Θέατρο και νεοέλληνας...

[Nikolas]

Προσωπικά, στην Αγγλία, αυτό δεν υπάρχει, πολύ απλά.

 

Στην Ελλάδα, και πάλι, όπου έχω πάει, δε παίζει. Ιωάννινα (ΔΙΠΕΘΙ, Δωδώνη παλαιότερα), Επίδαυρος, κοκ, δε γίνονται αυτά τα πράγματα.

 

Στην επαρχία δεν ξέρω, να πω την αλήθεια, αλλά δε μου κάνει και πολύ εντύπωση.

 

Είναι, απλά ότι το κοινό δε καταλαβαίνει ότι η σχέση του ηθοποιού με το κοινό είναι διπολική, όχι όπως μπροστά σε μία οθόνη και ότι να'ναι...

[wooferboy]

Και σε θεατρα και σε συναυλιες και παντου. Πολιτισμος μηδεν.Αναλογα σκηνικα εχω ζησει απειρες φορες καθως θεατροφιλη απο τα γεννοφασκια μου. Θυμαμαι πριν 3 χρονια (νομιζω) σε συναυλια του Θαναση στο θεατρο δασους (αν θυμαμαι) παρουσιαζε για πρωτη φορα το "

".Ηταν διπλα μας δυο τυποι που σε οοοολο το τραγουδι μιλουσαν για το προηγουμενο βραδυ που ειχαν γινει τυφλα.Καποια στιγμη συνεχισαν την κουβεντα και με καποιον τριτο στο τηλεφωνο...Σε θεατρα επισης η ιδια κατασταση,το δε χαος που αφηνουν μετα το τελος της παραστασης που νομιζεις οτι εισαι σε χωματερη.Θυμαμαι που ειχαμε βρεθει με καποιους φιλους σε ενα μικρο θεατρακι στο Παρισι,οταν ειχα παει προπερσι με την WorldVentures και ηταν ολοι εκει οπως επρεπε να ειναι.Ησυχοι,παρακολουθουσαν,τιμησαν τους ηθοποιους με την παρουσια τους.Υποδειγμα γενικοτερα και ετσι απολαυσαμε ολοι καλυτερα το εργο.Λυπαμαι πολυ για αυτη τη σκεψη αλλα δεν πιστευω να γινουμαι ποτε εδω "ανθρωποι" παρα μονο να εχουμε συμπεριφορα "γηπεδου"...

[noe13]

Καλημέρα σας! Με αφορμή την παράσταση της Αντιγόνης που έτυχε να παρακολουθήσω χθες σ' ένα αμφιθέατρο μιας επαρχιακής πόλης της Ελλάδος, θα ήθελα να σας αναφέρω την εμπειρία μου όχι από την ίδια την παράσταση, αλλά από τη συμπεριφορά του κοινού πριν και κατά τη διάρκεια αυτής. Θα ήθελα την άποψή σας πάνω στο θέμα, αν είχατε παρόμοιες εμπειρίες και αν θα μπορούσε να άλλαζε όλη αυτή η κατάσταση. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο.

 

Αφού λοιπόν, περιμέναμε στην κλειστή είσοδο, ένας νεαρός μας προειδοποιεί ότι θα ανοίξουν οι πόρτες. Μας συνιστά να μη δημιουργήσουμε πανικό, να μην σπρωχτούμε και να είμαστε με το εισιτήριο στο χέρι. Εντάξει, οκ, την Αντιγόνη θα δεις, δε θα δεις τους Stones στο Καλλιμάρμαρο, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να σφηνώνεις το σώμα σου στο ελάχιστο κενό που υπάρχει μεταξύ εμού και του μπροστινού μου. Εκείνη την ώρα ήμασταν 30 άτομα που περιμέναμε, δε θα έχανε η θεια τη VIP θέση, που ούτως ή άλλως δεν υπήρχε.

Μετά κόπων και βασάνων, μπαίνουμε μέσα στο αμφιθέατρο. Κάθομαι σε μια θέση πλάγια της σκηνής, στην τρίτη σειρά. Σκηνή εδώ θα ονομαστεί καταχρηστικά ο χώρος που κανονικά λέγεται ορχήστρα στα αρχαία θέατρα. Ο κόσμος συνεχίζει να εισέρχεται. Κάποια στιγμή, κάθονται δύο κοπελιές στη δεύτερη σειρά. Η μία αποφασίζει να πάει στο κυλικείο που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά της σκηνής, και ναι, σωστά μαντέψατε, ακολουθεί τον συντομότερο δρόμο: μέσα από τη σκηνή, κι αυτό, αφού το ανακοίνωσε χαμογελώντας στη φίλη της "Θα ανέβω και στη σκηνή!".  Ένας άμοιρος ηχολήπτης της λέει "όχι μέσα από τη σκηνή, κυρία μου!", αλλά η αποφασισμένη φίλη μας ούτε καν γύρισε να τον κοιτάξει. Στη δε επιστροφή, κατά έναν περίεργο τρόπο, αποφάσισε να επιστρέψει χρησιμοποιώντας τον διάδρομο. Βέβαια, για να ανέβει στη δεύτερη σειρά, δε χρησιμοποίησε τον παρακείμενο διάδρομο, αλλά πάτησε κανονικά στα καθίσματα της πρώτης θέσης, γιατί ποιός κάνει τον γύρο τώρα μέχρι εκεί;;;

Κόσμος συνεχίζει να έρχεται. Άλλοι με σακούλες που με το περιεχόμενό τους, μπορείς να κάνεις πικ νικ για τέσσερα άτομα. Μπύρες, ποπ κορν, σάντουιτς κλπ, γιατί ο Έλληνας νομίζει ότι βρίσκεται στον καναπέ του σπιτιού του κι έχει βάλει dvd, αφού παρήγγειλε πίτσα... Κάποια στιγμή, ακούγεται από τα ηχεία η γνωστή ανακοίνωση ότι "η παράσταση ξεκινάει εντός ολίγου, παρακαλούμε απενεργοποιήστε τα κινητά σας, απαραγορεύεται η βιντεοσκόπηση και η λήψη φωτογραφιών''. Κι εκεί ακούω τη διπλανή μου να λέει στο τηλέφωνο: "Μόλις φτάσεις, κάνε αναπάντητη, για να βγω να σου δώσω το εισιτήριο". Το κλείνει κι ύστερα από δυο λεπτά σβήνουν τα φώτα, οι ηθοποιοί του χορού βγαίνουν στη σκηνή και αρχίζουν να απαγγέλουν τα πρώτα λόγια. Κι ενώ σε όλα τα θέατρα του κόσμου, άπαξ και αρχίσει η παράσταση, σταματά η προσέλευση του κοινού, όχι φίλε μου!! Στο Ελλάντα όχι μόνο δεν έχουμε αντίληψη του χώρου στον οποίο βρισκόμαστε, αλλά έχουμε και μια απίστευτη άνεση με τη συμπεριφορά μας. Θεατές να φτάνουν ένα τέταρτο μετά και να σηκώνουν ολόκληρη σειρά για να περάσουν. Ποπ κορν να μασουλιούνται ακατάπαυστα, σακούλες ανακατεύονται μέχρι να βρούμε τα μπισκότα, σχόλια στον διπλανό μας για το έργο, σχόλια στον διπλανό μας για άσχετα θέματα, ενασχόληση με το κινητό, φωτογραφίες από την παράσταση, βίντεο, ξεχασμένο κινητό με ήχο κλήσης, το οποίο όχι μόνο δεν το κλείνει, αλλά απαντάει κιόλας, και το κορυφαιότερο όλων: μία κυρία να κάνει σήμα μέσα στο σκοτάδι στην απέναντι πλευρά με τη φωτεινή οθόνη του κινητού, κατά τη διάρκεια της παράστασης, σε κάποιον γνωστό της για να ξέρει που να πάει για να τη βρει. Προσθέτοντας σε αυτή την κατάσταση και ανήλικα παιδιά που δεν φταίνε σε κάτι, αλλά έχουν την αντίληψη ότι το θέατρο είναι ένας διαφορετικός παιδότοπος, έχετε πλήρη εικόνα της συμπεριφοράς του κοινού.

Η ερώτηση: Και τί κάνεις για όλα αυτά; Αξίζει να ασχοληθεί κανείς π.χ. να κάνει μια παρατήρηση στον διπλανό του μετά την παράσταση; Προσωπικά, το απέφυγα, γιατί πιστεύω ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτό που με θλίβει, είναι ότι ενώ στη χώρα μας ακολουθούμε οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά με απόλυτη άνεση, όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό, όπου οι νόμοι είναι νόμοι, περηφανευόμαστε για την καθαριότητα και για το επίπεδο. Δυστυχώς, έχουμε αιώνες δρόμου ακόμα.

θα προσθεσω σε ολο αυτο που λες οτι εγω ειχα παει να δω την αντιγονη σε παρασταση που ηταν ΔΩΡΕΑΝ σε επαρχιακη πολη...οταν το σκεφτομαι κλαιω απο τα νευρα μου...μεχρι μαναδες ειχαν φερει νεογεννητα,τα οποια δε σταματουσαν κλαινε,δικαιως,σε ολη τη παρασταση....κ το χειροτερο

Εμεις ειχαμε παεει 2 ωρες πριν για να κατσουμε σε νορμαλ θεσεις μιας κ η γυναικα μου ηταν εγκυος τοτε κ δεν ηθελα να ταλαιπωρηθει...οι περισσοτεροι ομως θεωρησαν λογικο να ερθουν ακριβως την ωρα της παραστασης,να παιρνουν πλαστικες καρεκλες κ να τις βαζουν μπροστα μας....κ μαλιστα σε μια που τολμησα να μιλησω με ειπε κομπλεξικο μακακα

Συμφωνω  πολυτα με τον δικηηορο μας

[Επισκέπτης]

Δεν συμφωνω με το οτι δε γινεται σε παραστασεις με ακριβο εισιτηριο . Εχω δει παραστασεις με πανακριβο εισιτηριο (που ηταν και απαραδεκτες και εχω φυγει στη μεση) να γινεται χαμος και εχω δει και παμφθηνες αλλα και δωρεαν παραστασεις που ο κοσμος ειναι υποδειγμα.

Επισης το θεατρο και ο κινηματογραφος ειναι αλλο τελειως ειδος τεχνης. Το οτι και τα δυο εχουν θεαμα ακουστικο και οπτικο συναμα δεν τα κανει ιδιο ειδος τεχνης. 

 

Ειχα δεδομενο οτι σε ενα θεατρο δε μπαινει κανεις αφου αρχισει η παρασταση .

 

Ολα αυτα βεβαια μου φαινονται ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ στην χωρα που κοσμος καπνιζει σε κλειστους χωρους (απαγορευοντας ουσιαστικα σε μια εγκυο γυναικα να βγει σε ενα μαγαζι να διασκεδασει με μια παρεα) ή οδηγαει στους δρομους λες και κινειται σε ενα χωραφι (αναμεσα στις λωριδες , παρκαροντας οπου να 'ναι κλπ)

[Ledge]

Ισχύουν όλα αυτά που λες. Ο κόσμος όμως δεν αλλάζει. Γιατί να αλλάξει τη στιγμή που δεν αναρωτιέται σε κανένα τομέα της ζωής του αν κάνει κάτι λάθος; Για να διορθώσεις κάτι, πρέπει πρώτα να αντιληφθείς και να παραδεχτείς ότι κάτι πάει στραβά. Και δε νομίζω ότι ο νεοέλληνας θέλει να κοιταχτεί και πολύ στον καθρέφτη για άλλους λόγους πέρα από το να καμαρώσει την αρχοντιά του. Με τις υγείες μας λοιπόν.

[harilatron]

Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά αισθάνομαι ντροπή για λογαριασμό άλλων. Ντροπή για τη συμπεριφορά ακροατών προς τον ομιλητή, θεατών προς τον καλλιτέχνη κοκ.

Στις καφρίλες που έχω βιώσει πρόσφατα περιλαμβάνεται και η διανομή delivery (σουβλάκια -μπίρες -κοτομπέικον) και η παρουσία πλήθους επισκεπτών σε πτέρυγα νοσοκομείου με ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς, Το πρόβλημα είναι καθολικό και πηγάζει από την ανάδειξη της μικρο-παρανομίας σε  επαναστατική πράξη αντίστασης. Θυμάμαι εδώ λέγαμε και για "το τσιγαράκι που πάνε να μας στερήσουν" και εξηγούσαμε ότι εδώ δεν περνάνε αυτά γιατί δεν είμαστε ρομποτάκια όπως θέλουν κάποιοι να μας κάνουν.  :)

Χάνουν οι λέξεις τη βαρύτητά τους μερικές φορές έτσι?

[Nikolas]

Θυμάμαι εδώ λέγαμε και για "το τσιγαράκι που πάνε να μας στερήσουν" και εξηγούσαμε ότι εδώ δεν περνάνε αυτά γιατί δεν είμαστε ρομποτάκια όπως θέλουν κάποιοι να μας κάνουν.  :)

Χάνουν οι λέξεις τη βαρύτητά τους μερικές φορές έτσι?

Εκείνο το θρεντ "Ο Έλληνας και το τσιγάρο" εεεε? Νιώθω μία κάποια περηφάνια, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αυτό εννοείς.

 

Πάντως η καφρίλα υπάρχει παντού και ψάχνει ευκαιρίες να παρουσιαστεί (μετά το Brexit και ειδικά πρόσφατα που φτάνει στο τέλος της η αναμονή) κι εδώ και παντού

[Superfunk]

The Blackman if you wash him

Your soap you are wasting....

 

Απορώ που ασχολείστε ακόμα.

Προσωπικά έχω συνειδητοποιήσει ότι το 70% των συμπατριωτών μου είναι απλά κοπρομηχανες χωρίς λογική, συναίσθηση και συμπαθητικό σύστημα (έτσι είναι και σε άλλα κράτη απλά εκεί ΥΠΆΡΧΕΙ όντως κράτος και τους ελέγχει μέσω της επιβολής του νόμου) και προσπαθώ αποκομμένος να επιβιώσω στον μικρόκοσμο του 30%

Ελπίδα για αλλαγή στην κατάσταση αυτή δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει ποτέ.

Άλλωστε οι επιλογές ενός λαού φαίνονται και από αυτά που "τραβάει'' τα οποία του αξίζουν κατά 100%

 

[Επισκέπτης]

Ενταξει , ειπαμε να γινουμε καλυτεροι . Οχι να πεσουμε σε καταθλιψη . Και να λεμε οτι μας ενοχλει σε αυτον που πρεπει οταν μπορουμε .

[harilatron]

Καλά, δεν πέσαμε και σε βαριά κατάθλιψη.  :)

Απλά κάποια στιγμή αποδέχεσαι ότι μπορεί να μιλάς για τα αυτονόητα και να σε βλέπουν ως αντικοινωνικό σπασίκλα ή να ψάχνουν να δουν μήπως έχεις σκοπιμότητα.

Πάνω απ όλα μιλάμε για μια κοινωνία συντηρητική στα σημαντικά αλλά χαλαρών ηθών στο διά ταύτα.

Το πρόβλημα είναι ότι έτσι επιτρέπεται σταδιακά η αντικατάσταση της επιχειρηματολογίας με ατάκες και των σχεδίων με ευχές.