζόνι Μϊτσελ" (τυχαία ονόματα) κλπ.

Έτυχε τις προάλλες και είδα ΑΝΤ1 το πρωί πρωί, την εκπομπή του Γ. Παπαδάκη, και φρίκαρα από το το ότι σε κάθε διαφημιστικό break ακούγονταν κάθε φορά δυο συγκεκριμένα σκυλοάσματα με παρόμοιο τίτλο - ένα της Θεοδωρίδου και ένας ενός άντρα που δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά και των δυο το νόημα ήταν "εμενα να ακούς σε δύσκολους καιρούς " κι έτσι... Μιλάμε για πλύση εγκεφάλου κανονικότατη.

[ex-MGs]

Οι μουσικοί αποτελούν ενα είδος κοινονικοπολιτικών καταγραφέων και αποτυπώνουν με τον δικό τους τρόπο τα ερεθίσματα που δέχονται απο την εκάστοτε εποχή.Όσο πιο ενδιαφέρον η έποχη,τόσο και πιό μεγάλα τα ερεθίσματα,όσο πιο κάλη αποτύπωσή τόσο πιο πολύ διάρκεια στον χρόνο και αναγνωρισιμότητα,είτε άμεση,είτε ετεροχρονισμένη.Βγές και παρατήρησε τους ανθρώπους τι κάνουν,πια τα ενδιαφέροντα τους και τα αντανακλαστικά τους σαν δέκτες τον εξελίξεων της εποχής τους και θα καταλάβεις τι μουσική παράγουν.

Επεξεργασμένο 24 Ιανουαρίου 2021 από MGs

[Ali Barout]

Κάτι ψιλοάσχετο με το θέμα αλλά παρεμφερές.

 

Θυμήθηκα μετά από καιρό το radiogarden, και λέω κάτσε ρε φίλε να πατήσω έτσι μια βόλτα στον κόσμο να ακούσω πράγματα ξένα, καινούργια στο αυτί.

 

Πατάω Ρωσία, τουμπ-τς τουμπ-τς τουμπ-τς τουμπ-τς. Έτυχε λέω. Πατάω παραδίπλα Μογγολία. Τουμπ-τς τουμπ-τς. Κίνα, σιγή. Για να μην τα πολυλογώ, εκτός από έναν άσχετο Μπετόβεν κάπου στη Μαχαράστρα της Ινδίας, άκουσα μία (1) σάλσα στην Κοσταρίκα, και στη Τζαμάικα κάτι ρεγγετόν τουρλοκώλικα, περίπου σαν τα δικά μας σκυλάδικα.

 

Παραδοσιακή μουσική (εκτός της σάλσα, που κι αυτή μοντέρνα παραγωγή ήταν) δεν πέτυχα πουθενά, ή έστω κάποια παραγωγή που να διαφέρει αισθητά από το 4 του δε φλορ και αυτό το μοντέρνο ίσωμα. Θα μου πεις δεν έψαξες καλά. Συμφωνοι, αλλά κι αυτό από μόνο του είναι μια ένδειξη· ότι το δημοφιλές πλέον είναι αυτό.

 

Είναι και τα εργαλεία που καμιά φορά επηρρεάζουν τη μουσική.

[TamTam]

32 λεπτά πριν, MGs είπε

Οι μουσικοί αποτελούν ενα είδος κοινονικοπολιτικών καταγραφέων και αποτυπώνουν με τον δικό τους τρόπο τα ερεθίσματα που δέχονται απο την εκάστοτε εποχή.Όσο πιο ενδιαφέρον η έποχη,τόσο και πιό μεγάλα τα ερεθίσματα,όσο πιο κάλη αποτύπωσή τόσο πιο πολύ διάρκεια στον χρόνο και αναγνωρισιμότητα,είτε άμεση,είτε ετεροχρονισμένη.Βγές και παρατήρησε τους ανθρώπους τι κάνουν,πια τα ενδιαφέροντα τους και τα αντανακλαστικά τους σαν δέκτες τον εξελίξεων της εποχής τους και θα καταλάβεις τι μουσική παράγουν.

Συμφωνοι και όπως τα λες, να προσθέσω όμως ότι από την εποχή που θέλουμε να συγκρίνουμε, π.χ. των Beatles ή της Μοσχολιού, μέχρι σήμερα, έχει περάσει μισός αιώνας και βάλε. Τα μέσα έχουν αλλάξει, πολλά από εκείνα που τότε θεωρούνταν "νεωτερικότητα", νουβέλ βαγκ, νεο κύμα κ.ο.κ. έχουν εφευρεθεί ήδη, έχουν γίνει ήδη. Η βιρτουοζιτέ επίσης, είναι πεπερασμένη.
Συνεπώς, ίσως δεν είναι δόκιμο να αναζητούμε π.χ. τον νέο Χατζιδάκη ή το νέο Μανώλη Χιώτη, αλλά να εστιάσουμε στους νέους ανθρώπους (και με αυτό δεν εννοώ τη γενιά τη δική μου που συνεχίζει να παράγει ίσως τα καλύτερα έργα κτγμ τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά/μουσικά - Φοίβος, Παπακωνσταντίνου Θ., Αγελλάκας, Ζάικος, Καπηλίδης τρίο, Παύλος Παυλίδης, Σταμ Κραουνάκης, Παπαδημητρίου, Τάκης Μπαρμπέρης - random ονόματα αλλά κατάλαβες ποια γενιά εννοώ).

Εμένα με ενδιαφέρει τι γίνεται με τους νέους μουσικούς και καλλιτέχνες των 25+ (που οπουδήποτε αλλού στον κόσμο θα είχαν ήδη ένα δυο άλμπουμς στο ενεργητικό τους) και στο Ελλαδιστάν είναι αναγκασμένοι να παίζουν στο Γκάζι και στο κάθε μεζεδοπωλείο, ό,τι μπορείς να φανταστείς, για να επιβιώσουν. Ωραίες μουσικές και μουσικούς συναντάς εκεί, αλλά αν τους γνωρίσεις, θα δεις ότι τα aspirations τους και οι μουσικές τους δυνατότητες είναι δυσανάλογα σε σχέση με αυτό που κάνουν.
Όλο αυτό, θα πρέπει κάπως να εκφραστεί, να βρει χώρο να επικοινωνηθεί με το κοινό (που υπάρχει και το έχω δει να γεμίζει τα μαγαζιά που παίζουν), αλλά που δεν είναι δυνατόν να τους αναζητά μονίμως μόνο μέσα από τα social media ΄και το bandcamp, μετά και το θάνατο της δισκογραφίας.
Υπαρχει girl group που παίζει κέλτικη μουσική (και κάνει συναυλίες στο εξωτερικό), υπάρχει ελληνίδα electro συνθέτρια -φάση Μπγιοργκ και Λώρη Άντερσον, με σπουδές και δισκογραφία που τη βλέπουμε μόνο στο Κακογιάννης, υπάρχουν έθνικ σχήματα πολυεθνικά, με αρμένιους και έλληνες μουσικούς, που δεν θα βγουν ποτέ ούτε καν στην κρατική ΕΡΤ, υπάρχουν φίλοι που έχουν κάνει μουσική για ταινίες στο εξωτερικό - από Ινδία μέχρι Γαλλία και δεν θα τους πα΄ρουν ποτέ συνέντευξη σε μια κυριακάτικη εφημερίδα, θυμάμαι τον Μαραβέγια να μου λέει ότι όταν άλλαξε όλο το γκρουπ του (ασχολίαστο) έμεινε άφωνος με τη στόφα των μουσικών που ανταποκρίθηκαν στις auditions "μιλάμε για ανθρώπους που είχαν σπουδές, γνώση και ερμηνεία σε όργανα που δεν φαντάζεσαι, τρομπόνια και λαούτα, κιθάρες και κρουστά" μου είχε πει...

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στο "φόρουμ των μουσικών" όπως επιγράφεται το Νοιζ, κανένας τους, ποτέ, από αυτούς που έχω υπόψη μου, δεν έχει νιώσει την ανάγκη να επικοινωνήσει τη δουλειά του.

Επεξεργασμένο 24 Ιανουαρίου 2021 από Tamtam

[leon7pap]

To πρόβλημα δεν είναι η ποιοτητα.Το πρόβλημα ειναι η ποσότητα.Σιγουρα στις μέρες μας υπάρχουν μουσικοι πολύ καλύτερα καταρτισμένοι από αυτούς που θεωρούμε "ιερά τέρατα" άρα ποιότητα υπάρχει.Το θέμα είναι ότι υπάρχει και τεράστια ποσότητα (λόγω της πρόσβασης που εχουΜε όλοι στο να κάνουμε μια ηχογράφηση και να προβάλλουμε την μουσική μας μέσω ίντερνετ).Οπότε έχουμε τον ίδιο χρόνο σαν σταθερά που να διαιρείται σε πολύ περισσότερα κομμάτια καθώς είναι πολύ περισσότερη η πληροφορία.Ιερα τέρατα έγιναν κάποιοι γιατί τα κομμάτια τους αγαπήθηκαν.Τα τραγουδούσες στο δρομο.Και το έκανες για χρόνια...μέχρι να βγει το επόμενο...είχε χρόνο και ο καλλιτέχνης να γράψει κόμματαρα και εσύ να αγαπήσεις το ήδη υπάρχον.Τωρα δεν υπάρχει αυτός η χρόνος καθώς κανένας δεν μπορεί να "περιμένει" να αγαπηθεί το κομμάτι του (με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν κλασσικά κομμάτια γιατί κανένα δεν αντέχει στο χρόνο).Οπότε κατά κάποιο τρόπο σε αυτή την περίοδο που ζούμε έχουν όλοι την ευτυχία να μπορούν να "ακουστούν" και την κατάρα να "διαιρεθούν" επ άπειρον!!!Όσο γρήγορος ποδοσφαιριστης και να είσαι...η μπάλα είναι πιο γρήγορη από σένα...

[Ali Barout]

1 ώρα πριν, Solitude είπε

Καλημέρα

 

Μια μικρή σκέψη, αιρετική ίσως αλλα δεν την γραφω προβοκατόρικα: μήπως ζητάμε όχι μόνο παρουσία αλλά και παραγωγή τοπ επιπέδου από νεκρά μουσικά είδη; Ρεμπέτικο, Λαϊκο τύπου Στρ. Διονυσίου, Ροκ, Μέταλ, έχουν και ζήσει και την ακμή και την παρακμή τους προ πολλού (άλλο αν για κάποια είδη μπορεί ακόμα να εμφανιζονται που και που καλα τραγούδια).

Τώρα θα μου πεις... κι έτσι να είναι εμείς τί φταίμε που έχουμε μείνει με τη Φωτεινή Βελεσιώτου ή τους τράπηδες; Δε φταίμε αλλά και τί να γίνει. Η δισκογραφία όπως ηταν καποτε ηταν και ένα φίλτρο. Τώρα που ουτε χαρτογιακαδες να σε διαλεξουν υπάρχουν ούτε η ηχογράφηση μουσικής ειναι πια κλειστο κύκλωμα που να απαιτεί τεραστια οικονιομική επενδυση... λογικο είναι να είναι και το ποσοστό της αξιόλογης μουσικής πολύ πολύ μικρότερο...

 

Ωραιο thread παίδες

Νεκρά είδη... Δεν ξέρω αν είναι νεκρά ή σε στάση. Σίγουρα ένας καλός μπουζουξής θα μπορούσε να γράφει τραγούδια στο πιο παλιό στυλ (εξάλλου εξυπηρετεί το όργανο), και να τη γαζώνει έτσι(;). Όμως είναι πιο εύκολο να απορροφηθεί ως παίκτης σε κάποιο σχήμα και να παίζει μια εισαγωγή στη δεύτερη βόλτα μετά την γκαζιάρα κιθάρα, και πάλι να την γαζώνει έτσι. Άρα γιατί να το ρισκάρει;

 

Και μετά είναι και το άλλο. Αυτή η μουσική (ρεμπέτικο, λαϊκό) γραφόταν για να παίζεται, και η ηχογράφηση ήταν μια ιδανική αποτύπωση της σύνθεσης. Σήμερα, η μουσική πιο πολύ γράφεται για να αναπαράγεται και η ζωντανή εκτέλεση αποτελεί ενδιαφέρον sudoku για το πώς θα καταφέρουμε να βγει η studiακή ηχογράφηση με το όσο δυνατόν λιγότερα μεροκάματα, εεεεΕ, πιο λιτά μέσα εννοώ.

 

Συν οτι όπως λέει κι ο @leon7pap, έχει βρωμίσει ο τόπος. Το 50 έλεγε ο Στραβίνσκυ ότι υπάρχει υπερβολική μουσική παντού (στα τρανζιστοράκια, στα εστιατόρια) κι ότι δεν μπορεί ο κόσμος λόγω αυτού να εκτιμήσει τη ζωντανή εκτέλεση της μουσικής γιατί την έχει συνεχώς στα αυτιά του. Αν ζούσε σήμερα δηλαδή τι θα έλεγε, απορώ.