Molly Tuttle

[odis13]

Δυο βιντεακια/συνεντευξεις με τη Molly Tuttle ,ενα απο τα ανερχομενα ονοματα στο χωρο της bluergrass - περαν του οτι η κοπελα ειναι εξαιρετικη και αξιζει να την ψαξετε, επιπλεον ενδιαφερον εχει η κινηματογραφηση των κλιπ και η επακολουθη "συνεντευξη" οπου μιλαει για την τεχνικη της. 

 

 

 

 

Bonus round: Και με τεχνικη clawhammer δανεισμενη απο το banjo επειδη γιατι οχι
 

 

[gutter]

Την παρακολουθω λιγα χρόνια, ανακηρύχθηκε guitarist of the year και νομιζω ειναι η πρωτη γυναικα που κερδιζει και φαινεται πολυ ευχαριστη προσωπικοτητα. Για την τεχνικη στην πένα ειναι πολυ ντεμεκ, ωραιο ηχο εχει αλλα το χερι που κανει palm rest στο saddle καθως και ο πολυ σπαστος καρπος στα ρυθμικα ειναι απαγορευτικα για τα δικα μου γουστα και προσεγγιση. Μπορει ναι γινει πολυ καλυτερη αλλα αν μαθεις αντε να ξεμαθεις. Για πιο "καλιμπραρισμενη" τεχνικη θα προτεινα κιθαριστες οπως ο David Grier (θεωρειται θρυλος) ή τον Carl Miner  που ειναι και απο τους πιο hot sessionaδες στο Nashville. Αλλα και η Molly ειναι φοβερη απλα εχουν ξεμεινει απο ηρωες εκει imho και βλεποντας ενα γλυκο κοριτσακι να παιζει οπως παιζει παθαινουμε "πλακα" και ουαου και δε ξερω τι αλλα αν εισαι πορωμενος τεχνικος, ακους προπαντως, βλεπεις και αναλυεις τις τεχνικες και τα στυλ σε πιο βαθος κατ'εμε. Τουτεστιν δε θα συμβουλευα κανενα να αντιγραψει την τεχνικη της γιατι ειναι λαθος. Για το clawhammer  στυλ ειναι καθαρα δικο της οποτε δεν εχω αποψη. Αλλα η πενα δουλευει διαφορετικα.

Επεξεργασμένο 10 Δεκεμβρίου 2018 από gutter

[Πνοή και Νύξη]

Tι εννοείς "ντεμέκ" για την πένα και το palm rest; Μπορεί να γίνει η τεχνική καλύτερη ή η Molly; Μπερδεύτηκα λίγο. Η Bluegrass είναι μουσική κατά βάση αυτοδιδακτική και αυτό είναι που την κάνει (αν την κάνει) κάπως πιο ελκυστική. Το ότι κάθε παίκτης έχει δικό του ύφος και στυλ. Εγώ δεν κατέχω τεχνικές σε βάθος, οπότε θα μου άρεζε μια ανάλυση καθώς είναι είδος που σχετίζεται άμεσα με τις κιθάρες που φτιάνω (steel string flat tops).

Γενικά η τεχνική της "ακούγεται" flawless, δεν την ακούω ούτε να σκαλώνει ούτε να χάνει ρυθμικά, μελωδικά ή σε δυναμικές. Έχει βρει τον τρόπο να "αγκιστρώνει"  τον αγκώνα και τον πήχη στο σκάφος και να το χρησιμοποιεί ως άξονα περιστροφής (εν αντιθέσει με τους περισσότερους "ακουστικούς κιθαρίστες που σηκώνουν χέρι πολλές φορές). Οπότε έχει αναπτύξει μια εξαιρετική αντίληψη και ακρίβεια στις θέσεις των χορδών έχοντας απομακρύνει τον άξονα από τον καρπό και μην έχοντας τη βοήθεια του μικρού (pinky) να ακουμπά στο καπάκι (ή να είναι σε έκταση δίνοντας αίσθηση ισορροπίας). Η γωνία του καρπού της νομίζω βοηθά σε αυτό που λένε escaped pickstrokes, δηλ. κίνηση του καρπού ώστε και τα upstrokes και τα downstrokes να μην "σκοντάφτουν¨σε άλλες χορδές.

Δεν ξέρω, δεν είμαι καταρτισμένος στο παίξιμο, αλλά μου αρέσει να παρατηρώ παίκτες για να δω τι τους βολεύει και τι τους εμποδίζει σε ένα όργανο (δομικά, γεωμετρικά και ηχητικά). Και η Molly δεν μου φαίνεται οff. Είναι επίσης εντυπωσιακό και το ότι τραγουδάει ταυτόχρονα. Περι ηρωοποίησης κλπ, δεν ξέρω, δεν παρακολουθώ την bluegrass σκηνή και δεν ξέρω τι κυκλοφορεί αλλά σίγουρα δεν μου φαίνεται καθόλου τυχαία η Tuttle. Eιναι 25 χρονώ και έχει κερδίσει τον τίτλο Guitar Player of the Year για δύο συνεχόμενες χρονιές στα International Bluegrass Music Awards.

Στοπ δε γκρίνια μωρέ

 

 

[gutter]

Ειναι ολοκληρη συζητηση που θελει συναντηση, καφε και κιθαρα στα χερια για να  το εξηγησω. Γενικως οτι εχει να κανει με παρατεταμενο/μονιμο rest στο οργανο δεν ειναι καλο, μειωνει την ακριβεια, την ταχυτητα και τις δυναμικες στο παιξιμο, ειναι πολυ πιο περιοριστικο, χώρια που η πενιά ερχεται και πεφτει συνεχεια στο πισω μερος της τρυπας (4ος αρμονικος) στο καπακι και εκει ο ηχος ειναι μονιμα ρινικος και οξυς σε αντιθεση με πενιά πανω στη τρυπα (στον 3ο) που ειναι οσο πιο στρογγυλος και γεματος και δινει οτι εχει να δωσει το οργανο απο ογκο και βαθος, αυτο ειναι κατεξοχην λαθος για πολλους παιχτες μονο και μονο επειδη αντιγραφουν ο ενας τον αλλο και ετσι εχει θεσπιστει  σα στανταρ ξεκινημα/προσεγγιση το λαθος. Δε θελω να μεινω στο τι κανει η tuttle αλλα στο οτι ειναι ειδωλο του τυπου "ωωω κοιτα τι κανει" ενω δεν ειναι ετσι για καποιον που ασχολειται σοβαρα. Η συγκεκριμενη κοπελα παιζει απο μωρο παιδι μαζι με αδερφια της, ο πατερας της θεωρειται απο τους πιο γνωστους δασκαλους στη california και γενικως στις ηπα στη bluegrass, εχει τελειωσει το berkley, γενικως "υπερσουπερουαου" αλλα οχι και τοσο τελικα (γνωμη μου) για καποιον/α με τετοιο background .  Και ο Lagrene εχει σπαστο καρπο και ο ημιθεος Debarre αλλα παιζουν 45+ χρονια κιθαρα πως να μην κλειδωσουν σε κατι που το κανουν απο 6-8  χρονων. Αλλα αυτοι εχουν αριστερα χερια που δε φτανονται που να πουλησεις 1000 ψυχες στον διαβολο, εκει κανω μοκο και κρυβομαι κατω απο την πετρα. 

Φαινομαι γκρινιαρης γιατι και γω μονο με αυτο ασχολουμαι και με ενδιαφερει εξαιρετικα ο ηχος και η συνθεση και αν υπηρχε δυνατοτητα συζητησης με τα οργανα επι χειρος θα ηταν το ιδανικο. 

Επεξεργασμένο 11 Δεκεμβρίου 2018 από gutter

[Πνοή και Νύξη]

Tι να σου πω, έχω την αίσθηση ότι τείνεις να κρίνεις λίγο παραπάνω ακαδημαϊκά από όσο πρέπει. Συμφωνώ ότι πολλές φορές γυναίκες κιθαρίστες αντιμετωπίζονται με υπέρμετρο ενθουσιασμό και κρίνονται με διαφορετικά standards αλλά δεν φταίνε αυτές γι' αυτό. Τον τελικό αποδέκτη, αυτόν που θέλει να ακούσει ωραία μουσική και ωραίους οργανοπαίκτες, ποσώς τον ενδιαφέρει αυτό. Όπως επίσης και δεν μπορεί να κριθεί ως λάθος τεχνική μια τεχνική που δίνει χαρακτήρα (βλ. Knopfler, Django, Albert King και εκατοντάδες άλλοι κιθαρίστες) και που εξακολουθεί να συμβαίνει. Έλλειψη τεχνικής-να το δεχτώ. Λάθος, δεν ξέρω. Το ενδιαφέρον του κοινού για το παίξιμό τους έχει να κάνει περισσότερο με την ανάγκη για γνώση και όχι για μάθηση. Εγώ εξακολουθώ να ακούω και δυναμικές και ακρίβεια και ηχοχρώματα και εναλλαγές σε moods και μάλιστα αβίαστα. Για τα ορθοπεδικά πιθανόν να έχεις δίκιο δεν μπορώ να μπω στο κλίμα γιατί κι εγώ παίζω αλλιώς αλλά είμαι 100% αυτοδίδακτος όσον αφορά την τεχνική. Ίσως να μην έχω ξεκλειδώσει δυνατότητες που μπορεί να κατέχω, αλλά μέχρι τώρα βρήκα το δρόμο μου και τον τρόπο να παίζω αυτά που παίζω όπως τα παίζω, όσο πιο σωστά (και διασκεδαστικά) γίνεται. 

Για τον καφέ και κουβέντες περι κιθαρών δια ζώσης, εδώ είμαστε. Και ρέει άφθονος (και ο καφές και ο περι κιθαρών ο λόγος).