Social media και νέα γενιά μουσικών

[dimsonic]

συγνώμη τώρα σοβαρά, βάζεις το παραπάνω της κοπέλας δίπλα στον σρεντερά?

 

δεν ξέρω, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο η 2η του Ραχμάνινοφ, άλλο το Girl from Ipanema, άλλο το sultans, άλλο το παραπάνω της κοπέλας, άλλο του σρεντερά και άλλο του sinboy.

 

[Superfunk]

39 λεπτά πριν, vagelism είπε

Αυτο τι ειναι πχ για σενα? Μακαρονια με κιμα?

 

Άλλο επίπεδο από την σρεντοetude.

 

αΦτο μάλιστα έχει μελωδία, ενδιαφέρουσα εξέλιξη και διάρθρωση και υπέροχο ήχο

 

[vagelism]

2 ώρες πριν, dimsonic είπε

 

 

δεν ξέρω, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο η 2η του Ραχμάνινοφ, άλλο το Girl from Ipanema, άλλο το sultans, άλλο το παραπάνω της κοπέλας, άλλο του σρεντερά και άλλο του sinboy.

 

Ολα μουσικη ειναι. Με δομη - μελωδια - ρυθμο κ συναισθημα.

Το τι σ αρεσει εσενα αλλαζει κ φυσικα το στυλ μουσικης.

 

Επεξεργασμένο 4 Σεπτεμβρίου 2019 από vagelism

[Πνοή και Νύξη]

Μπέρδεμα το πράμα και νομίζω βάζουμε όλοι υποκειμενικά κριτήρια. Πάντως ούτε και αυτό της κοπελιάς μου άρεσε. Δηλ. πέρασε και δεν ακούμπησε που λένε. Το έκλεισα στο 1ο λεπτό. Γιατί έκλεισα τα μάτια και άκουσα ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο πράγμα που παίζουν όλοι οι σύγχρονοι παικταράδες και ηχητικά και φρασεολογικά. (και δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά τείνει να ομοιογενοποιηθεί και με τα σύγχρονα φωνητικά-ala Sia). Όλα ίδια. 

Τώρα, αν θες ένα παράδειγμα όσον αφορά το υποκειμενικό μου κριτήριο
το δευτερόλεπτο μεταξύ 0:51 και 0:52 στο παρακάτω βίντεο μου αρκεί για να κατατάξω τον Rory πχ στο πάνθεον των κιθαριστών με τεχνική οξυδέρκεια που ξεπερνάει 15 λεπτά οποιασδήποτε θεωρητικής και τεχνικής αρτιότητας των youtube σεσιονάδων. Kαι αν υπάρχει κιθαρίστας που δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό, όσο και να μην του αρέσει το είδος, όσο και να μην ακούει τέτοια πράματα τότε ή είναι ή πολύ νέος, ή αμόρφωτος ή είναι παραμορφωμένος και έχει χάσει το δρόμο του.
 

Η μουσική είναι αισθητική της τεχνικής. Και η εκτελεστική δεινότητα ενός μουσικούς δεν κρίνεται μόνο από χριστουγεννιάτικα στολίδια, τι να τα κάνει αν το δέντρο είναι μαραμένο;

[dimsonic]

1 minute ago, Πνοή και Νύξη said:

Μπέρδεμα το πράμα και νομίζω βάζουμε όλοι υποκειμενικά κριτήρια. Πάντως ούτε και αυτό της κοπελιάς μου άρεσε. Δηλ. πέρασε και δεν ακούμπησε που λένε. Το έκλεισα στο 1ο λεπτό. 

 

Του σρεντερά πότε το έκλεισες? (γιατί και εγώ την κοπέλα κάπου 1 λεπτό άκουσα)

[TamTam]

3 λεπτά πριν, Πνοή και Νύξη είπε

το δευτερόλεπτο μεταξύ 0:51 και 0:52 στο παρακάτω βίντεο μου αρκεί για να κατατάξω τον Rory πχ στο πάνθεον των κιθαριστών με τεχνική οξυδέρκεια που ξεπερνάει 15 λεπτά οποιασδήποτε θεωρητικής και τεχνικής αρτιότητας των youtube σεσιονάδων. Kαι αν υπάρχει κιθαρίστας που δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό, όσο και να μην του αρέσει το είδος, όσο και να μην ακούει τέτοια πράματα τότε ή είναι ή πολύ νέος, ή αμόρφωτος ή είναι παραμορφωμένος και έχει χάσει το δρόμο του.

Τώρα το χόντρυνες.
(Συμφωνώ μέχρι κεραίας και είναι και ανούσιο να εξηγήσεις κτγμ, διότι θα καταλήξεις σε παρομοιώσεις βλαβερών συνδυασμών φαγητού σε άμυλο και λίπη).
 

 

1 ώρα πριν, vagelism είπε

Ολα μουσικη ειναι. Με δομη - μελωδια - ρυθμο κ συναισθημα.

Και τα μακαρόνια με κιμά;
Αν ναι, θα ξέρεις ότι υπάρχουν και κάποια που απλώς δεν τρώγονται.
Υπάρχει λοιπόν, καλή και κακή μουσική και μουσικοί. Και υπάρχουν και μη μουσικοί που νομίζουν ότι είναι μουσικοί. Ή κάτι περισσότερο από κουρδισμένες μαριονέτες - για συνθέτες δε, ούτε λόγος. Όπως ειπώθηκε εύστοχα από κάποιον συμφορουμίτη, σαν εκείνες τις ζογκλερικές επιδείξεις μπάσκετ χωρίς αντίκρυσμα άλλο εκτός από μια πρόσκαιρη εντύπωση.
 

[Jazzjoker]

Ε ανεβάζετε σάλτανς και μπαντ πέννυ το οποίο είναι και λίγο αδικία ας πούμε γιατί αυτά είναι κάποια από τα κομμάτια που τερμάτισαν το ροκ γενικότερα. Είναι τόσο τεράστια κομμάτια από τόσο τεράστιους δημιουργούς/εκτελεστές που κανένας νέος δεν μπορεί να συναγωνιστεί (ακόμα). Ίσως κάποια από τα κομμάτια που βγαίνουν τώρα, να γίνουν classics σε 20 χρόνια ξέρω γω αλλά μέχρι τότε η σύγκριση είναι λίγο αστεία.

 

Αλλά μια και μιλάμε για νέους που έχουν κάτι να πουν, ιδού και η δική μου πρόταση (το έχω ξαναβάλει) με σοβαρά εχέγγυα για να γίνει κλάσικ:

 

[vagelism]

15 λεπτά πριν, Tamtam είπε

 

 

Και τα μακαρόνια με κιμά;
Αν ναι, θα ξέρεις ότι υπάρχουν και κάποια που απλώς δεν τρώγονται.
Υπάρχει λοιπόν, καλή και κακή μουσική και μουσικοί. Και υπάρχουν και μη μουσικοί που νομίζουν ότι είναι μουσικοί. Ή κάτι περισσότερο από κουρδισμένες μαριονέτες - για συνθέτες δε, ούτε λόγος. Όπως ειπώθηκε εύστοχα από κάποιον συμφορουμίτη, σαν εκείνες τις ζογκλερικές επιδείξεις μπάσκετ χωρίς αντίκρυσμα άλλο εκτός από μια πρόσκαιρη εντύπωση.
 

Η μουσικη Μιχαλη μου ειτε ειναι κακη ειτε καλη{υποκειμενικο κριτηριο} αν πληρει τα κριτηρια που την κανει μουσικη { υφος , δομη , ρυθμο , συναισθημα.. για μενα παραμενει ...μουσικη.

Αλλιως μιλαμε για αναρθρες κραυγες σε ενα αοριστο πλαισιο.

 

 Αυτο συζηταμε..Τι ειναι μουσικη..Οχι τι ειναι καλη μουσικη.

Αλλα ακομα κ ο Sin Boy για μενα παραγει μουσικη.

Το αν ειναι καλη η κακη ειναι στο αυτι του ακροατη κ παει κ αλλου η συζητηση.

Αλλα μουσικη αμεροληπτα αν το δουμε....ειναι.

 

Επεξεργασμένο 4 Σεπτεμβρίου 2019 από vagelism

[TamTam]

10 λεπτά πριν, dimsonic είπε

Του σρεντερά πότε το έκλεισες? (γιατί και εγώ την κοπέλα κάπου 1 λεπτό άκουσα)

Εγω τον σρεντερά τον έκλεισα όταν άρχισε να επαναλαμβάνει patterns δακτυλισμών. Είναι κάτι που οι μουσικοί αποκαλούμε "γυμναστική για τα δάχτυλα". Σαν αερόμπικ με guitar hero game ένα πράγμα, στο πιο ανέμπνευστο, κομπρεσαρισμένο για να παίζεται δυνατά στο ράδιο του αυτοκινήτου ή στα ακουστικά του practice ενισχυτή σου, άχρωμο για να μην χτυπήσει καμιά νότα μεταβατική και ξενίσει τα αυτιά των απαίδευτων, με μπόλικο dist (όχι OD) για πιο ξεκουρασιά στα ισοκρατήματα, και εν τέλει τόσο ανεπαρκές να προξενήσει το παραμικρό συναίσθημα ώστε να μην χρειάζεται στίχους. Και 200 ακόρντα να άλλαζε, πάλι το ίδιο θα ήταν.

[Πνοή και Νύξη]

17 λεπτά πριν, dimsonic είπε

Του σρεντερά πότε το έκλεισες? (γιατί και εγώ την κοπέλα κάπου 1 λεπτό άκουσα)

σύνολο 20 δευτερόλεπτα με skip λίγο παρακάτω κάθε φορά

πάντως όσες φορές κλήθηκα να ακούσω δουλειές σύγχρονων αφανών ηρώων της (μοντέρνας) κιθάρας μέσα σε format περιορισμού σε solo πχ. εξεπλάγην ευχάριστα από την ποιότητα και στο παίξιμο και στη φρασεολογία και φυσικά στην τεχνική.