Joe Bonamassa. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

[John Goumis]

 

  Ο Bonamassa είναι εκπληκτικός παίχτης και διασκευαστής, και είναι πολύ τυχερός που έχει αξιοποιήσει το brand name του με τρόπο ώστε να γεμίζει στις συναυλίες του παίζοντας ωραίες διασκευές. Μαγκιά του που το κατάφερε αυτό, μαγκιά του που έχει πολλά gigs και κάνει και το guitar safari του.

 

  Ωστόσο εκεί που πάσχει είναι συνθετικά, τα πιο μεγάλα του χιτ είναι συνήθως διασκευές. Μπορεί το παίξιμό του να μου είναι πιο κοντά στα γούστα μου από αυτό του Mayer πχ, αλλά αναγνωρίζω ότι ο Mayer και άλλοι έχουν βγάλει και κάποιο hit, ενώ ο Bonamassa είναι σχεδόν κυρίως διασκευαστής - cover-άς. Παιχταράς απίστευτος ωστόσο...

 

    Υ.Γ. Μην μου ποστάρετε κομμάτια του Bonamassa από κάτω λέγοντας ''γιατί, αυτό δεν είναι καλό

original κομμάτι?'' κτλ. Το ότι σε ένα μουσικό forum μπορεί εμείς να γνωρίζουμε τα κομμάτια του, δεν τα κάνουν και hit-άκια. Αν παίξετε ένα κομμάτι του Joe σε κάποιο live κανείς από το κοινό ενδεχομένως δεν θα το γνωρίζει. Αν παίξετε το stop! ή το Lazy ίσως.

 

 

 

[qesh]

+1000

 

Αν έβγαινε τώρα ο Κλαφτονας θα θάβονταν κάτω από τις 358006

παραγωγές που θα έβγαιναν την ίδια εβδομάδα στο γιουτιουμπι,άλλο να παίζεις μπάλα μόνος σου και άλλο με άλλους οκτακοσιους..

 

ενταξει δε λεω αλλα οταν υπαρχουν στην πιατσα οι Hendrix, Beck, Page, Blackmore, Green, Gilmour, Townshent, Moore, Coryell, Santana, Burton, Iommi, Allman, Garcia, Fripp, και μπορω να γραφω μεχρι αυριο.......    δεν το λες και "μονος".Ο ανταγωνισμος ειναι και ποιοτικος οχι μονο ποσοτικος

[Superfunk]

 

ενταξει δε λεω αλλα οταν υπαρχουν στην πιατσα οι Hendrix, Beck, Page, Blackmore, Green, Gilmour, Townshent, Moore, Coryell, Santana, Burton, Iommi, Allman, Garcia, Fripp, και μπορω να γραφω μεχρι αυριο.......    δεν το λες και "μονος".Ο ανταγωνισμος ειναι και ποιοτικος οχι μονο ποσοτικος

 

Μπα μόνο ποσοτικος είναι πλέον,είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ το τι ΑΡΙΣΤΟΎΡΓΗΜΑΤΑ χάνονται εντελώς μια και καταπλακονονται από όλα τα υπόλοιπα στο γιουτιουμπι....

 

Βγαίνει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΉ μουσική και στην εποχή μας απλά πρέπει κάποιος μόνος του να κάνει ανασκαφές για να την βρεί.

 

Προσωπικά ο Μποναμασας μου είναι αδιάφορος συνθετικα αλλά και ο Κλαφτονας και όλη η παλαιοροκ αδιάφορη μου είναι μια και ποτέ μου δεν με συγκίνησε αυτό το είδος,ήμουν πάντα ταγμένος σε πιο μαύρα ακούσματα και φυσικά στο ΠΑΝΚ :)

 

ΤΕΧΝΙΚΑ,όχι πως έχει καμμία σημασία αλλά λέμε τώρα, πάντως όλους τους παλιούς μπλουζροκερς,πλην του Τζεφ Μπεκ που έτσι κι αλλιώς δεν είναι μόνο μπλουζροκερ,τους πατάει χάμω ο ζαχαρομπεμπες :) και έχει και ηχαρα ο άτιμος..

[dimsonic]

την ιδια συζητηση καναμε και πέρσι και ο καθενας μας καταλαβαινει αυτο που θελει.

 

εξαιρετικος κιθαριστας ο γιατρός δεν μπορω να τον ακουσω ομως.

 

εχω καποιο κουσουρι ισως...

[qesh]

Νταξ γουστα ειναι αυτα περι ορεξεως..... δεν ξερω αν τεχνικα ειναι καλυτερος η χειροτερος απο τους παλιοροκαδες εμενα μου ειναι εντελως αδιαφορος προτιμω να ακουσω το moonchild η το million miles away για εκατομμυριοστη πρωτη φορα παρα τον καινουριο δισκο του Μποναμασα.

[gvour]

@Lord_Goumis

 

Το αποκατω που σου βαζω στο βιντ δεν είναι καλό original κομμάτι?'. ;D ;D

 

 

Περα απο πλακα εχεις ενα δικιο,στους περισσοτερους δισκους του o Bonamassa ειχε καμποσες διασκευες και κομματια γραμμενα απο αλλους.

Απο την αλλη,οσο περναει ο καιρος γραφει,η εστω βγαζει προς τα εξω πιο πολλες δικες του συνθεσεις οι οποιες ειναι πολυ καλες(κατα τη δικη μου παντα γνωμη).

Χιτς μπορει να μην εχει με την εννοια που λες,οτι δηλ θα τα παιξει κανεις λαιβ και θα τα γνωριζει καποιος κοσμος-οπως πχ το slow dancing in a burning room-αλλα δε σημαινει απαραιτητα οτι δεν ειναι και καλα κομματια.

 

Ο Mayer λ.χ απευθυνεται σε πιο ποπ κοινο απο οτι ο Μασας και γραφει "χιτς",πολυ καλα κανει.

Εχει βγαλει εξαιρετικα πραγματα και στα πιο μπλουζ του αλλα και στα "mainstream".

Και οντως σε σχεση με τον Μποναμασα,απο τους πρωτους δισκους,ειχε κατα κυριο λογο δικο του υλικο.

Τωρα θα πεις και ο Bonamassa για τους πιουριστες δεν ειναι καν μπλουζ,θεωρειται κι αυτος mainstream και πολλοι δεν τον κανουν κεφι μονο και μονο για αυτο.

Τι να σου πω,δεν το ψειριζω τοσο το θεμα,δε με ενδιαφερει κιολας,αν μου αρεσει θα το ακουσω αλλιως,κατι αλλο.

 

εχω καποιο κουσουρι ισως...

 

Δεν ειναι ετσι και το ξερεις. :)

 

 

Αν θεωρεις Otto οτι το θεμα εχει ξεφυγει απο αυτο που ειχες κατα νου,το λες και κοβουμε.

 

 

[dimsonic]

Δεν ειναι ετσι και το ξερεις. :)

 

 

θα σου κάνω έναν παραλληλισμό....

 

ο Robben Ford πχ....

παίζει Blues με κάποιες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, όμως κανείς δεν αρνείται ότι βασικά είναι blues.

 

Δεν είχε ποτέ επιτυχίες.

Δεν τον είδαμε σε charts.

Αυτόν τον πάω με 1000. Αφησα θυμάμαι τη δουλειά μου να πάω να τον δώ με την κόρη μου στην κοιλιά της γυναίκας μου....

 

Δεν τους συγκρίνω.

Δεν γίνεται.

Όμως blues παίζουν κι οι δυό.

Όταν ακούω Robben,

α. τον αναγνωρίζω αμέσως

β. μου σηκώνεται η τρίχα

γ. τα παρατάω όλα και δίνω βάση.

 

με τον Mayer το ίδιο σε κάποιες περιπτώσεις (πολύ λιγότερες) και εφ όσον δεν ανοίγει το στόμα του.

Με τον Μπονυ....με τίπτ ....

γι αυτό λέω: κουσούρι

 

[gkourmoul1]

Το οτι δεν εχει καποιος εμπορικες επιτυχιες ή δεν σκαρφαλωνει στα charts, σε καμια περιπτωση δεν μπορω να φανταστω οτι αντικατοπτριζει την πορεια του και την ποιοτητα του σαν μουσικος. Για να ταραξεις τα νερα και να φερεις κατι καινουργιο, αφηνοντας το στιγμα σου, ειναι απαραιτητο να φερεις και χρυσους δισκους?

 

[dimsonic]

Για να ταραξεις τα νερα και να φερεις κατι καινουργιο, αφηνοντας το στιγμα σου, ειναι απαραιτητο να φερεις και χρυσους δισκους?

 

 

θα έλεγα είναι ο κανόνας.

Το στίγμα συνήθως είναι οι χρυσοί δίσκοι.

 

Αυτή τη στιγμή δυσκολεύομαι να θυμηθώ σπάνιους μουσικούς που έγιναν γνωστοί χωρίς εμπορική επιτυχία.

(φυσικά θα υπάρχουν εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα)

[bouzoukleri]

Η κουβέντα είναι παναθρώπινη και χιλιόχρονη.

Υπάρχουν εκπληκτικοί συνθέτες.

Υπάρχουν εκπληκτικοί οργανοπαίκτες.

Υπάρχουν εκπληκτικοί ερμηνευτές.

Υπάρχουν πληκτικοί συνθέτες , οργανοπαίκτες & ερμηνευτές.

 

Με κάποιους θα νιώσουμε όμορφα, υπέροχα ή βαρετά. Υποκειμενικό.

Όπως έχει ξαναγραφεί. Αντικειμενικό μέτρημα υπάρχει. Πόσα τεμάχια πούλησες, πόσα εισιτήρια έκοψες.

 

Ο Τζόε μου αρέσει. Αυτό που είναι. Παίχτουρας-συλλέκτης-nerd. Ας μην ξέρω ούτε ένα δικό του ρεφρέν. Δεν είναι ο μόνος. Στις μέρες μας υπάρχουν καλλιτέχνες ή μπάντες που είναι τραγική φωτοτυπία της χειρότερης δικής τους έκδοσης. Και πάει κόσμος να δει το real thing.

 

Και με κάνει να αναρωτιέμαι. Αν ο Μποναμάσας είχε γεννηθεί παλιά και τα είχε φέρει η ζωή να προβάρει κανένα φεγγάρι με τους Yardbirds. Θα τον ανέφερε ποτέ κανείς ;  Πόσο αδιάφορος θα περνούσε;

 

Καλά να είμαστε.