Joe Bonamassa. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

[gvour]

θα σου κάνω έναν παραλληλισμό....

 

ο Robben Ford πχ....

παίζει Blues με κάποιες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, όμως κανείς δεν αρνείται ότι βασικά είναι blues.

 

Δεν τους συγκρίνω.

Δεν γίνεται.

Όμως blues παίζουν κι οι δυό.

Όταν ακούω Robben,

α. τον αναγνωρίζω αμέσως

β. μου σηκώνεται η τρίχα

γ. τα παρατάω όλα και δίνω βάση.

 

με τον Mayer το ίδιο σε κάποιες περιπτώσεις (πολύ λιγότερες) και εφ όσον δεν ανοίγει το στόμα του.

Με τον Μπονυ....με τίπτ ....

γι αυτό λέω: κουσούρι

 

Και πολυ καλα κανεις,δε χρειαζεται νομιζω υπεραναλυση.

Ο ενας σου κανει,ο αλλος οχι,μια χαρα φυσιολογικο πραγμα.

 

Του λογου μου παλι ο Ford μου αρεσει σαν κιθαριστας σε καποια σεσσιονς που εχει κανει,ειναι καταπληκτικος,αλλα στα δικα του,αυτο το μπλεντ που παιζει,δεν ειναι παντα του γουστου μου.Τον προτιμουσα στα παλαιοτερα, τα καθαρα μπλουζ(εποχη Witherspoon).

 

Οπως βλεπεις δεν εισαι ο μονος με κουσουρια,ο καθεις τα δικα του.

 

[fusiongtr]

1. Ο Clapton πχ μεσα σε 5 χρονια απο το 65 μεχρι το 70 ειχε φτιαξει 3 σουπεργκρουπ.

2. ο Μποναμασα τι εφτιαξε στα 10 τελευταια;

3. Ξερετε κανενα κομματι;

4. Το ειδατε σε καποιο chart εστω;

Βρε Dim, κι εγώ δεν τρελαίνομαι για τον Μάσσα (όχι ότι τον αντιπαθώ βέβαια), αλλά ....

 

1. Τον Clapton θα τον συγκρίνεις με τους σύγχρονούς του, και τον Μποναμάσσα με τους ανάλογους της εποχής του.

Το να πεις ότι είναι παρωχημένο το ύφος, δεκτόν, αλλά σ' αυτό το ύφος ποιος έχει φτιάξει supergroup τα τελευταία 10 χρόνια?

Υπάρχουν ακόμα (σ' αυτό το στυλ) supergroups?

 

2. Αν τον παρακολουθούσες (ή παρακολουθούσες το μουσικό αυτό ύφος) θα ήξερες φαντάζομαι ...

 

3. Ίδιο με το (2). Αυτοί που τους ενδιαφέρει θα ξέρουν

 

4. Έχεις δει κάποιον άλλο ανάλογο (χωρίς ποπ πινελιές) σε charts σήμερα?

 

Με ποιον σύγχρονο συγκρίνεις και "αφορίζεις" τον Μάσσα?

Εσύ στην πραγματικότητα συγκρίνεις εποχές και όχι μουσικούς.

Συγκρίνεις την σύγχρονη εποχή με τα 60s και 70s.

Απλά ο Μποναμάσσα είναι το μέσο εδώ γι' αυτή την σύγκριση.

 

Ξανασκέψου το. :)

 

 

[dimsonic]

Βρε Dim, κι εγώ δεν τρελαίνομαι για τον Μάσσα (όχι ότι τον αντιπαθώ βέβαια), αλλά ....

 

1. Τον Clapton θα τον συγκρίνεις με τους σύγχρονούς του, και τον Μποναμάσσα με τους ανάλογους της εποχής του.

Το να πεις ότι είναι παρωχημένο το ύφος, δεκτόν, αλλά σ' αυτό το ύφος ποιος έχει φτιάξει supergroup τα τελευταία 10 χρόνια?

Υπάρχουν ακόμα (σ' αυτό το στυλ) supergroups?

 

2. Αν τον παρακολουθούσες (ή παρακολουθούσες το μουσικό αυτό ύφος) θα ήξερες φαντάζομαι ...

 

3. Ίδιο με το (2). Αυτοί που τους ενδιαφέρει θα ξέρουν

 

4. Έχεις δει κάποιον άλλο ανάλογο (χωρίς ποπ πινελιές) σε charts σήμερα?

 

Με ποιον σύγχρονο συγκρίνεις και "αφορίζεις" τον Μάσσα?

Εσύ στην πραγματικότητα συγκρίνεις εποχές και όχι μουσικούς.

Συγκρίνεις την σύχρονη εποχή με τα 60s και 70s.

Απλά ο Μποναμάσσα είναι το μέσο εδώ γι' αυτή την σύγκριση.

 

Ξανασκέψου το. :)

Ότι δεν είναι καιρός για ήρωες ναι.

Ούτε λέω να φτιάξουν ακριβώς supergroups.

όμως να κάνουν κάτι να που να έχει ανάλογη απήχηση, διότι σήμερα δεν φτιάχνονται supergroups.

Σήμερα βασικά υπάρχει ένα θέμα: μουσικοί δεν μπορούν να γίνουν frontmen όπως παλιά. Μόνο τραγουδιστές. Καλοί μουσικοί πάντα θα βρίσκονται για έναν τραγουδιστή (καλό ή κακό που τον σπρώχνει η εταιρεία και ο μάνατζερ). Μουσικοί όπως έχω ξαναπεί, 10 στο σωρό.

Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα τον βάζουν να τραγουδήσει ή το ότι ο Mayer πήγε καλύτερα επειδή ντουμπλάρισε και με τραγούδι απο νωρίς.

Και σήμερα για να πας μπροστά ούτε με μέσον τα καταφέρνεις πχ γιός του Phil Collins ή ο γιός του Bryan Ferry κ.α πολλοί. Μόνον αν τραγουδάνε.

Αυτά για υπεράσπιση του Joe.

 

Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει ο Joe για να με τραβήξει.

Σας είπα έχω κουσούρι.

Τον ακούω είναι καλός, αλλά αλλάζω σταθμό.

Προτιμώ να ακούσω πχ ένα πληρωμένο πιστόλι σεσιονά πχ Marty Stuart, Guthrie Trapp, Brad Paisley που κι αυτούς από ένα σημείο και πέρα τους αλλάζω επειδή σίγουρα είναι παίκτες και όχι συνθέτες με την αυστηρή έννοια.

 

Να σας πω και κάτι ακόμα, θεωρώ ότι ο Joe είναι "κατασκευασμένος". Είναι κάτι σαν μπάρμπι. Φτιαγμένος να παίζει καλά, έμαθε το μάθημά του, τον πήγαν να δει τους μεγάλους (ποιός έχει τέτοια τύχη?) κλπ κλπ και τωρα τον πλασάρουν κανονικά.

(στο παραπάνω, πχ ο Derek Trucks ήταν μεσα στους μεγάλους από μωρό, όπως και ο Joe, αλλά ....άντε να μην συγκρίνω)

 

Νομίζω τζάμπα συζητάμε.

Ξέρω ότι έχετε δίκιο, πιστεύω να ξέρετε ότι έχω και γω δίκιο.

Κι αν όχι πείτε ό,τι θέλετε. Μπορεί να είναι γεροπαραξενιά.

 

το 72 ήμουν 15. 5 χρόνια πριν είχε βγεί το sunshine of your love, πολύ λιγότερα πριν είχε βγεί το History of Eric Clapton - δίσκοι των Cream δεν κυκλοφόρησαν ποτέ, και κάτι τέτοια σου κάνανε μπαμ στο κεφάλι. Και κάτω.

Αν δεν το ζήσετε δεν το καταλαβαίνετε. Πολλοί ακούν σήμερα κομμάτια σαν αυτό που γράφτηκαν 50 χρόνια πριν και λένε γμτο κομμάτι. Ξέρετε τι παθαίνεις αν το ακούσεις τότε που βγαίνει?

Και δυό χρόνια μετά να το παίζεις στο πρώτο σου live?

 

 

Όχι, σόρρυ, δεν μπορώ να ακούω ότι ο Clapton ή ο Beck ή ο Blackmore  δεν ήταν τεχνίτες.

Ή ότι σήμερα ένας απόφοιτος του Berkeley τους ξεσκίζει....(που σίγουρα το κάνει....).

Ηταν και τεχνίτες και συνθέτες και άνοιξαν δρόμους.

 

αλλά είπαμε: τα συζητήσαμε αυτά. Αυτό με κουράζει περισσότερο.

 

[otto##]

 

Αν θεωρεις Otto οτι το θεμα εχει ξεφυγει απο αυτο που ειχες κατα νου,το λες και κοβουμε.

 

καθόλου. μια χαρα τα λετε.

 

 

εμενα πάντως ρε παιδιά αυτο που με "ερεθίζει" να διαβάζω ειναι οτι ο μποναμασα δεν αρεσει γιατι ειναι:

1.πολυ τελειος

2.εχει φοβερο μανατζερ

3.ειναι δημιουργημα

4.δεν ειναι εμπορικός

5.δεν ειναι ο κλαπτον

 

τα λοιπα επιχειρήματα τα καταλαβαινω (π.χ δε ειναι πολυ πρωτοτυπος στη σύνθεση) . προσθέτω μαλιστα οτι εμενα δε μου αρεσει η φωνή του. εξου και θεωρω οτι οταν εχει διπλα του φωνάρες το αποτέλεσμα ειναι 10x.

 

επανέρχομαι σρ αυτα που με ερεθίζουν και τα πιανω ενα ενα.

 

θα σας αρεσε περισσότερο αν δεν ηταν τοσο τελεια παιχτουρα αλλα ψαχνοταν στη ταστιέρα καθε βραδυ. αντε βρε τυχεροί εχω λυση. ελατε να ακουσετε εμενα. απο ψαξιμο αλλο τπτ. στα χαμενα παω, οποτε θα γουσταρετε πιο πολυ ακομα.

 

ο μανατζερ φταιει. αρα να υποθεσω ότι ουτε μεταλλικα ακουτε, ουτε μαντονα, ουτε μαρια καλας, ουτε το 99.9999% των σοβαρών επαγγελματιών μουσικών.

 

ειναι δημιούργημα. ο μαικλ τζακσον τοτε τι ηταν που τον έβγαλαν στο κουρμπετι απο μωρο; και εκανε μονο χρυσους δίσκους.

 

δεν ειναι εμπορικός. εντάξει αρα ο αργυρος ειναι 100 φορες πιο καλος. στην ελλαδα κανεις δε ξερει μποναμασα αλλα τον αργυρο ολοι τον ξέρουν.

 

δεν ειναι ο κλαπτον. ναι αλλα ο κλαπτον πηγε να παίξει μαζί του στο royal Albert hall.

 

τα ανωτερω ειναι η υποκειμενική μου άποψη και δε συνιστούν την απόλυτη αληθεια. σας αγαπώ κι ας μη γουσταρετε μποναμασα.

[dimsonic]

ο Clapton επαιξε μαζι του επειδη το πρότεινε η παραγωγη. win win το λενε.

ο Santana  το 98 έπαιξε με όλουςψτους νεους και εκτινάχθηκε η καριερα του μετα απο 25 χρονια στον ασσο.

ο δε Jackson ηταν το μεγαλυτερο ταλεντο των τελευταίων 40 ετών....

[otto##]

ο Clapton επαιξε μαζι του επειδη το πρότεινε η παραγωγη. win win το λενε.

ο Santana  το 98 έπαιξε με όλουςψτους νεους και εκτινάχθηκε η καριερα του μετα απο 25 χρονια στον ασσο.

ο δε Jackson ηταν το μεγαλυτερο ταλεντο των τελευταίων 40 ετών....

 

συμφωνώ. μια χαρα τα λες. ξερεις που κολλάω; θεωρω το

"μου αρεσει / δε μου αρεσει" πολυ ταιριαστο για οτιδήποτε το καλλιτεχνικό. ομως το να λεμε δε μου αρεσει επειδη τον θεωρω δημιούργημα ειναι καπως τραβηγμενο, αδιεξοδο και αδικο. τραβηγμενο γιατι ολοι, λιγο πολυ, δημιουργημένοι ειναι. αδιεξοδο γιατι δε στεκει ευκολα σα λογικο επιχείρημα, ειδικα σε συνδυασμό με τα αλλα που ειπώθηκαν. και αδικο διοτι ο τυπος, ο,τι και να ναι, εχει λιώσει τα δαχτυλα του για να τελειοποιήσει τη τεχνη του. δημιουργημα ειναι το καθε ξεκωλο που βαζει πλαστικά βυζια και γινεται influencer και την προμοταρουν οι κωλοφυλλαδες.

 

αυτα απο μένα. δε διαφωνώ στα γούστα. την αιτιολόγηση βρισκω λιγο αδύναμη.

[dimsonic]

ειναι καλος.

δεν μου αρεσει επειδη απλα δεν μου αρεσει. Οχι επειδη τον θεωρω φτιαχτο.

 

[fusiongtr]

 

το 72 ήμουν 15. 5 χρόνια πριν είχε βγεί το sunshine of your love, πολύ λιγότερα πριν είχε βγεί το History of Eric Clapton - δίσκοι των Cream δεν κυκλοφόρησαν ποτέ, και κάτι τέτοια σου κάνανε μπαμ στο κεφάλι. Και κάτω.

Αν δεν το ζήσετε δεν το καταλαβαίνετε. Πολλοί ακούν σήμερα κομμάτια σαν αυτό που γράφτηκαν 50 χρόνια πριν και λένε γμτο κομμάτι. Ξέρετε τι παθαίνεις αν το ακούσεις τότε που βγαίνει?

 

Άκουσε τώρα μια άλλη άποψη.

Το 1980 βγήκε το Ace of Spades και στην Ελλάδα κυκλοφόρησε κανένα χρόνο αργότερα.

Ήμουν 14 χρονών περίπου όταν ήρθε και το πρωτοάκουσα.

Μπορείς να φανταστείς τι σοκ έπαθα.

Μια μπάντα ζωντανή, που είχε γραμμένους τους μανατζαρέους στα "μην-πω" της, ακατέργαστη όσο δεν πάει, και με έναν leader με τεράστια ιστορία ζωής, ανάλογης της μουσικής τους.

 

Έτρεχα στα δισκάδικα και έψαχνα να βρω "εισαγωγής" όπως λέγαμε τότε, τους παλαιότερους δίσκους τους.

Πήρα το Bomber το overkill και no sleep till hammersmith ένα κάρο χρήματα (εισαγωγής γιατί δεν κυκλοφορούσαν).

 

Και σημαίνει αυτό ότι πρέπει όλους να τους συγκρίνω με τους motorhead (που σημαίνει άμεση απόρριψη βέβαια)?

 

Το γεγονός ότι τζάμαρα live (το δεύτερό μου) το tin pan alley περίπου δύο χρόνια από την στιγμή που βγήκε, σημαίνει ότι πρέπει να συγκρίνω τους πάντες με τον SRV?

Ποιός να επιβιώσει από την σύγκριση?

 

Όσο για τον χαρακτηρισμό "κατασκευασμένος", σε καταλαβαίνω, αλλά έχω κάποια σχόλια επί του θέματος.

Ποδοσφαιρικά, αλλά ισχύουν σχεδόν στα πάντα.

 

Μέσι - Ρονάλντο, που συγκρίνονται συχνά από τον κόσμο.

 

Ο Μέσι είναι ίσως το τελαυταίο απομεινάρι μιας παλιάς εποχής, ο τελευταίος που έχει το ταλέντο αλλά όχι τον κατάλληλο αθλητικό σωματότυπο για υπεραθλητής.

Έτσι ήντουσαν παλιά οι παιχταράδες, και κάνανε πλάκα με τους αθληταράδες-ποδοσφαιριστές.

Προσπάθησε κι απόκτησε την καλύτερη δυνατή ταχύτητα και δύναμη για να υποστηρίξει την μπάλλα που ξέρει.

 

Ο Ρονάλντο είναι ίσως το πρώτο μεγάλο δείγμα της νέας εποχής.

Αθληταράς απίστευτος, σωματικά προσόντα να φαν και οι κότες.

Έκατσε κι έμαθε μπαλίτσα καλή, επαρκή για να κολακεύει τα τεράστια αθλητικά προσόντα του.

 

Από δω και πέρα Ρονάλντο (ρομπότ) θα βγαίνουν, όχι Μέσι (καλλιτέχνες).

Κι αν κάποιος έχει αυτό το υπέρμετρο ταλέντο αλλά όχι και τα σωματικά προσόντα να το υποστηρίξει, θα τον τρώει η μαρμάγκα.

Αυτοί που έχουν τα προσόντα, θα μπαίνουν στα "εργαστήρια", για να βγουν οι παιχταράδες του μέλλοντος.

 

Βάλε και τους μανατζαρέους, τους διαιτολόγους, τους φαρμακοποιούς, κλπ.

Κι εσύ βρε Dim, τι λες?

Ότι ο Πελέ είναι καλύτερος από τον Μέσι.

Ήταν πχ στην εποχή σου ο Πελέ.

Όλοι εκείνης της εποχής το ίδιο λένε.

Μα δεν έχει νόημα πια αυτή η σύγκριση.

 

Αυτο ισχύει παντού πια.

 

Και στο tube (και όχι μόνο) γίνεται φανερό αυτό.

Πχ πες μου ποιές συνθέσεις ξέρεις από τους σύγχρονους κιθαρισταράδες.

 

Πχ. Govan, Hutchings, Abasi, Sfogli,  Quayle, κλπ.

 

Το "αθλητικό" το έχουν καλά, το δημιουργικό όχι και τόσο.

 

This is 2018 like it or not.

Το αν μου αρέσει εμένα .... είναι μια άλλη ιστορία.

[otto##]

καλα τα λες καλε μου ΦΑΣΙΟΝ. απλα θεωρω οτι ο μποναμασας δεν ειναι ακριβώς Ροναλντο. εγω τον βρίσκω αρκετά "μουσικο". εχει feeling και touch και tone.

 

πάντως και ο τοσιν αμπασι μου αρεσει. ειναι και καπως πρωτότυπος που και που.

[fusiongtr]

καλα τα λες καλε μου ΦΑΣΙΟΝ. απλα θεωρω οτι ο μποναμασας δεν ειναι ακριβώς Ροναλντο. εγω τον βρίσκω αρκετά "μουσικο". εχει feeling και touch και tone.

 

πάντως και ο τοσιν αμπασι μου αρεσει. ειναι και καπως πρωτότυπος που και που.

Και ο Ρονάλντο ξέρει μπάλα.

Πολύ μπάλα.

Δουλεύει σαν σκυλί.

Δεν έχει όμως με τίποτα το ταλέντο της καλλιτεχνίας του Μέσι, την δυνατότητα του απρόβλεπτου, του αναπάντεχου.

 

Ο Abasi μου αρέσει κι εμένα.

Αρκετά.

Γι' αυτό και η αναφορά μου σ' αυτόν.

Είναι πολύ πρωτότυπος, σοβαρές συνθέσεις δεν έχει κάνει.

 

Αν και .... η έννοια "σύνθεση" έχει αλλάξει πια αρκετά μορφή.