Social media και νέα γενιά μουσικών

[TamTam]

Θες να πεις δηλαδή ότι σε λίγα χρόνια, όπως θαυμάζουμε το απαράμιλλο και αναγνωρίσιμο στυλ των Gilmour, Brian May, Rory, Robert Smith (Τhe Cure) κλπ, στο πάνθεον θα είναι οι σημερινοί κιθαρισταράδες που τους βάζουν κάτω από κάθε άποψη - τεχνικής δεξιοτεχνίας, και σύμφωνα και με τη γνώμη πολλών από εδώ, τους συναγωνίζονται (τους "παλιούς") σε πάθος, μελωδίες κλπ;
Οτι ο Pete Thorn ή ο Phil X που τους γουστάρω με τα χίλια και έχουν και πρωτότυπο υλικό, θα είναι οι αυριανοί Mark Knopfler;
Είναι μόνο ζήτημα χρόνου;
Αν ναι, θα ήθελα να ακούσω σε ποιους ποντάρουμε ότι θα είναι οι αυριανοί θρύλοι... (έχω κάποιους υπόψη μου, αλλά θα ήθελα γνώμες!)

Επεξεργασμένο 7 Σεπτεμβρίου 2019 από Tamtam

[Jazzjoker]

Δεν βγαίνουν πια μουσικοί θρύλοι. Όχι ότι δεν υπάρχουν υποψήφιοι από ποιοτικής άποψης αλλά έχουν αλλάξει οι μηχανισμοί θαυμασμού. Δε λειτουργεί έτσι πια το πράγμα.

 

Για θρύλοι είναι καθ' οδόν η Beyonce και ο  Kanye West π.χ. αλλά όχι για τη μουσική τους. Aretha Franklin δεν θα ξαναβγεί πάντως. Δεν υπάρχει αυτού του είδους το focus πια από το κοινό. Η νέα Aretha δε θα καταφέρει ποτέ να φτάσει την παλιά σε στάτους κι ας έχει καλύτερη φωνή (λέμε τώρα) κι ας λέει ωραιότερα τραγούδια (ξαναλέμε) 

[TamTam]

Ενωμοτάρχη μου, το πας μακριά με το συγκεκριμένο name dropping όμως. Δεν συζητούσαμε για την Αdele ας πούμε.
Συζητούσαμε περί -δεξιοτεχνίας-συνθεσης (άντε και προσωπικότητας).
Εγω σε αυτό, θα ποντάριζα π.χ. στον Bonamassa ως αυριανό (ήδη) θρύλο του είδους του.
 Περιμένω να ακούσω κι άλλους που θα μπροούσαν να έχουν

α) αναγνωρίσιμο ηχο = καλλιτεχνική ταυτότητα (να τους ακούς δηλ. και να λες "α είναι ο τάδε" όπως λες π.χ. για όσους προανάφερα (Knopfler, Gilmour, Rory, Gary Moore, SRV κ.λπ κ.λπ)
β) συνθέσεις που μπορεί να μείνουν κλασικές - από άποψη μελωδίας, αναγνωρισιμότητας (mainstream ; ), περιεχομένου ή επίδρασης σε άλλους μουσικούς και καλλιτέχνες
Αυτά τα δυο για αρχή...

[Jazzjoker]

Από τη σχολή blues/rock/pop θεωρώ ότι ο John Mayer είναι ο Clapton του σήμερα και θα έχει ανάλογο status αύριο. Βέβαια και αυτός και ο Μποναμάσα δεν είναι και τίποτα παιδαρέλια, σαραντάρηδες είναι κι οι δυο τους. Δηλαδή "πρόλαβαν" και ξεκίνησαν σε μια εποχή όχι φουλ γιουτιουμπική. Και μια μιλάμε για ηλεκτρικούς κιθαρίστες, εδώ μπαίνει οπωσδήποτε κι ο Derek Trucks.

 

Από μπάντες, πάλι στον ίδιο χώρο περίπου, θεωρώ ότι οι Rival Sons έχουν τα εχέγγυα. Αν και αυτό το classic blues/rock που παίζουν είναι μάλλον παρωχημένο σαν είδος από την άποψη ότι η νεολαία δεν το ακούει. Οπότε έχω τις αμφιβολίες μου για το πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν παρόλο που προσωπικά τους θεωρώ τεράστια μπάντα.

 

Στο χώρο της pop/rnb γίνεται ο μεγάλος πανικός με τα μεγαλύτερα νούμερα. Εκεί παίζουν κατά κύριο λόγο οι millenials και οι διαφορετικοί μηχανισμοί δημοφηλίας που αναφέρω και παραπάνω. Δεν έχω ιδέα τι διάρκεια στο χρόνο μπορεί να έχει όλο αυτό το πράγμα. Αν θα είναι δηλαδή η Rihanna η αυριανή Madonna π.χ. Θα δούμε.

[Haris]

2 ώρες πριν, Tamtam είπε

α) αναγνωρίσιμο ηχο = καλλιτεχνική ταυτότητα (να τους ακούς δηλ. και να λες "α είναι ο τάδε" όπως λες π.χ. για όσους προανάφερα (Knopfler, Gilmour, Rory, Gary Moore, SRV κ.λπ κ.λπ)

Ως προς το θέμα των "θρύλων", το πιθανότερο είναι ότι για ηλεκτρικούς ροκ ή μπλουζ κιθαρίστες - αφού το περιορίζεις εκεί - δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Έχει περάσει η εποχή των guitar heroes για το ευρύ κοινό. Για μουσικούς ή για την περιορισμένη αγορά των 'ψαγμένων' ακροατών, ίσως.

 

2 ώρες πριν, Tamtam είπε

β) συνθέσεις που μπορεί να μείνουν κλασικές - από άποψη μελωδίας, αναγνωρισιμότητας (mainstream ; ), περιεχομένου ή επίδρασης σε άλλους μουσικούς και καλλιτέχνες
Αυτά τα δυο για αρχή...

Ναι αυτό είναι και δυνατό και πιθανό.

[rgxinap]

Χανουμε κατι βασικό της τότε εποχής και της τώρα.

Τότε (<=2000, άντε και 2005 που έβγαλαν οι Θεοί SOAD τον τελευταίο τους δίσκο) οι μουσικοί ήταν Χμ και το κοινο Χκ, και υπήρχε ένας λόγος Λ=Χκ/Χμ αρκούντως μεγάλος για συσπειρώσει και να φτιάξει ρεύμα. Γιατι για να υπάρξει ρεύμα θες ΠΟΛΥ κόσμο να ακούει το ΙΔΙΟ τραγούδι, θες ΟΓΚΟ, θες συντονισμό των ψυχων, δεν θες 10 άσχετους ετερόκλητους , ο ένας να είναι πορωμένος με το άλφα σκανδιναβικό μέταλ και ο δίπλα βήτα στα μαχαίρια με τον άλφα λόγω του ότι ο μπασίστας της αγαπημένης μπαντας του βήτα έκανε απόπειρα δολοφονίας στον ντραμερ της αγαπημένης μπαντας του Α.

Σήμερα έχουμε ας πούμε μουσικούς Χμ*1000 (youtube, πληροφορία, εύκολη εκμάθηση, απομυθοποίηση, κτλ) ΑΛΛΑ (ροκ) κοινό Χκ/10 (ναι θεωρω οτι οι ροκάδες σημερα αναλογικά είναι το 1/10 αυτού που ήταν το 1980).

Οπότε ο λόγος μας γίνεται (Χκ/10)/(Χμ*1000) = (Χκ/Χμ) / (10000) δηλαδη το νουμερο που θέλαμε να είναι αρκούντως μεγάλο είναι 10000 μικρότερο απο ότι το 80.

Οπότε σήμερα ΟΛΑ είναι ΕΚ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ εφήμερα. Δεν πάει να γράψει κανείς την τραγουδάρα? Θα ακουστεί όσο της αρμόζει, γιατί ο κόσμος απλά δεν ακούει φανατικά ροκ, το ροκ προωθείται πάντα και παντού απο τα ΜΜΕ (βλέπαμε διαφημίσεις με φρικιά το 1980? όχι, σήμερα ένα φεγγαρι ήταν παντού), αλλά δεν ακούγεται, αφενός, και αφετερου η προσφορά είναι θηριώδης.

Επεξεργασμένο 7 Σεπτεμβρίου 2019 από rgxinap

[ex-VangelisV]

Κατά την άποψή σας ύστερα από 22 σελίδες έχουν βγει κάποια συμπεράσματα? Έστω και ένα. Και αν ναι ποιό? Να το κρατήσουμε σαν βάση

[ekim]

4 ώρες πριν, Jazzjoker είπε

Δεν βγαίνουν πια μουσικοί θρύλοι. Όχι ότι δεν υπάρχουν υποψήφιοι από ποιοτικής άποψης αλλά έχουν αλλάξει οι μηχανισμοί θαυμασμού. Δε λειτουργεί έτσι πια το πράγμα.

 

 Aretha Franklin δεν θα ξαναβγεί πάντως. Δεν υπάρχει αυτού του είδους το focus πια από το κοινό. 

Αυτό νομίζω τα λέει όλα, τελεία-παύλα-παράγραφος.

Το είχα γράψει και πιο παλιά ως προβληματισμό μου, πόσοι άνθρωποι ακούνε (και όταν λέω ακούνε, εννοώ να είναι διατεθειμένοι ν’ αγοράσουν και μετά να κάτσουν ν’ ακούσουν) μουσική με την ζέση και την λαχτάρα που το έκαναν παλιά. Γιατί σίγουρα, το να κάνεις δουλειές στο σπίτι ή να δουλεύεις στο γραφείο και από κάτω να παίζει κάτι για να ακούγεται, σίγουρα δεν είναι ακρόαση μουσικής in my book

[Haris]

24 λεπτά πριν, VangelisV είπε

Κατά την άποψή σας ύστερα από 22 σελίδες έχουν βγει κάποια συμπεράσματα? Έστω και ένα. Και αν ναι ποιό? Να το κρατήσουμε σαν βάση

Ένα γενικό συμπέρασμα είναι ότι η πραγματικότητα γύρω μας αλλάζει - όχι απαραίτητα προς το χειρότερο - και ότι για τους μεγαλύτερους από εμάς είναι δύσκολο να αντιληφθούμε και/ή να προσαρμοστούμε στις αλλαγές. Λέγεται ανθρώπινη φύση.

[vagelism]

1 ώρα πριν, ekim είπε

Αυτό νομίζω τα λέει όλα, τελεία-παύλα-παράγραφος.

Το είχα γράψει και πιο παλιά ως προβληματισμό μου, πόσοι άνθρωποι ακούνε (και όταν λέω ακούνε, εννοώ να είναι διατεθειμένοι ν’ αγοράσουν και μετά να κάτσουν ν’ ακούσουν) μουσική με την ζέση και την λαχτάρα που το έκαναν παλιά. Γιατί σίγουρα, το να κάνεις δουλειές στο σπίτι ή να δουλεύεις στο γραφείο και από κάτω να παίζει κάτι για να ακούγεται, σίγουρα δεν είναι ακρόαση μουσικής in my book

Αυτο εδω κ μερικα χρονια εχει εκλειψει σαν εννοια..

Εδω εμεις που ειμαστε μουσικοι υποτιθεται κ εχουμε φτασει να ακουμε μουσικη απο το youtube...τι περιμενεις απο ενα παιδι 16 ετων?

Να παρει σβαρνα τα ανυπαρκτα πλεον δισκαδικα κ να ψαχνει δισκογραφιες...?

 Οπως ειπε κ ο αποπανω ...η μουσικη πραγματικοτητα αλλαζει οπως αλλαξαν τα format...η εννοια της δισκογραφιας , η εννοια του LP κλπ..Πλεον singl- ακι  στο youtube κ με το ενα ματι στα views κ το αλλο στα Like.

 

Συμφωνω με τον Χαρη οτι δεν ειναι απαραιτητα κακο αυτο.

Με λυπει που χασαμε την εννοια του Lp, του συνολικου εργου με αρχη μεση κ τελος αλλα κερδισαμε μια απιστευτη γκαμα καλλιτεχνων που πλεον μπορουν να φερουν την μουσικη τους στο σπιτι μας χωρις να ιδρωσουν ουτε αυτοι ουτε εμεις.