For Danny Kustow

[ez]

Danny Kustow (10 May 1955 – 11 March 2019)

Δε νομίζω πως ενδιαφέρει και πολλούς (ίσως και κανέναν που θα περάσει απο δω) αλλά ούτε κι εμένα με νοιάζει αν ενδιαφέρει, γράφω για μένα, τόχω ανάγκη.

Πιάστηκα για πολλοστή φορά να ξανακούω το Power in the Darkness (τρομακτικά επίκαιρο μετά απο 40 χρόνια) και πέφτει η ματιά μου σε σχόλιο που λέει: RIP Danny...

Σταμάτησα ν' αναπνέω για λίγο. Για όλους έρχεται ένα τέλος σε τούτη τη ζωή, κι όμως, πάντα είχα την κρυφή ελπίδα πως θα ξανάπιανε την κιθάρα, το λαχταρούσα όπως ο διψασμένος το νερό. Ήταν κι εκείνη η σπέσιαλ εμφάνιση πριν δύο χρόνια που θέριευε τις προσδοκίες, έμελλε όμως να είναι η τελευταία του:

https://tomrobinson.bandcamp.com/track/2-4-6-8-motorway-2?fbclid=IwAR2IIl3dkI0_0SYxjprIuGDr5KAVHBpLnXwjTavxEkxav-YAE_bjnWMabLQ

Για μένα αυτός ο τύπος ήταν θεός της κιθάρας. "Βρεττανίλα" ως τ' ακροδάχτυλα των ποδιών, απίστευτη ενέργεια σε κάθε νότα, ζουμερός ήχος, μπλουζιάρικη αίσθηση πάντα.

Καθόλου τυχαία, μέντορας του υπήρξε ο θρυλικός Alexis Korner. Με την 59άρα Λες Πωλ του να θερίζει, στα μάτια και τ' αυτιά μου ηχούσε σαν ένα alter ego του Paul Kossoff, είχε κάτι που τον έφερνε εκεί, στην πρώτη γραμμή των θρυλικών μπλουζ κιθαριστών της Αγγλίας. Το σόλο του στο Too good to be true αποτελεί υπόδειγμα χτισίματος φρασεολογίας, έχει δε εκείνη τη φωτιά που σιγοκαίει και θεριεύει σιγά σιγά, σε παρασέρνει μέχρι το σημείο που νομίζεις πως τώρα θα γίνει η έκρηξη, αυτή όμως δεν έρχεται ποτέ, σε αφήνει με κείνο το γλυπόπικρο συναίσθημα, γιατί δεν τόκανε, λίγο ακόμα...κι αυτό είναι τελικά που σε αιχμαλωτίζει και κάνει αξέχαστη την εμπειρία και μαζί φέρνει την ανάγκη να το ακούς ξανά και ξανά. Περίπου σαν το σόλο του Martin Barre στο Aqualang η το τρομερό του Andy Latimer στο Summer Lightning.

Ερήμωσε και ξεχάστηκε, όχι απ' όλους όμως, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει.

 

[Nestoras]

Κρίμα, από τους πλέον αγαπημένους μου. Έχω λιώσει το Power αλλά και (λιγότερο) το two, και ο λόγος δεν είναι μόνο τα εξαιρετικά τραγούδια, αλλά και ο Danny.

 

 

 

 

Υ.Γ. Ηλία πρέπει να έχουμε ακριβώς τα ίδια γούστα (πλην της περιπτώσεως του Jimmie Vaughan), γιατί και μένα το αγαπημένο μου σόλο του Latimer είναι το Summer Lightning. Βέβαια μου αρέσει και το υπόλοιπο κομμάτι που το τραγουδάει ο Caravan - Sinclair, αλλά και όλο το LP που είναι ΑΡΙΣΤΟΎΡΓΗΜΑ.

Επεξεργασμένο 8 Οκτωβρίου 2019 από Nestoras