Έλληνες μουσικοί

[gerasimos]

Λοιπόν,

 

αποφάσισα να ανοίξω ένα θέμα που με "ενοχλεί" χρόνια τώρα στην ελληνική σκηνή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχω εντοπίσει στις ελληνικές παραγωγές (τα τελευταία χρόνια η κατάσταση βελτιώνεται) είναι μία εμμονή των ελλήνων παραγωγών στην προβολή των φωνητικών στα τραγούδια. Σαν αποτέλεσμα, έχει επικρατήσει και η νοοτροπία κάθε ένα συγκρότημα να προσωποποιείται στη μορφή του τραγουδιστή, αδιαφορώντας για το ποιός γράφει, πως παίζει από πίσω κλπ.

 

Αντίθετα, στα ξένα συγκροτήματα, εγώ τουλάχιστον, γνωρίζω ποιός είναι o drummer, ποιός είναι ο κιθαρίστας, ποιός παίζει σαξόφωνο, πως άλλαξε ο ήχος των RHCP όταν πέρασε ένα φεγγάρι ο Nararro και άφησε τα ίχνη των Janes Addiction κλπ κλπ.

 

Καταλαβαίνω τις διαφορές και την ευρήτητα του κοινού στο οποίο απευθύνονται τα ξένα συγκροτήματα σε σχέση με τα ελληνικά. Γι'αυτό και ξεκινάω αυτό το θέμα, θέλοντας να γνωρίσω μέσα από τη ματιά του καθενός σας, αξιόλογους έλληνες μουσικούς, πέρα από τραγουδιστές.

 

Γεράσιμος

[trolley]

Υπάρχουν δύο διαδρομές: η μία είναι εκείνη του μουσικού που μπορεί να υπάρξει έξω από το θεσμό της "μπάντας" και η άλλη εκείνη του μουσικού που δεν μπορεί να υπάρξει. Παράδειγμα της δεύτερης διαδρομής θεωρούσα πάντοτε τον Tony Banks, τον σεμνό/διακριτικό/υπέροχο keyboardίστα των Genesis, ο οποίος ξεκάθαρα είχε δηλώσει ότι δεν τον απασχολεί πραγματικά η πιθανότητα μουσικής επιβίωσης έξω από το γκρουπ (παρότι και αυτός είχε βγάλει δύο σόλο-άλμπουμ ακολουθώντας την μόδα των αρχών της δεκαετίας του 80).

 

Τα παραδείγματα της πρώτης διαδρομής είναι πολύ περισσότερα βέβαια: o Mark Knopfler π.χ. ο οποίος είχε και διατήρησε το ρόλο του frontman στους Dire Straits - σήμερα κάνει solo καριέρα και ουδείς αναρωτιέται που είναι οι παλιοί του φίλοι, οι οποίοι είχαν (κατά τη γνώμη μου) τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου των DS.

 

Στην Ελλάδα, όλοι θέλουν να ανήκουν στην πρώτη διαδρομή και κανένας στη δεύτερη. Έτσι, αυτοί που έχουν ταλέντο, σπανίως υιοθετούν το χαμηλών-τόνων-προφίλ του Banks. Προσπαθούν να βγουν μπροστά, εις βάρος των υπολοίπων. Αυτός είναι ο λόγος που καταλήγουμε να ξέρουμε τόσο λίγα ονόματα μουσικών - αντίθετα ξέρουμε πολλά ονόματα τραγουδιστών και τραγουδοποιών.

 

Όλα αυτά ισχύουν βέβαια στον κόσμο του rock (ότι και αν σημαίνει αυτό για την Ελλάδα). Στον κόσμο της jazz (πάλι, ότι και αν σημαίνει αυτό για την Ελλάδα) δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εκεί, η έννοια της "μπάντας" έχει πολύ διαφορετικό νόημα και δυναμική. τα ονόματα των μουσικών δεν θάβονται κάτω από την ιδέα του "συγκροτήματος", αλλά διατηρούν την ιδιαιτερότητά τους - έτσι εύκολα μπορείς να βρεις το όνομα του βιολιστή Γιώργου Μαγκλάρα (π.χ.) σε πολλές διαφορετικές αιρετές θέσεις, από band leader μέχρι session musician σε δίσκους άλλων φίλων.

 

Ελπίζω να βοήθησα την ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση.

[Superfunk]

Υστερα απο χρόνιαααααα ενασχόλησης με τα γκρουπ στην Ελλάδα έχω καταλήξει σε ενα και μοναδικό συμπέρασμα:

 

ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ!

 

Η πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί τους εαυτούς τους σαν τους καλύτερους,εξυπνότερους,γαμάουα κτλ :D

αρα πως είναι δυνατόν να έχουν ανάγκη τους "απλούς" μουσικούς και αντίστροφα πως είναι δυνατόν 'εμείς οι γαμάτοι μουσικοί που χρόνια σπουδάσαμε κτλ,κτλ" να "υπηρετούμε" εναν "ασχετο μουσικοσυνθέτη που ούτε Berkee δεν έχει τελειώσει!!" :D

 

Αυτός είναι και ο λόγος που με ελάχιστες εξαιρεσεις τα περισσότερα γκρουπ στην Ελλάδα δεν ζουν πολύ καιρό....

 

είπα και ελάλησα :D

[ecotom]

Από τη μεριά μου θα ήθελα να τονίσω το ρόλο που παίζουν οι δισκογραφικές εταιρείες και τα media στην προβολή κυρίως των τραγουδιστών. Ο πιο μαζικός τρόπος και ταυτόχρονα ο πιο απλός για να έχει επαφή το ευρύ κοινό με τη μουσική είναι το ραδιόφωνο και τα CDs. οι διάφορες εταιρίες στην Ελλάδα προσπαθούν να αποκτήσουν, να προβάλλουν και στη συνέχεια -αν αποδειχθούν απαιτητικά- να αντικαταστήσουν "αστέρια". Για το λόγο αυτό έχουν στήσει με τη βοήθεια των ΜΜΕ ένα star-system για μαζική "ανακάλυψη" των αυριανών αστέρων. Απλά κοιτάξτε τα τελευταίου τύπου παιχνίδια στην TV ή μουσικούς διαγωνισμούς από ΜΜΕ -υπάρχουν κι εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς είναι εξαιρέσεις-. Σε ένα τέτοιου τύπου σύστημα δεν χωρά ο ταλαντούχος "background" μουσικός γιατί πρέπει να προβληθεί ο αστέρας ώστε να πουλήσει το "προϊόν".

Το σύστημα παλιότερα ήταν ακόμη πιο ύπουλο: ο Τραγουδιστής αποκτούσε πνευματικά δικαιώματα σε κάποια τραγούδια του δίσκου ως συνθέτης, αφού ο τελευταίος ήταν υποχρεωμένος να του τα παραχωρήσει βάσει του συμβολαίου του με τη δισκογραφική. Θυμηθείτε την περίπτωση Καζαντζίδη ο οποίος βέβαια, δεν έκανε κάτι που δεν ήταν πρακτική τότε στις εταιρείες.

 

Βέβαια όλο το σύστημα εκμεταλλεύεται την έλλειψη μουσικής παιδείας του μέσου Έλληνα, ο οποίος αρκείται -για να μην πω γουστάρει- να ξέρει μόνο το όνομα του τραγουδισταρά του οποίου είναι fan. Όλοι οι υπόλοιποι που μόχθησαν για την "τραγουδάρα" περιττεύουν. 8)

[gerasimos]

Όλα αυτά που γράφετε είναι σημαντικά καθώς αναλύουν το πρόβλημα, δηλαδή γιατί υπάρχει η νοοτροπία του τραγουδιστή-μπροστάρη. Ωστόσο, ο λόγος που ξεκίνησα το θέμα ήταν ακριβώς για να ξεφύγουμε από αυτό και να αρχίσει κάποια προβολή μουσικών, να μην μείνουμε δηλαδή στο πρόβλημα.

 

Γεράσιμος

[ecotom]

Νομίζω ότι από την ανάλυση του προβλήματος προκύπτουν δύο λύσεις:

Η μια, έχει να κάνει με τη νοοτροπία του Έλληνα και την αλλαγή της άρα άπτεται του θέματος της μουσικής παιδείας, θέμα τεράστιο για το οποίο προσωπικά κάνω τεράστιες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια από τη θέση του καθηγητή Δ.Ε.

Το άλλο έχει να κάνει με τις πιέσεις των δισκογραφικών εταιριών πάνω στους δημιουργούς ή στους session μουσικούς, οι οποίοι δεν θα πρέπει να υποκύπτουν στις ορέξεις τους αμαχητί. Ειδικά για τους δημιουργούς, τα πράγματα τείνουν να αλλάξουν αφού υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να έρθουν σε επαφή με το κοινό (π.χ. internet) οι οποίοι μπαίνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τις εταιρείες. Οι μουσικοί μπάντας όμως είναι πολύ πιο δύσκολο να επικοινωνήσουν άμεσα με το κοινό. Όπως πολύ σωστά επισημάνθηκε, δεν νοούνται έξω από τη μπάντα. Το πιο ισχυρό τους όπλο είναι οι πατροπαράδοτες ζωντανές εμφανίσεις με σχήματα στα οποία μπορούν και λειτουργούν δημοκρατικά ως προς τα μέλη τους, το οποίο είναι και το ζητούμενο.

Και κάτι άσχετο: Ο πληθυντικός απευθυνόταν σε όλους ή μόνο σε μένα; Αν απευθυνόταν σε μένα, ευχαριστώ, αλλά μια παρέα είμαστε....

[trolley]

ο λόγος που ξεκίνησα το θέμα ήταν ακριβώς για να ξεφύγουμε από αυτό και να αρχίσει κάποια προβολή μουσικών

 

Ναι, συμφωνώ, γι' αυτό εγώ ανέφερα το όνομα του Μαγκλάρα. Θα ήθελα και εγώ να μάθω περισσότερα ονόματα καλών σύγχρονων ελλήνων μουσικών. Μου κάνει εντύπωση το ότι δεν υπάρχει αθρόα συμμετοχή σε αυτό το thread.

[decadence]

Τα προβλήματα λίγο-πολύ γνωστά: Δισκογραφικές, ΜΜΕ, έλλειψη παιδείας, έλλειψη χώρων, ανθρώπων, μέσων προώθησης-προβολής.

 

Δυστυχώς στην Ελλάδα το παιχνίδι παίζεται με τους όρους που ήδη αναφέρθηκαν και απευθύνεται στη συντρηπτική πλειοψηφία του ακροατηρίου. Super market συνθέσεις, στίχοι, παραγωγές...

 

Είχα προχθές μία κουβέντα με κάποιο συμφοιτητή μου που είχε την τύχη να ζήσει στην Αγγλία κάποια χρόνια. Δεν ήξερες σε ποιο live να πρωτοπάς, λίστες ολόκληρες με μουσικά events σε δίάφορες πόλεις.

 

Στη Φιλανδία μπάντες όπως οι NightWish, αντιμετωπίζονται όπως η Βανδή ή η Βίσση εδώ... Να μιλήσουμε για ζωντανές εμφανίσεις? Όσοι έχουν βρεθεί σε φεστιβάλς τύπου RockWave θα καταλάβουν τι εννοώ σε θέματα οργάνωσης συναυλίας/αντιμετώπισης κοινού.

 

Ελληνες μουσικοί? Σίγουρα υπάρχουν αξιόλογοι αλλά μάλλον η εγχώρια κουλτούρα/νοοτροπία είναι ανίκανη να τους αξιοποιήσει. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα σχημάτων του εξωτερικού με Ελληνες μουσικούς στις τάξεις τους.

 

Η απάντηση? Εναλλακτικά κανάλια διανομής (Internet, ανέξαρτητες δισκογραφικές), αξιοποίηση τεχνολογίας - ένα home studio που μου φάνταζε σαν όνειρο πριν χρόνια - τώρα γίνεται πραγματικότητα χώρις εξω-πραγματικό κόστος. Να ξεκαθαρίσω πως είμαι ένας ερασιτέχνης (κυριολεκτικά) μουσικός με πολύ βασική εκπαίδευση, αλλά μεγάλη αγάπη γι'αυτό που ονομάζω μουσικό ταξίδι...

 

Μάλλον είπα πολλά, συγνώμη αν κόυρασα... 8)

[ecotom]

ο λόγος που ξεκίνησα το θέμα ήταν ακριβώς για να ξεφύγουμε από αυτό και να αρχίσει κάποια προβολή μουσικών

 

Ναι' date=' συμφωνώ, γι' αυτό εγώ ανέφερα το όνομα του Μαγκλάρα. Θα ήθελα και εγώ να μάθω περισσότερα ονόματα καλών σύγχρονων ελλήνων μουσικών. Μου κάνει εντύπωση το ότι δεν υπάρχει αθρόα συμμετοχή σε αυτό το thread.[/quote']

 

 

Πρόταση: τι θα λέγατε για δημιουργία καταλόγου Ελλήνων μουσικών; Είναι πολύ φιλόδοξο project;

[Haris]

Κατ' αρχήν θα έλεγα να ξεκαθαρίσουμε για ποιον ακριβώς χώρο μιλάμε. Αν αναφερόμαστε στην ανεξάρτητη-ροκ-underground-και-δε-συμμαζεύεται σκηνή, νομίζω ότι τηρουμένων των αναλογιών η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από το εξωτερικό. Τα συγκροτήματα δημιουργούνται κατά κανόνα από παρέες που γουστάρουν να παίξουν τη μουσική με την οποία μεγάλωσαν, και κάνουν αυτό ακριβώς που θέλουν χωρίς να ενδιαφέρονται για οτιδήποτε έχει να κάνει με προώθηση, προβολή, προσεγμένο image κ.λπ. Πρόκειται για την πιο αμιγή και πηγαία μορφή δημιουργίας, και όσο κι αν ακούγεται παράξενο, με την ίδια ακριβώς νοοτροπία που ξεκίνησαν οι Stones, ξεκινάει και ένα γκρουπ που αυτή τη στιγμή παίζει το Smoke On The Water, σ' ένα υπόγειο κάπου στα Γιάννενα.

 

Βέβαια είναι πιθανό αν ένα συγκρότημα επιβιώσει, κάποιο από τα μέλη του να φανεί περισσότερο, χωρίς όμως αυτό να γίνεται απαραίτητα ηθελημένα. Γιατί μπορεί π.χ. στις Τρύπες ή τα Ξύλινα Σπαθιά να είναι μπροστά ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης αντίστοιχα, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα του ρόλου τους ως frontmen και της συμβολής τους στη μουσική και στο στίχο, και όχι οποιασδήποτε διάθεσης (αυτο)προβολής. Γιατί είναι δεδομένο ότι και τα δύο γκρουπ δεν θα ήταν αυτά που είναι χωρίς τους προαναφερθέντες κυρίους, ενώ πιθανότατα θα διατηρούσαν την ταυτότητά τους αν αντικαθιστούσαν οποιοδήποτε άλλο μέλος τους.

 

Αν τώρα πιάσουμε την "εμπορική" σκηνή (σκυλο-ποπ-τσιφτετελορούμπες-κοκκινουμαζωνάκηδες-βισσοκαρβέλες-famestorοπαίδια και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις), τα πράγματα πάλι δεν διαφέρουν και τόσο από την κατάσταση που επικρατεί στο εξωτερικό. Εδώ πλέον το παιχνίδι παίζεται στην εικόνα του "καλλιτέχνη", η οποία είναι συνήθως σημαντικότερη από τη μουσική του προσφορά (όποιος γέλασε με τη "μουσική προσφορά" είναι κακοπροαίρετος, κακεντρεχής και ζηλιάρης...), και η οποία πρέπει να προωθηθεί με κάθε τρόπο. Αν η εικόνα πιάσει, τότε οποιαδήποτε ακουστική φούσκα ηχογραφηθεί, διανεμηθεί στα δισκάδικα, υποστηριχτεί με μακροχρόνιες εμφανίσεις στις αίθουσες τέχνης της παραλιακής ή/και περιστασιακές εμφανίσεις στα απανταχού πρωϊνάδικα, και με ένα σπηντάτο, προκλητικό βίντεο (όπως το εννοούν αυτοί το προκλητικό), θα πουλήσει σαν ζεστή - αλλά ακριβοπληρωμένη - τυρόπιτα, σε ένα κοινό που αντιμετωπίζει τη μουσική ως τέτοια (τυρόπιτα εννοώ, μα κανείς δεν παρακολουθεί;).

Όπως πιθανότατα καταλαβαίνετε (αν πάλι κάπου στο δρόμο με χάσατε, σας δικαιολογώ απόλυτα), σε όλο αυτό το τουρλουμπούκι κανείς δεν δίνει δεκάρα για το συνθέτη, τον ενορχηστρωτή, τους μουσικούς κ.λπ. που βρίσκονται πίσω από τη φίρμα, για τον ίδιο λόγο που κανείς δε δίνει δεκάρα για τον παραγωγό, το διευθυντή marketing και το παιδί για τις εξωτερικές δουλειές της δισκογραφικής εταιρείας. Όλοι οι παραπάνω είναι τα μέσα δημιουργίας του προϊόντος και προώθησής του στον τελικό αποδέκτη, και το μόνο που έχει σημασία είναι το ίδιο το προϊόν. Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις είναι ορισμένοι συνθέτες (δεν ξέρω γιατί, αλλά στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου η λέξη "πληνθέτης") που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ισχυρό όνομα στη συγκεκριμένη πιάτσα (δεν θα τους κατονομάσω για να μην χαρακτηριστώ συκοφάντης, αλλά και οι δύο συνεργάζονται με γνωστές καλλίγραμμες και ταυτόχρονα καλλίφωνες καλλιτέχνιδες - πάλι κάποιος γέλασε, μα δεν σέβεστε τίποτα πια;; - των οποίων το όνομα αρχίζει από "Β").

 

Τι θέση έχει λοιπόν ο μουσικός στο χώρο αυτό; Τι διαφορετικό συμβαίνει εις την αλλοδαπήν; Πόσο θα φτάσουν το κιλό τα ραπανάκια; Οι απαντήσεις είναι αντίστοιχα, "δύσκολη", "ουσιαστικά τίποτα" και "μην τα ρωτάτε", αλλά περισσότερες (ζουμερές) λεπτομέρειες θα διαβάσετε στο δεύτερο μέρος αυτής της μοναδικής έρευνας (εσένα που είπες "ωχ, όχι κι άλλο!" σ' έχω σταμπάρει...).