ανατολικόξυλο - πιο όμορφες κιθάρες του πλανήτη

[Πνοή και Νύξη]

Eπανέρχομαι μετά από καιρό γιατί ήθελα να βρω λίγο χρόνο για να "απλώσω" τη μπουγάδα με τις σκέψεις μου και την εμπειρία μου, και σήμερα είμαι σε καλό mood αϋπνίας.

O Leo Fender (και οι συνεργάτες του) δεν ακολουθούσε το ρητό form follows function αλλά είχε ένα problem solving attitude που έτυχε να γεννήσει, κατά λάθος, όχι απλά ένα όργανο, αλλά τον ορισμό της ηλεκτρικής κιθάρας και ένα είδωλο του παγκόσμιου design. Το form δεν ήταν καν στο μυαλό τους για να το ακολουθήσει το function. 

Όταν λέω ότι η Strat είναι ένα "εργονομικό χάος" σημαίνει ότι γεννήθηκε από κάτι άλλο και προσαρμόστηκε σε κάτι άλλο για να καταλήξει να χρησιμοποιείται για κάτι άλλο. Είναι ωραία και ρομαντική η ιστορία του μοναχικού οραματιστή που σκάρωνε όργανα με μη συμβατικό τρόπο, αλλά θεωρώ ότι του αποδίδουν, κατόπιν εορτής και ερήμην του, ιδιότητες που ίσως και ο ίδιος δεν ήθελε. Όπως ακριβώς κάνουν οι κριτικοί και οι αναλυτές τέχνης που εικάζουν "τι ήθελε να πει ο ποιητής". Η Strat λοιπόν ήταν η ιδέα να εφαρμοστεί σε κιθάρα, η σημαντικότερη ανακάλυψη του Leo, το ηλεκτρικό μπάσο. Αρχικά αυτό, ήταν Telecaster με μανίκι μπάσου, που δεν μπορούσε να σταθεί (neck heavy) oπότε σκάρωσαν ένα μοντέλο και τράβηξαν ένα κέρατο ως το 12ο τάστο (που είναι και γεωμετρικό κέντρο ενός 34" μπάσου) για να μην πέφτει το μανίκι. Και εγένετο μπάσο. Κι ας θυμώνουν οι φίλοι που τους λέω χιουμοριστικά ότι το μπάσο είναι μια  4-χορδη κιθάρα κουρδισμένη μια οκτάβα κάτω. Νωρίτερα, για να λύσουν το πρόβλημα του neck heaviness στην Τele, είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν βαρύτερα ξύλα (northern ash και pink alder) και τώρα, με το σχέδιο του p-bass στα χέρια τους, θα μπορούσαν να επιστρέψουν σε ελαφρύτερα σώματα αν το προσάρμοζαν σε κιθάρα. Πιο ελαφρύ όργανο, καλύτερη εργονομία, λιγότερη κούραση στο fretting hand αφού δεν χρειάζεται να κουβαλάει και το βάρος του μανικιού. Σε ποιο κοινό απευθυνόταν ο Leo; Country και western παλικάρια, επαγγελματίες του μεροκάματου που γυρνούσαν την επικράτεια παίζοντας 4-5 μέρες την εβδομάδα. Oι ακουστικές κιθάρες ήταν μεν ελαφρύτερες αλλά ήταν πιο ογκώδεις και δεν μπορούσαν να πάρουν το ρόλο και lapsteel. Σε αυτούς έπρεπε να πουλήσει. Τα όργανά του δεν ήταν αποτέλεσμα "σπουδαίου, μακρινού οράματος που θα άλλαζε τον ρου της μουσικής". Lapsteel κιθάρες έφτιαχνε πριν την Tele και ενισχυτές. Tο unique selling proposistion που είχε ο Leo στα χέρια του με την Τele ηταν 2σε1 εμ Electric Spanish εμ Lapsteel. To μόνο του πρόβλημα ήταν το βάρος που όταν το έλυσε του δημιούργησε άλλο, το balance. Με το P-Bass στα χέρια του, ήταν μονόδρομος να το πάει και σε κιθαρομορφή Strat. Στην ουσία η Stratocaster ήταν η λύση στο πρόβλημα βάρους που είχε η Tele. Δεν είναι όργανο που σχεδιάστηκε σε κενό χαρτί. Και μάλιστα τώρα, με το κέρατο να κρατάει τα μπόσικα, μπορούσαν να αφαιρέσουν κι άλλη μάζα από τη Strat χωρίς να έχουν θέμα neck dive. Arm countours, belly contours, μεγάλο cavity, πλαστικά knobs, πιο ελαφριοί μαγνήτες, μεγάλο σκάψιμο για tremolo. Ηoorey, τώρα το USP (unique selling proposition) επεκτάθηκε. Εμ electric spanish εμ lap steel και πλέον και lapsteel hawaian (με το τρεμολο) και βιολάκι. Η τοποθέτηση των controls (εκεί που με ενοχλούν προσωπικά αφάνταστα) έγινε έχοντας στο νου flat παίξιμο πάνω στα γόνατα. Όλα είναι κοντά μεταξύ τους για να μπορεί ο παίκτης λάστιχο, να έχει γρήγορη πρόσβαση στο tremolo bar, να αλλάζει θέση διακόπτη χωρίς να αλλάζει τη ροή του παιξίματος και να κάνει και το βιολάκι του με το μικρό το δάχτυλο την ώρα που πενιάζει. Ο 3θέσιος είναι εκεί για να αλλάζει θέση όταν το slide περνάει από τον neck μαγνήτη, ωστε να μην "διαβάζονται"  οι "πίσω από το slide" φασαρίες. Ο μεσαίος μαγνήτης δεν ήταν εκεί για ποικιλία ήχων, αλλά για πρακτικούς λόγους. Μιλάμε ακόμη για εποχή western και country. Έτσι κατάφερε να δημιουργήσει ένα πολυεργαλείο στα χέρια του "χειρωνάκτη" μουσικού όπου αυτός και ο picking buddy του πλέον θα μπορούσαν να ανταλλάσσουν ρόλους παίζοντας κιθάρα, lapsteel, hawaian και μπάντζο (βάζοντας ένα μαντήλι ανάμεσα στις χορδές και το "άχρηστο" ashtray). Το palm muting ήταν rock n roll, δεν υπήρχε ακόμη, οπότε τα βιδάκια των saddles που προεξέχουν (ναι αυτά που μου κόβουν το ρημαδοδεξί όταν πάω να σκάσω reggae chunks και μου φεύγουν chunks στην κυριολεξία από το χέρι). Ή όταν κοπανάω με το δεξί το volume knob και κλείνω κατα λάθος την ένταση. Ή όταν καταλήγω πάντα να παίζω bridge μαγνήτη γιατί ο διακόπτης είναι στο strumming action του δεξιού μου χεριού. Οι country western boys στράμαραν κοντά στο neck άλλωστε, δεν τους ενοχλούσαν αυτά.

Και αφού είχε φτιάξει ένα καταπληκτικό USP, oι country & western είπαν "τι σαχλαμάρα" και εξακολουθούσαν να προτιμούν tele. Και τότε ήρθαν οι "αναθεματισμένοι αράπηδες" (Ιke Turner)  και οι φλωροκολλεγιόπαιδες (Buddy Holly) να σώσουν τη Strat και να την κάνουν rock n roll icon. Η νεολαία της πόλης γούσταρε αμάξια με πτερύγια και χρώματα και space age και atomic design. Ο Leo δεν είχε τον Hendrix και τον Beck  στο μυαλό του όταν έφτιαχνε τη Stratocaster. Ούτε καν τα παιδιά της πόλης.  Δεν προέβλεπαν το μέλλον. Δημιουργούσαν με βάση τις ανάγκες του τότε, προσπαθώντας να φτιάξουν ένα προϊόν που θα πουλούσε. Με πρακτικό τρόπο. Δεν υπήρχε σχεδιασμός. Eίχαν προβλήματα να λύσουν κι όχι όνειρα για να ονειρευτούν. Δεν ήταν ιδιοφυίες. Άνθρωποι εργατικοί, πρακτικοί και καταφερτζήδες ήταν. Η πρώτη κιθάρα που μελετήθηκε και σχεδιάστηκε πραγματικά στο χαρτί πριν βγει στο πρωτότυπο ήταν και η καλύτερή τους. 

Jazzmaster

Και μετά είπε κάποιος: "Τι χάλια, πώς να παίξεις surf και garage σε τέτοιο όργανο;"


Υ.Γ. Όλα αυτά είναι κουβέντες που αποκομίζω από συναδέλφους και απλούς λάτρεις της κιθάρας, ανά καιρούς. Κυρίως insights από μια κυρία εκ των Βελγίων που τυγχάνει να είναι και σχεδιαστής και κατασκευστής οργάνων και συχνά πυκνά κουβεντιάζουμε περί οργάνων, εργονομίας, ήχου και ελληνικής γλώσσας. Sophie Docxx και Dorian Guitars η μπράντα της.
 

[Superfunk]

3 ώρες πριν, Πνοή και Νύξη είπε

Στην ουσία η Stratocaster ήταν η λύση στο πρόβλημα βάρους που είχε η Tele

Μα δεν είχε πρόβλημα βάρους η Tele.

Tο μέσο βάρος των Tele από το 1949 έως και το 1954 που κυκλοφόρησε η strat ήταν γύρω στα 7-7,5 lbs,όσο δηλ και οι strat που βγήκαν μετά.Ενα σεβαστό ποσοστό ήταν δε παναλαφρο, κάτω από τις 7 lbs.

Tele με πρόβλημα neck diving δεν έχω συναντήσει ποτέ.

Συνήθως οι strat λόγω του tremolo είναι πάντως βαρύτερες.

Oι Tele , βάρυναν από το 1974 όταν το γύρισαν σε northern ash είτε για cost cutting, είτε για να προσαρμοστούν στην εποχή μια οι οι βαρΓιες κιθάρες ήταν στη μόδα.

 

Συμφωνώ για την jazz master , είναι σαφέστατα το πιο εργονομικό και ισορροπημένο όργανο.

Προδωθηκε όμως από την γέφυρα της... και κυρίως από τον συνδυασμό της γέφυρας της και την μόδα των πολύ ελαφρών χορδών από τα mid sixties και μετά.

Επεξεργασμένο 4 Νοεμβρίου 2018 από Superfunk

[dimsonic]

να πω εγώ την άποψή μου όσο μπορώ καλύτερα.

Παρένθεση ανοίγει:

Η στρατ ήταν για μένα Η κιθάρα, αυτό που ερχόταν στο νού όταν λέγαμε κιθάρα και αυτό που ερχόταν στην σκέψη μια μέρα θα πάρω κιθάρα. Αυτή ήταν που έβλεπα στη βιτρινα και ξεροστάλιαζα απ έξω απ του Μαυρομουστάκη το Ντορεμί όταν ήμουν 15 και κόστιζε 45000 όταν έπαιρνα χαρτζηλίκι 50.

Και θεωρητικά αυτή ήταν η πρώτη μου κιθάρα (έστω σε κλώνο). Το αν τελικά η πρώτη και μοναδική μου σοβαρή κιθάρα δεν ήταν στρατ αλλά κάτι άλλο (έστω σε κάποια σημεία με κοινά στοιχεία) είναι η σκληρή πραγματικότητα που λέγεται "το πως θα έρθουν τα πράγματα" γιατί σίγουρα δεν ήμουν τύπος που θα έκανε τα πάντα να αποκτήσει την κιθάρα των ονείρων του. Και πάλι πλέον σήμερα μετά από 40 χρόνια από τον πρώτο έρωτα το αν κατέληξα να πάρω μια squier αντί αυτό που έβλεπα στα 15 είναι καθαρά για τους ίδιους λόγους.

Παρένθεση κλείνει:

Γιατί νομίζω ότι ο Fender εφάρμοσε σ αυτήν το FFF έστω αφού δοκίμασε την τύχη του πρώτα στις tele, broad, esq....

1. το μανίκι με τα κλειδιά σε μια πλευρά και χωρίς γωνία στο headstock για να μην σπάει

2. το σχήμα που σαφώς ξέφυγε από την λογική των ακουστικών (προηγήθηκε η tele) και ήταν ένα ξύλο με ένα μανίκι. Και πλέον ήταν ένα όμορφο ξύλο με πολύ πιό βολικές καμπύλες και φυσικά άλλη μία στις μπάσες χορδές.

3. Τα κοψίματα. Σίγουρα την κάνανε πιό ελαφριά, αλλά σίγουρα δεν ήταν ο πρώτος λόγος. Και το belly cut και το arm contour είναι τα πιό σοφά πράγματα από παικτικής άποψης ιδίως από καθιστούς παίκτες.

4. Τα ποτς ήταν στην καλύτερη δυνατη θέση για swells. Αυτοί που λένε ότι είναι στο δρόμο του χεριού όπως και ο διακόπτης σίγουρα παίζουν με κάποιον βάρβαρο τρόπο και σίγουρα πιό βάρβαρο από τον SRV και εγώ λέω ότι, αν δεν ενοχλούσε αυτόν....δεν δικαιούται κανένας να λέει...

5. Ο διακόπτης είναι στη σωστή θέση στην πορεία του χεριού. Οποιαδήποτε άλλη θέση για μένα δεν είναι λειτουργική. Κερασάκι στην τούρτα η κατα λάθος δυνατότητα να στέκεται στις μεταξύ θέσεις που άνοιξε ένα ολόκληρο κεφάλαιο.

6. Το επαναστατικό τρέμολο...Εδώ δεν χρειάζονται σχόλια.

7. Η θέση του jack μέσα στο σώμα που γλύτωσε πολλούς από τσακισμένα σώματα κουφωτών και διαλυμένα καλώδια

8. Αργότερα το mico tilt

Νομίζω ότι είναι πολλά για να λέει κανείς ότι έγιναν κατα λάθος, ή ότι δεν ήταν σημαντικά.

Πολλά από αυτά βελτιώθηκαν περισσότερο, και άλλα που ήταν μέτρια άλλαξαν.

Αλλά έχουμε μια κιθάρα που ουσιαστικά 50 χρόνια μετά δεν χρειάστηκε σχεδόν τίποτα επι πλέον.

Με λίγα λόγια (όπως και με την tele) ό Fender και η παρέα του χτυπήσαν διάνα από την αρχή.

 

 

 

[Πνοή και Νύξη]

17 ώρες πριν, Superfunk είπε

Μα δεν είχε πρόβλημα βάρους η Tele.

Tele με πρόβλημα neck diving δεν έχω συναντήσει ποτέ.

Το ένα έφερνε το άλλο στη ζυγαριά. Η Τele αν αφήσεις το fretting hand από το μανίκι, πέφτει. Δεν έχει κέντρο βάρους είτε σε καθιστή είτε σε όρθια θέση. Άλλο αν εγώ κι εσύ και όλοι δεν έχουν πρόβλημα μ' αυτό. Για έναν υποχόνδριο όπως ο Leo ήταν σοβαρό θέμα προς επίλυση. Οι πρώτες ήτο ελαφριές και μετά ψαχνόταν να μπαλαντσάρει το neck dive. Ήταν άνθρωπος με αυτιά. Προσπαθούσε να ακούει κάθε υπόδειξη μουσικού και να βρίσκει λύσεις.

 

Mάλλον δεν κατάλαβες τίποτα Δημήτρη απ' όλο το σκεπτικό μου. 
Η πρώτη μου κιθάρα ήταν κόπια Stratocaster. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Να είναι Stratocaster. 

 

Παράθεση

1. το μανίκι με τα κλειδιά σε μια πλευρά και χωρίς γωνία στο headstock για να μην σπάει

To σχέδιο με τα κλειδιά στη μια μεριά είναι πανάρχαιο, αλλά και πιο πρόσφατο (Stauffer 19oς αιων) και πιο σύγχρονο ( Merle Travis' Bigsby solid spanish). H "μη γωνία" στο headstock προέρχεται από τις lapsteel. Eίπαμε, ο Leo ήταν κατασκευαστής ενισχυτών και lapsteels. Επίσης το πάχος 1" του μανικιού δεν είναι τυχαίο. Είναι το μισό του δίιντσου μαδεριού. Πάρει μαδέρι, κόψει μέση, κάνει δύο μανίκια. Σεμινάριο απλής λογικής, problem solving, οικονομίας υλικού και χρόνου.

 

Παράθεση

2. το σχήμα που σαφώς ξέφυγε από την λογική των ακουστικών (προηγήθηκε η tele) και ήταν ένα ξύλο με ένα μανίκι. Και πλέον ήταν ένα όμορφο ξύλο με πολύ πιό βολικές καμπύλες και φυσικά άλλη μία στις μπάσες χορδές.

Aυτό είναι το μεγαλείο του Fender. Έδειξε το μεσαίο δάχτυλο στην "παραδοσιακή" οργανοποιία και έκανε τα πράματα όπως τον βόλευαν.

 

Παράθεση

3. Τα κοψίματα. Σίγουρα την κάνανε πιό ελαφριά, αλλά σίγουρα δεν ήταν ο πρώτος λόγος. Και το belly cut και το arm contour είναι τα πιό σοφά πράγματα από παικτικής άποψης ιδίως από καθιστούς παίκτες.

Ήσουν στο meeting? Εγώ είμαι πεπεισμένος ότι η βάση του δικού μου post που λέει ότι βάφτιζαν "σχεδιασμό" ενέργειες που αποσκοπούσαν αλλού έχει καλή προοπτική. Το ξέρω εκ των έσω (εννοώ όταν κατασκευάζεις, πολλές φορές σχεδιάζεις κάτι με κάποιο σκοπό, δεν πετυχαίνει και κοιτάς πώς θα δικαιολογήσεις αυτό που έκανες).  Ναι, είναι πιθανόν η σκέψη η οποία οδήγησε στα contours να ήταν η απώλεια βάρους. Και τα contours να ήρθαν σαν διπλό ατού/όφελος. Αλλιώς θα το είχαν κάνει και στην Τele.

Σε δέυτερη φάση, τα contours της Strat, ειδικά το arm, εμένα προσωπικά με κουράζει στο δεξί-σε καθιστό παίξιμο. Με την Τele ο πήχης μου αγκιστρώνεται στη γωνιά και "ξεκουράζει" τον 'ωμο μου. Στη Strat αυτό το sleekiness κάνει το χέρι μου να στέκεται στο αέρα. Οπότε αυτό το εργονομικό "ατού" εμένα δεν μου κάνει. Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν θα έπαιρνα Strat χωρίς contours, όπως και δεν αντέχω τις Tele με contours. Δεν ψωνίζω εργονομία.

 

Παράθεση

4. Τα ποτς ήταν στην καλύτερη δυνατη θέση για swells. Αυτοί που λένε ότι είναι στο δρόμο του χεριού όπως και ο διακόπτης σίγουρα παίζουν με κάποιον βάρβαρο τρόπο και σίγουρα πιό βάρβαρο από τον SRV και εγώ λέω ότι, αν δεν ενοχλούσε αυτόν....δεν δικαιούται κανένας να λέει...

Kαι τι είναι ο SRV, εργονόμετρο? Αυτοί οι τύποι είναι εξωγήινοι. Ο άλλος έπαιζε ανάποδα την Strat. Ποια εργονομία και ποιο access και ποια contours? Δεν αλλάζει κάτι. Εξακολουθώ να "παλεύω" να μην πετύχω το switch με το δεξί. Εξακολουθώ να προσαρμόζω το παίξιμό μου και να καταναλώνω πολύτιμη παικτική ενέργεια, προσπαθώντας να απόφύγω το volume knob. Kι όταν είσαι παίκτης του 20%- όπως εγώ, χρειάζεσαι και την τελευταία ποσοστιαία μονάδα για να μην ξεφεύγεις. Το ίδιο έκαναν κι αυτοί. Προσαρμόζονταν, ή ακόμη καλύτερα, έκμεταλεύονταν τις αδυναμίες. Volume swells? Ευχαριστώ, υπάρχουν τα volume pedals από το '60. Θα κάνω κάτι άλλο. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που ξεχαρβαλώνουν το volume pot από τη Strat για τον ίδιο ακριβώς λόγο. 

Παράθεση

5. Ο διακόπτης είναι στη σωστή θέση στην πορεία του χεριού. Οποιαδήποτε άλλη θέση για μένα δεν είναι λειτουργική. Κερασάκι στην τούρτα η κατα λάθος δυνατότητα να στέκεται στις μεταξύ θέσεις που άνοιξε ένα ολόκληρο κεφάλαιο.

H λέξη κλειδί είναι "για σένα", όποτε δεν έχω κάτι να πω. Αν πω, θα προσβάλω την παικτική σου θεώρηση. Εκτός βέβαια από όλους όσους παίζουν με Les Paul, SG, Tele, ES335, Jazzmaster, Jaguar, Firebird,Ανατολικόξυλα κλπ. που δεν έχουν πρόβλημα με άλλες θέσεις διακόπτη. Οι ενδιάμεσες θέσεις είναι όντως κερασάκι στην τούρτα. Και απόδειξη του ότι δεν υπήρχε σχέδιο. Κι εκεί είναι που παρεξηγείς το "κατά λάθος" που είπα. Όπως κατά λάθος πχ, έγινε νόρμα το X-bracing στις ακουστικές.

 

Παράθεση

6. Το επαναστατικό τρέμολο...Εδώ δεν χρειάζονται σχόλια.

Σεμινάριο μηχανικής. Δεν έχει ξεπεραστεί.


 

Παράθεση

Νομίζω ότι είναι πολλά για να λέει κανείς ότι έγιναν κατα λάθος, ή ότι δεν ήταν σημαντικά.

Πολλά από αυτά βελτιώθηκαν περισσότερο, και άλλα που ήταν μέτρια άλλαξαν.

Αλλά έχουμε μια κιθάρα που ουσιαστικά 50 χρόνια μετά δεν χρειάστηκε σχεδόν τίποτα επι πλέον.

Με λίγα λόγια (όπως και με την tele) ό Fender και η παρέα του χτυπήσαν διάνα από την αρχή.

Eξήγησα και πιο πάνω το "κατά λάθος" αλλά θεώρησα πως ήταν εμφανές σε όλο το αρχικό μου post. Διάνα δεν χτύπησε από την αρχή γιατί δεν προοριζόταν γι' αυτό η Strat. Και πάλι εξηγώ στο αρχικό μου post. Χρειάστηκε έναν Ike και έναν Buddy για να τα "γυρίσει". To ότι μεγάλωσαν γενιές πλέον με προέκταση του σώματός τους μια Strat, δεν με υποχρεώνει να "προσαρμοστώ" σώνει και καλά. Αλλά δεν θα αρνηθώ ότι η Stratocaster ήταν η καλύτερη ηλεκτρική κιθάρα που φτιάχτηκε ποτέ. 

Και μιας που είναι και επίκαιρο, χθες μου ήρθε στο inbox ( κάτι ομαδικές συζητήσεις με κιθαρο-νέρντουλες ) αυτό:
https://reverb.com/news/fenders-don-randall-offers-revisionist-take-on-leo-cbs-and-the-compnays-early-days-bacons-archive?fbclid=IwAR2H-bDr0MjhNLFX7UgcGpHSnE1sq9LqFRf5sIvz1JI-MOu9i1r0qBD7O94&utm_campaign=donrandall&utm_medium=blog&utm_source=FB

Το ότι λοιπόν οι Eastwood απέχουν από το πρότυπο της Strat και της Les Paul, δεν σημαίνει ούτε ότι είναι για εξωγήινους, ούτε ότι απευθύνoνται σε παράξενους ημι-κιθαρίστες- αδαείς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η μόστρα ή το να διαφέρουν για να διαφέρουν. Είναι εξίσου "ασχεδίαστες" με τις άλλες, μα τον βακελίτη μου μέσα! 

[dimsonic]

στα περισσότερα διαφωνούμε για τον Fender (και κανονικά όλα αυτά τα δεν έκανε ο Fender απλώς συναίνεσε και πήρε απόφαση να βάλει σε εφαρμογή αυτά που πρότειναν οι συνεργάτες του που ήταν επαγγλεματίες μουσικοί)

αλλά κιθάρες σαν τις παρακάτω κατά την γνώμη μου πάντα φτάχτηκαν μόνο και μόνο με την λογική "εγώ θα τις φτιάξω έτσι για να είναι αλλιώς και σκασίλα μου"

ή "δεν με νιάζει αν στα άλλα αυτοκίνητα το τιμόνι μπαίνει μπροστά εγώ θα το βάλω να βλέπει πίσω"

Σίγουρα έχει μοντέλα η eastwood πιό συμβατικά στην όψη, αλλά πολλά κατα τη γνώμη μου πάντα ακολουθούν τα παραπάνω

[alderbody]

Σύμφωνα με λεγόμενα του Don Randall, ο Κυρ Λεωνίδας "εξέλισσε" τα όργανά του βασιζόμενος σε ανάγκες των παιχτών. Έπαιρνε feedback απο τους παίχτες και αναλόγως εφάρμοζε. Άρα η Strat (της οποίας ο βασικός εμπνευστής δεν αποσαφηνίζεται) είναι προϊόν εξέλιξης της Tele (την οποία εμπνεύστηκε όντως ο CLF) βάσει αναγκών των μουσικών. Πιθανότατα κάποιο απο τα (κατα τον Randall) "hired hands", σε συνεργασία με το αφεντικό (μια και τίποτα δεν ξέφευγε απο την προσοχή/επίβλεψη/έγκρισή του) εφάρμοζε τις αλλαγές/απαιτήσεις των πελατών.

btw, εγω δεν είχα ποτέ πρόβλημα με κανένα φίτσουρ της Strat. Όλα με βολεύουν και μου κάθονται κουτί. Καθώς και σε κάθε όργανο με το ποθητό logo...  :) 

Αντιθέτως, αυτή η ρημάδα η LesPaul δεν μου' κατσε ποτέ... Πιο βολική βρίσκω την ...διαστημική Firebird, παρά την LP.

[KostasP]

13 ώρες πριν, Πνοή και Νύξη είπε

... Αλλά δεν θα αρνηθώ ότι η Stratocaster ήταν η καλύτερη ηλεκτρική κιθάρα που φτιάχτηκε ποτέ...

Συμφωνώ στα περισσότερα που έγραψες, διαφωνώ σε αυτό το σχόλιο, δε καταλαβαίνω πως και δεν αποδέχομαι ότι μπορούν να αξιολογηθούν διαφορετικές κιθάρες. Το πόσο πούλησε - επηρέασε, το ποιοι και πόσοι χρησιμοποιούν μια κιθάρα μου είναι αδιάφορο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι αν αρέσει σε μένα ηχητικά, πρακτικά και αισθητικά. Καλύτερη και χειρότερη κιθάρα δεν υπάρχει.

Υπάρχουν κιθαρίστες που έμαθαν να παίζουν στο Χ όργανο και αργότερα λάτρεψαν το Ψ, εγώ έμαθα να παίζω με Gibson και αυτές τις κιθάρες νιώθω πιο βολικές. Μου αρέσουν σε ήχο και εμφάνιση όλες οι κλασικές κιθάρες αλλά κάποιες με βολεύουν πιο πολύ απ' τις άλλες. Συγκεκριμένα για τη strat:

Tα contours παρότι αισθητικά τα έχω συνηθίσει και τα θέλω στη στρατ δεν είναι σημαντικά για μένα. Η Les Paul και η Tele μου κάθονται καλύτερα στο χέρι ακριβώς επειδή δεν έχουν comfort contours. Αυτό που θεωρώ κρίμα που δεν το έχουν ΟΛΕΣ οι strat, tele, super strat κλπ είναι το heel contour. Tο All access neck joint (aanj) της Ibanez μου αρέσει ακόμα πιο πολύ αλλά στη πλειοψηφία των κιθαριστών δεν αρέσουν οι αλλαγές.

Το pickguard μου αρέσει στις φωτογραφίες αλλά όποτε πιάνω στρατ στα χέρια μου όλη αυτή η πλαστικούρα που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του σώματος με χαλάει. 

Η θέση του volume προκαλεί και σε μένα το γνωστό πρόβλημα και σίγουρα δε θ'αλλάξω το παίξιμο μου για να προσαρμοστώ σε μια κιθάρα. Γι αυτό άλλωστε η μοναδική στρατ που έχω είναι partcaster φτιαγμένη για τις δικές μου ανάγκες. 

Η θέση της εισόδου με ενοχλεί αισθητικά, η ιδανική θέση για μένα (πάντα με γωνιακό βύσμα) είναι στις Tele & LP με το καλώδιο περασμένο μέσα από τη ζώνη. 

Το τρέμολο ήταν επαναστατικό για την εποχή του, στις μέρες μας προτιμώ τις μοντέρνες εκδοχές του. Με δύο βίδες και με βαγονάκια που μπορώ να βάλω το χέρι μου πάνω χωρίς να με ενοχλούν.

Η θέση του επιλογέα δεν με ενοχλεί όπως δε με ενοχλεί και στις διάφορες Gibson. Δεν είναι ότι καλύτερο στις τελε που η bridge θέση είναι κοντά στο volume και δυστυχώς η Fender το άφησε εκεί. Μερικά εκατοστά ποιο κοντά στο tone αν το τοποθετούσαν και πιο πρακτικό θα ήταν και πιο συμμετρικό θα έδειχνε. 

Επεξεργασμένο 5 Νοεμβρίου 2018 από KostasP