Μουσικό αντίο στον Τάκη Μόσχο - pipityri content

[Haris]

Όταν είσαι 16 χρονών, ‘επαναστατημένος’, ‘ψαγμένος’, ‘ροκάς’ και δε συμμαζεύεται, και τρως τη σφαλιάρα της Γλυκιάς Συμμορίας στο σινεμά της γειτονιάς σου, είναι βέβαιο ότι η αυτή σφαλιάρα θα πονάει για πάντα.

Ο Αργύρης, με το παπούτσι που είναι “ό,τι πρέπει για κλωτσιές”, και τα άλλα τρία γλυκά  καθίκια της ταινίας, είναι μέρος της προσωπικής μου μυθολογίας εδώ και τριανταφεύγα χρόνια.

 

Ο Τάκης Μόσχος που τον ζωντάνεψε μας άφησε χθές.

 

Και πάλι χθες, ο εκλεκτός συνάδελφος και αγαπημένος φίλος Σπύρος/pipityri βρήκε τη στιγμή - o παπάρας - να μου στείλει το δικό του tribute, με τον τρόπο που ξέρει.

 Ήταν μόλις είχα ξαναδεί την ταινία για εκατοστή φορά, φορτισμένος, με ένα φλασκί ουίσκι στο χέρι και ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα.

Τι; Κλισέ; Μελοδραματικό; Φυσικά. Γι’ αυτό λέγονται προσωπικοί μύθοι.

 

Της αφήνει το χέρι.
"Το μάθημα τελείωσε. Μπορείς να πηγαίνεις".

 

Κυρίες και κύριοι, Μάθημα Ανατομίας.

 

 

 

 

[Αετός]

Μου ήταν, πολύ συμπαθής φυσιογνωμία.

Τον θυμάμαι από τη σειρά "Το κάμπινγκ".

Κι αλήθεια η σύνθεση σου,ήταν σαν ένας ψίθυρος στ'αυτί,σαν ένα θρόίσμα των φύλλων."Ήρθε η ώρα σου ρε μάγκα...Κάντην.Το κάμπινγκ έκλεισε..."

[Superfunk]

6 λεπτά πριν, Αετός είπε

Κι αλήθεια η σύνθεση σου,ήταν σαν ένας ψίθυρος στ'αυτί,σαν ένα θρόίσμα των φύλλων

 

Η εκτέλεση είναι υπέροχη,η ΣΥΝΘΕΣΗ όμως είναι του Χατζηνάσιου.

 

Εδώ όλη η ταινία για όποιον θέλει να την ξαναδεί

 

 

Επεξεργασμένο 30 Απριλίου 2019 από Superfunk

[pipityri]

1 λεπτό πριν, Αετός είπε

Μου ήταν, πολύ συμπαθής φυσιογνωμία.

Τον θυμάμαι από τη σειρά "Το κάμπινγκ".

Κι αλήθεια η σύνθεση σου,ήταν σαν ένας ψίθυρος στ'αυτί,σαν ένα θρόίσμα των φύλλων."Ήρθε η ώρα σου ρε μάγκα...Κάντην.Το κάμπινγκ έκλεισε..."

Σ΄ευχαριστώ, Αετέ...μακάρι να το είχα γράψει εγώ το κομμάτι. Είναι το θέμα από την Γλυκιά Συμμορία και είναι του Χατζηνάσιου.

 

2 ώρες πριν, Haris είπε

Όταν είσαι 16 χρονών, ‘επαναστατημένος’, ‘ψαγμένος’, ‘ροκάς’ και δε συμμαζεύεται, και τρως τη σφαλιάρα της Γλυκιάς Συμμορίας στο σινεμά της γειτονιάς σου, είναι βέβαιο ότι η αυτή σφαλιάρα θα πονάει για πάντα.

Ο Αργύρης, με το παπούτσι που είναι “ό,τι πρέπει για κλωτσιές”, και τα άλλα τρία γλυκά  καθίκια της ταινίας, είναι μέρος της προσωπικής μου μυθολογίας εδώ και τριανταφεύγα χρόνια.

 

Ο Τάκης Μόσχος που τον ζωντάνεψε μας άφησε χθές.

 

Και πάλι χθες, ο εκλεκτός συνάδελφος και αγαπημένος φίλος Σπύρος/pipityri βρήκε τη στιγμή - o παπάρας - να μου στείλει το δικό του tribute, με τον τρόπο που ξέρει.

 Ήταν μόλις είχα ξαναδεί την ταινία για εκατοστή φορά, φορτισμένος, με ένα φλασκί ουίσκι στο χέρι και ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα.

Τι; Κλισέ; Μελοδραματικό; Φυσικά. Γι’ αυτό λέγονται προσωπικοί μύθοι.

 

Της αφήνει το χέρι.
"Το μάθημα τελείωσε. Μπορείς να πηγαίνεις".

 

Κυρίες και κύριοι, Μάθημα Ανατομίας.

 

 

 

 

Μια χαρά τα λες, δεν έχω να συμπληρώσω κάτι. Δεν θυμάμαι, αλλά σίγουρα πρέπει να ήσουν κι εσύ σε κάποιες από τις μεταμεσονύχτιες προβολές που κάναμε στο σπίτι κάτι καλοκαίρια που έλειπαν οι γέροι μου, με Κουρέλια και Γλυκά Συμμορία και Πρωινή Περίπολο. 

[Αετός]

Πιάστηκα αδιάβαστος...

[pipityri]

2 λεπτά πριν, Superfunk είπε

 

Η εκτέλεση είναι υπέροχη,η ΣΥΝΘΕΣΗ όμως είναι του Χατζηνάσιου.

Με πρόλαβες για δέυτερα.

[pipityri]

Έχω,εντούτοις κάτι να πω για το κομμάτι, κάτι που διαπίστωσα τώρα, καθώς τότε που το έπαιζα στο πιάνο όλη μέρα,στην πραγματικότητα το ψευτόπαιζα-με δικά μου ακόρντα κλπ. Σχετίζεται με αυτό που συζητάμε στο θέμα που άνοιξε ο Στράτος,περί αξιολόγησης κλπ.

 Το κομμάτι, λοιπόν, όπως και την ταινία, το λάτρεψα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα πως και τα γιατί, καθότι 18 και στα παπάρια μου κιόλας, χωρίς-φυσικά-να μειωθεί ποτέ η συγκίνηση που μου προκαλούσε. Χθες, μόλις πληροφορήθηκα τον θάνατο του Μόσχου, έπιασα να θυμάμαι την ταινία, τον Χάρη,ένα βράδυ με τον Γρηγόρη και τον Περικλή, την έτσι, την γιουβέτσι, τα 18 και στα παπάρια μου κιόλας. Και έκατσα στο πιάνο και το (ψευτό)παιξα όπως τότε και ήταν ακριβώς όπως τότε. Και μετά λέω....βρε παπάρα, δεν κάθεσαι να το βγάλεις κανονικά, έτσι, τιμής ένεκεν. Και έκατσα. " Mode Μουσικού On". Και άκουσα το εξής....Το τέλος του θέματος είναι quote από το Air On A G String. Τώρα, όποιος έχει δει την ταινία ξέρει πως ο Bach παίζει κάποιον ρόλο. Επιπλέον, το Air παίζει στην Πρωινή Περίπολο. Και αναρωτιέμαι....ήταν ιδέα του Νικολαίδη ή του ίδιου του Χατζηνάσιου? Τι έχουμε εδώ...το μάθημα ανατομίας του Tennessee Williams λέξη προς λέξη....το πρώτο πρελούδιο για τσέλο του Bach να παίζει στο repeat...ένα θέμα που περιέχει νύξεις σε άλλο κομμάτι του Bach που παίζει στην επόμενη ταινία του ίδιου σκηνοθέτη...η ανακάλυψη ενός ακόμα επιπέδου συσχετισμών ...ανατρίχιασα. Και όχι μόνο. Εκτίμησα το συγκεκριμένο έργο τέχνης σε ακόμα βαθύτερο βάθος και ακόμα πλατύτερο πλάτος.

 

Επεξεργασμένο 30 Απριλίου 2019 από pipityri

[vagelism]

Τον συναντουσα  τα καλοκαιρια στην  Χιλιαδου.

Τα ειχαμε πει κανα δυο φορες..Θυμαμαι τον ρωτουσα για το Καμπιγκ..

Ωραιος τυπος. 

Κριμα...

[Haris]

3 ώρες πριν, pipityri είπε

Δεν θυμάμαι, αλλά σίγουρα πρέπει να ήσουν κι εσύ σε κάποιες από τις μεταμεσονύχτιες προβολές που κάναμε στο σπίτι κάτι καλοκαίρια που έλειπαν οι γέροι μου, με Κουρέλια και Γλυκά Συμμορία και Πρωινή Περίπολο. 

Πολύ πιθανό.