Τελικά το Πάθος να παίζεις μουσική, σβήνει ποτέ;;;

[Holystone]

Περι ανεμων και υδατων, αλλα και περι ψυχολογιας γραφομενα...

 

Παντα αναρωτιωμουν... Εγω τουλαχιστον, παιζω κιθαρα απο δημοτικο, πιτσιρικας εδω και 27 χρονια... Μεγαλωνοντας, αλλαζοντας, περασα και περναω απο πολλες μουσικες φασεις... Φυσικα ειμαι ερωτευμενος με την μουσικη και την κιθαρα. Θυμαμαι απο μικρος, οτι ειχα την κιθαρα μου στο δωματιο μου, (μια ταπεινη κλασσικη που αγορασα απο μικρο συνοικιακο μαγαζι στην Αθηνα) και δεν περνουσε μερα που να μην επαιζα. Οταν λεμε μερα, εννοω οτι δεν καθομουν 3,4,5 ωρες συνεχομενα να παιξω, αλλα μπορει να την επιανα 10 φορες απο 20 λεπτα την φορα καθε μερα.

Ειχα στο μυαλο μου την σκεψη και την πεποιθηση οτι "δεν νομιζω να υπαρξει μερα που να μην επιανα ποτε την κιθαρα"..... Και αυτο μεχρι που πηγα φανταρος. 

 

Αρχισα να ζω και χωρις να παιξω καθολου την μερα, και για αρκετες ημερες και φυσικα αυτο ηταν φυσιολογικο. Πλεον ασχολουμαι με την κιθαρα και τη μουσικη πιο πολυ απο ποτε τα τελευταια χρονια, που δεν γινοταν λογω οικογενιακων υποχρεωσεων τα υπολοιπα 10 πισω. (δεν τα λεω οικογενειακα βαρη γιατι μονο τετοια δεν ειναι). Παιζω σε μπαντα, (παλευω να βρω χρονο ειναι για την ακριβεια ο ορος) αλλα το καταφερνω. 

 

Ειναι στιγμες ομως που βλεπεις ανθρωπους πραγματικα παθιασμενους με την μουσικη, γυρω σου, να παιζουν με τοσο παθος και σκεφτεσαι:

"Πώς ειναι δυνατον να κρατανε ασβηστη τη φλογα; Απο πού πηγαζει ολο αυτο το παθος, που πολλες φορες νιωθω οτι απλα εχει σβησει;" Ειναι πραγματικα μερες που βλεπω κρεμασμενη την κιθαρα στον τοιχο σαλονιου και απλα δεν μου κανει αισθηση να παιξω. Και ας εχω χρονο και προσωπικο δηλαδη αρκετες φορες. 

Απλά βλεπω κιθαριστες που παιζουν, και τους βλεπεις οτι πραγματικα το κανουν με παθος/ ορεξη κτλ, οπως μπορει να μεταφραστει αυτο και πραγματικα τους ζηλευω (τους θαυμαζω σωστοτερα)

Και ετσι αρχιζεις να αμφισβητεις για το δικο σου, ή αν απλα κανεις λαθος επιλογες μεχρι τωρα και δεν το αφηνεις να βγει προς το πανω, ή απλα δεν εχεις βρει το Αγιο Δισκοποτηρο στη μουσικη που παιζεις...

Μου αρεσουν να ακουω οσα διαφορετικα ειδη μουσικης πεφτουν στα αυτια μου, και μιλαω για πολλα, απο κλασσικη μουσικη, jazz, ηλεκτρονικη, ποπ, indie, Blues φυσικα, Rock, Hard rock, metal, και με το spotify πλεον ο,τι μουσικη μου πεσει στα αυτια και το περασει απο Shazam. 

 

Αλλα το παθος που ειχα μικρος, καπου βαθεια χωθηκε ισως...

 

Εσεις περνατε τετοιες φασεις;

Επεξεργασμένο 23 Ιανουαρίου 2019 από Holystone

[vagelism]

Νομιζω οτι δεν υπαρχει μουσικος ή γενικά καλλιτεχνης που δεν πεφτει σε τελμα. 

Για μενα δεν ειναι ολα μελετη πανω στο οργανο.

Μπορει να μελεταω ξαπλωμενος στο κρεβατι , οδηγωντας τη μηχανη κλπ.

 

Μελετη ειναι επισης να παιζεις.

Μελετη ειναι επισης να βγαινεις απο το comfort zone σου.

Μελετη ειναι επισης να ακους μουσικη. Πολυ κ διαφορετικη.

 

Ειπες παιζεις σε μπαντα..

Μηπως...πρεπει να εκτεθεις σε μια μπαντα που δεν εχεις? ή .... σε ενα στυλ που δεν εχεις?

Αυτο θα σε ωθησει ξανα να βρεις την ορεξη να μελετησεις.

Ισως το τελμα σου δηλαδη δεν οφειλεται στην μελετη αλλα στο παιξιμο.

 

Προσφατα εβλεπα μια συνεντευξη του Μπαλταζανη κ ελεγε οτι παρατησε την ασφαλεια που ειχε στησει στην Ελλαδα για να παει στην ανασφαλεια της Αμερικης σαν ενας αγνωστος κιθαριστας μεσα στο σωρο. Και αυτο γιατι ενιωσε οτι δεν εξελισσοταν πλεον.

Τι εκανε?

Βγηκε απο το comfort zone του κ εκτεθηκε σε μουσικους που ενδεχομενους...να μην ειχε{παικτικα}.

Ωραιο θεμα φιλε.

[gkourmoul1]

Κατα καιρους, περνουσα τα ιδια με σενα. Δεν ειχα μουσικο ενδιαφερον για ο,τι ακουγα μεχρι εκεινη την περιοδο, καθως επισης και για ο,τι επαιζα μεχρι εκεινη την περιοδο της ζωης μου.

 

Όποτε, στην πορεια, ξαναβρισκα το ενδιαφερον μου, οφειλοταν σε μεταβαση σε νεο οργανο (πχ απο κλασικη σε ακουστικη, ή σε πιανο κλπ), ή σε νεα μουσικα ακουσματα.

 

Φανταζομαι οτι υπαρχει ενας κυκλος "ζωης" σε εναν μουσικο. Ενας μεγαλος κυκλος ζωης της αποδοση τους, και αρκετοι και πιο μικροι κυκλοι ζωης που αφορουν το ενδιαφερον του για τη μουσικη. Στην παρουσα φαση, με την ηλεκτρικη κιθαρα και την μπαντα που παιζω, εχω αφοσιωθει 100% και ειμαι στη φαση αναπτυξης. Καποια στιγμη θα ερθει και η φαση της παρακμης (απωλεια ενδιαφεροντος). Το θεωρω φυσιολογικο. Οπως θεωρω και αναμενομενο το οτι αμεσως μετα θα ξεκινησει ενας νεος κυκλος.

 

Το ιδιο θα γινει και με σενα...

[Holystone]

32 λεπτά πριν, vagelism είπε

Νομιζω οτι δεν υπαρχει μουσικος ή γενικά καλλιτεχνης που δεν πεφτει σε τελμα. 

Για μενα δεν ειναι ολα μελετη πανω στο οργανο.

Μπορει να μελεταω ξαπλωμενος στο κρεβατι , οδηγωντας τη μηχανη κλπ.

 

Μελετη ειναι επισης να παιζεις.

Μελετη ειναι επισης να βγαινεις απο το comfort zone σου.

Μελετη ειναι επισης να ακους μουσικη. Πολυ κ διαφορετικη.

 

Ειπες παιζεις σε μπαντα..

Μηπως...πρεπει να εκτεθεις σε μια μπαντα που δεν εχεις? ή .... σε ενα στυλ που δεν εχεις?

Αυτο θα σε ωθησει ξανα να βρεις την ορεξη να μελετησεις.

Ισως το τελμα σου δηλαδη δεν οφειλεται στην μελετη αλλα στο παιξιμο.

 

Προσφατα εβλεπα μια συνεντευξη του Μπαλταζανη κ ελεγε οτι παρατησε την ασφαλεια που ειχε στησει στην Ελλαδα για να παει στην ανασφαλεια της Αμερικης σαν ενας αγνωστος κιθαριστας μεσα στο σωρο. Και αυτο γιατι ενιωσε οτι δεν εξελισσοταν πλεον.

Τι εκανε?

Βγηκε απο το comfort zone του κ εκτεθηκε σε μουσικους που ενδεχομενους...να μην ειχε{παικτικα}.

Ωραιο θεμα φιλε.

 

Μεγαλες, φοβερες κουβεντες που να πω την αληθεια δεν το ειχα σκεφτει και απο αυτη την πλευρα... 

 

Και αν και το να μην εχω κατασταλαξει σε τι μου αρεσει στη μουσικη, το θεωωρουσα γενικα σαν lack of focus, ειναι οπως το λες αυτο ακριβως που κανει εναν μουσικο. Δηλ, να μην λιμναζει σε κατι συγκεκριμενο. να παραδινεται, να αφοσιωνεται, αλλα απο την αλλη να εχει την δυναμη να φυγει και να πεσει και σε αλλα μουσικα μονοπατια, εκτος comfort zone. 

 

Respect!

Επεξεργασμένο 23 Ιανουαρίου 2019 από Holystone

[Holystone]

8 λεπτά πριν, gkourmoul1 είπε

Κατα καιρους, περνουσα τα ιδια με σενα. Δεν ειχα μουσικο ενδιαφερον για ο,τι ακουγα μεχρι εκεινη την περιοδο, καθως επισης και για ο,τι επαιζα μεχρι εκεινη την περιοδο της ζωης μου.

 

Όποτε, στην πορεια, ξαναβρισκα το ενδιαφερον μου, οφειλοταν σε μεταβαση σε νεο οργανο (πχ απο κλασικη σε ακουστικη, ή σε πιανο κλπ), ή σε νεα μουσικα ακουσματα.

 

Φανταζομαι οτι υπαρχει ενας κυκλος "ζωης" σε εναν μουσικο. Ενας μεγαλος κυκλος ζωης της αποδοση τους, και αρκετοι και πιο μικροι κυκλοι ζωης που αφορουν το ενδιαφερον του για τη μουσικη. Στην παρουσα φαση, με την ηλεκτρικη κιθαρα και την μπαντα που παιζω, εχω αφοσιωθει 100% και ειμαι στη φαση αναπτυξης. Καποια στιγμη θα ερθει και η φαση της παρακμης (απωλεια ενδιαφεροντος). Το θεωρω φυσιολογικο. Οπως θεωρω και αναμενομενο το οτι αμεσως μετα θα ξεκινησει ενας νεος κυκλος.

 

Το ιδιο θα γινει και με σενα...

 

Ακριβως, ειπες οντως με δικα σου λογια αυτο που σκεφτομαι και εγω...

[gvour]

1 hour ago, Holystone said:

Εσεις περνατε τετοιες φασεις;

Moνίμως φίλτατε Holystone.

 

Και οσο μου αρεσει να ακουω μουσικη αλλο τοσο βαριεμαι-σιχαινομαι πολλες φορες-να παιζω.

Εχω δοκιμασει κατα καιρους καποια απο τα "τεχνασματα"/τεχνικες που αναφερουν οι καλοι συνφορουμιτες

παραπανω αλλα στην περιπτωση μου δεν....

Καποιες φορες εχω πιεσει και τον εαυτο μου,υπερ το δεον μπορω να σου πω.

Αντιθετο αποτελεσμα.

 

Ορμωμενος  λοιπον απο αυτο που ειπες:

"βλεπω κιθαριστες που παιζουν, και τους βλεπεις οτι πραγματικα το κανουν με παθος/ ορεξη κτλ, οπως μπορει να μεταφραστει αυτο και πραγματικα τους ζηλευω (τους θαυμαζω σωστοτερα)"

τεινω μερικες φορες να πιστεψω οτι καποιοι ειναι φτιαγμενοι,λεμε τωρα,για αυτο και αλλοι οχι.

Επεξεργασμένο 23 Ιανουαρίου 2019 από gvour

[Jazzjoker]

Ωραία τα λένε οι συνάδελφοι από πάνω και αυτό αποδεικνύει βέβαια ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση στην ερώτηση του νήματος. Εξαρτάται από τον άνθρωπο δηλαδή. Σε κάποιους σβήνει κάποια στιγμή, σε κάποιους η φλόγα κάνει διαλείμματα, σε άλλους δε σβήνει ποτέ και καθόλου. Επίσης αυτό που ονομάζεται "πάθος", όπως και όλα τα τα συναισθήματα, δεν είναι ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά το ίδιο για όλους.

 

Αν μιλήσω προσωπικά θα πω ότι η ενεργή ενασχόληση με τη μουσική ξεκίνησε ως πάθος και κατέληξε να είναι ανάγκη. Κι όταν λέω ανάγκη δεν εννοώ για οικονομικούς λόγους ούτε με εκβιάζει κανένας αλλά παίζω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι κάποιου είδους εθισμός που μου ισορροπεί την ψυχολογία και χωρίς τον οποίο θα ήμουν απόλυτα δυστυχής. 

[gkourmoul1]

Στο σπιτι δεν αντεχω πανω απο 10 λεπτα στοχευμενης μελετης σε καποιο κομματι της μπαντας. Την εξασκηση την κανω αποκλειστικα στις προβες. Προτιμω να παιζω  με τις ωρες (βραδινες συνηθως) οτιδηποτε αλλο απο αυτα που "πρεπει" να παιζω. Εχω μονιμα αυτην την ελευθερια (δε με κυνηγα και κανεις) και τα δακτυλα μου πανε εκει που με ευχαριστει. Συνηθως αυτοσχεδιαζω πανω σε κλιμακες, ή οπου με παει το αυτι. Αυτη ειναι η μοναδικη μου εξασκηση στο σπιτι, και το αποτελεσμα το βλεπω στις προβες. 

 

Με τον τροπο αυτο, ανυπομονω να ερθει η ωρα της προβας, οπως ανυπομονω να κοιμηθουν ολοι ωστε να αρπαξω μια κιθαρα και να ξαπλαρω στον καναπε. Το τελευταιο ειναι ιεροτελεστια.

 

Εαν, υποθετικα, επρεπε να στηνω πεταλιερες, ορθιος, και να παιζω κιθαρα προβαροντας τραγουδια, θα περνουσαν 2-3 μερες χωρις να αγγιξω. Αλλα ευτυχως μουσικη για μενα δεν ειναι μονο αυτο.

 

Τα αναφερω αυτα για να εξηγησω τον λογο που βρισκω ενδιαφερον ολο το πακετο...

[gkourmoul1]

4 minutes ago, Jazzjoker said:

Είναι κάποιου είδους εθισμός που μου ισορροπεί την ψυχολογία και χωρίς τον οποίο θα ήμουν απόλυτα δυστυχής. 

 

Εγραψες!

[pipityri]

Μελετάω/παίζω κάθε μέρα. Δεν ξέρω πως είναι αυτό το να μην θέλω να παίξω, που λέτε. Να βαρεθώ? Μου φαίνεται αδιανόητο. Έχω τόση περιέργεια για πράγματα που δεν ξέρω και απολαμβάνω τόσο αυτά που ξέρω που δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον λόγο να μην παίξω-αν φυσικά έχω τον χρόνο να το κάνω. Χθες το βράδυ δούλευα ένα κομμάτι για πιάνο , μπάσο κλαρινέτο και φωνή/απαγγελία....Σήμερα το πρωί παίζαμε με τη μικρή το Lazy Song του Bruno Mars. Αύριο, ξέρω γω, μπορεί να ξαναπιάσω το Naima ή το Stella, να παίξω με τη σειρά από το Violin Concerto του Berg ή με κάποιο lick από κάποιο παλιό του Sco ή από το καινούριο του Gus G. Να βαρεθώ? Πλάκα μου κάνεις.