Social media και νέα γενιά μουσικών

[TamTam]

Κανείς στη συζήτηση δεν είπε ότι μουσική σταμάτησε ή ότι δεν βγαίνουν σπουδαία πράγματα εκτός από τις ιλουστρασιόν φιγουρατζήδικες ορχηστρικές μουσικές που ποστάρει ο Βαγγέλης. Καμία ισοπέδωση λοιπόν, μην το κάνετε καραμελίτσα.
Τα τύμπανα στα κομμάτια του Plini ακούγονται σαν να έχουν παιχτεί μόνα τους, έλεος κάπου - το συγκρίνεις με το Do U Read Me? σοβαρά τωρα;  Και οι κιθάρες έχουν όλες τον ίδιο ήχο, κομρπέσορα, παραγωγή, ηχόχρωμα. Τι να με κρατήσει; Οι πτώσεις στο sequencer;

Υπάρχουν μουσικές και θα υπάρχουν πάντα, που γράφονται με πολύ αγνότερα υλικά και νόστιμα συστατικά. Και θα υπάρχουν πάντα και οι μουσικές fast food.
Δεν είναι θέμα ούτε "ισοπέδωσης", ούτε "γυάλας", ούτε ηλικίας, ούτε άλλων προσβλητικών που (μου/μας) απευθύνθηκαν επειδή δεν γουστάρουμε να παρακολουθούμε αθλητές του είδους να ανεβοκατεβαίνουν κλίμακες σε μια οθόνη και σταρλετίτσες να διασκευάζουν metal.

Θα έλεγα μάλιστα, ότι συμβαίνει ακρίβώς το αντίθετο. Προσωπικά, θεωρώ δείγμα παιδείας και μουσικής ωριμότητας το να μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τι κάνει το Do You Read Me ένα larger than life κομμάτι και το πόνημα του Plini καλό μόνο ως backing track άσκηση για προχωρημένους μαθητές ωδείου.
Και βαριέμαι διαρκώς να ποστάρουμε ονόματα και παραδείγματα εκατέρωθεν. Καταλάβαμε όλοι νομίζω.
(Όσο ποστάρεις δηλαδή Βαγγέλη υποθετικές συγκρίσεις, και αν άκουσες το κομμάτι του DiΜeola που πόσταρα και εξακολουθείς να τους θεωρείς όλους "σρέντερ", τόσο πείθομαι ότι ζουμε σε διαφορετικούς κόσμους).
Και δεν θέλω να συνεχίσω γιατί δεν έχω σκοπό να προσβάλλω κανέναν για τα μουσικά γούστα του.
Για να βγάζουμε γούστα είμαστε σε αυτή τη ζωή. Απλώς κάποιοι προτιμάμε το σπιτικό φαγητό και κάποιοι το φαστ φουντ - για να χρησιμοποιήσω και μια γαστριμαργική παρομοίωση, στο πνεύμα της πάστας με κιμά που ανάφερες εξαρχής.
 

Edit: εν ολίγοις, αν θέλει να φτιάξει μπάντα κάποιος και έχει πρωτότυπο υλικό , μάλλον θα προτιμήσει μουσικούς που να μπορούν να παίξουν ΚΑΤΙ που να στέκει σε ένα κομμάτι όπως π.χ. το παραπάνω, παρά κάποιον "χερά" που θα παίζει τις κάλτσες του και μόνο για την πάρτη του.
Γνώμη μου.

Κι αν είχα να διδάξω κάτι σε κάποιον, αυτό θα έκανα (που γράφτηκε και νωρίτερα): θα του έλεγα να προσπαθεί να ακούει όσο περισσότερη μουσική μπορεί -από όλα τα είδη, και όχι μόνο ηχογραφημένες ασκήσεις δεξιοτεχνών.
Και για "δεύτερη" άσκηση (μετά την τεχνική), θα του έδινα ένα "αραιό" κομμάτι, ζητώντας του να μου βάλει κιθάρες όπως θα τις φανταζόταν εκείνος.

Τα δυο τελευταία χρόνια που ψάχνω lead/rythm κιθαρίστα για το γκρουπ μου εδώ στο Βέλγιο, δεν έχω βρει κανέναν που να αντιλαμβάνεται τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει σε ένα κομμάτι. Και δεν θεωρώ ότι είμαι παράξενος - classic rock garage blues παίζουμε, τι να πω. Oι τοπικές αγγελίες πάντως είναι γεμάτες από tribute bands και modern metal , αλλά όσους έχω δει, δεν μπορούν να παίξουν τίποτα άλλο εκτός από αυτό (σε τραγικό βαθμό, που να φαλτσάρουν ή να μην είναι ικανοί να ακολουθήσουν μια jazzy chord ακολουθία, που εγώ, ο αυτοδίδακτος μαλάκας έβαλα σε μια σειρά. Τι να το κάνω που το χέρι τους πάει σφαίρα, αν δεν μπορούν ούτε να αυτοσχεδιάσουν ή να τζαμάρουν/γκρουβάρουν...? Μουσική παίζουμε, δεν είαμστε στρατιωτάκια)
Ωστόσο, απ' όσα έχω δει, και από φίλους και φίλες στα 25-30 τους, που παίζουν στην Ελλάδα, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στη χώρα μας έχουμε πολύ υψηλή ποιότητα μουσικών τα τελευταία χρόνια σε όλα τα είδη - αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
Καλημέρα

Επεξεργασμένο 5 Σεπτεμβρίου 2019 από Tamtam

[Rebel_Of_South]

Κάθε φορά που διαφωνούμε και κυρίως όταν δεν μας αρέσει μια άποψη, μια μουσική ή ένας χαρακτηρισμός απλά επαναλαμβάνουμε τη φράση " είναι απλώς η άποψη ενός ατόμου " 

 

It works

 

Κανενός η άποψη δεν έχει μεγαλύτερη αξία ή μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα όταν μιλάμε για θέματα γούστου .....Για υποκειμενική θέματα γενικά

 

[vagelism]

Μιχαλη μου ..κλασσικο ροκ επαιξα τελευταια φορα το 1989...το βαριεμαι πιο πολυ κ απο το Μοναξια μου ολα που το εφαγα στη μαπα.

Οποτε ναι ...ΣΙΓΟΥΡΑ ζουμε σε διαφορετικους κοσμους.

 

Οσον αφορα τα τυμπανα στον Plini...τσεκαρε τον Troy...

 

και τον drummer του Olly.

Eλπιζω να καταλαβες οτι δεν ειναι quantized  παραγωγες -ντραμιστικα τουλαχιστον.

 Ολα τα υπολοιπα που γραφεις ειναι προσωπικες εκτιμησεις κ δεν θα ασχοληθω.

Αντιλάμβανεσαι πιστευω οτι για εναν κιθαριστα του 2019 αν του πεις για Galagher ,,Μπορει να βγαζει σπυρια ετσι?

Και αυτο δεν εχει να κανει με δειγμα παιδειας η αντιληψης. Εχει να κανει με γενιας.

Ενας κιθαριστας του 19 δεν θα ασχοληθει με ενα κιθαριστατου 70 ..,εκτος κι αν παιζει ...classic ..rock..

 Αυτα και απο μενα.

Καλημερα.

[dimsonic]

4 minutes ago, vagelism said:

 

Ενας κιθαριστας του 19 δεν θα ασχοληθει με ενα κιθαριστατου 70 ..,εκτος κι αν παιζει ...classic ..rock..

ένας κιθαρίστας του 19 ίσως δεν ασχοληθεί με ένα κιθαρίστα του 70.

Κάποια στιγμή αργότερα θα αντιληφθεί το μεγάλο του λάθος και θα ανατρέξει πίσω να καλύψει το κενό.

[Alter]

  Για μένα ένα πολύ σημαντικό μέρος της "ταυτότητας" του τι είναι μουσική τελικά, είναι η "κοινωνία" των ανθρώπων που αυτή προκαλεί, είτε σε ένα συναυλιακό χώρο, είτε σε ένα φεστιβάλ, εκκλησία, μπαράκι η σε μια παρέα που ακούει μουσική χορεύει κτλ. Αυτό είναι η πραγματική μουσική, αυτό που φτιάχνουν μαζί παίχτες μπάντα και κοινό, αυτό γεννάει τα διάφορα μουσικά είδη και κάνει τους μουσικούς να αφορούν την κοινωνία και κάποιους από αυτούς να ξεχωρίζουν.

 

Η πραγματική ζητούμενη ικανότητα ενός μουσικού δεν είναι η δεξιοτεχνία του στο όργανο, ούτε η γνώση των μουσικών ειδών, αλλά η ικανότητα του να τα χρησιμοποιεί για να ανοίξει μια πόρτα για τους ανθρώπους που τον ακούνε, να τους βοηθά να φτιάξουν αυτοί "μουσική". Αυτό δεν θα γίνει ποτέ μέσα από μια οθόνη με τρόπο συγκρίσιμο με τον πραγματικό, για πολλούς λόγους (και αυτό ισχύει για οτιδήποτε έχει φυσική υπόσταση τέχνες, αθλητισμό, ακόμα και μιαν απλή συζήτηση - η μεταφορά τους σε μια οθόνη είναι πάντα εντελώς φτωχή).

 

  Ένας μουσικός που απλά παίζει μόνος του σπίτι του δεν έχει καν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι του να παίξει με άλλους, να παίξει ΜΕ κοινό και ΓΙΑ κοινό, είτε παίζει μέταλ είτε κλασική μουσική το ίδιο είναι. Κατά τη γνώμη μου η ουσία του πράγματος χάνεται, οι άνθρωποι, η μουσική και η ζωή δεν είναι φτιαγμένα για να τα βλέπουμε μόνοι μας μπροστά σε μια οθόνη. Αυτός είναι ο λόγος νομίζω τελικά που προσωπικά, σχεδόν πάντα οπότε βλέπω παίκτες αποκλειστικά του YouTube η ουσία της μουσικής τους συγκρινόμενη με μουσικούς που παίζουν έξω μου φαίνεται εξαιρετικά φτωχή.

 

Επεξεργασμένο 5 Σεπτεμβρίου 2019 από Alter

[Superfunk]

6 λεπτά πριν, Alter είπε

  Για μένα ένα πολύ σημαντικό μέρος της "ταυτότητας" του τι είναι μουσική τελικά, είναι η "κοινωνία" των ανθρώπων που αυτή προκαλεί, είτε σε ένα συναυλιακό χώρο, είτε σε ένα φεστιβάλ, εκκλησία, μπαράκι η σε μια παρέα που ακούει μουσική χορεύει κτλ. Αυτό είναι η πραγματική μουσική, αυτό που φτιάχνουν μαζί παίχτες μπάντα και κοινό, αυτό γεννάει τα διάφορα μουσικά είδη και κάνει τους μουσικούς να αφορούν την κοινωνία και κάποιους από αυτούς να ξεχωρίζουν.

 

Η πραγματική ζητούμενη ικανότητα ενός μουσικού δεν είναι η δεξιοτεχνία του στο όργανο, ούτε η γνώση των μουσικών ειδών, αλλά η ικανότητα του να τα χρησιμοποιεί για να ανοίξει μια πόρτα για τους ανθρώπους που τον ακούνε, να τους βοηθά να φτιάξουν αυτοί "μουσική". Αυτό δεν θα γίνει ποτέ μέσα από μια οθόνη με τρόπο συγκρίσιμο με τον πραγματικό, για πολλούς λόγους (και αυτό ισχύει για οτιδήποτε έχει φυσική υπόσταση τέχνες, αθλητισμό, ακόμα και μιαν απλή συζήτηση - η μεταφορά τους σε μια οθόνη είναι πάντα εντελώς φτωχή).

 

  Ένας μουσικός που απλά παίζει μόνος του σπίτι του δεν έχει καν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι του να παίξει με άλλους, να παίξει ΜΕ κοινό και ΓΙΑ κοινό, είτε παίζει μέταλ είτε κλασική μουσική το ίδιο είναι. Κατά τη γνώμη μου η ουσία του πράγματος χάνεται, οι άνθρωποι, η μουσική και η ζωή δεν είναι φτιαγμένα για να τα βλέπουμε μόνοι μας μπροστά σε μια οθόνη. Αυτός είναι ο λόγος νομίζω τελικά που προσωπικά, σχεδόν πάντα οπότε βλέπω παίκτες αποκλειστικά του YouTube η ουσία της μουσικής τους συγκρινόμενη με μουσικούς που παίζουν έξω μου φαίνεται εξαιρετικά φτωχή.

 

 

 

 

Να κλεισει το Thread παρακαλω  

[lgbesios]

Ναι να κλεισει ... με ωραιες μουσικες ....

https://youtu.be/0swLpmUvJA0

 

[vagelism]

Θα συμφωνησω με τον Alter για μουσικους κ μονο του Youtube..,αλλα η συζητηση επεκταθηκε κ σε μουσικους η μπαντες που χρησιμοποιουν το youtube σαν μεσο προβολης.{Το ξεκαθαριζει κ ο ιδιος αλλωστε}

Εκει τα οσα λεει δεν νομιζω οτι ισχυουν.

Ολοι μας μαθαμε τους Snarky η τους Dirty Loops..η τον Plini η τον Maxim απο το you tube αλλα δεν τους κατατασω σε αυτη την καστα.

Δεν μου φαινονται φτωχοι οι Snarky που τους ζητανε ολα τα φεστιβαλ.

 

1 ώρα πριν, Alter είπε

 

 

  Ένας μουσικός που απλά παίζει μόνος του σπίτι του δεν έχει καν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι του να παίξει με άλλους, να παίξει ΜΕ κοινό και ΓΙΑ κοινό, είτε παίζει μέταλ είτε κλασική μουσική το ίδιο είναι. Κατά τη γνώμη μου η ουσία του πράγματος χάνεται, οι άνθρωποι, η μουσική και η ζωή δεν είναι φτιαγμένα για να τα βλέπουμε μόνοι μας μπροστά σε μια οθόνη. Αυτός είναι ο λόγος νομίζω τελικά που προσωπικά, σχεδόν πάντα οπότε βλέπω παίκτες αποκλειστικά του YouTube η ουσία της μουσικής τους συγκρινόμενη με μουσικούς που παίζουν έξω μου φαίνεται εξαιρετικά φτωχή.

 

 

1 ώρα πριν, dimsonic είπε

ένας κιθαρίστας του 19 ίσως δεν ασχοληθεί με ένα κιθαρίστα του 70.

Κάποια στιγμή αργότερα θα αντιληφθεί το μεγάλο του λάθος και θα ανατρέξει πίσω να καλύψει το κενό.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ.

 

[Πνοή και Νύξη]

Το δευτερόλεπτο του Gallagher, μου πήρε 20 χρόνια να το αντιληφθώ. Τώρα που το ξέρω, δεν θα αφήσω κάποιον που δεν το ξέρει στην άγνοια. Αν θέλει το παίρνει, αν πάλι όχι, not my fault. Δεν θα συγκρίνω παίκτες, είναι λάθος, πολύ πιθανόν αν ρωτήσεις τον Plini ποια είναι η μεγαλύτερη επιρροή του να απαντήσει τον Gallagher. (όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης-τον οποίο εκτιμώ αφάνταστα, αλλά δεν ακούω τη μουσική του-είχε αναφέρει τους AC/DC). Έτερον-εκάτερον.

Ας μην αδικούμε τα παιδιά που κάνουν πράματα με τη μουσική. Λόγω δουλειάς, περνούν από το χώρο μου όλες οι ηλικίες και όλα τα είδη μουσικών. Πιτσιρικάδες που παίζουν fingerstyle και ξεπατικώνουν Knopfler για πλάκα μέχρι μεσήλικες που συλλέγουν Kramer Barettas και Peavey Vandenbergs και όλοι έχουν μια ωραία ιστορία να πουν με τη μουσική. Ξέρω επίσης youtubers που είναι σε περιοδεία με μεγάλα ονόματα στο εξωτερικό (ως session), ή οldschoolers που το παλεύουν πάνω στο πάλκο.
 

Το πραγματικό πρόβλημα για εμένα είναι θέμα αισθητικής (αισθητική του ήχου, αισθητική της φράσης, αισθητική της τεχνικής). Κακώς πήγε σε μονοπάτια νέοι-γέροι, οldschool-neohippies κ.ο.κ. Δύσκολο θέμα να αναλυθεί από πληκτρολογίου. Αυτη η αισθητική λοιπόν (του βίντεο με τον τυπά στην αρχή ή της κοπελιάς) δεν με αφορά από άποψη ενδιαφέροντος, αλλά με αφορά από πλευράς εγκυκλοπαιδικής, ότι δηλ. ακούω παιδιά που έχουν αναγάγει σε αισθητική την "τεχνική της συνεχούς έκπληξης και εντυπωσιασμού". Συνεχείς στολισμοί, φτιασίδια, μικροβιμπρατάκια (συμπαθάτε με είμαι αυτοδίδακτος) σε συγκεκριμένους μικροχρόνους, νανοσηκώματα, "παράξενα διαστήματα"- αλλά πάντα εντός comfort zone του μουσικού υπόβαθρου, γκλισαντάκια 2-3 τόνων, αρπετζιομουρμουρητά, τζαζοφανείς κλίμακες, τετράγωνα tempos χωρισμένα σε άνισα μέτρα, γραμμικά σηκώματα, και άλλα πολλά που εμένα προσωπικά μου δείχνουν δύο πράματα. Μουσική ανία (δηλ. κάποιον που έχει προχωρήσει τόσο πολύ και τόσο γρήγορα στη μουσική θεωρία και τεχνική, που πλέον το μόνο που μπορεί και τον ευχαριστεί να κάνει, είναι αυτό) και μουσική πενία (δηλ, κάποιον που έχει εντρυφήσει επιλεκτικά σε είδη μουσικής που αφορούν την εξέλιξή του ως κιθαρίστα και όχι ως μουσικού). Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω αντιληπτός στο τι με ενοχλεί μουσικά σε αυτά που άκουσα (και άλλα πολλά παρόμοια που ακούω σχεδόν καθημερινά), θα ήταν πιο εύκολο από κοντά με ηχητικες παρομοιώσεις δια στόματος.

Ωράιο το θέμα πάντως και διάβασα πολύ ωραίες θέσεις από όλους.

Kι ένα δωράκι φρέσκο πράμα. Bιρτουόζος, instrumental, καταιγιστικός, αισθαντικός, γκρουβάτος. Μηχάνημα κι εγκυκλοπαίδεια κιθάρας. Κανονικά, δεν θα μπορούσα να ακούσω πάνω από λεπτό μουσικής του (βαριέμαι τα guitar instrumentals). E, αυτός κατέχει την αισθητική της τεχνικής. Σχολείο.
 

 

[Πνοή και Νύξη]

Kαι ένα follow-up, στις αρχές των 60s όπου μεγάλωναν όλοι αυτοί περιλαμβανομένου και του Tommy Emmanuel στα ραδιόφωνα έπαιζαν και έκαναν επιτυχία κιθαριστικά instrumentals πράγμα φυσικά ανήκουστο τη σημερινή εποχή, αν το αναλογιστεί κανείς και φυσικά, οι μουσικοί μοχθούσαν το ίδιο και έκαναν απίστευτες δουλειές ακόμη και σε ευτελείς παραγωγές (βλ. μουσικές υποκρούσεις στις ελληνικές ταινίες των 50s και 60s). Όλοι αυτοί ίδρωσαν το ίδιο ή και περισσότερο σε σχέση με τον πιτσιρικά που παίζει εξωγήινα πράγματα και νομίζει ότι έχει κατακτήσει το σύμπαν επειδή του κάναν δυο-τρεις χιλιάδες like "για να βγουν από την υποχρέωση" όσοι έτυχε να τον παρακολουθήσουν. Δεν τους κατηγορώ, κι εγώ το ίδιο έκανα όταν πρωτοέπαιξα κιθάρα. Κοκορευόμουν στους συμμαθητές που φυσικά δεν ήξεραν γρι ή σε κάποιους που είμασταν στο ίδιο επίπεδο. Όταν πήγα να μπω σε μπάντα όπου ο έτερος κιθαρίστας ήταν θιασώτης του jazz και του prog-rock (που πας ρε καραμητρο) τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι είμαι ένα κακάδι πάνω σε μια τρίχα από το ένα ρουθούνι του Frank Zappa. Eυτυχώς αντί να με πετάξουν με τις κλωτσιές με περιέθαλψαν και είχαν την υπομονή να μου δείξουν πράγματα. Και αργότερα όταν πάλι νόμιζα πως προχώρησα, έφαγα κάτι χαστούκια όταν πήγα να πρωτοπαίξω live (σε ένα μπαρ στην Αλεξανδρεια-ακούει ο @cigaret13?), όπου το μόνο πράγμα που κινούνταν ήταν οι κορες των ματιών μου και τα τρία δάχτυλα των χεριών μου. Κι έπαιζα indie-punk δηλ. όχι τίποτα απαιτητικό.

Θέλω να πω με όλα αυτά, ότι η φούσκα που λέγεται youtube player είναι πολύ εύκολο να σκάσει ηχηρά στον πραγματικό κόσμο της περιοδείας, του πάλκου, του recording session και όλων αυτών που χρειάζεται πολλά περισσότερα από θεωρητικά και πρακτικά τεχνικά chops πάνω σε ένα όργανο.