Η άποψη σας για τον Michael Jackson.

[vagelism]

31 λεπτά πριν, fusionakis είπε

 

 Stevie Wonder, Sly Stone, James Brown, Ray Charles, Aretha Franklin, Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Sam Cooke, Bill Withers, Chaka Khan, Al Green,  και Prince.

Δεν γνωριζω τον λογο που το ονομα του μπαινει σε αυτη την λιστα..{ισως γιατι εχει πουλησει περισσοτερο απο ολους αυτους μαζι}..αλλα στο δικο μου μυαλο το ονομα του δεν ανηκει σε αυτη.

Μπορει να ειναι αιρετικη η αποψη μου..αλλα δεν μπορω να δεχτω το ονομα του MJ..σε ιδια λιστα με τον Wonder  και τους υπολοιπους καλλιτεχνικα.

Ειναι σαν να βαλω  στην ιδια λιστα την Εφη Θωδη με την Beyonce επειδη κ οι 2 απλα...τραγουδανε.

 

Σαν performer για την εποχη του μια χαρα ηταν.

Αλλα δεν τα εκανε ολα μονος τους- Αυτο ειχε κατα την γνωμη μου σημαντικη επιδραση στο συνολικο [του} αποτελεσμα..

Αλλιως κανει ενορχηστρωση ο Μητσος αλλιως ο Q...Aλλες χορογραφιες κανει η Νατασα απο το Αιγαλεω...αλλες οι χορογραφοι του.

Και βεβαια το απιστευτο προμο...{σε εκατομμυρια δολ} για να στηθει αυτος ο ανθρωπος.

Ακομα θυμαμαι στο κινηματογραφο πριν τις ταινιες να παιζουν ολο το Thriller. 

 

[manosx]

34 minutes ago, fusionakis said:

 

θα βρούμε 1000 μουσικούς που έχουν γράψει κομμάτια της μουσικής αξίας και τελειότητας ενός "Billie Jean" και ενός "Smooth Criminal" δηλαδή;

 

Για να το πω όσο πιο χονδροειδώς και απλοϊκά μπορώ, οι σπουδαίοι μαύροι μουσικοί είναι πιθανότατα τα πιο χαρισματικά μουσικά όντα αυτού του ντουνιά

 

 

 Αν ξεκινάς με τέτοιες, εν πολλοίς ρατσιστικές, παραδοχές, τότε θα βγάλεις και τον M.J. τον καλύτερο μουσικό όλων των εποχών.

 

 Εγώ πάλι προτιμώ τα καθαρά μουσικά κριτήρια. Εν αρχή είναι η φόρμα λοιπόν. Ξεκινάμε λοιπόν με τους Συμφωνιστές, οι οποίοι σαφώς και παίζουν μπάλα σε άλλο επίπεδο από τους τραγουδοποιούς, και στη συνέχεια βλέπουμε.

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_symphony_composers

 

 Η γνώμη μου βέβαια είναι ότι ούτε σαν τραγουδοποιός δεν μπορεί να κρατήσει όχι κερί, ούτε αναπτήρα σε κάτι Μακαντρέους και κάτι ΣαιμονΓκαρφάνκελδες αλλά αυτό αργεί πολύ, αν βάλουμε περουκάκιδες, ρομαντικοκουστουμάτους, πρωτοπόρους ατονάλ, μονταλοτζαζίστες και αβανγκάρντιδες ψυχασθενείς πρώτους στη λίστα όπως και πρέπει, τότε το τοπ 1000 όντως απομακρύνεται πολύ.

 

 Pop icon ήταν ο άνθρωπος, ο μπεστ. Φτάνει και περισσεύει, και περισσεύει ΠΟΛΥ. 

 

 

 

[dimsonic]

57 minutes ago, fusionakis said:

 

 

Με μία λέξη, το groove... συν τις τέλειες φωνητικές γραμμές από κουπλέ σε ρεφρέν (πολύ προσωπική ρυθμική και μελωδική απαγγελία του MJ), τελειότητα από το πρώτο beat μέχρι το τελευταίο.

υποθέτω Stevie Wonder εχεις ακουσει...

[fusionakis]

2 ώρες πριν, dimsonic είπε

υποθέτω Stevie Wonder εχεις ακουσει...

 

Το έγραψα κιόλας ότι είναι number 1 in my book... αν θες περαιτέρω πειστήρια, ιδού και οι δύο εκπομπές μου μέχρι τώρα για τον Stevie:

Κατά τα άλλα, το ότι ο Stevie γκρουβάρει ασύστολα σημαίνει ότι ο MJ δεν γκρουβάρει;

 

2 ώρες πριν, manosx είπε

Pop icon ήταν ο άνθρωπος, ο μπεστ. Φτάνει και περισσεύει, και περισσεύει ΠΟΛΥ

 

Εγώ πάλι προτιμώ τα καθαρά μουσικά κριτήρια. Εν αρχή είναι η φόρμα λοιπόν. Ξεκινάμε λοιπόν με τους Συμφωνιστές, οι οποίοι σαφώς και παίζουν μπάλα σε άλλο επίπεδο από τους τραγουδοποιούς, και στη συνέχεια βλέπουμε.

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_symphony_composers

 

Να με πεις μουσικά ρατσιστή επειδή γουστάρω μαυρίλα, it's fine by me ( "Say It Loud - I'm Black And I'm Proud")... Κατά τα άλλα, τα έχουν πει οι κύριοι ("έβρι τάιμ άι λίσεν χιμ άι φιλ ε πρέσουρ ιν μάι τσεστ").

 

Άρα να φανταστώ για σένα ο Hendrix, ο Wonder και ο McCartney είναι κατώτεροι μουσικά από τον Brahms, τον Stravinsky και τον Σκαλκώτα... Για μένα δεν πάει ακριβώς έτσι. Άλλο πράγμα η τραγουδοποιία, άλλο η συμφωνικού τύπου σύνθεση, και ουσιαστικά δεν υφίσταται competition μεταξύ των δύο. Ο ένας δεν μπορεί να κάνει το άλλο, και τούμπαλιν. Λίγοι έχουν ασχοληθεί και με τα δύο όντας αντίστοιχα σπουδαίοι και στα δύο (π.χ. Mike Oldfield, Χατζιδάκις)... και μετά βέβαια υπάρχει και το performance, που αξιολογείται και πάλι διαφορετικά από τον καθένα.

 

2 ώρες πριν, vagelism είπε

Αλλα δεν τα εκανε ολα μονος τους- Αυτο ειχε κατα την γνωμη μου σημαντικη επιδραση στο συνολικο [του} αποτελεσμα..

Αλλιως κανει ενορχηστρωση ο Μητσος αλλιως ο Q...Aλλες χορογραφιες κανει η Νατασα απο το Αιγαλεω...αλλες οι χορογραφοι του.

Και βεβαια το απιστευτο προμο...{σε εκατομμυρια δολ} για να στηθει αυτος ο ανθρωπος.

Ακομα θυμαμαι στο κινηματογραφο πριν τις ταινιες να παιζουν ολο το Thriller. 

 

 

Οι κορυφαίοι πάνε με τους κορυφαίους, ειδικά όταν μιλάμε για την κορυφή της πυραμίδας της μουσικής βιομηχανίας. Το θέμα είναι ότι σαν πρώτη ύλη ο Michael ήταν στο Θεό, δεν ήταν καμία Έφη Θώδη... Γενικώς έχουμε την τάση να πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο.

Επεξεργασμένο 4 Μαΐου 2019 από fusionakis

[manosx]

1 hour ago, fusionakis said:

Άλλο πράγμα η τραγουδοποιία, άλλο η συμφωνικού τύπου σύνθεση [...]  Ο ένας δεν μπορεί να κάνει το άλλο, και τούμπαλιν.

 

 

Η διαφορά είναι η εξής: Ένας συμφωνιστής μπορεί μέσα σε μια μέρα να σου γράψει καμιά δεκαριά χιλιάδες αξιοπρεπή τραγούδια πρόσεξε: δε σου λέω αριστουργηματικά, ούτε καν γαμάτα, ούτε καν καλά, διότι αυτό πρέπει να έχεις έμπνευση και το άγγιγμα του θεού. Όμως θα σου γράψει αξιοπρεπέστατα τραγούδια, μόνο και μόνο επειδή έχει διεξοδική αρμονική και μελωδική γνώση, με τα γνωστά 11 τυπικά μοτίβα (τόσα λένε οι γνώστες ότι υπάρχουν, εγώ 5-6 τα βγάζω ) θα σου αρχίσει τις παραλλαγές 1-2-Χ κουπλέ/γέφυρα/ρεφραίν και τα τραγούδια θα στέκονται.

 

 Ο καημένος ο τραγουδοποιός πάλι, ούτε τις παρτιτούρες από τις ΗΔΗ γραμμένες συμφωνίες δε θα μπορεί να διαβάσει, με τα κλειδιά και τα τρανσπόζα γάμησέ τα, όχι να γράψει και συμφωνία. Στην ουσία είναι στο μηδέν, στην αρχή, ούτε κατά διάνοια κοντά. Φυσικά όμως και δε χρειάζεται κάτι τέτοιο για να γράψει ΓΑΜΑΤΑ τραγούδια.

 

 Μηχανικός λοιπόν και ο κυρ Κώστας που φτιάχνει παπάκια, μηχανικός και ο συντηρητής του F-22, αλλά μην μπερδευόμαστε: Κάποιο από τα δύο είναι πολύ, ΠΟΛΥ δυσκολότερο. Τώρα βέβαια αν θες να φτιάξεις παπάκι θα πας στον κυρ Κώστα, έκαστος στο είδος του.

[dimsonic]

1 hour ago, fusionakis said:

 

Το έγραψα κιόλας ότι είναι number 1 in my book... αν θες περαιτέρω πειστήρια, ιδού και οι δύο εκπομπές μου μέχρι τώρα για τον Stevie:

Κατά τα άλλα, το ότι ο Stevie γκρουβάρει ασύστολα σημαίνει ότι ο MJ δεν γκρουβάρει;

 

 

 

δεν γνωρίζω περι εκπομπών, αν όμως είναι #1 στο βιβλίο σου τότε τι συζητάμε?

κατά τη γνώμη μου ο MJ και 

ο Stevie δεν μπορούν καν να μπούν στην ίδια πρόταση.

 

άσχετα αν ο δεύτερος τον τίμησε στην φιέστα των εταιρειών όταν πέθανε ο πρώτος.

Ύστατη τιμή, αλλά that's showbiz

[fusionakis]

3 ώρες πριν, manosx είπε

 

 

Η διαφορά είναι η εξής: Ένας συμφωνιστής μπορεί μέσα σε μια μέρα να σου γράψει καμιά δεκαριά χιλιάδες αξιοπρεπή τραγούδια πρόσεξε: δε σου λέω αριστουργηματικά, ούτε καν γαμάτα, ούτε καν καλά, διότι αυτό πρέπει να έχεις έμπνευση και το άγγιγμα του θεού. Όμως θα σου γράψει αξιοπρεπέστατα τραγούδια, μόνο και μόνο επειδή έχει διεξοδική αρμονική και μελωδική γνώση, με τα γνωστά 11 τυπικά μοτίβα (τόσα λένε οι γνώστες ότι υπάρχουν, εγώ 5-6 τα βγάζω ) θα σου αρχίσει τις παραλλαγές 1-2-Χ κουπλέ/γέφυρα/ρεφραίν και τα τραγούδια θα στέκονται.

 

 Ο καημένος ο τραγουδοποιός πάλι, ούτε τις παρτιτούρες από τις ΗΔΗ γραμμένες συμφωνίες δε θα μπορεί να διαβάσει, με τα κλειδιά και τα τρανσπόζα γάμησέ τα, όχι να γράψει και συμφωνία. Στην ουσία είναι στο μηδέν, στην αρχή, ούτε κατά διάνοια κοντά. Φυσικά όμως και δε χρειάζεται κάτι τέτοιο για να γράψει ΓΑΜΑΤΑ τραγούδια.

 

 Μηχανικός λοιπόν και ο κυρ Κώστας που φτιάχνει παπάκια, μηχανικός και ο συντηρητής του F-22, αλλά μην μπερδευόμαστε: Κάποιο από τα δύο είναι πολύ, ΠΟΛΥ δυσκολότερο. Τώρα βέβαια αν θες να φτιάξεις παπάκι θα πας στον κυρ Κώστα, έκαστος στο είδος του.

 

Καμία αντίρρηση στα των δύο πρώτων παραγράφων. Στο συμπέρασμα (3η παράγραφο), όσο κι αν αυτό προκύπτει λογικά από τα προηγούμενα, τινάξαμε ελαφρώς την μπάνκα στον αέρα ωστόσο, χαχα... κι αυτό γιατί, βάσει αυτού του σκεπτικού, οι McCartney, Hendrix, Stevie Wonder αυτού του κόσμου πρέπει επίσης να αξιολογηθούν σαν υποδεέστεροι μουσικοί από τον κάθε Σκαλκώτα (μου αρέσουν τα έργα του, μην παρεξηγηθώ.. απλώς μου ήρθε στο μυαλό σαν μια περίπτωση συμφωνικού συνθέτη όχι τόσο γνωστού και επιδραστικού στην παγκόσμια συμφωνική κληρονομιά, για αυτό και τον ανέφερα).

 

Δεν το λέω για να σε πικάρω, χαλαρή κουβέντα κάνουμε, απλά σχολιάζω την προηγούμενη άποψη "μουσικά ούτε στο τοπ1000"... Αν δεν καταλαβαίνω λάθος λοιπόν, βάσει της λογικής σου, στο τοπ1000 πρέπει να μπαίνουν μόνο συμφωνικοί συνθέτες, όσο άγνωστοι ή μη επιδραστικοί κι αν είναι αυτοί, απλά και μόνο λόγω του αντικειμενικού γνωστικού τους επιπέδου, άντε και κάποιοι πρωτοπόροι jazzmen που πήγαν το πράγμα μπροστά ιστορικά στο κομμάτι της αυτοσχεδιαστικής έκφρασης από την άλλη μεριά, ή και κάποιοι πρωτοπόροι της μουσικής τεχνολογίας. Δηλ. όχι μόνο χώρος για τον MJ δεν υπάρχει, αλλά και για κανέναν από τους άλλους 3 που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο... ή μήπως χαλαρώνουν τα κριτήρια εκεί λόγω έμπνευσης και αγγίγματος του Θεού;

Επεξεργασμένο 4 Μαΐου 2019 από fusionakis

[manosx]

  Καθόλου δε χαλαρώνουν τα κριτήρια. Όσο μιλάμε για τραγούδια, δηλαδή ανάπτυξη θέματος που τήνει στο μηδέν, σε αντιπαράθεση με φόρμες που στηρίζονται και εξιψώνουν την ανάπτυξη, το λόγο θα έχουν πάντα οι δεύτερες. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με τις παροιμίες και τα αποφθέγματα σε σχέση με τα φιλοσοφικά δοκίμια: Τα πρώτα είναι ζουμερά, περιεκτικά και χρειάζεται οπωσδήποτε να έχεις σπινθιροβόλο πνεύμα για να πεις ένα ωραίο απόφθεγμα, αλλά για να γράψεις φιλοσοφικό κείμενο που να στέκει θέλεις άλλο επίπεδο σκέψης.

 

 Και για να στο πω αλλιώς, λατρεύω Steve Wonder, έχει μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια που έχω ακούσει στη ζωή μου, αλλά ο Σκαλκώτας τον περνάει από πάνω σα Leopard 2 που συγκρούεται μετωπικά τελικιασμένο με το παπάκι που πήγαμε για φτιάξιμο στον κυρ Μήτσο. Χωρίς καμία ελπίδα σύγκρισης, θα ήταν άδικη η οποιαδήποτε σύγκριση, λατρεύουμε Stevie αλλά...

[vagelism]

7 λεπτά πριν, manosx είπε

  Καθόλου δε χαλαρώνουν τα κριτήρια. Όσο μιλάμε για τραγούδια, δηλαδή ανάπτυξη θέματος που τήνει στο μηδέν, σε αντιπαράθεση με φόρμες που στηρίζονται και εξιψώνουν την ανάπτυξη, το λόγο θα έχουν πάντα οι δεύτερες. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με τις παροιμίες και τα αποφθέγματα σε σχέση με τα φιλοσοφικά δοκίμια: Τα πρώτα είναι ζουμερά, περιεκτικά και χρειάζεται οπωσδήποτε να έχεις σπινθιροβόλο πνεύμα για να πεις ένα ωραίο απόφθεγμα, αλλά για να γράψεις φιλοσοφικό κείμενο που να στέκει θέλεις άλλο επίπεδο σκέψης.

 

 Και για να στο πω αλλιώς, λατρεύω Steve Wonder, έχει μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια που έχω ακούσει στη ζωή μου, αλλά ο Σκαλκώτας τον περνάει από πάνω σα Leopard 2 που συγκρούεται μετωπικά τελικιασμένο με το παπάκι που πήγαμε για φτιάξιμο στον κυρ Μήτσο. Χωρίς καμία ελπίδα σύγκρισης, θα ήταν άδικη η οποιαδήποτε σύγκριση, λατρεύουμε Stevie αλλά...

Μανο συμφωνω

Δεν νομιζω οτι μπορουμε να συγκρινουμε εναν κλασσικο συνθετη με εναν μοντερνο απο αποψη παιδειας κ μονο.

 Ο πρωτος ειναι καθηγητης πανεπιστημιου κ αλλος μαθητης γυμνασιου στην καλυτερη.

Προσπαθησα να κρατησω σε καποιο επιπεδο τα συγκριτικα μεγεθη..πχ Wonder η Ray Charles..αλλα δε νομιζω οτι τιθεται καν θεμα συγκρισης με τους κλασσικους κ θα ξεφυγει η κουβεντα.

 

[manosx]

 Δεν υπάρχει σύγκριση με την καμία. Μιλάμε για γολγοθά. Ο όγκος της πληροφορίας είναι τεράστιος. Όταν ας πούμε μέσα σε δυο μέτρα, σε ΔΥΟ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΜΕΤΡΑ βλέπεις 14 συγχορδίες και 5 μετατροπίες, και πρόσεξε μιλάω για ΜΠΑΧ έτσι δε μιλάω για κάτι σχιζοφρενείς με το πριόνι σε στυλ ραχμάνινοφ και τέτοια, αυτά είναι για να παίρνεις τα βουνά με το σώβρακο...

 

 Προσωπικά στα κουτσουροκατασκευάσματα που κάνω κατά καιρούς, έχω δει ότι ένα κλασσικοειδές κατασκεύασμα σε σχέση με ένα προσεγμένο προγκρεσιβοροκάκι μου παίρνει το λιγότερο 20 με 30 φορές περισσότερο χρόνο. Και στο ροκάκι, η "σύνθεση" είναι το 1/ 10 του χρόνου, τα υπόλοιπα είναι ηχογράφηση και μίξη, ενώ το άλλο είναι καθαρά σταυρόλεξο, βελονάκι. Χάλι μαύρο, σε παίρνει από κάτω, για αυτό ακούς κλασσική και νομίζεις ότι είσαι σε κηδεία

 

 Ενώ με γκρουπάκι ειδικά, που εκεί μετράει το ροκ κακά τα ψέματα, άσχετα που καταντήσαμε με τα ΠιΣι, βαράς λοιπόν με το γκρουπ το ριφάκι, αρχίζει ο ντράμμερ τα δικά του, μπιστάει το μπάσο, μιλάμε για διασκέδαση. Το άλλο είναι ο τραγικός καλλιτέχνης με τα μαλλιά σηκωμένα, στο εργαστήρι του δόκτορος Καλιγάρι, ΙΤΣ ΑΛΑΙΒ, ΙΤΣ ΑΛΑΙΒ,  και γ*μώ τη ζωή μου δωμέσα