Τέσσερις μουσικοί και ένας ..drummer.

[ez]

vagelism, συχνα πυκνα διαφωνω με καποια που γραφεις αλλα εδω μαν ειμαι μαζι σου 100%!!

Ισως επειδη ειμαι ηλικιωμενος ; Μπορει...

Δεν ακουσα περισσοτερο απο μερικα λεπτα αλλα καταλαβαινω τι λες, η ετσι πιστευω.

Χωρις να θελω σε καμμια περιπτωση να υποβαθμισω το ταλεντο και τις ικανοτητες οιουδηποτε μουσικου, αυτο το ατιτουντ το εχω συναντησει πολλακις, απλα στους ντραμερς ειναι πιο εμφανες λογω θεσης.

Μου θυμισε τις παλιες εποχες που ψαχναμε δισκους και οταν καποιος ανακαλυπτε κατι ας πουμε αγνωστο, αυτοματα γινονταν και σπουδαιας αξιας, no matter what...

Στο ονομα της διαφορετικοτητας πολλα μπορουν να δοκιμαστουν κι ακομη περισσοτερα να συζητηθουν.

Επειδη ομως ρωτησες τη γνωμη μας, η δικη μου ειναι μπα, δεν μου αρεσει.

[Yannis Methenitis]

Μ'  αρέσει δεν μ' αρέσει εδω έχουμε κλασική περίπτωση όπου τα μελωδικά όργανα κρατάνε τον βασικό ρυθμό, με τον ντραμερ να παίζει off-beat εσκεμμένα. Είναι στιλιστική άποψη που σε κάποια κομμάτια μέσα σε σόλο βέβαια, παίξαμε κι εμείς με την πρώην μπάντα μου ενω κάποιοι ντραμερ απο κάτω αναρωτήθηκαν ανοιχτόφωνα αν το είχαμε χάσει.

Το υφος του βίντεο είναι τέτοιο και αρκετά ψυχεδελικό. Αν έχεις ακούσει και κάποιες εκδοχές των κομματιών του Marvin που έπαιζε με την ψυχεδέλεια αλλά για την εποχή, δένει το πράμα. Μου αρέσει όλο και περισσότερο ακούγοντας το. Κρίμα που δεν φαίνεται κι ο κιθαρίστας.

[dimsonic]

βαλτε με στους ντεμοντε

[ez]

1 ώρα πριν, yameth είπε

 Μου αρέσει όλο και περισσότερο ακούγοντας το.

 

Αυτο λοιπον μου δινει το ερεθισμα να αναρωτηθω για πολλοστη φορα (μου εχει συμβει κι εμενα ουκ ολιγες φορες):

ποιο ειναι εκεινο το σημειο που κατι αρχιζει και σου αρεσει επειδη το "μαθαινεις"; Και με ποιον τροπο "σιγουρευεσαι" πως τελικα σου αρεσει αυτο που ακους και οχι πως απλως το "συνηθισες" και σου ειναι πλεον οικειο στ αυτια;

Κι ακομη παραπερα, πως και γιατι επιλεγουμε που θα "εξωθησουμε" τις αντοχες μας ως ακροατες, κρυβεται και κατι αλλο απο πισω η απλως τυχαινει να εχουμε χρονο και καλη διαθεση;

Θαγραφα κι αλλα, ομως μαλλον θα ξεφυγει το παραληρημα μου ...

[Yannis Methenitis]

Εγω αναφερόμουν στο συγκεκριμένο βίντεο που έβλεπα πρώτη φορά. Μου άρεσε η εξέλιξη του όσο το άκουγα, ενω έγραφα την απάντηση μου.

 

Δεν ξέρω όμως αν αναφέρεσαι στο σε βάθος χρόνου επαναλαμβανόμενο άκουσμα.

Πάνω σε αυτό θα μιλήσω σαν παλαιός διευθυντής προγράμματος ραδιοφώνου αλλά και σαν ακροατής.

Οταν ακούμε κάτι για πρώτη φορά, αν δεν είναι τόσο εντυπωσιακό που θα μας πιάσει με την πρώτη (λίγες φορές συμβαίνει αυτό), μας ξενίζει.

Οταν ακούμε κάτι παλαιότερο (γνωστό) όμως, μας είναι οικείο. Δεν σημαίνει πως το καινούργιο είναι υποδεέστερο αλλά απλά θέλει καιρό για να καταταχτεί και αυτό στην συνείδηση μας σαν... classic, αν και εφ' όσον το αξίζει βέβαια.

 

Οι Αμερικάνοι λοιπόν που ότι κάνουν το αναλύουν σε βιβλία και δεν παριστάνουν τον μάγο, όταν θα βάλουν ένα νέο κομμάτι στο playlist του σταθμού θα το υποστηρίξουν, γνωρίζοντας πως συγκριτικά με ένα γνωστό δεν έχει καμία τύχη. Και θα το υποστηρίξουν με επανάληψη. Αυτό βέβαια σημαίνει πως έχει ήδη περάσει το screening του υπεύθυνου προγράμματος που ιδανικά θέλει να έχει το καλύτερο πρόγραμμα για το format, με τα καλύτερα τραγούδια που δεν θα κάνει κοιλιά σε κανένα. Οπως π.χ. στο playlist μια μπάντας. Το πόση επανάληψη είναι θέμα τοπικής δόσης (ανάλογα με την μέση ώρα ακρόασης) και εμπειρίας του ραδιοφωνατζή.

Ετσι λοιπόν με δεδομένο ότι η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μάθησης, μαθαίνουμε να ακούμε νέα ακούσματα σε ότι αφορά το ραδιόφωνο και να ξερνάμε ή να εντάσσουμε στο προσωπικό μας soundtrack. 

 

Τα είδη σαν το παραπάνω δεν ανήκουν στα popular ραδιοφωνικά formats (Hit Radio) και αρα δεν τυγχάνουν τέτοιας τύχης αλλά νομίζω πως αναπτύσσονται μεταξύ μουσικών και ορισμένων μουσικόφιλων όπως π.χ. η jazz ή το blues.

 

Σόρι για το σεντόνι, το οποίο μπορεί να είναι και τελείως off-topic.

[fusiongtr]

33 minutes ago, ez said:

ποιο ειναι εκεινο το σημειο που κατι αρχιζει και σου αρεσει επειδη το "μαθαινεις"; Και με ποιον τροπο "σιγουρευεσαι" πως τελικα σου αρεσει αυτο που ακους και οχι πως απλως το "συνηθισες" και σου ειναι πλεον οικειο στ αυτια;

 

Λοιπόν Ηλία μου, το πιστεύεις ή όχι, μ' εμένα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Εμένα ότι συνηθίσω και μου γίνεται πλέον οικείο στα αυτιά, σταματάει να με συγκινεί όπως πριν.

 

Αφού σκέψου ότι πολλές φορές αποφεύγω συνειδητά να ακούσω κάποια πράγματα για τα οποία τρελαίνομαι, από φόβο μήπως τα συνηθίσω και χάσουν την μαγεία που εξασκούν πάνω μου.

[vagelism]

6 ώρες πριν, ez είπε

 

Αυτο λοιπον μου δινει το ερεθισμα να αναρωτηθω για πολλοστη φορα (μου εχει συμβει κι εμενα ουκ ολιγες φορες):

ποιο ειναι εκεινο το σημειο που κατι αρχιζει και σου αρεσει επειδη το "μαθαινεις"; Και με ποιον τροπο "σιγουρευεσαι" πως τελικα σου αρεσει αυτο που ακους και οχι πως απλως το "συνηθισες" και σου ειναι πλεον οικειο στ αυτια;

Κι ακομη παραπερα, πως και γιατι επιλεγουμε που θα "εξωθησουμε" τις αντοχες μας ως ακροατες, κρυβεται και κατι αλλο απο πισω η απλως τυχαινει να εχουμε χρονο και καλη διαθεση;

Θαγραφα κι αλλα, ομως μαλλον θα ξεφυγει το παραληρημα μου ...

Δεν το εχω φιλοσοφήσει και παρα πολυ..αλλα θεωρω οτιδηποτε ξενο για να μπει στο αυτι μου οτι χρειαζομαι τουλαχιστον 10 επαναληψεις.

Αυτο ομως με την προυποθεση να μην ερχεται σε συγκρουση με τις κοκκινες γραμμες που εχω σαν ακροατης και σαν μουσικος. Αυτες τις κοκκινες γραμμες δεν τις παραβιαζω για κανενα φανταχτερο ονομα. Αυτο συνεβη με τον Chris..

Ολοι φανταζομαι εχουμε.

 

Τωρα....για ποιο λογο {ους} θα δωσω αυτες τις δεκα φορες σε ενα νεο ακουσμα,??

Καταρχην μπορει να ειναι ενας καλλιτεχνης που συμπαθω..

Θυμαμαι..ο 2ος δισκος της Alanis..{supposed former ..} ηταν ενας δισκος που αργησα πολυ να ανακαλυψω την μαγεια του {σε επαναληψεις}.. αλλα ακομα και σημερα ειναι ενας αγαπημενος δισκος -περισσοτερο και απο το Jagged.

 

Ενα αλλο λογο παιζει επισης η χειραγωγηση - ειδικα σε νεα ακουσματα.

Τι εννοω..

Αν πχ προτεινεις εσυ{η οποιοσδηποτε εχω καποια εκτιμηση στα ακουσματα του}  κατι που εγω δεν ξερω - θα του δωσω λιγο περισσοτερο χρονο και σημασια..γιατι απλα εισαι εξειδικευμενος - και εγω ειμαι φιλαθλος οχι φανατικος ουτε παντογνωστης.

 

Αφησα για το τελος το ενστικτο μου που μετα απο τοσα χρονια, ακουγοντας προσεκτικα μουσικη,  πολυ σπανια με προδιδει -παντα για τα δικα μου γουστα.

Αρχισε με φιλοσοφικες αναζητησεις η χρονια κ γουσταρω.

 

[vagelism]

Σαν παικτης παντος..σε τετοιου ειδους παιξιματα..τσεκαρετε τον Larnell.

 

[otto##]

11 hours ago, vagelism said:

Αν και δεν με τιμαει καθολου ο τιτλος..για το συγκεκριμενο video και για τον συγκεκριμενο drummer...νομιζω του ταιριαζει.

Καταλαβαινω οτι ειναι δικια του η μπαντα..αλλά, για εναν drummer της κλασης και του ονοματος του, αυτα τα παιξιματα {κατα τη γνωμη μου} ειναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ {και πειτε με οσο ντεμοντε κ ρετρο θελετε}

Η αποψη σας?

 

 

Αυτό που ακουσα δε μου άρεσε καθόλου. Αν δεν είχατε γράψει ολα αυτα τα σχόλια θα έλεγα απλα ότι παιζει μεθυσμένος. 

[fusiongtr]

9 hours ago, yameth said:

έχουμε κλασική περίπτωση όπου τα μελωδικά όργανα κρατάνε τον βασικό ρυθμό, με τον ντραμερ να παίζει off-beat εσκεμμένα. Είναι στιλιστική άποψη που σε κάποια κομμάτια μέσα σε σόλο βέβαια, παίξαμε κι εμείς με την πρώην μπάντα μου

 

 

Συμφωνώ απόλυτα, και μπράβο σας.

Ακόμα θυμάμαι τον Dennis Chambers στο live με τον Scott Henderson και τον Jeff Berlin, που στα σόλο του γινόταν ο κακός χαμός ρυθμικά.

Έπαιζαν οι άλλοι δύο το riff του κομματιού προσπαθώντας να κρατήσουν ρυθμικά μια βάση, και ο Chambers τους κοιτούσε συνοφρυωμένος.

Τα σόλο του ήταν δομημένα με την μορφή ρυθμικών μοτίβων, αλλά τελείως ανάποδα με το ρυθμικό μοτίβο των άλλων δύο.

Έπαιζε πάνω σε τριάρι σουϊγκάτο, τεσσάρια, funk, reggae, εντεκάρια, εφτάρια, έκανε τρελές παύσεις, ανακάτευε τρίηχα με πεντάηχα πάνω σε πεντάρι, συνεχίζοντας να τους κοιτάζει συνοφρυωμένος, σαν να προσπαθούσε να τους πετάξει έξω.

 

Κάποια στιγμή κοιτάζονται ο Henderson με τον Berlin και ξεκαρδίζονται στα γέλια.

Αρχίζει και ο Chambers να γελάει και ξαναμπήκαν όλοι λες και δεν είχε γίνει τίποτα.

Μυρίζομαι ότι το γέλιο ήταν το σύνθημα.

 

Αργότερα διάβασα στο site του Henderson, σε σχετική ερώτηση που του έγινε, ότι πολλές φορές χανόταν, αλλά αυτό ήταν αδύνατο να μην συμβεί, γιατί ο Chambers έπαιζε απίστευτα πολύπλοκα ρυθμικά στα σόλο του.

 

Ήταν το παιγνίδι τεράστιων μουσικών στην σκηνή.

 

Βέβαια ήταν μόνο στα σόλο του Chambers.