Μια σύντομη μελωδική ανάλυση σε μια κλασσική blues αρμονία

[gkourmoul1]

Βοηθα αρκετα τετοιου ειδους αναλυση, αν και κατανοω λιγο πανω απο τα μισα, απ' οσα γραφει ο Σπυρος.

Μιλα συγκεκριμενα για 12μετρο κλπ, αρα πανω κατω το μουσικο πλαισιο, για το οποιο γινεται η αναλυση, ειναι ψιλοστανταρ.

 

Προσωπικα, δεν βγαζω ετοιμα licks. Βαριεμαι απελπιστικα. Ξεκινησα απο την πεντατονικη, και στην πορεια μαθαινω να χρησιμοποιω και τις υπολοιπες νοτες, μεσα σε ενα σολο. Ο οδηγος αυτος περιγραφει το πως αντιλαμβανεται ο Σπυρος ολες αυτες τις νοτες μεσα στο 12μετρο.  Καποια τα ξερω, καποια τα βλεπω πρωτη φορα (εκ των οποιον μερικα τα δουλευω ηδη).

Αρα βοηθα αρκετα, στο 12μετρο. Ειναι ενας καλος τροπος να μαθει να σολαρει καποιος. Οχι ο μοναδικος. 

 

[Επισκέπτης]

1 ώρα πριν, gkourmoul1 είπε

Βοηθα αρκετα τετοιου ειδους αναλυση, αν και κατανοω λιγο πανω απο τα μισα, απ' οσα γραφει ο Σπυρος.

Μιλα συγκεκριμενα για 12μετρο κλπ, αρα πανω κατω το μουσικο πλαισιο, για το οποιο γινεται η αναλυση, ειναι ψιλοστανταρ.

 

Προσωπικα, δεν βγαζω ετοιμα licks. Βαριεμαι απελπιστικα. Ξεκινησα απο την πεντατονικη, και στην πορεια μαθαινω να χρησιμοποιω και τις υπολοιπες νοτες, μεσα σε ενα σολο. Ο οδηγος αυτος περιγραφει το πως αντιλαμβανεται ο Σπυρος ολες αυτες τις νοτες μεσα στο 12μετρο.  Καποια τα ξερω, καποια τα βλεπω πρωτη φορα (εκ των οποιον μερικα τα δουλευω ηδη).

Αρα βοηθα αρκετα, στο 12μετρο. Ειναι ενας καλος τροπος να μαθει να σολαρει καποιος. Οχι ο μοναδικος. 

 

 

Μα ακριβώς επειδή ένα δωδεκάμετρο είναι ψιλομετρημένα κουκιά (δεν λέω πως είναι κάτι απλό, αλλά υπάρχουν 4-5 "σχολές" κιθαριστών και όλοι λιγο-πολύ αυτά παίζουν), τα licks είναι απαραίτητα.

 

Από την άλλη, αν θες να καινοτομήσεις και να παίξεις κάτι διαφορετικό, με τις κλίμακες είναι πάρα πολύ πιο εύκολο από το να εξερευνείς μία-μία τις νότες...και προφανώς αν συνδυάσεις κλίμακες πάλι θα έχεις και τις δώδεκα νότες. 

 

Η μουσική είναι tension and release, πάντα υπάρχει η "βαρύτητα" προς το τονικό κέντρο και πάντα το ποια νότα προηγείται και ποια ακολουθεί αλλάζει τελείως το μουσικό αποτέλεσμα. 

 

Γι αυτό λέω πως δεν βρίσκω ιδιαίτερη χρησιμότητα στο εγχείρημα, βέβαια πολύ πιθανό να βοηθάει κάποιους και καλό είναι να υπάρχει και αυτός ο τρόπος προσέγγισης.

[gkourmoul1]

35 minutes ago, JimmyPap said:

 

Μα ακριβώς επειδή ένα δωδεκάμετρο είναι ψιλομετρημένα κουκιά (δεν λέω πως είναι κάτι απλό, αλλά υπάρχουν 4-5 "σχολές" κιθαριστών και όλοι λιγο-πολύ αυτά παίζουν), τα licks είναι απαραίτητα.

 

Από την άλλη, αν θες να καινοτομήσεις και να παίξεις κάτι διαφορετικό, με τις κλίμακες είναι πάρα πολύ πιο εύκολο από το να εξερευνείς μία-μία τις νότες...και προφανώς αν συνδυάσεις κλίμακες πάλι θα έχεις και τις δώδεκα νότες. 

 

Η μουσική είναι tension and release, πάντα υπάρχει η "βαρύτητα" προς το τονικό κέντρο και πάντα το ποια νότα προηγείται και ποια ακολουθεί αλλάζει τελείως το μουσικό αποτέλεσμα. 

 

Γι αυτό λέω πως δεν βρίσκω ιδιαίτερη χρησιμότητα στο εγχείρημα, βέβαια πολύ πιθανό να βοηθάει κάποιους και καλό είναι να υπάρχει και αυτός ο τρόπος προσέγγισης.

 

 

Πραγματι, παραλληλα με την προσθηκη νοτων, μελετω και διαφορετικες κλιμακες στο 12μετρο. Φτανεις στο ιδιο αποτελεσμα απο αλλο δρομο. Ειναι σιγουρα ευκολοτερο με τις κλιμακες διοτι δουλευει κυριως το αυτι. Ενω νοτα νοτα ειναι αρκετα πιο δυσνοητο για οσους δεν "εχουν" τη θεωρια. Βεβαια, το ενα συμπληρωνει, επεξηγει και επιβεβαιωνει το αλλο.

 

Και υπαρχουν πολλα περισσοτερα "εργαλεια" που μπορεις να χρησιμοποιησεις (το αυτι ειναι ενα απο αυτα) για να καινοτομησεις, οπως σωστα αναφερεις.

 

 

[pipityri]

5 ώρες πριν, JimmyPap είπε

 

Παρ'ολα αυτά, εάν είναι να γίνει ανάλυση θα προτιμούσα να είναι βασισμένη σε κλίμακες (πχ πάνω στα dominant ακόρντα μπορούμε να παίξουμε πεντατονικές, mixolydian, phrygian dominant, superlocrian, τα chord tones, tritone substitution και δεν ξέρω εγώ τι άλλο). Κατ'αυτό τον τρόπο και έχει ο παίχτης περισσότερες επιλογές αλλά παράλληλα εξασκείται και στο να ακούει τα διάφορα ηχοχρώματα.

 

 

Η ανάλυση που προτείνει ο Σπύρος αφορά τον ηχητικό χαρακτήρα κάθε μιας από τις 12 νότες πάνω από τα τρία ακόρντα ενός βασικού blues. Δεν βλέπω γιατί μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να είναι μέρος μιας σκέψης βασισμένης σε κλίμακες. Ένα b9 ακούγεται όπως ακούγεται είτε το πάρεις από phrygian dominant είτε το πάρεις από altered. Εκτός αν εννοείς κάτι άλλο και δεν το καταλαβαίνω.

[Επισκέπτης]

40 λεπτά πριν, pipityri είπε

Η ανάλυση που προτείνει ο Σπύρος αφορά τον ηχητικό χαρακτήρα κάθε μιας από τις 12 νότες πάνω από τα τρία ακόρντα ενός βασικού blues. Δεν βλέπω γιατί μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να είναι μέρος μιας σκέψης βασισμένης σε κλίμακες. Ένα b9 ακούγεται όπως ακούγεται είτε το πάρεις από phrygian dominant είτε το πάρεις από altered. Εκτός αν εννοείς κάτι άλλο και δεν το καταλαβαίνω.

 

Επειδή όπως προανέφερα, όλα έχουν να κάνουν με το concept. Ειναι αλλιώς π.χ. να εχεις ενα ντο κι ενα ρε και να τα ενώσεις με ενα ντο#, και άλλο να παίξεις ενα ντο# σκέτο. Την ίδια νότα παίζεις και στις δυο περιπτώσεις, αλλα το αποτέλεσμα ειναι τελείως διαφορετικό. 

[Alter]

Ιστορικά η φρασεολογία των μπλουζ δεν χτίστηκε πάνω στις φόρμες 1-4-5 που επικράτησαν αργότερα, ούτε πάνω στην λειτουργική, δυτική αρμονία, αλλά είναι μια μίξη της αφρικανικής, πεντατονικής κυρίως μουσικής, και της αγγλοσαξονικής κλασικής παράδοσης.

 

Εξού και η μίξη της ματζόρε κλίμακας πχ πάνω στο τονικό ακόρντο και των "blue notes" b3, b5, b7 και b9, η της μινόρε και ματζόρε πεντατονικής. 

 

Βέβαια σήμερα, καθώς τα μπλουζ παίζονται παντού, υπάρχει εξέλιξη προς όλες τις κατευθύνσεις, συνθετικά κτλ.

 

Για μένα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε αυτή τη μουσική ήταν πάντα αυτό το "λάθος", οι νότες που δεν ταιριάζουν, οι φωνές και τα όργανα που είναι φάλτσα, οι ενορχηστρώσεις που είναι χύμα, όλο αυτό το "άτεχνο" στυλ που δεν το έχω δει σε κανένα άλλο μουσικό είδος, (και που θα ακουγόταν χάλια σε άλλα είδη), το οποίο ταιριάζει τόσο πολύ με τις ζωές, το χαρακτήρα και το αίμα των ανθρώπων που το έφτιαξαν, και είναι τόσο συγκινητικό να το ακούς..

 

Πχ. αυτός ..

 

Επεξεργασμένο 4 Νοεμβρίου 2019 από Alter

[fusiongtr]

55 minutes ago, JimmyPap said:

 

Ειναι αλλιώς π.χ. να εχεις ενα ντο κι ενα ρε και να τα ενώσεις με ενα ντο#, και άλλο να παίξεις ενα ντο# σκέτο. Την ίδια νότα παίζεις και στις δυο περιπτώσεις, αλλα το αποτέλεσμα ειναι τελείως διαφορετικό. 

 

Μα γι' αυτό έγραψε ο Σπύρος ποιες νότες είναι καλές για να αράξεις, και ποιες για περαστικές.

 

Η άποψή μου επί του θέματος (την έχω πει πολλές φορές) είναι η εξής.

 

Παρ' όλο που το tonal gravity όπως είπε ο pipityri όντως ισχύει, θεωρώ ότι τα blues είναι απλά άλλη μια jazz φόρμα, με την έννοια του ότι καλό θα είναι να δίνουμε τις αλλαγές ακκόρντων και μελωδικά (είτε αυτές που υπάρχουν, είτε αντίστοιχες υποννοούμενες).

 

Πχ, σε ΛΑ ματζόρε blues, πάνω στο ΛΑ δεν θα έπαιζα ΝΤΟ, αλλά θα το σήκωνα περίπου μέχρι το ΝΤΟ#.

Αν πάρουμε το ΛΑ ως τονικό κέντρο, το ΛΑ έβδομης, γουστάρει το ΣΟΛ στην μελωδία, όμως το ΡΕ έβδομης όχι.

Το ΡΕ έβδομηςγουστάρει το ΦΑ#.

Επεξεργασμένο 4 Νοεμβρίου 2019 από fusiongtr

[Επισκέπτης]

Ναι ρε παιδι μου, απλα ειναι πολυ υποκειμενικο που θα σταθεις και που οχι, σε αλλες νοτες θα σταθει ο ΒΒ και σε αλλες ο Scofield ας πουμε. Γι αυτο "διαφωνω" με αυτη την προσεγγιση. Γενικοτερα πιστευω πως ενας αρχάριος θα ωφεληθει πολυ περισσοτερο με licks η κλιμακες, κι ενας προχωρημενος απλως θα κινηθει με το αυτι, οποτε δεν βρισκω "κοινο" σε αυτο το concept. Αλλα εννοειται πως αν σε καποιους κάνει και τους βοηθάει εμενα μου περισσεύει

[pipityri]

49 λεπτά πριν, JimmyPap είπε

 

Επειδή όπως προανέφερα, όλα έχουν να κάνουν με το concept. Ειναι αλλιώς π.χ. να εχεις ενα ντο κι ενα ρε και να τα ενώσεις με ενα ντο#, και άλλο να παίξεις ενα ντο# σκέτο. Την ίδια νότα παίζεις και στις δυο περιπτώσεις, αλλα το αποτέλεσμα ειναι τελείως διαφορετικό. 

Θεωρείς δηλαδή πως αν αυτο το ντο# είναι κατάληξη μιας φράσης και εχει διάρκεια ένα μέτρο σε αργό blues και το ακόρντο εκείνη τη στιγμή είναι G7 , έχει διαφορετικό ηχητικό χαρακτήρα ανάλογα με το ποιά κλίμακα χρησιμοποιήθηκε στην φράση που προηγήθηκε? Γιατί το post του Σπύρου αυτό αφορά.