Πως γνώρισα τα Blues (1o αγαπημένο κομμάτι)

[npap]

δεκαετία 70... ασπρόμαυρη ΕΙΡΤ (αυτή ήτο μάλλον)... εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ... αφιέρωμα στους πειρατικούς σταθμούς.... on screen ένα ραδιογωνιόμετρο κινείται στους δρόμους της Αθήνας αναζητώντας κεραίες... ακούγεται το κάτωθι άσμα...

 

 

έρωτας... αναπουπούλιασμα με τα ιδιότυπα falsetto του Allan... ακολουθεί αγωνιώδης αναζήτηση του στο "friends-oogle" (η βάση δεδομένων λίγα χαρτζιλικοbyte και πιο αργή από Solex σε ανηφόρα)... οι περισσότεροι δεν είδαν την εκπομπή και οι λίγοι που την είδαν δεν το ήξεραν... απογοήτευση...

 

δύσκολα τα πράγματα... περνάει καιρός..... ξημερώματα γυρνάω από πάρτι με τους δίσκους που είχα πάει για το ρεφενέ παραμάσχαλα... φτάνω σπίτι... μια και είχα φύγει βιαστικά πρώτο πράγμα ξανακοιτάω αν μου έχουν βουτήξει κανένα (σύνηθες σπορ αρκετών τότε)... δεν λείπει κανείς... ίσα ίσα...  φαίνεται στην αναμπουμπούλα βούτηξ...  σόρυ πήρα κατά λάθος κάποιον εκτός των δικών μου... βάζω να τον ακούσω παρέα με ένα βερμουτάκι πριν μπω στην διαδικασία να τον επιστρέψω την επόμενη... μαντέψτε.... και το ποιος ήταν και το αν τον επέστρεψα...

 

ακολούθησε μια σύντομη λευκή εισαγωγή και για μένα με John Mayall, Paul Butterfield και FM P. Green  (εξακολουθεί ο έρωτας και με τους τρεις και γενικά με το λευκό blues που έκτοτε πάντα μου ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία) και στο καπάκι πίσσα κατράμι χωρίς πούπουλα σκηνή του Chicago, ε και το ταξίδι ήταν να μη ξεκινήσει...