Μια κιθαριστική ιστορία

[Jazzjoker]

Liverpool Αγγλία, έτος 1996. Είμαι φοιτητής και τα Σάββατα κάνω βόλτες στο κέντρο της πόλης όπου περνάω τον περισσότερο χρόνο μου εντός μουσικομάγαζων δοκιμάζοντας κιθάρες. Στο μικροσκοπικό δωμάτιο της εστίας υπάρχει ήδη ένας no name, solid state (εννοείται) ενισχυτής και μια strat made in mexico που πήρα στην φθήνια μαζί με κάποια ανταλλαγή από έναν άγγλο συμφοιτητή. Επίσης ένα τετρακάναλο κασσετόφωνο κι ένα μικρόφωνο της κακιάς ώρας. 

 

Το μεγαλύτερο κιθαρομάγαζο της πόλης τότε έχει τοποθετημένες πλαγίως σε stand ένα κάρο strats, κάποιες standard american, άλλες mim και μερικές deluxe, ίσως και ακριβότερα μοντέλα αλλά δε θυμάμαι καλά. Εμένα το μάτι μου από τις πρώτες φορές έχει καρφωθεί σε μια sunburst american standard με rosewood neck γιατί αφού έχω παίξει σχεδόν με όλες, η συγκεκριμένη μου ψιθυρίζει λόγια ερωτικά όποτε την ακουμπάω. Τα λεφτά όμως που έρχονται απ' την Ελλάδα είναι τσίμα τσίμα και μια αμερικάνικη στρατ, ακόμα και σε τιμή Αγγλίας (οι τιμές τότε στην Ελλάδα ήταν φωτιά), είναι άπιαστο όνειρο. Ο υπάλληλος με τον οποίο έχουμε γίνει φίλοι πια έχει καταλάβει ότι υπάρχει χημεία με την κιθάρα όμως. Κι έτσι ένα μοιραίο Σάββατο που έβρεχε καρέκλες κι εγώ έχω βρει ξανά καταφύγιο μέσα στο μαγαζί, με πλησιάζει μ' ένα πλαστικό κύπελλο μαύρο καφέ και μου λέει (περίπου έτσι) αυτές τις κουβέντες που θα μείνουν στην ιστορία:

 

"Λοιπόν έχω να σου κάνω μια πρόταση, τσέκαρα και με τον boss και είναι εντάξει. Αν θες, αποσύρω τη στρατ από τις προς πώληση και στην κρατάω. Μου δίνεις όσα λεφτά μπορείς, όποτε μπορείς. Όταν συμπληρώσεις το φουλ ποσό, την παίρνεις σπίτι". Και μου δίνει τον πιο πικρό καφέ που είχα γευτεί ποτέ αλλά ταυτόχρονα και τον ωραιότερο. Δε σκέφτηκα τίποτα, απλά είπα ναι και κόντεψα να τον αγκαλιάσω, πράγμα που εκείνος κατάλαβε και έφυγε προς τα εσώτερα του καταστήματος. Έβρεχε stratocasters όλη νύχτα στον ύπνο μου.

 

Μη σας κουράζω, ακολούθησε ένα εξάμηνο αιματηρών οικονομιών και περιστασιακής εργασίας ως βοηθός ενός καθηγητή. Κι όταν λέεω βοηθός δεν εννοώ ότι δίδασκα αλλά κουβαλούσα βιβλία, τσάντες και συγγράμματα και έστηνα προτζέκτορες. Περιχαρής βέβαια. Οι μήνες δεν περνούσαν με τίποτα αλλά τελικά πέρασαν. Κι αφού έδινα κάθε τόσο ένα ποσό στον μπρο μου στο μαγαζί, έφτασε η στιγμή που πήρα τη στρατ στη θήκη της, δώρο πένες και στραπ κι ένα χαμόγελο με χτύπημα στην πλάτη από τον Harry. Φυσικά έτρεξα στην εστία και κούμπωσα την κιθάρα  και δεν πρέπει να έχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου αθλιότερο ήχο από αυτόν που έβγαζε ο απαράδεκτος ενισχυτής μου. Ευτυχία.

 

Η κιθάρα είναι εννοείται ακόμα στην κατοχή μου και είναι πολεμικό εργαλείο με τα μέρη όπου έχει βρεθεί και με το ξύλο που έχει φάει. Έχουν αλλαχθεί πολλάκις οι μαγνήτες αλλά πλην αυτού δεν έχει γίνει κάποια επέμβαση, ακόμα και τα ταστα είναι τα ίδια. Είναι μοντέλο της χρονιάς που την αγόρασα (1996) κι έχει μικρο-ρελικιάσει στα χέρια μου. Το σώμα δεν έχει σχεδόν τίποτα αλλά στο πίσω μέρος του μπράτσου έχει φύγει το λούστρο κι εντός του ξύλου έχει εισβάλλει ο ιδρώτας του αριστερού μου χεριού, ζωγραφίζοντας μια υπέροχη μαυρίλα. Επίσης πάνω στο fingerboard έχει ανεξίτηλο σημάδι τις περιελίξεις της μπάσας μι από μια ιστορική σαβούρδα που έφαγε και "κατέβηκε" στα γρήγορα έναν όροφο με τις σκάλες. Δεν μασάνε τίποτα οι στρατ, απλά γίνονται ομορφότερες.

 

Fast forward 22 χρόνια μετά. Τελευταίες μέρες του 18 μιλάω με γνωστό άρρωστο gear freak τραγουδιστή-κιθαρίστα και μέλος του φόρουμ και μου ανακοινώνει ότι περιμένει μια custom shop strat από Αγγλία μετά από ανταλλαγή. Μου στέλνει και το λινκ της σελίδας του καταστήματος να θαυμάσω το όργανο. Κι εκεί που κοιτάζω τις φωτογραφίες της κιθάρας, πέφτει το μάτι μου στο όνομα του καταστήματος το οποίο κάτι μου θυμίζει. Μετά βλέπω Liverpool στη διεύθυνση και θυμάμαι. Ναι η custom shop έρχεται από το μαγαζί που αγόρασα την αγαπημένη μου στρατ. 

 

Όταν φτάσει η κιθάρα, λέω να την δανειστώ να κάνω ένα συγκριτικό. Ίσως ανοίξω κανά θέμα κι εδώ. Δηλαδή και μόνο ότι η κιθάρα έρχεται από το συγκεκριμένο μαγαζί έχει για μένα τεράστια σημασία. Βέβαια έχει να ανταγωνιστεί προσωπική μουσική ιστορία 2 δεκαετιών. 

 

Για να δούμε...

Επεξεργασμένο 12 Ιανουαρίου 2019 από Jazzjoker

[Superfunk]

Ωραίο ποστ.

Θα γίνει ακόμα καλύτερο με ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ...

[Jazzjoker]

50 minutes ago, Superfunk said:

Ωραίο ποστ.

Θα γίνει ακόμα καλύτερο με ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ...

Έψαχνα στα κιτάπια μου αλλά είναι σε κάτι backup παμπάλαια που θέλουν decompression οπότε πάρε φρέσκες.

[TamTam]

Ρε συ  είναι σε άψογη κατάσταση για τα χρόνια της!
Ωραία ιστορία btw, το ξέρεις ήδη αλλά καλό είναι να το ξαναπώ!

[Jazzjoker]

12 minutes ago, Tamtam said:

Ρε συ  είναι σε άψογη κατάσταση για τα χρόνια της!
 

Η αλήθεια είναι ότι ο φωτισμός την "αδικεί" λίγο. Από κοντά δηλαδή δε δείχνει τόσο mint όσο στις φωτογραφίες αλλά ναι σε γενικές γραμμές είναι σε πολύ καλή κατάσταση για τα χρόνια της.

[mpamps]

Θεωρώ πως η κατηγορία "Περί ανέμων και υδάτων" αδικεί το post.

 

Ωραίες τέτοιες ιστορίες.

 

Μοιραστέ τις να τις "βιώσουμε" κι εμείς έστω και μέσα από την ανάγνωση!

[Αετός]

Τα καλύτερα σενάρια,τα γράφει η ζωή.

Κι εδώ έτσι θα συνέβαινε!Την τρίτη φορά, θα σε πέταγε, έξω απ' το μαγαζί.

Από προσωπική εμπειρία μιλάω,ως πιτσιρικάς,εκείνης της εποχής...

[Spyros Delta]

Ωραιες ιστοριες αυτες.

Οι περισσοτεροι (που δεν το φυσαμε) εχουμε αναγκαστικα παρομοιες ιστοριες με οργανα που ερωτευθηκαμε αλλα δεν μπορουσαμε να τα εχουμε αμεσα, ευκολα και χωρις θυσιες.

[vagelism]

πραγματικα ωραια ιστορια.

[fusiongtr]

Η ιστορία είναι από αυτές που σου κάνουν κλικ, αφήνοντας μια περίεργη γλυκόπικρη γεύση στο στόμα.

Που να σας γράψει και ο gvour μια τέτοια ιστορία για μια κιθάρα (έζησα κι εγώ αυτή την ιστορία, και είναι να τρελαίνεσαι).

Φοβερές συμπτώσεις ίσως.

Ίσως όμως ...

Επεξεργασμένο 12 Ιανουαρίου 2019 από fusiongtr