Μεταλλάσσεται θετικά η Μουσική Βιομηχανία

[LK]

1 minute ago, Πνοή και Νύξη said:

 Eμπειρίας. Βιώματος ?

Όχι νομίζω ότι το "ιεροτελεστία" είναι το πιο εκνευριστικό , κάτι σαν τον "ζεστό" ήχο του βινυλίου

[Πνοή και Νύξη]

8 λεπτά πριν, LK είπε

Όχι νομίζω ότι το "ιεροτελεστία" είναι το πιο εκνευριστικό

Καθόλου. Παρατηρώντας τον μικρό μου γιο, πόσο βασίζεται σε αυτές για να ισορροπήσει τον συναισθηματικό του κόσμο, είτε προς ανακούφιση αναστάτωσης, είτε προς ευχαρίστηση, τείνω να πιστεύω πως οι- για εμένα παράλογες- ιεροτελεστίες του, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του. Και η προσπάθεια από εμένα "εκλογίκευσής" του, δεν είναι άλλο παρά άλλη μια ενέργεια κονφορμισμού στις χιλιάδες που θα συμβούν μέχρι την ενηλικίωσή του. 

Με άλλα λόγια, κάθε ιεροτελεστία μας, συνδέεται άμεσα με το παιδί που ακόμη κουβαλάμε μέσα μας. Καλό το βρίσκω αυτό.

[TamTam]

9 ώρες πριν, vagelism είπε

Το κακο με ολους τους καλλιτεχνες ειναι οτι μας παιρνει τοσο πολυ χρονο κ φαια ουσια να τελειοποιησουμε την τεχνη μας..που δεν εχουμε ιδεα πως να την διαχειριστουμε εμπορικα οταν ερθει η ωρα..σαν αλλο ενα εμπορευσιμο ειδος

 

Τεράστια, παγκόσμια αλήθεια είναι αυτό που έγραψες.
Όπως μου είχε πει κάποτε ένας σπουδαίος τύπος, "όταν έρχεται η στιγμή να διαχειριστείς τον εαυτό σου εμπορικά, να 'πουλήσεις' ο ίδιος την τέχνη σου, όλοι οι καλλιτέχνες αισθανόμαστε λίγο σαν απατεώνες. Εκτός από αυτούς που πραγματικά ΕΙΝΑΙ ".

 

10 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Έπρεπε να έχεις και ένα μέσο που να δέχεται το αποθηκευτικό μέσο για το χρησιμοποιήσεις (πικαπ, σιντιέρα, κλπ).

Πλήρωνες για το ένα μέσο, πλήρωνες για το άλλο μέσο, πλήρωνες και την συσκευασία.

Αυτά και μόνο είχες σαν ιδιοκτησία, και την δυνατότητα να ακούς την συγκεκριμένη μουσική όποτε ήθελες.

 

Συμφωνοι, αλλά αυτό είναι ένα μέρος μόνο της "ιδιοκτησίας" , διότι όταν μιλάμε για τέχνη και ψυχαγωγία, αναφερόμαστε σε κάτι που έχει να κάνει με την ψυχή. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ παρακάτω! Δεν είναι μόνο τεχνικό / τεχνολογικό το ζήτημα.

 

9 ώρες πριν, vagelism είπε

Αυτή την ρουφιάνα την τεχνολογία λοιπόν, όπως την εκμεταλλεύονται/χρησιμοποιούν τα διάφορα μέσα, που την χρησιμοποιούν και οι μουσικοί για να γράφουν/αποτυπώνουν/εκδίδουν το έργο τους, γιατί δεν την χρησιμοποιούν και για την χρήση των δικαιωμάτων τους?

 

Συμφωνώ απολύτως.

 

 

 

(ακολουθεί γενική τοποθέτηση)

 

Ήθελα να αναφερθώ στο πώς το format άλλαξε αυτό καθεαυτό το καλλιτεχνικό έργο (ή προϊόν, αν θέλει να το πει κάποιος).
Ένας δίσκος βινυλίου, ως προϊόν - έργο, έχει συγκεκριμένες α) διαστάσεις μεγέθους και β) συγκεκριμένη χωρητικότητα μουσικής- διάρκεια

 

Ξεκινάω από το τελευταίο .

 

(β) συγκεκριμένη χωρητικότητα μουσικής- διάρκεια

Θυμάστε το περίφημο διπλό live των Deep Purple που διαφήμιζε κιόλας στο εξώφυλλο με στίκερ ότι "περιέχει 57 λεπτά μουσικής";!!! Σήμερα αυτό είναι απλά ξεπερασμένο.
Τεχνικά δηλαδή,  ένα μονό άλμπουμ βινυλίου, δεν γινόταν να περιέχει περισσότερο από 40 λεπτά μουσικής μάξιμουμ - θυμάμαι το World Record (1976) των Van Der graaf Generator όπου ο Hammill είχε στη δεύτερη πλευρά ένα κομματι  20:45 λεπτών και άλλο ένα 6 λεπτών και κάτι, πόσο υπερβολικό φαινόταν! (https://www.discogs.com/composition/91533ade-7ab6-4eb4-b9a5-00038533c40d-Meurglys-III-The-Songwriters-Guild )

Mε την έλευση του CD, ξαφνικά ο καλλιτέχνης είχε να "γεμίσει"/παράξει/δημιουργήσει πολύ περισσότερη διάρκεια μουσικής για να κυκλοφορήσει άλμπουμ.
Θα μου είπες , ήταν υποχρεωτικό; Όχι βέβαια. Όμως ποιος δεν θυμάται με έκπληξη την αλμπουμάρα του Santana "Supernatural" που όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, είχε ... 78 λεπτά μουσικής; (αν δεν με πιστεύετε, τσεκάρετέ το). Και επίσης, ότι έβγαζε το ένα hit μετά το άλλο; 
Βέβαια, καθώς είπα αυτό δεν ήταν υποχρεωτικό για έναν καλλιτέχνη - αλλά ούτε και εφικτό για πολλούς (δεν είναι όλοι... Santana).
Oι Radiohead ας πούμε, που τους υπολήπτομαι εξίσου -και δεν το γράφω για να τους μεμφθώ, την ίδια περιπού πάνω κάτω εποχή με το Supernatural, κυκλοφορούσαν cd-albums, συνολικής διάρκειας... 35-38 λεπτών (και χωρίς... hidden track).
Θυμάμαι όμως, ότι κάποιοι αρχίσαμε να βλέπουμε με μισό μάτι καλλιτέχνες που κυκλοφορούσαν 40λεπτά cd albums.
Κάποιοι άλλοι βέβαια, όπως οι Pink Floyd, έκαναν... πάρτι (κι εμείς μαζί), αφού επανακυκλοφορησαν θρυλικά άλμπουμς τους, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά τα jam sessions του άλμπουμ, alternative versions κομματιών, συλλεκτικά demos κλπ κλπ.
Οι δισκογραφικές πάλι, βρήκαν μια ευκαιρία, να πουλήσουν ξανά άλμπουμς των πάντων (από Bowie μέχρι Scorpions) σε "επετειακές" versions, συμπεριλαμβάνοντας στο cd ένα σκασμό πράγματα, που δεν γινόταν να έχουμε ακούσει την εποχή του βινυλιου.

Εν  ολίγοις, αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αλλάζοντας το format, άλλαξε και ο τρόπος που ένας καλλιτέχνης αντιμετώπιζε το ίδιο το έργο του. Θεωρώ αναπόφευκτο ότι από μια στιγμή κι ύστερα αρχίσαμε να μιλάμε για fillers, για κομμάτια δηλαδή που απλώς έμπαιναν για να συμπληρώσουν τη διάρκεια του άλμπουμ - κανένας δεν υπολόγιζε ιδιαίτερα σε αυτά, ούτε ο καλλιτέχνης ο ίδιος, ούτε ο παραγωγός του, ούτε καν το κοινό, που πλέον άκουγε ένα δυο κομμάτια (τα singles που είχαν κυκλοφορήσει ενδεχομένως) και τέρμα η δουλειά.
Το αποτέλεσμα, είναι ότι άλμπουμς όπως εκείνα του παλιού καλού καιρού, όπου ακουγόντουσαν από την αρχή έως το τέλος,  όλα τα κομμάτια, κυκλοφορούσαν ολοένα και πιο σπάνια.
Και δεν αναφέρομαι ούτε σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής, ούτε θέλω να νοσταλγήσω το παρελθόν (διότι και τότε υπήρχε το φαινομενο των filler-songs, απλώς λόγω μικρότερης διάρκειας των άλμπουμ βινυλίου, αυτό δεν ήταν τόσο αναγκαίο και άρα ήταν πολύ πιο περιορισμένο).

(α) συγκεκριμένες διαστάσεις μεγέθους

Ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, είναι το Harvest του Neil Young.
Στην έκδοσή του σε βινύλιο, ήταν μονό άλμπουμ, με διπλό εξώφυλλο. Ανοίγοντάς το, φιλοξενούσε σε όλο το πλάτος του εσωφύλλου, αυτή τη φωτογραφία.

Το εικαστικό μέρος ένος άλμπουμ βινυλίου, στις διαστάσεις που ήταν διαθέσιμες, αποτελούσε από μόνο του έναν καμβά για τον καλλιτέχνη - η παραπάνω εκπληκτική φωτογραφία, στις επανεκδόσεις του άλμπουμ σε cd, είτε περιορίζεται σε ένα τετράγωνακι στις διαστάσεις του booklet του cd, είτε απουσιάζει. Είναι σα να πηγαίνεις σε μια έκθεση τέχνης και να βλέπεις πολαρόιντ φωτογραφίες των αρχικών έργων και όχι τα ίδια τα έργα.

Δεν θέλω να πω ότι τα άλμπουμ των καλλιτεχνών που κυκλοφόρησαν απευθείας σε cd πάσχουν ( και άρα οι εικαστικοί, φωτογράφοι, γραφίστες κλπ που ασχολήθηκαν με αυτά, υστερούν ως καλλιτέχνες) κάθε άλλο. Θέλω όμως να τονίσω πόσο πολύ το νέο , μικρότερο format, ορίζει προφανέστατα το τι και πώς θα απεικονιστεί.
Και από άποψη μάρκετινγκ να  το πάρει κανείς (π.χ. από το απλούστατο γεγονός ότι πρέπει κάπου να αναγράφεται το όνομα του καλλιτέχνη ή το γαμημένο το code bar) πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε έκτοτε στα cd, εξώφυλλα με εικαστικές λεπτομέρειες όπως βλέπαμε στα βινύλια - και ως παραδείγματα, δεν θέλω να αναφέρω μόνο εξώφυλλα όπως π.χ. των King Crimson, Led Zeppelin ή το Sg Peppers των Beatles *ειδικά το τελευταίο, που θεωρείται ένα από τα πιο αινιγματικά και βραβευμένα στη σύλληψή του εξώφυλλα έβερ, θα ήταν αδιανόητο να κυκλοφορούσε σήμερα απευθείας σε cd) αλλά και άλλα περισσότερο αφαιρετικά, ¨χαλαρά" από εικαστικής άποψης, όπως π.χ. των U2:
Το Εξώφυλλο του War με τα τεράστια μάτια του παιδιού να σε κοιτάζουν σε όλο το μέγεθος του αλμπουμ ή ακομη και το Joshua Tree, αποτελούσαν από μόνα τους όχι απλά εικαστική, αλλά καλλιτεχνική "δήλωση" από μέρους του καλλιτέχνη.

 

 

Όλα τα παραπάνω, αποτελούν διαπιστώσεις , όχι αξιολογικές κρίσεις για το αν η παλιότερη εποχή ήταν καλύτερη και η σύγχρονη χειρότερη και το αντίστροφο. Οι μουσικοί έχουμε ωφεληθεί τα μέγιστα από την τεχνολογία, δεν τίθεται θέμα συζήτησης, αλλά όπως συμβαίνει πάντα, το θέμα δεν είναι το ίδιο το τεχνολογικό επίτευγμα αλλά ο τρόπος χρήσης του.

Σόρι για το σεντόνι, όποιος κάνει τον κόπο να το διαβάσει, τον ευχαριστώ.

Επεξεργασμένο 5 Απριλίου 2019 από Tamtam

[RayDTutto]

Δεν έγραψα εγώ αυτά που μου κάνεις quote. O Βαγγέλης τα έγραψε.

 

[TamTam]

1 λεπτό πριν, RayDTutto είπε

Δεν έγραψα εγώ αυτά που μου κάνεις quote. O Βαγγέλης τα έγραψε.

 

Mε συγχωρείς Ray, αυτόματα το έβγαλε. Πάω να κάνω edit

[Spyros Delta]

Το προβλημα στην τεχνη ειναι οτι ανεκαθεν αυτοι που επρεπε να ειναι υπαλληλοι ειναι αφεντικα και αυτοι που επρεπε να ειναι αφεντικα, ειναι υπαλληλοι.

Και αυτο δυσκολα λυνεται γιατι οι περισσοτεροι καλλιτεχνες δεν βαζουν στη δουλεια τους πρωτη προτεραιότητα το αφεντιλικι.

Επεξεργασμένο 5 Απριλίου 2019 από Spyros Delta

[RayDTutto]

Νομίζω ότι σκοπίμως η κατά λάθος - όχι από εμάς, γενικά - υπάρχει μια σύγχυση στο τι σημαίνει τέχνη.

Τέχνη είναι μια ατομική ή συνολική διαδικασία και αποτέλεσμα που δεν έχει να κάνει ούτε με τιμές, ούτε με εισόδημα, δεν σημαίνει κέρδη, δεν σημαίνει υπαλληλικές σχέσεις.

 

Οι art business ναι, σημαίνουν όλα αυτά.

Αλλά όταν μιλάμε για business, μόνο businessmen μπορούν να κάνουν τη δουλειά.

 

Δυστυχώς οι εποχές των τραγικών και του Μικελάντζελο, και των χορηγών τους έχουν περάσει εδώ και καιρό.

[RayDTutto]

(Συγνώμη για το δεύτερο ποστ αλλά αλλάζω θέμα)

Πάντως, νομίζω ότι ο μέσος όρος ηλικίας του φόρουμ φαίνεται σε αυτό το θρεντ.

Μιλήστε σε κανα 13χρονο για βινύλια και εξώφυλλα και παρατηρήστε πώς θα σας κοιτάει.

Όπως εγώ κοιτούσα τη θεία μου που έβγαζε τους δίσκους για το γραμμόφωνο.Πλάκα είχε να το δω. Δύο φορές. Την τρίτη βαρέθηκα το χράτσα χρούτσα - και τη μουσική που έπαιζε.

[manosx]

Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει την προώθηση και όλα τα επακόλουθα από τη δημοφιλή μουσική.  Η μουσική του στυλ ροκ, ποπ κλπ είναι κατά κύριο λόγο βιομηχανικό προϊόν. Το ότι φέρει ψήγματα τέχνης δεν θα πρέπει να μας μπερδεύει, ψήγματα εικαστικής τέχνης,  φέρουν π.χ. και τα αυτοκίνητα, δεν παύουν όμως να είναι βιομηχανικά προϊόντα. 

 

 Το σημαντικότερο λοιπόν πράγμα σε ένα βιομηχανικό προϊόν μαζικής κατανάλωσης είναι η προώθηση, η διανομή και η διαφήμιση του brand.

 

 Άλλωστε είναι τελείως παράλογο να εξετάζουμε ως "καθαρή τέχνη που την καημένη την τρώνε οι μεσάζοντες, όχι δεν πουλάμε", μια μουσική δομημένη έτσι ώστε να έχει όσο το δυνατόν φτηνότερη και μαζικότερη παραγωγή.  Από που και ως που έχει τέτοια αυτούσια αξία  που δε θα πρέπει καν να την απασχολεί το αμπαλάζ και η διαφήμιση; Η πραγματική τέχνη στη μουσική απαιτεί ιδιοφυΐες να αφιερώνουν χρόνια, για έργα που απαιτούν δεκάδες υψηλά καταρτισμένους μουσικούς να αποδοθούν, όχι 3-4 πρεζάκια πιτσιρίκια να γκαρίζουν και να γρατζουνάνε. Όσο ωραία και να γκαρίζουν, όσο και να μας αρέσουν αυτά που γρατζουνάνε.

 

 Η προώθηση άλλωστε ήταν πάντα μέρος της τέχνης. Η διαφορά είναι ότι κάποτε (αιώνες πριν ) προωθούσες το άτομό σου με καραγκιοζιλίκια ώστε να μπορείς να εδραιώσεις την τέχνη σου, ενώ τώρα προωθείς καραγκιοζιλίκια σαν τέχνη για να μπορείς να εδραιώσεις το άτομό σου. Πάλι καλά να λέμε, μπορούσε και να μη συμβεί αυτό, μας έμειναν τουλάχιστον τα τότε έργα. 

 

 Όσο αφορά το σήμερα, η μείωση του κόστους παραγωγής συνεχίζεται, πλέον αρκεί ένας να παίζει δίσκους, ούτε καν να μάθει ένα όργανο, και ένας να μιλάει γρήγορα, ούτε καν να τραγουδάει. Αυτό συνεπάγεται αύξηση της παραγωγής, άρα η προώθηση και το branding θα ανεβάσουν κατακόρυφα την επιρροή τους. Η ίδια τάση λοιπόν. Business school >>> WDEIO, εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια.  Τα τραγούδια άλλωστε των κορυφαίων brand του καιρού μας, έχουν πολύ ΜΑ ΠΟΛΥ λιγότερη τέχνη στην κατασκευή τους από τα σόου , τα βιντεοκλίπ, τα φορέματα κλπ.  Λέτε αυτοί να μην ξέρουν τι κάνουν; 

[LK]

Προφανώς. 

Όπως επίσης αν πω σε έναν 13 χρονο οτι χθες είδα Ταρκόφσκι, περίεργα θα με κοιτάξει. 

 

Όποτε η θα κάτσω να δω και εγω μπομπ σφουγγαρακι για να μην με κοιτάει περίεργα ή θα αποδεχθώ οτι ειναι λογικό ενας 44χρονος να μην εχει τα ιδια γούστα και τις ιδιες παραστάσεις με εναν 13 χρονο.

 

Παρτίδες με 13 χρονα δεν έχω. .αλλά φαντάζομαι εναπόκειται στην μανα του και στον πατερα του το πως θελουν να του μάθουν κάποια πράγματα.