Πρώτη πρόβα-δοκιμή.

[sharpshooter]

Οι καλοί drummers πάντως είναι δυσεύρετοι ασχέτως είδους. Είναι πολύτιμοι αν το "έχουν" και δύσκολα μένουν χωρίς μπάντα σε αντίθεση με κιθαρίστες ας πούμε.

[fusiongtr]

Να μιλήσω κι εγώ ως μη μουσικός, που έχει πραγματικά απογοητευτεί από τον εαυτό του από τα όσα γράφονται σ' αυτό το νήμα (αν και είναι σωστά), και συνεχώς αναθεωρεί την σχέση του με την μουσική.

 

Η μουσική εκπαίδευση μέσω της γιουτουμπίστικης (από το youtube και ανάλογα sites) αντίληψης είναι άνιση.

Έχει περάσει η αντίληψη του ατόμου/μουσικού σε αντίθεση με αυτή του μουσικού που παίζει σε μπάντα.

Σύνθεση ελάχιστη, προβολή σολιστικών ικανοτήτων τεράστια, συμμετοχή σε μπάντα μηδενική, ύπαρξη ως μέλος συνόλου μηδενικότερη.

 

Και μιλάω για όλα τα όργανα, ακόμα και για ντράμμερς.

 

Μου θυμίζει τις αλάνες που παίζαμε ποδόσφαιρο.

Άναρχο παίξιμο, και προσπάθεια επίδειξης του "ποιός ξέρει καλύτερη μπάλα".

Δυσκολία ή και απροθυμία προσαρμογής σε "κανόνες" ομάδας, να βάλω το "εμείς" πάνω από το "εγώ".

Δεν λέω, η έλλειψη πια της αλάνας, συντέλεσε στο να μην ξέρει κανείς πια μπάλα.

Αλλά μην πάμε και στο άλλο άκρο, "μόνος μου και όλοι σας".

 

Σε youtube και social media υπερπροβάλεται το ατομικό παίξιμο (συνήθως πάνω σε backing tracks που το υποστηρίζουν, χαλί για σόλο).

 

Η γνώμη μου λοιπόν είναι ότι το ρυθμικό παίξιμο, αυτού του είδους που να εξυπηρετεί τις ανάγκες συνόλου, δεν τυγχάνει προβολής, και ελάχιστοι ασχολούνται με αυτό.

 

Οι ντράμμερ γίνανε "επιδειξίες", προσπαθούν να παίξουν Portnoy, χωρίς να ενδιαφέρονται για το πώς θα κρατήσουν ρυθμικά την μπάντα, έστω για να μπορούν μετά να χτίσουν εκεί πάνω.

Το ίδιο και οι μπασίστες, αλλά και οι πληκτράδες.

 

Παίρνεις πληκτρά, και δεν μπορεί να κρατήσει ακκόρντα, να είναι μέσα στον χρόνο, να ξέρει που πρέπει να παίξει και που όχι, να μην γεμίζει με τον ήχο του το σύμπαν, να συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν κι άλλοι στην μπάντα που παίζουν, δεν είναι μόνος του.

 

Είμαι ο πρώτος που θεωρώ ίσους τους όρους όλων των οργάνων όσον αφορά στο σολιστικό μέρος μέσα σε μια μπάντα, αλλά όχι ότι να ναι όπου να ναι.

 

Χειρότεροι όλων βέβαια οι κιθαρίστες.

 

Για φαντάσου Σπύρο μου να ψάχνεις blues κιθαρίστα, και να έρχεται ο άλλος στην πρόβα/δοκιμή και να ανεβοκατεβάζει Petrucci.

 

Τεσπα, όλα είναι νομίζω σημεία των καιρών.

 

Καλό κουράγιο σου εύχομαι, και ξέρω ότι θα σου χρειαστεί.

 

Από εκεί και πέρα, άκουσα ότι η Σακίρα έψαχνε ντράμμερ.

Α ρε Χάρη, και την δουλειά τσίμπησες, και το γκομενάκι.

 

 

Επεξεργασμένο 29 Δεκεμβρίου 2019 από fusiongtr

[Haris]

9 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Να μιλήσω κι εγώ ως μη μουσικός...

 

Γιατί ως μη μουσικός;
 

 

Από εκεί και πέρα, άκουσα ότι η Σακίρα έψαχνε ντράμμερ.

Α ρε Χάρη, και την δουλειά τσίμπησες, και το γκομενάκι.

 

Μπα Στράτο, δεν συνεργάζομαι με πρώην, ειδικά όταν ξέρω ότι δεν με έχουν ξεπεράσει.

Γίνεται λίγο awkward η φάση, μετά αρχίζουν οι καβγάδες και τελικά μόνο δουλειά δεν κάνουμε...

 

 

 

[qesh]

Στις 29/12/2019 στις 11:41 ΠΜ, pipityri είπε

Το πρόβλημα είναι πως έχει γεμίσει ο τόπος με ανθρώπους που νομίζουν πως είναι μουσικοί, ενώ πολύ απλά δεν είναι. Αντιμετωπίζουν αυτό που για μας είναι η ζωή μας με επιπολαιότητα που συνάδει με κάτι δεύτερο, με πάρεργο. Έλα μωρέ,  ντούκου ντούκου ντρίγκι ντρίγκι.

 

Δεν ξερω αν ειναι προβλημα, ο καθενας δηλωνει οτι θελει αυτο συμβαινει συνεχεια γυρω μας (πχ στην οικοδομη ολοι τα ξερουν ολα, και να βαφουν, και να φτιαχνουν υδραυλικα, και να βαζουν πλακακια κλπ  κλπ, επισης η γκομενα που δεν βλεπεται επειδη "εχει συμβιβαστει με τον εαυτο τησ" και ειναι "ακομπλεξαριστη" αυτοπλασαρεται σαν γκομεναρα κλπ κλπ)

Σε αντιθεση με αλλες δουλειες  (πχ χειρουργος ή καπετανιος τανκερ) η μουσικη (παιξιμο οργανων) ειναι και χομπυ οποτε αυτη η διασταση ειναι αναποφευκτη 

Τωρα οταν "ασχετοι" πανε να παρουν την δουλεια απο  επαγγελματιες  οι δευτεροι ειναι σε θεση να κρινουν και απλα να μην τους παρουν 

Επεξεργασμένο 30 Δεκεμβρίου 2019 από qesh

[John Goumis]

Ίσως  είναι θέμα..."άγνοιας κινδύνου" ή αλλιώς "όσο περισσότερα ξέρεις, τόσο λιγότερα γνωρίζεις ότι ξέρεις". Ένας αξιοπρεπής μουσικός πχ, θα ένιωθε περισσότερο άγχος να συμμετάσχει σε μια audition με άτομα που δεν γνωρίζει, με την λογική ότι για να είναι audition, ίσως να μην είναι ακόμα στο υψηλό επίπεδο που απαιτεί η θέση, οπότε θα το σκεφτόταν διπλά να απαντήσει σε μια τέτοια αγγελία. Αντίθετα κάποιοι άλλοι αδυνατουν να δουν τις αδυναμίες τους, οι οποίες είναι περισσότερες από όσες φανταζονται (ΑΝ τις έχουν συνειδητοποιησει βέβαια) και πάνε σε audition που είναι κατά πολύ πιο απαιτητικές από το επίπεδο τους. Το παραπάνω δεν ισχύει μόνο στις audition αλλά και γενικά 

 

[Jazzjoker]

19 hours ago, ez said:

πριν τα παιξίματα και τις δοκιμές, πιες ένα καφέ μαζί του και μιλήστε για τη μουσική που αγαπάτε

Μακάρι να υπήρχε ο χρόνος και η άνεση Ηλία μου. Δυστυχώς, η οργάνωση του να συγκεντρώσει κανείς 4-5 ανθρώπους που ο καθένας έχει τις υποχρεώσεις του (δουλειές, παιδιά, οικογένειες, ταξίδια κλπ.) είναι από μόνη της ένας γολγοθάς. Το ιδανικό θα ήταν να γνωρίζουμε τους ανθρώπους πριν τους ακούσουμε αλλά αυτό είναι αδύνατο. Το μόνο που προλαβαίνουμε είναι μερικές κουβέντες πριν ή/και μετά την audition αλλά κι εκεί τα πράγματα μπορεί να είναι αμήχανα αν ο επόμενος είναι ήδη παρών.

 

Σχετικά με αυτά τα ωραία που γράφει ο Στράτος, τα έχουμε ξανασυζητήσει εδώ και ειδικά το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της απόλυτης ποζεριάς. Όχι βέβαια ότι ο χώρος των μοντέρνων μουσικών συνόλων τουλάχιστον, δεν είχε πάντοτε μεγάλη δόση ματαιοδοξίας. Απλά τα πράγματα έχουν πλέον ξεφύγει σε σημείο που έχει αλλάξει όλη η κατεύθυνση του χώρου. Απόλυτη προτεραιότητα η εικόνα. Η μουσική συνοδεύει το βίντεο και αν δεν έχεις βίντεο, δεν έχεις τίποτα ουσιαστικά.

 

Επί του πρακταίου: Αποφασισα(με) ότι αυτό με τις audition, δε θα συνεχιστεί. Δεν έχουμε πια ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή, παρόλο που στο παρελθόν η μπάντα είχε βρει μόνιμα μέλη από αγγελία, οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί μουσικοί. Το φιλτράρισμα και η διαχείριση των ανθρώπων βέβαια είναι κάτι που θέλει και την ανάλογη ενασχόληση και χρόνο.

 

Τέλος γράφω και μια ιστοριούλα που αποδεικνύει βασικά πόσο ανώμαλη ψυχοσύνθεση έχουμε οι μουσικοί σα σύνολο αλλά και πόσο γοητευτικό τελικά μπορεί να είναι όλο αυτό:

 

Πριν μερικούς μήνες, είμαστε με την μπάντα στο στούντιο και παίζουμε ένα δικό μας κομμάτι. Έχει γίνει και μια ψιλοευθυγράμμιση πλανητών και το κομμάτι βγαίνει πολύ καλά και η μπάντα είναι ολίγον σε transition κατάσταση όπου νιώθεις αυτή την ψυχική ανάταση η οποία είναι και ο λόγος του όλου εθισμού ουσιαστικά. Παίζουμε λοιπόν ο καθένας στο σύμπαν του αλλά και όλοι μαζί στο ίδιο κατά κάποιον τρόπο. Φτάνει το φινάλε, γίνεται η πρέπουσα φασαρία, οι εντάσεις χτυπάνε κόκκινο, βασιλεύει το χάος για κάτι δέκατα αλλά το μαζεύεις και το φέρνεις για να μη σε καταπιεί η αταξία. Κλείνει το κομμάτι και ξαφνικά βλέπουμε όλοι με μικρή χρονική καθυστέρηση, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς γίνεται, τον (πρώην) μπασίστα μας να κοπανάει το μπάσο στο πάτωμα με απερίγραπτη σωματική ένταση και να το κάνει σανίδια. Μετά άρχισε να ανασαίνει γρήγορα σα να πνίγεται και χωρίς να προλάβουμε να πούμε κάτι, μας σκυλόβρισε με τρυφερότητα που δεν την ξέραμε από εκείνον και πανηγυρικά κατέκτησε το δικαίωμα στην καταστροφή του μέσου, όταν ο σκοπός έχει επιτευχθεί στο τέρμα: "να πάτε να γαμηθείτε, έτσι ήθελα και το έσπασα." Οι γροθιές του ήταν τόσο σφιγμένες που φαντάζομαι ότι το κενό ανάμεσα ήταν αρνητικό.

 

Από το παραπάνω περιστατικό έχω ηχητικό ντοκουμέντο το οποίο φυλάσσεται σε 5 μπακάπ και το έχουν ακούσει μόνο τα (τότε) μέλη της μπάντας που το είδαν κι όλας. Το κρατάω ως αναφορά για αν και όταν ποτέ ξεχάσω το γιατί παίζω μουσική.

[Άγιος]

12 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Η μουσική εκπαίδευση μέσω της γιουτουμπίστικης (από το youtube και ανάλογα sites) αντίληψης είναι άνιση.

Έχει περάσει η αντίληψη του ατόμου/μουσικού σε αντίθεση με αυτή του μουσικού που παίζει σε μπάντα.

Σύνθεση ελάχιστη, προβολή σολιστικών ικανοτήτων τεράστια, συμμετοχή σε μπάντα μηδενική, ύπαρξη ως μέλος συνόλου μηδενικότερη.

Τα σόσιαλ μέντια έχουν κάνει τα πάντα χειρότερα, κάποιος που έχει μεγαλώσει ή έχει μάθει πια σε ελεγχόμενο περιβάλλον σωλήνα -πέραν από αδέξιος κοινωνικά και τα λοιπά- αναπτύσσει και μηδενική αντοχή στην κριτική (ιδικά από κοντά όπου δεν μπορείς να τον κάνεις και μπαν φαντάζομε θα είναι εφιαλτική εμπειρία) δεν μπορεί να αντέξει κάποιον να του υποδεικνύει τι να παίξει και πότε να μην παίξει, ιδικά αν πρόκειται για κομμάτι εφεύρεση χωρίς σημείο αναφοράς... και σε καμιά περίπτωση ότι το παίξιμο του έχει προβλήματα... χίλιες φορές να παίζει μόνος του από τι στιγμή που ο σκοπός επιτυγχάνεται, δηλαδή κάποια δημοσιότητα.

Τώρα μπάντα που να δημιουργεί κιόλας έκτος από το να αναπαράγει φαίνεται ακατόρθωτο σήμερα σε έμενα τουλάχιστον, για όσους επιχειρούν τέτοια πράγματα φαντάζομαι θα αξίζει τον κόπο από θέμα μεροκάματου

[gkourmoul1]

Εαν ειχαμε το ιδιο σκηνικο πριν 20-30 χρονια, τα πραγματα πιθανον να ηταν εντελως διαφορετικα. Χωρις ιντερνετ, σοσιαλ media, και χωρις ολες αυτες τις διευκολυνσεις που μας επιτρεπουν να ειμαστε κιθαριστες του καναπε, θα δειχναμε περισσοτερο ενδιαφερον στην ουσια. Θα μαθαιναμε με πιο αμεσο τροπο το ενδιαφερον μιας μπαντας, και με πιο αμεσο τροπο και σοβαροτητα θα αντιμετωπιζαμε το ολο εγχειρημα. Θα ηταν και λιγοτερες οι απαιτησεις, απο μικροτερο πλυθησμο μουσικων. 

Οι παλαιοτεροι μπορουν να μας μιλησουν για το τι συνεβαινε τοτε.

[Yannis Methenitis]

4 λεπτά πριν, gkourmoul1 είπε

Θα ηταν και λιγοτερες οι απαιτησεις, απο μικροτερο πλυθησμο μουσικων. 

Οι παλαιοτεροι μπορουν να μας μιλησουν για το τι συνεβαινε τοτε.

Έδωσες την απάντηση μόνος σου.

[ekim]

Παιδιά διαβάζω το θέμα με πολύ ενδιφέρον και μου έχουν γεννηθεί μερικά πολύ σοβαρά ερωτήματα.

Κατ' αρχήν να διευκρινήσω ότι έχω πάρα πολύ μικρή εμπειρία από συμμετοχή σε μπάντες.

 

Ρε υποψήφιε πας σε audition αδιάβαστος όπως θα πήγαινες άπλυτος σε ΠΡΩΤΟ ραντεβού. Ο άλλος πως περιμένεις να σε αντιμετωπίσει και πιο πολύ για την ποιότητα σου ως άνθρωπο.

Παιδιά μην μένουμε στο γεγονός ότι ο υποψήφιος είναι τεμπέλης ή νομίζει ότι είναι μουσικάρα, ποζεράς youtube και όλα τα υπόλοιπα που ειπώθηκαν.

Το πρόβλημα πιστεύω είναι πιο βαθύ και πιστεύω ότι τελικά κάποιοι παίζουν με την νοημοσύνη μας κι έχει χαθεί εντελώς ο κοινός νους